ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οράματα...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ηταν παραπάνω από σαφής ο Ν. Κωνσταντόπουλος μιλώντας στη διημερίδα του ΣΥΝ με θέμα «Ευρωπαϊκή ενοποίηση και Αριστερά». Στη βάση της εκτίμησής του πως «η κοινωνική συναίνεση που χαρακτήρισε το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης μέχρι ενός σημείου έχει πάψει να υπάρχει», υπέδειξε το «ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα» και την «ευρωπαϊκή αριστερά» ως εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να «διαδραματίσουν ιστορικό ρόλο» για την αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Ας μην ανησυχεί, οι δυνάμεις στις οποίες αναφέρεται παίζουν καλά το ρόλο τους χρόνια τώρα. Και η ΕΕ αναγνωρίζει τη συνεισφορά τους στον εγκλωβισμό των λαών στον ευρωμονόδρομο.

«Η ενοποίηση - είπε - μπορεί να προχωρήσει μονάχα ως αίτημα των ευρωπαϊκών λαών. Μπορεί να επιτευχθεί εάν ένα όραμα εμπνεύσει τους λαούς της. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό και δημοκρατικό όραμα μπορεί να προβληθεί ως πρότυπο σε όλον τον κόσμο. Αυτό το όραμα που κάνει εκατομμύρια ανθρώπων να μεταναστεύουν από όλα τα σημεία του πλανήτη προς την Ευρώπη». Αραγε, όλοι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι συνεγείρονται από ένα τέτοιο όραμα; ΄Η αναγκάζονται να αναζητήσουν στον ήλιο μοίρα εγκαταλείποντας χώρες που μαστίζονται από την ιμπεριαλιστική - και ευρωενωσιακή - επιθετικότητα;

Το όραμα που η «αριστερά» του Νίκου Κωνσταντόπουλου μοιράζεται με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια είναι και η ομολογία του διαζυγίου της από κάθε τι σχετικό με το όραμα των λαών της Ευρώπης.

Ταλέντο υπουργού

Πολύ μελάνι χύθηκε για τον σοσιαλιστή Μπερνάρ Κουσνέρ που υπουργοποίησε ο Σαρκοζί στη Γαλλία και πολύς λόγος γίνεται για το παρελθόν του τον Μάη του '68. Ξεχνούν προφανώς πως στο μεσοδιάστημα, σαν γνήσιο παιδί της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, έχει περάσει πολλές εξετάσεις τόσο στο γαλλικό κεφάλαιο όσο και στον ιμπεριαλισμό γενικότερα εκ των οποίων ξεχωρίζουμε τη θητεία του σαν επικεφαλής των δυνάμεων κατοχής στο Κοσσυφοπέδιο και τη σαφή θέση που πήρε το 2003 υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράκ σε αντίθεση μάλιστα και με την τότε επίσημη στάση της γαλλικής κυβέρνησης. Ομως κάποιοι δεν ξεχνούν και η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, έστειλε μήνυμα πως θα είναι «ευτυχής» να συνεργαστεί με το νέο Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Μπερνάρ Κουσνέρ, όπως δήλωσε σήμερα από την Ουάσιγκτον ο εκπρόσωπός της, Σιν Μακόρμακ. «Εχει μεγάλη εμπειρία στη διεθνή σκηνή. Γνωρίζω ότι συνεργαστήκαμε στενά κατά την κρίση των Βαλκανίων στη δεκαετία του '90», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Μακόρμακ. Ετσι είναι, οι πραγματικές αξίες, οι γνήσιοι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού πάντα αναγνωρίζονται. Το θεωρητικό ερώτημα είναι αν νικούσε η Σεγκολέν στις εκλογές θα πήγαινε τέτοιο ταλέντο χαμένο; Μάλλον όχι. Πιθανόν πάλι υπουργός θα γινότανε...

