Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ χαρακτήρισε «μαζική δολοφονία» την περίπτωση κάποιες από τις πυρκαγιές, που αποτεφρώνουν τη χώρα του και έχουν στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 189 νεκρούς, «να οφείλονται σε εμπρησμούς». Ομως, όπως παρατηρεί ο αναγνώστης μας από την Αυστραλία, ο Κέβιν Ραντ καλά θα κάνει να μιλήσει «συγκεκριμένα». Να τι επισημαίνει εύστοχα σε ηλεκτρονική επιστολή που έστειλε στην εφημερίδα μας: «Αν υπάρχουν πίσω από τις φωτιές πολυεθνικές εταιρείες, που αποβλέπουν στο πετρέλαιο, τα μέταλλα και το ουράνιο της Αυστραλίας, και τους εμπόδιζαν τα πανέμορφα δάση, ας τους καταγγείλει με παρρησία, αφήνοντας στην μπάντα τις στολισμένες κουβέντες, που εντυπωσιάζουν και συγκινούν. Η μέχρι τα τώρα, όμως, πολιτεία του δε μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε τέτοια πράγματα. Ακόμα κι αν γίνουν ανακρίσεις ποτέ δε θ' αγγίξουν τις παντοδύναμες πολυεθνικές. Υστερα, τέτοια εγκλήματα είναι καλά οργανωμένα και δεν αφήνουν περιθώρια αποδείξεων...».

Είναι άλλη μια πλευρά που τείνει να αποδείξει ότι πίσω από μεγάλες καταστροφές βρίσκονται συνήθως μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Αλλωστε και στη χώρα μας η πυρπολημένη Πελοπόννησος το επιβεβαιώνει...

Και ο αναγνώστης μας συνεχίζει:

«Βγάλτε κομπιουτεράκι και υπολογίστε τις ...πλουσιοπάροχες αποζημιώσεις της αυστραλιανής κυβέρνησης στους πυρόπληκτους, στους τραπεζίτες και στον Πάπα που πέρσι είχε ...επισκεφθεί το Σίδνεϊ».

Ο αναγνώστης μας μας θυμίζει ορισμένα στοιχεία:

1) Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έδωσε στους χιλιάδες πυροπαθείς 10.000.000 ψωροδολάρια, δηλαδή 5 εκατομμύρια ευρώ! Για την ακρίβεια, ο κάθε ενήλικος θα πάρει 1.000 δολάρια (500 ευρώ) και το κάθε παιδί 400 δολάρια (200 ευρώ). Μα αν πούμε πως οι άνθρωποι αυτοί τα έχασαν όλα - σπίτια, ρουχισμό, τρόφιμα κτλ. - αυτά τα ψίχουλα δε θα τους φτάσουν ούτε για μια μέρα! Δε θα μπορούσε τάχατες η κυβέρνηση να δώσει μερικά δισεκατομμύρια;

2) Ο πακτωλός «βοήθειας» εκατομμυρίων δολαρίων που προορίζεται για τις βιομηχανίες και τους χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς, που ευθύνονται για την οικονομική κρίση, συνεχίζεται...

3) Μόνο για την επίσκεψη πέρσι του Πάπα, στο Σίδνεϊ, οι κυβερνήσεις - τοπική, της Νέας Νότιας Ουαλίας και η ομοσπονδιακή - ξόδεψαν κάπου 95 εκατομμύρια δολάρια!

Συμπέρασμα; Οι καπιταλιστές και ο Πάπας έχουν μεγαλύτερη ανάγκη απ' τους πυρόπληκτους, άστεγους, καμένους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Αυστραλούς...

«Η μεγάλη καταστροφή στην Πάρνηθα θέτει ξανά επί τάπητος την "έρημο από μπετόν" στο Λεκανοπέδιο. Η κατάσταση αυτή είναι αναστρέψιμη; Αν, βεβαίως, σκεφθεί κανείς ότι η Αθήνα έχει αναλογία πρασίνου μόλις 2,8 τ.μ. ανά κάτοικο, ενώ οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχουν περίπου 10 τ.μ. ανά κάτοικο, θα απαντήσει αρνητικά. Ομως, παρά ταύτα υπάρχουν δυνατότητες βελτιώσεως».

