Μεσάνυχτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μουμπάι. Κάπου χίλιοι ταλαίπωροι επιβάτες αποβιβάζονται από το τελευταίο τρένο. Επιχειρηματίες με χαρτοφύλακες. Ξυπόλυτοι εργάτες. Πλούσιες οικογένειες με μια λιτανεία αχθοφόρων και υπηρετών να τις ακολουθούν. Πλήθη στη μαρμάρινη πλατφόρμα, μπροστά σε μια πλημμύρα ταξί. Οι νεοαφιχθέντες διαλύονται, αλλά 25 παιδιά μένουν. Είναι οι «μόνιμοι» κάτοικοι του σταθμού. 10 έως το πολύ 20 χρόνων. Γι' αμέτρητες χιλιάδες άλλα παιδιά στην Ινδία που δεν έχουν πού να μείνουν, ο σταθμός είναι το σπίτι τους. Το τελευταίο καταφύγιο. Ο τόπος διαφυγής από προβληματικά σπίτια. Από τη φτώχεια. Τη μιζέρια. Ενα απατηλό πέπλο προστασίας από τους δρόμους του Μουμπάι. Ο Σιράτζ περιμένει. Να έρθει το επόμενο τρένο. Για να βοηθήσει, επί πληρωμή, στο ξεφόρτωμα. Ο συρμός έχει αργήσει ήδη έξι ώρες. Πριν από ένα χρόνο, ο κατσαρομάλλης μικρός μπήκε σ' ένα τρένο στην Καλκούτα -1.100 χιλιόμετρα μακριά. Η μητέρα του δεν τα έβγαζε πέρα, λόγω της ασθένειας του πατέρα του. Τον έδιωξε από το σπίτι. Ο Σιράτζ έφθασε στη Βομβάη, γιατί εκεί πήγαινε το τρένο. Κι έμεινε στο σταθμό, γιατί δεν έχει πού αλλού να πάει. Πόσα παιδιά ζουν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς; Αγνωστο. Η τελευταία εκτίμηση της UNICEF ήταν το 1994, κι έκανε λόγο για 11 εκατομμύρια άστεγα κι εγκαταλειμμένα παιδιά. Είναι τα ναυάγια του ινδικού νεοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος»...

Στους 125 σιδηροδρομικούς σταθμούς του Μουμπάι φθάνουν κάθε μέρα περίπου 30 παιδιά χωρίς συνοδό. Ναυαγισμένα, ήδη. Τα ελκύει, όπως το φως τις πεταλούδες, η υπόσχεση εύρεσης μιας δουλιάς. Το γκλάμουρ του λεγόμενου «Λος Αντζελες της Ινδίας». Ξυπόλυτα, με σορτσάκια και βρώμικα μπλουζάκια, τα παιδιά είναι οικεία πια εικόνα στη ζωή των σταθμών. Οπως ο Σιράτζ, τα περισσότερα δουλεύουν ως αχθοφόροι. Τα πιο μικρά καθαρίζουν τα τρένα. Γεμίζουν μπουκάλια από τη βρύση. `Η ζητιανεύουν. Αν δεν έχει κίνηση, τα βρίσκεις να χαζεύουν τηλεοράσεις στις βιτρίνες. Μερικά ρουφάνε κόλλα. Κοιμούνται σε χαρτόκουτα στις πλατφόρμες. Η ζωή είναι απρόβλεπτη στο σταθμό. Ο Σιράτζ στις καλές μέρες βγάζει 200 ρουπίες - κάπου 4 δολάρια. Στις κακές, τίποτα. Μερικές φορές, αν κανένα παιδί έχει τύχη, το προσλαμβάνουν ως υπηρέτη πλούσιες οικογένειες που πάνε διακοπές. Μερικές φορές τα πληρώνουν. Μερικές όχι. Ο Σιράτζ λέει ότι του λείπει το σπίτι του. Εκεί μπορούσε να κοιμηθεί. «Εδώ με ξυπνάνε πάντα οι κλοτσιές των αστυνόμων». Μέσα στα πρώτα 15 λεπτά της άφιξής τους, τα παιδιά πλησιάζουν οι καρχαρίες. Αυτοί που ψάχνουν φθηνά εργατικά χέρια. Αυτοί που ψάχνουν κρέας για πορνεία. Μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες... Ομορφος κόσμος - καπιταλιστικός...

«Για τους Αγώνες, οι οποίοι μόλις χτες άρχισαν και επίσημα, αποτελεί αδιαπραγμάτευτο στοιχείο το γεγονός πως, αν δεν είχαν τα χρήματα των χορηγών και των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, δε θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να έχουν την ίδια απήχηση.

»Και ερωτώ: ποιος θα ήθελε να παρακολουθήσει Αγώνες "κανονικών" ανθρώπων, οι οποίοι τρέχουν τα 100 μέτρα σε 15 δευτερόλεπτα; Αθλητές του μήκους να φτάνουν με το ζόρι τα 5 μέτρα του σκάμματος; Αλτες του ύψους να τοποθετούν τον πήχη στα 1,40 μέτρα. Ακοντιστές, οι οποίοι πετούν το ακόντιο μόλις στα 35 - 40 μέτρα. Σφαιροβόλους να πετούν τη σφαίρα τους στα 10 μέτρα; Και ποιοι χορηγοί και θεατές θα πλήρωναν για να δουν τα φυσιολογικά κατορθώματα; (...) Οπότε, είναι πολύ διαφορετικό να γνωρίζουμε την αλήθεια και να το αποδεχόμαστε, από το να νομίζουν ότι μας παραμυθιάζουν και να προσποιούμαστε πως δεν το καταλαβαίνουμε...».

Αν το δείτε από τη σκοπιά του, ίσως έχει δίκιο. Για σκεφτείτε: Αν ήταν «κανονικά» και «φυσιολογικά» τα πράγματα στον αθλητισμό, το πολύ - πολύ να έφερναν «κανονικές» διαφημίσεις, «κανονικά» λεφτά και «φυσιολογικούς» μισθούς. Αλλά μερικοί που «έχουν τάξει εαυτόν» στον ...αθλητισμό, θέλουν «αφύσικους» μισθούς...

Ως εκ τούτου, ωραία είναι, βέβαια, η εποχή του Τζέσε Οουενς και του Ζάτοπεκ, αλλά μόνο για να πουλάμε (να πουλάνε) «πολυξερισμό» και να τα κονομάμε με το μίσθιο που αντιστοιχεί στην εποχή του Γκρην... Ωραία η εποχή του Γκαρίτζα, αλλά μόνο για να τη μνημονεύουμε, αφού η δική μας εποχή είναι αυτή που φέρνει την τρελή κονόμα, μαζί βέβαια και με νεκρούς ποδοσφαιριστές - όπως ο Φοέ - στο χορτάρι...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί, βέβαια, μάλλον σε άλλους παράγοντες (όπως το ανθρώπινο φιλότιμο) πρέπει να αποδώσουμε τις ελληνικές νίκες και όχι στην ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού και στην ενίσχυσή του από την πλευρά της πολιτείας. Αν ήταν έτσι πολλοί νέοι άνθρωποι στη χώρα θα γνώριζαν πολύ περισσότερα αθλήματα...

ΩΣΤΕ ...τυπικό θέμα του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας είναι το θέμα της λειτουργίας του αεροδρομίου της Τύμπου στην Κύπρο, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Λες και οποιαδήποτε εξέλιξη σε αυτό το νησί είναι «τυχαία».

Οσο για το ενδεχόμενο αμερικανικής εμπλοκής ο Θοδωρής Ρουσόπουλος έσπευσε επίσης να διευκρινίσει ότι «δεν είναι θέμα οποιασδήποτε κυβέρνησης». Να υποθέσουμε μήπως ότι οι ΗΠΑ ανακατεύονται μόνο στα θέματα που τις αφορούν;

`Η μήπως δεν έχει παρατηρήσει τους τελευταίους μήνες η ελληνική κυβέρνηση σαφείς αμερικανικές προσπάθειες να προσδώσουν κρατική υπόσταση στα Κατεχόμενα; Αυτά δεν τα βλέπει κανείς μόνο ...αν δε θέλει να τα δει.

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ του ομίλου Λάτση το 8,2% των «Ελληνικών Πετρελαίων», όπως ανακοινώθηκε χτες. Τα πάντα μπορούν, βλέπετε, να σταματήσουν σε αυτή τη χώρα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων εκτός από τις ...ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα μεσοκαλόκαιρα.

Είπαμε να διαταράξουμε την ...ομαλότητα της ζωής των Ελλήνων πολιτών όχι όμως και τις βασικές δομές λειτουργίας της πολιτικής (ή μάλλον των ασκούμενων πολιτικών). Η διαπλοκή δεν «καταλαβαίνει» από «Ολυμπιακό πνεύμα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η «Τριμερής Επιτροπή» ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ, ο οποίος πρωτοπαρουσίασε την ιδέα της Επιτροπής σε μια ετήσια συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που πραγματοποιήθηκε στο Βέλγιο το 1972. Απαρτίζεται από περίπου 350 διακεκριμένους ηγέτες στους τομείς της πολιτικής, των επιχειρήσεων, των ΜΜΕ, στον ακαδημαϊκό χώρο, δημοσίων υπηρεσιών, συνδικάτων και άλλων μη κυβερνητικών οργανώσεων της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Καναδά και της Ιαπωνίας. Μεταξύ αυτών είναι και ο εν λόγω πρόεδρος - διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ, κ. Βουρλούμης. Μερικά από τα μέλη της «Τριμερούς Επιτροπής» είναι οι πρώην Πρόεδροι των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και Μπιλ Κλίντον, η Μαντλίν Ολμπράιτ, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο Αλαν Γκρίνσπαν πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, ο Μινόρου Μακιχάρα και ο Κόλιν Πάουελ. Οπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα της (http://www.trilateral.org/), η «Τριμερής Επιτροπή» «ενθαρρύνει τη στενή συνεργασία των δημοκρατικών εκβιομηχανισμένων περιοχών του πλανήτη με διαμοιρασμένες ευθύνες ηγεσίας στο ευρύτερο διεθνές σύστημα»!

Αναμείνατε, λοιπόν, στο ακουστικό σας για τις «διαμοιρασμένες ευθύνες» όσον αφορά στον ΟΤΕ και τα υπολείμματα των δημοσίων οργανισμών...

«Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες. Γρήγορη κατασκευή υπόσχεται μόνο η επιλογή της μεθόδου "σύμβαση - παραχώρηση" που υιοθετήθηκε και για τη γέφυρα του Ρίου - Αντιρρίου παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς ορισμένων. Μόνο τότε θα προχωρήσουν τα μεγάλα έργα και ο νομός και η Ηπειρος θα πλησιάσουν το στόχο της άρσης της απομόνωσης της περιοχής», δήλωσε ο νομάρχης Ιωαννίνων Αλέξανδρος Καχριμάνης, που πρόσκειται στη ΝΔ, αναφερόμενος στην κατασκευή της Ιόνιας Οδού και στα τμήματα της Εγνατίας Οδού που δεν έχουν δημοπρατηθεί ακόμα. Ο νομάρχης Ιωαννίνων, γνήσιος εκπρόσωπος της πολιτικής που ξεπουλάει τα πάντα στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν προτείνει, δηλαδή, μόνο να πληρώσουμε τους μεγαλοκατασκευαστές και μεγαλοεργολάβους για να φτιάξουν τον ιδιωτικό τους δρόμο, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης που φυσικά υπηρετούν! Αλλά να τους πληρώνουμε και τα διόδια από πάνω, χώρια τους φόρους και άλλα, όπως ήδη γίνεται με τη Γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου και τα άλλα μεγάλα έργα, μάλλον πάει πολύ... Αλλά θα μου πείτε, αυτή τη γραμμή υπηρετεί ο νομάρχης της ΝΔ, γι' αυτή τη γραμμή και τις επιπτώσεις της στο λαϊκό εισόδημα ας βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι της περιοχής!