Οργιο απολύσεων έχει εξαπολύσει η εργοδοσία της «ΦΑΓΕ». Τον περασμένο Οκτώβρη απέλυσε 18 εργαζόμενους. Την προηγούμενη βδομάδα προχώρησε και σε 15 νέες απολύσεις. Και στις δύο περιπτώσεις αιτιολογία ήταν η οικονομική καπιταλιστική κρίση και, ειδικά στις τελευταίες, οι εργαζόμενοι ...περίσσευαν διότι έκλεισε τη νυχτερινή βάρδια του τμήματος συσκευασίας και μετέφερε την παραγωγή στις άλλες βάρδιες, με λιγότερους εργαζόμενους.
Ποια είναι, όμως, η «ΦΑΓΕ»; Στην επίσημη ιστοσελίδα της αναφέρει πως από 2005 λειτουργεί στην Αγγλία η θυγατρική της «ΦΑΓΕ», με την επωνυμία «FAGE UK». Αντίστοιχα, στην Ιταλία, το 2004 η θυγατρική εταιρεία της «ΦΑΓΕ» μετονομάζεται σε «FAGE ITALIA». Και αναφέρει: «Μετά την Αγγλία και την Ιταλία οι εξαγωγές εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Κίνα, η Αυστραλία, το Χονγκ-Κονγκ και η Σιγκαπούρη». Το 1998 ξεκινούν και οι εξαγωγές στην Αμερική. Συνεχίζει η εταιρεία: «Τον Ιούνιο του 2000 η ΦΑΓΕ ιδρύει την θυγατρική της FAGE U.S.A. Corp. με σκοπό την τοποθέτηση και την ανάπτυξη του TOTAL στην Αμερικάνικη αγορά. Η αυξανόμενη ζήτηση για το TOTAL οδηγεί τον Φεβρουάριο του 2005 στην ίδρυση της FAGE USA Dairy Industry Inc. με απώτερο σκοπό την δημιουργία μονάδας παραγωγής στη Νέα Υόρκη. Τον Απρίλιο του 2008 η ΦΑΓΕ ξεκινάει την λειτουργία ενός νέου εργοστασίου για την παραγωγή του TOTAL στις Η.Π.Α, επενδύοντας 100.000.000 δολ.».
Και μόνο από τα παραπάνω, γίνεται φανερό πως μιλάμε για μια απ' τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας. Πόσο δε μάλλον, αν λάβουμε υπόψη πως τα κέρδη της άγγιξαν τα 6,2 εκατομμύρια ευρώ το α' εξάμηνο του 2009!
Με κρίση, λοιπόν, ή και χωρίς κρίση, εκείνοι που πληρώνουν τα «σπασμένα» του ανταγωνισμού είναι οι εργάτες. Η διοίκηση της ΦΑΓΕ, προσπαθεί να συνεχίσει και να αυξήσει το χορό των κερδών, να κατακτήσει νέες αγορές, να υπερνικήσει τους ανταγωνιστές της και, για να το πετύχει αυτό, μια απ' τις προϋποθέσεις, είναι να περιορίσει τις ...δαπάνες. Και ο εργάτης, στα νούμερά τους είναι δαπάνη...
Η ανασφάλεια στα ναυπηγεία ...
Η αποφασιστική συσπείρωση των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά με τις ταξικές δυνάμεις της παράταξης Εργοστασιακή Επιτροπή Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (ΕΕΝΣ), με το ΠΑΜΕ, είναι επιβεβλημένη, για να επιβάλλουν το δίκιο τους, για την υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων και την ίδια την ύπαρξη του ναυπηγείου. Οι εξελίξεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο.
