Οι μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, οι αλλεπάλληλες δυναμικές κινητοποιήσεις, οι πολύμορφες πρωτοβουλίες επέδειξαν πρωτόγνωρη αντοχή και διάρκεια και αυτό φανερώνει ότι έχει σημειωθεί αποφασιστικό βήμα στην αναζωογόνηση του φοιτητικού κινήματος. Οι αλλαγές που προωθούνται και οι επιπτώσεις τους αποτελούν το νούμερο ένα αντικείμενο συζήτησης στα αμφιθέατρα, ανησυχία που πατάει στην άσχημη κατάσταση που βιώνει σήμερα ο φοιτητής συνολικότερα, ανησυχία που γεννά το έδαφος για μαζικό απεγκλωβισμό συνειδήσεων από την κυρίαρχη πολιτική.

Ειδικά για τους συλλόγους του Βόλου, όπου όλα τα προηγούμενα χρόνια κυριαρχούσε η λογική των «ανεξάρτητων» εκπροσώπων που λύνουν τα προβλήματα, «μακριά» από την πλειοψηφία των φοιτητών, αποδείχτηκε ότι τα προβλήματα που γεννά αυτή η πολιτική μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με τη συλλογική δράση. Οι φοιτητές πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, αγνοώντας τις σειρήνες της υποταγής. Απέκτησαν πείρα από την οργάνωση της πάλης που αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον καθώς ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος. Αποκαλύφθηκε ο ένοχος, η πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ, βγήκαν συμπεράσματα που ωθούν καθημερινά ολοένα και περισσότερους φοιτητές να παίρνουν διαζύγιο από τα κόμματα του κεφαλαίου. Το κίνημα έφερε στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες για αποκλειστικά Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για πανεπιστήμια που θα λειτουργούν προς όφελος του λαού και ανέδειξε την ανάγκη ο αγώνας να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά, να περάσει στην αντεπίθεση.

Ολα τα παραπάνω συντέλεσαν στο να μπουν αποφασιστικά εμπόδια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, να καταδικαστούν οι αναδιαρθρώσεις στη συνείδηση της κοινωνίας, να χαλάσουν τα σχέδια κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ. Το φοιτητικό κίνημα δεν πάλεψε από συντεχνιακή σκοπιά. Μέρα με τη μέρα, κάτω και από την παρέμβαση των δυνάμεων της ΠΚΣ και της ΚΝΕ, ο αγώνας γίνεται πιο ριζοσπαστικός, πολιτικοποιείται παραπάνω. Ακόμα και μετά την ψήφιση του νόμου, το φοιτητικό κίνημα έχει τη δύναμη και τις προϋποθέσεις να αποτρέψει την εφαρμογή του στην πράξη. Οι αποφάσεις των συλλόγων το λένε ξεκάθαρα: Δεν κάνουμε βήμα πίσω! Δε θα εφαρμοστεί! Δυναμώνουμε τον αγώνα ενάντια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ! Μαζί με το λαό μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Η ΔΑΠ ήταν αυτή που όλο το προηγούμενο διάστημα, ως άξιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης στα πανεπιστήμια, έβαλε πλάτη στην προώθηση της ιδιωτικοποίησης μέσα στα ιδρύματα. Από την αρχή των κινητοποιήσεων στάθηκε απέναντι από τους φοιτητές, πασχίζοντας να υπερασπιστεί τις επιλογές της κυβέρνησης, διαφημίζοντας την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων στα πρότυπα των διαφόρων ακριβοπληρωμένων ψευτο-πανεπιστημίων της Ευρώπης.

Οταν τα επιχειρήματά της ξέφτιζαν το ένα μετά το άλλο δε δίστασε να σαμποτάρει ανοιχτά τις μαζικές διαδικασίες των συλλόγων, επικαλούμενη αστείες δικαιολογίες περί «μειοψηφίας» φοιτητών που κλείνουν τις σχολές. Προσπάθησε να κρύψει τις αντιδραστικές θέσεις της, τρομοκρατώντας τους φοιτητές για δήθεν χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές.

