Και κάθε προσκεκλημένος, ανάλογα με το χώρο της Τέχνης που υπηρετεί, να έρχεται στη δεξίωση ντυμένος με τα χρώματα της εταιρίας που τον υποστηρίζει. Και στην είσοδο να τους περιμένουν υψηλόσωμα κορίτσια από το ανταγωνιστικό «Κραίζυ Χορς», η Δάφνη, η Αγάπη, η Μαριάννα... και άλλες φιλεύσπλαχνες κυρίες, οι οποίες - ως γνωστόν - αγαπάνε τα απροσάρμοστα παιδιά και τους καλλιτέχνες!

Και βέβαια, πρέπει - οπωσδήποτε - η γιορτή να αλλάξει ημερομηνία. Να γίνεται στην περίοδο των Απόκρεω. Να μετατραπεί σε «μπαλ μασκέ», για να μπορούν οι καλλιτέχνες - και αυτοί που πήγαν και οι άλλοι που ντράπηκαν και δεν πήγαν - να μασκαρεύονται και να αποφεύγουν το πόπολο, που διαδηλώνει στους δρόμους! Για να μπορούν στη συνέχεια, πότε μέσα από τα έργα τους και πότε με τις δηλώσεις τους - κυρίως με αυτές - να παριστάνουν τους προοδευτικούς, τους αντι-εξουσιαστές, τους ανιδιοτελείς και τους επαναστάτες! Και να εισπράττουν, φυσικά, τα «λαϊκά» εισιτήρια!

Μέσα, βέβαια, θα πέφτουν οι μάσκες. Και θα αρχίζουν οι κολακείες και τα χειροφιλήματα. Και οι άνθρωποι του πρωθυπουργού θα σημειώνουν στα μπλοκάκια τους τις βαθύτερες υποκλίσεις, τα βαθύτερα «σέβη» και τα βαθύτερα ντεκολτέ, για να χορταίνει και το μάτι! Και «όλοι μαζί», σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η Τέχνη, θα το ρίξουν στον ξέφρενο χορό και το τραγούδι! Θα φλερτάρουν, θα ερωτευτούν και σιγά - σιγά με τον καιρό μπορεί να φτάσουν και στα όργια!.. (Παρόμοια παραδείγματα έχει καταγράψει η ιστορία)!

Αυτά που λένε τα λεξικά, «η Τέχνη είναι μια από τις μορφές της κοινωνικής συνείδησης», και ο καλλιτέχνης, φυσικά, αυτός που βοηθάει τον άνθρωπο για να αποχτήσει κοινωνική συνείδηση, είναι κουβέντες των κομμουνιστών, ξύλινη γλώσσα!

Εμπρός, λοιπόν, βήμα ταχύ για την οπισθοχώρηση. Στα σαλόνια του πρωθυπουργού, την ώρα που η χώρα διαδηλώνει. Την ώρα, που η κυβέρνηση περνάει τους αντιλαϊκούς νόμους με τη μορφή πολυβόλου. Την ώρα, που οι συνταξιούχοι εξευτελίζονται στις ουρές. Την ώρα, που οι άνθρωποι στοιβάζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Την ώρα, που αυτοπυρπολούνται οι απολυμένοι. Την ώρα, που ο μικρός Παναγιώτης τράβαγε κατά τους ουρανούς, αφού αυτοί, που εσύ τιμάς με την παρουσία σου, τον εμπόδισαν να πάει εκεί όπου τον περίμενε η ελπίδα.

