«Μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τείνει να διαμορφώσει τελευταίως η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προβάλλοντας το άκρως ανεδαφικό αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών με την Ευρώπη, αγνοώντας τις συνθήκες ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας». Με αυτή τη φράση, που απηχεί τη στάση της πλουτοκρατίας, σχολίασε χτες η «Καθημερινή» το -πίσω από τις ανάγκες και τις απώλειες που έχουν υποστεί- αίτημα της ΟΤΟΕ για αυξήσεις 7% στους μισθούς για το 2002. «Ακρως ανεδαφικό», λοιπόν, το αίτημα της σύγκλισης των αμοιβών, αλλά υποχρεωτική η σύγκλιση των τιμών των προϊόντων, άρα και η χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζομένων στη χώρα μας. «Μαξιμαλιστικές» οι διεκδικήσεις των εργαζομένων ακόμα και όταν ζητούν ψίχουλα, αλλά καθόλου «μαξιμαλιστικοί» οι ρυθμοί αύξησης των τραπεζικών κερδών, που βρίσκονται πάνω από το 40 και 50% τα τελευταία χρόνια! Ξεχνάνε ότι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα στη χώρα μας (σσ η οποία καθόλου δεν υστερεί στην ΕΕ) υπάρχει εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων και της απλήρωτης εργασίας τους. Γι' αυτό και τα υπερκέρδη τους καλπάζουν και είναι στην πρώτη θέση στην ΕΕ. Γι' αυτό και τα θέλουν όλα.

ΥΓ. Πάντως δεν πρέπει να είναι και αχάριστοι απέναντι στη «συνδικαλιστική γραφειοκρατία»...