Οι φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης 28 του Μάρτη θα πραγματοποιηθούν σε μια περίοδο που τα αντιλαϊκά μέτρα παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Η ανώτατη εκπαίδευση μπαίνει στο στόχαστρο της κυβέρνησης, που έσπευσε μετά την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να προσαρμόσει και την ανώτατη παιδεία στις ανάγκες του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Μάλιστα, η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση εκπορεύεται απευθείας από την Ευρώπη, με τη διαβόητη «Διακήρυξη της Μπολόνια», εμπνευστές της οποίας ήταν οι χώρες του σκληρού πυρήνα της ΕΕ.

Ετσι προωθείται η διάσπαση της ανώτατης εκπαίδευσης σε δυο κύκλους (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό), η υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ, η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων και η αξιολόγηση σύμφωνα με τις ανάγκες της «αγοράς». Στόχος η δημιουργία μιας στρατιάς πτυχιούχων επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσου επιπέδου και ο δραστικός περιορισμός της πραγματικά πανεπιστημιακής εκπαίδευσης σε μια ελίτ των «παιδιών της αστικής τάξης». Ωστε να «δέσουν» όλα αυτά με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και το μοντέλο του υποταγμένου εργαζόμενου χωρίς δικαιώματα που θέλουν να επιβάλουν.

Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών στις 28 του Μάρτη μπορεί να είναι έτσι ένα μήνυμα αντίστασης και αντεπίθεσης σ' αυτή την πολιτική, ώστε να έρθουν για τον τόπο μας καλύτερες μέρες. Μέσα από τις εκλογές, οι φοιτητές και σπουδαστές μπορούν να δώσουν απάντηση σε αυτούς που θέλουν το φοιτητικό κίνημα αποστεωμένο, διαλυμένο και πάνω απ' όλα αποπολιτικοποιημένο, αδιάφορο για ό,τι γίνεται, αδύναμο να πάρει θέση στο πλευρό του λαού.

Η πολιτική που γεννά τα προβλήματα είναι φορέας αγανάκτησης, φέρνει αγώνες και αντιστάσεις. Η κυβέρνηση δεν υποτιμά, δεν ξεχνά, αλλά φοβάται το κίνημα και παίρνει τα μέτρα της. Πολύτιμοι βοηθοί της όλες εκείνες οι παρατάξεις που εμφανίζονται ως υποστηρικτές των φοιτητών, όμως αυτό που κάνουν εδώ και χρόνια είναι στην πράξη να υπονομεύουν την ενότητα, να θέτουν σε αμφισβήτηση το χαρακτήρα του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος και των οργάνων του, να βάζουν εμπόδια στην αποτελεσματικότητα και τον προσανατολισμό του. Κοινός παρονομαστής των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, αλλά και των ΕΑΑΚ, η επιδίωξή τους για τη δήθεν αυτονομία του φοιτητικού κινήματος, για τον επαναπροσανατολισμό του σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια. Η προσπάθεια διάλυσης και υποβάθμισης των συλλόγων και υποκατάστασής τους καλλιεργεί την ίδια - επί της ουσίας παλιά - αντίληψη: Πως αυτό που γνωρίζουμε πάλιωσε, ότι χρειαζόμαστε κάτι «νέο», ότι αν κάτι φταίει στο φοιτητικό κίνημα, δεν είναι οι συσχετισμοί του, αλλά ο ιστορικά διαμορφωμένος χαρακτήρας του.

Η ενωτική αντίληψη της ΠΚΣ, από την άλλη μεριά, απορρέει από την προσδοκία μας για το ρόλο του φοιτητικού κινήματος σ' αυτή την πάλη. Εχει να κάνει τόσο με τους στόχους, όσο και με τη δομή και τη λειτουργία του.

Θέλουμε κίνημα με διάρκεια, για αγώνες μακροχρόνιους, γι' αυτό και θέλουμε να έχει οργανωμένη μορφή, να λειτουργεί συσπειρώνοντας στη βάση των κοινών προβλημάτων των φοιτητών. Η οργάνωση του φοιτητικού κινήματος θα οδηγεί σε ενιαίους αγώνες τους φοιτητές, όταν θα γίνεται ανοιχτή συζήτηση των διαφορών και αντιπαράθεση όλων των δυνάμεων που αντικειμενικά δρουν μέσα σ' αυτό, όπου η κάθε δύναμη θα βάζει μπροστά στα μάτια των φοιτητών τις θέσεις της. Στόχος μας είναι να συνειδητοποιείται η ανάγκη να ξεπερνάμε την απλή καταγγελία ή την αόριστη διεκδίκηση, να αποκτούμε πολιτικό προσανατολισμό.

