Μέγα σφάλμα,

Κώστα, κάνεις

τους γονείς

μόνο να πιάνεις,

του παιδιού τους

την ευθύνη

δεν την έχουν

μόνο κείνοι,

φταίει το σόι

εν συνόλω

και μπαγλάρωσέ το

όλο!

Πιάσε, Κώστα,

έτσι μπράβο,

τον παππούλη

και τη βάβω,

τα αδέλφια

και τις θειάδες

κι όλους πέρνα τους

χαλκάδες,

και ο Χίτλερ

όταν ζούσε,

έτσι Κώστα

τιμωρούσε!

Ο οίστρος

Δεν είναι μόνο αντιδημοκρατική και άκρως αυταρχική η πολιτική που επέλεξε η κυβέρνηση απέναντι στους μαθητές, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνη. Γιατί εισάγει και «διδάσκει» τη βία μέσα στα σχολεία! Γιατί βάζει στο στόχαστρο ανήλικα παιδιά! Γιατί αναζητεί στο πρόσωπο των γονέων που πράττουν το αυτονόητο - στέκονται δίπλα στα παιδιά τους - τον «υποκινητή» και τον «υπονομευτή», προχωρώντας ήδη στις πρώτες διώξεις! Γιατί, επιπλέον, ανάβει «πράσινο φως» στο κάθε φασιστοειδές ή στον κάθε παλαβιάρη να «πάρει το νόμο στα χέρια του», με ανυπολόγιστες, σ' αυτή την περίπτωση, συνέπειες. Ηδη έχουμε τα πρώτα ακραία κρούσματα σε σχολεία και σε δρόμους της πρωτεύουσας και ηθικός αυτουργός είναι η ίδια η κυβέρνηση.

Οχι στις «ακραίες» αντιδράσεις συνιστά η ηγεσία του Συνασπισμού στους μαθητές, εννοώντας, προφανώς, να σταματήσουν τις καταλήψεις. Ισως, φοβάται μήπως η κυβέρνηση τους κακολογήσει, ως μη «νομοταγείς», αφού η συγκεκριμένη μορφή πάλης αντιβαίνει πλέον το «ιδιώνυμο»! Την ίδια στιγμή, βέβαια, καταδικάζει την έφοδο των εισαγγελέων στα σχολεία.

θα πείτε, «παλιά τους τέχνη κόσκινο στο ΣΥΝ», αφού πάντα αυτό κάνουν όταν στριμώχνουν τα πράγματα. Στους αγρότες έλεγαν «ανοίξτε τους δρόμους», αλλά... υποστήριζαν τον αγώνα τους. Με τον ίδιο τρόπο, στήριζαν τους περσινούς αγώνες των μαθητών, αλλά τους συνιστούσαν να κάνουν διάλογο με την κυβέρνηση, όταν η τελευταία δε συζητούσε παρά μόνο τον τρόπο εφαρμογής της λεγόμενης μεταρρύθμισης...

Προφανώς, η ηγεσία του ΣΥΝ δε θέλει να... κακοκαρδίσει κανέναν...

Στο γνωστό έργο του Μπ. Μπρεχτ «Τρόμος και αθλιότητα του Γ' Ράιχ» στιγματίζεται - ανάμεσα σε άλλα - και η προσπάθεια του φασιστικού καθεστώτος της Γερμανίας, να στρέψει τα παιδιά ενάντια στους γονείς τους, μετατρέποντάς τα σε κοινούς καταδότες. Στις μέρες μας, μέρες μαθητικού «ιδιώνυμου» και.... ανάδειξης της εκπαιδευτικής λειτουργίας των δυνάμεων καταστολής, καλούν μέλη ΔΣ Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων στα αστυνομικά τμήματα και τους υποβάλλουν σε ανάκριση, προκειμένου να ομολογήσουν τα ονόματα των μαθητών, που πρωτοστατούν στις μαθητικές κινητοποιήσεις.

Οι αναλογίες είναι προφανέστατες, όπως και τα συμπεράσματα, που ο καθένας μπορεί να βγάλει. Οι γονείς, πάντως, έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην αθλιότητα και τα παιδιά τους.

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου δεν πρόκειται να αποσυρθεί, δήλωσε χτες ο Ε. Γιαννόπουλος, ο οποίος από την προηγούμενη βδομάδα -από τη μέρα που αυτός εισηγήθηκε και το Υπουργικό Συμβούλιο υιοθέτησε τα φασιστικής έμπνευσης μέτρα κατά των μαθητικών κινητοποιήσεων- έχει αναδειχτεί ακόμα πιο αποφασιστικά σε υπερυπουργό ή σε άνθρωπο για όλες τις βρωμο-δουλιές.

Οταν, όμως, μια κυβέρνηση στηρίζει σε ένα τέτοιο άτομο τη στήριξη των επιλογών της, τότε γίνεται ακόμα πιο καθαρός και ο χαρακτήρας των επιλογών της, αλλά -δυστυχώς γι' αυτή- και η τύχη που θα έχουν. Ας είναι σίγουροι γι' αυτό οι κυβερνώντες...

