1922 Ιδρυση της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

1963 Δημιουργείται στη Λευκωσία ουδέτερη ζώνη με την επωνυμία «πράσινη γραμμή» μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Δυο μέρες νωρίτερα η ελληνοκυπριακή πλευρά υφίσταται εμπαιγμό στον ΟΗΕ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας εξετάζει μεν εκτάκτως την ελληνοκυπριακή προσφυγή, η συνεδρίαση όμως διακόπτεται για να μην καταδικαστεί η Τουρκία.

1972 Ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρ. Νίξον ανακοινώνει τη διακοπή των βομβαρδισμών στο Βιετνάμ και την επανέναρξη των συνομιλιών με την κυβέρνηση του Ανόι.

1977 Σε «βιομηχανία» έχουν πλέον εξελιχθεί οι απαγωγές στην Ιταλία, που το 1977 φθάνουν τις 77, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο «ρεκόρ». Τα συνολικά έσοδα των απαγωγέων από τα λύτρα ανέρχονται σε 30 δισ. λιρέτες.

1981 Προσωρινή διοίκηση διορίζει το Πρωτοδικείο Αθηνών στη ΓΣΕΕ. Σε ανακοίνωσή του, το ΚΚΕ τονίζει πως η νέα διοίκηση δεν είναι αντιπροσωπευτική, καθώς από τα 45 μέλη της τα 30 πρόσκεινται στην ΠΑΣΚΕ.

Μετά τον κ. Καραμανλή, που είχε δηλώσει στους «Financial» ότι η ΝΔ δεν είναι ένα δεξιό κόμμα, τα στελέχη της Ρηγίλλης ανέλαβαν να «εκλαϊκεύσουν» τη γραμμή του αρχηγού και ως εκ τούτου η κ. Μ. Γιαννάκου - Κουτσίκου απεφάνθη (χτες στην «Απογευματινή»): «Η ΝΔ δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία της κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου»!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι - εκτός των άλλων - σ' αυτές τις εκλογές θα πέσει και πολύ ...γέλιο.

«Φύγε συ, έλα συ»

Ο γερο - Παπανδρέου ήταν ο πρωθυπουργός του Σκόμπι και ο πιο πιστός άνθρωπος των Αγγλων ιμπεριαλιστών (σύμφωνα με τους ίδιους τους Αγγλους), κατά την επέμβασή τους στην Ελλάδα, το Δεκέμβρη του '44. Οταν, αργότερα, η κυβέρνηση Παπάγου απευθυνόταν στον στρατηγό Βαν Φλιτ με εκείνο το αμίμητης υποτέλειας «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας», ο γερο - Παπανδρέου ήταν βουλευτής. Οχι του Πλαστήρα, του Παπάγου ήταν...

Αλλά οι ιστοριογράφοι των ιστορικών παραχαράξεων θέλουν, αντί για «παπατζή» - όπως τον έλεγε ο λαός - να τον εμφανίζουν σαν «γέρο της Δημοκρατίας» και σαν «αντιαμερικανό» (!) που τον έριξαν ο Τζόνσον και τα ανάκτορα (στα οποία - παρεμπιπτόντως - υποτάχθηκε)...

***

Ο Αντρέας Παπανδρέου, που ήρθε στην Ελλάδα για να διώξει τους Αμερικάνους και τις βάσεις, ήταν αυτός που έκανε την οριστική συμφωνία παραμονής των βάσεων στην Ελλάδα. Ηταν αυτός, που δήλωσε εκείνο το ...περήφανο «πάμε χέρι - χέρι με τον Κλίντον» και καταγράφηκε ως ο πρωθυπουργός από την έπαυλη του οποίου την ανακοίνωση για το σημαντικότερο θέμα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας εκείνη την περίοδο (το Σκοπιανό) την έκανε ένας Αμερικανός επιτετραμμένος (!) ο Τόμας Μίλερ...

Αλλά οι ιστοριογράφοι του ΠΑΣΟΚισμού θέλουν να τον εμφανίζουν σαν τον πρωθυπουργό, του «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες»!

***

Τώρα φαίνεται να ήρθε η σειρά του Γιώργου Παπανδρέου, του νεότερου. Εκ Μασαχουσέτης. Για τον οποίο δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα επιθεώρηση, που να μην προσπάθησε να βγάλει γέλιο με την «αμερικανική καταγωγή», «αγωγή» και - κυρίως - τη «διαγωγή» του ανδρός.

Εκείνο, συνεπώς, που απομένει να δούμε, είναι τι θα υποστεί - για άλλη μια φορά - η Ιστορία...

Τότε, την άνοιξη του 1967, αμερικανικές ειδικές δυνάμεις είχαν αναλάβει να εκκαθαρίσουν μια ολόκληρη περιοχή στο κεντρικό Βιετνάμ. Οχι από αγωνιστές αντάρτες, αλλά από τον πληθυσμό. Οι «Times» της Νέας Υόρκης μεταφέρουν συγκλονιστικές μαρτυρίες βετεράνων εκείνης της «ηρωικής» επιχείρησης: «Χωριά βομβαρδίζονταν, πυρπολούνταν και καταστρέφονταν. Σε πολλές περιπτώσεις, καθώς οι Αμερικανοί κομάντος προχωρούσαν, πυροβολούσαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά, έκοβαν αυτιά και έβγαζαν δόντια από νεκρούς, φτιάχνοντας κολιέ»...

Αυτόν το φόβο, που, σύμφωνα με τον επιζώντα βετεράνο του Βιετνάμ, «γίνεται ένστικτο επιβίωσης», έχουν αρχίσει, άραγε, να τον νιώθουν στο Ιράκ οι Αμερικανοί στρατιώτες; Στις αμερικανικές εφημερίδες, πάντως, ολοένα και συχνότερα γίνεται λόγος για το χαμηλό ηθικό των αμερικανικών δυνάμεων, για το αίσθημα πως δεν υπάρχει πουθενά «ασφαλής ζώνη», για μια ατμόσφαιρα διαρκούς και συνεχούς απειλής, που τελικά αποτελεί το «άλλοθι» των μισθοφόρων να πυροβολούν γρήγορα και ό,τι κινείται...

«Πάρτε τα όπλα σας / και πετάξτε τους αιρετικούς / έξω από τη γη σας/. Οι πατριώτες της Fallujah / πόσο με λύκους μοιάζουν / όταν επιτίθενται στον εχθρό»

***

Τα παραπάνω λόγια συνθέτουν ένα τραγούδι, που - όπως θα έλεγαν οι αμερικανικές εταιρίες δίσκων - είναι αυτή την περίοδο «νούμερο ένα» στις πωλήσεις στο Ιράκ. Το τραγουδάει ο Sabah Hashim που αναδεικνύεται στο δημοφιλέστερο από μια ομάδα νέων τραγουδιστών του Ιράκ. Κοινό γνώρισμα των τραγουδιών τους μια εμφανής αντιδυτική λυρικότητα, δηλωτική του μίσους του ιρακινού λαού κατά των κατακτητών της πατρίδας του.

«Οταν ακούω αυτή τη μουσική, μου δημιουργείται η διάθεση να βοηθήσω στην αντίσταση», λέει ο Aboud, ένας 38χρονος άνεργος οικογενειάρχης που βλέπει τη ζωή του να γκρεμίζεται και εξεγείρεται και θέλει να επιτεθεί κι αυτός «σαν λύκος» κατά του κατακτητή, να γίνει κι αυτός μέρος του τραγουδιού που εξυμνεί την αντίσταση και το χρέος.

***

Δεν έχουμε ακούσει το τραγούδι. Αλλά, προφανώς, στα αυτιά των Ιρακινών θα ηχεί όπως ηχούν σε μας τα αντίστοιχα δικά μας. Μας «ακούγεται» να αδημονούν για «Ξαστεριά». Μας «ακούγονται» έτοιμοι: «Να πάρουν το τουφέκι τους» και να κατεβούν τον δικό τους «Ομαλό».

Ισως το πιο γελοίο θέαμα των ημερών είναι αυτοί οι διάφοροι «τριτο-δεύτεροι» του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης (κάτι Μαγκριώτηδες και λοιποί «συγγενείς»), που βγαίνουν στα κανάλια για να δώσουν ένα στίγμα ενόψει των εξελίξεων ότι... «υπάρχουν» κι αυτοί (αφού έτσι κι αλλιώς αν ψάξεις για την «προσφορά» τους από τα πόστα που κατέχουν, πρέπει να απευθυνθείς στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού) και που με ύφος περισπούδαστο δηλώνουν: «Οι δηλώσεις του κ. Σημίτη ήταν σαφείς»!!!

Ορέ μπράβο «άι κιου» οι λεβέντες! Και ποια είναι η «σαφήνεια» βρε «τσακάλια»; Και αφού είναι «σαφής», γιατί δεν ξέρετε τι σας γίνεται; Και αφού είναι «σαφής» γιατί κυκλοφορείτε με αυτό το ύφος των 300 παπαγάλων που βήχουν - ξεροβήχουν και κουβέντα δε λένε;

Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Οτι - πέραν της «κουτάλας» - δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αλλά ακόμα και αυτή την παχυλή τους άγνοια - ελέω ΜΜΕ - τη μετατρέπουν σε δημόσια προβολή. Και προσβολή. Της νοημοσύνης των πολιτών.

«Πάει, πέρασε η ώρα...»