Παπαγεωργίου Βασίλης

Εμείς τα σημειώνουμε για δυο κυρίως λόγους:

Πρώτον, γιατί οι προαναφερόμενες επιλογές μπορούν να κυριαρχούν και χωρίς το σημερινό δικομματισμό. Αρκεί να υπάρχει πλουτοκρατία και μονοπώλια, να έχουν την εξουσία και να κυριαρχούν στην κοινωνία οι... αξίες και οι νόμοι τους, η εκμετάλλευση, το κυνηγητό των κεφαλαιοκρατικών κερδών και ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός. Δεύτερον, γιατί ο Αλ. Αλαβάνος δεν είπε ουσιαστικά τίποτε για τους παράγοντες αυτούς. Ισως, βέβαια, να έχει βρει τη συνταγή της μεταμόρφωσης των κεφαλαιοκρατών σε οπαδούς της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού. Σε τέτοια περίπτωση, όμως, γιατί το κρατά μυστικό..;

Μπαίνοντας στην προχτεσινή εκδήλωση του Συνασπισμού και λίγο πριν την ομιλία του προέδρου του Αλ. Αλαβάνου ακούσαμε έκπληκτοι το τραγούδι «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Και πάνω που αναρωτιόμασταν για τη... δυναμική της «αριστερής στροφής» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΝ, μόλις ακούστηκε ο στίχος «στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί, στο κόμμα μας πλάι που μας προσκαλεί», το τραγούδι ...«κόπηκε».

Περιττό να πούμε ότι στο άκουσμα του τραγουδιού η πλειοψηφία των παρισταμένων έδειχνε κάπως ...«άβολη», ενώ δεν έλειπαν και τα ειρωνικά χαμόγελα. Η εξέλιξη, βέβαια, ...δικαίωσε τα δύο μέλη του ΣΥΝ που έλεγαν δίπλα μας ότι «αυτά τα τραγούδια μάς πάνε χρόνια πίσω» και ο έτερος επιβεβαίωνε λέγοντας ότι «τους έχουμε πει να τα βγάλουνε». Λίγο αργότερα, τα τραγούδια επανήλθαν στα ...φυσιολογικά για το ΣΥΝ επίπεδα. Μήπως, τελικά, η «αριστερή στροφή» δεν αντέχει τα αριστερά τραγούδια;

Δε φτάνει η κοροϊδία των τρισάθλιων «αυξήσεων» της πείνας στους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι αντιμετωπίζουν από πάνω και τον εμπαιγμό της κυβέρνησης. Τηρήθηκε η προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης «για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό στους μισθωτούς, για αυξήσεις μεγαλύτερες από τους μισθωτούς στους συνταξιούχους, για αυξήσεις διπλάσιες από τον πληθωρισμό στο ΕΚΑΣ και τους χαμηλοσυνταξιούχους του ΟΓΑ», δήλωσε περιχαρής και θριαμβολογώντας ο Θ. Ρουσόπουλος.