Κανένας δε σε τίμησε στου Μαξίμου, γιατί κανένας εκεί μέσα δε σέβεται την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Γιατί, αν τη σεβότανε, πραγματικά και όχι υποκριτικά και δόλια, θα δημιουργούσε τις πανεπιστημιακές καλλιτεχνικές σχολές που δεν υπάρχουν, τις όπερες, τα θέατρα, τα ωδεία που δεν υπάρχουν. θα σε έβγαζε από το άγχος της ανεργίας, το φόβο των ανασφάλιστων γερατειών σου. Δε θα σε παρέδιδε ανυπεράσπιστο στα χέρια των εμπόρων, που σε αναγκάζουν να παίζεις σε άθλια έργα, να φτιάχνεις άθλιες «διακοσμήσεις», να γράφεις «μπεστ σέλερ», να στριμώχνεσαι στις διάφορες «αναθέσεις», στους διαδρόμους των υπουργείων!

Αυτοί, αγαπημένε μου συνάδελφε, σε θέλουν για τα πανηγύρια... Για να φωτογραφίζονται δίπλα σου, να παίρνουν λάμψη από τη λάμψη σου σε θέλουν! Σε χρησιμοποιούν, επέτρεψέ μου, ανόητε! Τώρα θα μου πεις τη δικαιολογία σου: «Και εγώ το ίδιο κάνω. Και εγώ τους χρησιμοποιώ»! Και εδώ, με λύπη μου, θα πρέπει να συμφωνήσω. Και εσύ το ίδιο κάνεις! Γι' αυτό προτείνω. Η επόμενη γιορτή να είναι με σπόνσορες και οπωσδήποτε «μασκέ», για να είναι η ντροπή - για όλους - λιγότερη!

Οι φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης 28 του Μάρτη θα πραγματοποιηθούν σε μια περίοδο που τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Η ανώτατη εκπαίδευση μπαίνει στο στόχαστρο της κυβέρνησης, που έσπευσε μετά την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να προσαρμόσει και την ανώτατη παιδεία στις ανάγκες του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Μάλιστα, η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση εκπορεύεται απευθείας από την Ευρώπη, με τη διαβόητη «Διακήρυξη της Μπολόνια», εμπνευστές της οποίας ήταν οι χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ.

Ετσι προωθείται η διάσπαση της ανώτατης εκπαίδευσης σε δυο κύκλους (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό), η υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ, η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και η αξιολόγηση σύμφωνα με τις ανάγκες της «αγοράς». Στόχος η δημιουργία μιας στρατιάς πτυχιούχων επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσου επιπέδου και ο δραστικός περιορισμός της πραγματικά πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε μια ελίτ των «παιδιών της αστικής τάξης». Ωστε να «δέσουν» όλα αυτά με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και το μοντέλο του υποταγμένου εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα που θέλουν να επιβάλουν.

Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών στις 28 του Μάρτη μπορεί να είναι έτσι ένα μήνυμα αντίστασης και αντεπίθεσης σ' αυτή την πολιτική, ώστε να έρθουν για τον τόπο μας καλύτερες μέρες. Μέσα από τις εκλογές, οι φοιτητές και σπουδαστές μπορούν να δώσουν απάντηση σε αυτούς που θέλουν το φοιτητικό κίνημα αποστεωμένο, διαλυμένο και πάνω απ' όλα αποπολιτικοποιημένο, αδιάφορο για ό,τι γίνεται, αδύναμο να πάρει θέση στο πλευρό του λαού.

Η πολιτική που γεννά τα προβλήματα είναι φορέας αγανάκτησης, φέρνει αγώνες και αντιστάσεις. Η κυβέρνηση δεν υποτιμά, δεν ξεχνά, αλλά φοβάται το κίνημα και παίρνει τα μέτρα της. Πολύτιμοι βοηθοί της όλες εκείνες οι παρατάξεις που εμφανίζονται ως υποστηρικτές των φοιτητών, όμως αυτό που κάνουν εδώ και χρόνια είναι στην πράξη να υπονομεύουν την ενότητα, να θέτουν σε αμφισβήτηση το χαρακτήρα του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος και των οργάνων του, να βάζουν εμπόδια στην αποτελεσματικότητα και τον προσανατολισμό του. Κοινός παρονομαστής των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, αλλά και των ΕΑΑΚ, η επιδίωξή τους για τη δήθεν αυτονομία του φοιτητικού κινήματος, για τον επαναπροσανατολισμό του σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια. Η προσπάθεια διάλυσης και υποβάθμισης των συλλόγων και υποκατάστασής τους καλλιεργεί την ίδια - επί της ουσίας παλιά - αντίληψη: Πως αυτό που γνωρίζουμε πάλιωσε, ότι χρειαζόμαστε κάτι «νέο», ότι αν κάτι φταίει στο φοιτητικό κίνημα, δεν είναι οι συσχετισμοί του, αλλά ο ιστορικά διαμορφωμένος χαρακτήρας του.

