Με τα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτόν τον αγώνα οι φοιτητές και σπουδαστές πρέπει να οδηγηθούν στις κάλπες των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών την Τετάρτη 9 Μάη και να στείλουν και από τις κάλπες μήνυμα καταδίκης της πολιτικής που ιδιωτικοποιεί και υποβαθμίζει τις σπουδές τους.

Από τις αρχές του ακαδημαϊκού έτους 2005-2006, οι αγωνιστικές διεργασίες στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ εντείνονται. Στο στόχαστρο φοιτητών και σπουδαστών μπαίνει η πολιτική που όλο και περισσότερο ιδιωτικοποιεί τις σπουδές και τις υποβαθμίζει στο όνομα της σύνδεσης με την αγορά. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται, καθώς οι φοιτητές και σπουδαστές από τη μια νιώθουν στις τσέπες τους και στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό την πίεση από την ανταποδοτική λειτουργία των ΑΕΙ και από την άλλη ενημερώνονται ότι θα έρθουν και νέα μέτρα που θα χειροτερέψουν την κατάσταση.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ήδη προωθήσει ένα πακέτο νόμων που αλλάζουν τη φυσιογνωμία των ΑΕΙ σ' αυτή την κατεύθυνση, ενώ βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα πρώτα πορίσματα της διορισμένης επιτροπής του ΕΣΥΠ για το νόμο - πλαίσιο. Σ' αυτή την πολιτική συναινεί πλήρως και το ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του οποίου ζητά ακόμα πιο έντονα μέτρα ιδιωτικοποίησης (π.χ. δημιουργία εδρών στα ΑΕΙ με το όνομα και τη χρηματοδότηση χορηγών) και διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι το κόμμα του είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16, της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αναγνώρισης των ψευτο-κολεγίων που αυτοδιαφημίζονται ως πανεπιστήμια.

Η ζύμωση γι' αυτά τα ζητήματα απλώνεται από σχολή σε σχολή. Η ΠΚΣ πρωτοπορεί πραγματικά στην ενημέρωση και την προετοιμασία των φοιτητών, στη διενέργεια γενικών συνελεύσεων όπου συζητιούνται αυτά τα ζητήματα, αλλά και στη διοργάνωση κινητοποιήσεων μέσα κι έξω από τις σχολές, που ανεβάζουν το αγωνιστικό κλίμα στους συλλόγους.

Στις 2 Μάη 2006 η διορισμένη επιτροπή του ΕΣΥΠ έδωσε στη δημοσιότητα το τελικό της πόρισμα για το νόμο - πλαίσιο, που «έβαλε φωτιά» στα ιδρύματα. Δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία, οι φοιτητές ήταν προετοιμασμένοι. Εξάλλου, την ίδια ώρα που οι λεγόμενοι σοφοί της επιτροπής παρουσίαζαν το πόρισμά τους στο υπουργείο Παιδείας, το κτίριο της οδού Μητροπόλεως είχε ζωστεί από φοιτητές που βροντοφώναζαν ενάντια στους μάνατζερ, τον περιορισμό του ασύλου, την πληρωμή των συγγραμμάτων κ.ο.κ.

Τα αγωνιστικά ραντεβού στους δρόμους δίνονται από τότε σταθερά κάθε βδομάδα, αρχής γενομένης από τις 10 Μάη. Φοιτητές και σπουδαστές σμίγουν στους δρόμους με εργαζόμενους, τα πανό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων συναντιούνται με τις σημαίες του ΠΑΜΕ σε συλλαλητήρια, αποκλεισμούς δρόμων, παραστάσεις διαμαρτυρίας, πρωί κι απόγευμα. Στις 19 Μάη, στις 26 Μάη, στην 1η Ιούνη... κάθε επόμενο συλλαλητήριο είναι και πιο μαζικό από τα προηγούμενα. Η απαίτηση να μην κατατεθεί ο νόμος - πλαίσιο και να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 ηχεί σε κάθε πόλη που έχει Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ. Οι σχολές προχωρούν η μια μετά την άλλη σε καταλήψεις και παράλληλα γεμίζουν με κόσμο, πλημμυρίζουν με φοιτητές, οι γενικές συνελεύσεις είναι οι μαζικότερες των τελευταίων 15 χρόνων.

Φοιτητές και σπουδαστές δε διστάζουν μπροστά στη σκληρή στάση της κυβέρνησης, που μονότονα επαναλαμβάνει ότι υλοποιεί το πρόγραμμά της, ούτε μπροστά στις απειλές και τα διλήμματα για την εξεταστική τους. Συνεχίζουν δυναμικά και τον Ιούνη, που η ΠΚΣ ρίχνει το σύνθημα «κάθε μέρα στο δρόμο»! Ετσι, στις 8 Ιούνη το πανελλαδικό φοιτητικό - σπουδαστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα συγκλονίζει με τη μαζικότητα και τον παλμό του, ενώ χτυπιέται απρόκλητα από τις δυνάμεις καταστολής. Ούτε η καταστολή όμως πτοεί τους φοιτητές.

Συνεχίζουν στις 15 και στις 22 Ιούνη, διαδηλώνοντας με βασικό σύνθημα «Καμιά συμμετοχή στο διάλογο - απάτη»! Μια μέρα πριν, στις 21 Ιούνη η κυβέρνηση σε μια κίνηση ελιγμού έδωσε στη δημοσιότητα ένα προσχέδιο νόμου (αντί για νομοσχέδιο), διακήρυξε ότι θα ξεκινούσε ένας ψευτοδιάλογος και μετέθεσε την κατάθεση του νομοσχεδίου για ...αργότερα. Ούτε αυτός ο ελιγμός δεν έκαμψε το κίνημα. Με μπροστάρη την ΠΚΣ και το ΠΑΜΕ, φοιτητές κι εργαζόμενοι διαδήλωσαν δυναμικά στις 27 και 28 Ιούνη στο Λαγονήσι, όπου η κυβέρνηση «φυγάδευσε» τους υπουργούς Παιδείας του ΟΟΣΑ, προκειμένου να συζητήσουν για την εμβάθυνση της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης.

Το Σεπτέμβρη, ο κόσμος της εκπαίδευσης βρίσκεται και πάλι στους δρόμους. Πέρα από το οξυμένο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης και της ιδιωτικοποίησης, στο στόχαστρο του κινήματος μπαίνει και το ίδιο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Το Πανεπιστήμιο έχει ένα σοβαρό ιδεολογικό ρόλο και τα ερωτήματα «τι επιστήμονες θα βγούμε από δω;», «ποιανού τα συμφέροντα θα υπηρετούμε;» μπαίνουν αμείλικτα από φοιτητές και σπουδαστές. Η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στην ουσία, απαντούν με τις θέσεις και την πολιτική τους ότι τα ΑΕΙ και οι απόφοιτοί τους πρέπει να συνδεθούν στενότερα με την αγορά, δηλαδή να υπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτά τα συμφέροντα όμως είναι εξ ορισμού αντίθετα με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών και του λαού.

Φοιτητές και σπουδαστές μόλις ολοκληρώνουν τη διπλή εξεταστική, γυρνούν στις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις. Παραμένουν σταθεροί και αταλάντευτοι στα αιτήματα να μην κατατεθεί ο νόμος - πλαίσιο, να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Στις 20 Οκτώβρη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συμπαιγνία αποφασίζουν την αναβολή της συζήτησης για το άρθρο 16. Η ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου θα πρωτοσυζητιόταν στις 25 Οκτώβρη, οπότε είχε οριστεί και πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η κίνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που σκοπό είχε να εκτονώσει τα πράματα, πέφτει στο κενό: Στις 25 Οκτώβρη «βούλιαξε» η Αθήνα!

Η συμπαιγνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται: Ορίζουν ημερομηνία συζήτησης για την αναθεώρηση του άρθρου αμέσως μετά τις γιορτές, στις 10 Γενάρη. Στις σχολές σημαίνει νέος συναγερμός. Με καταλήψεις, συνεχείς διαδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις μέσα κι έξω από τις σχολές, φοιτητές και σπουδαστές παίρνουν θέση στις επάλξεις του αγώνα για τα δικαιώματά τους, για το σήμερα και το αύριο το δικό τους και των ιδρυμάτων.

Στις 20 Φλεβάρη η κυβέρνηση καταθέτει τελικά στη Βουλή το νόμο - πλαίσιο, ενώ παράλληλα κατασυκοφαντεί τους αγώνες και αξιοποιεί σταθερά τις δυνάμεις καταστολής που χτυπούν βίαια τις διαδηλώσεις. Κι όμως κάθε βδομάδα, το αγωνιστικό ραντεβού φοιτητών και σπουδαστών δεν αλλάζει.

Παρά την κατακραυγή, ο νόμος - πλαίσιο και η αναθεώρηση του άρθρου 16 ψηφίζονται από τους κυβερνητικούς βουλευτές, όμως στους αγώνες δεν μπαίνει τελεία, στους δρόμους και στα αμφιθέατρα, στις γενικές συνελεύσεις συναντιούνται μάζες νεολαίας.

Αυτή η ορμή, αυτή η αποφασιστικότητα του κινήματος των φοιτητών και σπουδαστών είναι πράγματι στοιχεία ελπιδοφόρα. Δε σημαίνουν όμως από μόνα τους ότι ξεπεράστηκαν διά παντός σημαντικά προβλήματα που παρουσίαζε το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα στη λειτουργία του, στη συμμετοχή των φοιτητών, στη γνήσια εκπροσώπησή τους κ.ο.κ.

Οι αντιδραστικές διαρθρώσεις δεν τελειώνουν με την ψήφιση των νόμων. Οι νόμοι για να λειτουργήσουν πρέπει να φύγουν από τα χαρτιά και να γίνουν πράξη, ενώ το κεφάλαιο πιέζει για ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Πιέζει για μέτρα που θα υποτάσσουν τόσο την οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων όσο και τον ιδεολογικό τους ρόλο στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Μόλις τον άλλο μήνα συνεδριάζουν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Παιδείας στο Λονδίνο προκειμένου να ελέγξουν και να προωθήσουν παραπέρα τη Διαδικασία της Μπολόνια. Και σ' αυτό το κλίμα, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, που στηρίζει την ίδια ακριβώς πολιτική, είναι έτοιμοι για νέες επιθέσεις στο δικαίωμα των νέων σε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σύγχρονη αναβαθμισμένη Παιδεία που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού.

Σ' αυτό το φόντο επιβάλλεται και το κίνημα να λάβει τα μέτρα του, να βγάλει ποιοτικά συμπεράσματα για τις πολιτικές δυνάμεις, να πολιτικοποιήσει κατ' επέκταση τον αγώνα του, να εντάξει τους στόχους του στη ρότα των συνολικών, ριζικών πολιτικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο λαός μας.

Η τηλεοπτική υπερπροβολή του ΣΥΝ και η καπηλεία των κινητοποιήσεων δεν είναι ικανή να κρύψει ότι όχι μόνο δεν είχε συμβολή, αλλά βρίσκεται μακριά από αυτά που ένωσαν τους φοιτητές στον αγώνα και τις πραγματικές διεκδικήσεις τους.

Την ώρα που οι φοιτητές ήταν αντίθετοι συνολικά και εξαρχής με το νόμο έκτρωμα, ο ΣΥΝ κατέθετε τροπολογίες στη Βουλή για να τον κάνει πιο ...ελκυστικό και να «λιμάρει» τις αιχμές του!

Την ώρα που οι φοιτητές συνέχιζαν τον αγώνα τους, παρά τους ελιγμούς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μέσα στα πανεπιστήμια το ΔΙΚΤΥΟ έκανε προσπάθεια να περιορίσει τη δυναμική του αγώνα και καλλιεργούσε αυταπάτες, «ανακαλύπτοντας» τη «νίκη» στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ... Λες και οι φοιτητές παλεύανε τόσους μήνες για να αλλάξουν την εικόνα του ΠΑΣΟΚ! Την ώρα που οι φοιτητές αποφάσιζαν και πάλευαν για ενιαίες προπτυχιακές σπουδές, το ΔΙΚΤΥΟ και ο ΣΥΝ πρόβαλλε θέσεις που είναι κομμένες και ραμμένες στην πολιτική της Μπολόνια: Ελεύθερο πρόγραμμα σπουδών (δηλαδή σκόρπιες γνώσεις χωρίς «αρχή, μέση και τέλος»), καθιέρωση προπαρασκευαστικού έτους (δηλαδή να μεταφερθούν οι φραγμοί και το «ξεσκαρτάρισμα» μέσα στο πτυχίο και κατακερματισμός του περιεχομένου των σπουδών).

Αυτό είναι το κάλεσμα της Πανσπουδαστικής προς τους φοιτητές και τους σπουδαστές μπροστά στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές.

Κάλεσμα συνέχισης του αγώνα, για δημόσια δωρεάν Παιδεία, ενάντια στο νέο νόμο - πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, κόντρα σε κάθε μέτρο ιδιωτικοποίησης και υποβάθμισης των σπουδών.

Κάλεσμα αγωνιστικό, για να εκφραστούν και στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές στις 9 Μάη, να αποτυπωθούν στο συσχετισμό δύναμης τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις που εδώ και καιρό υπερασπίζονται φοιτητές και σπουδαστές.

Η ΠΚΣ απευθύνεται στους φοιτητές και συμπυκνώνει σε προκήρυξή της το κάλεσμα μπροστά στις φοιτητικές εκλογές, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα το ρόλο των άλλων δυνάμεων, τόσο κατά τη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα φοιτητών και σπουδαστών όσο και γενικότερα.

Το γενικό κάλεσμα - σύνθημα είναι: «Ανατρέπουμε τους συσχετισμούς - Δυναμώνουμε την Πανσπουδαστική!».

Η καιροσκοπική και επικίνδυνη για το κίνημα λογική τους, καθώς και οι θέσεις τους οδηγούν στην εκτόνωση και το ξεφούσκωμα της πάλης.

Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι:

Εβαλαν εμπόδια στην ενότητα των φοιτητών και την κοινή δράση των φοιτητών και των συλλόγων τους. Διαχωρίζουν τους συλλόγους σε «αγωνιστικούς» και «διασπαστικούς», γιατί είναι δέσμιοι της λογικής που λέει: «Κίνημα είναι μόνο ό,τι φέρει τη στάμπα μου, αγώνας μόνο ό,τι μπορώ να καπελώσω».

Αποπροσανατολίζουν τους αγώνες και υποκλίνονται στους ελιγμούς, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ. Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές συνέχιζαν τον αγώνα τους, καταδικάζοντας την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, παρά τα δικομματικά τερτίπια, τα ΕΑΑΚ «ανακάλυπταν» ότι «...το ΠΑΣΟΚ ήρθε σε προσωρινή ρήξη με το κεφάλαιο...», «έσπασε η συναίνεση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ...» και άλλα χαριτωμένα. Την ίδια στιγμή περιόριζαν την κόντρα στη Μαριέττα και τον Πολύδωρα λες και τα μέτρα αυτά δεν είναι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου!

Ο ρόλος τους φαίνεται πιο καθαρά τώρα που η επίθεση της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ θα μεγαλώσει, τώρα που ο αγώνας πρέπει να δυναμώσει, να πάει ένα βήμα μπροστά! Δε θέλουν και δεν μπορούν να συγκρουστούν με την καρδιά της κυβερνητικής πολιτικής, βάζουν όριο στην πάλη!

Η κυβερνητική παράταξη όσο κι αν πασχίζει να πείσει ότι είναι «κοντά στο φοιτητή» και τις ανάγκες του, δεν μπορεί να κρύψει ότι στην πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση!