Καθόλου δεν πρωτοτυπούν, βέβαια, οι κυβερνώντες, καθώς ωρύονται, περί κομματικά υποκινούμενων μαθητικών αγώνων και βλέπουν παντού τον «δάκτυλο» του ΚΚΕ. Και πολλοί άλλοι, πριν απ' αυτούς, τα ίδια ακριβώς λέγανε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εγκύκλιος 1010 του 1965, του «Γέρου της Δημοκρατίας», όπως θέλουν να ονομάζουν τον Γ. Παπανδρέου. Οι μαθητές και το κίνημα της παιδείας ήταν και τότε ο στόχος της κυβερνώσας «δημοκρατικής παράταξης». Και προκειμένου να κάμψουν το αγωνιστικό τους φρόνημα, να σπείρουν σύγχυση και να «χτυπήσουν» τα αισθήματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης των άλλων εργαζομένων, βάζανε μπροστά τον αντικομμουνισμό. «Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του έθνους και της δημοκρατίας», κραύγαζε ο Γ. Παπανδρέου και έδινε εντολή: «Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Κι αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστική προπαγάνδα δεν έχουν θέσιν εις την εκπαίδευσιν»

Τα ίδια κάνουν και οι σημερινοί κυβερνώντες. Και, μάλιστα, καθ' υποτροπήν, όπως θα λέγαμε στη δεκαετία του '60.

Να που τους πήρε ο πόνος και για τη δημόσια εκπαίδευση! Από την κυβέρνηση, μέχρι τα «παπαγαλάκια» της σε διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης! Ετσι, προφανώς, προέβλεπε το χτεσινό «μενού» της... επιχειρηματολογίας, κατά των μαθητικών αγώνων και εντελώς συμπτωματικά, σε μια καταπληκτική συγχορδία, άρχισαν ομαδικά τους κλαυθμούς και τους οδυρμούς για το γεγονός ότι τα παιδιά και οι γονείς τους στρέφονται πλέον στα ιδιωτικά σχολεία, αφού δεν εμπιστεύονται πια τα δημόσια. Οχι, βέβαια, λόγω της σκόπιμης ραγδαίας υποβάθμισής τους, ούτε γιατί οι αλλεπάλληλες «μεταρρυθμίσεις», τους έχουν αλλάξει τα φώτα, αλλά λόγω των καταλήψεων και των άλλων μαθητικών κινητοποιήσεων που στην προμετωπίδα τους γράφουν: Δημόσια και δωρεάν παιδεία!

Και τολμά να το εκστομίζει αυτό μια κυβέρνηση, που ολόκληρη η πολιτική της είναι εντελώς προσαρμοσμένη και τυφλά υποταγμένη στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, ακόμα και όταν πρόκειται για τους τομείς της παιδείας και της υγείας! Μια κυβέρνηση, που στραγγαλίζει οικονομικά τη δημόσια και δωρεάν παιδεία και την πυροβολεί συστηματικά με όλα τα μέσα, ώσπου να υλοποιηθεί ο στόχος της. Ο στόχος, που θέλει τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων έξω από το εκπαιδευτικό σύστημα ή στον σκουπιδοντενεκέ του και την εκπαίδευση κατά κύριο λόγο ιδιωτική. Ξέχασαν, μήπως, ότι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας τάχθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο, από το βήμα του Κοινοβουλίου υπέρ της νομιμοποίησης των ιδιωτικών... πανεπιστημίων;

Και καλά οι κυβερνώντες. Η ηγεσία του ΔΗΚΚΙ, όμως, δεν καταλαβαίνει πως αποτελεί μια κραυγαλέα αντίφαση το γεγονός, πως από τη μια καταγγέλλει τον αυταρχισμό της κυβέρνησης και την επιστροφή της σε καταδικασμένες μεθόδους τρομοκράτησης του κινήματος και από την άλλη να έχει γεμίσει την Ελλάδα με αφίσες, όπου εικονίζεται και ο Γ. Παπανδρέου, ο εμπνευστής της περιβόητης 1010;

Τι να υποθέσουμε; Διγλωσσία, υποκρισία και τα δυο μαζί; Οι εργαζόμενοι, πάντως, ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί, λέει ο λαός μας και, σίγουρα, ο Θ. Πάγκαλος γνωρίζει καλά τη λαϊκή αυτή παροιμία. Οπως γνωρίζει, επίσης, ότι η ανεργία και όλα τα υπόλοιπα αδιέξοδα, που ζώνουν και βασανίζουν τη σημερινή νεολαία ή τη «σπρώχνουν» στους τεχνητούς παραδείσους και τον κόσμο των ψευδαισθήσεων, αποτελούν, πρώτα και κύρια, συνέπειες της αντιλαϊκής και αντικοινωνικής πολιτικής του κόμματός του.