Αυτά γράφει σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Ιω. Βαρβιτσώτης. Ποιο είναι όμως το διά ταύτα; «Ο χώρος του Ελληνικού, με την εφαρμογή ενός ήπιου πολεοδομικού σχεδίου, μπορεί να αποφέρει έσοδα, ώστε να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ελεύθερων χώρων και χώρων πρασίνου σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αττικής»!

Δηλαδή, ο ευρωβουλευτής της ΝΔ επαναλαμβάνει («σπρώχνει», για την ακρίβεια) το σχέδιο για την οικοπεδοποίηση - εμπορευματοποίηση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με τις ευλογίες του ίδιου του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και το οποίο ανέλαβε να υλοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.

Τι σημαίνει το σχέδιο αυτό; Αντί να αυξήσουμε το ισοζύγιο πρασίνου στο πολύπαθο Λεκανοπέδιο, να παραδώσουμε στο μεγάλο κεφάλαιο έναν από τους μεγαλύτερους δημόσιους ελεύθερους χώρους της Αττικής για να τον τσιμεντώσουν και να «φυτεύσουν» εκεί άλλη μια πόλη 20.000 κατοίκων!

Με κάτι τέτοιες «ιδέες», όλων αυτών που κυβερνούν επί δεκαετίες τον τόπο, η Αθήνα έγινε τερατούπολη και μεταβλήθηκε σε πρωτεύουσα του νέφους και του μπετόν. Φτάνει πια. Δε θέλουμε άλλους τέτοιους «πράσινους» σωτήρες...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν πηγαίνουν, λέει, οι υπουργοί της στις συνόδους υπουργών και στέλνουν τους υφυπουργούς.

Τι να λέμε, πραγματικά στόχευσε στην ...καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής, αποδεικνύοντάς μας ότι όσο το ΠΑΣΟΚ είναι αντιπολίτευση δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτε.

Τη ...λεπτομέρεια ότι - ασχέτως αν πάνε ή δεν πάνε στις συνόδους - οι υπουργοί της ΝΔ εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τις αντιλαϊκές αποφάσεις των Βρυξελλών την παρέκαμψε φυσικά ο Θ. Πάγκαλος.

Αλλωστε, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Μήπως θα μπορούσε να διαφωνήσει με όσα αποφασίζονται; `Η μήπως το ΠΑΣΟΚ έχει διαφορετικές, φιλολαϊκές θέσεις;

Οχι βέβαια, ένα ...«σύγχρονο κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού» είναι, όπως συχνά διαλαλεί. Κι αυτό ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει.

Εν κατακλείδι, όση ...φασαρία κι αν κάνει ο Θ. Πάγκαλος, όποιες εκφράσεις κι αν χρησιμοποιεί, όσο κι αν «κερδίζει» τηλεοπτικό χρόνο, η ουσία δεν αλλάζει. Η αντιπολίτευσή τους είναι άσφαιρη.

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ αποχωρεί ο Γ. Μανώλης από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

Πρέπει να είναι η ...100ή φορά περίπου που γίνεται θόρυβος για την επικείμενη αποχώρησή του. Στο τέλος θα αποχωρήσει στ' αλήθεια και ουδείς θα τον πιστεύει.

Προφανώς για τον συγκεκριμένο βουλευτή - όπως και για άλλους που ακολουθούν την τακτική του - ...κακή δημοσιότητα δεν υπάρχει.

Ισως να βολεύεται ολίγον και η κυβέρνηση από αυτή την υπόθεση. Της αρέσει να δείχνει ότι γίνεται ...διάλογος στο εσωτερικό της και υπάρχουν διαφωνίες (άρα και πιθανότητες) για πιο «απαλή» πολιτική...

Μόνο που σε αυτές τις ιστορίες δε μετράει το τι λες κατά καιρούς αλλά το τι κάνεις. Και μέχρι τώρα οι αντιλαϊκές επιλογές της ΝΔ περνάνε χωρίς να διαφωνεί κανείς τους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

Οι... αναλύσεις της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στο μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας - ανάλογες είναι και αυτές της ΓΣΕΕ - για το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης δείχνουν το μέγεθος της κοροϊδίας που επιχειρούν οι εργατοπατέρες σε βάρος των εργαζόμενων, αλλά και το ρόλο που έχουν αναλάβει οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες προκειμένου να αποπροσανατολιστεί το κίνημα, να μη δει και να μη χτυπήσει το κύριο. Το οποίο δεν είναι άλλο από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, η οποία αποτελεί και την αιτία της σημερινής οικονομικής κρίσης, φαινόμενο αναπόφευκτο στον καπιταλισμό.

