Με άλλα λόγια, οι εγχώριοι τραπεζίτες κλέβουν δυο και τρεις φορές περισσότερο, απ' ό,τι στην ευρωζώνη, τους Ελληνες εργαζόμενους και όσους συναλλάσσονται μαζί τους. Το σημειώνουμε, για να ...ενισχύσουμε, όσα λένε συχνά πυκνά ο Κ. Σημίτης και οι αρμόδιοι υπουργοί, για την «καλή πορεία της οικονομίας».
Πότε τα μεταλλαγμένα, πότε οι ισχυρισμοί για ελλοχεύοντες κινδύνους στα τηγανητά σνακ - ακόμα και για πατάτες που προκαλούν καρκίνο ακούστηκε - πότε οι έρευνες με βάση τις οποίες τα «αθώα» κηπευτικά δέχονται επικίνδυνες ποσότητες φυτοφαρμάκων, οι καταναλωτές βομβαρδίζονται καθημερινά από ομοβροντίες πληροφοριών, σχετικά με τη διατροφή τους, που δημιουργούν εύλογες ανησυχίες για το τι βάζουν στο τραπέζι τους. Οι ειδικοί (εντός και εκτός εισαγωγικών) σπεύδουν να διατυπώσουν πρόθυμα τις απόψεις τους και οι καταναλωτές, οι εργαζόμενοι οικογενειάρχες που ανησυχούν για την ασφάλεια τής διατροφής των παιδιών τους, εκείνοι που σίγουρα δεν είναι ειδικοί, καλούνται να βγάλουν συμπεράσματα. Οσο για τους πλέον αρμόδιους, τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, αυτοί είναι απασχολημένοι με την παραπέρα νομοθέτηση και διασφάλιση της «ελεύθερης αγοράς». Ε, σ' αυτό το πλαίσιο το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε τόσο θα «σκάνε» και καινούριες διατροφικές «βόμβες».
Ο «Ριζοσπάστης» είχε σημειώσει, από την πρώτη στιγμή, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη, το εύλογο και κρίσιμο ερώτημα: Πώς έγινε δυνατή η τόσο δύσκολη και σύνθετη αυτή επιχείρηση, μέσα στην καρδιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, χωρίς να πάρουν μυρωδιά οι παντοδύναμες μυστικές και φανερές υπηρεσίες του; Στην πορεία, το ερώτημα αυτό ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο, καθώς οι μήνες πέρναγαν και το παραμικρό στοιχείο των σχετικών ερευνών, από τις αμερικανικές υπηρεσίες, δεν έρχονταν στο φως της δημοσιότητας.
Κι ενώ, ακόμη και σήμερα, τίποτε δεν έχουν ανακοινώσει οι αμερικανικές αρχές ασφαλείας σχετικά με τις έρευνές τους, υποχρεώθηκαν να παραδεχτούν - μετά από αποκαλύψεις εφημερίδων και άλλων ΜΜΕ - ότι γνώριζαν κρίσιμες πληροφορίες, αρκετούς μήνες πριν το χτύπημα. Μετά τα σχετικά με το FBI δημοσιεύματα και διάφορα άλλα, ήρθε κι αυτό, που αφορά την CIA, από το περιοδικό «Νιούσγουικ». Σύμφωνα, με το αμερικανικό περιοδικό, η CIA παρακολουθούσε δύο αεροπειρατές, από τον Γενάρη του 2000, γνωρίζοντας ότι είναι μέλη της «Αλ Κάιντα» και ότι βρίσκονταν από τότε στις ΗΠΑ. Μάλιστα, οι τελευταίοι ζούσαν στις ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας τα πραγματικά τους ονόματα, βγάζοντας άδειες οδήγησης, ανοίγοντας τραπεζικούς λογαριασμούς και εγγραφόμενοι σε σχολές πιλότων, παρότι συμπεριλαμβάνονταν στη «λίστα τρομοκρατών» της CIA και χωρίς, η τελευταία, να ειδοποιήσει σχετικά το FBI ή την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Πολιτογράφησης.
Ολ' αυτά δίνουν άλλη διάσταση στο αρχικό, σοβαρό και κρίσιμο ερώτημα. Πολύ περισσότερο, όταν σκεφθεί κανείς τις πάμπολλες επιχειρήσεις συνωμοσίας, προβοκάτσιας και τρομοκρατίας, που έχει οργανώσει η CIA και οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες γενικότερα, στις περασμένες δεκαετίες. Οταν σκεφθεί, τις πολυπλόκαμες διασυνδέσεις τους με τις εμφανιζόμενες, είτε ως φανατικές θρησκευτικές είτε ως «επαναστατικές» οργανώσεις, όπως έχει αποκαλυφθεί σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις (π.χ., Ερυθρές Ταξιαρχίες της Ιταλίας). Αλλωστε και ο Οσάμα μπιν Λάντεν, πρώην «μισθοφόρος» της CIA ήταν, ενώ η οργάνωσή του, όπως και οι υπόλοιπες ισλαμιστικές οργανώσεις του Αφγανιστάν - μαζί με τον «ιερό πόλεμο» - αποτέλεσαν τον καρπό της συνεργασίας των αμερικανικών και πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, ενάντια στο αφγανικό, λαϊκοδημοκρατικό τότε, καθεστώς.
Ολ' αυτά είναι απλά και αδιαμφισβήτητα στοιχεία, τα οποία οδηγούν σε νέα, ακόμη πιο κρίσιμα ερωτήματα και ακόμη περισσότερες υποψίες. Και μπορεί, ο Τζ. Μπους και οι υπόλοιποι ηγέτες της «λυκοσυμμαχίας», να κουνάνε κάθε τόσο τη σημαία της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας», οι εργαζόμενοι όμως και οι λαοί όλου του πλανήτη δεν τρώνε και κουτόχορτο...
Είναι προφανές, επίσης, πως το όνομα του συνδυασμού υποδηλώνει - υποτίθεται - το βασικό στόχο του. Θέλει να κάνει την Αθήνα μια όμορφη πόλη. Πράγματι, ακούγεται ωραίο. Ποιος δε θέλει να ζει σε μια όμορφη πόλη;
Οπως όλοι ξέρουμε, όμως, από τα λόγια μέχρι τα έργα υπάρχει, πολλές φορές, μεγάλη έως αβυσσαλέα απόσταση. Χώρια, που και τα μεγαλύτερα εγκλήματα, σε βάρος των λαών, έγιναν στο όνομα των καλύτερων προθέσεων, όπως λένε και οι ιστορικοί...
Γιατί τα λέμε αυτά; Μα, όταν ακούς τον εκλεκτό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για το Δήμο της Αθήνας, να υπόσχεται τα παραπάνω, τι άλλο να πεις... Είκοσι περίπου χρόνια κυβερνούν τη χώρα και η Αθήνα - εκτός πολλών πολλών άλλων - πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και, τώρα, θα την κάνει ο Χρ. Παπουτσής όμορφη, μέσα σε μια τετραετία; Υπερβολικό δεν είναι; Το λιγότερο, δηλαδή...
Και κάτι ακόμη. Πόσο όμορφη μπορεί να κάνει την Αθήνα ή οποιαδήποτε άλλη πόλη, ο οποιοσδήποτε κυβερνητικός υποψήφιος, όταν την ίδια στιγμή υποστηρίζει τη σκληρή μονόπλευρη λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων, το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, που βρίσκεται από προχτές στη Βουλή, την εντεινόμενη εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων, με τις «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, τη συνεχή υποβάθμιση και υπονόμευση της δημόσιας Παιδείας, της Υγείας, κλπ., κλπ.;
Βέβαια, δεν είναι η μοναδική παγίδα η «Ομορφη Πόλη». Σήμερα, κάνει τα «βαφτίσια» του ο συνδυασμός της Ντόρας Μπακογιάννη. Με την παγίδα αυτή, όμως, θα ασχοληθούμε αύριο.
Ολοι μαζί βάζουν τα στήθια τους για να προστατέψουν το συνάδελφο που δέχεται την επίθεση. Αψηφούν τον κίνδυνο με αποτέλεσμα να βρεθούν με ματωμένα κεφάλια, σπασμένα πλευρά και πόδια, διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη σωματική ακεραιότητα. Ενώ, μοναδική είναι η εικόνα του προέδρου της ΠΕΜΕΝ Γ. Τούσια που κρεμόταν από τον καταπέλτη, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την ίδια τη ζωή του, για να υπερασπίσει το ιερό δικαίωμα της απεργίας.
Σύμφωνα με όσα εκτιμούν οι ειδικοί, τα κέρδη του προαναφερόμενου καζίνο, μόνον για το 2001, θα φτάσουν ή και θα ξεπεράσουν τα 21 δισ. δραχμές. Και αυτό, παρά το γεγονός της υπολειτουργίας του. Αρκεί να σκεφθείτε, ότι το καζίνο Λουτρακίου έχει υπερδιπλάσιους πελάτες απ' αυτό της Πάρνηθας. Ερχεται, λοιπόν, η κυβέρνηση και ξεπουλά το καζίνο Πάρνηθας αντί 31,3 δισ. δραχμών. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο όποιος «αετονύχης» αγοραστής θα βγάλει το ποσό της «εξαγοράς» σε τρία το πολύ χρόνια υποβαθμισμένης λειτουργίας ή σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, εάν το καζίνο λειτουργήσει κανονικά. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση προσφέρει δώρο το καζίνο Πάρνηθας, αντί ενός ...συμβολικού τιμήματος. Ετσι, για τα συμβολαιογραφικά έξοδα...
