Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρόκειται για επιφανές στέλεχος της σοσιαλδημοκρατίας, γνωστό για τον αντικομμουνισμό του. Υπέρμαχος της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, της διεύρυνσης και της θεσμικής θωράκισης του ευρωενωσιακού οικοδομήματος, με την προώθηση του καταδικασμένου από τους λαούς «Ευρωσυντάγματος».

Με το «καλημέρα» της εκλογής του στη θέση του προέδρου του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου -με τις ψήφους και της σοσιαλιστικής ομάδας αλλά και του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος που «μοίρασαν» τη θητεία στη μέση- στην πρώτη δημόσια δήλωσή του εξέφρασε με στόμφο την ικανοποίησή του επειδή τελείωσε η Ευρώπη της διαίρεσης, του Χίτλερ και του Στάλιν. Στη διάρκεια της θητείας του όταν βουλευτές του ΚΚΕ κατήγγειλαν την έξαρση των αντικομμουνιστικών φαινομένων σε χώρες - μέλη της ΕΕ, ο Μπορέλ αρνήθηκε την ύπαρξη αντικομμουνισμού, αρνήθηκε ακόμα και ότι υπάρχουν κυβερνητικές προσπάθειες δικαίωσης του ναζισμού σε χώρες της Βαλτικής.

Ο ίδιος είχε καταληφθεί από αντικομμουνιστικό παροξυσμό όταν στη διάρκεια της ψηφοφορίας για το «Ευρωσύνταγμα», οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ σήκωσαν πλακάτ που έγραφε «Πετάξτε το Ευρωσύνταγμα στα σκουπίδια». Αργότερα σε συνέντευξη Τύπου στους δημοσιογράφους, μίλησε για πράξη «ακροαριστερών και ακροδεξιών δυνάμεων, επομένως αντιλαμβάνεστε την ποιότητά τους»!..

Με έναν «κύριο» τέτοιας ποιότητας θα ανταλλάξει απόψεις ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ την Παρασκευή. Αναρωτιόμαστε, άραγε η επιλογή των «αστέρων» της σοσιαλδημοκρατίας με τους οποίους συναντάται γίνεται με κριτήριο και τις επιδόσεις τους στον αντικομμουνισμό, πέραν των αναγνωρισμένων επιδόσεών τους στο να υπηρετούν τα ευρωενωσιακά μονοπώλια; Γιατί και ο προηγούμενος με τον οποίο συναντήθηκε, ο Σοάρες της Πορτογαλίας, είχε διαπρέψει στο «άθλημα».

Δυσκολία αντιμετωπίζει το 38% των εργοδοτών στην Ελλάδα στην κάλυψη θέσεων εργασίας, «αποκαλύπτει» η έρευνα (το δείγμα ήταν 751 εργοδότες), «Ελλειψης Ταλέντου» της «Manpower Group» (της γνωστής πολυεθνικής που «νοικιάζει» εργαζόμενους). Γεγονός, που όπως σημειώνεται στην έρευνα, «καταδεικνύει το συνεχιζόμενο σημαντικό έλλειμμα απαιτούμενης εμπειρίας (60%), επαγγελματικών δεξιοτήτων (25%) και διαθέσιμων υποψηφίων (17%) που χαρακτηρίζει την ελληνική αγορά εργασίας, σύμφωνα με τις απόψεις των ίδιων των εργοδοτών».

Το κεφάλαιο, το σύστημα και οι φορείς του αναμασούν για ακόμα μια φορά το γνωστό «παραμύθι» ότι η ανεργία - όταν μάλιστα αυτή καλπάζει με ασύλληπτους ρυθμούς με αποτέλεσμα να μετράμε σήμερα «επίσημα» 1,5 εκατομμύριο ανέργους - δεν αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του συστήματος. Προσπαθούν, δηλαδή, να πείσουν ότι η ανεργία είναι διαρθρωτική, ότι στην πραγματικότητα φταίει ο ίδιος ο άνεργος που δεν έχει εμπειρία, που δεν έχει επαγγελματικές δεξιότητες, κ.λπ., άρα και γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να βρει δουλειά. Δηλαδή ένοχος για την κατάστασή του είναι ο ίδιος ο άνεργος, ένοχος για το γεγονός ότι δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του, είναι ο ίδιος ο άνεργος!!! Τρανή απόδειξη άλλωστε της προσπάθειάς τους να πείσουν για τα απίστευτα αποτελεί το γεγονός ότι στη λίστα με τα επαγγέλματα που οι εργοδότες δεν βρίσκουν «έμπειρους» και «δεξιοτέχνες» εργαζόμενους, φιγουράρει το επάγγελμα του «πωλητή»!

