Μάθημα 1ο: Το δώρο της αλήθειας επειδή υπερέχει όλων των άλλων δώρων, ποτέ δεν το χαρίζουμε στους κ. Ανωμερίτη από πλευράς πολιτείας, ούτε στον κ. Αγούδημο, γνωστό από την ταινία Ο κύκλος των χαμένων γουρουνιών. Λειτουργούμε έτσι με ευλάβεια τη σύσταση του Ιησού «Ποτέ μα ποτέ μη δίνετε τα μαργαριτάρια στα σκυλιά».

Μάθημα 2ο: Αυτό που παθαίνει ο μικροαστός αποκλεισμένος στο λιμάνι - μέσα στο κάμπριο (αγορασμένο με δόσεις) και την απαραίτητη βαμμένη ξανθιά δίπλα του - λέγεται υστερία. Η υστερία επιβάλλεται στο μικροαστό για παιδαγωγικούς λόγους, για να καταλάβει, αν και βραδύνους, πως στα καράβια δεν εργάζονται ρομποτάκια, αλλά άνθρωποι με ανάγκες.

Μάθημα 3ο: Η εμφάνιση ορισμένων ναυτεργατών στα δελτία ειδήσεων ήταν επόμενο να ταράξουν κοινό και δημοσιογράφους. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να εμφανιστεί πια κανονικός άνθρωπος στα καράβια και να μιλήσει για σοβαρά προβλήματα. Είναι άλλο είδος, άλλη φυλή. Καλό θα είναι από δω και στο εξής, πριν κάποιος κανονικός άνθρωπος κάνει την εμφάνισή του στο γυαλί, το αντίστοιχο κανάλι να έχει προετοιμάσει από πριν τους τηλεθεατές του να είναι έτοιμοι για το σοκ.

Μάθημα 4ο: Η τιμή της υπογραφής τιμή δεν έχει. Ο Ανωμερίτης υπογράφει τη σύμβαση με τους ναυτεργάτες με βάση το παρελθόν του: γνωστό και θλιβερό. Ο Χριστοδουλάκης δεν υπογράφει τη σύμβαση πιστός στο επαίσχυντο μέλλον του, που αρχίζουμε σιγά σιγά να το βλέπουμε.

Μάθημα 5ο: Θα έπρεπε οι σπουδαστές της δημοσιογραφίας για ένα μικρό διάστημα να εργάζονται σε διάφορους τομείς του δημόσιου βίου. Τότε και μόνο τότε θα μπορούν να έχουν εικόνα και ως εκ τούτου και άποψη για το θέμα που θα τους απασχολεί. Αλλά και οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να γνωρίζουν το κάτεργο που κρύβεται κάτω από τα μέλη τους όταν τα απλώνουν νωχελικά σε κάθε ταξίδι με το καράβι. Γιατί αυτό θα τους έκανε πιο σεμνούς και μπορεί να ήταν η αρχή για να σέβονται τη ζωή γενικότερα.