Ας παραβλέψουμε ότι τις ίδιες εξαγγελίες των «εκσυγχρονιστών» προκατόχων του ο νυν κυβερνητικός εκπρόσωπος τις χαρακτήριζε «κοροϊδία» και «πολιτική λιτότητας»... Ομως κάθε άλλο παρά αυτές τις υποσχέσεις είχε δώσει προεκλογικά η κυβέρνηση, ώστε να υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο. Είχε δώσει υποσχέσεις για μείωση της φορολογίας στα φυσικά πρόσωπα, για σύγκλιση των μισθών και των συντάξεων προς το μέσο όρο της ΕΕ, παροχή σε όλους τους πολίτες κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών δημόσιας ωφέλειας υψηλού επιπέδου (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Μέριμνα και Ασφάλιση), καταπολέμηση της ανεργίας, πύκνωση των παιδικών σταθμών, στήριξη των μικρομεσαίων, καταπολέμηση της ακρίβειας, στήριξη του εισοδήματος των αγροτών κ.ο.κ. Ακόμη και τα κυβερνητικά «κόλπα», που εμφανίζουν τις αυξήσεις πάνω από τον ψεύτικο πληθωρισμό του 2,9%(!), ένα πράγμα επιβεβαιώνουν: Συνειδητά εξαπάτησε τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Η CIA «έδωσε» τον Οτσαλάν στην Τουρκία. Η παραδοχή γίνεται από τον πλέον αρμόδιο, τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετσεβίτ. Σε συνέντευξή του στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Nokta» ομολογεί ότι η επιχείρηση σχεδιάστηκε και οργανώθηκε από τη CIA σε συνεργασία με τη ΜΙΤ (τουρκικές μυστικές υπηρεσίες). «Αν δεν ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα παίρναμε τον Οτσαλάν. Αν το επίπεδο των σχέσεων μεταξύ CIA και ΜΙΤ δεν ήταν τόσο καλό, δε θα μπορούσαμε να φέρουμε τον Οτσαλάν στην Τουρκία», δηλώνει ο Μπ. Ετσεβίτ, και συμπληρώνει: «Φυσικά η ΜΙΤ εξ αρχής με ενημέρωσε. Ο αρχηγός της ΜΙΤ μού είπε ότι υπάρχει η σχετική πρόταση της αμερικανικής υπηρεσίας». Χαρακτηριστικός είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος του περιοδικού, που σημειώνει: «Παράδοση κατ' οίκον από τη CIA».

Και, βέβαια, ο Μπ. Ετσεβίτ δε λέει κουβέντα για το ρόλο της τότε ελληνικής κυβέρνησης. Ούτε και χρειάζεται, όμως. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι μπορεί η CIA να παρέδωσε τον Οτσαλάν, και μάλιστα κατ' οίκον, αλλά στο ρόλο του «ντελίβερι μπόι» ...διέπρεψαν οι εγχώριοι «τραγουδιστές».

Οι συγκεκριμένες αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων είναι φτερό στον άνεμο. Ομως, οι ...ανάγκες του κεφαλαίου, οι αξιώσεις των επιχειρήσεων, οι απαιτήσεις της κερδοφορίας, δεν αφήνουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό. Το αντίθετο μάλιστα. Οσο περνάει ο καιρός τα όρια στενεύουν περισσότερο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί στα θέματα των προσωπικών δεδομένων, των μυστικών κονδυλίων, των Μέσων Ενημέρωσης και τόσων άλλων η Βουλή να παρακάμπτεται έως και προκλητικά, όμως στο θέμα του λεγομένου Ευρωσυντάγματος φαίνεται ότι ...τη θυμήθηκαν.

Γιατί, άραγε, δεν ομολογούν ευθέως ότι θέλουν να κλείσουν όπως όπως και γρήγορα αυτό το θέμα και, το κυριότερο, να μην καταλάβει κανείς, πού και πόσο «έμπλεξαν» - για να μην πούμε «έδεσαν» - τη χώρα;

Οχι πως μας εντυπωσιάζουν τέτοιου είδους πρακτικές. Αλλωστε, ουδέποτε ρωτήθηκε ο Ελληνας πολίτης για όλα αυτά και ουδεμία σχέση με τις ανάγκες και τα συμφέροντα των Ευρωπαίων εργαζομένων έχει το εκκολαπτόμενο Ευρωσύνταγμα. Ταιριαστή καθόλα η εξέλιξη.