Μέχρι και χτες η πολυεθνική «Thyssen Krupp», ιδιοκτήτρια του ναυπηγείου, δεν είχε καταβάλει το δώρο του Πάσχα στους εργαζόμενους, ενώ από το μισθό του Μάρτη το μόνο που έχει δώσει είναι προκαταβολή και αυτή μειωμένη κατά 40%! Ταυτόχρονα οι 160 εργαζόμενοι του τμήματος τροχαίου υλικού κλείνουν πλέον έναν ολόκληρο χρόνο απλήρωτοι! Και αυτά όταν η κυβέρνηση εκτός των άλλων «τρελών προνομίων», της έχει εξασφαλίσει και 20 εκατομμύρια ως δάνειο με εγγύηση του δημοσίου, για την μισθοδοσία.
... και η αδιαφορία της «Τρίαινας»
Η πλειοψηφία της διοίκησης του σωματείου «ΤΡΙΑΙΝΑ» με ευθύνη της ΠΑΣΚΕ αποδεικνύεται ξανά ως άξιος βαστάζος τόσο της πολυεθνικής, όσο και της κυβέρνησης. Σε ανοιχτή γραμμή με την εργοδοσία, με διάφορα προσχήματα και καλλιεργώντας σύγχυση και αποπροσανατολισμό, προσπαθεί να κρατήσει τους εργαζόμενους εγκλωβισμένους μέσα στην μάντρα του ναυπηγείου, υποχείρια της πολυεθνικής. Δεν έχει εκδώσει ούτε, έστω μία επιστολή διαμαρτυρίας γι' αυτή την κατάσταση αποκαλύπτοντας πλήρως τον πραγματικό της ρόλο.
Είναι η ίδια πλειοψηφία που το 2001, προσφέροντας τις υπηρεσίες της στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε εμφανίσει την αγοράστρια πολυεθνική HDW (η οποία απορροφήθηκε στη συνέχεια από την «Thyssen») ως σωτήρα. Είναι αυτή που διευκόλυνε το 2007 την πολυεθνική να «πετάξει» τους 160 εργαζόμενους του τμήματος τροχαίου υλικού σε μία εταιρεία φάντασμα με πρόεδρο άνθρωπο της «Thyssen», με τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα. Είναι η πλειοψηφία που έχει βάλει την σφραγίδα της σε κάθε αντεργατικό μέτρο που έχουν γνωρίσει οι εργαζόμενοι. Ηρθε η ώρα οι εργαζόμενοι να κάνουν την επιλογή τους.
Καμία θυσία για τα κέρδη
Με προκλητικό τρόπο ξεδιπλώνεται η προπαγάνδα της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της, που επιδιώκουν να παρουσιάζουν τη συμφωνία για το μηχανισμό δανεισμού της Ελλάδας ούτε λίγο ούτε πολύ ως απόδειξη ότι οι θυσίες του λαού «πιάνουν τόπο»! Δηλαδή, η συμφωνία για δυνατότητα δανεισμού με μικρότερο επιτόκιο έναντι του μεγάλου των αγορών, και η προσδοκώμενη αποκλιμάκωση των πιέσεων των αγορών, παρουσιάζεται ως θετικό αποτέλεσμα των θυσιών που κάνει ο λαός (των μισθών και των συντάξεων που μειώνονται, των επιδομάτων που κόβονται, των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης που αυξάνονται, των έμμεσων φόρων που αυξάνονται κλπ.).
Ο απόλυτος εμπαιγμός των εργαζομένων! Οχι μόνο προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι οι φιλομονοπωλιακές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση είναι μονόδρομος, αλλά επιπλέον επιδιώκουν να τον πείσουν ότι πρέπει να υποστηρίξει με σθένος τη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική γιατί τελικά είναι πρoς όφελός του... Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Γιατί, οι εργαζόμενοι δεν κερδίζουν απολύτως τίποτα από το φθηνότερο δανεισμό χρημάτων υπέρ της πλουτοκρατίας. Τα χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας, σε καμία περίπτωση δε διασφαλίζουν ότι θα παρθεί πίσω έστω και ένα γράμμα από τις θυσίες που επιβάλλουν στους εργαζόμενους.
