Για ποιο λόγο όμως η διοίκηση της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ επιβάλλει αυξήσεις, αφού κατά το περασμένο έτος είδε την κερδοφορία της να ανέρχεται στα 123 δισεκατομμύρια δραχμές, η οποία συνεχίστηκε και το πρώτο τρίμηνο του 2002 αυξημένη, μάλιστα, κατά 106%; Η απάντηση είναι ολοφάνερη. Οταν η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση, είναι υποχρεωμένη να ξεζουμίζει το λαό, τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, την ασφάλεια και την ενεργειακή επάρκεια της χώρας, ώστε να ικανοποιήσει, με ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, τους νυν και τους εν αναμονή μεγαλοσχήμονες ιδιώτες «επενδυτές»...
Σαν τα... κοκόρια τσακώνονται, χρόνια τώρα, τα δυο μεγαλύτερα αλβανικά κόμματα, το Σοσιαλιστικό του Φ. Νάνο και το Δημοκρατικό του Σ. Μπερίσα. Ω του θαύματος, όμως, συμφώνησαν και ψήφισαν από κοινού τον Αλφρεντ Μοϊσίου ως Πρόεδρο της χώρας, σε μια σπάνια στιγμή... εθνικής ομοψυχίας. Ποιος είναι ο Μοϊσίου; Ο νέος Πρόεδρος της Αλβανίας είναι απόστρατος στρατηγός. Ηταν υπουργός Αμυνας τα κρίσιμα χρόνια 1991 - '92, υφυπουργός Αμυνας από το 1994 έως το 1997, ενώ μέχρι σήμερα ήταν πρόεδρος της Αλβανικής Ατλαντικής Ενωσης, μιας οργάνωσης που επεξεργάζεται τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Σαφής ήταν και η πρώτη δήλωση του νέου Προέδρου: «Συμφώνησα να είμαι υποψήφιος για την προεδρία, ύστερα από πρόταση της πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης, προκειμένου να συμβάλλω στον ευρω-ατλαντικό προσανατολισμό της Αλβανίας» δήλωσε ο Αλ. Μοϊσίου.
Οπως καταλαβαίνετε, όταν μιλά το «μεγάλο αφεντικό», ακόμη και οι... κοκορομαχίες μπαίνουν στην άκρη...
Τώρα, πλέον, καμιά αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρχει. Η χώρα κινείται στην τροχιά της ανάπτυξης και, μάλιστα, με πρωτόγνωρους ρυθμούς. Ισως, βέβαια, αναρωτηθείτε σε ποια ανάπτυξη αναφερόμαστε. Πράγματι, αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα. Για να προσεγγίσετε την απάντηση, σας δίνουμε τα παρακάτω στοιχεία από την τρέχουσα ειδησεογραφία.
Τις μέρες αυτές, η κυβέρνηση ξεπουλά το 49% του καζίνο της Πάρνηθας, έναντι 100 περίπου εκατομμυρίων ευρώ (γύρω στα 35 δισ. δρχ.). Μαζί του, βέβαια, πουλάει και το ξενοδοχείο, άλλες εγκαταστάσεις, ακόμη κι ένα σημαντικό κομμάτι του ομώνυμου εθνικού δρυμού, το οποίο ανήκει στην ιδιοκτησία του καζίνο. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα σχέδια του επίδοξου αγοραστή και την άδεια του νέου ιδιωτικοποιημένου καζίνο, θα γίνουν επενδύσεις ύψους 18 δισ. δραχμών, από το οποίο τα 2/3 θα επιβαρύνουν το δημόσιο και το νέο καζίνο θα διαθέτει -ανάμεσα σε πολλά άλλα - 130 τραπέζια (ρουλέτες, μπλακ τζακ κλπ) έναντι των 43 σήμερα και 1.500 μηχανήματα (κουλοχέρηδες) έναντι των 440 σήμερα. Με άλλα λόγια, δηλαδή, θα έχουμε έναν τουλάχιστον τριπλασιασμό της σχετικής δραστηριότητας. Το γεγονός αυτό αποτελεί και το πρώτο, αδιαμφισβήτητο στοιχείο... ανάπτυξης.