Ο προσανατολισμός αυτός θα κατακτιέται στο βαθμό που μέσα από την έντονη αντιπαράθεση θα μπολιάζεται η συνείδηση των φοιτητών με στόχους σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η συζήτηση θα καταλήγει σε αγώνες και οι αγώνες θα δυναμώνουν την πεποίθηση ότι οι φοιτητές μπορούν να συμβάλουν σε ριζικές αλλαγές στην παιδεία και στην κοινωνία, αν αντιπαραταχθούν στις πολυεθνικές με το κοινό μέτωπο: «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές».

Αυτά δεν μπορούν να γίνουν, όταν παραλύουν οι μαζικοί φορείς της νεολαίας. Οταν μεθοδεύεται η αντικατάσταση της συλλογικής συζήτησης και επομένως της αγωνιστικής δράσης των φοιτητών - σπουδαστών.

Οι ΠΚΣ υπερασπίζουν τα όργανα του φοιτητικού κινήματος (ΕΦΕΕ, ΕΣΕΕ, ΔΣ, Συνέδρια και Συνελεύσεις), γιατί έξω από αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί ο μαζικός αγώνας και ο ρόλος του φοιτητικο-σπουδαστικού κινήματος. Γιατί σ' αυτόν τον αγώνα εμείς θέλουμε όλους εκείνους που αντικειμενικά έχουν συμφέρον να παλέψουν ενάντια σ' αυτή την πολιτική και όχι μονάχα αυτούς που ήδη το συνειδητοποιούν.

Οι ΠΚΣ βλέπουμε την ενότητα των φοιτητών, όχι ξεχωριστά, αλλά δίπλα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, παράγοντα καθοριστικό για την προοπτική του. Την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι επιδιώκουν την απομόνωση του φοιτητικού κινήματος από το εργατικό, τον περιορισμό του πολιτικού του προσανατολισμού, τις συντεχνιακές και τυχοδιωκτικές αποσπασματικές ενέργειες, που θα αφήνουν πίσω τους εντυπώσεις, αλλά όχι συνειδήσεις, απογοητεύσεις αντί για κατακτήσεις. Γι' αυτό επιδιώκουν τη στενότητα ή την αοριστία των αιτημάτων, γι' αυτό φοβούνται τις πρωτοβουλίες συντονισμού των οργάνων με αυτά του εργατικού κινήματος.

Εμείς δεν ανακαλύψαμε την ανάγκη για μαζικούς αγώνες με πολιτικά χαρακτηριστικά ξαφνικά με ένα νομοσχέδιο. Βλέπουμε κάθε στιγμή, όλη τη χρονιά, το πανεπιστήμιο μέσα στην κοινωνία και το φοιτητικό κίνημα μέσα στη γενικότερη κοινωνική - πολιτική πάλη. Οι ΠΚΣ παλεύουν, ώστε κάθε σύλλογος να βλέπει τα προβλήματα της κάθε σχολής και συνολικά της ανώτατης εκπαίδευσης μέσα στη γενική επίθεση που εξαπολύεται στην κοινωνία. Γι' αυτό η μαζικοποίηση των συλλόγων, η αυθόρμητη συχνά συμμετοχή κάτω από την όξυνση των προβλημάτων, θα αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, όταν κατακτά πολιτικό προσανατολισμό, όταν αναγνωρίζουν σιγά - σιγά οι αγωνιζόμενοι φοιτητές τους υπαίτιους, όταν αντιλαμβάνονται ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια ολόκληρη πολιτική και επομένως να διεκδικήσουν λύσεις σε διαφορετική κατεύθυνση. Οι ΠΚΣ καταθέτουν σε κάθε σύλλογο συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων, που αναδείχνουν την ανάγκη για ριζικές πολιτικές αλλαγές, που εκφράζουν τα συμφέροντά τους και γι' αυτό μπορούν να προσελκύσουν στην πάλη μαζικά τους φοιτητές. Γιατί σήμερα είναι ρεαλιστική και σύγχρονη η πάλη για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, είναι η μόνη ουσιαστική λύση.

Σήμερα που η διάλυση της ΕΦΕΕ και η υποταγμένη πλειοψηφία της ΕΣΕΕ δυσκολεύουν την ανάπτυξη και το συντονισμό των αντιστάσεων, πιστεύουμε πως πρέπει να παραμερίζουμε τα εμπόδια, επιμένοντας στο συντονισμό από τα κάτω, δηλαδή των φοιτητικών συλλόγων.

Οι φοιτητικές εκλογές στέλνουν το δικό τους πολιτικό μήνυμα στην κοινωνία. Με την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, δημιουργούν προϋποθέσεις για ουσιαστική λειτουργία και αγωνιστική προοπτική. Η ενίσχυση των ΠΚΣ είναι προϋπόθεση για να βγει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στην αντεπίθεση, να δώσει μάχες για να τις κερδίσει. Οι εκλογές της 28ης του Μάρτη δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν φοιτητή και σπουδαστή αμέτοχο, αδιάφορο.