«Βαράτε τα "golden boys" και αφήστε το κεφάλαιο στην ησυχία του» λένε οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, αφήνοντας ορθάνοιχτο το έδαφος στους εργοδότες να ποδοπατήσουν δικαιώματα στο όνομα της κρίσης. Επιβεβαιώνεται ότι ο ρόλος τους είναι επικίνδυνος, ιδιαίτερα όσο πλησιάζει η κρίση. Γεγονός που καθιστά επιτακτική ανάγκη να τους πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους. Είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για την ανασύνταξη του κινήματος, ώστε να δώσουν με αξιώσεις τη μάχη ενάντια στην προσπάθεια του κεφαλαίου και των κομμάτων του να φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων.

Οι συνέπειες που έχει σε όλα τα επίπεδα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα η επιχειρηματική δράση με σκοπό το κέρδος καταγράφονται με χαρακτηριστικό τρόπο στην περίπτωση της συρματουργίας «Δάριγκ» στη Χαλκίδα, που έκλεισε το 2005, επειδή έπαψε πλέον να είναι κερδοφόρα για τον ιδιοκτήτη της. Οι 180 εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους. Κάποιοι από αυτούς απορροφήθηκαν σε θέσεις μερικής απασχόλησης στο Δήμο και στη Νομαρχία. Αυτή ήταν η «αμοιβή» τους μετά από χρόνια δουλειάς στη συρματουργία. Στο σύνολό τους, οι απολυμένοι δεν έχουν πάρει ακόμα τα χρωστούμενα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις, που σωρευτικά αγγίζουν τα 10 εκατ. ευρώ. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης της επιχείρησης, «αγρόν ηγόραζε» για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, αφού μένει στο απυρόβλητο κυβέρνησης και δικαιοσύνης. Η εξ αναβολής, μάλιστα, εκδίκαση της υπόθεσης είναι προγραμματισμένη για σήμερα και παραμένει άγνωστο αν τελικά θα γίνει για μια ακόμη φορά. Η υπόθεση όμως έχει και συνέχεια. Η εκκαθαρίστρια ΕΤΒΑ προσπαθεί με πλειστηριασμούς να εκποιήσει την ακίνητη περιουσία της «Δάριγκ» (πάνω από 120 στρέμματα με το εργοστάσιο και ένα διαμέρισμα), πουλώντας την σε άλλους επιχειρηματικούς ομίλους με τίμημα 29 εκατ. ευρώ. Ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται και η προσπάθεια αποδέσμευσης και τσιμεντοποίησης 52 στρεμμάτων από την περιουσία του εργοστασίου, σε βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής στην περιοχή.

Συνοψίζοντας: η «ιδιωτική πρωτοβουλία» ήταν αυτή που έκλεισε το εργοστάσιο και απέλυσε τους εργαζόμενους, με τις πλάτες και την άδεια της κυβέρνησης και των κομμάτων που στηρίζουν τα συμφέροντά της. Η «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι αυτή που αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους με τις ίδιες ακριβώς πλάτες, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου προβάλλουν σαν διέξοδο τη μισή δουλειά - μισή ζωή. Η «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι αυτή που επιχειρεί να εκποιήσει την περιουσία του εργοστασίου προς όφελος άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Και τέλος, η «ιδιωτική πρωτοβουλία» είναι αυτή που επιδιώκει να βγάλει κέρδος από την τσιμεντοποίηση της περιουσίας του εργοστασίου, πνίγοντας το περιβάλλον. Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να καταλάβει ότι, όσο τα εργοστάσια και τα άλλα μέσα παραγωγής παραμένουν ατομική ιδιοκτησία, οι μυλόπετρες του κέρδους δεν πρόκειται να αφήνουν τίποτα όρθιο; Από τις εργασιακές σχέσεις και το δικαίωμα στη δουλειά, μέχρι το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής...