Οι κερδισμένοι από το μοντέλο ανάπτυξης ήταν και είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού.Οι εργάτριες στο καπνεργοστάσιο, όπως και όλη η εργατιά, το βιώνουν καθημερινά...

Πώς, όμως, εκφράστηκαν στην πράξη οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, για την οποία τόσο πολύ περηφανεύεται η ηγεσία του παλιού, αλλά και του νέου ΠΑΣΟΚ και ποιοι ήταν οι κερδισμένοι από το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ;

Αποτελεί, σχεδόν, κοινό μυστικό ότι από το 1995 μέχρι σήμερα - ελέω της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του παλιού και νέου ΠΑΣΟΚ - μεγάλωσε η ανισοκατανομή του πλούτου, σε βάρος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο, αλλά προκύπτει από την επεξεργασία των ίδιων των επίσημων στοιχείων, για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η κατανομή του νεοπαραγόμενου πλούτου (αύξηση του ΑΕΠ). Αυτό το συμπέρασμα τεκμηριώνεται και από τα αναλυτικά στοιχεία που παραθέτουμε για την εξέλιξη:

• Του εγχώριου πλούτου (ΑΕΠ), που σκιαγραφεί την πορεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
• Του «λειτουργικού πλεονάσματος» (έτσι βαφτίζουν τα κέρδη των επιχειρήσεων).
• Των «αμοιβών εξαρτημένης εργασίας» (δηλαδή των εισοδημάτων για μισθούς και ημερομίσθια).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, σε κάθε 100 ευρώ που αυξανόταν ο πλούτος της Ελλάδας (από τους εργαζόμενους που είναι και οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου) τα 41 ευρώ κατέληγαν με τη μορφή κερδών στα θησαυροφυλάκια των επιχειρήσεων (που τα μοίραζαν μεταξύ τους οι λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι κάθε είδους υπηρέτες τους) και μόλις 27 ευρώ περίσσευαν για να μοιραστούν μεταξύ τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων. Μια δεύτερη πηγή, για τους κερδισμένους και χαμένους από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας - για την οποία τόσο πολύ περηφανεύεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - είναι από τη μια οι προκλητικοί ρυθμοί αύξησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και από την άλλη η σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των μισθών, των συντάξεων και γενικότερα των λαϊκών εισοδημάτων, που αυξάνονται γύρω και κάτω από τον άξονα του πληθωρισμού.

Από τα παραπάνω, είναι ολοφάνερο πως οι μεγάλοι κερδισμένοι από το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης ήταν και παραμένουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες από τα παλιά και νέα τζάκια που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, τα τελευταία δέκα χρόνια, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς γύρω από το 4%, ο οποίος πράγματι είναι αρκετά υψηλότερος από το μέσο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποτέλεσμα των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης (όπως προκύπτει και από τον πίνακα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, οριστικά στοιχεία) ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) να αυξηθεί από το 1995 μέχρι και το 2002 κατά 76,6 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι πάνω από 26 τρισεκατομμύρια δραχμές. Από 79,927 εκατ. ευρώ που ήταν το ΑΕΠ το 1995 έφτασε το 2002 στο ποσό των 141,132 εκατ. ευρώ (αύξηση 76,6%).

Η παλιά και νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως η μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ (που οδήγησε την Ελλάδα στην 25η θέση των πλουσιότερων χωρών του κόσμου) έκανε πλουσιότερους ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες. Επιχειρεί έτσι να κρύψει το γεγονός ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες μεγαλοεπιχειρηματίες (από τα παλιά και νέα τζάκια), οι οποίοι - αξιοποιώντας στο έπακρο την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος του νεοπαραγόμενου πλούτου, αφήνοντας κάποια «ψίχουλα» για αυξήσεις μισθών (με τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας) στους εργαζόμενους και γενικότερα τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς.

Διαβάζοντας κανείς πιο προσεκτικά το πώς μοιράστηκε το κομμάτι της νέας πίτας του ΑΕΠ, θα διαπιστώσει πως οι «κηφήνες» τρώνε με κουτάλες (τον νεοπαραγόμενο πλούτο), ενώ οι πραγματικοί παραγωγοί του εγχώριου πλούτου με... κουταλάκια ή ακόμη και με τρύπια κουτάλια! Στους πρώτους ανήκουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες μαζί με τους κάθε είδους υπηρέτες τους και στους δεύτερους οι εργαζόμενοι (μισθωτοί - συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ κλπ.).

Αδιάψευστος μάρτυρας το γεγονός ότι από τα 71 δισ. ευρώ (76,6%) που αυξήθηκε το ΑΕΠ στην περίοδο 1995-2002:

• Οι «αμοιβές εξαρτημένης εργασίας» (σ.σ. μισθοί και ημερομίσθια) αυξήθηκαν κατά 20,72 δισ. ευρώ ήτοι 7,1 τρισ. δραχμές. Το ποσό αυτό, από την αύξηση του ΑΕΠ (δηλαδή του πλούτου της χώρας), το μοιράστηκαν περίπου 4 εκατομμύρια απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (μισθωτοί και ημερομίσθιοι) με τις οικογένειές τους. Το ποσοστό αύξησης των αμοιβών (80,39%) είναι μικρότερο, αν παρθεί υπόψη το γεγονός ότι από το 1995 μέχρι το 2002 οι απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (δηλαδή οι μισθωτοί και ημερομίσθιοι) αυξήθηκαν κατά περίπου 100.000.
• Το «ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα» (τα κέρδη των διάφορων επιχειρήσεων και άλλα εισοδήματα, όπως ενοίκια, τόκοι, μερίσματα κλπ.) αυξήθηκε κατά 31,34 δισ. ευρώ ή κοντά στα 11 τρισ. δραχμές (αύξηση 82,8%). Το ποσό αυτό, που είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το ποσό της αύξησης των αμοιβών εξαρτημένης εργασίας, το μοιράστηκαν μεταξύ τους μερικές δεκάδες χιλιάδες μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και άλλοι εισοδηματίες. Ομως η μερίδα του λέοντος των κερδών κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων επιχειρήσεων (το ομολογούν και οι ισολογισμοί τους που εμφανίζουν για την ίδια περίοδο τριψήφιο ή και τετραψήφιο ποσοστό αύξησης κερδών), ενώ για την πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων τα κέρδη είτε παρέμειναν στάσιμα είτε μειώθηκαν.

Με βάση όλα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι (πράσινοι, κόκκινοι, γαλάζιοι, ροζ κλπ.) δεν πρέπει να ξεγελαστούν και αυτή τη φορά από τις κάλπικες υποσχέσεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πίσω από τις υποσχέσεις τους για διατήρηση των μέχρι τώρα «επιτευγμάτων» της οικονομικής πολιτικής και βελτίωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων, με τη διάθεση του 50% της αύξησης του ΑΕΠ για την αύξηση των μισθών και συντάξεων, κρύβεται η αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή λέει - με απλά λόγια - ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα για το μεγάλο κεφάλαιο (όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέχρι τώρα με τον τρόπο μοιρασιάς της πίτας του ΑΕΠ, και την αντιλαϊκή αναδιανομή των εισοδημάτων από τον προϋπολογισμό) και παράλληλα την αύξηση της πίτας του ΑΕΠ (που παράγεται από τους εργαζόμενους) να τη διαθέτουν τη μισή (50%) στα εκατομμύρια των ανθρώπων του μόχθου και της δουλιάς και την υπόλοιπη μισή (50%) σε μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών.

Με βάση και τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι δικαιούνται και πρέπει στις 7 Μάρτη να τιμωρήσουν με την ψήφο τους και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τα «κάλπικα τα λόγια τα μεγάλα» και να ενισχύσουν με την ψήφο τους τους κομμουνιστές που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή για τα λαϊκά συμφέροντα και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Ολο το φάσμα της πολιτικής που εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει η ΝΔ για τις πολιτικές που θα ακολουθήσει, αν αυτή κερδίσει τις εκλογές της επόμενης Κυριακής, δεν αφήνουν περιθώρια, ούτε για παρερμηνείες, ούτε και για παρεξηγήσεις. Οι σηματοδοτήσεις των συμφωνιών του Μάαστριχτ και οι επιλογές της ΟΝΕ, όχι μόνο διαπερνούν, αλλά προδιαγράφουν και καθορίζουν μ' έναν απίθανο δογματισμό το σύνολο των επιλογών τους, σε όλους τους τομείς. Πρόκειται για κάτι τελείως φυσιολογικό. Ο χαρακτήρας των αποφάσεων και η πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που ξεκίνησαν από την προηγούμενη δεκαετία, δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις και παρεκτροπές. Πολύ περισσότερο που τώρα βρίσκονται στο φόρτε τους. Ο κεντρικός στόχος, στα πλαίσια και του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων και κυρίως με τις ΗΠΑ, είναι ξεκάθαρος: Η εξασφάλιση, λένε οι ίδιοι, της ανταγωνιστικότητας, ή, με άλλα λόγια, η επικράτηση επί των ανταγωνιστριών δυνάμεων, μέσα από τη με κάθε τρόπο μείωση του κόστους παραγωγής, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα, λόγος γίνεται για μια γιγαντομαχία του μεγάλου κεφαλαίου να δημιουργήσει νόμους, δομές και δεδομένα, που να επιτρέπουν τη διατήρηση και τη διεύρυνση της κερδοφορίας του στις σύγχρονες συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού. Γι' αυτό και στην κωδικοποίηση των στόχων της οικονομικής πολιτικής του δικομματισμού, η «ανταγωνιστικότητα» γίνεται αυτόματα δίδυμο με την «επιχειρηματικότητα» και αποκαλύπτεται όλη η ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής κατεύθυνσης. Αντιλαϊκές, αντιδραστικές πολιτικές ολόπλευρης στήριξης και ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, που θέτουν στο κρεβάτι του Προκρούστη το σύνολο των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Και επειδή δεν είναι μακρινό το παρελθόν που και τα δύο μεγάλα κόμματα διεκδικούσαν την ψήφο του λαού, δίνοντας όρκους πίστης στους εργαζόμενους, είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πού ορκίζονται και τι λένε σήμερα. Ε, λοιπόν, στο «κυβερνητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ» απαριθμούνται:

• 104 φορές η ανταγωνιστικότητα
• 109 φορές η επιχειρηματικότητα, η ανάγκη ενίσχυσής της και η βελτίωση του σχετικού κλίματος
• 188 φορές οι επιχειρηματίες και οι επιχειρήσεις τους

Παρόμοια είναι και η εικόνα που παρουσιάζει το, μικρότερων διαστάσεων, πρόγραμμα της ΝΔ, όπου οι σχετικοί αριθμοί είναι 76, 35 και 2 αντίστοιχα. Και επειδή τα στεγνά νούμερα από μόνα τους δε λένε πολλά πράγματα, ας δούμε την άλλη όψη του ίδιου ζητήματος. Στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν:

• 4 αναφορές στους μισθωτούς
• 38 στους εργαζόμενους συνολικά
• 20 στους συνταξιούχους

Στο πρόγραμμα της ΝΔ γίνεται 1 αναφορά στους μισθωτούς, 11 στους εργαζόμενους συνολικά και 7 σε συνταξιούχους.

Οι πολλαπλές αναλύσεις των ζητημάτων που έχουν σχέση με την ανταγωνιστικότητα - επιχειρηματικότητα και οι εκπτώσεις που γίνονται, ακόμα και σε επίπεδο αναφορών, στην εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, δε δείχνουν απλά και μόνο την περιφρόνηση προς τους ανθρώπους που παράγουν τον πλούτο. Δείχνουν και με ένα σημειολογικό τρόπο τις κοινές προτεραιότητες των κυβερνητικών προγραμμάτων και των δύο κομμάτων. Προτεραιότητες που γίνονται οφθαλμοφανείς και από την κοινή φρασεολογία που υπάρχει στα προγράμματα των δύο κομμάτων. Προγράμματα, τα οποία στην ουσία αλληλοσυμπληρώνονται για το πώς θα διαμορφωθούν οι πλέον κατάλληλες για την οικονομική ολιγαρχία συνθήκες.

Κι αν θέλουμε ένα δείγμα για το προγραμματικό «κόψε - ράψε» των δύο κομμάτων, ο «Ρ» παραθέτει σήμερα ένα παράδειγμα (τέτοιας) σύγκλισης - σύμπλευσης - σύμπτυξης τοποθετήσεων και θέσεων που δείχνει την απόλυτη ταύτιση των δύο.

«Το όραμά μας για την Ελλάδα του 21ου αιώνα συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ανάπτυξη - απασχόληση - κοινωνική συνοχή» (ΝΔ). «Οι πολιτικές και οι στόχοι μας για την αγορά, το εμπόριο και την προστασία των καταναλωτών αποτελούν βασικές πτυχές της συνολικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ για την ανάπτυξη και τη σύγκλιση, την απασχόληση, την κοινωνική συνοχή» (ΠΑΣΟΚ).

«Το κράτος οφείλει να είναι αρωγός στην επιχείρηση. Δημιουργεί γι' αυτό την αναγκαία υποδομή, θέτει σταθερούς κανόνες και μεριμνά για την ύπαρξη ενός φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλοντος. Αναλαμβάνουμε τη διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος φιλικού προς τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα» (ΝΔ). Στόχος μας είναι «η δημιουργία ενός όλο και φιλικότερου προς τον επενδυτή περιβάλλοντος» (ΠΑΣΟΚ).

«Η πολιτική μας στοχεύει στη διευκόλυνση και την υποστήριξη της επιχειρηματικότητας, μέσα από τη δημιουργία ενός ευνοϊκού πλαισίου λειτουργίας και ενός δικτύου σύγχρονων υποδομών που εξασφαλίζουν την πρόσβαση των επιχειρήσεων» (ΠΑΣΟΚ). «Η πολιτική μας για ουσιαστική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας στοχεύει άμεσα στη λήψη μέτρων για τη μείωση του κόστους παραγωγής, στη βελτίωση της ποιότητας και στη δημιουργία των αναγκαίων υποδομών και θεσμών για τη στήριξη των επιχειρήσεων στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα» (ΝΔ).