Ακραία καιρικά φαινόμενα

Τα καιρικά φαινόμενα ή ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους έχουν γίνει τελευταίως ακραία; Δίνανε και παίρνανε χτες όλη τη μέρα από τα ΜΜΕ οι οδηγίες προς το κοινό για το πώς θα αυτοπροστατευτεί σε περίπτωση καταιγίδας.

Γνωρίζουν και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι ότι η λογική του ιδιωτικού κέρδους, που έχει σκεπάσει κάθε λαϊκή ανάγκη, έχει αποτέλεσμα με την πρώτη βροχή - όχι απαραίτητα δυνατή καταιγίδα - μέχρι και να κινδυνεύουν άνθρωποι. Και, κατά το «όπου φτωχός κι η μοίρα του», αυτοί που την πληρώνουν κατά κανόνα είναι οι κάτοικοι των ημιυπογείων.

Ας φροντίσουν, λοιπόν, οι ίδιοι να προστατευτούν, μας λένε ενόψει βροχής, ώστε να είναι δική τους ευθύνη η ασφάλειά τους και να βγουν για μια ακόμα φορά «λάδι» το αστικό κράτος, οι κυβερνήσεις, που άλλωστε έχουν δείξει ότι προτεραιότητά τους είναι η διαμόρφωση ενός επίγειου παραδείσου για το μεγάλο κεφάλαιο και όχι για τους ενοίκους των υπογείων...

Γεννητούρια

Χτες το πρωί η γυναίκα του συναδέλφου μας Κώστα Πασακυριάκου έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Τους ευχόμαστε να τους ζήσει και να το δουν να μεγαλώνει όπως ακριβώς επιθυμούν.

Συνδικάτα εργατικά όχι εργοδοτικά

Οι άδειες καρέκλες στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων εγκατέλειψε μόλις από το βήμα κατέβηκαν οι πολιτικοί, προχτές πρώτη μέρα του συνεδρίου. Η απουσία της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων κυρίως από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, χτες, δεύτερη μέρα των εργασιών του συνεδρίου, όπου υποτίθεται έπρεπε να αναδειχτούν και να συζητηθούν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη του Λεκανοπεδίου, είναι άλλη μια απόδειξη της άσχημης κατάστασης που βρίσκεται το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας. Βέβαια, η εικόνα αυτή, από την οποία εξαιρούνται οι αντιπρόσωποι του ΠΑΜΕ που ήταν εκεί σύσσωμοι - όπως άλλωστε όφειλαν - είναι το σύμπτωμα, δεν είναι η αιτία του προβλήματος.

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχει να κάνει όχι μόνο με τη λειτουργία των συνδικάτων, αλλά με την πολιτική και τη στρατηγική πολλών απ' αυτά. Αφορά στους στόχους και τα συμφέροντα που πρεσβεύουν οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού στη ΓΣΕΕ και στις μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως είναι το ΕΚΑ. Διότι το ζήτημα δεν είναι βέβαια ότι εκατοντάδες σύνεδροι δεν πάτησαν στο συνέδριο για το οποίο εκλέχτηκαν και «πήγαν να πιάσουν το Μάη». Η τραγωδία είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δε νιώθουν δεσμευμένοι από τα εργατικά συμφέροντα, δεν πονάνε και δε νοιάζονται για τους εργάτες. Οι κυρίαρχες παρατάξεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, κοιτάζουν αλλού, είναι μακριά και πέρα από τα βάσανα της εργατικής τάξης. Το πρόβλημα για τα συνδικάτα είναι ότι οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δίνουν διαπιστευτήρια στην πολιτική του δικομματισμού, υποκλίνονται στα κελεύσματα του ΣΕΒ, χειροκροτούν και στηρίζουν την Ευρωπαϊκή Ενωση, υποκλίνονται δηλαδή στους κύριους υπεύθυνους των προβλημάτων των εργαζομένων.