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές αγωνιούν με όσα πληρώνουν ενώ έχουν ανάγκη δωρεάν σπουδές, η ΔΑΠ στηρίζει και διαφημίζει την κατάργηση του άρθρου 16 και το νόμο - έκτρωμα, τα δάνεια και την κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, ενώ είναι τα στελέχη της που ψηφίζουν τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, τους προϋπολογισμούς εξαθλίωσης στα ιδρύματα, τις περικοπές σε βιβλία, σίτιση, στέγαση κλπ.

Την ώρα που κάθε φοιτητής αγωνιά και αγωνίζεται για το πτυχίο του, για την επαγγελματική του προοπτική και το μέλλον του, η ΔΑΠ ζητάει «ανταγωνιστικά» πτυχία και εννοεί τα bachelorάκια των ΙΕΚ, την εξίσωση των ΑΕΙ με τα ΚΕΣ, τις «fast food» σπουδές, ενώ ψηφίζει στα τμήματα τις ισοτιμήσεις με τα τρίχρονα bachelor!

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές εξέφρασαν την αντίθεσή τους στο νόμο - έκτρωμα, η ΔΑΠ πανηγυρίζει λέγοντας πως «οι προτάσεις της γίνονται νόμος του κράτους»...

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές ήθελαν να μάθουν, να κουβεντιάσουν, να αμφισβητήσουν όσα αποφασίζονταν γι' αυτούς χωρίς αυτούς, η ΔΑΠ έσπευσε από την πρώτη στιγμή να φιμώσει, να κλείσει το στόμα και τα μάτια τους: σαμποτάριζε τις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, προσπάθησε να διαλύσει τα όργανα των φοιτητών. Ούτε μια φορά δε συγκάλεσε κάποιο Διοικητικό Συμβούλιο για να πάρουν θέση οι φοιτητές για τα προβλήματά τους.

Την ώρα που χιλιάδες φοιτητές απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα αποφάσιζαν δημοκρατικά στις συνελεύσεις να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στο νόμο - έκτρωμα, η ΔΑΠ τους περιφρονούσε και τους χαρακτήριζε «παράνομους», «μειοψηφίες», «οπισθοδρομικούς», ενώ δε δίστασε να εκβιάσει, να τραμπουκίσει και να «σηκώσει χέρι» σε φοιτητές (Πάντειος, Οικονομικό, Πολιτικό, ΤΕΦΑΑ) μη αποδεχόμενη την ήττα και την απομόνωση!

Την ώρα που οι φοιτητές απαιτούν σε κάθε τμήμα να μη χαθεί καμία εξεταστική και κανένα εξάμηνο, πετυχαίνοντας στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων να το επιβάλουν, η ΔΑΠ «ξέχασε» τις δακρύβρεχτες κραυγές της για «τα μαθήματα, την εξεταστική που χάνεται...» κλπ. και είτε απέχει είτε μποϊκοτάρει τις συνεδριάσεις των τμημάτων!

Την ώρα που κάθε φοιτητής βιώνει ασφυκτικά τα αδιέξοδα που γεννά η πολιτική της ιδιωτικοποίησης και υποβάθμισης των σπουδών, η ΔΑΠ στήνει εμπόριο με τις ανάγκες των φοιτητών, παζαρεύει μαθήματα σε συνεργασία με «καθηγητές», μοιράζει πιστοποιητικά - «μαϊμού» σε ψευτοσεμινάρια για να εξαπατήσει τους φοιτητές, διαιωνίζοντας έτσι την απαξίωση των σπουδών, το κουρέλιασμα των πτυχίων! Η ΔΑΠ έχει στήσει μια τεράστια βιομηχανία μαζικής εξαγοράς και εκβιασμού νεανικών συνειδήσεων πουλώντας «λύσεις» για να υφαρπάξει την ψήφο των φοιτητών και να τους κάνει συνενόχους!

