Το δικαίωμα του εκλέγειν σε κάθε εκλογική περιφέρεια μπορούν να ασκήσουν όσοι είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους των δήμων και κοινοτήτων της περιφέρειας αυτής. Κατ' εξαίρεση, εκλογείς που είναι γραμμένοι σε δημοτολόγια ή μητρώα αρρένων δήμου ή κοινότητας της χώρας και δεν έχουν στερηθεί το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά που για οποιαδήποτε άλλη αιτία δεν περιλαμβάνονται στους εκλογικούς καταλόγους, ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα, σε οποιοδήποτε εκλογικό τμήμα του δήμου ή της κοινότητας στα δημοτολόγια ή τα μητρώα αρρένων των οποίων είναι εγγεγραμμένοι. Για να ψηφίσουν, προσκομίζουν στην Εφορευτική Επιτροπή του εκλογικού τμήματος πιστοποιητικό από το οποίο προκύπτει η εγγραφή τους στα δημοτολόγια ή μητρώα αρρένων, υπογεγραμμένο από το δήμαρχο ή τον πρόεδρο της Κοινότητας ή τα εξουσιοδοτημένα από αυτούς όργανα.

Μετά την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, τα στοιχεία των πιο πάνω εκλογέων προστίθενται στον εκλογικό κατάλογο του εκλογικού τμήματος που ψήφισαν.

Μόνο στις ευρωεκλογές έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν στη χώρα μας οι κοινοτικοί εκλογείς που κατοικούν στην Ελλάδα και έχουν ήδη δηλώσει ότι θα ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα σ' αυτήν και έχουν ήδη εγγραφεί στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους των κοινοτικών εκλογέων. Πρόκειται για μικρό αριθμό εκλογέων, συγκεκριμένα 2.577, που εντοπίζονται κύρια στη Β΄ Αθήνας, στο Νομό Αττικής (Υπόλοιπο), στην Α΄ Πειραιά, στα Δωδεκάνησα, στην Κέρκυρα, στις Κυκλάδες, στο Λασίθι και στα Χανιά.

Οι ετεροδημότες θα ψηφίσουν στον τόπο διαμονής τους, σε κοινά εκλογικά τμήματα με τους λοιπούς εκλογείς (δηλαδή - σε αντίθεση με τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές - δε θα συσταθούν ειδικά εκλογικά τμήματα ετεροδημοτών), εφόσον είχαν υποβάλει σχετική αίτηση μέχρι τις 7-1-2004 και περιλήφθηκαν στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους ετεροδημοτών των βουλευτικών εκλογών. Γι' αυτό έχει μια αξία να γνωρίζουν έγκαιρα πού ακριβώς θα ψηφίσουν, γιατί δε θα ψηφίσουν στα ειδικά εκλογικά τμήματα που είχαν συσταθεί στις βουλευτικές εκλογές.

Οι βασικοί εκλογικοί κατάλογοι (οι κατάλογοι του Δήμου ή της Κοινότητας, όπου οι ετεροδημότες είναι εγγεγραμμένοι) πριν από το όνομα κάθε ετεροδημότη φέρουν την ένδειξη Ε.

Οι πιο πάνω ετεροδημότες απαγορεύεται να ψηφίσουν στο Δήμο ή την Κοινότητα στους βασικούς εκλογικούς καταλόγους των οποίων είναι εγγεγραμμένοι.

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές μπορούν να ψηφίσουν στο εκλογικό τμήμα που βρίσκονται την ημέρα της ψηφοφορίας (άρθρο 88 παρ. 3 εκλογικής νομοθεσίας). Αν ψηφίσουν στο Δήμο στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι γραμμένοι, οφείλουν να ψηφίσουν αποκλειστικά στο εκλογικό τμήμα στους εκλογικούς καταλόγους του οποίου είναι γραμμένοι.

Υπάρχουν εκλογείς που είναι διπλοεγγεγραμμένοι. Στην περίπτωση αυτή στους εκλογικούς καταλόγους που θα υπάρχουν στα εκλογικά τμήματα δίπλα σε τυχόν διπλοεγγεγραμμένο εκλογέα θα υπάρχει η ένδειξη Δ. Κατά την ψηφοφορία ο διπλοεγγεγραμμένος εκλογέας υπογράφει έντυπη υπεύθυνη δήλωση (με τέτοιες δηλώσεις θα είναι εφοδιασμένα όλα τα εκλογικά τμήματα), όπου θα δηλώνει ότι έλαβε γνώση ότι είναι διπλοεγγεγραμμένος και ότι δεν ψήφισε, ούτε προτίθεται να ψηφίσει την ημέρα αυτή σε άλλο εκλογικό τμήμα της χώρας.

Οι Ελληνες εκλογείς (τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις υπόλοιπες 24 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) ψηφίζουν μόνο με ισχύον δελτίο αστυνομικής ταυτότητας ή ισχύον ελληνικό διαβατήριο.

Οι κοινοτικοί εκλογείς ψηφίζουν μόνο με ισχύον δελτίο ταυτότητας ή ισχύον διαβατήριο της χώρας καταγωγής τους (ή ισχύον ελληνικό, αν διαθέτουν).

Οι αστυνομικοί, στρατιωτικοί, πυροσβέστες και λιμενικοί ψηφίζουν με την υπηρεσιακή τους ταυτότητα.

Οι Ελληνες ναυτικοί που υπηρετούν σε πλοία με ελληνική σημαία και κατά την ημέρα των εκλογών το πλοίο που υπηρετούν προβλέπεται να βρίσκεται σε λιμάνι άλλου δήμου ή κοινότητας από αυτόν στον οποίο είναι εγγεγραμμένοι, ψηφίζουν στο δήμο ή την κοινότητα του λιμένα όπου βρίσκεται το πλοίο, με το ναυτικό τους φυλλάδιο, με βάση ονομαστικές καταστάσεις που συντάσσονται και υπογράφονται από τον πλοίαρχο του πλοίου και θεωρούνται από τον προϊστάμενο της Λιμενικής ή Αστυνομικής ή Τελωνειακής Αρχής του δήμου ή της κοινότητας όπου βρίσκεται το πλοίο και μετά από επικύρωσή τους με απόφαση του οικείου Πρωτοδικείου έχουν ισχύ ειδικών εκλογικών καταλόγων.

Οι Ελληνες ναυτικοί που υπηρετούν σε πλοία με ελληνική σημαία, τα οποία κατά την ημέρα των ευρωεκλογών βρίσκονται ή καταπλέουν σε ελληνικό λιμάνι Δήμου ή Κοινότητας, διαφορετικής από αυτήν στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους της οποίας είναι εγγεγραμμένοι, ψηφίζουν με το ναυτικό τους φυλλάδιο σε εκλογικά τμήματα του Δήμου ή της Κοινότητας του λιμένα που βρίσκονται με βάση ονομαστικές καταστάσεις συνταγμένες από τον πλοίαρχο και θεωρημένες από Λιμενική κλπ. αρχή. Προϋπόθεση να είναι γραμμένοι στους πιο πάνω ειδικούς εκλογικούς καταλόγους και αδυναμία για αποδεδειγμένους λόγους ανώτερης βίας (δυσμενείς καιρικές συνθήκες, βλάβη πλοίου κλπ.) να ψηφίσουν στον τόπο όπου έχει οριστεί με τους πιο πάνω ειδικούς εκλογικούς καταλόγους. Οι Ελληνες ναυτικοί που την 12 Ιουνίου (ημέρα διεξαγωγής της ευρωεκλογών στα λοιπά κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) θα βρεθούν σε κάποιο από τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μπορούν να ψηφίσουν στο πλησιέστερο εκλογικό τμήμα της περιφέρειας της οικείας ελληνικής πρεσβευτικής ή προξενικής αρχής χωρίς να έχουν εγγραφεί σε ειδικό εκλογικό κατάλογο.

Αυτοί οι Ελληνες ναυτικοί θα ψηφίσουν με την αστυνομική τους ταυτότητα ή ισχύον ελληνικό διαβατήριο και το ελληνικό ναυτικό τους φυλλάδιο.

Στις ευρωεκλογές ο συνδυασμός κάθε κόμματος κατέρχεται στις εκλογές με ένα ψηφοδέλτιο που ισχύει για όλη τη χώρα, καθώς και για όπου ψηφίζουν Ελληνες στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι υποψήφιοι είναι γραμμένοι με τη σειρά που έχει καθορίσει το ίδιο το Κόμμα. Γι' αυτό δε χρειάζεται σταυρός προτίμησης. Εδώ θέλει προσοχή, γιατί αν τεθεί σταυρός προτίμησης κινδυνεύει να ακυρωθεί το ψηφοδέλτιο.

Οι διαστάσεις του ψηφοδελτίου είναι 14 x 25 εκατοστά περίπου.

Στις ευρωεκλογές μπορούν όσοι Ελληνες έχουν δηλώσει έγκαιρα και έχουν περιληφθεί σε ειδικούς εκλογικούς καταλόγους να ψηφίσουν στο εξωτερικό σε μία από τις λοιπές 24 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε εκλογικά τμήματα που συστήνονται κύρια στα ελληνικά προξενεία του εξωτερικού ή σε άλλα οικήματα ελληνικού ενδιαφέροντος (π.χ., γραφεία Ελληνικών Κοινοτήτων).

Η διαλογή των ψήφων των Ελλήνων που θα ψηφίσουν στο εξωτερικό (και ανέρχονται περίπου στις 35.000) δε θα γίνει στα εκλογικά τμήματα του εξωτερικού, αλλά στο Εφετείο Αθήνας.

Επειδή οι ευρωεκλογές θα γίνουν με τους ίδιους εκλογικούς καταλόγους που έγιναν οι βουλευτικές εκλογές στις 7 Μάρτη 2004, οι ψηφοφόροι θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα που τυχόν συνάντησαν στις βουλευτικές εκλογές. Γι' αυτό πρέπει να φροντίσουν έγκαιρα να λύσουν τα όποια προβλήματα και να μάθουν έγκαιρα πού θα ψηφίσουν. Πληροφορίες για το πού ψηφίζουν μπορούν να παίρνουν οι ψηφοφόροι από τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ), από τους Δήμους, από τις Νομαρχίες, αλλά και από την ηλεκτρονική σελίδα του υπουργείου Εσωτερικών (www.ypes.gr).

Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε τη νύχτα μέρα. Να ξαναδούμε όλους τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που ελπίζουν από την ενίσχυση του ΚΚΕ, αλλά είναι δική τους υπόθεση. Τους αριστερούς που δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ, αλλά αντιστέκονται στην ευρωενωσιακή λαίλαπα, προσβλέπουν στην προώθηση των διεκδικήσεών τους με στόχους πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Η ανυπακοή, η απειθαρχία στις επιλογές της ΕΕ που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και στηρίζουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου είναι η ελάχιστη γραμμή άμυνας. Και η ενίσχυση του ΚΚΕ και με τη δική τους ψήφο δίνει απάντηση στην άρνησή τους να υποταχτούν, δίνει απάντηση με την ενίσχυση του αγωνιστικού δρόμου, με την αποδυνάμωση των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.

Να μιλήσουμε με κάθε άνθρωπο, στους τόπους δουλιάς, σε κάθε σπίτι λαϊκής και εργατικής οικογένειας, στη νεολαία. Συζητάμε ξανά με όσους συζητήσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα στις συσκέψεις, στις συγκεντρώσεις, στις περιοδείες, στους αγώνες. Εξασφαλίζουμε πως οι άνθρωποι του μόχθου που προσβλέπουν σε καλύτερες μέρες πρέπει να κάνουν το βήμα διόρθωσης της ψήφου σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Μάρτη, να μεταβούν στους τόπους όπου έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα για να ψηφίσουν. Ολοι οι λαϊκοί άνθρωποι πρέπει να ψηφίσουν. Η ψήφος είναι δικό τους όπλο και δεν πρέπει να το υποστείλουν. Να το χρησιμοποιήσουν σ' αυτή τη μάχη, να την κάνουν δική τους υπόθεση στοχεύοντας σωστά στο πού θα ρίξουν το βόλι.

Αυτή η εκλογική αναμέτρηση για το Ευρωκοινοβούλιο είναι, επομένως, εξίσου σημαντική μ' αυτήν των εθνικών εκλογών. Μπροστά στην κάλπη μπαίνουν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα. Θα ενισχυθεί το λαϊκό ρεύμα της ανυπακοής, της απειθαρχίας και της αντίστασης στη διακρατική αυτή αντιδραστική συμμαχία, που θα βάζει σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, μέχρι την ακύρωσή της στην πράξη; Θα γίνει ένα αποφασιστικό βήμα προς τη μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, προς την αποδέσμευση από τις αντιλαϊκές αποφάσεις, συνολικά από το συνασπισμό των καπιταλιστών της ΕΕ; Θα συμβάλει ο λαός, με την ψήφο του, στη συγκρότηση ενός πανευρωπαϊκού μετώπου πάλης ενάντια στην ΕΕ; `Η θα συνεχίζεται ανεμπόδιστα η καθολική επίθεση στους λαούς;

Τα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζουν τη συμμετοχή και την ολοένα και πιο βαθιά ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ, κρύβοντας επιμελώς ότι ο ευρωμονόδρομος είναι μονόδρομος των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, συνολικά των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΝ, που αυτοπροβάλλεται ως δύναμη της Αριστεράς, μιλά για τα λαϊκά προβλήματα, αλλά κάνει πως δε βλέπει ότι αυτά τα προβλήματα δεν προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από την κυβερνητική πολιτική, αλλά υπάρχουν ακριβώς γιατί η κυβερνητική πολιτική εφαρμόζει, με τη θέλησή της βέβαια, τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Με τη θέση ότι η ΕΕ είναι μονόδρομος, ότι οι λαοί δεν μπορούν να παλέψουν ενάντια στην ΕΕ, τρομοκρατεί τις αριστερές συνειδήσεις, υπονομεύει τους διεκδικητικούς αγώνες.

Κερδισμένη ψήφος είναι η ψήφος ενίσχυσης του ΚΚΕ, που δυναμώνει το κίνημα αντίστασης, ανυπακοής, απειθαρχίας στις επιλογές της ΕΕ. Με το ΚΚΕ συστρατεύονται και δυνάμεις που δε συμφωνούν σε όλα μαζί του. Η ενίσχυσή του σημαίνει δυνατός πόλος της αντίστασης. Και στην Ελλάδα και στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου πρέπει να υπάρχει μια ισχυρή φωνή υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων. Σημαίνει και συμβολή στην αλλαγή συσχετισμού των δυνάμεων σε όφελος των λαϊκών συμφερόντων, με γενικότερη επίδραση και στην προοπτική του πανευρωπαϊκού μετώπου πάλης των λαών ενάντια στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο.

«Η ψήφος των ετεροδημοτών της Αθήνας υπέρ του ΚΚΕ, παίζει ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ και ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ρόλο για την ενίσχυση του Κόμματος σε ψήφους και την εκλογή κομμουνιστών ευρωβουλευτών. Καλούμε τους ετεροδημότες της Αθήνας που ψηφίζουν επαρχία να δώσουμε με αυταπάρνηση τη μάχη. Να βγει πιο ισχυρό το ΚΚΕ που αποτελεί τη μόνη απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης της ΝΔ και των κομμάτων της Ευρωϋποταγής. ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙ. Εξασφαλίζουμε την ΚΑΘΟΔΟ μας στην επαρχία με ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ».

Τα παραπάνω τονίζει σε ανακοίνωσή της η ΚΟΑ του ΚΚΕ, ενημερώνοντας ότι από κοινού με την ΚΝΕ δρομολογεί τα πρώτα λεωφορεία για τους άξονες:

• Κόρινθο - Πάτρα - Πύργο
• Αγρίνιο - Αρτα - Γιάννενα
• Χαλκίδα - Λαμία - Λάρισα
• Τρίπολη-Καλαμάτα

Δηλώσεις συμμετοχής στο τηλέφωνο 210.5282.507.

Για ειστήρια για όλες τις πόλεις και άλλες πληροφορίες στα τηλέφωνα: 210.3813.340, 210.3818.561,210.3818.296

ΗΤΑΝ Μάης του 1946 ένας χρόνος από το τέλος του πολέμου, που έφταναν και οι πρώτοι ναυτεργάτες, οι πολεμιστές της θάλασσας, που τέσσερα και περισσότερα χρόνια πάλευαν το θάνατο και τα κύματα. Αλλά και τους χαφιέδες του Μανιαδάκη.

Ο ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ του ΕΝ Π. Νταηπαναγιώτης, σε συνέντευξή του στο περιοδικό της ΕΠΟΝ «ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ», μας εξιστορούσε τη συμμετοχή των ναυτεργατών μας στη συμμαχική απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας με πολλές λεπτομέρειες και άλλα στοιχεία, που έμεναν άγνωστα, και που εξακολουθούν να τα αγνοούν, να τα αποσιωπούν οι διάφοροι αυτοί «επίσημοι», όταν στα επετειακά κάνουν αναφορά στο γεγονός.

ΣΤΑ τέλη του Απρίλη 1944, η Ομοσπονδία μας, η ΟΕΝΟ, κάλεσε εθελοντές κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί, που παρουσιάστηκαν, που θα μπορούσαν εύκολα να επανδρώσουν είκοσι καράβια κι όχι μονάχα δυο, όπως είχε οριστεί. Σαράντα τέσσερις νέοι 20-33 χρόνων θα έπαιρναν μέρος στις επιχειρήσεις της απόβασης με τα φορτηγά πλοία «Γεώργιος Π.» και «Αγιος Σπυρίδων».

ΚΙ Ο υποπλοίαρχος Π. Νταηπαναγιώτης προσθέτει: «...Ετσι αξιωθήκαμε να ζήσουμε την ιστορική νύχτα της 6ης του Ιούνη, τη νύχτα, που η σκλάβα Ευρώπη συνταράχτηκε από τη μεγάλη, τη μεγαλύτερη αμφίβια πολεμική επιχείρηση. Τα ιπτάμενα φρούρια, σε πυκνούς σχηματισμούς, σ' ένα ατελείωτο πήγαινε - έλα προετοιμάζουν την απόβαση.

Η ΜΕΓΑΛΗ μάχη άρχισε... Αυτή τη φορά ζούμε για να δούμε τ' αποτελέσματα της σκληρής πάλης μας. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια αγώνα στο Β. Ατλαντικό. Νύχτες αξέχαστες, τραγικές, αντιμετωπίσαμε ψύχραιμα τη μηχανή του θανάτου των εχθρών, μαζί και τα μανιασμένα στοιχεία του Ωκεανού. Χιλιάδες ναυτεργάτες έμειναν για πάντα στο υγρό κοιμητήρι, χωρίς κηδείες, χωρίς χαιρετισμό...

ΕΧΕΙ φωτίσει. Τώρα οι χειρισμοί του πλοίου μας γίνονται με ευχέρεια. Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Σε λίγο, ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε και τα όπλα του δικού μας καραβιού. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε στον προορισμό μας ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο.

ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι νέοι. Νιώθουμε πως είμαστε εντολοδόχοι του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, αντιπρόσωποί τους στο μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός. Το πλήρωμα ασφαλείας πλοίου, οι πυροβολητές, καρφωμένοι στις θέσεις τους.

Στον αριστερό αντιαεροπορικό πύργο, δυο νεαροί Σκοτσέζοι πεζοναύτες. Τους θυμίζω πως πρέπει να πολεμήσουν καλά και μου απαντάνε: «Σαν τους Ελληνες παρτιζάνους».

ΕΙΜΑΣΤΕ τώρα σ' απόσταση μισού μιλίου από την ακτή. Ο αρχηγός της νηοπομπής διαβιβάζει με σήματα ν' αγκυροβολήσουμε. Μπροστά στα μάτια μας, ξετυλίγεται η εικόνα της επιχείρησης στην πιο μεγαλόπρεπη φάση της. Συμμαχικά θωρηκτά, αντιτορπιλικά, σε μικρή από μας απόσταση, εξακολουθούν τον ακατάπαυστο και τρομερό βομβαρδισμό τους.

ΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΕΣ μας ακούραστοι κι άγρυπνοι... Οι πρώτες ομοβροντίες των αντιαεροπορικών των πολεμικών δίνουν το σύνθημα της αεροπορικής επιδρομής. Γερμανικά αεροπλάνα σα λυσσασμένα όρνια πέφτουν το ένα πίσω από το άλλο απάνω μας... Το απόγιομα πήραμε διαταγή να κατευθυνθούμε στο σημείο που θα βουλιάζαμε το φορτηγό μας. Στα αμπάρια του βρίσκονταν οχτώ βόμβες βυθού συνδεδεμένες με τη γέφυρα. 32 άνδρες του πληρώματος είχαν μεταφερθεί με αγγλικό φορτηγό. Είχαμε απομείνει δέκα κλεισμένοι μέσα στο οχυρό της γέφυρας. Σε 6 λεπτά όλα είναι έτοιμα. Οι βόμβες μπαίνουν σε ενέργεια κι η αποστολή μας έχει πια τελειώσει...».

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ κι εμείς σήμερα τα ναυτόπουλα της Εθνικής Αντίστασης. Τα θαλασσοπούλια, που στο προσκλητήριο της ΟΕΝΟ τρέξανε στο χρέος. Ολους εκείνους, που, καθώς είπε ο αξέχαστος σ. Αντώνης Αμπατιέλος, κατάφεραν να κινήσουν όλα, όλα τα καράβια «κι ας ήταν και φέρετρα».

Ο ΛΟΓΟΣ είναι για τους νέους Κανάρηδες. Αυτούς που μείνανε για πάντα στους ωκεανούς. Στα πλωτά φέρετρα. Γι' αυτούς που γνώρισαν κυνηγητά και μαρτύρια θανάτου. Θυμηθήκαμε τους ΕΠΟΝίτες εκείνους της θάλασσας. Που αυτή τη μέρα έφταναν με τα φορτηγά τους στις ακτές της Νορμανδίας, μαχητές στη μεγάλη αντιφασιστική μάχη. Πανάξιοι εντολοδόχοι του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ. Και, φυσικά, του ΕΛΑΝ στις θάλασσες του κόσμου.

Φύσει και θέσει πλέον, το ΠΑΣΟΚ είναι ταγμένο στην προάσπιση των συμφερόντων της ολιγαρχίας. Ορκισμένο να προσφέρει πλήρη στήριξη στην ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, παρά τις ανούσιες δικομματικές καντρίλιες, να βάλει πλάτη στην προώθηση κάθε νεοφιλελεύθερης και αντεργατικής επιλογής.

Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι ξεκάθαρη και κινείται εναντίον των λαϊκών στρωμάτων. Τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας, η φτώχεια, η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας του ελληνικού λαού, οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, η ενεργός συμμετοχή της χώρας στους πολέμους και τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, είναι η «προίκα» του ΠΑΣΟΚ, το «σήμα κατατεθέν του, είτε βρίσκεται στα κυβερνητικά είτε στα «αντιπολιτευτικά» έδρανα.

Η υποταγή στη λογική του «ευρωμονόδρομου» δεν στερεί, εντούτοις, από τα επιτελεία της Χαριλάου Τρικούπη, πολύ περισσότερο στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, να προχωρούν σε μια ακατάσχετη δημαγωγία, με μοναδικό σκοπό και στόχο την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου. Ομως, είναι τέτοια η πρόσδεση του συγκεκριμένου κόμματος στο άρμα της άρχουσας τάξης, που δεν είναι δυνατόν να τηρήσει ούτε τα προσχήματα.

Ετσι, ενώ στη διακήρυξή του το ΠΑΣΟΚ για τις ευρωεκλογές αναφέρει ότι θα παλέψει για την Ευρώπη «της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ασφάλειας, της αλληλεγγύης, της πλήρους απασχόλησης και της πραγματικής σύγκλισης» (!), λίγες μέρες αργότερα ο Γ. Παπανδρέου πήγε στο ΣΕΒ, αποσπώντας το πιο θερμό χειροκρότημα που χάρισαν ποτέ οι βιομήχανοι σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης!

Συνεπώς, μόνο ως εκδήλωση πολιτικής υποκρισίας μπορεί να εκληφθεί ότι ο ίδιος άνθρωπος, ξεπερνώντας κάθε όριο, εμφανίστηκε την προηγούμενη Τετάρτη από το Ηράκλειο της Κρήτης να καλεί τον ελληνικό λαό να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ «για να ενισχύσει την Ευρώπη των σοσιαλιστών»...

Ετσι, μόλις πριν από δέκα μέρες ο Γ. Παπανδρέου στην ομιλία του στην ετήσια συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, ενισχύοντας ακριβώς αυτή την πολιτική που πηγάζει, εξάλλου, και από τις δεσμεύσεις που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις της ΕΕ με την υπογραφή της συνθήκης της «Λισαβόνας», χαρακτήρισε ικανοποιητική (!) την αύξηση του 1 ευρώ τη μέρα που ...απλόχερα έδωσε το ντόπιο κεφάλαιο στους εργαζόμενους. Η πολιτική, που πρεσβεύει και στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, προωθεί τη σκληρότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, η οποία μεταφράζεται σε φθηνότερες αμοιβές, μηδενικά εργασιακά δικαιώματα, ελαστικές σχέσεις εργασίας, προκειμένου να μειωθεί το κόστος των προϊόντων των Ευρωπαίων κεφαλαιούχων και να γίνουν πιο «ελκυστικά» στην παγκόσμια αγορά. Και πάνω απ' όλα, ο «κοινωνικός εταιρισμός» στον οποίο θα συμβάλει ακόμη πιο απλόχερα...

Οσο για την κοινωνική δικαιοσύνη, τα οράματα και τους αγώνες του ΠΑΣΟΚ για ένα «κοινωνικό Μάαστριχτ», όπως θέλουν να το «βαφτίσουν» τα στελέχη του, αρχίζουν και τελειώνουν στην προώθηση της πολιτική της «φιλανθρωπίας», στη μερική «ανακούφιση» δηλαδή, μέσω επιδομάτων πρόνοιας στις πιο εξαθλιωμένες κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται στους κόλπους της ΕΕ.

