Μια γεύση πήραμε, όσοι βρεθήκαμε τη μέρα εκείνη στο πειραϊκό λιμάνι, μάρτυρες της δολοφονικής επίθεσης ενάντια στους απεργούς ναυτεργάτες και σ' όσους τους συμπαραστέκονταν.

Ποια μάνα γέννησε εκείνο το κουρεμένο «βατράχι» με τη στολή της παραλλαγής, που πάταγε στην κοιλιά με τις μπότες του την ανυπεράσπιστη νεολαίισσα; Και ποιοι ήταν αυτοί οι «τζάμπα μάγκες», που χτυπούσαν μέσα στο ασθενοφόρο τους τραυματίες νεολαίους;

Εφυγαν ντροπιασμένοι, «νικητές» μιας άνισης μάχης, αυτοί με τα πιστόλια, τα γκλομπς, τις σιδερένιες γροθιές, τις χειροπέδες και τα πλωτά περιπολικά, έτοιμα να εκτοξεύσουν θαλασσινό νερό στους απεργούς, κι οι άλλοι πάνω στους καταπέλτες με το κεφάλι ψηλά, με πολλή ψυχή και πολλή πίστη και με ανίκητο όπλο το δίκιο, αυτό που δίνει δύναμη, που το νιώθει μόνον αυτός που αγωνίζεται.

Είναι κι αυτό ένα κεφάλαιο στις μεθόδους εκπαίδευσης, που αποβλέπει στην «αναπτέρωση» του ηθικού. Η μέθοδος δηλαδή να βλέπει ο εκπαιδευόμενος μέσα κι από το τραγούδι τον εχθρό - όποιος κι αν είναι αυτός - πρέπει να πούμε ότι δεν είναι καινούρια.

Βέβαια, το περιεχόμενο των τραγουδιών στο στρατό, στα σώματα ασφαλείας και ειδικότερα στους βατραχανθρώπους, στις ειδικές δυνάμεις του στρατού ξηράς, αλλάζει από εποχή σε εποχή. Τώρα με την καθιέρωση του μπερέ, το τραγούδι που μαθαίνουν στους εκπαιδευόμενους κοιτώντας προς ανατολή μεριά, είναι το εξής:

«Θα τον καρφώσω τον μπερέ

εκεί ψηλά στο μιναρέ...».

Κοιτώντας προς δυσμάς το τραγούδι αλλάζει:

«Θα φτιάξω ρούχο από δέρμα σκοπιανό

και θα βάψω το σπίτι από αίμα τούρκικο...».

Παλιότερα της μόδας στο στρατό ήταν αυτό που έδειχνε προς Βορρά...

«Τι ζητούν οι Βούλγαροι, τι ζητούν οι βάρβαροι

στα ελληνικά βουνά, έξω Βουλγαριά ουστ!

Θράκη και Μακεδονία δε θα δείτε πια...».

Οταν μας πήγαν στην Κορέα, για τα συμφέροντα των Αμερικανών, οι σμηνίτες της Ελληνικής Αεροπορικής Μοίρας, ήταν υποχρεωμένοι να τραγουδάνε:

«... Και το σμήνος που επήγε στην Κορέα,

πολεμούσε για τα ιδανικά

κι είχε βάψει τους κίτρινους μ' αίμα

δείχνοντάς τους τι θα πει ελευθεριά...».

Ε, τώρα αν συμπληρώναμε το τι τραγουδάνε οι στρατιώτες του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Σώματος στο Αφγανιστάν, δε θα προσθέταμε τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά θα επιβεβαιωνόταν ο τίτλος μας:

«Τραγουδάνε το... εμβατήριο που τους μάθανε να λένε...».