Τα πάντα, λοιπόν, στο βωμό της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της μείωσης του κόστους παραγωγής. Το πώς θα γίνει αυτό είναι προσδιορισμένο με σχετική ακρίβεια σε όλα τα ντοκουμέντα της ΕΕ που έχει ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και με τα οποία συμφωνεί και η ΝΔ. Ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να ονοματίζεται από τους εκπροσώπους των δύο κομμάτων, τα επερχόμενα αντιλαϊκά μέτρα κινούνται σε πολλά επίπεδα. Πρώτον, μέτρα που ξεκινούν από τις κλασικές μορφές υπονόμευσης της θέσης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεύτερον, καινούριους τρόπους ενίσχυσης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του. Τρίτον, την καθιέρωση νέων δεδομένων σε όλη την γκάμα των παραγωγικών σχέσεων, που θα πρέπει πια να αποκτήσουν εντελώς νέα μορφή και να μη θυμίζουν σε τίποτα αυτό που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Οι μέθοδοι και οι πολιτικές είναι συγκεκριμένα: Με την πολιτική λιτότητας στους μισθούς. Την αύξηση των τιμών της αγοράς. Τη διατήρηση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Την εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Την υποαπασχόληση και την ετεροαπασχόληση. Τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου. Τη μείωση ή και την κατάργηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Τη σταδιακή μείωση των κρατικών δαπανών για υγεία και παιδεία. Την ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων και της μεταφοράς της δημόσιας περιουσίας στους κεφαλαιοκράτες. Την αύξηση των οικονομικών διευκολύνσεων προς το κεφάλαιο. Την παράδοση όλων των μεγάλων επενδύσεων στους ιδιώτες. Την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των εργαζομένων. Την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων και τη σταδιακή εφαρμογή του συστήματος των τριών πυλώνων ασφάλισης. Την παράδοση της δημόσιας Παιδείας και της Υγείας στις πολυεθνικές του κλάδου.

Στα πλαίσια τέτοιων αντιδραστικών και αποκρουστικών πολιτικών και μέτρων κινούνται οι προτάσεις και των δύο κομμάτων. Με μοναδικό στόχο να εξασφαλιστούν για το κεφάλαιο νέα κέρδη, μέσα από την ακόμα πιο ασφυκτική συμπίεση της θέσης των εργαζομένων. Ετσι, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, τα μαντάτα για την εργατική τάξη, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν είναι καθόλου καλά. Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η αντιλαϊκή επίθεση που εκδηλώνεται όλα τα τελευταία χρόνια, μετεκλογικά θα συνεχιστεί με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα. Οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απέναντι στην ντόπια πλουτοκρατία και την οικονομική ολιγαρχία της ΕΕ, για άμεση εφαρμογή του συνόλου των αντιλαϊκών προσανατολισμών, δε δικαιολογούν ελιγμούς. Η μοναδική περίπτωση να αλλάξουν τα χρονοδιαγράμματά τους και να ανακοπούν οι σχεδιασμοί τους είναι να πάθουν και οι δύο ένα γερό στραπάτσο στις εκλογές. Να τους μαυρίσει όσο γίνεται περισσότερο ο λαός και ταυτόχρονα να βγει από τις κάλπες σημαντικά ενισχυμένο το ΚΚΕ. Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για την κλιμάκωση και τη μαζικοποίηση των λαϊκών αγώνων μετεκλογικά, με στόχο την πάλη για τη διεκδίκηση της ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Πλάι στη μάχη του ψηφοδελτίου, στην προσπάθεια να καταθέσουμε ξανά την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, να τη συζητήσουμε και πάλι με όσους την έχουμε ήδη κουβεντιάσει, αλλά και με εκείνους που δεν έχουμε προλάβει, καταβάλλουμε και την προσπάθεια να φτάσει πλατιά το κάλεσμα της συμμετοχής στις κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις του Κόμματος. Σήμερα στην Πάτρα, στις 6.30μ.μ., στην πλατεία «Τριών Συμμάχων», με ομιλήτρια τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα. Αύριο Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη, στις 7μ.μ., στην πλατεία Αριστοτέλους και την Τετάρτη, στις 7μ.μ., στο Πεδίον του Αρεως στην Αθήνα, επίσης με ομιλήτρια την Αλ. Παπαρήγα, ενώ στη συγκέντρωση της Αθήνας θα χαιρετίσει και ο Κεμάλ Οκουγιάν ΓΓ του ΚΚ Τουρκίας. Τις ίδιες μέρες πραγματοποιούνται οι κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις σε πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.

Οι προσυγκεντρώσεις της Αθήνας έχουν καθοριστεί για τις 5.30μ.μ. στους παρακάτω χώρους:

• Στα Χαυτεία για την Αχτίδα ΑΕΙ - ΤΕΙ, την οργάνωση Σπουδάζουσας και την οργάνωση ΤΕΙ της ΚΝΕ, καθώς και των κλαδικών τομέων της ΚΝΕ.
• Στην Ομόνοια για τις Αχτίδες των Νοτίων, του 3ου - 4ου Διαμερίσματος, την οργάνωση του Πειραιά και των αντίστοιχων τομέων της ΚΝΕ.
• Στην πλατεία Λαυρίου για τις κλαδικές Αχτίδες.
• Στην Χαλκοκονδύλη και Πατησίων για την Ανατολική, Νοτιοανατολική, την Αχτίδα 2ου Διαμερίσματος και των αντίστοιχων τομέων της ΚΝΕ.
• Στα Παναθήναια για την Ανατολική Αττική, τη Βορειοανατολική Αχτίδα, την Αχτίδα 1ου - 7ου Διαμερίσματος και τους αντίστοιχους τομείς της ΚΝΕ.
• Σην πλατεία Βάθης της Δυτικής Αττικής, της Δυτικής και Νοτιο-δυτικής Αχτίδας, μαζί με τους αντίστοιχους τομείς της ΚΝΕ
• Στα Παναθήναια της Ανατολικής Αττικής, της Βορειο-ανατολικής Αχτίδας, του 1ου και 7ου διαμερίσματος και των αντίστοιχων τομεών της ΚΝΕ
• Στην πλατεία Αμερικής για το 5ο και 6ο διαμέρισμα

Να είμαστε όλοι παρόντες. Παρόντες στις συγκεντρώσεις που αποτελούν και τις τελευταίες μεγάλες, ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις του Κόμματός μας πριν την κάλπη. Παρόντες για να συζητήσουμε ξανά, ίσως για τελευταία φορά πριν την κάλπη, με τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουμε κερδίσει, με εκείνους που ακόμα ταλαντεύονται, με όλους. Για να σηματοδοτήσουμε όχι το τέλος μιας μεγάλης μάχης που δώσαμε και θα δίνουμε ως και την Κυριακή των εκλογών με αυταπάρνηση, αλλά την απόφασή μας να συνεχίσουμε με το ίδιο σθένος και την επομένη των εκλογών. Παρόντες για να μεταλαμπαδεύσουμε την αισιοδοξία μας για την έκβαση της εκλογικής μάχης σε όλο τον ελληνικό λαό, να διαμηνύσουμε την επιτακτική ανάγκη απ' αυτές τις εκλογές να προκύψει κάτι το διαφορετικό, κάτι το ελπιδοφόρο για τον λαό. Με αποδυνάμωση του δικομματισμού και ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Παρόντες για να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας πως την επαύριο των εκλογών στις επάλξεις του αγώνα για τα λαϊκά δίκια θα είμαστε ακόμα περισσότεροι, ακόμα πιο αποφασισμένοι, με τη δύναμη που θα μας έχει δώσει ο λαός, ανταποδίδοντάς του την εμπιστοσύνη του.

Ολοι στους δρόμους. Να μεταφέρουμε το κάλεσμα παντού. Το κάλεσμα της συμμετοχής στις γιορτές του Κόμματός μας, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα, παντού σε όλη τη χώρα. Για να τις μοιραστούμε με τους φίλους, με όλους εκείνους που συνέδραμαν για την επιτυχία της εκλογικής μάχης.