Ολη την προηγούμενη βδομάδα, κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ αυτών και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, ζήτησαν από τον ελληνικό λαό να ενισχύσει εκλογικά το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να το αναδείξει σε μια «ισχυρή αντιπολίτευση». «Θα είμαστε αντίβαρο, ανάχωμα στην πολιτική λιτότητας της ΝΔ που έρχεται», ισχυρίστηκε ο Γ. Παπανδρέου. Μα την ίδια πολιτική στο όνομα της ΟΝΕ, του Συμφώνου Σταθερότητας εφάρμοζαν όλα τα χρόνια οι κυβερνήσεις του.

Ο Γ. Παπανδρέου ζητά σ' αυτές τις εκλογές να ψηφιστεί το ΠΑΣΟΚ, για να ενισχυθεί η προοδευτική κατεύθυνση της ΕΕ. Ο ίδιος, μάλιστα, υποστηρίζει ότι προς αυτή την ...κατεύθυνση, «εγγύηση» αποτελεί το «νέο τύπου κόμμα» που επαγγέλλεται ότι θα φτιάξει, το οποίο όμως, σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα γραφής έχει ως πρότυπο τα αμερικανικά κόμματα.

Οσο για τους «σοσιαλιστές», που «παλεύουν για την ειρήνη της Ευρώπης»... Ο λαός έχει μνήμη και δεν ξεχνά ότι οι «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις της Ευρώπης σκόρπισαν το θάνατο στο λαό της Γιουγκοσλαβίας, πρωτοστατώντας στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999.

Στις ψεύτικες προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που ακούμπησαν τις ελπίδες τους πάνω στο «νέο κόμμα» του Γ. Παπανδρέου και του έδωσαν την ψήφο τους στις βουλευτικές εκλογές, πρέπει να το εγκαταλείψουν μαζικά. Στην κάλπη των ευρωεκλογών πρέπει να αντιτάξουν την απειθαρχία και την ανυπακοή τους στο μονόδρομο του κεφαλαίου, που ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στηρίζουν και προωθούν ανοιχτά. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι αντιπολίτευση για τα λαϊκά συμφέροντα, αφού συμπολιτεύεται με την κυβέρνηση και τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Το δικό τους όραμα για την ΕΕ πρεσβεύει και προωθεί.

Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι «τι θα την κάνει» η κυβέρνηση την «εμπιστοσύνη» του εκλογικού Σώματος και την «καθαρή νίκη» στις ευρωεκλογές. Τα δείγματα γραφής που έχει δώσει η κυβέρνηση και προσωπικά ο Κ. Καραμανλής στους τρεις μήνες διακυβέρνησης, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για παρερμηνείες και αυταπάτες: Τυχόν ενίσχυση της ΝΔ στις 13 Ιούνη θα σημάνει ισχυροποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Φυσικά, δεν έμεινε μόνο στα μεγάλα λόγια, όπως το συνηθίζει με τους «οικονομικά ασθενέστερους». Εχουν ήδη ξεκινήσει οι γενναιόδωρες παροχές πάσης φύσεως στα μεγάλα αφεντικά, λες και τα είχαν στερηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση: Μείωση φόρων (στο 25% σε πρώτη φάση), κατάργηση ελέγχων και «γραφειοκρατικών εμποδίων», ελεύθερη διαμόρφωση τιμών, δωρεάν δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις, αναπτυξιακά κίνητρα, κ.ο.κ... Ολα στη διάθεση των καπιταλιστών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί συνεπής στη δέσμευση του Κ. Καραμανλή για «δημιουργία φιλικού περιβάλλοντος στην επιχειρηματικότητα», ο οποίος εμπνέεται, όπως δήλωσε, από το πρότυπο της Ιρλανδίας. Και αυτό, παρ' όλο που έχει αποδειχθεί περίτρανα πλέον ότι το συγκεκριμένο μοντέλο υπήρξε ο «σίγουρος δρόμος» για την αλματώδη εξάπλωση της φτώχειας σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με ό,τι ολέθριο αυτό συνεπάγεται για τα λαϊκά στρώματα.

Η «νέα» αντίληψη, εξάλλου, για τις αποκρατικοποιήσεις αποτυπώθηκε με σαφήνεια στις δηλώσεις του νέου προέδρου της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» Π. Παπαγεωργίου περί «μηδενικού τιμήματος» για την πώληση του «εθνικού αερομεταφορέα», η οποία ποτέ δεν αποδοκιμάστηκε επί της ουσίας.

Ηδη, το άλλοθι για την επερχόμενη αντιλαϊκή επέλαση έχει «κατασκευαστεί». Η αρχή έγινε με το δημοσιονομικό έλλειμμα που ξεπέρασε, με τη «βοήθεια» και της Eurostat, το όριο του 3% του ΑΕΠ που βάζει το Μάαστριχτ, εννοείται για τους «μικρούς» της ΕΕ, όπως αποδείχτηκε. Στη συνέχεια ήρθε το «υπερβολικό κόστος» των Ολυμπιακών Αγώνων, που δήθεν αιφνιδίασε την κυβέρνηση, η οποία μέχρι τώρα στήριξε ανεπιφύλακτα την «εθνική υπόθεση». Ολα δείχνουν ότι το νέο σκοτεινό τούνελ, στο οποίο θα στριμωχτεί για την επόμενη τετραετία ο ελληνικός λαός, έχει «χτιστεί»...

«Αμεση επιδίωξή μας είναι να απελευθερώσουμε τις πολλές και μεγάλες δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Να προχωρήσουμε σε δημιουργικές μεταρρυθμίσεις με κοινωνική συναίνεση. Να προχωρήσουμε με διάλογο, συνεννόηση, σύνθεση. Αλλά και με τόλμη, αποφασιστικότητα, κυβερνητική αποτελεσματικότητα». Το απόσπασμα από την ομιλία του Κ. Καραμανλή στο ΣΕΤΕ δίνει με σαφήνεια το περίγραμμα που θα κινηθεί και τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Εννοείται ότι η έμφαση είναι στην τόλμη και αποφασιστικότητα.

«Νέα Δημοκρατία - Δύναμη εμπιστοσύνης». Πράγματι το κυβερνών κόμμα πρόλαβε στις 90 μέρες και έχει ήδη κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του μεγάλου κεφαλαίου. Αντίθετα, οι λαϊκές μάζες έχουν σαφέστατες ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, για να αποσύρουν έγκαιρα και αποφασιστικά την «εμπιστοσύνη» των βουλευτικών εκλογών. Και οι ευρωεκλογές είναι μια καλή ευκαιρία για μαζική ανάκληση της «εμπιστοσύνης». Θα ήταν, βέβαια, ασυγχώρητη αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι αυτό μπορεί να γίνει μέσα από το ΠΑΣΟΚ, δίνοντας βάση στους αστείους ισχυρισμούς του προέδρου του ότι τάχα είναι το «αντίβαρο στη λιτότητα» και υπερασπιστής «των κεκτημένων του ελληνικού λαού». Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ αποτελεί «διόρθωση» ψήφου.

Η ανακοίνωση των υποψήφιων βουλευτών του ΔΗΚΚΙ στις εθνικές εκλογές έχει ως εξής: «Οι υποψήφιοι βουλευτές του ΔΗΚΚΙ στο Νομό Λασηθίου στις εθνικές εκλογές της 7ης Μαρτίου, Λεθιωτάκης Μιχ., Μαναιδάκης Μιχ. και Πουλής Μιχ., μετά την αναστολή λειτουργίας του κινήματός μας μπροστά στις Ευρωεκλογές της 13ης Ιουνίου, θέλουμε να δηλώσουμε ότι:

Οι αρχές και τα "πιστεύω" που μας έκαναν να ενταχθούμε στο ΔΗΚΚΙ και να αγωνιστούμε μέσα από τις γραμμές του παραμένουν αναλλοίωτες στις καρδιές και το μυαλό μας.

Οι σοσιαλιστικές αρχές, η πίστη μας στο λαό και την πατρίδα, η αντίθεσή μας στις ληστρικές πολεμικές επιδρομές και στις γενοκτονίες των ιμπεριαλιστών, η συμπαράσταση στο ΟΧΙ του κυπριακού λαού, αλλά και η αντίθεσή μας στις συνθήκες τύπου "Μάαστριχτ", που ωφελούν μόνο τις πολυεθνικές του μεγάλου κεφαλαίου, όλα αυτά μας κάνουν, μπροστά στην πολιτική πραγματικότητα της πατρίδας μας, να στηρίξουμε ανεπιφύλακτα το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ αταλάντευτα έχει σταθεί μπροστάρης στις παραπάνω αρχές και τα "πιστεύω" μας.