Για τον άνεργο, τον «εν δυνάμει» άνεργο, τον «απασχολήσιμο», τον εργαζόμενο πρέπει να είναι καθαρό ότι δεν ευθύνεται ούτε στο ελάχιστο για το γεγονός ότι βρίσκεται στην ανεργία. Δεν έχει ούτε την ελάχιστη ευθύνη για την καπιταλιστική κρίση, δεν έχει την ελάχιστη ευθύνη για τις επιλογές του κεφαλαίου να κλείνει επιχειρήσεις, να εκβιάζει στο όνομα της ανεργίας με το τσάκισμα των κατακτήσεων, για δουλειά ήλιο με ήλιο και με μισθούς που δεν επιτρέπουν τη στοιχειώδη επιβίωση. Ο άνεργος και ο εργαζόμενος έχουν ευθύνη και αυτή αφορά: τη συσπείρωσή τους, την ενιαία πάλη τους ως τάξη, απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών για το δικαίωμα στην εργασία, για ζωή με δικαιώματα, τελικά για μια ζωή χωρίς τους καπιταλιστές και τη δεξιότητά τους να ξεζουμίζουν την εργατική τάξη.

Γρηγοριάδης Κώστας

Και μάλιστα με αφορμή μια δήλωση του Δ. Κουτσούμπα, με την οποία εξήρε την παρακαταθήκη των αγώνων των ηρωικών γενιών που πέρασαν, της γενιάς του Χαρίλαου Φλωράκη, της Αντίστασης, του ΔΣΕ, των μετέπειτα αγώνων του λαού. Με αφορμή αυτή τη δήλωση, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σπέκουλα, πολύ περισσότερο που έγινε στο πλαίσιο μιας εκδήλωσης που διοργάνωσε το ΚΚΕ, τιμής και μνήμης του Χαρίλαου Φλωράκη, ο Θ. Καρτερός ωρύεται ότι ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει μια λέξη για τον Χαρίλαο ως επαναστάτη πολιτικό», ότι δεν είπε «κουβέντα για την πολιτική του (...) για την τακτική του ΚΚΕ επί Φλωράκη», για το γεγονός ότι υπερασπίστηκε το Κόμμα απέναντι στον οπορτουνισμό και ακόμα ότι «δεν επιχείρησε να εξηγήσει γιατί και πώς όλα τα στοιχεία της στρατηγικής και τακτικής του ΚΚΕ την περίοδο του Φλωράκη θεωρήθηκαν λάθος, κατεδαφίστηκαν, και θεωρούνται σήμερα το άκρον άωτον του οπορτουνισμού». Να που χρησιμοποιεί και τον Χαρίλαο Φλωράκη ο Καρτερός για να βγάλει για άλλη μια φορά το αντιΚΚΕ μένος του. Ποιος, αυτός που βρέθηκε απέναντί του, πασχίζοντας μαζί με τους ομοίους του για τη διάλυση του ΚΚΕ. Και σπεύδει να ερμηνεύσει τα εκτρώματα της αντιΚΚΕ νοσηρότητάς του σαν «αποσιώπηση» από τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ πάνω στον τάφο του Χαρίλαου Φλωράκη. Αν ζούσε ο καπετάνιος θα έδινε μια ξεγυρισμένη απάντηση σε όσους τολμούν να τον φέρνουν σε αντιπαράθεση με το Κόμμα του, στους όψιμους συνηγόρους του που πολέμησαν και πολεμούν το Κόμμα. Για να μην πολυλογούμε, όμως, το ΚΚΕ τιμά την Ιστορία του όπως πρέπει και πολύ σωστά δεν αρέσει σε εκείνους που την έφτυσαν κατάμουτρα, όπως τιμά και όσους με τον αγώνα τους την έγραψαν. Ετσι τιμά και τον Χαρίλαο Φλωράκη και όχι καταπώς θέλει ο κάθε Καρτερός.

