Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής ήταν σε προγράμματα υποκατάστασης με μεθαδόνη αλλά παράλληλα έκανε και χρήση ηρωίνης. Ετσι η «μείωση της βλάβης» - που είναι ο στόχος των προγραμμάτων υποκατάστασης - με την παράλληλη χρήση, μετατράπηκε σε αύξηση της βλάβης, τόσο για τον ίδιο το χρήστη, όσο και για το κοινωνικό σύνολο.

Κι όμως, μόλις προχτές, η κυβέρνηση διά του υπουργού Υγείας Κ. Στεφανή βγήκε και διακήρυξε με την ίδια ευκολία ότι «πρωταρχικός στόχος της κυβέρνησης είναι να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αντιμετωπιστεί το θέμα της μείωσης των ζημιογόνων συνεπειών που έχει η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, δηλαδή αυτό που γενικά αναγνωρίζεται ως ανάγκη μείωσης της βλάβης».

«Αλλο απεξάρτηση, άλλο υποκατάσταση» έγραψε ο Ν. Παρασκευόπουλος, καθηγητής της Νομικής στο ΑΠΘ και πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, σε άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» (19.6.2002), στο οποίο, μεταξύ των άλλων, υπογραμμίζει: «Ενα πρόγραμμα, επομένως χορήγησης υποκαταστάτων, ακόμη κι αν δεν οδηγεί στην απεξάρτηση, προσφέρει πολλά. Αρκεί να συνδυάζεται με ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις και όρια, καθώς και με πολιτικές αποφυγής των κοινωνικών παρενεργειών. Οσο για την καθαρή απεξάρτηση, αυτή είναι πάντα ο δρόμος όχι της συντήρησης, αλλά της ατομικής και κοινωνικής αλλαγής. Δε δημιουργεί ποτέ πιάτσες, ίσα ίσα τις διαλύει και ομορφαίνει τις γειτονιές... Τα προγράμματα υποκατάστασης, πλαισιωμένα με ενέργειες ψυχολογικής και κοινωνικής στήριξης είναι τόσο πολύτιμα, όσο ένα σωσίβιο στη μέση του πελάγους, ενώ η θύελλα συνεχίζεται. Η καθαρή απεξάρτηση εξάλλου είναι τόσο σωτήρια και ζωογόνα, όσο το άγγιγμα του ναυαγού στην όμορφη γη της Ιθάκης. Είναι αυτονόητο, ότι η έμφαση της δημόσιας αλλά και της κοινωνικής πολιτικής πρόνοιας πρέπει να δοθεί στην απεξάρτηση και στην επανένταξη κι όχι συντήρησης της κατάστασης».