1917 Είσοδος της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ.

1918 Διάταγμα του Συμβουλίου των Επιτρόπων του σοβιετικού λαού για την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων των βασικών κλάδων της βιομηχανίας και των σιδηροδρομικών μεταφορών.

1929 Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ ανακοινώνει ότι στη μούχλα ενυπάρχει αντιβιοτική δράση. Εντοπίστηκε στο γένος των ευρωτομυκήτων, που ονομάζεται πενικίλιο. Δώδεκα χρόνια αργότερα απομονώθηκε η πενικιλίνη.

1931 Φασίστες των οργανώσεων «Παύλος Μελάς» και «ΕΕΕ» εξαπολύουν πογκρόμ κατά των Εβραίων στους συνοικισμούς της Θεσσαλονίκης: Ρεζί Βαρδάρ, Χαριλάου, Συνοικισμός 151 και Κάμπελ.

1966 Στον πόλεμο του Βιετνάμ, αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν για πρώτη φορά το Ανόι και τη Χαϊφόγκ.

1976 Μετά από 162 χρόνια βρετανικής κυριαρχίας, τα νησιά Σεϊχέλες κηρύσσονται ανεξάρτητο κράτος.

1976 Αρχίζει στο Βερολίνο η Συνδιάσκεψη 29 Κομμουνιστικών Κομμάτων από σοσιαλιστικές και καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης.

1995 Καταρρέει κτιριακό συγκρότημα στη Σεούλ, σκοτώνοντας 502 άτομα. Ηταν η χειρότερη καταστροφή στη Νότια Κορέα σε περίοδο ειρήνης.

Κράτος αμΥμηττο...

«Φροντίζω όσο μπορώ να γιομίζω τις άδειες μέρες πιο ουσιαστικά. Για να μη φεύγουν οι μέρες...».

Διάβασμα, μόρφωση, δουλειά, φροντίδα «να μη φεύγουν οι μέρες». Το μήνυμα του Καραντηνού, του «Διονύση» της Εθνικής Αντίστασης, όπως το περιέγραφε ο ίδιος, πριν από 61 χρόνια, σε δυο γράμματά του σταλμένα από την εξορία της Ικαρίας, το καλοκαίρι του 1948.

«ΔΕΝ πάει άλλο με τις αθλιότητες, δεν μπορεί να συνεχιστεί να δεχόμαστε τους βόθρους να εκτοξεύουν καθημερινά κι ασταμάτητα την μπόχα που δηλητηριάζει τη ζωή και αποτελεί απειλή για το αύριο (...).

ΟΛΑ αυτά τα πανάθλια, με τη μαεστρία που τα δείχνουν το ανώτατο ιερατείο της δημοσιογραφίας, οι "πετυχημένοι", τα αστέρια των καναλιών, αλλά κι η κρατική δεν πάει ξοπίσω, ενδυναμώνουν και επαυξάνουν τα υποπροϊόντα πάσης φύσεως και μορφής.

ΑΥΤΟ το περιβόητο "ιερατείο", που στο πέτο φέρει επιμελέστατα καρφωμένη και αθέατη την ετικέτα "δημοσιογράφος", είναι τα "πουλιά της καταιγίδας"...

ΚΑΝΕΙΣ ετούτο τον καιρό μ' όσα βλέπει να βγαίνουν γύρω μας, με τα αποκαλυπτήρια σειράς σκανδάλων, με την ανοιχτή λεηλασία του πλούτου της χώρας, δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά, να γυρίζει τις πλάτες αδιάφορος για όσα έρχονται στο φως και προσπαθούν και τα δύο μέρη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να τα συγκαλύψουν.

ΒΟΜΒΑ μεγάλης ισχύος που ξάφνιασε ήταν τα όσα μαθεύτηκαν για τις μεγάλες μίζες που μοίρασε στους "συνεργάτες" της, στην Ελλάδα και σ' άλλες χώρες, η "Ζήμενς".

ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ, λοιπόν, όλα αυτά τα περιστατικά, που καταφθάνουν σα βολίδες, να περάσουν «ντούκου» και θα υπάρξει πράξη να μπουν στο αρχείο και να μπει τέλος;

ΠΡΕΠΕΙ επίσης, είναι παλιά η ιστορία, να ξεκαθαρίσουμε το θέμα των μυστικών κονδυλίων. Να κάνουμε λογαριασμό, πόσα μοιράζουν και πώς τα παίρνουν οι τρόφιμοι των μυστικών κονδυλίων. Χρόνια τώρα πάει κι έρχεται.

ΠΑΝΩ από 5.000 οι δημοσιογράφοι - μέλη της ΕΣΗΕΑ. Οι περισσότεροι, τα μυρμήγκια της σκληρής καθημερινής δουλειάς που γι' αυτήν εισπράττουν χαμηλά, πολύ μικρά ποσά. Οι "συνάδελφοι", που με του εργοδότη την έγκριση, είναι ο αντικαταστάτης του, και κουμαντάρουν το κανάλι ή την εφημερίδα, ξεπερνούν συχνά τους εργοδότες.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ δημοσιογραφία έδωσε μεγάλα ονόματα ακόμα τέτοια που αποτελούν σταθμούς σ' ολόκληρη τη διαμόρφωση του ελληνικού πολιτισμού. Τριγύρω απ' αυτά τα μεγάλα ονόματα μόχθησαν και άλλοι πολλοί έντιμοι Ελληνες δημοσιογράφοι με μικρότερα ονόματα ή ακόμη και με αφανή ονόματα.

ΑΛΛΑ, από το άλλο μέρος, η ελληνική δημοσιογραφία έδωσε εξίσου μεγάλα ονόματα τυχοδιωκτισμού και ελαστικών χαρακτήρων, κατάλληλων για όλα τα κόμματα, για όλες τις παρατάξεις, για όλες τις περιστάσεις.

ΛΟΙΠΟΝ, θα μείνουμε άφωνοι παρατηρητές, αποτραβηγμένοι και θα παρακολουθούμε τα όσα καθημερινά ξεσπούν; (...)

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πως καθένας μας την ώρα που παραδίδει τα πρώτα χειρόγραφα υπογράφει μια σύμβαση τιμής, που στέκει δίπλα σου, σε συντροφεύει σ' όλη τη διαδρομή, φτάνει ως τον τάφο.

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ δημοσιογραφία, που σ' αυτήν θητεύουν η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων, δεν κάνει τεμενάδες στα κάθε λογής "παιχνίδια". Ξέρουν πως μαζί με τους άλλους εργαζόμενους θα ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική.

ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει το δικαίωμα να γυρίζει τις πλάτες, ν' αδιαφορεί για τα όσα συνεχώς συντελούνται. Ο δημοσιογράφος έχει χρέος να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για τα μεγάλα θέματα της χώρας μας (...)»

*

(Από το άρθρο του Νίκου Καραντηνού με τίτλο «Ολοι έχουμε λόγο - Να πούμε όχι στην αθλιότητα», «Ριζοσπάστης», 3/2/2008)

«"Το δημοσιογραφικό επάγγελμα μπορεί να είναι συναρπαστικό και φλογερό σε κίνηση, είναι όμως γεγονός ότι μέσα στα πλαίσια των ταξικών κοινωνικών συνθηκών είναι επίσης σπαρμένο με πολλές ηθικές άκανθες και τριβόλους...".

Αυτά έλεγε για την ελληνική δημοσιογραφία εδώ κι εξήντα χρόνια ο Κώστας Καραγιώργης μιλώντας στο πολιτικό μνημόσυνο του Κ. Βιδάλη το Σεπτέμβρη του 1946.

Το χειρότερο είναι ότι όχι σπάνια εγίνονταν άσχημες προσμείξεις στο δημοσιογραφικό επάγγελμα και χρησιμοποιήθηκε σαν αφετηρία για καταποντισμούς σε αμαρτωλά χρηματοκιβώτια ή για απίθανες αλματικές αναρριχήσεις εξωδημοσιογραφικής καριέρας (...).

