Και κάθε προσκεκλημένος, ανάλογα με το χώρο της Τέχνης που υπηρετεί, να έρχεται στη δεξίωση ντυμένος με τα χρώματα της εταιρίας που τον υποστηρίζει. Και στην είσοδο να τους περιμένουν υψηλόσωμα κορίτσια από το ανταγωνιστικό «Κραίζυ Χορς», η Δάφνη, η Αγάπη, η Μαριάννα... και άλλες φιλεύσπλαχνες κυρίες, οι οποίες - ως γνωστόν - αγαπάνε τα απροσάρμοστα παιδιά και τους καλλιτέχνες!

Και βέβαια, πρέπει - οπωσδήποτε - η γιορτή να αλλάξει ημερομηνία. Να γίνεται στην περίοδο των Απόκρεω. Να μετατραπεί σε «μπαλ μασκέ», για να μπορούν οι καλλιτέχνες - και αυτοί που πήγαν και οι άλλοι που ντράπηκαν και δεν πήγαν - να μασκαρεύονται και να αποφεύγουν το πόπολο, που διαδηλώνει στους δρόμους! Για να μπορούν στη συνέχεια, πότε μέσα από τα έργα τους και πότε με τις δηλώσεις τους - κυρίως με αυτές - να παριστάνουν τους προοδευτικούς, τους αντι-εξουσιαστές, τους ανιδιοτελείς και τους επαναστάτες! Και να εισπράττουν, φυσικά, τα «λαϊκά» εισιτήρια!

Μέσα, βέβαια, θα πέφτουν οι μάσκες. Και θα αρχίζουν οι κολακείες και τα χειροφιλήματα. Και οι άνθρωποι του πρωθυπουργού θα σημειώνουν στα μπλοκάκια τους τις βαθύτερες υποκλίσεις, τα βαθύτερα «σέβη» και τα βαθύτερα ντεκολτέ, για να χορταίνει και το μάτι! Και «όλοι μαζί», σαν μια ευτυχισμένη οικογένεια, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση και η Τέχνη, θα το ρίξουν στον ξέφρενο χορό και το τραγούδι! Θα φλερτάρουν, θα ερωτευτούν και σιγά - σιγά με τον καιρό μπορεί να φτάσουν και στα όργια!.. (Παρόμοια παραδείγματα έχει καταγράψει η ιστορία)!

Αυτά που λένε τα λεξικά, «η Τέχνη είναι μια από τις μορφές της κοινωνικής συνείδησης», και ο καλλιτέχνης, φυσικά, αυτός που βοηθάει τον άνθρωπο για να αποχτήσει κοινωνική συνείδηση, είναι κουβέντες των κομμουνιστών, ξύλινη γλώσσα!

Εμπρός, λοιπόν, βήμα ταχύ για την οπισθοχώρηση. Στα σαλόνια του πρωθυπουργού, την ώρα που η χώρα διαδηλώνει. Την ώρα, που η κυβέρνηση περνάει τους αντιλαϊκούς νόμους με τη μορφή πολυβόλου. Την ώρα, που οι συνταξιούχοι εξευτελίζονται στις ουρές. Την ώρα, που οι άνθρωποι στοιβάζονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Την ώρα, που αυτοπυρπολούνται οι απολυμένοι. Την ώρα, που ο μικρός Παναγιώτης τράβαγε κατά τους ουρανούς, αφού αυτοί, που εσύ τιμάς με την παρουσία σου, τον εμπόδισαν να πάει εκεί όπου τον περίμενε η ελπίδα.

Κανένας δε σε τίμησε στου Μαξίμου, γιατί κανένας εκεί μέσα δε σέβεται την τέχνη και τους καλλιτέχνες. Γιατί, αν τη σεβότανε, πραγματικά και όχι υποκριτικά και δόλια, θα δημιουργούσε τις πανεπιστημιακές καλλιτεχνικές σχολές που δεν υπάρχουν, τις όπερες, τα θέατρα, τα ωδεία που δεν υπάρχουν. θα σε έβγαζε από το άγχος της ανεργίας, το φόβο των ανασφάλιστων γερατειών σου. Δε θα σε παρέδιδε ανυπεράσπιστο στα χέρια των εμπόρων, που σε αναγκάζουν να παίζεις σε άθλια έργα, να φτιάχνεις άθλιες «διακοσμήσεις», να γράφεις «μπεστ σέλερ», να στριμώχνεσαι στις διάφορες «αναθέσεις», στους διαδρόμους των υπουργείων!

Αυτοί, αγαπημένε μου συνάδελφε, σε θέλουν για τα πανηγύρια... Για να φωτογραφίζονται δίπλα σου, να παίρνουν λάμψη από τη λάμψη σου σε θέλουν! Σε χρησιμοποιούν, επέτρεψέ μου, ανόητε! Τώρα θα μου πεις τη δικαιολογία σου: «Και εγώ το ίδιο κάνω. Και εγώ τους χρησιμοποιώ»! Και εδώ, με λύπη μου, θα πρέπει να συμφωνήσω. Και εσύ το ίδιο κάνεις! Γι' αυτό προτείνω. Η επόμενη γιορτή να είναι με σπόνσορες και οπωσδήποτε «μασκέ», για να είναι η ντροπή - για όλους - λιγότερη!