Το νέο σύγγραμμα της συγγραφέα, τ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, αποτελεί συνέχεια και επέκταση του αμέσως προηγούμενου που είχε τίτλο: «Η συνωμοτική παγκοσμιοποίηση». Το νέο βιβλίο ερευνά τις διασυνδέσεις ανάμεσα στην «παγκοσμιοποίηση» και στην έξαρση της τρομοκρατίας του καπιταλιστικού κέντρου, την επέκταση της εκμετάλλευσης, τον περιορισμό των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και ατομικών δικαιωμάτων.

Το συμπέρασμα που θεμελιώνεται από τη διασταύρωση επίκαιρων στοιχείων και πληροφοριών είναι ότι συνεχίζεται και επεκτείνεται η «παγκοσμιοποίηση» της «νέας τάξης», η τρομοκρατία των πολέμων, η άνοδος του ρατσισμού, η ένταση της εκμετάλλευσης, της ανεργίας και της βίας.

Η Μαρία Δελιβάνη δε συμμερίζεται την άποψη του Χάντινγκτον ότι πρόκειται για πόλεμο θρησκειών και πολιτισμών. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι ο αραβο-ισλαμικός κόσμος πιστεύει πως βρίσκεται μπροστά στην εφαρμογή συστηματικής σταυροφορίας εξόντωσης, για την προώθηση των οικονομικών και πολιτικών αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή των πετρελαίων.

Το νέο σύγγραμμα της Μ. Δ. ενισχύει, με ισχυρή επιστημονική θεμελίωση, το ογκούμενο μέτωπο κατά της ιμπεριαλιστικής αγριότητας και όσων της προσφέρουν «διευκολύνσεις».

Την επόμενη Κυριακή ψηφίζουμε και βασικό μέλημα όσων δεν το έχουν ακόμα πράξει είναι να ενημερωθούν για το πού ψηφίζουν. Για το σκοπό αυτό, οι εκλογείς θα πρέπει να απευθυνθούν στον οικείο δήμο, στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, στο τηλεφωνικό κέντρο 1564 ή στη σελίδα του υπουργείου Εσωτερικών στο διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.ypes.gr.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να επιδείξουν οι περίπου 545.000 νέοι ψηφοφόροι ώστε να μάθουν πού ψηφίζουν. Επίσης, οι ετεροδημότες, που έκαναν χρήση της δυνατότητας να ψηφίσουν στον τόπο κατοικίας τους, καθώς υπάρχουν 7.427 πρέπει τελικά να μεταβούν στο δήμο όπου είναι εγγεγραμμένοι για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, επειδή δε συμπληρώνεται ο αριθμός των 40 ψηφοφόρων από μια ευρύτερη εκλογική περιφέρεια, ώστε να συσταθεί ειδικό εκλογικό τμήμα ετεροδημοτών.

Η υπόθεση της ενημέρωσης αφορά όλους, καθώς υπάρχουν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργείου Εσωτερικών - περίπου 3.000 ψηφοφόροι που έχουν παραλειφθεί από τους εκλογικούς καταλόγους. Αυτοί θα πρέπει να απευθυνθούν στον οικείο δήμο, από τον οποίο θα εφοδιαστούν με μια υπεύθυνη δήλωση ότι είναι γραμμένοι στα δημοτολόγιά του και με αυτήν θα ψηφίσουν. Οι περίπου 48.000 διπλοεγγεγραμμένοι ψηφίζουν σε ένα δήμο, με βάση υπεύθυνη δήλωση που υπογράφουν στο εκλογικό τμήμα.

Αφού, λοιπόν, φροντίσουμε έγκαιρα να πληροφορηθούμε και να επιβεβαιώσουμε το δήμο και το εκλογικό τμήμα στο οποίο ψηφίζουμε, ας δούμε πώς θα διεξαχθεί η ψηφοφορία.

Ψηφίζουμε στις 7 Μάρτη, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Θυμίζουμε ότι το εκλογικό βιβλιάριο έχει καταργηθεί. Ψηφίζουμε μόνο με αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο.

Οι ετεροδημότες ψηφίζουν στον τόπο κατοικίας τους, τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας, στους εκλογικούς καταλόγους της οποίας είναι εγγεγραμμένοι. Δηλαδή ένας εκλογέας, ο οποίος είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου Λάρισας, αλλά κατοικεί στην Αθήνα, θα ψηφίσει στην Αθήνα, αλλά τους υποψήφιους των κομμάτων του Νομού Λάρισας.

θα ψηφίσουν σε ειδικά εκλογικά τμήματα ετεροδημοτών, που συστήνονται μόνο στις πρωτεύουσες των νομών, με βάση ειδικούς εκλογικούς καταλόγους στους οποίους τα ονόματά τους φέρουν την ένδειξη «Ε».

Ο ετεροδημότης που έχει υποβάλει δήλωση, ψηφίζει μόνο στον τόπο διαμονής του και όχι δυνητικά και στον τόπο της βασικής του εγγραφής. Επίσης ψηφίζουν υποχρεωτικά οι ετεροδημότες που κατά την ημέρα των εκλογών διαμένουν σε απόσταση μεγαλύτερη από 200 χιλιόμετρα από τον τόπο όπου υποχρεούνται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Συνεπώς από αυτές τις εκλογές, δε θα χορηγείται πλέον από τις αστυνομικές αρχές βεβαίωση χιλιομετρικής απόστασης.

Μπορούμε να εκφράσουμε την προτίμησή μας σε υποψήφιους βουλευτές, σημειώνοντας στο ψηφοδέλτιο, δίπλα στο όνομά τους, από έναν έως πέντε σταυρούς, ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια στην οποία ψηφίζουμε. Οσοι έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί σε κυβέρνηση που έτυχε ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής και έχουν εκλεγεί βουλευτές, καθώς και ο αρχηγός κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων, δε σταυροδοτούνται. Θεωρούνται ως σταυροί υπέρ τους το σύνολο των εγκύρων ψηφοδελτίων του κόμματος, στο ψηφοδέλτιο του οποίου περιλαμβάνονται.

Ψηφοδέλτιο με περισσότερους σταυρούς προτίμησης από όσους επιτρέπεται θεωρείται έγκυρο, χωρίς ωστόσο να λαμβάνεται υπόψη κανένας σταυρός προτίμησης. Αν όμως, υπάρξει ψηφοδέλτιο στο οποίο σημειώνονται δύο (για παράδειγμα) σταυροί και όχι ένας, όπως θα έπρεπε με βάση μια συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια, και ο ένας σταυρός έχει τεθεί δίπλα στο όνομα πρώην πρωθυπουργού ή αρχηγού κόμματος, τότε ο σταυρός λαμβάνεται υπόψη.

Οσοι ψηφίζουν την εκλογική περιφέρεια της Β΄ Αθηνών, βάζουν μέχρι 5 σταυρούς προτίμησης. Μέχρι και 4 στην Α΄ Αθηνών. Μέχρι και 3 στην Α΄ Θεσσαλονίκης. Μέχρι και 2 σταυρούς βάζουμε στις εκλογικές περιφέρειες που εκλέγονται από 6 μέχρι και 12 βουλευτές. Ενα σταυρό βάζουμε στις εκλογικές περιφέρειες που εκλέγονται από ένας μέχρι και 5 βουλευτές.