Το δεύτερο αναφέρεται στην αδιαμφισβήτητη... ευεργετική επίδραση, που θα έχει το νέο, πολύ μεγαλύτερο καζίνο στο χώρο της πρωτεύουσας. Αλλωστε, στις μέρες μας, είναι αδιανόητη η ύπαρξη μιας σύγχρονης και προσανατολισμένης στην... ανάπτυξη μεγαλούπολης, χωρίς την ύπαρξη και λειτουργία του αντίστοιχου «ναού της τύχης και του τζόγου».
Το τρίτο στοιχείο - ίσως και το σπουδαιότερο - αφορά τα κέρδη του νέου ιδιοκτήτη. Η ακριβής πρόβλεψη των τελευταίων, βέβαια, είναι αδύνατη. Οταν, όμως, τα κέρδη του - κατά κοινή ομολογία - εγκαταλειμμένου, μέχρι σήμερα, καζίνο ξεπερνούν τα 13 δισ. δραχμές ετησίως, μπορούμε με αρκετή σιγουριά να υποθέσουμε ότι τα κέρδη της αναβαθμισμένης επιχείρησης θα είναι αρκετές φορές περισσότερα. Με άλλα λόγια, δηλαδή, τα όποια χρήματα δώσουν οι επίδοξοι αγοραστές στο δημόσιο, θα τα βγάλουν μέσα σε ελάχιστα χρόνια.
Εχουμε φτιάξει μια χώρα πλήρως αστυνομοκρατούμενη, ιδιαίτερα στα σύνορά της, όπου ναι μεν δυσκολεύεται ένας λαθρομετανάστης να μπει, πλην όμως, αν τα καταφέρει, μετά είναι απολύτως... ελεύθερος να βρει δουλιά δούλου και βαριά εκμεταλλευόμενου από τον οποιονδήποτε αετονύχη εργοδότη.
Γιατί, βέβαια, τη μισή ενεργητικότητα να έδειχναν οι κυβερνώντες στους ελέγχους στους χώρους εργασίας, στα μεροκάματα τρόμου και στην παντελή έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας τα πράγματα σίγουρα θα ήταν αλλιώς.
«ΚΑΡΕΚΛΑ» στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης αξιώνει τώρα η Ιερά Σύνοδος της Ελληνικής Εκκλησίας. Οι ίδιοι δηλαδή που έχουν ζητήσει να έχουν αποφασιστικό λόγο για το τι διδάσκεται στα σχολεία και γενικότερα παρεμβαίνουν στην καθημερινή ζωή του πολίτη με κάθε τρόπο.
Κατά τα άλλα η ελληνική εκκλησία προσπαθεί (υποτίθεται) να καταξιώνεται στη συνείδηση του Ελληνα και να εκφράζει, όπως υποστηρίζει, το «θρησκευτικό αίσθημα». Μάλλον ακόμη μεγαλύτερη πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και την εξουσία θέλουν. Αυτό δεν υποδηλώνουν οι προσπάθειές της;
Είναι φαίνεται και αυτή μια ...επίδειξη των δημοκρατικών ευαισθησιών των ιεραρχών που κατανοούν τον εαυτό τους ως υποχρεωτική παρουσία σε βάρος του Ελληνα φορολογούμενου με κάθε τρόπο επειδή ...έτσι θέλουν.
ΤΕΛΙΚΑ η κυβέρνηση στο θέμα του λεγομένου ευρωστρατού έχει βαλθεί να μας αποδείξει την αξία ...του υποκειμενισμού. Εστω κι αν έχει πια σχεδόν καθαρίσει το τοπίο και η Αγκυρα λέει όσα λέει, οι κυβερνώντες αισθάνονται ικανοποιημένοι.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής ήταν σε προγράμματα υποκατάστασης με μεθαδόνη αλλά παράλληλα έκανε και χρήση ηρωίνης. Ετσι η «μείωση της βλάβης» - που είναι ο στόχος των προγραμμάτων υποκατάστασης - με την παράλληλη χρήση, μετατράπηκε σε αύξηση της βλάβης, τόσο για τον ίδιο το χρήστη, όσο και για το κοινωνικό σύνολο.
Κι όμως, μόλις προχτές, η κυβέρνηση διά του υπουργού Υγείας Κ. Στεφανή βγήκε και διακήρυξε με την ίδια ευκολία ότι «πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης είναι να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αντιμετωπιστεί το θέμα της μείωσης των ζημιογόνων συνεπειών που έχει η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, δηλαδή αυτό που γενικά αναγνωρίζεται ως ανάγκη μείωσης της βλάβης».
