Με τα πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτόν τον αγώνα οι φοιτητές και σπουδαστές πρέπει να οδηγηθούν στις κάλπες των φοιτητικών - σπουδαστικών εκλογών την Τετάρτη 9 Μάη και να στείλουν και από τις κάλπες μήνυμα καταδίκης της πολιτικής που ιδιωτικοποιεί και υποβαθμίζει τις σπουδές τους.

Από τις αρχές του ακαδημαϊκού έτους 2005-2006, οι αγωνιστικές διεργασίες στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ εντείνονται. Στο στόχαστρο φοιτητών και σπουδαστών μπαίνει η πολιτική που όλο και περισσότερο ιδιωτικοποιεί τις σπουδές και τις υποβαθμίζει στο όνομα της σύνδεσης με την αγορά. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται, καθώς οι φοιτητές και σπουδαστές από τη μια νιώθουν στις τσέπες τους και στον οικογενειακό τους προϋπολογισμό την πίεση από την ανταποδοτική λειτουργία των ΑΕΙ και από την άλλη ενημερώνονται ότι θα έρθουν και νέα μέτρα που θα χειροτερέψουν την κατάσταση.

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει ήδη προωθήσει ένα πακέτο νόμων που αλλάζουν τη φυσιογνωμία των ΑΕΙ σ' αυτή την κατεύθυνση, ενώ βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα πρώτα πορίσματα της διορισμένης επιτροπής του ΕΣΥΠ για το νόμο - πλαίσιο. Σ' αυτή την πολιτική συναινεί πλήρως και το ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του οποίου ζητά ακόμα πιο έντονα μέτρα ιδιωτικοποίησης (π.χ. δημιουργία εδρών στα ΑΕΙ με το όνομα και τη χρηματοδότηση χορηγών) και διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι το κόμμα του είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16, της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αναγνώρισης των ψευτο-κολεγίων που αυτοδιαφημίζονται ως πανεπιστήμια.

Η ζύμωση γι' αυτά τα ζητήματα απλώνεται από σχολή σε σχολή. Η ΠΚΣ πρωτοπορεί πραγματικά στην ενημέρωση και την προετοιμασία των φοιτητών, στη διενέργεια γενικών συνελεύσεων όπου συζητιούνται αυτά τα ζητήματα, αλλά και στη διοργάνωση κινητοποιήσεων μέσα κι έξω από τις σχολές, που ανεβάζουν το αγωνιστικό κλίμα στους συλλόγους.

Στις 2 Μάη 2006 η διορισμένη επιτροπή του ΕΣΥΠ έδωσε στη δημοσιότητα το τελικό της πόρισμα για το νόμο - πλαίσιο, που «έβαλε φωτιά» στα ιδρύματα. Δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία, οι φοιτητές ήταν προετοιμασμένοι. Εξάλλου, την ίδια ώρα που οι λεγόμενοι σοφοί της επιτροπής παρουσίαζαν το πόρισμά τους στο υπουργείο Παιδείας, το κτίριο της οδού Μητροπόλεως είχε ζωστεί από φοιτητές που βροντοφώναζαν ενάντια στους μάνατζερ, τον περιορισμό του ασύλου, την πληρωμή των συγγραμμάτων κ.ο.κ.

Τα αγωνιστικά ραντεβού στους δρόμους δίνονται από τότε σταθερά κάθε βδομάδα, αρχής γενομένης από τις 10 Μάη. Φοιτητές και σπουδαστές σμίγουν στους δρόμους με εργαζόμενους, τα πανό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων συναντιούνται με τις σημαίες του ΠΑΜΕ σε συλλαλητήρια, αποκλεισμούς δρόμων, παραστάσεις διαμαρτυρίας, πρωί κι απόγευμα. Στις 19 Μάη, στις 26 Μάη, στην 1η Ιούνη... κάθε επόμενο συλλαλητήριο είναι και πιο μαζικό από τα προηγούμενα. Η απαίτηση να μην κατατεθεί ο νόμος - πλαίσιο και να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 ηχεί σε κάθε πόλη που έχει Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ. Οι σχολές προχωρούν η μια μετά την άλλη σε καταλήψεις και παράλληλα γεμίζουν με κόσμο, πλημμυρίζουν με φοιτητές, οι γενικές συνελεύσεις είναι οι μαζικότερες των τελευταίων 15 χρόνων.

Φοιτητές και σπουδαστές δε διστάζουν μπροστά στη σκληρή στάση της κυβέρνησης, που μονότονα επαναλαμβάνει ότι υλοποιεί το πρόγραμμά της, ούτε μπροστά στις απειλές και τα διλήμματα για την εξεταστική τους. Συνεχίζουν δυναμικά και τον Ιούνη, που η ΠΚΣ ρίχνει το σύνθημα «κάθε μέρα στο δρόμο»! Ετσι, στις 8 Ιούνη το πανελλαδικό φοιτητικό - σπουδαστικό συλλαλητήριο στην Αθήνα συγκλονίζει με τη μαζικότητα και τον παλμό του, ενώ χτυπιέται απρόκλητα από τις δυνάμεις καταστολής. Ούτε η καταστολή όμως πτοεί τους φοιτητές.