Τι θα φέρουν τα μικρότερα επιτόκια; Μήπως αν η ελληνική κυβέρνηση δανειστεί με 5%, θα αναστείλει την εφαρμογή των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων; Μα εδώ οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της ΕΕ και των αγορών δεν παραλείπουν να υπογραμμίζουν ότι εκείνο που είναι αναγκαίο είναι η πιστή και άμεση εφαρμογή των σκληρών μεταρρυθμίσεων. Μήπως αν η ελληνική κυβέρνηση δανειστεί με 3% πρόκειται να επιστρέψει στο λαό τα δικαιώματα που του αφαίρεσε; Θα αυξήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις; Θα μειώσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης; Θα επιστρέψουν το ποσοστό των επιδομάτων που έκοψαν; Θα μειώσουν το ΦΠΑ; Θα εξασφαλίσουν αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια; Θα μειώσουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησής; Οχι βέβαια. Αλλωστε όλα αυτά τα μέτρα κάνουν φτηνότερους τους εργάτες για το κεφάλαιο, αυξάνουν την εκμετάλλευση, είναι μόνιμα και αποσκοπούν στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν πια πείρα και μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα: Πως όταν η πλουτοκρατία επικαλείται θυσίες, εννοεί τις θυσίες του λαού για τη δική της κερδοφορία. Ο λαός το βιώνει καθημερινά, μέσα από την κλιμακούμενη επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων του, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα. Γι' αυτό και από τα ίδια τα πράγματα αποδεικνύεται ότι οι θυσίες που απαιτούν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, δε θα «πιάσουν τόπο» για τον ίδιο το λαό, δε θα βελτιώσουν τη ζωή του. Το αντίθετο κάνουν, συνθλίβουν τη ζωή του. Η μόνη θυσία που μπορεί να πιάσει τόπο για τους εργατοϋπάλληλους, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία είναι η θυσία στο δρόμο του αγώνα. Οι θυσίες δηλαδή που γίνονται με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, στο καμίνι της συλλογικής, οργανωμένης πάλης, με ριζοσπαστικά αιτήματα και στόχους κόντρα στα συμφέροντα των μονοπωλίων με κατεύθυνση την ανατροπή τους για να κοινωνικοποιηθεί ο πλούτος. Γιατί εκεί, ο λαός μπορεί να δει τις θυσίες του να καρπίζουν αποτελέσματα: Στην κατάκτηση των σύγχρονων δικαιωμάτων του στη δουλειά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Παιδεία, στη ζωή...
Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Στο στόχαστρο τα λαϊκά δικαιώματα...
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ασχοληθούμε άλλο με τα «σπρεντ»! Τι είναι αυτά που λέει ο πρωθυπουργός; Εδώ όλος ο κόσμος «είδε κι έπαθε» για να μάθει περί τίνος πρόκειται και τώρα ..τα ξεχνάμε;
Δεν μας λέγανε πόσο σημαντικά πράγματα είναι αυτά για την οικονομία και το δημοσιονομικό δανεισμό; Δεν καταστροφολογούν επί μήνες γι' αυτά τα «σπρεντ»; Δε μας έφτασαν στο χείλος της καταστροφής και ο λαός έπρεπε να κάνει «πατριωτικές» θυσίες;
Τώρα πολύ απλά οφείλουμε «να ασχοληθούμε με την οικονομία»; Δε γίνονται αυτά τα πράγματα.
Οσο για την πρωθυπουργική δήλωση ότι η Ελλάδα πέρασε μια «ψυχολογική τρομοκρατία από τις αγορές», τι να πει κανείς; Οχι φυσικά όλη η Ελλάδα, αλλά ο κοσμάκης προκειμένου να αποδεχθεί τα μέτρα που πάρθηκαν.
Και η «τρομοκρατία» κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει. Το Ασφαλιστικό άλλωστε είναι στο ...δρόμο και θα έχουμε νέο πακέτο εσχατολογικών προσεγγίσεων του πράγματος, του είδους «δεχθείτε το αλλιώς καταρρέουν τα Ταμεία».
Φυσικά, τα παραπάνω αφορούν όσους «έφαγαν» το σχετικό παραμύθι - και δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι νομίζουν οι κυβερνώντες.