«Αλλο απεξάρτηση, άλλο υποκατάσταση» έγραψε ο Ν. Παρασκευόπουλος, καθηγητής της Νομικής στο ΑΠΘ και πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» (19.6.2002), στο οποίο, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζει: «Ενα πρόγραμμα, επομένως χορήγησης υποκαταστάτων, ακόμη κι αν δεν οδηγεί στην απεξάρτηση, προσφέρει πολλά. Αρκεί να συνδυάζεται με ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις και όρια, καθώς και με πολιτικές αποφυγής των κοινωνικών παρενεργειών. Οσο για την καθαρή απεξάρτηση, αυτή είναι πάντα ο δρόμος όχι της συντήρησης, αλλά της ατομικής και κοινωνικής αλλαγής. Δε δημιουργεί ποτέ πιάτσες, ίσα ίσα τις διαλύει και ομορφαίνει τις γειτονιές... Τα προγράμματα υποκατάστασης, πλαισιωμένα με ενέργειες ψυχολογικής και κοινωνικής στήριξης είναι τόσο πολύτιμα, όσο ένα σωσίβιο στη μέση του πελάγους, ενώ η θύελλα συνεχίζεται. Η καθαρή απεξάρτηση εξάλλου είναι τόσο σωτήρια και ζωογόνα, όσο το άγγιγμα του ναυαγού στην όμορφη γη της Ιθάκης. Είναι αυτονόητο, ότι η έμφαση της δημόσιας αλλά και της κοινωνικής πολιτικής πρόνοιας πρέπει να δοθεί στην απεξάρτηση και στην επανένταξη κι όχι συντήρησης της κατάστασης».
Και τέλος, μήπως πρέπει να λυγίσουν και τη μέση, επειδή μόλις τώρα οι υπηρεσίες του ΟΓΑ άρχισαν να εξετάζουν τις αιτήσεις των αγροτών για τις δαπάνες υγείας που έχουν κάνει και εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού δεν τους έχουν καταβληθεί τα χρήματα; Επιτέλους. Ντροπή! Και πάλι ντροπή σας!
Ως υπόδειγμα ενοποίησης ασφαλιστικών ταμείων είχε παρουσιαστεί από την κυβέρνηση η συγχώνευση των Ταμείων των ΕΒΕ (ΤΕΒΕ), Εμπόρων (ΤΑΕ) και των Αυτοκινητιστών (ΤΣΑ) στον Οργανισμό Ασφάλισης Ελεύθερων Επαγγελματιών (ΟΑΕΕ). Η ενοποίηση έγινε το 1999 (νόμος 2676) και από εκείνη τη στιγμή και μετά έγινε συγκεκριμένο και χεροπιαστό, πώς εννοεί η κυβέρνηση την «υποδειγματική ενοποίηση». Ακόμη και τα όσα πρόβλεπε ο αντιασφαλιστικός νόμος του Σιούφα, ως υποχρεώσεις του κράτους, η κυβέρνηση τα 'γραψε στα παλιά της υποδήματα.
Η τακτική, βέβαια, της μη απόδοσης των οφειλομένων είχε αρχίσει απ' το 1995 --όπως και σε όλα τα ταμεία-- αλλά από πέρυσι τον Ιούλη η κυβέρνηση κλιμάκωσε την αντιασφαλιστική της πρακτική. Με προσχήματα το διάλογο και τη συγκρότηση επιτροπών για το ύψος των οφειλών, δε δίνει δεκάρα τσακιστή στο Ταμείο των Ελεύθερων Επαγγελματιών, με αποτέλεσμα τα χρέη του κράτους να έχουν εκτιναχτεί στα 139 δισ. δραχμές και το Ταμείο να έχει αποδιοργανωθεί.