Και κάτι ακόμη, εξίσου αποκαλυπτικό: Στο εξευτελιστικό τίμημα των 31,3 δισ. δραχμών συμπεριλαμβάνονται, εκτός του καζίνο, τα δύο ξενοδοχεία, το τελεφερίκ και η «εκμετάλλευση» του εθνικού δρυμού! Ηδη, ο «αγοραστής» (κοινοπραξία «Hyatt» - Ελληνική Τεχνοδομική) ανακοίνωσε, ότι θα προχωρήσει σε αναμόρφωση των υπαρχουσών εγκαταστάσεων -ώστε να βγάλει σε λιγότερο από ένα χρόνο τα «ψίχουλα», που έδωσε ως «τίμημα»- με στόχο να δημιουργήσει «υπερπολυτελές κέντρο φιλοξενίας και αναψυχής». Κι όπως εκτιμάται, περίπου 3.000 στρεμμάτων δάσους θα καταστραφούν, προκειμένου να γίνουν γήπεδα, κέντρα υδροθεραπείας, χώροι ιππασίας κλπ, κλπ.
Με άλλα λόγια, η πολιτική της κυβέρνησης, όπου τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της «ανάπτυξης», αποκαλύπτεται σε όλη της τη... μεγαλοπρέπεια. Και βάζουμε τα εισαγωγικά, γιατί πρόκειται για μια καπιταλιστική ανάπτυξη, η οποία είναι πλήρως υποταγμένη στην αύξηση και συσσώρευση των κεφαλαιοκρατικών κερδών, βάζοντας στο περιθώριο τις όποιες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού και καταστρέφοντας το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον.
Πολλά, πάρα πολλά τα δισεκατομμύρια δολάρια που τζιράρονται με αφορμή το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Μη νομίζετε, όμως, ότι οι πολυεθνικές - γιατί απ' αυτές προέρχονται τα χρήματα - δίνουν τα τεράστια αυτά ποσά, είτε επειδή αγαπούν το ποδόσφαιρο, είτε για να ευχαριστηθούν τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών. Οπως ομολογούν, δημόσια, οι ίδιοι οι μεγαλομέτοχοι και διευθύνοντες των μονοπωλίων, τα χρήματα αυτά θα επιστρέψουν πολλαπλάσια στα θησαυροφυλάκιά τους. Πώς; Κυρίως, με τη διαφημιστική εκμετάλλευση του Μουντιάλ, των ομάδων, των παικτών, κλπ., κλπ. και την αντίστοιχη προβολή και πώληση των προϊόντων τους. Και, βέβαια, οι σχετικές δυνατότητες και προοπτικές διαφέρουν, ανάλογα με τη θέση που θα πάρει η κάθε ομάδα, την απόδοση του τάδε ή δείνα παίκτη, το βαθμό της προβολής τους, κλπ., κλπ. Ετσι, ο όποιος αθλητικός συναγωνισμός, μεταξύ των ομάδων και των παικτών, μετατρέπεται ουσιαστικά σε σκληρό και αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ πολυεθνικών και μονοπωλίων. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι στον ανταγωνισμό αυτό υπάρχει ένας και μόνον κανόνας, ο γνωστός και από τη λειτουργία της «ελεύθερης αγοράς»: Ο θάνατός σου η ζωή μου...
Αποκούμπι
και ελπίδα
στα γεράματα
του εργάτη
και την «τρώει»
κι αυτή η «ακρίδα»
μ' ένα νόμο
σκέτη απάτη!
* * *
Αποκούμπι
ως τα τώρα
και ας ήταν
σκάρτη, λίγη
κι όμως, κοίτα,
η «καμόρα»
πιο πολύ πλέον
την «πνίγει»!
* * *
Δυο δεκάρες
πια την κάνει
τη λειψή
και τη ρημάδα
και στο μέλλον
δε θα φτάνει
ούτε, ναι,
για μια βδομάδα!
* * *
Κι οι εργάτες
σαν γεράζουν
μες τη φτώχεια
όλοι θα ρεύουν,
σηκωθείτε,
μας ρημάζουν,
πάνω, οι λήσταρχοι
μας κλέβουν!