«... Οι απλοί άνθρωποι γράφουν την ιστορία. Οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς. Δηλαδή, οι εργάτες, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι. Κι ούτε νοιάζονται αν θα τους γράψει ή θα τους ξεγράψει η Ιστορία...

Η δημοσιογραφία, πάντως, η κομμουνιστική πρέπει να βρίσκεται κοντά τους, να παρακολουθεί τον αγώνα τους και να καταγράφει τη δράση τους. Οχι από υποχρέωση, ως λειτούργημα. Αλλά από επαναστατικό καθήκον.

Να γίνεται ένα μαζί τους, να ζει την αγωνία τους, να μπαίνει στις σκέψεις τους, να εξηγεί τα προβλήματά τους και να τους δίνει κουράγιο. Να διεισδύει και στη συνείδησή τους, να επιδρά, να τους δίνει δύναμη και προοπτική. Ωστε η καρδιά τους να φτάσει και να χτυπά τον ίδιο χτύπο με το δικό τους σύμβολο. Με το "δρεπάνι και το σφυρί"...».

*

Τα παραπάνω λόγια είναι γραμμένα στο προλογικό σημείωμα ενός άλλου μεγάλου δασκάλου, του δημοσιογράφου Γιώργη Μωραΐτη, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Με τους ανθρώπους του μόχθου».

Αυτή τη δημοσιογραφία, όπως ακριβώς την περιγράφει ο Γ. Μωραΐτης, υπηρέτησε με τιμή και πάθος ο Νίκος Καραντηνός.