Η ενωτική αντίληψη της ΠΚΣ, από την άλλη μεριά, απορρέει από την προσδοκία μας για το ρόλο του φοιτητικού κινήματος σ' αυτή την πάλη. Εχει να κάνει τόσο με τους στόχους, όσο και με τη δομή και τη λειτουργία του.

Θέλουμε κίνημα με διάρκεια, για αγώνες μακροχρόνιους, γι' αυτό και θέλουμε να έχει οργανωμένη μορφή, να λειτουργεί συσπειρώνοντας στη βάση των κοινών προβλημάτων των φοιτητών. Η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος θα οδηγεί σε ενιαίους αγώνες τους φοιτητές, όταν θα γίνεται ανοιχτή συζήτηση των διαφορών και αντιπαράθεση όλων των δυνάμεων που αντικειμενικά δρουν μέσα σ' αυτό, όπου η κάθε δύναμη θα βάζει μπροστά στα μάτια των φοιτητών τις θέσεις της. Στόχος μας είναι να συνειδητοποιείται η ανάγκη να ξεπερνάμε την απλή καταγγελία ή την αόριστη διεκδίκηση, να αποκτούμε πολιτικό προσανατολισμό.

Ο προσανατολισμός αυτός θα κατακτιέται στο βαθμό που μέσα από την έντονη αντιπαράθεση θα μπολιάζεται η συνείδηση των φοιτητών με στόχους σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η συζήτηση θα καταλήγει σε αγώνες και οι αγώνες θα δυναμώνουν την πεποίθηση ότι οι φοιτητές μπορούν να συμβάλουν σε ριζικές αλλαγές στην παιδεία και στην κοινωνία, αν αντιπαραταχθούν στις πολυεθνικές με το κοινό μέτωπο: «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές».

Αυτά δεν μπορούν να γίνουν, όταν παραλύουν οι μαζικοί φορείς της νεολαίας. Οταν μεθοδεύεται η αντικατάσταση της συλλογικής συζήτησης και επομένως της αγωνιστικής δράσης των φοιτητών - σπουδαστών.

Οι ΠΚΣ υπερασπίζουν τα όργανα του φοιτητικού κινήματος (ΕΦΕΕ, ΕΣΕΕ, ΔΣ, Συνέδρια και Συνελεύσεις), γιατί έξω από αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί ο μαζικός αγώνας και ο ρόλος του φοιτητικο-σπουδαστικού κινήματος. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα εμείς θέλουμε όλους εκείνους που αντικειμενικά έχουν συμφέρον να παλέψουν ενάντια σ' αυτή την πολιτική και όχι μονάχα αυτούς που ήδη το συνειδητοποιούν.

Οι ΠΚΣ βλέπουμε την ενότητα των φοιτητών, όχι ξεχωριστά, αλλά δίπλα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, παράγοντα καθοριστικό για την προοπτική του. Την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι επιδιώκουν την απομόνωση του φοιτητικού κινήματος από το εργατικό, τον περιορισμό του πολιτικού του προσανατολισμού, τις συντεχνιακές και τυχοδιωκτικές αποσπασματικές ενέργειες, που θα αφήνουν πίσω τους εντυπώσεις, αλλά όχι συνειδήσεις, απογοητεύσεις αντί για κατακτήσεις. Γι' αυτό επιδιώκουν τη στενότητα ή την αοριστία των αιτημάτων, γι' αυτό φοβούνται τις πρωτοβουλίες συντονισμού των οργάνων με αυτά του εργατικού κινήματος.