Συγκεκριμένα, στη Β΄ Αθηνών εκλέγονται 42 βουλευτές. Στην Α΄ Αθηνών, 17. Στην Α΄ Θεσσαλονίκης 16. Στο υπόλοιπο Αττικής, 12. Στην Αχαΐα, 9. Από 8 βουλευτές εκλέγουν οι εξής περιφέρειες: Λάρισας, Αιτωλοακαρνανίας, Β΄ Πειραιώς, Ηρακλείου. Από 7 βουλευτές εκλέγουν οι εξής Περιφέρειες: Β΄ Θεσσαλονίκης, Σερρών. Από 6 οι περιφέρειες Ηλείας, Εύβοιας, Α΄ Πειραιά. Από 5 βουλευτές εκλέγουν οι περιφέρειες Κοζάνης, Ιωαννίνων, Μαγνησίας, Τρικάλων, Καρδίτσας, Φθιώτιδας, Μεσσηνίας, Δωδεκανήσου. Στις περιφέρειες Εβρου, Καβάλας, Πέλλας, Ημαθίας, Πιερίας, Βοιωτίας, Κορινθίας, Χανίων εκλέγονται από 4 βουλευτές. Από 3 βουλευτές εκλέγουν οι περιφέρειες Ροδόπης, Ξάνθης, Δράμας, Χαλκιδικής, Κιλκίς, Αρτας, Κέρκυρας, Αργολίδας, Αρκαδίας, Λακωνίας, Λέσβου, Κυκλάδων. Στις περιφέρειες Φλώρινας, Καστοριάς, Πρέβεζας, Χίου, Ρεθύμνου, Λασηθίου εκλέγονται από 2 βουλευτές. Τέλος, μονοεδρικές, εκλέγουν δηλαδή από ένα βουλευτή, είναι οι περιφέρειες Γρεβενών, Θεσπρωτίας, Λευκάδας, Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ευρυτανίας, Φωκίδας, Σάμου.

Οι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες και λιμενικοί ψηφίζουν με υπηρεσιακή ταυτότητα είτε στο δήμο στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι εγγεγραμμένοι είτε στο δήμο όπου υπηρετούν, με βάση ειδικούς εκλογικούς καταλόγους. Κατά τον ίδιο τρόπο ψηφίζουν και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι δικαστικοί, με την αστυνομική τους όμως ταυτότητα.

Τα μέλη των εφορευτικών επιτροπών ψηφίζουν στο εκλογικό τμήμα όπου ασκούν τα καθήκοντά τους.

Οι δικαστικοί αντιπρόσωποι ψηφίζουν στο εκλογικό τμήμα όπου έχουν διοριστεί τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας στην οποία υπάγεται το εν λόγω εκλογικό τμήμα.

Οι έφοροι δικαστικών αντιπροσώπων και αναπληρωτές δικαστικοί αντιπρόσωποι, που δεν άσκησαν τα καθήκοντά τους, ψηφίζουν σε εκλογικό τμήμα της έδρας του εφόρου τους υποψήφιους της εκλογικής περιφέρειας στην οποία υπάγεται το συγκεκριμένο εκλογικό τμήμα.

Οι κληρικοί ψηφίζουν στον τόπο όπου βρίσκονται την ημέρα των εκλογών και ασκούν τα ιερατικά τους καθήκοντα.

Οι Ελληνες ναυτικοί, που υπηρετούν σε πλοίο με ελληνική σημαία, ψηφίζουν σε δήμο ή κοινότητα του λιμανιού όπου βρίσκεται το πλοίο, με βάση ονομαστικές καταστάσεις που συντάσσονται από τον πλοίαρχο και θεωρούνται από τον προϊστάμενο της Λιμενικής ή Αστυνομικής ή Τελωνειακής Αρχής του οικείου δήμου. Οι ναυτικοί ψηφίζουν με το ναυτικό τους φυλλάδιο ή την αστυνομική τους ταυτότητα.

Οι κρατούμενοι θα ψηφίσουν μέσα στις φυλακές. Εχουν συσταθεί 27 εκλογικά τμήματα.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες εξυπηρετούνται με απόλυτη προτεραιότητα.

Πολύ σημαντικά είναι τα καθήκοντα των εκλογικών αντιπροσώπων ώστε να διεξαχθούν σωστά οι εκλογές και να περιφρουρηθεί η νομιμότητα της διαδικασίας. Ο εκλογικός αντιπρόσωπος για κάθε παραβίαση της διαδικασίας της ψηφοφορίας που μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα σε βάρος του ΚΚΕ και γενικότερα, πρέπει να υποβάλει έγγραφη ένσταση στον πρόεδρο της εφορευτικής επιτροπής. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται ώστε το πρακτικό που συντάσσεται στο τέλος της ψηφοφορίας με τα αποτελέσματα να ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Θα πρέπει να περιφρουρηθούν τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ από τυχόν λάθος χαρακτηρισμό τους ως άκυρων ή αντίθετα ο χαρακτηρισμός ως έγκυρου ψηφοδελτίου άλλου κόμματος που είναι άκυρο. Ακόμη, επειδή η ψηφοφορία θα γίνεται είτε με αστυνομική ταυτότητα, είτε με διαβατήριο και πολλά ακούγονται, σχετικά με «αερομεταφερόμενους ψηφοφόρους» από την αλλοδαπή, είναι απαραίτητο να προσέχονται ιδιαίτερα οι περιπτώσεις αυτές και να καταγράφονται όσοι ψηφίζουν με διαβατήριο, ώστε να είναι δυνατός ο μετέπειτα έλεγχος και η διασταύρωση των στοιχείων.

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι ίσως και το μοναδικό τους άλλοθι συγκάλυψης της υποκρισίας τους απέναντι σ' αυτό το δήθεν επιθυμητό τους στόχο για «συνεργασία με το ΚΚΕ», με την πολιτική που έχει το ΚΚΕ. Πρώτ' απ' όλα γιατί, αντικειμενικά, την πολιτική του ΚΚΕ την απεχθάνονται. Και ταυτόχρονα γιατί χρησιμοποιώντας επίσης ως άλλοθι τη μη αποδοχή του ΚΚΕ στη δήθεν πρότασή τους για αριστερή συνεργασία, συγκαλύπτουν την ταξική ουσία της πολιτικής τους, την εναλλακτική τους πρόταση διεξόδου στο επίπεδο διακυβέρνησης και ποιον αυτή εξυπηρετεί.

Ο ΣΥΝ διαφωνεί ριζικά με την πολιτική διέξοδο που παλεύει και προωθεί το ΚΚΕ, για το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό μέτωπο πάλης για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Αρα εναντιώνεται στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία που προβάλλει το ΚΚΕ, με κατεύθυνση σύγκρουσης έως το επίπεδο της εξουσίας, γι' αυτό και λέμε ότι ο ΣΥΝ είναι πολέμιος της πολιτικής του ΚΚΕ. Και το έχει διακηρύξει με τον πλέον επίσημο τρόπο από το τελευταίο προγραμματικό του συνέδριο (2003), όπου σχετικά με το ΚΚΕ αναφέρει: «Εχοντας ανακαλύψει (σ.σ. το ΚΚΕ), πως τα πάντα ανάγονται, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση, στη δράση των "μονοπωλίων" και του "ιμπεριαλισμού"... αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική...».

Ανάλογες είναι και οι τοποθετήσεις προηγούμενων συνεδρίων του. Ας τις παρακολουθήσουμε: «Το σημερινό ΚΚΕ έχει στραφεί οριστικά προς το παρελθόν, προσβλέποντας σε πρότυπα και πρακτικές που δυσφημίζουν τα ιδανικά του σοσιαλισμού. Ακολουθεί πολιτική αυτοαπομόνωσης, φανατισμού και περιχαράκωσης, ιδιαίτερα όσον αφορά τους αγώνες και την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης» (Πολιτική απόφαση του 2ου συνεδρίου του, 1996).