Τα πράγματα, βέβαια, δεν έμειναν εκεί. Πρόσφατα, στις 18 Ιούνη, το ΔΣ του ΟΑΕΕ έστειλε επείγουσα επιστολή στις ηγεσίες των υπουργείων Εργασίας και Οικονομικών, με τη δραματική προειδοποίηση ότι δεν έχει να πληρώσει συντάξεις και επίδομα αδείας. Σε απάντηση της επιστολής αυτής, ο υφυπουργός Οικονομικών Γ. Φλωρίδης έδωσε (26.6.2002) μια υπόσχεση για κάποια «έναντι» καταβολή, αλλά μέχρι χτες δεν «έσταξε» ούτε ευρώ στο ταμείο. Ετσι, ο Διοικητής του ΟΑΕΕ υπέγραψε χτες την εντολή για πληρωμή συντάξεων και επιδόματος αδείας και πάλι απ' τα διαθέσιμα του ταμείου. Τα τελευταία, όμως, έχουν εξαντληθεί και σύμφωνα με όσα στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας, ούτε κι αυτά πλέον θα φτάνουν, για να πληρωθούν οι συντάξεις του Αυγούστου.
Ιδού, λοιπόν, ποια είναι η κατάληξη των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων και πρακτικών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ: Στην πράξη οδηγούν στη λογική της απόλυτης ανταποδοτικότητας.
Απογοητευτικά είναι τα στοιχεία έρευνας, για τον τρόπο μετακίνησης των κατοίκων του Λεκανοπεδίου, που έγινε για λογαριασμό της «Αττικής Οδού» και δημοσιοποιήθηκαν αυτές τις μέρες. Σύμφωνα, με τα σχετικά αποτελέσματα, οι έξι στους δέκα κατοίκους του Λεκανοπεδίου μετακινούνται καθημερινά, αλλά μόνον ένας στους πέντε χρησιμοποιεί λεωφορεία, ένας στους οκτώ μετρό και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, ένας στους είκοσι τρόλεϊ, ενώ ένας στους τρεις (δηλαδή, οι μισοί και παραπάνω από τους μετακινούμενους) χρησιμοποιεί ΙΧ.
Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε, ότι τα προαναφερόμενα στοιχεία αντανακλούν το επίπεδο και την ποιότητα των μέσων μαζικής μεταφοράς στο Λεκανοπέδιο, αλλά και αρκετών άλλων, σοβαρών παραγόντων (περιβάλλον, χρόνος και κόστος μετακινήσεων, κλπ.), που έχουν άμεση σχέση μ' αυτά;
Η προειδοποίηση που από την πρώτη στιγμή απηύθυναν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ δεν ήταν λόγια του αέρα, αλλά βασίζονταν σε μια αντικειμενική ανάλυση της αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης, του ίδιου του νομοσχεδίου, αλλά και της «ουράς», που σερνόταν πίσω απ' αυτό. Ταυτόχρονα ήταν μια εκτίμηση στη βάση της συνολικότερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, των επιδιώξεων του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και του ρόλου του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που έσπευσε να δώσει άλλοθι στην κυβέρνηση και να στηρίξει τα αντιασφαλιστικά μέτρα.
Επιβεβαιώνει, δηλαδή, την επιχειρούμενη βαθιά αντεργατική τομή στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, καθώς με αυτό τον τρόπο οι εργαζόμενοι θα εξαναγκάζονται να πληρώνουν και νέες εισφορές, τις οποίες θα εκμεταλλεύονται οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. Οι συντάξεις θα εξαρτώνται πλέον όχι από το επίπεδο της απασχόλησης και το καθεστώς της εργασίας, αλλά, κυρίως, από τις διακυμάνσεις του χρηματιστηριακού τζόγου. Ταυτόχρονα, με την υιοθέτηση του κεφαλαιοποιητικού συστήματος μπαίνει δυναμίτης στα θεμέλια της Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε χρηματοδότες των πολυεθνικών που τους εκμεταλλεύονται.
Τα βραχώδη πιάσαν όρη
των λαών
οι μαύροι εμπόροι,
πώς να πάνε πια
σε πόλη
που παντού
τους φτύνουν όλοι;
* * *
Στα βουνά,
λοιπόν, επάνω
καταρτίζουν νέο πλάνο,
τι θα κλέψουν,
τι θ' αρπάξουν,
πόσους άμοιρους
θα σφάξουν!
* * *
Στα βουνά
πήγε, στα ύψη,
η ξεφτίλα και η σήψη
εκεί πήγαν
οι «μεγάλοι»
να 'χουν ήσυχο κεφάλι.
* * *
Στα βουνά
οι «οκτώ» κρυφτήκαν
μα ό,τι γύρευαν
δε βρήκαν
και ψηλά που 'ναι
οι σουλτάνοι
του ντουνιά
το «γιούχα» φτάνει!