Εμείς δεν ανακαλύψαμε την ανάγκη για μαζικούς αγώνες με πολιτικά χαρακτηριστικά ξαφνικά με ένα νομοσχέδιο. Βλέπουμε κάθε στιγμή, όλη τη χρονιά, το πανεπιστήμιο μέσα στην κοινωνία και το φοιτητικό κίνημα μέσα στη γενικότερη κοινωνική - πολιτική πάλη. Οι ΠΚΣ παλεύουν, ώστε κάθε σύλλογος να βλέπει τα προβλήματα της κάθε σχολής και συνολικά της ανώτατης εκπαίδευσης μέσα στη γενική επίθεση που εξαπολύεται στην κοινωνία. Γι' αυτό η μαζικοποίηση των συλλόγων, η αυθόρμητη συχνά συμμετοχή κάτω από την όξυνση των προβλημάτων, θα αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, όταν κατακτά πολιτικό προσανατολισμό, όταν αναγνωρίζουν σιγά - σιγά οι αγωνιζόμενοι φοιτητές τους υπαίτιους, όταν αντιλαμβάνονται ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια ολόκληρη πολιτική και επομένως να διεκδικήσουν λύσεις σε διαφορετική κατεύθυνση. Οι ΠΚΣ καταθέτουν σε κάθε σύλλογο συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων, που αναδείχνουν την ανάγκη για ριζικές πολιτικές αλλαγές, που εκφράζουν τα συμφέροντά τους και γι' αυτό μπορούν να προσελκύσουν στην πάλη μαζικά τους φοιτητές. Γιατί σήμερα είναι ρεαλιστική και σύγχρονη η πάλη για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, είναι η μόνη ουσιαστική λύση.

Σήμερα που η διάλυση της ΕΦΕΕ και η υποταγμένη πλειοψηφία της ΕΣΕΕ δυσκολεύουν την ανάπτυξη και το συντονισμό των αντιστάσεων, πιστεύουμε πως πρέπει να παραμερίζουμε τα εμπόδια, επιμένοντας στο συντονισμό από τα κάτω, δηλαδή των φοιτητικών συλλόγων.

Οι φοιτητικές εκλογές στέλνουν το δικό τους πολιτικό μήνυμα στην κοινωνία. Με την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, δημιουργούν προϋποθέσεις για ουσιαστική λειτουργία και αγωνιστική προοπτική. Η ενίσχυση των ΠΚΣ είναι προϋπόθεση για να βγει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στην αντεπίθεση, να δώσει μάχες για να τις κερδίσει. Οι εκλογές της 28ης του Μάρτη δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν φοιτητή και σπουδαστή αμέτοχο, αδιάφορο.

Σε λιγότερο από δυο βδομάδες, στις 28 του Μάρτη, φοιτητές και σπουδαστές προσέρχονται στις κάλπες για να αναδείξουν νέα Διοικητικά Συμβούλια στους συλλόγους και να εκλέξουν αντιπροσώπους για τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ, που έχουν προγραμματιστεί για 10-13 Μάη και 24-27 Μάη αντίστοιχα.

Οι φετινές εκλογές έρχονται σε μια περίοδο σαρωτικών αλλαγών στην ανώτατη εκπαίδευση, που έχουν ήδη ξεκινήσει να ξεσηκώνουν αντιδράσεις. Η κυβέρνηση καταθέτει το νομοσχέδιο - απάτη για τα ΤΕΙ, ανοίγει το θέμα της αξιολόγησης για τις ανάγκες της «αγοράς», έχει έτοιμο στα συρτάρια της το νομοσχέδιο για τα μεταπτυχιακά και γενικά προχωράει κομματιαστά στην πλήρη εφαρμογή της διακήρυξης της Μπολόνια, της «μαύρης βίβλου» δηλαδή για την εκπαίδευση.

Απέναντι σ' όλα αυτά, οι αντιδράσεις φοιτητών και σπουδαστών μοιάζουν αναντίστοιχες του μεγέθους της επίθεσης που δέχονται τα δικαιώματά τους, το παρόν και το μέλλον τους. Οι παράγοντες που ευθύνονται γι' αυτό είναι πολλοί. Ο «Ρ» επιχειρεί σήμερα μια αναδρομή στις προσπάθειες αποδυνάμωσης των ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ και συνολικά του κινήματος. Παράλληλα, αναδεικνύει την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών, τόσο στους συλλόγους όσο και στις δευτεροβάθμιες ενώσεις φοιτητών και σπουδαστών. Πρόκειται για ένα «στοίχημα» που θα μετρηθεί και στις φετινές εκλογές, το διακήβευμα των οποίων θα είναι «πώς θα απαντήσει το κίνημα σε όλες αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται».

Στις 28 Μάρτη με το κόκκινο ψηφοδέλτιο στην κάλπη (Στιγμιότυπο από τις περσινές εκλογές)

1995: Εγινε ουσιαστικά ένα «συνέδριο κάλπης», αφού η τριήμερη συζήτηση που προβλέπονταν περιορίστηκε στη μια μέρα, με την κωλυσιεργία της τεχνικής γραμματείας. Το ότι δεν έγινε συζήτηση δεν είναι τυχαίο, ήταν ουσιαστικά μεθοδευμένο να μη συζητηθεί η εμπειρία του κινήματος μετά από μια χρονιά έντονων κινητοποιήσεων που πάγωσαν το προωθούμενο τότε νομοσχέδιο για «ενιαία τριτοβάθμια εκπαίδευση» και «πρώτο ακαδημαϊκό τίτλο των ΤΕΙ».

1997: Η ΠΑΣΠ, η παράταξη του Συνασπισμού και τα ΕΑΑΚ δεν έφεραν τους αντιπροσώπους τους στο συνέδριο. Οι εκπρόσωποι της ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δημιούργησαν ένταση στην τεχνική γραμματεία, ενώ τα ΕΑΑΚ συνέβαλαν στην κατάσταση, διαλύοντας ουσιαστικά το συνέδριο «για μια κάρτα». Γίνεται νέα πρόταση από την ΠΚΣ για συνέδριο το Δεκέμβρη, στην οποία όμως δε συμφωνεί η ΠΑΣΠ.

1998: Παρά το ότι δεν υπήρχε ΚΣ της ΕΣΕΕ, αφού δεν είχε πραγματοποιηθεί συνέδριο, οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ επέμεναν να παίρνουν αποφάσεις με τους συσχετισμούς του '95 και έφτασαν στο σημείο να βγάλουν ακόμα και πλαστή σφραγίδα.

1999: ΔΑΠ και ΠΑΣΠ έβαζαν με επιμονή πρόταση να γίνει καταστατικό συνέδριο, με απώτερο στόχο την ακόμα μεγαλύτερη χειραγώγηση της ΕΣΕΕ και γενικότερα του σπουδαστικού κινήματος. Η πρόφασή τους ήταν να δημιουργηθούν δευτεροβάθμιες ενώσεις σπουδαστών ανά πόλη. Ομως, υπήρχαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα τέτοιες ενώσεις (π.χ. Θεσσαλονίκη, Λάρισα) που η ευθύνη για την αδράνειά τους βαραίνει ακριβώς τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ που έχουν την πλειοψηφία σ' αυτές. Τελικά, στο συνέδριο που έγινε οι αντιδραστικές καταστατικές αλλαγές αποτράπηκαν, χάρη στη δυναμική παρέμβαση της ΠΚΣ.