Ενώ στην Πολιτική απόφαση του 3ου συνεδρίου του (2000), αναφέρει: «Απορρίπτει (σ.σ. ο ΣΥΝ) επίσης κάθε λογική συμπληρωματικότητας απέναντι στο ΚΚΕ που οδηγούν σε απόψεις περί στρατηγικής συνάντησης με το ΚΚΕ και δημιουργίας ενός "ενιαίου πόλου της Αριστεράς"» (Πολιτική απόφαση του 3ου συνεδρίου του, 2000).

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο ΣΥΝ έχει ριζικά διαφορετική πολιτική από το ΚΚΕ. Τόσο διαφορετική που ο ίδιος εκτιμά ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας. Το ίδιο ακριβώς εκτιμά και το ΚΚΕ. Επομένως για ποια συνεργασία κάνει λόγο ο ΣΥΝ, αφού εκτιμά ότι το ΚΚΕ «αρνείται τελικά να ασκήσει άλλη πολιτική»; Και ποια πολιτική; Αυτή της προσαρμογής στις ανάγκες της διαχείρισης του συστήματος; Τέτοια προσαρμογή το ΚΚΕ ούτε έκανε, ούτε είναι διατεθειμένο να κάνει. Γιατί δεν είναι διατεθειμένο να απεμπολήσει τα λαϊκά συμφέροντα στο όνομα συμμετοχής σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού.

Ο ΣΥΝ προβάλλει το επιχείρημα ότι η «ενότητα της Αριστεράς» με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ, θα μειώσει περισσότερο το δικομματισμό. Για ποιο σκοπό; Για να επιβάλει την κυβέρνηση συνεργασίας, τη συμμετοχή δηλαδή στο παιχνίδι της διαχείρισης; Ο ΣΥΝ πράγματι αποσιωπά το ζήτημα ποια διακυβέρνηση, ποια εξουσία θα εφαρμόσει την πολιτική που ο ίδιος προτείνει. Προεκλογικά εμφανίζεται να κάνει αγώνα ενάντια και στο ΠΑΣΟΚ. Είναι ειλικρινής και φερέγγυος ως προς αυτό; Γιατί, όμως, στο τελευταίο, το προγραμματικό του συνέδριο απέρριψε πρόταση που έλεγε: «Ο ΣΥΝ... θεωρεί ότι δεν υφίσταται πλέον κανένα περιθώριο συνεργασίας είτε προεκλογικά, είτε μετεκλογικά με την ηγεσία του κόμματος του ΠΑΣΟΚ και...εγκαταλείπεται και η πολιτική της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, που παρέπεμπε σε πολιτικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ»; Μήπως, γιατί δεν έχει εγκαταλειφθεί, άρα οι όποιες αντιΠΑΣΟΚικές διακηρύξεις είναι χωρίς αντίκρισμα;

Επομένως το ζήτημα της διακυβέρνησης της εξουσίας είναι θεμελιακό για τις συνεργασίες, αφού ο χαρακτήρας της είναι άμεσα συνδεδεμένος με το ποια πολιτική αυτή θα εφαρμόσει. Το ΚΚΕ επιμένει ότι ο λαός έχει ανάγκη από μια διακυβέρνηση για μια κυβέρνηση που δε θα έχει καμία σχέση με το μεγάλο κεφάλαιο, θα βρίσκεται σε αντιπαράθεση μαζί του, όχι με λόγια, αλλά με έργα, στο πεδίο της οικονομίας και στην εξωτερική πολιτική. Μια κυβέρνηση που ταυτίζεται με εξουσία του λαού.

Αρα η απάντηση στο δικομματισμό δεν μπορεί να είναι μια συμμαχία που ενδιαφέρεται να διασφαλίσει συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που να αποδεικνύει ότι μέσω της κυβερνητικής συνεργασίας έγινε δυνατό να αλλάξει η πολιτική γραμμή ενός αστικού κόμματος.

Γιατί δεν εξηγεί ο ΣΥΝ τι θα κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, με τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, με την ιδιωτικοποίηση στον τομέα της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, του Αθλητισμού και του Πολιτισμού, με τις δεσμεύσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, με τις εκχωρήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων; Θα επιβάλλει ανατροπή αυτών των αντιδραστικών επιλογών; Τίποτα απ' αυτά δεν ξεκαθαρίζει ο ΣΥΝ.

Η αντιλαϊκή πολιτική λοιπόν δεν αντιμετωπίζεται από πολιτικές δυνάμεις που επικυρώνουν την πολιτική της ΕΕ, επικυρώνοντας το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ, το Ευρωσύνταγμα. Και ο ΣΥΝ έχει επικυρώσει όλα τα παραπάνω, άρα δεσμεύεται από αυτές τις στρατηγικές επιλογές του και γι' αυτό πατά σε δυο βάρκες και με την ΕΕ και με το λαό, αλλά και τα δυο μαζί δε γίνεται να συνυπάρξουν.

Και ένα ακόμη βασικό ζήτημα. Ο ΣΥΝ προβάλλει την άποψη ότι δεν υπάρχει «εθνικός δρόμος αλλαγής». Είναι άκρως επικίνδυνη άποψη για το λαό και το κίνημά του. Γιατί, ουσιαστικά, ακυρώνει τη λαϊκή πάλη κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική, για τη διεκδίκηση λύσεων στα προβλήματα, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των εργαζομένων, για να ανατρέψει ο λαός την εξουσία του κεφαλαίου και την πολιτική που εφαρμόζεται απ' αυτήν που είναι η αιτία όλων των δεινών και των βασάνων του.

Είναι η λογική που επιδιώκει να τεκμηριώσει την πολιτική της ενσωμάτωσης στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) με την άποψη ότι μόνο εντός αυτής, λόγω της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Αλλά η αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζεται από τις εθνικές κυβερνήσεις σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις συνδιαμορφώνουν την αντιλαϊκή αυτή πολιτική και στο επίπεδο της ΕΕ. Επομένως, ο αντίπαλος κάθε λαού, παρά την ένταση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, δηλαδή της διαπλοκής των εθνικών κεφαλαίων, βρίσκεται βασικά μέσα σε κάθε χώρα που ασκείται η εξουσία του κεφαλαίου.

Αυτή η άποψη οδηγεί το λαό στην πλήρη ενσωμάτωση στη σημερινή πραγματικότητα, στην πλήρη παραίτηση, όχι μόνο από οράματα για τη δική του κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση αύριο που πρέπει να έχει, αλλά και στην παραίτηση της αντεπίθεσης και της σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική σήμερα. Αυτή η πολιτική στην ουσία οδηγεί το λαό στο να επιλέγει ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Καλλιεργεί τη μοιρολατρία υποταγής στο μονόδρομο του κεφαλαίου τσακίζει τις ελπίδες του λαού για καλύτερες μέρες. Αυτή η θέση αποτελεί για την ηγεσία του ΣΥΝ άλλοθι δικαιολόγησης της συναίνεσής της σε βασικές επιλογές της ΕΕ άρα και της κυρίαρχης πολιτικής.

Και ακριβώς σε μια περίοδο όπου η πάλη δεν πρέπει να γίνεται μόνο για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά και κατά της μοιρολατρίας, αυτή η θέση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και για την ηγεσία του ΣΥΝ άλλοθι δικαιολόγησης της συναίνεσής της σε βασικές επιλογές της ΕΕ, άρα και της κυρίαρχης πολιτικής.