ΩΣΤΕ, ΛΟΙΠΟΝ, λόγω του «ντόρου» για τους χρηματιζόμενους δικαστές έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στη Δικαιοσύνη οι κάτοικοι αυτής της χώρας; Το πιστεύουν στα σοβαρά οι κυβερνώντες; Τα τηλεοπτικά κανάλια, άραγε, περιμένει ο κάθε Ελληνας για να αποκτήσει άποψη, για το σύστημα απονομής δικαιοσύνης;

Είναι σίγουρο ότι ο εργαζόμενος στις ΔΕΚΟ και ο ναυτεργάτης που επιστρατεύτηκαν έχουν τη δική τους γνώμη εδώ και πολύ καιρό. Το ίδιο και ο αγρότης που κυνηγήθηκε δικαστικά, επειδή διεκδίκησε το δίκιο του, όπως και ο καταληψίας μαθητής που απειλήθηκε με εισαγγελική παρέμβαση.

Στην ίδια κατηγορία και ο μισθωτός που κάθε απεργία του βγαίνει παράνομη, ο καταναλωτής που αντιμετωπίζει τους πανάκριβους δικηγόρους μιας αλυσίδας σούπερ μάρκετ, και ο δύστυχος πολίτης γενικώς που περιμένει μήνες και χρόνια για να οριστεί μια δικάσιμος.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

Η αύξηση του 3,6% αφορά μόνο στο βασικό μισθό των δημοσίων υπαλλήλων και μετατρέπεται αυτομάτως σε 2,49 έως 2,8% στο σύνολο των αποδοχών τους. Επομένως, βρίσκεται κάτω του επίσημου πληθωρισμού (2,9%) και πολύ πιο κάτω από τις ανατιμήσεις των προϊόντων λαϊκής ανάγκης (τρόφιμα κλπ), οι οποίες κυμαίνονται από 5 και 6 έως 30%.

Σε ό,τι δε αφορά στις διαβόητες αντοχές της οικονομίας, μόλις προχτές, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΕ) ανακοίνωσε, ότι η αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), για το 2004 σε σύγκριση με το 2003, ανήλθε σε 3,9% και, μάλιστα, σε σταθερές τιμές του 1995. Δηλαδή, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο τρέχων πληθωρισμός.

Ολ' αυτά σημαίνουν με απλά λόγια, ότι η κυβέρνηση «χαρίζει» τουλάχιστον ολόκληρη την αύξηση του ΑΕΠ στη μικρή μειοψηφία της πλουτοκρατίας και των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Στα εκατομμύρια των εργαζομένων και των συνταξιούχων δίνει ψίχουλα, που υπολείπονται ακόμη και του επίσημου πληθωρισμού. Ισα ίσα, για να επιβιώσουν και να συνεχίσουν να δουλεύουν για τα κέρδη της ολιγαρχίας...

Κριτική στην εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης άσκησε, με δηλώσεις του, ο αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ και επικεφαλής της «Αυτόνομης Παρέμβασης», Αλέκος Καλύβης. Μάλιστα, ως γνήσιος ευρωπαϊστής, δεν ξέχασε να σημειώσει ότι οι αυξήσεις που ανακοίνωσε η κυβέρνηση «δεν κλείνουν στο ελάχιστο την ψαλίδα με τους ευρωπαϊκούς μισθούς». Τι θέλει να πει το στέλεχος του ΣΥΝ, ότι οι μισθοί των Ευρωπαίων εργαζομένων αδιακρίτως είναι καλύτεροι από των Ελλήνων; Οτι στην Εσπερία υπάρχει ένα προνομιακό περιβάλλον για τους εργαζόμενους; Καλά, δε βλέπει γύρω του ότι ο Ευρωπαίος εργάτης στενάζει το ίδιο κάτω από την μπότα των μονοπωλίων και της ΕΕ; Οτι μπορεί οι μισθοί στις χώρες της ΕΕ να διαφέρουν, αλλά το κύριο είναι πως όλοι ανεξαιρέτως οι εργαζόμενοι βλέπουν τη θέση τους να χειροτερεύει; Οτι ακόμα και σε χώρες όπου οι μισθοί είναι μεγαλύτεροι σε σχέση με την Ελλάδα, μπορεί το εργατικό εισόδημα σε σχέση με τις ανάγκες και το επίπεδο ζωής να είναι και χειρότερο;