Η κυριαρχία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και της «γραμμής του» είναι η μεγάλη γάγγραινα για τα συνδικάτα με τις αντίστοιχες συνέπειες και στη λειτουργία τους. Η κυριαρχία αυτή είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις των εργαζομένων. Χαντακώνει τους αγώνες τους. Οι δυνάμεις αυτές δρουν ως μηχανισμός συγκράτησης και φρένου στην οργάνωση της πάλης και ως τέτοιος μηχανισμός επιτίθεται και στις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που αμφισβητούν και κοντράρονται ανοιχτά με την πολιτική τους. Να γιατί η αποδυνάμωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι αδήριτη πολιτική αναγκαιότητα.

Μια τέτοια αποδυνάμωση, θα φέρει σε καλύτερη θέση συνολικά τα συνδικάτα. Γιατί οι εργάτες έχουν σήμερα ανάγκη από συνδικάτα που θα παλεύουν και θα οργανώνουν την πάλη ευρύτερων εργατικών μαζών. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από σωματεία που θα στέκονται στο πλάι τους, θα πρωτοστατούν στις διεκδικήσεις τους και δε θα υποκλίνονται στους εργοδότες. Σωματεία και συνδικάτα που θα πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Που θα καθορίζουν διεκδικήσεις και αιτήματα που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι των επιχειρήσεων.

Θέλουμε συνδικάτα - κέντρα αγώνα και όχι φορείς του συμβιβασμού και των «κοινωνικών διαλόγων», όπως επιδιώκουν να τα κάνουν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Συνδικάτα που θα είναι αγκιστρωμένα σταθερά στη γραμμή της ταξικής πάλης, με αδιαπραγμάτευτη την πορεία ενάντια στους κεφαλαιοκράτες και στους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Υποσχεσιολογίες

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΝ Η ΘΕΣΠΙΣΗ των «επιδομάτων πολυτέκνων» σε όσους έχουν τρία παιδιά, η επαναφορά των φοροαπαλλαγών με αποδείξεις και η παροχή «επιδόματος φτώχειας» είναι ...ό,τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ως προεκλογική παροχή η κυβέρνηση, τότε μάλλον «φτηνιάρικη» αποδεικνύεται.

Δεδομένο θεωρείται εκ των προτέρων ότι θα προσπαθήσουν να υφαρπάξουν με τέτοιες υποσχέσεις την ψήφο του ελληνικού λαού, αλλά μάλλον τον θεωρούν πολύ εύκολο θύμα.

Σε τελική ανάλυση, ψέματα λένε ούτως ή άλλως. Θα μπορούσαν να τα πουν κάπως πιο ...φουσκωμένα. Εκτός πια αν είναι τέτοιες οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει (και αυτοί και το ΠΑΣΟΚ) για τη μετεκλογική περίοδο, που δε διανοούνται ούτε ψεύτικες ελπίδες να θρέψουν.

Οσο για το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση που είναι, βάζει και λίγο από «όραμα» στις υποσχέσεις. Ετσι είχαμε χτες τον Γιώργο Παπανδρέου να λέει πως αν τον βγάλουμε πρωθυπουργό θα ...«μεγαλουργήσει».

Εχουμε την αίσθηση, πάντως, ότι περισσότερο τον απασχολεί πως αν δε βγει πρωθυπουργός, θα «μεγαλουργούν» μέσα στο κόμμα του ο Βενιζέλος και η Διαμαντοπούλου. ΄Η όποιος άλλος προκύψει.

Εν ολίγοις - όπως διαφαίνεται - για μια ακόμη φορά ο δικομματισμός θέλει να διαλέξουμε ανάμεσα στον «λιγότερο κλέφτη» και σε αυτόν που παρέχει τα ...περισσότερα ψίχουλα. Τα γνωστά, δηλαδή.

Γρηγοριάδης Κώστας

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ λέμε: Η κυβέρνηση Σαρκοζί στη Γαλλία έχει επτά γυναίκες σε σύνολο 15 μελών, έναν υπουργό που διακρίθηκε στο «Μάη του '68», δυο ακόμη σοσιαλιστές και μία απόγονο μεταναστών.