Τι σχέση έχουμε όλοι εμείς, ακόμα και τα ίδια τα μέλη της ΔΑΠ, τα όνειρα και οι επιδιώξεις μας με τους κυβερνητικούς υπαλλήλους;

Η σχέση της ΠΑΣΠ με το μεγαλειώδη αγώνα των φοιτητών ήταν σχέση υποκριτική και υπονομευτική. Είτε ήταν απ' έξω, φτάνοντας σε σημείο να καταθέτει κοινά πλαίσια με τη ΔΑΠ (βλ. Πάντειο), είτε «συμμετείχε», για να περιορίσει και να κάνει ακίνδυνες τις διεκδικήσεις των φοιτητών, να μετατρέψει τον αγώνα σε μια απλή «αντικυβερνητική» διαμαρτυρία, αθωώνοντας έτσι το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του. Η υπονομευτική στάση της ΠΑΣΠ αποκαλύπτεται ιδιαίτερα τώρα, μετά την ψήφιση του νόμου, όταν σαμποτάρει και ανοιχτά μάλιστα τις κινητοποιήσεις που συνεχίζονται.

Η διαδικασία της Μπολόνια έχει ήδη απορριφθεί από το φοιτητικό κίνημα στους δρόμους

Το ελληνικό υπουργείο Παιδείας έχει ...πλούτο παραδειγμάτων αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση, καθώς δούλεψε στην κατεύθυνση της υλοποίησης των αποφάσεων της Μπολόνια και του Μπέργκεν: Ανταγωνιστικότητα, ιδιωτικοποίηση, ταξικοί φραγμοί, σύνδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις, κατηγοριοποίηση ιδρυμάτων, διάσπαση σε κύκλους σπουδών, κατάρτιση...

Ετσι, στην Εθνική Αναφορά της Ελλάδας την οποία υπογράφει ο Αθ. Κυριαζής, ειδικός γραμματέας ανώτατης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, όλα τα νομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση από την αρχή της θητείας της μέχρι σήμερα αποτελούν κύριους δείκτες, «σημαντικές εξελίξεις που σχετίζονται με τη διαδικασία της Μπολόνια»!

Στην εθνική αναφορά σημειώνεται ότι η χρηματοδότηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων γίνεται μετά από συνεννόηση «μεταξύ του υπουργείου, της Συνόδου των Πρυτάνεων και της Συνόδου των Προέδρων των ΤΕΙ, για το ύψος του ποσού, τον τύπο των εξόδων, τα στάνταρ και τις κατευθύνσεις στη βάση του τετραετούς προγραμματισμού των ιδρυμάτων». Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι την ώρα που γραφόταν η αναφορά (8/1/2007) τετραετής προγραμματισμός δεν υπήρχε! Αυτός καθιερώνεται με βάση το νέο νόμο - πλαίσιο, ο οποίος ψηφίστηκε στις 8/3/2007, δηλαδή... τρεις ολόκληρους μήνες μετά!

Οσο για την ύπαρξη δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων, η αναφορά λέει το εξής: «Δεν υπάρχουν ακόμη μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια καθώς δεν μπορούν νομικά να ιδρυθούν σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 16) αλλά έχουν γίνει συζητήσεις σχετικά με τη διόρθωση αυτής της διάταξης». Δεν κάνει το λάθος να προτρέξει η εθνική αναφορά και να θεωρήσει τετελεσμένη την αναθεώρηση του άρθρου 16, σπεύδει όμως να διαβεβαιώσει την ΕΕ ότι η κυβέρνηση εργάζεται για τη διόρθωση αυτού του... ψεγαδιού (σ.σ. του άρθρου 16) στο άμεσο μέλλον! Επιπλέον, μπορεί στην απάντηση να χρησιμοποιείται ο εύηχος τίτλος των «μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων», η ερώτηση όμως από πλευράς ΕΕ έχει τεθεί χωρίς περικοκλάδες: «Παρακαλώ συμπεριλάβετε τον αριθμό δημόσιων / ιδιωτικών πανεπιστημίων»...