Το ΚΚΕ έχει ενωτική πολιτική, όχι για τη διαχείριση του συστήματος, αλλά σε όφελος του λαού. Ακόμη και οι συνεργασίες και συσπειρώσεις σε επιμέρους στόχους πρέπει να εναντιώνονται στην κυρίαρχη πολιτική. Οι προτάσεις του ΚΚΕ για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων συνδέονται με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, αφού εναντιώνονται στην πολιτική του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ έχει «ενωτική πρόταση» σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση, δηλαδή αντιλαϊκή. Τέτοια, όμως, δεν έχει το ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ το ξέρει, γι' αυτό και είναι τεράστιο ψέμα και υποκρισία ότι επιζητά τη συνεργασία μαζί του. Τους βολεύει, όμως, προεκλογικά γιατί γνωρίζουν ότι οι αριστεροί άνθρωποι, οι λαϊκοί αγωνιστές, επιθυμούν την ενότητα της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τα δικά τους συμφέροντα και επιζητούν πράγματι την κοινωνική συμμαχία και συνεργασία πολιτικών δυνάμεων για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης κόντρα στην κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου. Ετσι, προσπαθεί να ψαρεύει ψήφους στα θολά νερά.

Το ΚΚΕ έχει πρόταση συμμαχιών σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή βάση. Οι πολιτικές διαφορές του με το ΣΥΝ δεν έχουν σχέση με την υπόθεση της «Αριστεράς», αλλά με τους δυο δρόμους εξέλιξης της κοινωνίας, αυτό των μονοπωλίων και αυτό του λαϊκού μετώπου. Ο ΣΥΝ αρνείται το δεύτερο δρόμο.

ΛΙΓΕΣ μέρες πριν αρχίσει στο δικαστήριο η δίκη που είχε οργανώσει η κυβέρνηση των δοσιλόγων για να διαλύσει την ΕΠΟΝ, που είχε πριν από λίγους μήνες αναγνωριστεί σαν σωματείο, στο «Ριζοσπάστη» ο Κώστας Καραγιώργης, διευθυντής της εφημερίδας, μ' ένα κύριο άρθρο του έδινε στους αναγνώστες ένα πανόραμα για την πλούσια δράση, που είχε αναπτύξει η ΕΠΟΝ.

«...ΑΠΟ το Πανεπιστήμιο και τα Γυμνάσια και τ' άλλα σχολειά ως τα εργοστάσια και τα γραφεία η ΕΠΟΝ ήταν ο εθνικός άξονας, που συγκέντρωσε γύρω του μαχητικά τη νεολαία των πόλεων. Αλλά και στην ύπαιθρο είναι ζήτημα αν υπάρχει και το πιο καθυστερημένο, το πιο απομακρυσμένο χωριό σε όλη την Ελλάδα, που να μην είχε φθάσει η πνοή της ΕΠΟΝ. Κι εκεί εξίσου με τις πόλεις η πνοή αυτή ήταν εθνική μαχητική, όσο ήταν και εθνική πολιτιστική...».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΠΟΝ, προσθέτει στο άρθρο του ο Κ. Καραγιώργης, βγήκε από τη ζωή της νέας γενιάς, μέσα στην πιο ηφαιστειακή εθνική της εξόρμηση. Δοκιμάστηκε με το αίμα της μέσα στη ζωή. Ρίζωσε μέσα στην καρδιά της νεολαίας, γιατί ήταν ολοδική της οργάνωση. Γι' αυτό είναι ακατάλυτη! Οπως είναι ακατανόητη η σημερινή Ελλάδα χωρίς την Εθνική Αντίσταση, έτσι είναι ακατανόητη και η σημερινή ελληνική νεολαία χωρίς την ΕΠΟΝ».

ΣΤΗΝ ίδια περίοδο, οι μεγάλοι φίλοι της ΕΠΟΝ με χαιρετιστήρια μηνύματα βεβαίωναν τη συμπαράστασή τους, αλλά και την ξεχωριστή αξία που είχε η αντιστασιακή προσφορά της στον απελευθερωτικό μας αγώνα.

ΗΤΑΝ ο Κ. Βάρναλης, που μίλησε με τούτα τα λόγια: «Η οχτάχρονη φασιστική τυραννία (της 4ης Αυγούστου και της Κατοχής) δεν μπόρεσε μ' όλη την τρομοκρατία να διαφθείρει τη νέα γενιά. Η γενιά τούτη είναι η μεγαλύτερή μας εθνική δύναμη για το μέλλον, για τον αγώνα της λευτεριάς και της λαοκρατίας, που συνεχίζεται ίσαμε την τελειωτική νίκη του λαού...».

ΚΑΙ ο ποιητής του «Οδηγητή» θα προσθέσει: «Σαν παλιός δάσκαλος, που έζησα τα καλύτερά μου χρόνια με τα παιδιά, σαν αριστερός λογοτέχνης, που έδωσα ό,τι καλύτερο μπορούσα για το ξύπνημα και το φωτισμό του λαού μας, χαιρετίζω τα νιάτα της Ελλάδας, τα καλύτερα νιάτα της Ελλάδας, αυτά που ψήθηκαν στον αγώνα, αυτά που ένιωσαν το χρέος τους στα χρόνια της φασιστικής τυραννίας κι έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία του λαού μαζί με τους μεγάλους...».

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΓΕΡΗΣ για την ΕΠΟΝ γράφει: «...Ο αγωνιστικός πυρετός που είχε κυριέψει τη νεότητα ήταν φαινόμενο καταπληκτικό, τόσο ηθικά, όσο και ψυχολογικά. Ηταν συναγερμός ψυχών. Ποτέ η ελληνική νεολαία δεν είχε φτάσει σε τέτοια ηθικά ύψη, ούτε στις πιο ένδοξες εποχές της ελληνικής ιστορίας, μια ηθική μέθη, ένα ηρωικό πάθος, μια πρωτόφαντη περιφρόνηση του θανάτου κι ανήκουστη τόλμη την εμψύχωνε. Μα οι θυσίες ποτέ δεν πάνε χαμένες. Του λαού το αίμα είναι σαν τα δόντια του μυθικού δράκοντα, όπου θα σπαρθεί, από κάθε σταγόνα του θα γεννιούνται γίγαντες...».

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Κοζάνης Ιωακείμ θα πει τα παρακάτω λόγια για την ΕΠΟΝ και τους ΕΠΟΝίτες: «... ο νους μας στρέφεται στοργικά προς την αγωνιζόμενην διά μίαν νέαν Ελλάδα νεολαία μας. Ενθυμούμαι τους ηρωικούς αγώνες της ΕΠΟΝ εις τον ημιτελή ακόμα εθνικοαπελευθερωτικόν αγώνα για μια ζωή ευγενέστερη και ευτυχέστερη μέσα εις το πλαίσιον της παγκόσμιας νεολαίας. Κάποτε, όταν θα δικαιωθούν οι αγώνες του λαού μας, δε θα υπάρχουν παιδιά που να μη λάμπουν από υγεία, χαρά, πολιτισμό και επάρκεια σε όλα...».

ΤΑ ΝΙΑΤΑ της ΕΠΟΝ. με την πλούσια δράση τους. κέρδισαν την εκτίμηση και την αγάπη του λαού. Ανθρωποι και τόποι κρατούν από τότε και στα πιο μικρά χωριουδάκια ζωντανή την παρουσία της, αλλά και τη μεγάλη αγωνιστική και πολιτιστική προσφορά της.

Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε τη νύχτα μέρα. Να ξαναδούμε όλους τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που ελπίζουν από την ενίσχυση του ΚΚΕ, αλλά είναι δική τους υπόθεση. Να μιλήσουμε με κάθε άνθρωπο, στους τόπους δουλιάς, σε κάθε σπίτι λαϊκής και εργατικής οικογένειας, στη νεολαία. Με αφορμή το ψηφοδέλτιο, συζητάμε ξανά με όσους συζητήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα στις συσκέψεις, στις συγκεντρώσεις, στις περιοδείες, στους αγώνες, τους καλούμε εκ νέου να ψηφίσουν το ΚΚΕ και αναδεικνύουμε ξανά την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα της κόκκινης ψήφου. Κάθε κενό δικό μας σ' αυτή τη δουλιά το καλύπτει ο αντίπαλος ό,τι πολιτικό χρώμα και αν έχει και δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήνουμε τους απλούς ανθρώπους του μόχθου, χωρίς τόνωση της αντίστασης σε διλήμματα και εκβιασμούς, στις πολύπλευρες πιέσεις που ασκούνται και θα ενταθούν αυτές τις μέρες, να κλείσουν τα αυτιά στις δικομματικές σειρήνες.

Δουλιά με αυταπάρνηση, χωρίς καμία επανάπαυση, κανέναν εφησυχασμό. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ και στις εκλογές θα είναι ενίσχυση των αναπόφευκτων ταξικών αγώνων από την επομένη των εκλογών.

Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει ανίσχυρος ο δικομματισμός, ανίσχυρη η κυρίαρχη πολιτική, ανίσχυρη η κυβέρνηση που θα αναδειχτεί αλλά ανίσχυρη και η αντιπολίτευση του άλλου πόλου του δικομματισμού. Και ανίσχυρη κυβέρνηση, ανίσχυρος ο άλλος πόλος του δικομματισμού, σημαίνει δυσκολίες και εμπόδια στην εφαρμογή αντιλαϊκής πολιτικής. Το ΚΚΕ δεν έλειψε από κανέναν αγώνα για δουλιά, Παιδεία και Υγεία, για καλύτερο εισόδημα, για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Για τον πολιτισμό και το περιβάλλον, για την ισοτιμία των δύο φύλων και τα προβλήματα της νεολαίας. Ηταν μπροστά στον αγώνα κατά των ιδιωτικοποιήσεων, κατά της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, των αντιλαϊκών αποφάσεων της ΕΕ, κατά του πολέμου και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ είπε την αλήθεια για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, για το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ και το ευρώ, για το Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν τα άλλα κόμματα την έκρυβαν.

Στάθηκε όρθιο, για να μείνει όρθια και η ελπίδα, για να φουντώσει και πάλι η φλόγα της αγωνιστικής ανάτασης του λαού, για να αναπτυχθεί η λαϊκή πρωτοβουλία και χειραφέτηση.

Η ανεργία, η φτώχεια και η λιτότητα, οφείλονται στο γεγονός ότι τα μέσα παραγωγής του πλούτου τα κατέχουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου. Αυτές οι δυνάμεις, μέσω των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, καρπώνονται και τον πλούτο που ανήκει στο λαό. Οσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια αυτών των δυνάμεων, όσο το λαϊκό κίνημα δεν αλλάζει το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, τόσο τα προβλήματα θα διογκώνονται. Ο πλούτος, που με τα χέρια και το πνεύμα τους παράγουν οι εργαζόμενοι, είναι αρκετός για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας, για σταθερή εργασία και αξιοπρεπή διαβίωση, καθαρό περιβάλλον, δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία, πολιτιστική αναγέννηση και λαϊκό αθλητισμό.

Το ΚΚΕ νοιάζεται για την κοινωνική και πολιτική ενότητα που έχει ανάγκη ο τόπος, για το χτίσιμο του λαϊκού μετώπου, που θα αναδειχτεί στο μεγάλο αντίβαρο.

Αυτή η συμμαχία θα εμπνεύσει μεγάλους αγώνες, θα καλλιεργήσει το έδαφος της λαϊκής αυτενέργειας και πρωτοβουλίας. Θα αποτρέπει τα χειρότερα, θα αποσπά κατακτήσεις, ενώ θα βάζει πλώρη για το βασικό σκοπό, που είναι η κατάκτηση της εξουσίας. Οι εκλογές της 7ης του Μάρτη μπορούν να συμβάλουν να γίνει ένα βήμα μπροστά, να ανοίξει ένα παράθυρο αισιόδοξης προοπτικής.

Ολοι, λοιπόν, στη μάχη της τελικής ευθείας με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, για να κάνουμε την επόμενη μέρα πιο φωτεινή για το δρόμο του λαού, με το ΚΚΕ ενισχυμένο και εκλογικά και πολιτικά, γεγονός που θα δώσει νέα ορμή στους λαϊκούς αγώνες. Οταν το ΚΚΕ ενισχύεται, το κατεστημένο τρομάζει. Να τους τρομάξουμε, λοιπόν.

Τα ψηφοδέλτια μάχης, λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια στο δικομματισμό, τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και των συνεργαζόμενων με το Κόμμα δυνάμεων και αγωνιστών σ' όλη την Ελλάδα, παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης». Ψηφοδέλτια που συγκροτούνται από αγωνιστές του εργατικού και μαζικού λαϊκού κινήματος, από διανοούμενους, ανθρώπους των Τεχνών και του Πολιτισμού, πρωταγωνιστές στις μάχες των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, ψηφοδέλτια, στα οποία καταγράφεται, και μέσα από την παρουσία των προσώπων που τα συγκροτούν, η αντίληψη του ΚΚΕ για την κοινωνική συμμαχία. Ψηφοδέλτια που έχουν οικοδομηθεί μέσα στους κοινούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων από ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στους αγώνες των φτωχομεσαίων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού.

Κώστας Καζάκος

2. ΔΡΟΥΤΣΑΣ ΚΩΣΤΑΣ: Πολιτικός μηχανικός - συγκοινωνιολόγος, πρόεδρος του ΙΝΚΑ Μακεδονίας και της Κίνησης Πολιτών Θεσσαλονίκης.

3. ΘΕΡΜΟΣ ΗΛΙΑΣ: Πρόεδρος του Τμήματος των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

4. ΛΟΥΓΓΗΣ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Διδάκτωρ Μεσαιωνικής Ιστορίας Σορβόνης, διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, πρόεδρος του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών.

5. ΜΑΪΛΗΣ ΜΑΚΗΣ: Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου.

6. ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΩ: Γεωπόνος στο υπουργείο Γεωργίας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνη του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής.

7. ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ: Οικονομολόγος, επί χρόνια συνδικαλιστικό στέλεχος, πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου του ΚΚΕ.

8. ΜΑΥΡΙΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, μέλος του ΔΣ της ΓΣΕΕ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

9. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ: Δημοσιογράφος.

10. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ.

11. ΠΑΥΛΟΣΟΓΛΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗΣ: Διδάκτωρ Βιομηχανικής Μεταλλουργίας. Διατέλεσε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μπέρμινγχαμ στην Αγγλία.

12. ΠΑΠΑΜΑΡΓΑΡΗΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ: Οικονομολόγος, πρόεδρος στην Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης.

Ηλίας Θερμός

Κώστας Δρούτσας

Τηλέμαχος Λουγγής

Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου

Κώστας Μαραγκουδάκης

Γιώργος Μαυρίκος

Θεοχάρης Παπαμάργαρης

Νίκος Μπογιόπουλος

Διαμάντω Μανωλάκου

Ιορδάνης Παυλόσογλου