Η ΠΑΣΠ προσπαθώντας να καμωθεί την «αριστερή» αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί το μοτίβο «όχι στην αναθεώρηση του αρ.16, όχι στο νόμο - πλαίσιο, ναι στην ιδιωτικοποίηση». Από κοινού με τη ΔΑΠ στρώνει το έδαφος για την προώθηση της πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και της υποβάθμισης. Από τη μία δε λέει κουβέντα για την ουσία των αλλαγών, ασκώντας επιδερμική κριτική στο νέο νόμο, επιδιώκοντας να αποπροσανατολίσει το περιεχόμενο του αγώνα και από την άλλη οι θέσεις της ταυτίζονται με τις επιταγές της Μπολόνια. Για παράδειγμα, η ΠΑΣΠ ΑΕΙ Βόλου «διεκδικεί»: οικονομική και διοικητική «αυτοτέλεια» των ιδρυμάτων (πόσο αυτοτελές μπορεί να είναι ένα ίδρυμα που αναγκάζεται να ψάχνει χρηματοδότες πέρα από το κράτος άραγε;), «αξιολόγηση» (δηλαδή ασφυκτικός έλεγχος από τις επιχειρήσεις με βάση τις ανάγκες της αγοράς), ΙΔΒΕ χωρίς δίδακτρα (δηλαδή ναι στην κατάργηση της ολόπλευρης μόρφωσης και στο διά βίου κυνήγι δεξιοτήτων αρκεί να μην πληρώνουμε επιπλέον!), καθώς επίσης και στήριξη των γραφείων διασύνδεσης που έχουν «μπάσει» για τα καλά τις επιχειρήσεις στις σχολές από την πίσω πόρτα.

Παράλληλα, προσπαθεί να εξαπατήσει τους φοιτητές φορώντας «αγωνιστικό» προσωπείο με κηρύγματα για δημόσια δωρεάν Παιδεία. Επιχειρεί συστηματικά να αθωώσει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και να υπονομεύσει το περιεχόμενο του αγώνα ρίχνοντας το φταίξιμο στην «κακή Δεξιά». Μετά την ψήφιση του νόμου τα στελέχη της έσπευσαν να δηλώσουν πως ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί σε θεσμικά πλαίσια καθώς αποτελεί πλέον νόμο του κράτους!

Για τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ τα λόγια περισσεύουν... Οι θέσεις τους και οι πρακτικές τους στο φοιτητικό κίνημα βάζουν εμπόδια στην όξυνση της αντιπαράθεσης με το σύνολο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, υπονομεύουν την προοπτική και τη συνέχεια του αγώνα.. Προτάσσουν αιτήματα και στόχους πάλης που αναπαράγουν την κυρίαρχη πολιτική (πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, λιγότερη δουλιά - δουλιά για όλους). Βρίσκουν τον ένοχο στην «αδιάλλακτη υπουργό» που δεν κάνει διάλογο με τους φοιτητές και στην «αυταρχική κυβέρνηση Καραμανλή». Δε δίστασαν να βαφτίσουν «νίκη του κινήματος» το επικοινωνιακό τρικ του ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας πως «έσπασε η συναίνεση του δικομματισμού» και ότι «υπέστη ρήγμα το αστικό μπλοκ εξουσίας». Συμβάλλουν με τις δυνάμεις της ΠΑΣΠ στην προσπάθεια να παραπλανήσουν τους φοιτητές από τους πραγματικούς εχθρούς τους, να αθωώσουν το ΠΑΣΟΚ.

Μετά τα γεγονότα της πανελλαδικής κινητοποίησης στις 8 Μάρτη απέδειξαν ότι ούτε μπορούν ούτε θέλουν να περιφρουρήσουν το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα αρνούμενοι να καταδικάσουν το μεθοδευμένο σχέδιο δυνάμεων καταστολής - κουκουλοφόρων. Χαρακτηριστικά τις επόμενες μέρες, μέλος τους δήλωνε στη γενική συνέλευση του ΙΑΚΑ ότι «είναι αδιανόητο να συζητάμε ακόμα για τον νόμο πλαίσιο, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο αγώνας μας πρέπει να γίνει αντικατασταλτικός»! Παράλληλα, στην πορεία των κινητοποιήσεων απέδειξαν ότι είναι οπαδοί του «ό,τι δεν μπορώ να ελέγξω, το καπελώνω», προσπαθώντας να μετατρέψουν το Συντονιστικό των ΦΣ του Βόλου σε συντονιστικό παρατάξεων καταπατώντας αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Τέλος, δέσμιοι ενός αρρωστημένου αντικομμουνισμού πρωτοστατούν στη συκοφάντηση της Πανσπουδαστικής και της ΚΝΕ (π.χ. «η ΠΚΣ συνεργάζεται με τα ΜΑΤ», «είναι ενάντια στους αγώνες»).

Οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν με μεγαλύτερη ένταση, με όλες τις μορφές πάλης, έτσι ώστε να μπλοκαριστεί, να καταργηθεί στην πράξη ο νόμος - πλαίσιο μέσα στη Σύγκλητο και στις Γενικές Συνελεύσεις των τμημάτων, να ανατραπούν τα σχέδια κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση του άρθρου16, για το ξεπούλημα της ανώτατης εκπαίδευσης στις επιχειρήσεις. Ακόμα περισσότεροι φοιτητές να πάρουν μέρος στον αγώνα, να ενημερωθούν, να βγάλουν συμπεράσματα. Χρειάζεται να ενισχυθεί η προσπάθεια για ενδυνάμωση του κοινού βηματισμού φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, να γίνει η πάλη για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία υπόθεση των εργαζομένων, όλου του λαού.

Επίσης, αν κάτι αποδείχτηκε από τους αγώνες του τελευταίου χρόνου είναι ότι το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να πορεύεται, να ισχυροποιείται, να έχει αποτελέσματα όσο στα ΔΣ των συλλόγων θα πρωταγωνιστούν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Χρειάζεται οι προσεχείς φοιτητικές εκλογές να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για να μπορεί το φοιτητικό κίνημα να έχει συνέχεια, οργάνωση, αντοχή, να γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο για την κυρίαρχη πολιτική. Δρόμος που θα ανοιχτεί μέσα από την αποφασιστική ισχυροποίηση της Πανσπουδαστικής σε κάθε σύλλογο.

Την ανεπίτρεπτη καθυστέρηση, που φτάνει μέχρι και τα δυο χρόνια, στην καταβολή των δεδουλευμένων ωρομίσθιων εκπαιδευτικών στο Νομό Μαγνησίας και σε άλλους νομούς της χώρας, καταγγέλλουν με Ερώτησή τους προς την υπουργό Παιδείας, οι βουλευτές του ΚΚΕ, Νίκος Γκατζής και Τάκης Τσιόγκας.

Οπως σημειώνεται στο κείμενο της Ερώτησης, «οι ωρομίσθιοι δάσκαλοι και καθηγητές στη Μαγνησία, αλλά και σε άλλους νομούς της χώρας δεν έχουν πληρωθεί ακόμη τα δεδουλευμένα από τον προηγούμενο χρόνο (καθηγητές). Κάποιοι δε που δίδαξαν στο τρίτο τρίμηνο της διδακτικής χρονιάς 2004-2005 παραμένουν επίσης απλήρωτοι, αφού η διαδικασία με τα χρήματά τους βρίσκεται στο στάδιο της εκκαθάρισης.

Παίρνοντας υπόψη ότι οι αμοιβές των ωρομισθίων είναι ελάχιστες, ακόμη και για την κάλυψη των στοιχειωδών και αναγκαίων δαπανών τους (π.χ. κίνηση σε άλλες πόλεις, στέγαση κ.ά.), το γεγονός της ανεπίτρεπτης καθυστέρησης στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνά και τα δυο χρόνια, εξουθενώνει κάθε δυνατότητα καλής διάθεσης και θέτει ζήτημα επιβίωσης για τους ωρομίσθιους δασκάλους και καθηγητές».

Οι βουλευτές του ΚΚΕ ρωτούν την υπουργό Παιδείας, «γιατί υπάρχουν αυτές οι καθυστερήσεις στην καταβολή των δεδουλευμένων στους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς και τι μέτρα θα πάρει για να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα τους, αλλά και για να μην υπάρχει στο μέλλον καθυστέρηση στην καταβολή των δεδουλευμένων τους».