Δεν είναι άγνωστα όλα αυτά στα στελέχη του ΣΥΝ. Είναι, όμως, τέτοια η υποταγή τους στο «ευρωπαϊκό ιδεώδες», που συνεχίζουν να αναμασούν τη «σύγκλιση με την Ευρώπη»! Να προβάλλουν, δηλαδή, ένα από τα βασικά ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Να καλλιεργούν τις αυταπάτες του «ευρωπαϊκού παραδείσου»... Μόνο που αυτό το παραμύθι, 25 χρόνια τώρα, δεν έστειλε τους εργάτες στον ...παράδεισο. Αλλά στη σκληρή πραγματικότητα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Μπόλικες ήταν οι αναφορές στον προχτεσινό Τύπο, σχετικά με το βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικάνους στις 13 και 14 Φλεβάρη του 1945, με αφορμή τη συμπλήρωση 60 χρόνων. Και, βέβαια, καθόλου τυχαία, όλα ανεξαιρέτως τα δημοσιεύματα συγκλίνουν στην «ιστορική» διαπίστωση ότι ο βομβαρδισμός της γερμανικής πόλης προέκυψε ύστερα από απαίτηση των Σοβιετικών, που ήθελαν ένα καίριο πλήγμα στα μετόπισθεν του Ανατολικού Μετώπου, προκειμένου να συνεχίσουν απρόσκοπτα την προέλασή τους στο έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου. Η αναφορά στους 35.000 νεκρούς των βομβαρδισμών (άμαχοι στην πλειοψηφία τους), σε συνδυασμό με τη μικρή στρατηγική σημασία της πόλης, έρχεται να συμπληρώσει την προπαγάνδα που θέλει τη Σοβιετική Ενωση να επιβάλλει αναίτια την ισοπέδωση της Δρέσδης, για να εξυπηρετήσει τα σχέδιά εξάπλωσής της στην κεντρική Ευρώπη.

Πώς στοιχειοθετούν την προαναφερόμενη «ιστορική» διαπίστωση; Απλά, δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να τη στοιχειοθετήσουν. Ούτε καν προβληματίζονται, ότι η αυθαίρετη και αντιιστορική διαπίστωσή τους έρχεται σε ριζική αντίθεση με την «κούρσα», που έκαναν την εποχή εκείνη οι δυτικοί σύμμαχοι, ώστε να μην απελευθερώσει ολόκληρη τη Γερμανία ο Κόκκινος Στρατός. Απλώς, κάνουν τη «δουλιά» τους.

Στην πραγματικότητα, τα προαναφερόμενα δημοσιεύματα αποτελούν άλλο ένα φαινόμενο της συστηματικής και εντεινόμενης τα τελευταία χρόνια παραχάραξης της Ιστορίας. Οι «νικητές», αφού κατάφεραν να απαλλαγούν από τον αντίλογο των «ηττημένων», την κόβουν και τη ράβουν στα δικά τους μέτρα.

Οποιος μελετήσει λίγο την ιστορία του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, μπορεί εύκολα να καταλάβει, ότι Αμερικανοί και Αγγλοι είχαν τις δικές τους επιδιώξεις, με την αναίτια και εγκληματική ισοπέδωση της Δρέσδης και άλλες ανάλογες ενέργειες, στο έδαφος της Ανατολικής Γερμανίας, όπου προέλαυνε νικηφόρα ο Κόκκινος Στρατός. Η καταστροφή των υποδομών ήταν μια απ' αυτές.

Αραγε, τόσο πολύ φοβούνται τα διδάγματα της Ιστορίας και την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στην ήττα του φασισμού που, ακόμα και σήμερα, 14 χρόνια μετά τις ανατροπές, προσπαθούν να τη διαγράψουν και να τη συκοφαντήσουν; Ρητορικό το ερώτημα, αν σκεφτεί κανείς, ότι είναι οι ίδιοι που προωθούν την εκδοχή πως το Αουσβιτς απελευθερώθηκε από τους... Αμερικανούς.