Στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών στις οποίες προχωρά το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για την ανάδειξη των προβλημάτων της ειδικής αγωγής, για το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, ξεκινούν περιοδείες του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών σε σχολικές μονάδες ειδικής αγωγής. Την ερχόμενη Τρίτη θα γίνει περιοδεία στο Ειδικό Σχολείο Περιστερίου, στις 10 π.μ.

Δωρεάν στέγαση; Ούτε στις φοιτητικές εστίες! Σύμφωνα με απόφαση του ΔΣ του ΕΙΝ (18770/911/2-3-06), οι Ελληνες οικότροφοι υποχρεούνται να καταβάλλουν πέντε ευρώ το μήνα, ενώ οι αλλοδαποί τέσσερα ευρώ την ημέρα (δυο ευρώ για σίτιση και δυο ευρώ για στέγαση)! Αν, μάλιστα, ο αλλοδαπός είναι και υπότροφος, υποχρεούται να καταβάλλει πέντε ευρώ ημερησίως (δυο για τη διαμονή και τρία για τη σίτιση)!

Ετσι, στις νέες εστίες του ΕΜΠ, το ΕΙΝ ζήτησε από αλλοδαπούς φοιτητές ακόμα και αναδρομικό ενοίκιο, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνάει τα 1.300 ευρώ! Αξίζει να σημειωθεί ότι οι οικότροφοι προέρχονται από χώρες όπως το Ιράκ, η Παλαιστίνη και ο Λίβανος...

Να θυμίσουμε ότι την Τρίτη, με εντολή του διευθύνοντος συμβούλου του ΕΙΝ έγινε «λοκ άουτ» στο εστιατόριο της Εστίας, ως αντίποινα σε συμβολική κατάληψη των φοιτητών στη Διοίκηση της Εστίας. Τα προβλήματα των οικοτρόφων δεν περιορίζονται στο ενοίκιο, καθώς η Εστία δε διαθέτει κυλικείο, ούτε μίνι μάρκετ, ενώ οι φοιτητές για να αποκτήσουν αναγνωστήριο «κατέλαβαν» το χώρο της «ρεσεψιόν» και τον μετέτρεψαν σε αναγνωστήριο! Σύμφωνα με τους φοιτητές έχει σημειωθεί ακόμα και διαρροή φυσικού αερίου!

Ο σύλλογος φοιτητών νέας εστίας Πολυτεχνείου προχώρησε χτες σε παράσταση διαμαρτυρίας στην Πρυτανεία, απαιτώντας να προσβάλλουν τη σύμβαση με το ΕΙΝ, να περάσουν οι Εστίες στον έλεγχο του Πολυτεχνείου και να λειτουργούν με μόνιμο προσωπικό του ΕΜΠ. Χαρακτηριστική ήταν η στάση του αντιπρύτανη του ΕΜΠ, Γ. Σπαθή (πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ), ο οποίος υποστήριξε ότι «ο κανονισμός είναι καλός, τον αποδέχτηκε η Πρυτανεία», ενώ σημείωσε ότι δική του πρόταση κατά το παρελθόν - που δεν έγινε όμως αποδεκτή - ήταν να επιβληθεί ενοίκιο στους οικοτρόφους με ένα πλαφόν στο οικογενειακό τους εισόδημα...

Για το θέμα των εργολαβιών, ενδεικτική ήταν η στάση του αντιπρύτανη, Ι. Πολύζου (πρόσκειται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ), ο οποίος υποστήριξε ότι «δεν μπορούμε να έχουμε δημόσιες καθαρίστριες», δικαιολογώντας εργολαβίες, ελαστικές σχέσεις εργασίας, αβεβαιότητα των εργαζομένων... «Πληρωμένη» απάντηση πήρε από τον Ν. Παπαγεωργίου, εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ και του Συνδικάτου Επισιτισμού Τουρισμού, που ήταν στο πλευρό των φοιτητών, ότι με τέτοιες λογικές δεν μπορούμε να έχουμε ούτε δημόσιο πανεπιστήμιο και σχολείο...