«Ομως ακόμη και τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα γνωρίζουν τα ελληνικά, δε μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα», με αποτέλεσμα «τα παιδιά μαθαίνουν να μιλούν ελληνικά, οι γονείς όχι. Μιλάμε στο ίδιο σπίτι διαφορετική γλώσσα. Δημιουργείται πρόβλημα στη συνοχή και την επικοινωνία της οικογένειας».

«Δεν προλαβαίνουμε να ασχοληθούμε μαζί τους, σχεδόν δεν τα βλέπουμε. Ολη μέρα κάνουμε δύο και τρεις δουλιές για να τα βγάλουμε πέρα, να πληρώσουμε φροντιστήρια, βιβλία και άλλα. "Ματώνουμε" κάθε μέρα».

Καταθέσεις ψυχής, ανησυχίες και προβληματισμοί, προχτές το απόγευμα, στην κατάμεστη αίθουσα - ενός χώρου που ακόμη διαμορφώνεται, προκειμένου να στεγάσει το στέκι εργαζομένων και νεολαίας. Παρόντες δεκάδες μετανάστες σκιαγραφούν την πραγματικότητα που ζουν, αγωνιούν να μάθουν «πώς θα πάμε μπροστά, γιατί μέχρι τώρα μας πηγαίνουν πίσω ολοταχώς». Μετανάστες που ήρθαν για να ακούσουν τις θέσεις του ΚΚΕ για τη μόρφωση των παιδιών τους και συνολικά για την Παιδεία, σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε η Αχτιδική Επιτροπή του 5ου - 6ου Διαμερίσματος Αθήνας.

«Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει στόχο από κοινού Ελληνες και ξένους εργάτες. Με τις αναδιαρθρώσεις χτυπιέται εξίσου ο Ελληνας και ο αλλοδαπός μαθητής. Θέλουν τα παιδιά της εργατικής τάξης αμόρφωτα. Προχωρούν σε μια διαφοροποιημένη Παιδεία που θα ευνοεί τους ήδη ευνοημένους, όσους έχουν την εξουσία. Οι πιο αδύναμοι, η εργατική τάξη είναι τα θύματα αυτών των αλλαγών», ξεκαθάρισε ο Αντώνης Καλόβουλος, μέλος της Αχτίδας Εκπαιδευτικών της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

Και συνέχισε επισημαίνοντας: «Το Κόμμα μας δε θα μπορούσε να μην ενδιαφέρεται για τους μετανάστες που πιεσμένοι από την κρίση του καπιταλισμού αναγκάζονται να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή σε άλλη πατρίδα. Στην εργατική τάξη ανήκουν και οι μετανάστες που δέχονται τις περισσότερες συνέπειες. Ως ΚΚΕ προτείνουμε ενιαίο σχολείο για όλους τους μαθητές, να μαθαίνουν όλοι τα ίδια πράγματα που χρειάζονται για να κατανοούν, να ερμηνεύουν την κοινωνία, τη φύση, την επιστήμη. Ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο, δημόσιο και δωρεάν. Αυτό το σχολείο θα το κερδίσουμε με κοινούς αγώνες Ελληνες και ξένοι εργάτες».

Από την πλευρά του, ο Βασίλης Τόγιας, εκ μέρους της «Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας», κάλεσε όλους τους γονείς να συμμετάσχουν στους Συλλόγους Γονέων.

«Η αστική τάξη θέλει αμόρφωτα τα παιδιά της εργατικής τάξης και η κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ κάνουν καλά τη δουλιά τους. Κάποιοι νομίζουν ότι τα προβλήματα θα λυθούν με μεσοβέζικες λύσεις. Οι εργάτες έχουν να διαλέξουν το δικό τους δρόμο: Ενωμένος, ταξικός αγώνας για ριζικές αλλαγές. Είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος», κατέληξε ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ.

Μιλώντας στην ΕΤ-3, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα τόνισε για την κατάσταση στην Παιδεία: «Αυτό που είναι ολοφάνερο είναι ότι το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα περνάει σε μια καινούρια φάση μετά την ψήφιση του νόμου, όπου πρέπει με αγώνες μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια, με όλες τις μορφές, να δημιουργήσει προϋποθέσεις να ανατραπεί ο νόμος, να μην εφαρμοστεί. Βεβαίως, αυτό μπορεί να γίνει σε συνδυασμό με τη γενικότερη συστράτευση του λαού και την αποδυνάμωση του δικομματισμού».