Εχουμε πει αρκετές φορές ότι η κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ από τον αστικό Τύπο, διάφορα άλλα επιτελεία, στη στρατηγική του, στις θέσεις του, στη δράση του, ακόμη και η πολεμική, με όρους ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, είναι θεμιτή μέσα στα πλαίσια της καθημερινής αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, αυτά των μονοπωλίων και αυτά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Αλλο αυτό και άλλο οι βρώμικες, δήθεν δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, σαν αυτές που με τη μορφή δήθεν ρεπορτάζ έκανε χτες η εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο».

Εγραφε, λοιπόν: «Σκληρή εσωκομματική πάλη εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα στις γραμμές του ΚΚΕ. Μετά το πρόσφατο 19ο Συνέδριο του Κόμματος, οι αποχωρήσεις και οι διαγραφές έχουν επιτείνει το ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς που επικρατεί στον Περισσό». Γράφει, επίσης, για «μετάλλαξη του ΚΚΕ» για «τροτσκιστικό καταστατικό», για «διαγραφές με κοπτάτσια» και άλλα τέτοια βγαλμένα ποιος ξέρει από ποια ευαγή επιτελεία του αντικομμουνισμού. Τι και αν μόλις πριν ένα μήνα, το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ ολοκλήρωσε τις διαδικασίες του, αποφάσισε τα ντοκουμέντα του Κόμματος ομόφωνα, τα οποία επίσης ψηφίστηκαν από το 97% των μελών του Κόμματος και το 98% των μελών της ΚΝΕ. Και αυτά έχουν δημοσιευτεί και ξαναδημοσιευτεί αρκετές φορές. Παρ' όλ' αυτά η συγκεκριμένη εφημερίδα, μιλά για «εσωκομματική πάλη» και «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς»!

Δε θα μιλήσουμε για την «ντροπή του ρεπορτάζ», γιατί και άλλες φορές στο παρελθόν χρησιμοποίησε αυτή τη μεθοδολογία ενάντια στο ΚΚΕ. Και μπροστά στην με άτιμο τρόπο επίθεση στο ΚΚΕ οι ντροπές γι' αυτούς περισσεύουν. Φαίνεται πως θεωρούν την αθλιότητα της δημοσιογραφίας και ενημέρωσης προσόν τους. Ας το χαίρονται...

Μπορεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να άγχεται για το πώς θα κρατήσει το λαό εγκλωβισμένο στο δίπολο της αστικής διαχείρισης, όμως δεν μπορεί να κρύψει ότι η διαφοροποίησή του απ' τη ΝΔ αρχίζει και τελειώνει στο ποιο μείγμα διαχείρισης είναι ικανό να σπρώξει την αστική τάξη μια ώρα αρχύτερα έξω απ' την κρίση. Στο πλαίσιο αυτό ο Αλ. Τσίπρας μέμφεται το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων: «Δεν είναι επένδυση η αλλαγή τίτλων ιδιοκτησίας των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας, έναντι πινακίου φακής. Αποεπένδυση είναι (...) Διότι όλα τα σοβαρά κράτη έχουν δημόσια περιουσία, πλην της Ελλάδας».

Τα καπιταλιστικά κράτη, εννοεί. Αυτά που κατακρεουργούν τα δικαιώματα των λαών τους. Και την έχουν όχι για να διασφαλίζουν την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, αλλά για τον ίδιο λόγο που τη θέλει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να την αξιοποιούν προς όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι λαοί και στην περίπτωση που εγκωμιάζει ο Τσίπρας και στην περίπτωση που καταγγέλλει, στενάζουν το ίδιο, γιατί στην αστική εξουσία και στο αστικό κράτος τίποτα δεν είναι του λαού, ούτε όσα φέρουν τον παραπλανητικό τίτλο «δημόσιο».