Τα λαμπερά και βαριά ονόματα στην πρόσοψη των σχολικών κτιρίων, στις σφραγίδες και στα έγγραφα των σχολείων δεν μπορούν να αναβαθμίσουν την εκπαίδευση ως διά μαγείας, ούτε να συμβάλουν στην ιστορική γνώση και πολιτισμική συνείδηση των παιδιών, όταν:

• Η ανεργία, η ανέχεια, η υπερεκμετάλλευση και τα χυδαία πολιτιστικά πρότυπα βομβαρδίζουν καθημερινά τη νεολαία.
• Το χαμηλό επίπεδο και περιεχόμενο της παρεχόμενης γνώσης ολοένα γίνεται και πιο φτωχό μέσα από τα νέα βιβλία και αναλυτικά προγράμματα.
• Οι υψηλές μορφές της τέχνης του λόγου (ποίηση, δόκιμη πεζογραφία) ξεσπιτώνονται και τη θέση τους παίρνουν συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσης οικιακών συσκευών, διαφημίσεις, ενότητες διατροφής, SMS, στα βιβλία της Νεοελληνικής Γλώσσας του Δημοτικού και του Γυμνασίου.
• Οι αριθμητικές πράξεις διδάσκονται με υπολογισμούς πάνω στις τιμές της πίτσας και των χάμπουργκερ και τα γεωμετρικά σχήματα από το κτίριο του αμερικανικού Πενταγώνου (ιδεολογική προπαγάνδα, αποσπασματικότητα και αισθητική κακογουστιά σε όλο τους το μεγαλείο).
• Οταν τελικά το περιεχόμενο της γνώσης δε συμβαδίζει με τις μορφωτικές και ψυχικές ευαισθησίες και ανάγκες των συντελεστών της, αλλά ολοένα προσαρμόζεται στις επιταγές της αγοράς και στις νέες απάνθρωπες συνθήκες ζωής και απασχόλησης σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα προθάλαμο της διά βίου αμάθειας και κατάρτισης, που το μεγάλο κεφάλαιο χρειάζεται για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και την αναπαραγωγή του.

Από πρώτη ματιά θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί: «Ολα τα 'χε η Μαριορή...». Το μέτρο όμως αυτό κατά βάθος είναι ένα σοβαρό υποδηλωτικό στοιχείο, ίσως το πιο ανώδυνο, για την ενίσχυση της ιδιομορφίας και της ταξικής διαφοροποίησης των σχολείων, που σχεδιάζει η κυρίαρχη πολιτική με τις «μεταρρυθμίσεις» της.

Η ρεκλάμα στο όνομα «εδώ το σχολείο ο Νίκος Καζαντζάκης» είναι ένας από τους προάγγελους και μελλοντικούς κράχτες της ανταγωνιστικής λειτουργίας, που ήδη έχει ξεκινήσει ανάμεσα στα σχολεία. Το όνομα, όσο πιο λαμπερό, τόσο και πιο ελκυστικό για μαθητές και γονείς πελάτες, για επιχειρήσεις - επίδοξους χορηγούς. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι τα «καλά» ιδιωτικά σχολεία εδώ και χρόνια έχουν φαντασμαγορικές ονομασίες προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών για να πολλαπλασιάζουν τη ζήτηση, χωρίς προσφορά ποιότητας (πολυάριθμα τμήματα, ίδια κτίρια, λειτουργία με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια).

Είναι φανερό ότι η ποιότητα δεν είναι ζήτημα ετικέτας, αφού και στα σχολεία των λαϊκών συνοικιών, που μετονομάστηκαν εδώ και έξι χρόνια, όπως Λύκειο της Φιλαδέλφειας σε Μίλτος Κουντουράς, οι μαθητές τους δε γνωρίζουν τίποτα για τη ζωή και το έργο των μεγάλων ονομάτων που αναγράφονται στην είσοδο και στους τίτλους σπουδών. Τις μέρες αυτές πάλι σε συνεδριάσεις των συλλόγων των δασκάλων, που ψάχνουν ένα όνομα για το σχολείο τους από τη λίστα του υπουργείου, πολλοί δάσκαλοι, βαριεστημένοι από την αναζήτηση και με όλο τους το δίκιο, φωνάζουν «διαλέξτε τέλος πάντων κάποιον ποιητή ή κάποιον ήρωα, για να τελειώνουμε». Πέρα όμως από τα ευτράπελα, το βήμα της μετονομασίας έρχεται να συμβάλλει στο μικρό βαθμό που του αναλογεί στην:

• Αξιολόγηση των σχολείων, στην επιτάχυνση της ανταγωνιστικής λειτουργίας τους και στην παγίωση της ταξικής κατηγοριοποίησής τους σε «άριστα», «επαρκή» και «ανεπαρκή».
• Επιλεκτική τους χρηματοδότηση (μπόνους) και την «ελεύθερη» επιλογή σχολείου από τους γονείς, που κάθε άλλο παρά ελεύθερη θα είναι, αφού θα γίνεται με κριτήριο τις επιδόσεις των μαθητών. Ταυτόχρονα, η αποκέντρωση της εκπαίδευσης θα καθορίζει και την ποιότητα των σχολικών καταστημάτων ανάλογα με τις διαχειριστικές ικανότητες, τις επιχειρηματικές δραστηριότητες των στελεχών τους, την κοινωνική σύνθεση και οικονομική δυνατότητα της τοπικής κοινωνίας και των οικογενειών.

Τέλος, εκείνο που έχει κάποια αξία δεν είναι το όχι στη μετονομασία, αλλά η αξιοποίηση της δυνατότητας μέσα από τις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων να αναδειχτούν τα μέτρα των αντιδραστικών τομών, που επιχειρούνται στην εκπαίδευση, και να ενισχυθούν οι συλλογικές αντιστάσεις για την ακύρωσή τους. Αφού τα πράγματα λοιπόν έφεραν στη μνήμη το δάσκαλο και παιδαγωγό Μίλτο Κουντουρά, επίκαιρα αντηχούν τα λόγια του από το σκοτεινό και ελπιδοφόρο μεσοπόλεμο: «Αν το κράτος θελήσει να είναι επιχειρηματίας και το σχολείο απλώς ένα μαγαζί του, αλίμονο στα νιάτα, που μπαίνουν σε τέτοια μαγαζιά και στους εκπαιδευτικούς υπαλλήλους του».

Καταγγελία για παραβίαση του ασύλου, χτες το πρωί στην Πανεπιστημιούπολη Αθήνας, έκανε η Πανσπουδαστική ΚΣ. Σύμφωνα με την καταγγελία, αστυνομικοί από αυτοκίνητο της Ασφάλειας (με αριθμό ΥΡΡ 4777), χωρίς διακριτικά, σταμάτησαν μεταπτυχιακό φοιτητή του Φυσικού στην είσοδο της Πανεπιστημιούπολης και του είπαν να προσέχει γιατί αλλιώς θα του πάρουν τις πινακίδες της μηχανής που επέβαινε, επιδόθηκαν σε τραμπουκισμούς και προπηλάκισαν το φοιτητή. Η ΠΚΣ Φυσικού καλεί τους φοιτητές «να καταδικάσουν το γεγονός, να βρεθούν απέναντι σε κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης του λαού και της νεολαίας».

Η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Κιλκίς αποφάσισε, λοιπόν, να διοργανώσει, σε συνεργασία με την εταιρεία παραγωγής αλουμινίου «Αλουμίλ», που ανήκει στον πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας (ΣΒΒΕ), διαγωνισμό ζωγραφικής «με αφορμή τους προβληματισμούς που θα προκύψουν στους μαθητές από την προβολή της ταινίας» του Αλ Γκορ «Μία ενοχλητική αλήθεια».

Ας μην ξεχνάμε ότι οι βιομήχανοι κι ο ΣΒΒΕ έχουν πάρει μερίδιο της λείας στην αγορά της διαμελισμένης Γιουγκοσλαβίας, αφού κάποιες κυβερνήσεις και οργανισμοί άνοιξαν το δρόμο... κι, επομένως, θα τους ενδιέφερε να εξιλεωθούν στα μάτια του κόσμου.