Γιατί η ουσία του πράγματος, ότι δηλαδή πρέπει ο μισθωτός και ο συνταξιούχος να πληρώσει τη δική τους κρίση και ο μεγαλο-επιχειρηματίας να διατηρήσει αλώβητα τα επίπεδα της υψηλότατης κερδοφορίας του, είναι πια φανερή στον καθέναν...
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ έχουμε τον πρόεδρο της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος προφανώς μας δουλεύει με δηλώσεις του είδους «λέμε όχι σε σκληρότερα μέτρα»...
Ισως τα λέει για να ξεχάσουμε ότι είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «ναι» στα μέτρα που ήδη πάρθηκαν.
Προφανώς όμως ο πρόεδρος της ΝΔ εννοεί πως «λέμε όχι σε σκληρότερα μέτρα ...αν δεν τα ζητήσουν οι Βρυξέλλες και το μεγάλο κεφάλαιο».
Γρηγοριάδης Κώστας
Γιατί σε αυτή την περίπτωση το μόνο που θα κάνει είναι να ...ξανα-συναινέσει. Εκτός αν η ΝΔ έχει αλλάξει κριτήρια χωρίς να ενημερώσει κανέναν.
«Ανάσα» στους ταξικούς αγώνες
Γρηγοριάδης Κώστας
Η «ανάσα» που παίρνει η κυβέρνηση και η πλουτοκρατία για τους όρους δανεισμού σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται βέβαια και ανάσα για τον εργαζόμενο λαό. Στην πραγματικότητα, το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Η πλουτοκρατία και τα κόμματά της παίρνουν ανάσα και κερδίζουν χρόνο, για να εφαρμόσουν ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά το πακέτο των διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή το σάρωμα των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη. Από την άποψη αυτή, θα ήταν ασυγχώρητη αφέλεια να πιστέψουν οι εργαζόμενοι ότι θα ελαττωθεί ή πολύ περισσότερο θα χαλαρώσει η ένταση της αντιλαϊκής λαίλαπας. Κανέναν δεν πρέπει να ξεγελάσει η υποκριτική δήλωση των κυβερνώντων ότι τάχα «η χώρα δεν αντέχει άλλα σκληρά μέτρα». Είναι πανέτοιμοι και ήδη έχουν δρομολογήσει νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων και διαρθρωτικών αλλαγών, αξιοποιώντας στο έπακρο τη «αβεβαιότητα» και τη διαρκή απειλή της χρεοκοπίας. Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι αν γίνει πράξη η δέσμευση των κυβερνώντων για «πιστή τήρηση του Προγράμματος Σταθερότητας», φτάνει και περισσεύει για να βυθιστεί ο λαός πιο βαθιά στην ανεργία, στη φτώχεια και την εξαθλίωση, προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Τα παζάρια, λοιπόν, μεταξύ των αγορών και της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ δεν αλλάζουν τίποτα για την εργατική τάξη, τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, που είναι καταδικασμένοι να ενισχύσουν αποφασιστικά τη συμμαχία τους για να αποκρούσουν τα αντιλαϊκά μέτρα και να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει. Τότε μόνο θα πάρει ανάσα ο λαός και θα ελπίζει βάσιμα σε καλύτερες μέρες.
Ο φόβος για λαϊκό σεισμό...
