Η «Ολυμπιακή» μας Πυλία... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η «Ολυμπιακή» μας Πυλία...

Στον κόλπο του Ναυαρίνου, στην Πύλο Μεσσηνίας, αραγμένα εδώ και μέρες, καμαρώνουν δυο πλοία του Πολεμικού μας Ναυτικού. Στη στεριά οι πυροσβέστες κάνουν εξοντωτικά ωράρια, ενταγμένοι κι αυτοί στο πλαίσιο της «Ολυμπιακής» μας ασφάλειας. Ετσι είμαστε σίγουροι: Ο Μπιν Λάντεν δεν πρόκειται να επιχειρήσει απόβαση στη Σφακτηρία κι ούτε τα πρωτοπαλίκαρά του θα μας κάψουν τις ελιές.

Στις πλατείες, άνθρωποι του μόχθου έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν, από τα παραμύθια των μυστικών υπηρεσιών και των εταιριών εμπορίας «συστημάτων ασφαλείας». Π.χ. από την πριμοδότηση για την παραγωγή λεμονιού το 2003 δεν έχουν πάρει ούτε λεπτό. Επίσης, ακόμη να δοθεί όλο το ποσό για την περσινή, τεράστια καταστροφή από το χιόνι και τον πάγο. Η δε πριμοδότηση για την περσινή παραγωγή λαδιού ήρθε μειωμένη κατά περίπου 20%, «επειδή» - όπως τους είπαν - «τα λεφτά δεν έφταναν για όλους».

Από την άλλη, όσοι τα τελευταία χρόνια στράφηκαν στον τουρισμό, αφού κουράστηκαν να περιμένουν την κοσμοπλημμύρα - αυτή που τους έταζαν ότι θα έρθει από το εξωτερικό, με αφορμή τους Ολυμπιακούς - τώρα έχουν στηρίξει τις τελευταίες τους ελπίδες στους «Αθηναίους». Δίνουν διάφορες εξηγήσεις στο γιατί δεν έχουν φανεί ακόμα. Π.χ. ότι «φεύγουν από την Αθήνα την Παρασκευή και γυρνούν Κυριακή βράδυ, αφού ακόμα δεν ξεκίνησαν οι άδειές τους». Απάντησα ότι φέτος, περισσότεροι Αθηναίοι από κάθε άλλη χρονιά, δε θα κάνουν διακοπές. Κι ότι από όσους μπορούν να κάνουν, ήδη έχουν φύγει πολλοί, αλλά πάνε στα πατρικά τους, σε εξοχικά ή φίλους, και τρώνε «μέσα». Ακόμα κι αν δεν είναι ακριβές οι τιμές του «έξω», το βαλάντιο έχει αδειάσει επικίνδυνα.

«Από νοικοκυραίοι, καταντήσαμε διακονιαραίοι, να παρακαλάμε τον τουρίστα», μου είπε ένας λεβεντόγερος. Οι μεγαλύτεροι έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να διαβάζουν την πραγματικότητα. Μέσα από την πείρα και με τη γνώση για τις δυνατότητες του τόπου να θρέψει τη μισή Ελλάδα. Με τη γνώση του τι εστί «αγροτικές αναδιαρθρώσεις» ή «εξορθολογισμός της αγροτικής παραγωγής» ή ορθότερα καταστροφή της μικρομεσαίας αγροτιάς από τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών.

Τις διαβόητες «κοινοτικές οδηγίες» που συρρίκνωσαν την ελληνική σοδειά, απέκλεισαν τη δυνατότητα σημαντικών εξαγωγών, χαντάκωσαν τους συνεταιρισμούς και ανάγκασαν ανθρώπους εργατικούς και τίμιους να αναμένουν τους τουρίστες και τα διαρκώς μειούμενα «πριμ». Σε αυτά και σ' άλλα γεγονότα, οι παλαιότεροι διαβάζουν τη μείωση του πληθυσμού του νομού κατά 40% από προπολεμικά μέχρι σήμερα. Με χωριά όπως η Πύλα να μετρούσε κάποτε, στο Δημοτικό της σχολείο, 150 παιδιά και σήμερα κανένα. `Η η Θουρία με 200 και τώρα πέντε.

Πίσω στους νεότερους, οι μικρομεσαίοι και μικροϊδιοκτήτες που πριν μερικά χρόνια, επί ΥΠΕΧΩΔΕ Βασούλας, άκουγαν για σημαντικές επενδύσεις που θα γίνουν στην περιοχή στον τομέα της φιλοξενίας και παροχής υπηρεσιών, όσοι είδαν εκεί μια αχτίδα να ζήσουν έστω και ως μισθωτοί, άνθρωποι που έσπευσαν να πουλήσουν το - έτσι όπως τους το κατάντησαν - επιζήμιο χωράφι τους, όσοι έλπιζαν ότι κάπου θα ανοίξει μια δουλιά να απορροφηθούν, τώρα ανησυχούν μην τους πήραν τη γη τζάμπα, για να το μεταπωλήσουν κάποιοι επιτήδειοι ακριβότερα, και μέσω μιας απλής δραστηριότητας εμπορίας, κονομήσουν χωρίς φυσικά να αφήσουν τίποτα στον τόπο.

Κι όσοι δεν πούλησαν, είτε γιατί φύλαξαν τα ρούχα... είτε γιατί δεν ήθελαν, τώρα ανησυχούν γιατί πολλά ακούγονται περί αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, προς όφελος του μεγαλοεπιχειρηματία. Κι όλοι γνωρίζουν ότι όπου έρχεται τέτοια απαλλοτρίωση, ο μεγαλοεπιχειρηματίας παίρνει το φιλέτο και ο μικρομεσαίος ένα πιατάκι με αποφάγια για «αποζημίωση».

Λίγο βορειότερα, στους Γαργαλιάνους λέγεται ότι ξεκίνησαν οι γκρίνιες στην ΤΟ της ΝΔ, καθότι ακόμα να αρχίσουν τα «βολέματα». Πολλά νέα παιδιά, ή οι γονείς τους, συνωστίζονται αναζητώντας μια λύση στο πρόβλημά τους. Θεωρώντας ότι γνωρίζουν ποιο είναι το πρόβλημα και ποια η λύση.

Φύγαμε με τη βεβαιότητα πως ό,τι είδαμε εκεί θα συμβαίνει και αλλού. Μετά την Αλλαγή ξεκίνησαν οι στροφές προς Μεγαλόπολη. Ο νεότερος, παρακαμπτήριος δρόμος που έβγαινε στα Παραδείσια και γλίτωνε τον κόσμο από την ταλαιπωρία, παραμένει κλειστός, λόγω προβλημάτων που προέκυψαν με την ποιότητα του έργου, την εργολαβία ή κάτι παρεμφερές. Ξανά λοιπόν και στροφηδόν στην ανηφόρα. Πυλία, Μεσσηνία, Πελοπόννησος, η χώρα ολόκληρη ή καλύτερα, ο λαός της. Με δίχως μετάλλια και δάφνες. Μόνο εμπόδια και βάρη.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