Στο ελληνικό λυρικό θέατρο πολύ καθυστερημένα - και ελάχιστα ακόμα - έχει γίνει αντιληπτή η ανάγκη αισθητικού και ερμηνευτικού εκσυγχρονισμού του λυρικού είδους. Η ανάγκη εκθεατρισμού του. Ελάχιστα έχει κατανοηθεί αυτό που μεταπολεμικά κατανόησαν και έπραξαν τολμηροί σκηνοθέτες, αλλά και λυρικοί τραγουδιστές: Οτι το λυρικό είδος δεν είναι απλώς τραγούδι μετά μουσικής, αλλά πάνω απ' όλα θέατρο. Θέατρο λόγου, όπως της πρόζας, που αντί να μιλιέται απλώς τραγουδιέται και ότι οι ρόλοι κάθε λυρικού έργου δεν είναι σχήματα, φιγούρες, καρικατούρες, αλλά άνθρωποι που αισθάνονται, κοιτούν, στέκονται, κινούνται, χειρονομούν, συμπεριφέρονται, μιλούν και σιωπούν σαν άνθρωποι, ανάλογα με το χαρακτήρα, το ήθος, τα βιώματα, τα συναισθήματα των προσώπων που έπλασε ο δημιουργός του έργου (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συγγραφέας του πρωτότυπου έργου «Μαντάμ Μπατερφλάι» Τζον Λούθερ Λονγκ ή ο λιμπρετίστας-συνθέτης της ομότιτλης όπερας Τζιάκομο Πουτσίνι). Αυτή την ανάγκη όχι μόνο κατανόησαν, αλλά και υπηρέτησαν οι συντελεστές της παράστασης της όπερας του Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι», από το θίασο «Κώδικα», στο θέατρο «Χορο-ροές». Μια παράσταση που η στήλη χαιρετίζει για τη σοβαρότητα, την ποιότητα, την αισθητική φρεσκάδα, τη λιτότατη ρεαλιστική σκηνοθεσία, το «φτωχό», αλλά ευφάνταστο σκηνικό και τα όμορφα κοστούμια (Φ. Γεωργίου) και τα καλά υποκριτικά - και κινησιολογικά - αποτελέσματα των λυρικών καλλιτεχνών-ερμηνευτών των ρόλων. Κύριοι συντελεστές αυτής της ελπιδοφόρας παράστασης όπερας, με τη ζωντανή συνοδεία ενός και μόνο πιάνου (Μ. Παπασηφάκης), είναι οι νέοι, πολλά υποσχόμενοι σκηνοθέτες Πάνος Αδάμ και Πάνος Παπαγεωργίου (τους αναφέρουμε με τη σειρά των ονομάτων τους στο μονόφυλλο πρόγραμμα-αφίσα). Η σκηνοθεσία τους αντιμετώπισε το έργο σαν θέατρο πρόζας, χωρίς καθόλου να υποβαθμίσει το λυρικό του χαρακτήρα. Ευεγερτικό στήριγμα της σκηνοθεσίας είναι η πρωταγωνιστική ερμηνεία της Βουλγάρας (παντρεμένης με Ελληνα) σοπράνο Πέτκα Τζαβούλη, η οποία δε διαθέτει μόνο πολύ καλή φωνή, ασκημένη, για μεγάλων απαιτήσεων ρόλους, αλλά και υποκριτική ευφυΐα, αισθαντικότητα, απλότητα, αμεσότητα, αλήθεια. Αξιόλογες και υποκριτικά είναι οι ερμηνείες των Σ. Καπετανάκου, Ε. Λιώνα, Μ. Κατσούλη, Β. Μανιάτη, Γ. Φίλιας, Ε Μπράτσου.