Παπαγεωργίου Βασίλης

Στην ελληνική κοινωνία τίθεται όλο και πιο βασανιστικά και πιεστικά το δίλημμα των δύο δρόμων. Αυτού της υποταγής στο κεφαλαίο - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά στρώματα - ή της αντίστασης και της ανατροπής του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Δίλημμα διαχρονικό και πάντα επίκαιρο...

Στη λίστα των τραγουδιών που απαγορεύεται να «παίζονται» από το ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος λειτουργεί στην αμερικάνικη βάση της Σούδας, περιλαμβάνονται και το «imagine», («Φαντάσου»), του Τζον Λένον και το «What a wonderfoul world» («Τι υπέροχος κόσμος») του Λούις Αρμστρονγκ. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι είναι, μάλλον, υπερβολικό και ανόητο οι Αμερικανοί ν' απαγορεύουν στους στρατιώτες τους ν' ακούν «αθώα», εν πολλοίς, τραγούδια, τα οποία απλώς υμνούν την ομορφιά της ζωής σε έναν ειρηνικό κόσμο. Πλην όμως, οι ιμπεριαλιστές ξέρουν γιατί το κάνουν. Κι αυτή η απαγόρευση εντάσσεται στην «πλύση εγκεφάλου» που κάνουν στους στρατιώτες, για τη μετατροπή τους σε «πολεμικές μηχανές», χωρίς ανθρώπινα αισθήματα. Ετσι δημιουργούνται τα «στρατιωτικά κτήνη» που σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν αθώους ανθρώπους, παλιότερα στο Βιετνάμ και την Κορέα, τώρα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αύριο όπου αλλού τους στείλουν...

Διάφορες γελοίες και ηλίθιες απόψεις βλέπουν τις μέρες αυτές τη δημοσιότητα. Κάποιοι, για παράδειγμα, έχοντας ως δεδομένο(;!) τη μέχρι τώρα συνεργασία του ΚΚΕ με τη ΝΔ ή - τουλάχιστον - την ανοχή του πρώτου προς την κυβέρνηση, αναρωτιούνται εάν η τακτική αυτή έφτασε στο τέλος της, με την πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών και όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες. Κάποιοι άλλοι προχωρούν ακόμη παραπέρα και αναζητούν τις επιπτώσεις των τελευταίων εξελίξεων στη μέχρι τώρα συνεργασία(;!) των δυο κομμάτων στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές του ερχομένου Οκτώβρη. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι η ολόπλευρη συμπαράσταση του ΚΚΕ στους ναυτεργάτες υποκρύπτει τη σκοπιμότητα της δημιουργίας κοινωνικής και πολιτικής έντασης, ώστε να αποκομίσει πολιτικά κέρδη και να αποκρούσει την πλαγιοκόπηση του ανερχόμενου Καρατζαφέρη...

Την ίδια στιγμή, το σύνολο των χτεσινών εφημερίδων «θάβει» την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σχετικά με την απεργία των ναυτεργατών (δημοσιεύτηκε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»), είτε μη βάζοντας ούτε λέξη, είτε δημοσιεύοντας ελάχιστα και επιλεκτικά σημεία της. Δε μας παραξενεύει το γεγονός, βέβαια. Η αποσιώπηση των θέσεων του ΚΚΕ αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος της πολύμορφης διαστρέβλωσης της πολιτικής και της δράσης του.

Ογδόντα επτά και πλέον χρόνια ζωής και δράσης έχει κλείσει το ΚΚΕ. Ογδόντα επτά χρόνια ηρωικής πορείας, πάντα στο πλευρό της εργατικής τάξης και του λαού, αδιάρρηκτα δεμένης με τους καημούς και τα βάσανά του, τα όνειρα και τις ελπίδες του. Δεν υπάρχει μικρός ή μεγάλος αγώνας των εργαζομένων στη χώρα μας, από το 1918 μέχρι και σήμερα, όπου οι κομμουνιστές δεν έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν, ακόμη και την ίδια τη ζωή τους. Δεν υπάρχει λαϊκή κατάκτηση, που δεν κρύβει μέσα της την αναντικατάστατη, ανιδιοτελή, επίμονη και βασανιστική προσφορά των κομμουνιστών. Να ενώσουν και να οργανώσουν τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, να τους εμψυχώσουν και να τους απελευθερώσουν από τις κάθε λογής προλήψεις, αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, να τους αποκαλύψουν τον μόνο δρόμο, που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή τους, τον δρόμο του ενωμένου αγώνα και της ταξικής πάλης.