Για τη διαδικασία της Μπολόνια πολύ σημαντικός δείκτης είναι η διασφάλιση της συνεργασίας των ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις και τους «κοινωνικούς εταίρους». Ετσι, η εθνική αναφορά τούς διαβεβαιώνει για τα βήματα που γίνονται σε αυτήν την κατεύθυνση, δηλώνοντας πρώτα απ' όλα ότι η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) συμμετέχει στον εθνικό διάλογο, στην αρχή αξιολόγησης και στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και καταθέτει προτάσεις για τις μεταρρυθμίσεις. Για να σπάνε οι αυταπάτες σχετικά με το για ποιους εργάζονται όλες αυτές οι επιτροπές και ο εθνικός - στημένος - διάλογος... Για τη σύνδεση με τις επιχειρήσεις επισημαίνεται ότι σε κάθε πανεπιστήμιο υπάρχει γραφείο διασύνδεσης «με ευθύνη να χτίσει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στους φοιτητές και ποικίλες εταιρείες και επιχειρήσεις. Επιπλέον, μια σειρά μαθήματα και σεμινάρια οργανώνονται από επιχειρήσεις και απευθύνονται στους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, διευκολύνοντάς τους στην εύρεση εργασίας».

Ακόμα, στο ερωτηματολόγιο τίθεται ζήτημα «εθνικού πλαισίου προσόντων» και συγκεκριμένα «κατά πόσον έχει το εθνικό πλαίσιο προσόντων περιληφθεί σε νομοθεσία ή συμφωνηθεί ανάμεσα σε όλους τους σχετικούς εταίρους» καθώς και ποιος είναι «ο ρόλος των εταίρων στην ανάπτυξη του εθνικού πλαισίου προσόντων». Δηλαδή, αν έχουν καθοριστεί επακριβώς τα προσόντα που παρέχει η ανώτατη εκπαίδευση - όπως καθορίστηκαν για κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης στο Μπέργκεν - και κατά πόσον τα προσόντα αυτά τα έχουν καθορίσει οι «εταίροι», δηλαδή οι επιχειρήσεις!

Η κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι οι δύο κύκλοι σπουδών (προπτυχιακός και μεταπτυχιακός ειδίκευσης) αποτελούν πραγματικότητα για την Ελλάδα. Πράγματι, μετά τη γενίκευση των μεταπτυχιακών ειδίκευσης, και την αντίστοιχη αφαίρεση μέρους της επιστημονικής γνώσης από τον προπτυχιακό κύκλο και μεταφορά του στο μεταπτυχιακό, οι κύκλοι σπουδών είναι μια πραγματικότητα. Ακόμα, είναι χαρακτηριστικό ότι η αναφορά σημειώνει ότι αποτελούν εξαίρεση τα πτυχία που παρέχονται από την Ιατρική, τα Πολυτεχνεία και τις Γεωπονικές σχολές, που διαρκούν περισσότερο από 4 χρόνια. Ωστόσο, σπεύδει να ξεκαθαρίσει ότι «τα πτυχία που απονέμονται μετά από τη συμπλήρωση αυτών των μακροχρόνιων προγραμμάτων δε θεωρούνται μεταπτυχιακά διπλώματα»! Δηλαδή, αν κάποιος απόφοιτος του Πολυτεχνείου νόμιζε ότι το πτυχίο του είναι master, η κυβέρνηση δίνει σαφή απάντηση...

Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι ο νόμος για την αξιολόγηση «είναι συμβατός με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και οδηγίες» που υιοθετήθηκαν από τους υπουργούς Παιδείας στο Μπέργκεν, δηλαδή την «αξιολόγηση» των ιδρυμάτων από τις επιχειρήσεις με καθαρά αγοραία κριτήρια. Πώς αλλιώς θα αξιολογούσαν «ανεξάρτητες» αρχές στις οποίες συμμετέχει και εκπρόσωπος της Κεντρικής Ενωσης Επιμελητηρίων!