Ως εκ τούτου, υποστηρίζουν διάφοροι πολιτικοί αναλυτές ότι θα διαθέτει «κοινωνική ευαισθησία», δυναμισμό, δυνατότητες ευελιξίας, πολυσυλλεκτικότητα και γενικά διάφορα τέτοια όμορφα χαρακτηριστικά.

Το πρόβλημα είναι ότι ...έχει μια και μόνο πολιτική κι αυτή είναι, χωρίς συζήτηση, αντιλαϊκή.

Ακούγεται σαν κοροϊδία!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αρχίζουν σήμερα οι πανελλαδικές εξετάσεις για δεκάδες χιλιάδες τελειόφοιτους Λυκείων σε όλη τη χώρα. Πρόκειται για μια διαδικασία ιδιαίτερα φορτισμένη, καθώς οι λαϊκές οικογένειες και οι ίδιοι οι μαθητές έχουν κάνει πολλές θυσίες, έχουν καταβάλει πολύ κόπο και χιλιάδες ευρώ στα φροντιστήρια και γενικότερα την προετοιμασία γι' αυτές τις εξετάσεις. Επόμενο είναι, λοιπόν, αυτή η υπερπροσπάθεια να φορτώνει γονείς και μαθητές με άγχος, το οποίο πολλαπλασιάζεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει εκτός της ανώτατης εκπαίδευσης, καμιά άλλη αξιόπιστη επιλογή συνέχισης των σπουδών μετά το Λύκειο.

Η μόνη λύση που προσφέρεται στους μαθητές εκτός της ανώτατης εκπαίδευσης, είναι η - χαμηλού επιπέδου και πρόσκαιρης αξίας - κατάρτιση που παρέχεται κυρίως σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έναντι πολλών χιλιάδων ευρώ...

Με αυτά τα δεδομένα, ακούγεται μάλλον σαν ειρωνεία ή κοροϊδία η προτροπή της υπουργού Παιδείας προς τους μαθητές «να μην έχουν καμία αγωνία» γιατί «η ελληνική Πολιτεία τους παρέχει και θα τους παράσχει και στο μέλλον όλες τις δυνατότητες για να μπορούν να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους, την ευφυΐα τους, την προσπάθειά τους και τη δύναμη να ανοίξουν δρόμους για το μέλλον»...

«Ελεύθερη» πρόσβαση στο ... πρώτο έτος!

Να χαϊδέψει τα αυτιά των μαθητών και των οικογενειών τους με αφορμή τις πανελλήνιες εξετάσεις για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, επιδιώκει ο ΣΥΝ και επαναλαμβάνει την πρόταση για «ελεύθερη» πρόσβαση στα Πανεπιστήμια. Οπως είπε χαρακτηριστικά σε προχτεσινή συνέντευξη Τύπου ο Α. Αλαβάνος, «χωρίς να προτείνουμε επιμήκυνση των σπουδών στα πανεπιστήμια, θεωρούμε ότι η διαδικασία κατάταξης μπορεί να γίνει μέσα από το πρώτο έτος φοίτησης στο πανεπιστήμιο, το οποίο θα έχει ένα γενικότερο χαρακτήρα».

Ενα κοινό πρώτο έτος - σούπα δηλαδή για μια ευρεία γκάμα σχολών και τμημάτων και μετά ξεκινάει το ...ξεσκαρτάρισμα! Οπως άλλωστε αναφέρεται στην ίδια την πρόταση του ΣΥΝ, που παρουσιάστηκε πριν τρεις μήνες, «στο τέλος του πρώτου έτους θα γίνεται η κατάταξη του φοιτητή στη συγκεκριμένη σχολή ή τμήμα με βάση την επιλογή του και την απόδοσή του στα μαθήματα του πρώτου έτους»... Αρα το ξεδιάλεγμα και μάλιστα με τους ίδιους όρους (φροντιστήρια, παραπαιδεία, ταξικοί φραγμοί...), αφού δεν αλλάζει τίποτα στην ουσία του εκπαιδευτικού συστήματος, παραμένει και απλά μεταφέρεται στο Πανεπιστήμιο!