Συνεχίζουν στις 15 και στις 22 Ιούνη, διαδηλώνοντας με βασικό σύνθημα «Καμιά συμμετοχή στο διάλογο - απάτη»! Μια μέρα πριν, στις 21 Ιούνη η κυβέρνηση σε μια κίνηση ελιγμού έδωσε στη δημοσιότητα ένα προσχέδιο νόμου (αντί για νομοσχέδιο), διακήρυξε ότι θα ξεκινούσε ένας ψευτοδιάλογος και μετέθεσε την κατάθεση του νομοσχεδίου για ...αργότερα. Ούτε αυτός ο ελιγμός δεν έκαμψε το κίνημα. Με μπροστάρη την ΠΚΣ και το ΠΑΜΕ, φοιτητές κι εργαζόμενοι διαδήλωσαν δυναμικά στις 27 και 28 Ιούνη στο Λαγονήσι, όπου η κυβέρνηση «φυγάδευσε» τους υπουργούς Παιδείας του ΟΟΣΑ, προκειμένου να συζητήσουν για την εμβάθυνση της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης.

Το Σεπτέμβρη, ο κόσμος της εκπαίδευσης βρίσκεται και πάλι στους δρόμους. Πέρα από το οξυμένο πρόβλημα της υποχρηματοδότησης και της ιδιωτικοποίησης, στο στόχαστρο του κινήματος μπαίνει και το ίδιο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης. Το Πανεπιστήμιο έχει ένα σοβαρό ιδεολογικό ρόλο και τα ερωτήματα «τι επιστήμονες θα βγούμε από δω;», «ποιανού τα συμφέροντα θα υπηρετούμε;» μπαίνουν αμείλικτα από φοιτητές και σπουδαστές. Η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στην ουσία, απαντούν με τις θέσεις και την πολιτική τους ότι τα ΑΕΙ και οι απόφοιτοί τους πρέπει να συνδεθούν στενότερα με την αγορά, δηλαδή να υπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτά τα συμφέροντα όμως είναι εξ ορισμού αντίθετα με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών και του λαού.

Φοιτητές και σπουδαστές μόλις ολοκληρώνουν τη διπλή εξεταστική, γυρνούν στις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις. Παραμένουν σταθεροί και αταλάντευτοι στα αιτήματα να μην κατατεθεί ο νόμος - πλαίσιο, να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Στις 20 Οκτώβρη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συμπαιγνία αποφασίζουν την αναβολή της συζήτησης για το άρθρο 16. Η ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου θα πρωτοσυζητιόταν στις 25 Οκτώβρη, οπότε είχε οριστεί και πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Η κίνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που σκοπό είχε να εκτονώσει τα πράματα, πέφτει στο κενό: Στις 25 Οκτώβρη «βούλιαξε» η Αθήνα!

Η συμπαιγνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεχίζεται: Ορίζουν ημερομηνία συζήτησης για την αναθεώρηση του άρθρου αμέσως μετά τις γιορτές, στις 10 Γενάρη. Στις σχολές σημαίνει νέος συναγερμός. Με καταλήψεις, συνεχείς διαδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις μέσα κι έξω από τις σχολές, φοιτητές και σπουδαστές παίρνουν θέση στις επάλξεις του αγώνα για τα δικαιώματά τους, για το σήμερα και το αύριο το δικό τους και των ιδρυμάτων.

Στις 20 Φλεβάρη η κυβέρνηση καταθέτει τελικά στη Βουλή το νόμο - πλαίσιο, ενώ παράλληλα κατασυκοφαντεί τους αγώνες και αξιοποιεί σταθερά τις δυνάμεις καταστολής που χτυπούν βίαια τις διαδηλώσεις. Κι όμως κάθε βδομάδα, το αγωνιστικό ραντεβού φοιτητών και σπουδαστών δεν αλλάζει.

Παρά την κατακραυγή, ο νόμος - πλαίσιο και η αναθεώρηση του άρθρου 16 ψηφίζονται από τους κυβερνητικούς βουλευτές, όμως στους αγώνες δεν μπαίνει τελεία, στους δρόμους και στα αμφιθέατρα, στις γενικές συνελεύσεις συναντιούνται μάζες νεολαίας.

Αυτή η ορμή, αυτή η αποφασιστικότητα του κινήματος των φοιτητών και σπουδαστών είναι πράγματι στοιχεία ελπιδοφόρα. Δε σημαίνουν όμως από μόνα τους ότι ξεπεράστηκαν διά παντός σημαντικά προβλήματα που παρουσίαζε το φοιτητικό - σπουδαστικό κίνημα στη λειτουργία του, στη συμμετοχή των φοιτητών, στη γνήσια εκπροσώπησή τους κ.ο.κ.

Οι αντιδραστικές διαρθρώσεις δεν τελειώνουν με την ψήφιση των νόμων. Οι νόμοι για να λειτουργήσουν πρέπει να φύγουν από τα χαρτιά και να γίνουν πράξη, ενώ το κεφάλαιο πιέζει για ακόμα πιο σκληρά μέτρα. Πιέζει για μέτρα που θα υποτάσσουν τόσο την οικονομική λειτουργία των ιδρυμάτων όσο και τον ιδεολογικό τους ρόλο στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Μόλις τον άλλο μήνα συνεδριάζουν οι Ευρωπαίοι υπουργοί Παιδείας στο Λονδίνο προκειμένου να ελέγξουν και να προωθήσουν παραπέρα τη Διαδικασία της Μπολόνια. Και σ' αυτό το κλίμα, τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, που στηρίζει την ίδια ακριβώς πολιτική, είναι έτοιμοι για νέες επιθέσεις στο δικαίωμα των νέων σε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σύγχρονη αναβαθμισμένη Παιδεία που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού.

Σ' αυτό το φόντο επιβάλλεται και το κίνημα να λάβει τα μέτρα του, να βγάλει ποιοτικά συμπεράσματα για τις πολιτικές δυνάμεις, να πολιτικοποιήσει κατ' επέκταση τον αγώνα του, να εντάξει τους στόχους του στη ρότα των συνολικών, ριζικών πολιτικών αλλαγών που έχει ανάγκη ο λαός μας.