Η ΑΛΟΥΜΙΛ είναι από τις πρώτες ελληνικές εταιρείες που «ανακάλυψαν» τα Βαλκάνια στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σήμερα έχει παραγωγικές εγκαταστάσεις σε Κιλκίς, Σέρρες, Κομοτηνή, Ξάνθη και σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Βοσνία και Αλβανία. Συνολικά στην Ελλάδα και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, απασχολεί περίπου 2.500 εργαζόμενους.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ομίλου, πρόσφατα ανέλαβε και εργολαβίες σε συνεργασία με το ελληνικό Δημόσιο, για το Μουσείο της Ακρόπολης, το κλειστό Γυμναστήριο του Ηρακλείου κλπ. Σαν μια ...καθωσπρέπει επιχείρηση, που επιδιώκει πάντα να διογκώνεται και να εξαπλώνεται, στα άμεσα σχέδιά της είναι και η εισβολή της στον κλάδο της Ενέργειας, αφού πρόσφατα υπέγραψε στρατηγική συμφωνία με τη ΒΙΟΣΑΡ, εταιρεία που σχεδιάζει, κατασκευάζει και εκμεταλλεύεται σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, εκμεταλλευόμενη Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.

Σύμφωνα με τον ισολογισμό της εταιρείας, τα προ φόρων κέρδη της το 2006 ήταν 14,7 εκατ. ευρώ, έναντι 10,6 εκατ. το 1995. Τα δηλωμένα, δηλαδή, κέρδη, μέσα σε μία χρονιά, αυξήθηκαν κατά 37%!!!

Ο ιδιοκτήτης της ΑΛΟΥΜΙΛ και πρόεδρος του ΣΒΒΕ Γ. Μυλωνάς είναι αυτός που απαιτεί από τον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης και την κυβέρνηση να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Λιμάνι, επειδή χάνει από τα κέρδη του και απειλεί με απολύσεις εργαζομένων αν αυτό δε γίνει. Είναι αυτός που ζητά από την κυβέρνηση να παρέχει στον ίδιο και το σινάφι του τσάμπα νέους επιστήμονες στη δούλεψή τους, να τους απαλλάξει από τις εργοδοτικές εισφορές, να τους πριμοδοτεί το εργατικό κόστος κ.ά. για να στηρίξει την ανταγωνιστικότητά τους.

Τριπλά καταστροφική, λοιπόν, για τους μαθητές η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης: Μάθημα με περιεχόμενο στρεβλό, κατ' εντολή των ιμπεριαλιστών που σφάζουν λαούς και μολύνουν τον πλανήτη, υπό τη σκέπη του ΥΠΕΠΘ και των βιομηχάνων που κλέβουν τον ιδρώτα των γονιών τους και θέλουν τους ίδιους, την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, προσκυνημένους.

Οσοι θεωρούν «σοκαριστικό» ή ίσως ακόμη και «προσβλητικό» να έρχονται στο νου οι φασιστικές θεωρίες περί «εκφυλισμένης τέχνης», όταν συμβαίνουν σήμερα τα παραπάνω, ας προσπαθήσουν να σκεφτούν τι τα ενώνει. Και αυτό που τα ενώνει είναι ο αντικομμουνισμός σαν αντίληψη, διαχυμένη πλέον στο σύνολο της κυρίαρχης διανόησης της αστικής τάξης. Αλλωστε, στις Βαλτικές «δημοκρατίες» - μέλη της ΕΕ, οι συνεργάτες των ναζί αντιμετωπίζονται πλέον ως «απελευθερωτές» από τους «μπολσεβίκους», απηχώντας την κυρίαρχη αντίληψη που διέπει κάθε απόπειρα ξαναγραψίματος της ιστορίας. Η οποία, ως ξαναγραμμένη, σίγουρα είναι ακατάλληλη για τα παιδιά...