Επιπλέον, το να μετατραπεί το πρώτο έτος σπουδών - με βάση την πρόταση του ΣΥΝ - σε έτος κοινό και γενικό για μια ευρεία γκάμα τμημάτων και σχολών, χωρίς ταυτόχρονη επιμήκυνση του συνολικού χρόνου σπουδών, σημαίνει πρακτικά ότι το πραγματικό πρόγραμμα σπουδών περιορίζεται κατά ένα έτος. Γίνεται, δηλαδή, και χρονικά ισότιμο με τα μπάτσελορ της Μπολόνια!

«Γαργάρες» και ΣΥΝεργασίες

Στην εκπομπή «Πρώτη Γραμμή» της ΝΕΤ, χτες, τέθηκε το θέμα του «μεσαίου χώρου» και ο Γ. Παπαντωνίου του ΠΑΣΟΚ παρέπεμψε στις γαλλικές εκλογές και την υπουργοποίηση κεντροαριστερών στην κυβέρνηση Σαρκοζί. Ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αναγέννησης» Στ. Παπαθεμελής είπε ότι ο Σαρκοζί οδήγησε την Ρουαγιάλ προεκλογικά να «παίζει» τη «Μασσαλιώτιδα» στις συνάξεις του κόμματός της και να καλεί τους ψηφοφόρους της να βάλουν σημαίες της Γαλλίας στα μπαλκόνια τους.

Ο παριστάμενος στη συζήτηση, εναπομείνας ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Παπαδημούλης - που ζητούσε στήριξη της Ρουαγιάλ στο β΄ γύρο - δεν είπε «κιχ». Τα έκανε «γαργάρα»... Η γλώσσα του λύθηκε όταν ρωτήθηκε για το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας κομμάτων στην Ελλάδα. Είπε ότι αν αλλάξει ο εκλογικός νόμος και γίνει αναλογικός ή αναλογικότερος, τότε όλα τα κόμματα θα υποχρεωθούν να αλλάξουν νοοτροπία και κουλτούρα περί συνεργασιών. Λαχτάρα που δεν κρύβεται...

Αντιλαϊκές... διεκδικήσεις

«Διεκδικητικός» απέναντι στην κυβέρνηση εμφανίστηκε ο νέος πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ, Ν. Κακλαμάνης, ζητώντας να μη μειωθούν θεσμοθετημένοι πόροι της Αυτοδιοίκησης για την πληρωμή των καθαριστριών σχολικών κτιρίων. Ξέχασε, προφανώς, ότι και με τη δική του βούλα, ως μέλους της κυβέρνησης, εξακολουθούν να παρακρατούνται χρήματα από τα ταμεία των δήμων και να παραμένει πενιχρή η κρατική επιχορήγηση που λαμβάνουν. Πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Ν. Κακλαμάνη ότι μπήκε αμέσως στο πετσί του νέου του ρόλου - όπως τουλάχιστον τον έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια - που ...«διεκδικεί» πρωτοστατώντας την υλοποίηση κυβερνητικών αντιλαϊκών μέτρων.

«Πακέτα» εμπαιγμού και ψηφοθηρίας

Δε θα μπορούσε να αποφύγει το δικό της προεκλογικό «πακέτο παροχών» η κυβέρνηση της ΝΔ, γιατί στις εκλογές δεν ψηφίζουν μόνο βιομήχανοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές, οι οποίοι είναι πράγματι παντοτινά «ευγνώμονες» στους γαλαζοπράσινους διαχειριστές. Το «πακέτο Καραμανλή» αλλάζει μόνο ως προς το χρώμα με το περιβόητο «πακέτο Σημίτη», αλλά και τα δύο ξεχειλίζουν από εμπαιγμό και «φτηνή» ψηφοθηρία.