Σήμερα, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μιλούν και πάλι για το καταστατικό, σα να τους φταίει αυτό για την κατάσταση του σπουδαστικού κινήματος που αποτελεί αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Η ουσία όμως σήμερα είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί, ώστε να οδηγηθεί η ΕΣΕΕ σε αγωνιστική στάση που είναι απολύτως αναγκαία μπροστά στην επίθεση που εξελίσσεται από την κυβέρνηση.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ

Από τη δυναμική κινητοποίηση των φοιτητών, την περασμένη Πέμπτη 15 Μάρτη

Σ' αυτήν τη διαδικασία αποδυνάμωσης της ΕΦΕΕ, που στόχο είχε το χτύπημα του φοιτητικού κινήματος συνολικά και την αποδυνάμωση του πολιτικού του ρόλου, οι παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα ΕΑΑΚ λειτούργησαν σε πολλές περιπτώσεις ως στήριγμα της ΠΑΣΠ, δίνοντάς της πολιτική κάλυψη, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν κι άλλες μικρότερες παρατάξεις.

Τα παραπάνω αποδεικνύονται με μια σύντομη ανασκόπηση στις προσπάθειες πραγματοποίησης Πανσπουδαστικού Συνεδρίου της ΕΦΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Το 1992, η ΠΑΣΠ και τα ΕΑΑΚ δεν εμφανίστηκαν καν και δεν έγινε συνέδριο. Την επόμενη χρονιά, το συνέδριο πραγματοποιήθηκε παρά την αποχώρηση της ΔΑΠ, της οποίας οι έδρες παρέμειναν αδιάθετες. Το επόμενο συνέδριο, το 1995, ήταν το τελευταίο που πραγματοποιήθηκε κανονικά κι από κει και πέρα:

1997: Πάρθηκε μια απόφαση στο ΚΣ της ΕΦΕΕ (που στήριξαν όλες οι παρατάξεις πλην της ΠΚΣ) και έδινε το δικαίωμα «βέτο» σε κάθε παράταξη, κατά την προπαρασκευαστική διαδικασία του Συνεδρίου (όταν μοιράζονταν οι κάρτες αντιπροσώπων). Η ΔΑΠ κι η ΠΑΣΠ ανεπίσημα παραδέχονταν ότι δε θέλουν Πανσπουδαστικό Συνέδριο και δεν εμφανίστηκαν στο χώρο όπου μοιράζονταν οι κάρτες, ενώ επίσημα δήλωναν ότι οι σύνεδροί τους βρίσκονταν στην επαρχία και θα έρχονταν με την έναρξη του Συνεδρίου. Τελικά, το Συνέδριο δεν πραγματοποιήθηκε και τυπικά θεωρήθηκαν υπεύθυνες οι παρατάξεις ΕΑΑΚ και «Νέοι Ορίζοντες», που παρακώλυαν τη διαδικασία με αλλεπάλληλες ενστάσεις. Μετά τη διάλυσή του, τα ΕΑΑΚ πανηγύριζαν ότι δεν υπάρχει πια ΕΦΕΕ και το ρόλο της θα αναλάβουν τα «Συντονιστικά».

1998: Για άλλη μια φορά, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ δεν «πάτησαν» σε καμιά διαδικασία της τεχνικής γραμματείας του Συνεδρίου, δηλώνοντας ότι θέλουν το Συνέδριο να είναι καταστατικό, παρόλο που το ΚΣ της ΕΦΕΕ δεν πήρε τέτοια απόφαση.

1999: ΔΑΠ και ΠΑΣΠ πήραν στο ΚΣ της ΕΦΕΕ - για τα μάτια του κόσμου - μια απόφαση για πραγματοποίηση Πανσπουδαστικού Συνεδρίου, χωρίς να ορίζουν πότε και πού θα γίνει. Ετσι, πάλι δεν πραγματοποιήθηκε Συνέδριο. Οσο για το 2000, το «απερχόμενο» ΚΣ της ΕΦΕΕ πήρε και πάλι απόφαση για Συνέδριο, αλλά έμεινε στον αέρα...