Καλούμε τους φίλους και οπαδούς του ΔΗΚΚΙ, αλλά και όλους εκείνους που διαπιστώνουν καθημερινά πως τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ βουλιάζουν όλο και περισσότερο στο τέλμα της δεξιόστροφης αντιλαϊκής πολιτικής τους, να ψηφίσουν και αυτοί το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο στην αντίσταση ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές, αλλά και στο σχηματισμό του φιλολαϊκού τρίτου πόλου εξουσίας στην Ελλάδα μας.

Ιεράπετρα 3 Ιουνίου 2004».

Η «προεκλογική ανεμελιά» οφείλεται, εν πολλοίς, στο γεγονός ότι τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της χώρας - κι από κοντά ο ΣΥΝ - συμπεριφέρονταν, μέχρι τώρα, ωσάν η ερχόμενη Κυριακή να είναι μια μέρα του χρόνου σαν όλες τις άλλες, κατά την οποία δεν πρόκειται να γίνει τίποτα το ιδιαίτερο και το σημαντικό. Η στάση αυτή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είχε ως αποτέλεσμα το θέμα των ευρωεκλογών να λείπει από τα τηλεοπτικά κανάλια - μόλις τώρα «κάτι» άρχισε να κινείται - και, ως γνωστόν, ό,τι δε φαίνεται στην τηλεόραση, είναι σα να μην υπάρχει.

***

• Δεν ενδιαφέρονται, πράγματι, γι' αυτές, ή κάνουν πως αδιαφορούν επειδή έτσι τους συμφέρει;
• Δε νοιάζονται για τα εκλογικά ποσοστά, ή «έχουν δεμένο το γάιδαρό τους», δουλεύοντας «υπόγεια» και «πονηρά»;
• Δε φοβούνται το ενδεχόμενο να υποστούν, μέσω της κάλπης, πλήγμα στην κυρίαρχη λογική του «ευρωμονόδρομου», ή «η ψυχή τους το ξέρει»;

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι κάθε κόμμα - και δη τα κόμματα εξουσίας - δεν μπορεί ν' αδιαφορεί για εκλογές στις οποίες συμμετέχει και πολύ περισσότερο για τις ευρωεκλογές, που πραγματοποιούνται σε εθνικό και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Διότι, ναι μεν η ψήφος της επόμενης Κυριακής δεν καθορίζει, άμεσα, ποιος θα κυβερνήσει στην Ελλάδα, αλλά έχει σημασία καθώς επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις - άρα και την τύχη των κομμάτων - στη χώρα μας και στην Ευρώπη. Επομένως, η αδιαφορία που επιδεικνύουν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα είναι προσποιητή και ύποπτη. Η ΝΔ θεωρεί ότι, εμφανιζόμενη αδιάφορη, δημιουργεί την εντύπωση του σίγουρου νικητή και το ΠΑΣΟΚ ελπίζει ότι όσο πιο «ήσυχα» και «χαλαρά» πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη, τόσο μικρότερη θα είναι η τιμωρία του για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεών του, εντός και εκτός της χώρας.

***

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει «εσωτερικά» προβλήματα, που εκδηλώνονται και στις δημόσιες διαφοροποιήσεις υπουργών της. Κυρίως, όμως, έχουν να κάνουν με τα «μουρμουρητά» στελεχών του κομματικού μηχανισμού της, τα οποία αδημονούν να καταλάβουν πόστα και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και διαμαρτύρονται για την καθυστέρηση του βολέματος των «δικών» τους παιδιών. Είναι, λοιπόν, δύσκολο για την ηγεσία της ΝΔ ν' ανοιχτεί μέσα στο λαό, καθότι διακινδυνεύει να βρεθεί μπροστά σ' ένα «κλίμα διαμαρτυρίας» κι αυτό δεν το θέλει.

Στην αξιωματική αντιπολίτευση τα «εσωτερικά» προβλήματα εκδηλώνονται με τη μορφή των «υπόγειων» κι, ενίοτε, των ανοιχτών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη, τα οποία δεν παύουν να «γκρινιάζουν» για την ήττα στις εθνικές εκλογές, αλλά και για τις μεθόδους με τις οποίες ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί να «κατοχυρώσει» και να «παγιώσει» τη «δεξιά μετάλλαξη» του ΠΑΣΟΚ.

***

• Στα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και πλήττουν καίρια τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας. Ν' αναφέρουμε την κατάργηση του 8ωρου και, γενικότερα, την αφαίρεση των κατακτήσεων των εργαζομένων, το μαζικό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών και τη χρεοκοπία χιλιάδων βιοτεχνών και μικρεμπόρων, την καταπάτηση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, την πλήρη υποβάθμιση και την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας κ.ά.
• Στη φιλοπόλεμη - φιλοαμερικανική στάση της ΕΕ, όπως εκφράστηκε στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, καθώς και στις απειλές κατά της Κούβας.
• Στην ένταση του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικότητας που παρατηρείται στις χώρες της ΕΕ, με τη μεταφορά από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη όλου του τρομοκρατικού οπλοστασίου - νομικού, πολιτικού, ιδεολογικού κλπ. - που στήθηκε και χρησιμοποιείται, με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θέλουν ν' αποφύγουν συνάντηση μ' αυτό το «κλίμα» και γι' αυτό δεν «ανοίγονται» πολύ προεκλογικά.

***

Η κυβέρνηση φοβάται μήπως ο κόσμος καταλάβει τι τον περιμένει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μήπως, δηλαδή, και μάθουν οι «ιθαγενείς» της Ελλάδας ότι μετά τη «λαμπρή τελετή λήξης», έρχεται η «λυπητερή» της Ολυμπιάδας, την οποία θα κληθούν να πληρώσουν οι φτωχοί Ελληνες, οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι συνταξιούχοι. Μην και μάθουν ότι ετοιμάζεται να δώσει τζάμπα την «Ολυμπιακή» σε ιδιώτες, να ξεπουλήσει όποιες δημόσιες επιχειρήσεις γλίτωσαν από τη «λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων» που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φοβάται ότι μια συχνή και διαρκής επαφή με το λαό σ' αυτή την προεκλογική περίοδο, μπορεί να φανέρωνε την πρόθεσή του να κάνει «αντιπολίτευση για γούστο», αφού συμφωνεί με την πολιτική που προτίθεται να εφαρμόσει η κυβέρνηση της ΝΔ και, μάλιστα, επιθυμεί να τη βοηθήσει για να ολοκληρώσει την προσπάθεια μετατροπής της χώρας μας σ' ένα «επαρχιακό καντόνι» της ΕΕ, χωρίς εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και με το μέλλον του συνυφασμένο με την «τύχη» της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης. Φοβάται, επίσης, ότι μπορεί να γίνει αντιληπτό από τους απλούς ψηφοφόρους του ότι η νέα ηγεσία «έβαλε μπροστά τη μηχανή» για τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σ' ένα κόμμα «αμερικάνικου τύπου», απομονωμένο από τη λαϊκή βάση του, που θα λειτουργεί σαν «σάιτ» στο Ιντερνέτ και θα χρησιμοποιείται σαν «δισκέτα» στους υπολογιστές των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών.

***

Στην πόλη με τη μακριά ιστορία των λαϊκών αγώνων η Ελλάδα για τρεις μέρες αντιστέκεται.

Γιατί αρνείται το ρόλο που της έχουν χαράξει η κυβέρνηση, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Γιατί ο λαός μας δε θέλει τη χώρα στρατιωτικό και πολιτικό ορμητήριο του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο, για την καταλήστευση του πλούτου άλλων χωρών και την εκμετάλλευση των λαών τους.

Ο λαός, πολύβουο ποτάμι, ξεχύνεται στους δρόμους και απαιτεί να γίνει η χώρα μας γέφυρα φιλίας και ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες ενάντια στα σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Από την έρευνα της VPRC (δημοσίευση «Ελευθεροτυπία» 30/5):

• «Πόσο ικανοποιημένος αισθάνεστε από τη στάση της ΕΕ στον πόλεμο κατά του Ιράκ;»

-- Δυσαρεστημένοι 81,5%

• «Πόσο ικανοποιημένος αισθάνεστε από τη στάση της ΕΕ στο Κυπριακό;»

-- Καθόλου ικανοποιημένοι 30,2%

-- Οχι και τόσο ικανοποιημένοι 40,4%

Στο ΚΚΕ η ψήφος:Γιατί πρέπει να τιμωρηθούν η ΕΕ και τα κόμματα που τη στηρίζουν για το μακελειό του ιρακινού λαού.

Γιατί πρέπει να τιμωρηθούν οι ευρωλάγνοι για τις προσπάθειες ντε γιούρε⁽¹⁾ διχοτόμησης της Κύπρου.

Γιατί οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Ρωσία για το ξαναμοίρασμα της περιοχής επαναλαμβάνονται, με τις κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ σήμερα να παίρνουν μέρος για να στηρίξουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας της χώρας.

