Η κυβερνητική απάτη δεν είναι απλά οφθαλμοφανής. Βγάζει μάτι. Γιατί μπορεί εμείς να το λέγαμε από την αρχή ότι κι αυτοί θα είναι ίδιοι και χειρότεροι από τους προηγούμενους, αλλά πολλοί ήθελαν να τρέφουν ελπίδες. Αυταπάτες, που καλλιεργήθηκαν από τις τόσες και τόσες προεκλογικές υποσχέσεις και από τις καταγγελτικές διακηρύξεις για την πολιτική μισθών που ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Πολλοί ήταν που το σκέφτηκαν έτσι. Αφού έσερναν τα εξ αμάξης στους προκατόχους τους για εισοδηματικές πολιτικές του 3 και 3,5%, το πλέον λογικό είναι οι όποιες επιλογές τους να κινούνται σε επίπεδα που, τουλάχιστον, θα φαίνονται πιο ...ευπαρουσίαστα.

Η εφαρμογή της εισοδηματικής πολιτικής του 3,6% θα οδηγήσει σε αύξηση των μεικτών μισθών γύρω στο 2,5%, ενώ στη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων θα δοθεί ημερήσια αύξηση ...50 λεπτά. Μιλάμε, δηλαδή, για αυξήσεις εντελώς κάλπικες, που δεν καλύπτουν καν το επίπεδο του επίσημου πληθωρισμού. Αρα, πριν καλά καλά ξεκινήσει η χρονιά, μισθωτοί και συνταξιούχοι «χάνουν» από την αγοραστική τους δύναμη, ενώ η χασούρα είναι πολύ μεγαλύτερη αφού οι τιμές σε όλο το φάσμα των ειδών πρώτης ανάγκης αυξάνονται με ρυθμούς αισθητά μεγαλύτερους από το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Για να δικαιολογήσουν την εισοδηματική πολιτική της ντροπής, οι κυβερνώντες επιστράτευσαν τα περί αντοχών της οικονομίας, περιθωρίων και ορίων που δεν πρέπει να ξεπεραστούν, και άλλα φαιδρά. Γνωστό το παραμύθι. Τα ίδια έλεγαν, με πανομοιότυπα προκλητικό τρόπο και οι του ΠΑΣΟΚ, όταν και τότε οι υποτιθέμενες αυξήσεις στα εισοδήματα των εργαζομένων ισοδυναμούσαν με μισό κιλό ψωμί. Προκαλεί όμως θυμό και αγανάχτηση όταν τέτοια επιχειρήματα γίνονται καραμέλα στο στόμα των στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτών που με την πολιτική και τα μέτρα τους αδιαφορούν πλήρως για άλλες αντοχές, όταν σαρώνουν όλον τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, για να τον ανακατανείμουν, να τον μεταφέρουν στην ουσία, στα χρηματοκιβώτια των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης.

Τα ψίχουλα της εισοδηματικής πολιτικής δε φτάνουν ούτε για «ζήτω». Και οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν πως δε θα έφταναν ούτε αν ήταν κάπως ...περισσότερα. Ακόμα κι αν ήταν διπλάσια και τριπλάσια. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα τα λαϊκά στρώματα να περιμένουν λύσεις από τους κυβερνώντες και τις επιλογές τους. Η προοπτική, όμως, για αξιοπρεπή μεροκάματα και μισθούς, που θα εξασφαλίζουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, πέρα από αναγκαία, είναι και δυνατή. Είναι δίπλα μας. Αρκεί οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί οι ίδιοι, από κοινού με τους άλλους που θίγονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική, με τις ταξικές τους οργανώσεις και το λαϊκό μέτωπο, μπορούν να παλέψουν και να διεκδικήσουν συνολικά λύσεις προς όφελος του λαού και του τόπου.