Ο μόνος φόβος που πραγματικά υπάρχει στα επιτελεία της πλουτοκρατίας και των αστικών κομμάτων δεν είναι βέβαια η άνοδος των περιβόητων σπρεντς ούτε καν η χρεοκοπία της χώρας. Ο αληθινός τους φόβος αφορά την αντίδραση του εργαζόμενου λαού στην αντιλαϊκή λαίλαπα που διαρκώς δυναμώνει. Ορισμένοι έχουν αρχίσει να το λένε δημόσια. Η πλέον πρόσφατη ομολογία ανήκει στον ευρωβουλευτή της ΝΔ Θ. Σκυλακάκη, ο οποίος μιλώντας προχτές στη συνεδρίαση της ΚΕ της ΝΔ, προέβλεψε ότι η διάρκεια της «κακής εποχής» θα κρατήσει τουλάχιστον πέντε με δέκα χρόνια, προεξοφλώντας ότι «το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του θα δοκιμαστεί από τεκτονικούς σεισμούς λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας». Ομως το γαλάζιο στέλεχος δεν έμεινε μόνο σε διαπιστώσεις και προβλέψεις, αλλά προχώρησε και σε συγκεκριμένη πρόταση που παρουσιάζει γενικότερο ενδιαφέρον. Ζήτησε από το κόμμα του να προτείνει προς την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα «μια ευρύτερη πολιτική συμφωνία για τα δύσκολα μεγάλα θέματα»... Δεν δίστασε μάλιστα να γίνει πιο συγκεκριμένος για το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής συμφωνίας, προτείνοντας μεταξύ άλλων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 66 χρόνια, δεκαετές πάγωμα προσλήψεων, ριζική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων...Περιττό να σημειωθεί ότι οι προτάσεις αυτές δεν είναι προσωπικές ή αιρετικές, αλλά απηχούν την κυρίαρχη στρατηγική της άρχουσας τάξης. Ομως είναι στο χέρι του λαού να επαληθεύσει το φόβο τους για σεισμούς της λαϊκής οργής που θα γκρεμίσει το εκμεταλλευτικό σύστημά τους.
Ο γυμνός και ο ρακένδυτος...
«Το να ζητά κανείς από την Πορτογαλία να δώσει χρήματα στην Ελλάδα, ισοδυναμεί με το να ζητάει από τον ρακένδυτο να βοηθήσει τον γυμνό. Αλλά, παρά ταύτα, αυτή είναι η σωστή στάση, η μόνη δυνατή, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον», γράφει στο κύριο άρθρο της η πορτογαλική εφημερίδα «Diario Economico», με αφορμή την απόφαση της ΕΕ να εγκρίνει την παροχή βοήθειας προς τη χώρα μας.
Ρακένδυτος ο ένας, γυμνός ο άλλος. Ωραίος παραλληλισμός. Γιατί τα προπαγανδιστικά χαλκεία της κυβέρνησης επιχειρούν να εμφανίσουν τις τελευταίες εξελίξεις ως ...περιφανή νίκη της Ελλάδας, η οποία μάλιστα επιτεύχθηκε χάρη στις πρωτοβουλίες και τις επιτυχείς κινήσεις τακτικής του πρωθυπουργού της χώρας...
Αν και η πορτογαλική εφημερίδα δεν απεικονίζει πλήρως την πραγματικότητα. Γιατί η περιβόητη «βοήθεια» δίνεται μετά τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να ξεριζωθούν και να ξεθεμελιωθούν και οι τελευταίες εργασιακές κατακτήσεις που διατηρούνται ακόμα. Ασφαλιστικό, Φορολογικό, «Καλλικράτης», εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, «απελευθέρωση» όλων των αγορών, νέες μεγάλες περικοπές δαπανών, ακόμα και απολύσεις στο Δημόσιο περιέχονται ήδη στο φάκελο των νέων προγραφών.
Τελικά, η περιβόητη «βοήθεια» για τον ελληνικό λαό περισσότερο με εφιάλτη μοιάζει...