Γιατί δε θέλουμε κανέναν Ελληνα φαντάρο έξω από τα σύνορά μας με τους μισθοφόρους του ευρωστρατού.

Γιατί δε θέλουμε να μοιρολογούμε με τον ποιητή στις μανάδες του κόσμου:

...Ω! πικρές γυναίκες με το μαύρο ρούχο

που σιμά στη βρύση, δίνατε να πιούνε

στ' αηδόνια των αγγέλων

έλαχε να δώσει και σε σας ο χάρος

τη φούχτα του γεμάτη

Μες απ' τα πηγάδια τις κραυγές τραβάτε

αδικοσκοτωμένων...⁽²⁾

Η Θεσσαλονίκη, η φτωχομάνα, η πρωτεύουσα της ανεργίας αγκαλιάζει τους καημούς των ξένων και ντόπιων εργατών της χώρας που αγωνίζονται με τους εργαζόμενους όλης της Ευρώπης να σταματήσουν την επιδρομή στα δικαιώματά τους.

Οι άνεργοι, έφτασαν το 2003 στο 8%⁽³⁾, νέοι άνεργοι 15,2%⁽⁴⁾ μερική, προσωρινή απασχόληση, το 30% των συμβάσεων⁽⁴⁾, κάτω από το όριο φτώχειας 55 εκατ., το 15% του πληθ.⁽³⁾ 21% των παιδιών ζει στη φτώχεια.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι στην τελευταία δημοσκόπηση του «ευρωβαρόμετρου»⁽⁵⁾ το 70% των ερωτηθέντων, στην ΕΕ των «15», έθεσε σαν πρώτο θέμα που πρέπει να συζητηθεί ενόψει των ευρωεκλογών την απασχόληση.

Επίσημα καταγραμμένη ανεργία πανελλαδικά περ. 11% στη Θεσ/νίκη φτάνει το 18%, σε νέους και γυναίκες ξεπερνά το 35%.

30.000 χαμένες θέσεις εργασίας την τελευταία δεκαετία στη Βόρεια Ελλάδα μόνο στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας.

Κάθε 15 λεπτά ένα εργατικό ατύχημα στην Ελλάδα. Κάθε 2-3 μέρες ένα απ' αυτά θανατηφόρο.

Αυξάνεται η εφαρμογή της μερικής απασχόλησης και τα όρια συνταξιοδότησης.

Εκβιάζονται οι εργαζόμενοι με μείωση ωρών και μισθών.

Αυτές τις μέρες η ΒΑΛΚΑΝ⁽⁶⁾ εκτός από τις 100 απολύσεις που έχει ήδη κάνει, πρότεινε στο σωματείο, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και για να μειώσει τα λειτουργικά έξοδα, οι εργαζόμενοι να απασχολούνται τρεις μέρες την εβδομάδα, που σημαίνει και μείωση μισθού κατά 40%.

Ούτε στη χώρα μας είναι τυχαίο ότι στις δημοσκοπήσεις, που «επιτρέπουν» αξιολόγηση προβλημάτων, ομολογείται, σε όλες σχεδόν, σαν πρώτο αυτό της ανεργίας.⁽⁷⁾

Θα αναφερθούμε κυρίως στις «παροχές» της ΝΔ, όχι μόνο γιατί σαν κυβέρνηση αυτή θα τις εφαρμόσει, αλλά και γιατί στον τομέα της οικονομίας φαίνεται να έχει βγάλει τη «χαλαρή» μάσκα και να δηλώνει ευθέως ποιους υποστηρίζει.

Ετσι λοιπόν στο νέο αναπτυξιακό νόμο (μετά τις εκλογές τον ετοιμάζουν) υπόσχονται στο ΣΕΒ ότι θα αποσυνδέσουν τις επιχορηγήσεις από την υποχρέωση να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Θεωρείται πλέον αγκύλωση αυτό...

Από το Γ' ΚΠΣ ο Κ. Καραμανλής υπόσχεται ότι θα δώσει πιο πολλά λεφτά για τη διά βίου κατάρτισή μας. Ηδη ο νομάρχης Θεσσαλονίκης πανηγυρίζει ότι απέσπασε περισσότερα λεφτά γι' αυτό το σκοπό, θα καταρτίσει και τους απολυμένους της ΑΓΝΟ.

Οσο δε, αφορά στην αναπτυξιακή προοπτική της Θεσσαλονίκης, κουβέντα για το κλείσιμο των εργοστασίων και ξεδίπλωμα του ίδιου και απαράλλαχτου οράματος μ' αυτό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή:

Θεσσαλονίκη Κέντρο Διεθνούς Πανεπιστημίου και Κέντρο Διαμετακομιστικό, με υποδομές που θα εξυπηρετούν αυτό το σκοπό (τάδε έφη στο 10ο «Thessaloniki Forum»).

Δύο μέρες μετά, στο 1ο Ελληνοβουλγαρικό Επιχειρηματικό Φόρουμ, ανακοινώνεται η δημιουργία τριών νέων συνοριακών σταθμών για εξυπηρέτηση τουρισμού και εμπορίου.

Ψήφο στο ΚΚΕ γιατί εξακολουθούμε να:

• Θέλουμε μια Ευρώπη χωρίς κέρδη, γιατί ξέρουμε ότι ή το κέρδος θα υπηρετείται ή ο άνθρωπος. Και τα δύο μαζί δε γίνεται.
• Θέλουμε μια Ευρώπη που θα εξασφαλίζει στους πολίτες τη μόνιμη, σταθερή δουλιά για όλους, και δημόσια - δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια.
• Θέλουμε μια πατρίδα, μια Ευρώπη, έναν Κόσμο, όπου ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος θα ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν.

Ψήφο στο ΚΚΕ, για ν' αντισταθούμε τώρα από καλύτερες θέσεις,

την καινούρια γέννα γυρεύοντας,

την Ευρώπη των λαϊκών δικαιωμάτων, του σοσιαλισμού, της ειρήνης!

Μην είμαστε μόνοι στην εναντίωσή μας στην ΕΕ;

Κύμα διαδηλώσεων αντιμετωπίζει η γαλλική κυβέρνηση ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης εταιριών ενέργειας (ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου) και αεροπορικών εταιριών. Ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού και του συστήματος Υγείας. Κινητοποιήσεις που απλώνονται ως τις παραμονές των ευρωεκλογών.

Θερμή υποδομή ετοιμάζει για τον Μπους το αντιπολεμικό κίνημα της Ιταλίας το πρώτο δεκαήμερο του Ιούνη.

Ξεθωριάζει το ευρωπαϊκό όραμα, μεγαλώνει ο ευρωσκεπτικισμός λένε τα γκάλοπ.

Είμαστε με τους λαούς που οι συνειδήσεις τους ολοένα και περισσότερο ταρακουνούνται.

Είμαστε με τους λαούς που πορεύονται,

την καινούρια γέννα γυρεύοντας,

το ψήλωμα των βουνών ακολουθώντας...

Ψήφο στο ΚΚΕ

Το τραγούδι εκείνων που πίνουνε τον ήλιο να λαλήσουμε⁽⁸⁾

...

είναι το τραγούδι εκείνων που πίνουνε

τον ήλιο μέσα σε πήλινες γαβάθες!

....

Ηπια κι εγώ τον ήλιο μέσα σε πήλινη γαβάθα.

Το λάληλσα κι εγώ εκείνο το τραγούδι!

Πήρε η καρδιά μας απ' τη γη την ορμή της.

Ξεσχίσαμε

τα στόματα των λιονταριών

με τις χρυσαφένιες χαίτες

και τανύσαμε τα μέλη μας!

Τιναχτήκαμε

και μπινέψαμε στο αστραποφόρο αγέρι.

....

στο ψήλωμα των βουνών ν' ανταμωθούμε

...Μωρέ κοιτάτε τα βουνά

π' όσο να στέκονται τρανά,

δεν είναι μόνα...

Μα με την πλήθια τους σιγή,

δείχνουν που η ίδια μάνα-γη

τα 'κοιλοπόνα...

Κι άκου την άξαφνη πνοή

που κράζει ολούθε στη ζωή

την πλάση πάσα,

κι έλατα, οξιές, νερών ροή,

χύνουν αντάμα μια βοή

και μιαν ανάσα...

Δεν αποκραίνεστε Λαοί;..