Σε άλλη ερώτηση σημειώνει ότι «εξετάζονται μέτρα για την αναγνώριση άτυπης και ανεπίσημης μάθησης» και προσθέτει ότι μέσα από το πλαίσιο προσόντων «θα επιτραπεί η αναγνώριση κάθε επιπέδου μάθησης σχετικά με τα αντίστοιχα επίπεδα ικανοτήτων και δεξιοτήτων, κατά συνέπεια θα γίνει δυνατή η αναγνώριση όλων των τύπων προηγούμενης γνώσης». Οπου προηγούμενη γνώση δεν είναι άλλο από την εμπειρική γνώση, τις δεξιότητες που αποκτά με οποιοδήποτε τρόπο - και όχι μέσω ενός συστήματος εκπαίδευσης - ένας εργαζόμενος.

Οσο για τους βασικούς στόχους της ελληνικής κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα, σημειώνει ανάμεσά τους την «προσπάθεια αναδιοργάνωσης και εκμοντερνισμού του συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις, τους στόχους της Λισαβόνας και να ανταποκριθεί στην ανάγκη για ποιότητα, άνοιγμα και ελκυστικότητα». Ακρως διαφωτιστική η εθνική αναφορά για τις στοχεύσεις, τις προτεραιότητες και το περιεχόμενο των μεταρρυθμίσεων που έρχονται στο άμεσο μέλλον: Πώς θα γίνει η ανώτατη εκπαίδευση ανταγωνιστική και πώς θα δεθεί στο άρμα της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Και βέβαια δε σταματάει εκεί: «Επιπρόσθετα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις προκλήσεις που προκύπτουν από: την πλήρη αναμόρφωση του νομικού πλαισίου που αφορά στην ανώτατη εκπαίδευση από το 1982, για να παρέχει στα ιδρύματα μεγαλύτερη αυτονομία και ευελιξία, την αναμόρφωση του ελληνικού συντάγματος και του άρθρου που αφορά στην ανώτατη εκπαίδευση (άρθρο 16) το οποίο θα οδηγήσει στη ρύθμιση και εγκαθίδρυση μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, η αναμόρφωση της ερευνητικής πολιτικής που αφορά στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τη διεθνοποίηση του ελληνικού συστήματος ανώτατης εκπαίδευσης, τη δημιουργία νέων μεταπτυχιακών προγραμμάτων στο πεδίο των νέων τεχνολογιών και την εγκαθίδρυση περισσότερων διεπιστημονικών προγραμμάτων και την αναβάθμιση της έρευνας». Με άλλα λόγια, νέος νόμος - πλαίσιο, αναθεώρηση άρθρου 16, νομοσχέδια για μεταπτυχιακά και έρευνα. Για να πιαστούν απ' όλες τις μπάντες οι στόχοι της Λισαβόνας...

Είναι περισσότερο από ξεκάθαρο ότι όλες οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις είναι κομμάτια του ίδιου παζλ, που στόχο είχαν, έχουν και θα έχουν την προσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης στους νόμους και τις επιδιώξεις της αγοράς. Ολες οι μεταρρυθμίσεις υπάγονται και εξυπηρετούν τους στόχους της Μπολόνια και της Λισαβόνας, που στρέφονται ευθέως ενάντια στα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας, που θίγουν κατάφωρα το δικαίωμα στη μόρφωση και τη δουλιά.

Γι' αυτό και καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως κάτι μεμονωμένο, ως μια «προσωπική» επιλογή άσχετη με τους στρατηγικούς στόχους της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ολα εντάσσονται σε αυτή τη στρατηγική και γι' αυτό πρέπει να βρίσκονται όλα υπό τη διαρκή σφυροκόπηση του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Αλλωστε, στα βασικά αιτήματα φοιτητών και σπουδαστών συμπεριλαμβάνονται - πέραν της ανατροπής του νέου νόμου - πλαισίου - και η απόσυρση όλων των προηγούμενων αντιεκπαιδευτικών νόμων, που υπηρετούν την ίδια πολιτική.