Η... αδράνεια και η εσωστρέφεια αποτελούν κατά την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) τα σημερινά προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην ανακοίνωσή της για την 1η Μάη, η παράταξη σημειώνει πως «τα συνδικάτα οφείλουν επιτέλους να βγουν από την ακινησία και την εσωτερική αναδίπλωση». Αλήθεια, πού την είδε η ΑΠ την «ακινησία»; Ακινησία είναι η καθημερινή προπαγάνδιση από ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ των αναγκών της ανταγωνιστικότητας; Ακινησία αποτελεί η ενεργέστατη συμβολή των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε κατεύθυνση υπονόμευσης της ταξικής ενότητας των εργαζομένων, καλλιέργειας συντεχνιασμών, συμβιβασμού, μοιρολατρίας; Γιατί αυτά όχι μόνο δεν αποτελούν «ακινησία» αλλά, αντιθέτως, αποτελούν ιδιαίτερη κινητικότητα (θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και... πρωτοπόρα), όχι όμως υπέρ των εργαζομένων. Υπέρ της ενίσχυσης της θέσης των μονοπωλίων έναντι των αναγκών και συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αραγε, αποτελεί «εσωτερική αναδίπλωση» η ζέση με την οποία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ τρέχουν στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» ανταλλάσσοντας πλούσιες απόψεις με τους μεγαλοεργοδότες και το πολιτικό τους προσωπικό για το πώς θα προχωρήσουν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις; Τα «σύμφωνα», που κάθε τρεις και λίγο υπογράφουν οι «κοινωνικοί εταίροι» μεταξύ αυτών και η ΓΣΕΕ (όπως τα 11 σημεία στα οποία συμφώνησαν προ διετίας ΣΕΒ - ΓΣΕΕ για το πώς οι βιομήχανοι θα ζημιωθούν το λιγότερο δυνατό από την κρίση) συνιστούν «αναδίπλωση»; 'Η μήπως είναι εμπλουτισμός και προσαρμογή του έργου τους ως ιμάντα στήριξης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας με κάθε τρόπο και ευκαιρία;

Για να αλλάξει το συνδικαλιστικό κίνημα «προσανατολισμό», όπως κατά τα άλλα τονίζει κι η ΑΠ στην ανακοίνωσή της, χρειάζεται να ξεμπερδέψει μια και καλή με όσους λειτουργούν ως φωνή και χέρι της εργοδοσίας μέσα στους κόλπους του. Εκείνους που όχι μόνο δε μένουν αδρανείς αλλά δραστηριοποιούνται αμείωτα και στοχοπροσηλωμένα για να μην ξεσηκώνονται οι εργάτες. Να μη διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους. Να μην παλεύουν για ζωή αντίστοιχη του πλούτου που παράγουν. Και σ' αυτή την κατεύθυνση, οι εργάτες πρέπει να πάρουν οριστικά διαζύγιο και από όλους αυτούς που θολώνουν τα νερά και ισχυρίζονται ότι μπορούν να διορθωθούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γιατί αυτό κάνει σταθερά η ΑΠ: παρουσιάζει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παραπλανημένες και μπερδεμένες «περιστερές» που ... ε, λίγο σπρώξιμο θέλουν και θα το βρουν το σωστό το δρόμο.

Ομως, όλες αυτές οι δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν χαθεί αλλά κινούνται συνειδητά σε κοινά αντεργατικά μονοπάτια. Γι' αυτό κι η ΑΠ δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία της που καταστρέφονται «και τα τελευταία ψήγματα της κοινωνικής συνοχής». Για τη «συνοχή» εκμεταλλευτών - εκμεταλλευομένων ανησυχεί. Για την ταξική συνεργασία. Τη διαιώνιση μιας συνοχής που δεν είναι παρά συγκάλυψη της βάρβαρης δικτατορίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και συνέχεια αθωώνει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Γι' αυτό και πρέπει κι αυτή να συναντήσει την οριστική καταδίκη των εργατών, όπως η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρ' όλα αυτά, τα επιδόματα ανεργίας παραμένουν χαμηλά και θα μειωθούν ακόμη περισσότερο, αφού ετοιμάζονται να βάλουν «κριτήρια» και «τεκμήρια» για την καταβολή τους.