Και, όμως, με το γνωστό σε όλους ψευτοτραμπούκικο τρόπο του, δήλωσε προχτές, ότι αν ήταν μαθητής, μπορεί να έπαιρνε και κοκαΐνη από την απελπισία του, ακούγοντας τους Κνίτες.

Καλύτερα, λοιπόν, ας μη μιλάει. Στο κάτω κάτω της γραφής, η κυβέρνηση του κόμματός του έφερε στην Ελλάδα το... ασημένιο μετάλλιο των νεκρών από τη χρήση ναρκωτικών.

Ο εκλογικός «πυρετός» έχει καταλάβει την κυβέρνηση, η οποία με έκδηλη αγωνία προσπαθεί να προπαγανδίσει το «έργο» της, μέσα από οφθαλμοφανείς και βεβαίως κουραστικές υπερβολές.

Για παράδειγμα, ο ΟΑΕΔ παρουσίασε προχτές δυο προγράμματα, το «εναλλασσόμενης κατάρτισης» και το STAGE (στέιτζ) για την απόκτηση εργασιακής εμπειρίας πτυχιούχων. Το ένα, «προσφέρει» εργαζόμενους σε επιχειρήσεις για 11 μήνες, ανασφάλιστους και με αμοιβή του ΟΑΕΔ κάτω από τις συμβάσεις. Το άλλο, «προσφέρει» επιπρόσθετα άλλους 9 μήνες «κατάρτισης». Ωστόσο, τα προγράμματα αυτά δεν παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά. Είχε προηγηθεί πρόσφατα, η ανακοίνωσή τους σε συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο, είχε επίσης σταλεί η σχετική υπουργική απόφαση για την πραγματοποίησή τους.

Πέρα από την προπαγάνδα αυτή, όμως, αξιοσημείωτη είναι και η παραδοχή του υπουργού Εργασίας Μ. Παπαϊωάννου, που χαρακτήρισε τη συμμετοχή των ανέργων σε τέτοια προγράμματα ως προσαρμογή στα «νέα εργασιακά δεδομένα»! Πρόσθεσε μάλιστα, ότι είναι καλύτερο «να δίνουμε χρήματα για προγράμματα παρά για επιδόματα ανεργίας»! Τι μένει, να σχολιαστεί πια;

ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Αφού, σύμφωνα με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, όλοι οι μαθητές, πλην μιας καθοδηγούμενης πλειοψηφίας, συμφωνούν με τη λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, πώς δικαιολογείται η κινητοποίηση ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού εναντίον τους;

Του κρατικού, είπαμε; Μάλλον επιεικώς. Διότι είναι θέμα χρόνου το πότε θα κινητοποιηθεί και ο γνωστός μηχανισμός της «εκσυγχρονιστικής βάσης» του ΠΑΣΟΚ! Ξέρετε τώρα, «αγανακτισμένοι» γονείς και τα σχετικά, που είχαμε δει και στις προηγούμενες καταλήψεις.

Είναι φανερό ότι το σχέδιο είναι μελετημένο σε κάθε λεπτομέρεια. Γινόμαστε μάρτυρες μιας εκδοχής επιλεκτικής εφαρμογής της Δικαιοσύνης, από εισαγγελείς που γίνονται «παιδονόμοι», αφού μια ...μεταθεσούλα στην παραμεθόριο δεν είναι και ό,τι καλύτερο μπορεί να τους τύχει.

Ομως, ίσως, θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτούν τι πρέπει να θεωρηθεί μια πολιτική, που πετάει τους μαθητές έξω από Λύκειο, οδηγώντας τους σε σχολές χωρίς ουσιαστικά εφόδια για το αύριο, όταν θεωρείται «παράνομη» η κατάληψη ενός σχολείου...

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο δηλαδή, έτσι που τα έχουν κάνει ο Σημίτης και ο Αρσένης, ο μόνος τρόπος για ...να μείνει ένας μαθητής στο Γενικό Λύκειο είναι ...να κάνει κατάληψη!

Σε τελική ανάλυση πάντως, καιρός είναι να πει καθαρά η κυβέρνηση ποιος είναι ο στόχος της. Αν φοβάται εκλογές το Μάρτη και σκέφτηκε ότι, τέλος πάντων, δε βολεύει το προεκλογικό κλίμα, που έχει στο μυαλό της, η ύπαρξη μαθητών και κινήματος Παιδείας, που αναδεικνύουν με τους αγώνες τους τα προβλήματα της εκπαίδευσης, ας το παραδεχτεί ανοιχτά.

Τέλος πάντων, τόσες και τόσες εκλογές έχουμε ζήσει. Μπορούμε να κατανοήσουμε την εκλογική της πρεμούρα...

Αυτό, που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, είναι κάποιες ηγεσίες (π.χ. ΣΥΝ, ΔΗΚΚΙ), που συμπαραστέκονται - λένε - πλήρως στο αθλητικό κίνημα, όταν όμως η κουβέντα έρχεται στις καταλήψεις, τα «μασάνε»...