Τα γαλαζοπράσινα «πακέτα παροχών» αποσκοπούν όχι μόνο στην εξαγορά ψήφων από «στοχευμένες» κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στα όρια και ακόμα παρακάτω από την ανέχεια και την εξαθλίωση, αλλά επιχειρούν να εξωραΐσουν τη βαρβαρότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής στα μάτια ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων με μάσκες «κοινωνικής ευαισθησίας». Στην πραγματικότητα, επιδιώκουν με ψίχουλα, που μάλιστα μοιράζονται «σταδιακά», να «πουλήσουν», με την απαραίτητη επικοινωνιακή υποστήριξη, φιλολαϊκό προσωπείο ώστε να υφαρπάσουν ξανά τη λαϊκή ανοχή και ψήφο. Δεν περνά απαρατήρητο ότι κάθε φορά το πακέτο παροχών είναι ολοένα και πιο ισχνό και τρισάθλιο και αφορά ολοένα και λιγότερους εξαθλιωμένους. Το πακέτο, για παράδειγμα, που παρουσίασε προχτές από την κρατική τηλεόραση ο Γ. Αλογοσκούφης εξαντλείται στην επέκταση του πολυτεκνικού επιδόματος στις οικογένειες με τρία παιδιά, δηλαδή 39,95 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί, χορήγηση «επιδόματος φτώχειας»(!) ύψους 1.000 ευρώ το χρόνο σε μονογονεϊκές οικογένειες και ανέργους με ετήσια εισοδήματα έως 5.000 ευρώ(!), ενσωμάτωση του ΕΚΑΣ στα ελάχιστα ποσά συντάξεων πείνας... Η κυβερνητική προπαγάνδα προβάλλει τα 1.000 ευρώ που θα δοθούν σε κάθε φτωχό, τα οποία προκύπτουν από τη διαίρεση των 2 δισ. ευρώ του υπό ίδρυση «Ταμείου κατά της φτώχειας» με τα 2 εκατομμύρια των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας!

Είναι φανερό ότι το πακέτο παροχών αφενός δεν αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, που είναι καταδικασμένοι σε αιώνια λιτότητα, σε συνεχείς αυξήσεις έμμεσων φόρων, στη νόμιμη τοκογλυφία των τραπεζών, σε περικοπές κοινωνικών δαπανών, σε πανάκριβες υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, κ.ο.κ., αφετέρου προβάλλεται για τον εγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων στη λογική της αντιλαϊκής διαχείρισης. Αλλωστε, για να δίνουν ολοένα και περισσότερα στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν και πολιτική διαχείρισης με μικροπαροχές στους πιο εξαθλιωμένους. Για τους υπόλοιπους, ως γνωστόν, «δεν αντέχει η οικονομία» και δεν «απελευθερώνονται πόροι», όπως υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός μετά την «έξοδο» της ελληνικής οικονομίας από την επιτήρηση των Βρυξελλών. Αντίθετα, αυτοί θα πληρώσουν και μάλιστα πανάκριβα το «νέο στόχο» της οικονομικής πολιτικής, δηλαδή τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς έως το 2010, αλλά και τη συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με πρώτη τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό.

Από μόνα τους τα πακέτα παροχών είναι ισχυρός λόγος μαυρίσματος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, γιατί προσβάλλουν βάναυσα τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια των λαϊκών στρωμάτων. Φτάνει πια με την κοροϊδία! Είναι καιρός πια να πάρουν πίσω αυτό που τους αξίζει: Ενα ηχηρό χαστούκι μέσα από τις κάλπες, που θα τους κόψει κάθε διάθεση να επαναλάβουν τον εμπαιγμό των «πακέτων» στο μέλλον. Κυρίως όμως να αντιληφθούν ότι οι εργαζόμενοι τα θέλουν όλα γιατί σε αυτούς ανήκουν.