Η ζημιά στα ασφαλιστικά ταμεία μεγεθύνεται και δε συζητάμε φυσικά τι σημαίνει η αυξημένη ανεργία για το εισόδημα των εργαζομένων, τα εργασιακά δικαιώματα και πολλούς άλλους τομείς.

Αθλια εν ολίγοις η κατάσταση, αλλά ακόμη και από αυτό έχουν βρει τρόπο να βγάζουν κέρδη για το κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Πώς; Μα με την περίφημη «ενεργητική πολιτική» τους.

Με απλά λόγια, οι ίδιοι εργοδότες που απολύουν, ενισχύονται με «επιδοτήσεις θέσεων εργασίας», που είναι κατά κύριο λόγο μερικής απασχόλησης. Απαλλάσσονται από ασφαλιστικές εισφορές, παίρνουν «μόρια» για επιδοτήσεις και έχουν από πάνω και φοροαπαλλαγές.

Ακόμη και η δυστυχία και η απόγνωση του άνεργου μπορεί ωραιότατα να αποδειχθούν επικερδέστατη «μπίζνα» όταν διαθέτεις κυβερνήσεις που μόνο αυτό έχουν στο μυαλό τους.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ πλάκα ο Γ. Παπακωνσταντίνου όταν μας λέει πως θα έχουν ποινικές ευθύνες όσοι ενισχύουν τη φημολογία περί αναδιάρθρωσης. Δηλαδή, τι θα κάνουν οι Ελληνες εισαγγελείς; Θα κλείσουν τους «Financial Times» ή το «Spiegel»;

Είναι μήπως ...αστυνομική υπόθεση η κόντρα των πολυεθνικών, των τραπεζών και των επιχειρηματικών ομίλων για το πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους κάποιες από τις επιπτώσεις της κρίσης; (Με δεδομένο φυσικά ότι ο ...τελικός λογαριασμός θα πάει στους λαούς).

Για να μην ξεχνιόμαστε, άλλωστε, με τους ίδιους που κατηγορεί για «κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας» η κυβέρνηση όχι απλώς συναλλάσσεται αλλά συνδιαμορφώνει την πολιτική που ακολουθεί.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τρεις σελίδες είναι το σημείωμα που εξέδωσε το Γραφείο Τύπου της ΝΔ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την υπογραφή του μνημονίου από την κυβέρνηση και την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ). Αυτό που βγάζει μάτι είναι ότι στον απολογισμό που κάνει δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, που είναι άλλωστε και η ουσία του μνημονίου. Δε θα βρει κανείς ούτε μια λέξη για τη σφαγή των μισθών και των συντάξεων, ούτε για τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές, όπως η διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και η θέσπιση των επιχειρησιακών, η κατάργηση νοσοκομείων και σχολείων κ.ο.κ. Αντίθετα υπάρχει μια σαφέστατη κριτική για την έκτακτη εισφορά - «ψίχουλα» που επιβλήθηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις, για την «άτυπη στάση πληρωμών» του κράτους προς τις επιχειρήσεις, που παρουσιάζονται μάλιστα ως απτές αποδείξεις για το ότι η κυβέρνηση με τη φορολογική πολιτική της «τιμωρεί την επιχειρηματικότητα»(!). Επιπλέον, υπάρχουν μια σειρά διαπιστώσεις μέσα από τις οποίες επιχειρείται να τεκμηριωθεί η εκτίμηση για «αποτυχία της οικονομικής πολιτικής». Πού, λοιπόν, σύμφωνα με την ηγεσία της ΝΔ, απέτυχε η κυβέρνηση; Ενδεικτικά: «Οι διαρθρωτικές αλλαγές καθυστερούν», «το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν αντιμετωπίζεται με βιώσιμο τρόπο», «το χρέος αυξάνεται και διατηρεί τη δυναμική του», «τα μέτρα ανάπτυξης είναι ανύπαρκτα»... Με άλλα λόγια, η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί δεν έκανε πράξη αμέσως και στο σύνολό τους τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, με το οποίο κατά τα λοιπά υποκριτικά δηλώνει ότι διαφωνεί. Στην πράξη όμως έχει αποδειχθεί ο καλύτερος υποστηρικτής της βαρβαρότητας του μνημονίου.

