Βιάστηκαν ορισμένοι να αποφανθούν ότι η άνοδος στην εξουσία των κεντροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη συνδέεται με το «λιγότερο κράτος» και την «απορύθμιση της αγοράς εργασίας», αφήνοντας δηλαδή να εννοηθεί ότι τόσο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα δεν τα αναλαμβάνουν οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Ουδέν αναληθέστερον.

Αν υπήρχε και η παραμικρή αμφιβολία, αρκεί να αναφερθεί το παράδειγμα των κεντροαριστερών κομμάτων, που έχουν απομείνει στην εξουσία (Γερμανία, Βρετανία, Ελλάδα), όπου οι κυβερνήσεις των Σρέντερ, Μπλερ και Σημίτη ουδόλως υστερούν --κάθε άλλο-- έναντι των Μπερλουσκόνι, Αθνάρ και Μπαρόσο (Πορτογαλία) στην «αμερικανοποίηση» της αγοράς εργασίας. Ατράνταχτη απόδειξη, τα μέτρα που προανήγγειλε το περασμένο Σαββατοκύριακο η κυβέρνηση Σρέντερ, τα οποία ταυτίζονται απόλυτα με αυτά που είχε ανακοινώσει πριν από δυο τρεις βδομάδες η κυβέρνηση Αθνάρ.

Θέμα χρόνου είναι η εφαρμογή αυτών των μέτρων και από την κυβέρνηση Σημίτη. Η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ αυτή τη χρησιμότητα έχει: να «αποκαλύψει» τα επόμενα βήματα του νεοφιλελεύθερου «μονόδρομου», προετοιμάζοντας ταυτόχρονα τους εργαζόμενους για τον επερχόμενο εφιάλτη. Είναι δύσκαμπτη η αγορά εργασίας, διαπιστώνουν οι φωστήρες του ΟΟΣΑ, συστήνοντας ως θεραπεία την εξάλειψη των διατάξεων στις συμβάσεις εργασίας, που συνδέουν τις ετήσιες αυξήσεις με τον πληθωρισμό! Αποφαίνονται ακόμα ότι ο κατώτερος μισθός είναι υψηλός, αλλά και οι ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών είναι υψηλές!

Η κεντροαριστερά, για να επανέλθουμε στην αρχική σκέψη, πήρε τη σκυτάλη από την Θάτσερ και τον Ρίγκαν και την κράτησε επάξια επί μια περίπου δεκαετία, συνεχίζοντας τη νεοφιλελεύθερη επέλαση, κατεδαφίζοντας συστηματικά κατακτήσεις δεκαετιών για τους εργαζόμενους, από το λεγόμενο «κράτος πρόνοιας» μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις. Η «επιστροφή» της κεντροδεξιάς απλά συνέπεσε με «τα καθήκοντα της ημέρας» με αιχμή του δόρατος τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και μάλιστα στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας.