«Δηλητήριο» είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου για τους δικούς του. Λ.χ. ενός γονιού για τα παιδιά του, που ξανασμίγουν, ίσως μετά από πάρα πολύ καιρό στο πατρικό τους, για την κηδεία του γονιού. «Δηλητήριο» είναι και η απρόσμενη παρουσία τρίτων -ξένων, προπαντός η αναμόχλευση, ο εκούσιος «απολογισμός» δυσάρεστων, αλλά και ευχάριστων αναμνήσεων από την οικογενειακή ζωή, από καυγάδες, αντιζηλίες, φίλους, έρωτες, στόχους, ατυχείς προσδοκίες, που προκαλεί ο θάνατος και ο επικήδειος αποχωρισμός. Ακραίο γεγονός ο θάνατος. Και με ακραίο τρόπο μπορεί να αντιδράσει ο πονεμένος από αυτόν άνθρωπος, προσπαθώντας να ακυρώσει, να «σκοτώσει» το θάνατο και να «παρηγορήσει» τον πόνο που του προκάλεσε. Να αντιδράσει στο ζόφο του θανάτου, ακόμη και με μια «βέβηλη» πράξη. Μια πράξη επιβεβαίωσης της δύναμης της ζωής - λ.χ. κάνοντας έρωτα δίπλα στο φρεσκοσκαμμένο τάφο του αγαπημένου προσώπου. Αυτή την αναμόχλευση από το θάνατο της μνήμης, των σχέσεων με τον πατέρα τους και μεταξύ τους, του έρωτα των δυο αδελφών για την ίδια γυναίκα, η οποία σχετίστηκε με τον μικρότερο, αλλά προτιμά τον μεγαλύτερο και κάνει έρωτα μαζί του δίπλα στον τάφο του πατέρα του, τη διαδικασία της κηδείας (συζητήσεις, ταφή, νεκρόδειπνο κλπ.), χειρίζεται με ευαισθησία, αλλά και σαρκαστικό χιούμορ το έργο της Γαλλίδας δραματουργού Γιασμίνα Ρεζά «Συζητήσεις μετά την κηδεία», που παρουσίασε ο εταιρικός θίασος του ΣΕΗ «Συνθήκη» στο θέατρο «Πολιτεία», σε εξαιρετικής γλωσσικής αμεσότητας μετάφραση (Κωστή Σκαλιώρα), με απέριττο σκηνικό (Μανώλης Παντελιδάκης), αισθαντική μουσική (Σταύρος Σιόλας), λιτά ρεαλιστική σκηνοθεσία του Κωστή Καπελώνη και συνολικά καλές ερμηνείες (με σειρά εμφάνισης) των: Κώστα Χατζούδη, Μίλτου Δημουλή, Δέσποινας Πόγκα, Κωνσταντίνου Ζαμπάρα, Μαρίας Μακρή, Κατερίνας Αναστασίου.

Στο ελληνικό λυρικό θέατρο πολύ καθυστερημένα - και ελάχιστα ακόμα - έχει γίνει αντιληπτή η ανάγκη αισθητικού και ερμηνευτικού εκσυγχρονισμού του λυρικού είδους. Η ανάγκη εκθεατρισμού του. Ελάχιστα έχει κατανοηθεί αυτό που μεταπολεμικά κατανόησαν και έπραξαν τολμηροί σκηνοθέτες, αλλά και λυρικοί τραγουδιστές: Οτι το λυρικό είδος δεν είναι απλώς τραγούδι μετά μουσικής, αλλά πάνω απ' όλα θέατρο. Θέατρο λόγου, όπως της πρόζας, που αντί να μιλιέται απλώς τραγουδιέται και ότι οι ρόλοι κάθε λυρικού έργου δεν είναι σχήματα, φιγούρες, καρικατούρες, αλλά άνθρωποι που αισθάνονται, κοιτούν, στέκονται, κινούνται, χειρονομούν, συμπεριφέρονται, μιλούν και σιωπούν σαν άνθρωποι, ανάλογα με το χαρακτήρα, το ήθος, τα βιώματα, τα συναισθήματα των προσώπων που έπλασε ο δημιουργός του έργου (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συγγραφέας του πρωτότυπου έργου «Μαντάμ Μπατερφλάι» Τζον Λούθερ Λονγκ ή ο λιμπρετίστας-συνθέτης της ομότιτλης όπερας Τζιάκομο Πουτσίνι). Αυτή την ανάγκη όχι μόνο κατανόησαν, αλλά και υπηρέτησαν οι συντελεστές της παράστασης της όπερας του Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι», από το θίασο «Κώδικα», στο θέατρο «Χορο-ροές». Μια παράσταση που η στήλη χαιρετίζει για τη σοβαρότητα, την ποιότητα, την αισθητική φρεσκάδα, τη λιτότατη ρεαλιστική σκηνοθεσία, το «φτωχό», αλλά ευφάνταστο σκηνικό και τα όμορφα κοστούμια (Φ. Γεωργίου) και τα καλά υποκριτικά - και κινησιολογικά - αποτελέσματα των λυρικών καλλιτεχνών-ερμηνευτών των ρόλων. Κύριοι συντελεστές αυτής της ελπιδοφόρας παράστασης όπερας, με τη ζωντανή συνοδεία ενός και μόνο πιάνου (Μ. Παπασηφάκης), είναι οι νέοι, πολλά υποσχόμενοι σκηνοθέτες Πάνος Αδάμ και Πάνος Παπαγεωργίου (τους αναφέρουμε με τη σειρά των ονομάτων τους στο μονόφυλλο πρόγραμμα-αφίσα). Η σκηνοθεσία τους αντιμετώπισε το έργο σαν θέατρο πρόζας, χωρίς καθόλου να υποβαθμίσει το λυρικό του χαρακτήρα. Ευεγερτικό στήριγμα της σκηνοθεσίας είναι η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Βουλγάρας (παντρεμένης με Ελληνα) σοπράνο Πέτκα Τζαβούλη, η οποία δε διαθέτει μόνο πολύ καλή φωνή, ασκημένη, για μεγάλων απαιτήσεων ρόλους, αλλά και υποκριτική ευφυΐα, αισθαντικότητα, απλότητα, αμεσότητα, αλήθεια. Αξιόλογες και υποκριτικά είναι οι ερμηνείες των Σ. Καπετανάκου, Ε. Λιώνα, Μ. Κατσούλη, Β. Μανιάτη, Γ. Φίλιας, Ε Μπράτσου.

Πάνω σε ένα πατάρι, στο φουαγιέ του «Αμφι-Θεάτρου», ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και επτά (έξυπνου συνδυασμού) καλαίσθητα κοστούμια του σκηνογράφου-ενδυματολόγου Πάρι Μέξη (και στις άκρες του παταριού δύο κοστούμια, το ένα του Γιώργου Πάτσα και το άλλο του Γιάννη Μετζικώφ, τα οποία φόρεσε η Λήδα Τασοπούλου), σωστά φωτισμένα από την Μελίνα Μάσχα, υπέροχη μουσική επιλογή και ζωντανή εκτέλεση στο πιάνο του Γιάννη Αναστασόπουλου και δύο ελπιδοφόροι νέοι ηθοποιοί - η όμορφη, με σκηνική χάρη και «νεύρο», υποκριτικά ευλύγιστη Ελίνα Μάλαμα και ο μετρημένος, στέρεος Θανάσης Κουρλαμπάς. Με αυτούς τους συντελεστές, ο Σπύρος Ευαγγελάτος έστησε μια ατόφιας αισθαντικότητας και γοητευτική παράσταση, με το έργο του Βασίλη Ζιώγα «Τα εφτά κουτιά της Πανδώρας». Παράσταση μνήμης και αναφοράς στην πρόωρα χαμένη σύζυγο και πρωταγωνίστρια των παραστάσεών του, Λήδα Τασοπούλου. Παράσταση έμμεσης εξομολόγησής του για τη γοητεία που του ασκούσε στη ζωή και στην τέχνη του. Ο Ζιώγας, εμπνεόμενος από τον αρχαίο μύθο της Πανδώρας - της πλασμένης από τους θεούς Πανδώρας, της πανέμορφης, αλλά και πλανερά καταστροφικής με τα «δώρα» που φέρει γυναίκας - από μεγάλα κλασικά θεατρικά έργα (χρησιμοποιώντας και σπαράγματα επτά πρωταγωνιστικών γυναικείων ρόλων), αλλά και από τη μαγική τέχνη του ηθοποιού, έγραψε ένα έργο «θεάτρου εν θεάτρω», πλάθοντας μια «Πανδώρα» του θεάτρου. Μια ξελογιάστρα, με την ομορφιά της και την υποκριτική της τέχνη ηθοποιό, που «ενδεδυμένη» όχι μόνο τα κοστούμια, αλλά και το χαρακτήρα, τον ψυχισμό, τα συναισθήματα του εκάστοτε πρωταγωνιστικού ρόλου της στο θέατρο, αντιμετωπίζει τη ζωή και τη σχέση της με τον μη επώνυμο συγγραφέα σύζυγό της. Ενα θηλυκό, που με τα «δώρα» του «θρέφει», αλλά «τρώει» το υποταγμένο, μαγεμένο για πάντα, αρσενικό.