«Ο χρήστης είναι αυτός ο οποίος πρέπει να σηκώσει ένα βάρος από το κόστος της κατασκευής. Το ποσοστό συμμετοχής του χρήστη σε αυτά τα προγράμματα με βάση τις συμβάσεις, προβλέπεται σε ύψος περίπου 73,5%, ενώ ο προϋπολογισμός προβλέπεται να συμβάλει με το υπόλοιπο 26,5%. Οι συμβάσεις αυτές προβλέπουν αυτή την εμπροσθοβαρή είσπραξη διοδίων και αυτό έγινε προφανώς για να ελαφρυνθεί το οικονομετρικό μοντέλο και να γίνουν λιγότερο πιεστικές οι δανειακές ανάγκες, αυτός ήταν ο σχεδιασμός».

Κανείς ίσως δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτικός, όσο ο υπουργός Υποδομών Δ. Ρέππας, στον οποίο ανήκουν τα λόγια αυτά, για το περιεχόμενο των περιβόητων συμβάσεων που ψήφισαν από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και με τις οποίες παραχωρήθηκαν για 30 χρόνια οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι της χώρας. Ουσιαστικά ο υπουργός παραδέχεται ότι ο λαός καλείται να χρυσοπληρώσει όλο το ποσό για την κατασκευή των έργων και στη συνέχεια να εξακολουθεί να πληρώνει και για τη χρήση τους, παρότι είναι δικαίωμά του να χρησιμοποιεί δωρεάν τις δημόσιες αυτές υποδομές, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η δήλωση μάλιστα αυτή του υπουργού έγινε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου όπου ανακοίνωσε μια σειρά από πρόσθετες εγγυήσεις που εξασφαλίζουν την κερδοφορία των ιδιωτικών ομίλων (μεγαλοκατασκευαστών και τραπεζών), με αντάλλαγμα μια δήθεν μείωση - κοροϊδία της τιμής των διοδίων κατά 25% με 30%, που τα τρία τελευταία χρόνια αυξήθηκαν κατά 400% τουλάχιστον!

Μόνη λύση, λοιπόν, είναι ο λαός να παλέψει ακόμη πιο δυνατά για κατάργηση όλων των διοδίων, για να γίνουν τα δημόσια έργα λαϊκή περιουσία. Γιατί είναι δικαίωμά του να κυκλοφορεί ελεύθερα και με ασφάλεια στο δημόσιο οδικό δίκτυο.

Το καθεστώς με το οποίο προσπαθούν να λειτουργήσουν μέχρι τώρα τα υπάρχοντα 71 Κέντρα Πρόληψης είναι μια πλευρά της αδύναμης και προβληματικής κρατικής παρέμβασης για την πρόληψη. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Αντί να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία των Κέντρων, αντί να πολλαπλασιαστούν και να συντονιστούν εντασσόμενα σε έναν πανελλαδικό δημόσιο φορέα με πλήρη χρηματοδότηση από το κράτος και επαρκές επιστημονικό δυναμικό που θα παρέχει αποκλειστικά δωρεάν υπηρεσίες πρόληψης, απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης ...θεσμοθετείται η αβεβαιότητα του μέλλοντός τους. Με άρθρο σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, που βρίσκεται στη Βουλή, τα Κέντρα Πρόληψης αποκτούν ένα καθεστώς σαν ΜΚΟ ενταγμένες στον ΟΚΑΝΑ και σπρώχνονται να λειτουργήσουν ανταποδοτικά ή να ζητιανεύουν χρηματοδοτήσεις και στήριξη από δήμους και περιφέρειες, που επίσης παρέχουν υπηρεσίες ανταποδοτικά. Και η συγκεκριμένη υπηρεσία δεν είναι επικερδής. Από την αποσπασματικότητα θα περάσουμε στο στραγγαλισμό της πρόληψης. Και στραγγαλισμός της πρόληψης σημαίνει προώθηση της εξάρτησης.