Προφανώς, όλ' αυτά δεν είναι άγνωστα σε όλους όσοι τις μέρες αυτές και με αφορμή τη στάση των κομμουνιστών στην απεργία των ναυτεργατών, γράφουν και λένε διάφορες ανοησίες, με τη μορφή δήθεν περισπούδαστων πολιτικών αναλύσεων. Παρ' όλ' αυτά συνεχίζουν και επιμένουν, μην υπολογίζοντας ούτε καν τον δημόσιο διασυρμό τους...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για την πολιτική και των δύο (δηλαδή την πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της ακρίβειας) δεν μπορούν να εντοπίσουν ποτέ και κανένα ποσοστό αντίθεσης της κοινής γνώμης.

Ακόμη κι όταν εντοπίζουν ένα τέτοιο ποσοστό, τότε αυτό είναι αντίθετο στη γαλάζια πολιτική λιτότητας, αλλά υπέρ της ανάλογης πράσινης...

Από μια άποψη, βέβαια, όλ' αυτά είναι περίπου λογικά. Βλέπετε, ο καθένας μαθαίνει αυτό που ...θέλει να μάθει και παίρνει απαντήσεις σε αυτά που ρωτάει.

Και ουδείς μεγαλοσχήμων και κανένας ιδιωτικός όμιλος Μέσων Ενημέρωσης δε θα χρηματοδοτούσε μια έρευνα που θα στόχευε να μάθει τι πράγματι θέλει ο κόσμος. Δεν αποτελεί ...κερδοφόρα επένδυση κάτι τέτοιο.

ΕΤΣΙ, μετά το τελευταίο γκάλοπ της ΑΛΚΟ, έχουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να «διυλίζουν τον κώνωπα» ψάχνοντας να βρουν επικοινωνιακές πολιτικές και «κολπάκια» που θα τους δώσουν «μονάδες».

Μην απορήσετε λοιπόν αν αλλάξουν πρόσωπα, στιλ, συνήθειες, νοοτροπίες, φρασεολογία, τακτικές, εντάσεις, τηλεοπτικές εμφανίσεις, κούρεμα, χτένισμα, ξύρισμα, ντύσιμο και αξεσουάρ. Μόνον πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξουν...

Σε αυτό η συναίνεση θα συνεχίσει να βασιλεύει και ο εργαζόμενος να αντιμετωπίζεται σαν ανόητος καταναλωτής «ατάκας», σκανδαλολογίας και κουτσομπολιού. Σαν ον που δε σκέπτεται δηλαδή.

ΘΕΛΕΙ, ΜΗΠΩΣ, να το πιστέψουμε ο Θοδωρής Ρουσόπουλος ότι ο διάλογος του υπουργείου με τους σχετικούς φορείς, για τον επερχόμενο νόμο περί συγκέντρωσης των Μέσων Ενημέρωσης, πραγματοποιείται ...με έγγραφα υπομνήματα;

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

Τέλος, η τακτική που επιλέγει και η ΝΔ είναι αυτή της σαλαμοποίησης. «Δε θα υπάρξει μια ενιαία ρύθμιση» δηλώνει ο Σ. Τσιτουρίδης. Μια τακτική που εφάρμοσε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η μέθοδος του «διαίρει και βασίλευε» είναι προσφιλής και στα δύο κόμματα. Ομως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν και τους στόχους και τις μεθόδους τους, όπως και αυτό που χρειάζεται να κάνουν: Να δυναμώσουν την ενότητά τους και να κλιμακώσουν τους αγώνες τους, μη αφήνοντας σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν στο έργο της.

Δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους στην Ουάσιγκτον για την τοποθέτηση της Ντ. Μπακογιάννη στη θέση της υπουργού Εξωτερικών. «Είναι ένα πρόσωπο το οποίο είναι πολύ σεβαστό σε όλο το μήκος της κυβέρνησής μας, έχουμε μια σχέση σεβασμού μαζί της. Είναι ένα πρόσωπο που συμμερίζεται την ατλαντική άποψη της Νέας Δημοκρατίας και πάντα ήταν φίλος της συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών». Τα μελιστάλαχτα λόγια του αναπληρωτή βοηθού υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για ευρωπαϊκά θέματα Μάθιου Μπράιζα, στον «Κόσμο του Επενδυτή» δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο αμφιβολιών για τις προσδοκίες που έχουν στην Ουάσιγκτον από την καινούρια ΥΠΕΞ. Φυσικά, η Ντ. Μπακογιάννη θα υλοποιήσει την κυβερνητική πολιτική και αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Η πρώην δήμαρχος Αθηναίων απλά επελέγη για να εκφράσει αυθεντικά και αποτελεσματικά την «ατλαντική» πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή. Αλλωστε, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την ίδια συνέντευξη, δεν έχει κανένα παράπονο από την κυβέρνηση καθώς όπως δηλώνει ο αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «βλέπουμε πλέον τον κόσμο μαζί». Και διευκρινίζει: «Σκεφτόμαστε μαζί για τη Μέση Ανατολή, την προώθηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας... Κάνουμε πολύ καλή δουλειά μαζί στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Συνεργαζόμαστε στο Αφγανιστάν και είμαστε ευγνώμονες για το τι έχει συνεισφέρει και συνεχίζει να προσφέρει η Ελλάδα. Το ίδιο και στο Ιράκ...».

Ολο και περισσότερο δείχνει τα δόντια του ο σύγχρονος καπιταλισμός, στο πλαίσιο του εντεινόμενου συνεχώς ανταγωνισμού των μεγάλων επιχειρήσεων και της μεγιστοποίησης των επιχειρηματικών κερδών. Οι κάθε λογής «απελευθερώσεις», οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και αλλαγές, το χτύπημα των οικονομικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, αυξάνουν συνεχώς την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας, ακόμη και στη Γερμανία, την «ατμομηχανή της Ευρωένωσης».

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα περιέχονται σε έρευνα του Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων FORSA που έγινε για λογαριασμό της τηλεοπτικής έκδοσης του γερμανικού περιοδικού «STERN». Σύμφωνα με την έρευνα, η πλειοψηφία των Γερμανών θα προτιμούσαν να μεταναστεύσουν από το να φτάσουν να παίρνουν εξευτελιστικά επιδόματα ανεργίας ή «βοηθήματα» ελεημοσύνης τύπου Χαρτς 4, που καθιέρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση του Βερολίνου, των Σοσιαλδημοκρατών και «Πρασίνων». Το 56% των ερωτηθέντων σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για πάντα ή για μακρύ χρονικό διάστημα, αν δε βρουν δουλιά στη Γερμανία. Οσο για το τελευταίο, οι ελπίδες για θέσεις εργασίας στη Γερμανία είναι κάτι περισσότερο από ελάχιστες, μια που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός των ανέργων ξεπέρασε πάλι τα 5.000.000.

Το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού, μάλιστα, περιλαμβάνει και σειρά παραδειγμάτων. Ανάμεσα στα τελευταία, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φρανκ και της Κατρίν Μέρτιγκ (46 και 41 ετών αντίστοιχα) από το Σνέεμπεργκ της Ανατολικής Γερμανίας. Αρχιτέκτονας ο άντρας και χημικός η γυναίκα, δύο από τους 150.000 Γερμανούς που πήραν το 2005 το δρόμο της ξενιτιάς. Μετανάστευσαν στην Αυστρία και δουλεύουν σαν σερβιτόροι σε χιονοδρομικό κέντρο. «Επιλέξαμε αυτό το δρόμο για να μην αναγκαστούμε να ζούμε με το επίδομα "Χαρτς 4". Μας στενοχωρεί που αφήσαμε τα παιδιά μας (16 και 18 χρόνων) πίσω σε φίλους», είπαν σε δημοσιογράφο της εκπομπής STERN-TV. Στο ίδιο πνεύμα μιλάει και ο 27χρονος Νίκο Φόγκουτ, οικοδόμος από το Βερολίνο, που εργάζεται εδώ και 5 χρόνια στο Οσλο της Νορβηγίας, όπου ζει σ' έναν οικισμό από κοντέινερ, μαζί με άλλους μετανάστες, σε συνθήκες ελάχιστα ανθρώπινες.

Βέβαια, οι αθεράπευτα οπαδοί του ευρωμονόδρομου, στα παραπάνω βλέπουν την «ελευθερία κίνησης των εργαζομένων», καμαρώνοντας για τις... δημοκρατικές κατακτήσεις της ΕΕ. Χώρια, που το 2006 έχει κηρυχτεί από την Κομισιόν ως έτος κινητικότητας των εργαζομένων...