Μεσάνυχτα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μουμπάι. Κάπου χίλιοι ταλαίπωροι επιβάτες αποβιβάζονται από το τελευταίο τρένο. Επιχειρηματίες με χαρτοφύλακες. Ξυπόλυτοι εργάτες. Πλούσιες οικογένειες με μια λιτανεία αχθοφόρων και υπηρετών να τις ακολουθούν. Πλήθη στη μαρμάρινη πλατφόρμα, μπροστά σε μια πλημμύρα ταξί. Οι νεοαφιχθέντες διαλύονται, αλλά 25 παιδιά μένουν. Είναι οι «μόνιμοι» κάτοικοι του σταθμού. 10 έως το πολύ 20 χρόνων. Γι' αμέτρητες χιλιάδες άλλα παιδιά στην Ινδία που δεν έχουν πού να μείνουν, ο σταθμός είναι το σπίτι τους. Το τελευταίο καταφύγιο. Ο τόπος διαφυγής από προβληματικά σπίτια. Από τη φτώχεια. Τη μιζέρια. Ενα απατηλό πέπλο προστασίας από τους δρόμους του Μουμπάι. Ο Σιράτζ περιμένει. Να έρθει το επόμενο τρένο. Για να βοηθήσει, επί πληρωμή, στο ξεφόρτωμα. Ο συρμός έχει αργήσει ήδη έξι ώρες. Πριν από ένα χρόνο, ο κατσαρομάλλης μικρός μπήκε σ' ένα τρένο στην Καλκούτα -1.100 χιλιόμετρα μακριά. Η μητέρα του δεν τα έβγαζε πέρα, λόγω της ασθένειας του πατέρα του. Τον έδιωξε από το σπίτι. Ο Σιράτζ έφθασε στη Βομβάη, γιατί εκεί πήγαινε το τρένο. Κι έμεινε στο σταθμό, γιατί δεν έχει πού αλλού να πάει. Πόσα παιδιά ζουν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς; Αγνωστο. Η τελευταία εκτίμηση της UNICEF ήταν το 1994, κι έκανε λόγο για 11 εκατομμύρια άστεγα κι εγκαταλειμμένα παιδιά. Είναι τα ναυάγια του ινδικού νεοφιλελεύθερου «οικονομικού θαύματος»...