Ετσι, ούτε λίγο ούτε πολύ η κριτική της Εκκλησίας και οι ακροδεξιές κορόνες παρουσιάζονται ως ένα και το αυτό με την κριτική του ΚΚΕ, σε μια παρέλαση συκοφάντησης του ΚΚΕ στον κυριακάτικο αστικό Τύπο.

Εξέχοντα παραδείγματα το «ΒΗΜΑ» με άρθρο του Γ. Πρετεντέρη και η «ΑΥΓΗ», με άρθρο της Π. Στεφανάκου. Ο Γ. Πρετεντέρης χαρακτηρίζει την κριτική στο βιβλίο απ' όπου και αν προέρχεται «επιτομή της συντηρητικής στροφής»!

Ετσι, για την ΑΥΓΗ και τον ΣΥΝ η άποψη της Ιεράς Συνόδου που λέει: «Οι βασικές ενστάσεις μας για το βιβλίο αφορούν πρώτον εις τη διαγραφή της εθνικής προσφοράς της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των κληρικών όλων των βαθμίδων» είναι ίδια με την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, που λέει: «Οι εθνικιστικές κραυγές πρέπει να απομονωθούν, μαζί με εκείνες της δήθεν σύγχρονης προσέγγισης που επιχειρεί το βιβλίο. Εθνικισμός και "εκσυγχρονισμός" συμπλέουν στο κύριο και βασικό: Στον εξοβελισμό της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της κοινωνικής εξέλιξης, στον εξοβελισμό των ιστορικών νομοτελειών, που το βιβλίο έχει προμετωπίδα του». Μα, βέβαια, είναι εξόφθαλμη η ομοιότητα...

Για την ΑΥΓΗ και τον ΣΥΝ, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Τους φτάνει να απομονώνουν σε δηλώσεις της Αλ. Παπαρήγα στοιχεία που αφορούν τον κλήρο, «ξεχνώντας» να αναφέρουν ότι στην ίδια δήλωση ξεκαθαρίζεται: «Σε καμία περίπτωση δε συμφωνούμε με τη συντηρητική και αντιδραστική κριτική που γίνεται. Πού είναι η διαφωνία μας: Υπάρχει μία μεθοδολογία σε όλα τα βιβλία που έχουν δοθεί, όπου τα θέματα της Ιστορίας δε διδάσκονται στην εξέλιξή τους, αλλά εντελώς αποσπασματικά και έτσι που το παιδί χάνει τη δυνατότητα να ξεκαθαρίσει γιατί π.χ. έγινε η επανάσταση του 1821, τι προηγήθηκε».

Ξέρει η ΑΥΓΗ ότι το ΚΚΕ ασκεί κριτική στις νέες «παιδαγωγικές» μεθόδους και τα νέα βιβλία εδώ και πάρα πολύ καιρό και με συγκεκριμένα επιστημονικά επιχειρήματα. Αλλά η επίθεσή της κατά του ΚΚΕ τη φτάνει ως τον παραλογισμό. Είναι και αυτή μια μέθοδος της δράσης του οπορτουνισμού για να υποτάσσει τις λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Μπορεί, βέβαια, να μην μπήκε καν στον κόπο να «διαβάσει» ούτε ένα από τα φύλλα του «Ρ» που αναφέρονται στο συγκεκριμένο βιβλίο (ενδεικτικά: 10 Σεπτέμβρη 2006, 3, 20 και 30 Γενάρη, 1 Φλεβάρη, 16, 20, 24, 27, 29, 31 Μάρτη, 1 Απρίλη...). Δικαίωμά της. `Η μπορεί και να τα διάβασε αλλά δεν κατάλαβε ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει γιατί έτσι τη βολεύει. Ομως, προκειμένου να υπερασπίσει ένα βιβλίο γραμμένο στα μέτρα του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου ξεπερνά και τα όρια της συκοφαντίας με τις αιτιάσεις περί συμπόρευσης και «ενιαίου μετώπου» με την εκκλησία...