Μισό και πάνω αιώνα δουλεύει ασταμάτητα η πληγή αυτή των μυστικών κονδυλίων, που αποτελεί στίγμα και ντροπή για τη δημοσιογραφία. Είναι ολοφάνερο πως η κυβέρνηση επιχειρεί να μαζέψει και να κλείσει το θέμα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

Η κυβέρνηση δείχνει να φοβάται τη διαφάνεια και προτιμά να κινείται στην ασφάλεια του μισοσκόταδου.

Περίσσεψε όμως το κακό. Είναι ασήκωτη η ντροπή, η μπόχα που πέφτει στο σώμα των δημοσιογράφων μ' όλα όσα διαπράττουν τα αδηφάγα λιμοξέφτερα. Οχι πια σε άλλα κουκουλώματα, που μεθοδεύουν οι μηχανισμοί της εξουσίας. Είναι ώρα, είναι επιταγή να πέσει άπλετο φως. Στη μεγάλη αυτή υπόθεση που σέρνεται τόσα χρόνια. Σε θέματα τιμής δεν υπάρχουν περιθώρια σιωπής. Ούτε για κουκουλώματα...»

*

(Από το άρθρο του Νίκου Καραντηνού, με τίτλο «Απλετο φως - Για τα μυστικά κονδύλια», «Ριζοσπάστης», 6/2/2005)

«... Οι απλοί άνθρωποι γράφουν την ιστορία. Οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς. Δηλαδή, οι εργάτες, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι. Κι ούτε νοιάζονται αν θα τους γράψει ή θα τους ξεγράψει η Ιστορία...

Η δημοσιογραφία, πάντως, η κομμουνιστική πρέπει να βρίσκεται κοντά τους, να παρακολουθεί τον αγώνα τους και να καταγράφει τη δράση τους. Οχι από υποχρέωση, ως λειτούργημα. Αλλά από επαναστατικό καθήκον.

Να γίνεται ένα μαζί τους, να ζει την αγωνία τους, να μπαίνει στις σκέψεις τους, να εξηγεί τα προβλήματά τους και να τους δίνει κουράγιο. Να διεισδύει και στη συνείδησή τους, να επιδρά, να τους δίνει δύναμη και προοπτική. Ωστε η καρδιά τους να φτάσει και να χτυπά τον ίδιο χτύπο με το δικό τους σύμβολο. Με το "δρεπάνι και το σφυρί"...».

*

Τα παραπάνω λόγια είναι γραμμένα στο προλογικό σημείωμα ενός άλλου μεγάλου δασκάλου, του δημοσιογράφου Γιώργη Μωραΐτη, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Με τους ανθρώπους του μόχθου».

Αυτή τη δημοσιογραφία, όπως ακριβώς την περιγράφει ο Γ. Μωραΐτης, υπηρέτησε με τιμή και πάθος ο Νίκος Καραντηνός.

«Είναι αναμφίβολα "ανθρωποβόρο" και πλανερό το δημοσιογραφικό επάγγελμα. Τρώει συχνά τους ανθρώπους του, που μπαίνουν σ' αυτό και μάλιστα μερικούς απ' αυτούς πάνω στα νιάτα τους. Αλλά "φανταχτερό" καθώς είναι έχει τα μεθύσια του και τα ξεγελάσματα. Κι αυτά δημιουργούν τις ψευδαισθήσεις και σε ξεμακραίνουν από την αποστολή και το ρόλο σου από το χρέος. Κοντά σ' αυτά όλα υπάρχουν κι άλλα πλανέματα. Μερικοί φιγουράρουν δίπλα στην εργοδοσία. Είναι στα επιτελικά όργανα. Μεθούν και πιστεύουν πως έγιναν κι αυτοί αφεντικά μέχρι να φτάσει η ώρα της εκπαραθύρωσης. Φτάνει η ανώμαλη προσγείωση».

*

(Από το άρθρο του Νίκου Καραντηνού με τίτλο «Δημοσιογραφία ευθύνης - Αταλάντευτος στο χρέος», «Ριζοσπάστης», 16/1/2005).