Η ... συμφωνία
O περιβόητος «μηχανισμός στήριξης» της ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ, αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μορφή δανεισμού του δημοσίου. Με προσδιορισμένο ύψος του δανείου, με συγκεκριμένο χρόνο αποπληρωμής και με σαφώς καθορισμένο επιτόκιο. Μόνο που το επιτόκιο εδώ, υποτίθεται, πως δεν είναι τόσο ληστρικό, όσο της αγοράς. Το σκηνικό θυμίζει τον ενδιαφερόμενο να αγοράσει σπίτι, που κατάφερε να βρει μια τράπεζα, με μικρότερο επιτόκιο από την ανταγωνίστριά της. Είναι λόγος αυτός να πανηγυρίζει; Μήπως ξαφνικά έλυσε το στεγαστικό του πρόβλημα και απαλλάχτηκε από τις δοσοληψίες με τις τράπεζες; Μήπως, δηλαδή, στην περίπτωση του «μηχανισμού» της ΕΕ, βρέθηκε η απάντηση στο ζητούμενο, που κατά την κυβέρνηση είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα, στο όνομα των οποίων, έχει στήσει τους εργαζόμενους της χώρας στα έξι μέτρα και τους σφυροκοπά;
Η συμφωνία του Σαββατοκύριακου δεν προβλέπει καμιά απολύτως αντιμετώπιση του προβλήματος «ελλείμματα». Τα ελλείμματα του δημοσίου δημιουργούνται εξαιτίας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου με τη γενναία φοροαπαλλαγή του και τις δεκάδες δισεκατομμυρίων που προσφέρονται απλόχερα, με τα διάφορα «πακέτα» στους εκπροσώπους του. Αυτά τα ...«πακέτα» θέλουν να εξασφαλίσουν και τώρα. Αλλά για να εξοικονομηθούν τα τόσα και τόσα δισεκατομμύρια που σχεδιάζεται να δοθούν στους κεφαλαιοκράτες (οικονομικά κίνητρα, επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, χρηματοδότηση θέσεων εργασίας, συμπράξεις με το δημόσιο κλπ.), βασική προϋπόθεση είναι να ξοφληθούν τα δάνεια του δημοσίου που λήγουν μέσα στο χρόνο και τα οποία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, είναι τουλάχιστον 23 δισ. ευρώ. Για φέτος, με βάση τη συμφωνία, τα βρήκαν. Τι θα γίνει όμως του χρόνου και τον παράχρονο; Τι θα γίνει όταν τα τριετή δάνεια που ορέγονται να εισπράξουν από ΕΕ και ΔΝΤ, προστεθούν στα άλλα που λήγουν επίσης το 2013; Γιατί, για παράδειγμα, αν σ' αυτή τη φάση δανειστούν 30 δισ. για τρία χρόνια, το '13 θα πρέπει να ξεπληρώσουν δάνεια ύψους 50 δισ. ευρώ.
Είναι ολοφάνερο ότι τα παζάρια της κυβέρνησης με τους οργανισμούς των κερδοσκόπων, την ΕΕ και το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν λύνουν το οποιοδήποτε πρόβλημα, αλλά θα αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο-όπλο πίεσης, για να ενταθεί η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Τα κεφάλαια που τώρα μοιράζονται στην πλουτοκρατία, θα επιστραφούν στους δανειοδότες, μέσα από την καθημερινή τρομοκράτηση και τον εκβιασμό των εργαζομένων για ακόμα μεγαλύτερη μείωση του μεροκάματου και των μισθών, για δραστική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για κατάργηση των συντάξεων, για απελευθέρωση των απολύσεων, για ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις απασχόλησης κλπ.
Η διαιώνιση της πολιτικής στήριξης της κεφαλαιοκρατίας, ταυτίζεται απόλυτα με τη συνεχή αύξηση των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα και με τις προσπάθειες του κεφαλαίου να τσακίσει όσο μπορεί περισσότερο τους εργαζόμενους, οδηγώντας τους σε ακόμα χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει - και θα αλλάξει - στο βαθμό που οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, όλα τα θύματα αυτής της πολιτικής, συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να βάλουν φρένο στη λεηλασία του λαϊκού πλούτου από παράσιτα που, ελέω συστήματος και εξουσίας προσπορίζονται ό,τι αυτοί δημιουργούν.Πολύ περισσότερο, θα απαλλαγούν οριστικά απο το βραχνά, αν ο αγώνας να βάλουν φρένο κατευθύνεται στη ρότα να γίνει ο πλούτος που παράγουν λαϊκή ιδιοκτησία.
Feeds
