Στους 125 σιδηροδρομικούς σταθμούς του Μουμπάι φθάνουν κάθε μέρα περίπου 30 παιδιά χωρίς συνοδό. Ναυαγισμένα, ήδη. Τα ελκύει, όπως το φως τις πεταλούδες, η υπόσχεση εύρεσης μιας δουλιάς. Το γκλάμουρ του λεγόμενου «Λος Αντζελες της Ινδίας». Ξυπόλυτα, με σορτσάκια και βρώμικα μπλουζάκια, τα παιδιά είναι οικεία πια εικόνα στη ζωή των σταθμών. Οπως ο Σιράτζ, τα περισσότερα δουλεύουν ως αχθοφόροι. Τα πιο μικρά καθαρίζουν τα τρένα. Γεμίζουν μπουκάλια από τη βρύση. `Η ζητιανεύουν. Αν δεν έχει κίνηση, τα βρίσκεις να χαζεύουν τηλεοράσεις στις βιτρίνες. Μερικά ρουφάνε κόλλα. Κοιμούνται σε χαρτόκουτα στις πλατφόρμες. Η ζωή είναι απρόβλεπτη στο σταθμό. Ο Σιράτζ στις καλές μέρες βγάζει 200 ρουπίες - κάπου 4 δολάρια. Στις κακές, τίποτα. Μερικές φορές, αν κανένα παιδί έχει τύχη, το προσλαμβάνουν ως υπηρέτη πλούσιες οικογένειες που πάνε διακοπές. Μερικές φορές τα πληρώνουν. Μερικές όχι. Ο Σιράτζ λέει ότι του λείπει το σπίτι του. Εκεί μπορούσε να κοιμηθεί. «Εδώ με ξυπνάνε πάντα οι κλοτσιές των αστυνόμων». Μέσα στα πρώτα 15 λεπτά της άφιξής τους, τα παιδιά πλησιάζουν οι καρχαρίες. Αυτοί που ψάχνουν φθηνά εργατικά χέρια. Αυτοί που ψάχνουν κρέας για πορνεία. Μεγαλοαπατεώνες και μικροαπατεώνες... Ομορφος κόσμος - καπιταλιστικός...