Τα έργα του Πάμπλο Πικάσο, που φιλοξενούνται στο Τελόγλειο Ιδρυμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, φαίνεται πως προκαλούν με τον ανατρεπτικό τους χαρακτήρα ακόμα και σήμερα. Σε βαθμό που να αντιμετωπίζονται με όρους θεολογίας τέτοιους που να προκαλούν μεν γέλιο, αλλά και βαθιά ανησυχία για το σε ποιων τα χέρια και τα μυαλά βρίσκονται τα παιδιά της εργατικής τάξης. Ενας Θεόδουλος στο μικρό του όνομα, ο Θεόδουλος Ταπανίδης, καθηγητής μαθηματικός, αποφάνθηκε μια μέρα ότι τα έργα του Πικάσο είναι ακατάλληλα για τους μαθητές. Και με βάση αυτήν την εκτίμηση η αρμόδια υπηρεσία απαγόρευσε την επίσκεψη μαθητών στην έκθεση. Μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε η απόφαση, ένας Θεολόγος στο επάγγελμα, ο Απόστολος Αποστολίδης πήρε εντολή να εκτιμήσει τα έργα για να βγει νέα απόφαση. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο: Η διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης που τη μια μέρα είχε απαγορεύσει τις επισκέψεις μαθητών στην έκθεση των έργων του Πικάσο, γιατί κατά τη γνώμη της αυτά ήταν άσεμνα, την επομένη έβγαλε απόφαση με την οποία επιτρέπει τις επισκέψεις, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει πως παίρνει σοβαρά υπόψη τις διαμαρτυρίες που έχουν εκφραστεί ενάντια στην έκθεση. Εξάλλου, σημειώνει - κι εδώ τους βγαίνει όλη η Θεολογική υποκρισία - οι μαθητές δεν επισκέπτονται το επίμαχο τμήμα της έκθεσης! Το συμπέρασμα είναι πως ο Πικάσο σε ένα τμήμα της έκθεσης είναι άσεμνος, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα αφού παίρνονται μέτρα ώστε οι μαθητές να μη δουν τα έργα, ενώ σε άλλο σημείο είναι συμβατός με τα ήθη των θεολόγων!

Η διεύθυνση δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δικαιολόγησε την πρώτη απόφασή της επικαλούμενη διαμαρτυρίες γονιών και διευθυντών σχολείων που ήδη είχαν πάει. Κι όταν η κατακραυγή τούς έπνιξε επανέλαβαν την αρχική τους εκτίμηση με τρίπλα ανάμεσα στις αίθουσες της έκθεσης!

Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης σημειώνει σχετικά: «Ο πασίγνωστος ζωγράφος Πικάσο και ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του προηγούμενου αιώνα - αν όχι ο μεγαλύτερος - κρίθηκε επικίνδυνος για τους μαθητές από τον διευθυντή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ανατολικής Θεσσαλονίκης, ο οποίος ανέστειλε την έγκριση επίσκεψης των σχολείων στο Τελόγλειο ίδρυμα όπου εκτίθενται τα έργα του Πικάσο, επειδή ορισμένα έργα του εξυμνούν το γυμνό». Και τονίζει ότι «Ο Πικάσο θεωρείται ότι έχει κάνει έργα τα οποία είναι ανεπανάληπτα στην αισθητική ανάδειξη του γυμνού. Μέσα σ' αυτά υπάρχουν και έργα τα οποία είναι τολμηρά. Η προσέγγιση και των τολμηρών έργων του θα μπορούσε να γίνει με κριτική ανάλυση των διαθέσεων και του σκοπού του καλλιτέχνη. Αυτό που προσπαθούν οι ιθύνοντες της εκπαίδευσης να μην δουν τα παιδιά - με την αντίληψη που αυτοί εννοούν - τα παιδιά θα το δουν στη γιγαντοαφίσα όπου το γυμνό θα εκπορνεύεται για να προβάλλει ένα προϊόν. Οι αντιδράσεις αυτές θυμίζουν παρόμοιο γεγονός το οποίο εκτυλίχτηκε στην αναβίωση των Ολυμπιακών (Αθήνα 1896). Εβαλαν τα αγάλματα για να στολίσουν την είσοδο του σταδίου και οι ιθύνοντες αποφάσισαν να καλύψουν με σημαίες το τμήμα εκείνο των αγαλμάτων που κατά τη γνώμη τους εξέπεμπε χυδαιότητα. Αντιδρώντας ο πνευματικός κόσμος τότε διά στόματος Κώστα Βάρναλη γι' αυτή τη σεμνοτυφία είπε "Εχετε σάπια μυαλά αν προσεγγίζεται έτσι την τέχνη". Θα περίμενε κανείς από τους διοικούντες την εκπαίδευση να προσαρμοστούν στις πραγματικές ανάγκες των μαθητών και εκπαίδευσης και να αποκολληθούν από το πνεύμα των ιθυνόντων της περιόδου του συμπαθέστατου, κατά τ' άλλα, Λούη.».