Πολύς θόρυβος έγινε τα τελευταία χρόνια - και συνεχίζει να γίνεται - γύρω από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας την τελευταία δεκαετία. Το οικονομικό επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος, επιχειρώντας να εξωραΐσει την εφαρμοζόμενη - μέχρι σήμερα - αντιλαϊκή πολιτική, επικαλείται τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας σαν το «ισχυρό χαρτί». Υπόσχεται, μάλιστα, πως - αν κερδίσει τις εκλογές της 7ης Μάρτη - θα αξιοποιήσει τον αυξανόμενο εγχώριο πλούτο (δηλαδή το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ) για να βελτιώσει τους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές παροχές και γενικότερα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Πώς, όμως, εκφράστηκαν στην πράξη οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, για την οποία τόσο πολύ περηφανεύεται η ηγεσία του παλιού, αλλά και του νέου ΠΑΣΟΚ και ποιοι ήταν οι κερδισμένοι από το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ;

Αποτελεί, σχεδόν, κοινό μυστικό ότι από το 1995 μέχρι σήμερα - ελέω της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του παλιού και νέου ΠΑΣΟΚ - μεγάλωσε η ανισοκατανομή του πλούτου, σε βάρος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο, αλλά προκύπτει από την επεξεργασία των ίδιων των επίσημων στοιχείων, για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η κατανομή του νεοπαραγόμενου πλούτου (αύξηση του ΑΕΠ). Αυτό το συμπέρασμα τεκμηριώνεται και από τα αναλυτικά στοιχεία που παραθέτουμε για την εξέλιξη:

• Του εγχώριου πλούτου (ΑΕΠ), που σκιαγραφεί την πορεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
• Του «λειτουργικού πλεονάσματος» (έτσι βαφτίζουν τα κέρδη των επιχειρήσεων).
• Των «αμοιβών εξαρτημένης εργασίας» (δηλαδή των εισοδημάτων για μισθούς και ημερομίσθια).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, σε κάθε 100 ευρώ που αυξανόταν ο πλούτος της Ελλάδας (από τους εργαζόμενους που είναι και οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου) τα 41 ευρώ κατέληγαν με τη μορφή κερδών στα θησαυροφυλάκια των επιχειρήσεων (που τα μοίραζαν μεταξύ τους οι λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι κάθε είδους υπηρέτες τους) και μόλις 27 ευρώ περίσσευαν για να μοιραστούν μεταξύ τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων. Μια δεύτερη πηγή, για τους κερδισμένους και χαμένους από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας - για την οποία τόσο πολύ περηφανεύεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - είναι από τη μια οι προκλητικοί ρυθμοί αύξησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και από την άλλη η σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των μισθών, των συντάξεων και γενικότερα των λαϊκών εισοδημάτων, που αυξάνονται γύρω και κάτω από τον άξονα του πληθωρισμού.

Από τα παραπάνω, είναι ολοφάνερο πως οι μεγάλοι κερδισμένοι από το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης ήταν και παραμένουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες από τα παλιά και νέα τζάκια που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, τα τελευταία δέκα χρόνια, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς γύρω από το 4%, ο οποίος πράγματι είναι αρκετά υψηλότερος από το μέσο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποτέλεσμα των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης (όπως προκύπτει και από τον πίνακα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, οριστικά στοιχεία) ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) να αυξηθεί από το 1995 μέχρι και το 2002 κατά 76,6 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι πάνω από 26 τρισεκατομμύρια δραχμές. Από 79,927 εκατ. ευρώ που ήταν το ΑΕΠ το 1995 έφτασε το 2002 στο ποσό των 141,132 εκατ. ευρώ (αύξηση 76,6%).

Η παλιά και νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει πως η μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ (που οδήγησε την Ελλάδα στην 25η θέση των πλουσιότερων χωρών του κόσμου) έκανε πλουσιότερους ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες. Επιχειρεί έτσι να κρύψει το γεγονός ότι οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες μεγαλοεπιχειρηματίες (από τα παλιά και νέα τζάκια), οι οποίοι - αξιοποιώντας στο έπακρο την αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος του νεοπαραγόμενου πλούτου, αφήνοντας κάποια «ψίχουλα» για αυξήσεις μισθών (με τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας) στους εργαζόμενους και γενικότερα τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς.

Διαβάζοντας κανείς πιο προσεκτικά το πώς μοιράστηκε το κομμάτι της νέας πίτας του ΑΕΠ, θα διαπιστώσει πως οι «κηφήνες» τρώνε με κουτάλες (τον νεοπαραγόμενο πλούτο), ενώ οι πραγματικοί παραγωγοί του εγχώριου πλούτου με... κουταλάκια ή ακόμη και με τρύπια κουτάλια! Στους πρώτους ανήκουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες μαζί με τους κάθε είδους υπηρέτες τους και στους δεύτερους οι εργαζόμενοι (μισθωτοί - συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ κλπ.).

Αδιάψευστος μάρτυρας το γεγονός ότι από τα 71 δισ. ευρώ (76,6%) που αυξήθηκε το ΑΕΠ στην περίοδο 1995-2002:

• Οι «αμοιβές εξαρτημένης εργασίας» (σ.σ. μισθοί και ημερομίσθια) αυξήθηκαν κατά 20,72 δισ. ευρώ ήτοι 7,1 τρισ. δραχμές. Το ποσό αυτό, από την αύξηση του ΑΕΠ (δηλαδή του πλούτου της χώρας), το μοιράστηκαν περίπου 4 εκατομμύρια απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (μισθωτοί και ημερομίσθιοι) με τις οικογένειές τους. Το ποσοστό αύξησης των αμοιβών (80,39%) είναι μικρότερο, αν παρθεί υπόψη το γεγονός ότι από το 1995 μέχρι το 2002 οι απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (δηλαδή οι μισθωτοί και ημερομίσθιοι) αυξήθηκαν κατά περίπου 100.000.
• Το «ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα» (τα κέρδη των διάφορων επιχειρήσεων και άλλα εισοδήματα, όπως ενοίκια, τόκοι, μερίσματα κλπ.) αυξήθηκε κατά 31,34 δισ. ευρώ ή κοντά στα 11 τρισ. δραχμές (αύξηση 82,8%). Το ποσό αυτό, που είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το ποσό της αύξησης των αμοιβών εξαρτημένης εργασίας, το μοιράστηκαν μεταξύ τους μερικές δεκάδες χιλιάδες μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και άλλοι εισοδηματίες. Ομως η μερίδα του λέοντος των κερδών κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων επιχειρήσεων (το ομολογούν και οι ισολογισμοί τους που εμφανίζουν για την ίδια περίοδο τριψήφιο ή και τετραψήφιο ποσοστό αύξησης κερδών), ενώ για την πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων τα κέρδη είτε παρέμειναν στάσιμα είτε μειώθηκαν.

Με βάση όλα τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι (πράσινοι, κόκκινοι, γαλάζιοι, ροζ κλπ.) δεν πρέπει να ξεγελαστούν και αυτή τη φορά από τις κάλπικες υποσχέσεις της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πίσω από τις υποσχέσεις τους για διατήρηση των μέχρι τώρα «επιτευγμάτων» της οικονομικής πολιτικής και βελτίωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και συνταξιούχων, με τη διάθεση του 50% της αύξησης του ΑΕΠ για την αύξηση των μισθών και συντάξεων, κρύβεται η αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή λέει - με απλά λόγια - ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα για το μεγάλο κεφάλαιο (όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί μέχρι τώρα με τον τρόπο μοιρασιάς της πίτας του ΑΕΠ, και την αντιλαϊκή αναδιανομή των εισοδημάτων από τον προϋπολογισμό) και παράλληλα την αύξηση της πίτας του ΑΕΠ (που παράγεται από τους εργαζόμενους) να τη διαθέτουν τη μισή (50%) στα εκατομμύρια των ανθρώπων του μόχθου και της δουλιάς και την υπόλοιπη μισή (50%) σε μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών.

Με βάση και τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι δικαιούνται και πρέπει στις 7 Μάρτη να τιμωρήσουν με την ψήφο τους και το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ για τα «κάλπικα τα λόγια τα μεγάλα» και να ενισχύσουν με την ψήφο τους τους κομμουνιστές που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή για τα λαϊκά συμφέροντα και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.