(Αγγ. Σικελιανός)

Παραπομπές

(1) ντε γιούρε: Και με το νόμο

(2) Από το «Αξιον Εστί» του Ελύτη

(3) Εκθεση Κομισιόν 2004

(4) Πηγή Eurostat, Μάρτης 2002, δημοσίευση «Ρ» 19/4/2003

(5) Ευρωβαρόμετρο: στην υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(6) ΒΑΛΚΑΝ: Εταιρία στη Θεσ/νίκη στον τομέα του ξύλου

(7) Ερευνα MRB («Βήμα» 28/5)

Ερευνα VPRC («Ελευθεροτυπία» 30/5)

Ερευνα «Metron Analysis» («Ημερησία» 28/5)

(8) Ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ

Αναλυτικά η Κίνηση Πολιτών Θεσσαλονίκης, αναφέρει:

«"Η Ευρώπη δε θα χτιστεί μια και έξω ή ως ενιαίο όλο. Θα χτιστεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα τα οποία αυτό που κατορθώνουν είναι να δημιουργούν αρχικά μια ντε φάκτο αλληλεγγύη".

Μορίς Σουμάν 1950

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση, οι θεσμοί της και οι στόχοι της εξαρτώνται από άλλους παράγοντες και από διαδικασίες που δεν περνάνε μέσα από την κάλπη. Ωστόσο, και παρά την ύπαρξη του πολιτικού και δημοκρατικού ελλείμματος, οι ευρωεκλογές δεν παύουν να έχουν τη σημασία τους, αν μη τι άλλο διότι δίνουν τη δυνατότητα να συζητηθούν με τρόπο πολιτικό τα ευρωπαϊκά προβλήματα.

Ως συμβολή στη συζήτηση αυτή ας θεωρηθεί και το κείμενο αυτό που καταγράφει συνοπτικά τις απόψεις και τις θέσεις της Κίνησης Πολιτών Θεσσαλονίκης.

Αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο, ότι παρά τους οραματισμούς των Ευρωπαίων φεντεραλιστών, η συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και η μετεξέλιξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αποτέλεσμα πρωταρχικά οικονομικών στόχων.

Συγκροτεί απάντηση σε μια σειρά συνθέσεων, πιέσεων οικονομικού χαρακτήρα, όπως η διεθνής οικονομική αλληλεξάρτηση και η ανάπτυξη μιας σταδιακά παγκοσμιοποιημένης αγοράς κεφαλαίου, σε συνδυασμό με την επιταχυνόμενη τεχνολογική εξέλιξη, πιέσεις οι οποίες ανάγκασαν τα μετρίου μεγέθους δυτικοευρωπαϊκά εθνικά κράτη, να εκχωρήσουν μέρος της δύναμής τους, σε ένα υπερεθνικό σώμα, προκειμένου να ανταποκριθούν στο διεθνή ανταγωνισμό. Το γεγονός όμως αυτό τροφοδότησε μια σειρά περαιτέρω εξελίξεων.

Η οικονομική σύγκλιση επέβαλε τη θεσμική ανάπτυξη της Ενωσης, τη δημιουργία υπερεθνικής κοινότητας, θεσμικής δομής με εξουσίες ελέγχου σε διακρατικό επίπεδο. Βαθμιαία η φιλελευθεροποίηση της αγοράς, έθεσε επιτακτικά το ζήτημα όχι μόνο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, αλλά και της πολιτικής ένωσης, όσο και ο ρυθμός και το είδος της τελευταίας διχάζει τους Ευρωπαίους σε δυο στρατόπεδα:

-- τους οπαδούς της ομοσπονδιοποιήσης και της μετεξέλιξης της Ενωσης σε ομόσπονδη ένωση κρατών,

-- τους μετριοπαθέστερους οπαδούς μιας περισσότερο χαλαρής σύνδεσης μεταξύ των κυριάρχων εθνικών κρατών.

Για τον πατέρα της Ευρωπαϊκής Ιδέας Ζαν Μονέ, το ζήτημα της ελεγξιμότητας όλων των ευρωπαϊκών μηχανισμών και οργάνων που καθορίζουν την ευρωπαϊκή πολιτική ήταν πρωταρχικό.

Ομως στο ευρωπαϊκό επίπεδο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ανίσχυρο και το Συμβούλιο, η Επιτροπή και οι πάσης φύσεως Ευρωκράτες είναι ουσιαστικά ανεξέλεγκτοι. Λαμβάνουν αποφάσεις και καταστρώνουν πολιτικές για την οικονομία, τον πολιτισμό, τα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά δικαιώματα των πολιτιστικά διαιρεμένων πληθυσμών της Ευρώπης, ερήμην αυτών των ίδιων, μέσα από διαδικασίες και μηχανισμούς που από την ίδια τη συγκρότησή τους, δεν είναι ούτε διαφανείς, ούτε δημοκρατικά ελέγξιμοι.

Ο τρόπος λοιπόν που γίνεται η ενοποίηση της Ευρώπης με το προβάδισμα να ανήκει στην οικονομία, στις επιχειρήσεις και στους αριθμούς, θυμίζει έντονα τις πρωτοκαπιταλιστικές περιόδους, όταν δηλαδή η ανάπτυξη του καπιταλισμού δε συμβαδίζει αλλά προηγούνταν της ανάπτυξης θεσμών λαϊκής (και όχι αριστοκρατικής) δημοκρατίας.

Στην περίπτωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η έλλειψη δημοκρατικών θεσμών δεν περιορίζεται μόνο στο πολιτικό επίπεδο. Η περίπτωση του συνδικαλισμού είναι εύγλωττη. Την ώρα που το κεφάλαιο και γενικότερα η οικονομία διεθνοποιείται, οι συνδικαλιστικοί θεσμοί παραμένουν προσανατολισμένοι σε εθνικό επίπεδο, κατευθύνοντας τις μάχες τους, προς τις ντόπιες κυβερνήσεις, τη ντόπια εργοδοσία. Αλλά κατ' αυτό τον τρόπο τα συνδικαλιστικά πυρά καθίστανται άσφαιρα, αφού οι εγχώριες εξελίξεις δεν είναι αυτόνομες, αλλά υπερκαθορισμένες από τα συμβαίνοντα σ' ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο.

Είναι κοινή πεποίθηση, ότι η συγκεκριμένη διαδικασία ενοποίησης και η θεσμική αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενίσχυσαν και παγίωσαν την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, που βασανίζει εδώ και είκοσι χρόνια τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αυξάνοντας την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις κάθε μορφής ανισότητες.

Δε θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Γιατί η αόρατος χειρ που σύμφωνα με τον Ανταμ Σμιθ και τους νεοφιλελεύθερούς μας, αποκαθιστά αυτόματα τις ισορροπίες και φέρνει την κοινωνική αρμονία, είναι στην πραγματικότητα μια σιδερένια γροθιά, αδυσώπητη για τους αδυνάτους.

Αποστρέφει την οικονομική μηχανή από τον πρωταρχικό της στόχο - την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου - για να επιβάλλει ένα εντελώς διαφορετικό στόχο, να συσσωρεύει ολοένα και περισσότερες εξουσίες και πλούτο σε χέρια αδιάφορα απέναντι στη διπλή αποσύνθεση της κοινωνίας και των οικοσυστημάτων.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να επιβληθεί μια πραγματική ανατροπή προοπτικής για την Ευρώπη. Σαράντα χρόνια οικοδόμησης δημιούργησαν ένα κοινωνικό χώρο, την ύπαρξη του οποίου κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, έτσι ώστε το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να τον φτιάξουμε;(έχει ήδη γίνει), ούτε κατά συνέπεια αν έπρεπε να τον έχουμε φτιάξει ( είναι κάπως αργά για ν' αναρωτηθούμε).

Πράγματι στην Ευρώπη υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα. Πίσω όμως απ' αυτό το έλλειμμα υπάρχει ένα άλλο μεγαλύτερο. Δεν υπάρχει, με την πολιτική έννοια του όρου, Ευρωπαϊκός Λαός. Και μολονότι οι διαδικασίες για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης είναι ανεπίστρεπτες, εντούτοις η οικοδομή της Ευρωπαϊκής Κοινοπολιτείας, ελλείψει ευρωπαϊκού λαού, στηρίζεται στο κενό.

Ποια είναι λοιπόν η πολιτική ενοποιητική δύναμη που θα δημιουργήσει το ευρωπαϊκό έθνος, με την υπερ-εθνική ευρωπαϊκή ταυτότητα;

Κατά την άποψή μας η ευρωπαϊκή εθνογένεση θα προκύψει μέσα από μια μακρά διαδικασία συγκλίσεων, προσμείξεων, επικοινωνίας, εξυπηρέτησης κοινών στόχων, κοινών αγώνων, μέσα από μια διαλεκτική ένταση σύγκρουσης αλλά και συνύπαρξης των επιμέρους ταυτοτήτων, μέσα από τη δημιουργία του ευρωπαϊκού λαού, που θα φτιάνεται κι αυτός με τρόπο πολιτικό.

Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για μια τέτοια διαδικασία και ούτε μπορούμε να ζητήσουμε από την ιστορία να μας διδάξει, π.χ., από την ιστορία του σοσιαλισμού ή του αντιφασισμού, που είχαν φτιάξει κάποτε έναν κάποιο ευρωπαϊκό λαό.

Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι η διαδικασία αυτή είναι συνδεδεμένη με αγώνες κοινούς, πανευρωπαϊκούς, μέσα από τους οποίους οι ενεργοί πολίτες διαμορφώνουν τη συνείδηση της ευρωπαϊκής τους ταυτότητας. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι διεθνική και διεθνιστική, δεν μπορεί παρά να έχει στόχους τις διαιρέσεις, τα φράγματα, τα παλιά και τα νέα τείχη. Δεν μπορεί παρά να έχει ως αντικείμενο το ρατσισμό, τους εθνικισμούς, τη φτώχεια, την ανεργία, την πολιτισμική ισοπέδωση, τα πολιτικά δικαιώματα. Θα είναι και αυτή μια πορεία κάτω από τη σημαία της ισότητας, της ελευθερίας, της αδελφότητας, όχι σαν νοσταλγική επιστροφή και αναπόληση του χαμένου 1789, αλλά σαν δυναμική προβολή στην απειρία των δημιουργών και των δημιουργημάτων. Είναι δηλαδή μια υπόθεση της Αριστεράς, του Σοσιαλισμού.

Θεωρούμε την επιφυλακτική έως απορριπτική στάση του απέναντι στην ΕΕ, πολύ πιο γόνιμη για διάλογο και συνεργασία, από την άκριτη αποδοχή των αποφάσεων της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.

Τη στιγμή που τα πολιτικά επιτελεία της Χριστιανοδημοκρατίας, της Σοσιαλδημοκρατίας, των ΜΜΕ και των χρηματιστηρίων, προβάλλουν μια άλλη διαδικασία ενός υπερκράτους χωρίς λαό, ενός Ευρωπαίου χωρίς ταυτότητα, εμείς έχουμε στα μάτια μας έναν άλλο στόχο. Μια Ευρώπη που δεν είναι απλώς μια συγκέντρωση Βιομηχανιών, ένα πολιτικοχρηματιστικό τραστ, αλλά μια πολιτική Ενωση με δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης, με κοινοβουλευτικό έλεγχο, με θεσμούς που να ταιριάζουν στις δημοκρατικές παραδόσεις δύο αιώνων Εργατικού και Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Αν και βρισκόμαστε λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές, η προεκλογική ατμόσφαιρα είναι υποτονική και μάλλον απολιτική. Ζητήματα όπως Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ή Συνομοσπονδία, κεντρικότητα του κράτους - έθνους ή ξεπέρασμά του, ευρωπαϊκός πολιτισμός και εθνικός πολιτισμός, δε φαίνεται ν' απασχολούν τα πολιτικά κόμματα και κατ' επέκταση την ελληνική κοινωνία.

Ετσι όμως, χωρίς καμιά ιδιαίτερη συνείδηση των ευρωπαϊκών πραγματικοτήτων, διλημμάτων και προβλημάτων, θα κληθούμε εκ των υστέρων ν' αναγνωρίσουμε τη σημασία των αποτελεσμάτων, που άλλοι καθόρισαν για μας χωρίς εμάς.

Αντί να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις, δεν είναι προτιμότερο να τις προλάβουμε και να τις συνδιαμορφώσουμε;».

Associated Press

Διαδήλωση στο Πόρτο της Πορτογαλίας, δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών ενάντια στην πολιτική της ΕΕ, με αφορμή τη σύνοδο Κορυφής στη Σάντα Φέιρα

Δεδομένα: Από τα 105 κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά στην Ευρώπη μόνο 15 εμφανίζονται στη λίστα του ΚΕΑ. Μια προσεκτική ανάγνωση οδηγεί επί της ουσίας σε 4 κόμματα, που με τον ΣΥΝ γίνονται 5. Τα υπόλοιπα μέχρι το νούμερο 15 είτε είναι υποσύνολα των βασικών τεσσάρων (π.χ., Σαν Μαρίνο), είτε με δύναμη που σ' αυτή τουλάχιστον τη φάση μόνο διακοσμητικό ρόλο τους επιφυλάσσει. Αυτό είναι το ΚΕΑ. Το ενδιαφέρον, όμως, δεν είναι αριθμητικό, αν και οι αριθμοί στην προκειμένη περίπτωση έχουν τη σημασία τους όταν μια ομάδα επιχειρεί να εμφανιστεί ως το όλον της Αριστεράς και μάλιστα μ' αυτήν την ιδιότητα επιδιώκει να παίξει όχι μόνο με τις επιχορηγήσεις της ΕΕ αλλά και ενάντια στο σύνολο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, καθώς από το καταστατικό της ακόμα δέχεται ως θεωρητικό πλαίσιο την υπεράσπιση της σημερινής ΕΕ και καταδικάζει ό,τι η ΕΕ θεωρεί τρομοκρατικό, δηλαδή ό,τι θίγει τα συμφέροντα του κεφαλαίου (γνωστή η πρόνοια για επέμβαση του ευρωστρατού στο εσωτερικό μιας χώρας όταν θίγονται τα συμφέροντα της όποιας «Πεσινέ», επέμβαση που κατοχυρώνεται και με το Ευρωσύνταγμα).

Στο ίδιο δημοσίευμα σημειώνεται για τη Γαλλία ότι το ΚΚ έχει απέναντί του πλέον «την κοινή τροτσκιστική λίστα των LO της Λαγκιγιέ και LCR του Κριβίν, αλλά και τη λίστα της ATTAC καθώς και την ευρωπαλαιστινιακή λίστα». Ενδιαφέρον, πάντως, έχει το γεγονός ότι το ΓΚΚ χαρακτηρίζει το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος «χειρότερο και από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ». Κάτι με το οποίο διαφωνεί βεβαίως ο ΣΥΝ.

Να θυμίσουμε εδώ ότι στην Ιταλία ο Μπερτινότι όρισε σαν θεμέλιο του ΚΕΑ την καταδίκη του ...Στάλιν! Σ' αυτή τη γραμμή έχει κολλήσει σαν στρείδι και ο ΣΥΝ. Για το Ευρωσύνταγμα, πάντως, ο αρθρογράφος της «Εποχής» αναφέρει πως τα δύο κόμματα της Μεσογείου (Ιταλία, Ισπανία) εκτιμούν ότι αυτό είναι όχι μόνο «άχρηστο αλλά και επιζήμιο στη φιλοσοφία του Μάαστριχτ», σχόλιο που σημαίνει «ΝΑΙ στο Μάαστριχτ», το οποίο μάλιστα πρέπει και να διαφυλαχτεί!

Ενδιαφέρον έχει και η διατύπωση του τέταρτου πόλου, του γερμανικού PDS, που όχι μόνο είναι υπέρ της διεύρυνσης της ΕΕ αλλά και «διακηρύσσει την πίστη του σ' αυτή και την εμβάθυνσή της». Οπως επίσης λέει «ναι» σ' ενός τύπου ευρωσύνταγμα, που σημαίνει συμφωνία για πολιτική ενοποίηση αυτής της ΕΕ ως το επίπεδο του ενιαίου κράτους.

Αποτέλεσμα: Οδηγείται στις εκλογές με «εξαιρετικά κλονισμένη συνοχή» και με κίνδυνο να «εισπράξει μια δεύτερη εκλογική ψυχρολουσία». Αυτό όμως είναι μόνο το εκλογικό πρόβλημα.

Στη συνεδρίαση του Ομοσπονδιακού Πολιτικού Συμβουλίου (κάτι σαν ΚΕ) σημαντικό τμήμα των μελών φώναζε συνθήματα καταγγέλλοντας την εκλογή Μάγιερ (πρώην βουλευτής του ΚΚΙ) ως «πολιτική απάτη» και μιλώντας για «τεχνητή πλειοψηφία».

Είχε προηγηθεί η επιλογή Γιαμαθάρεθ να προτείνει επικεφαλής τον εισαγγελέα εναντίον της διαφθοράς Κάρλος Βιγιαρέχο σε αντιπαράθεση με τον Φρούτος. Στην ψηφοφορία για τον Μάγιερ η διεύθυνση της ΕΑ ζήτησε οι αντιπρόσωποι να ψηφίσουν είτε υπέρ ή να απόσχουν. Απέκλεισε το κατά και το λευκό που ζητούσαν οι προσκείμενοι στον Φρούτος. Ο αναλυτής εκτιμά ότι δύσκολα ο Γιαμαθάρεθ δε θα παραιτηθεί «ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας τόσο στην ΕΑ όσο και στο ΚΚΙ». Ο ίδιος βέβαια ο Γιαμαθάρεθ εκτιμά ότι θα επανέλθουν οι 400.000 ψηφοφόροι που «δάνεισε» στους Σοσιαλιστές!

Πρόβλημα επίσης σοβαρό υπάρχει και με την ομάδα «Ενωμένη και Εναλλακτική Αριστερά» (EuiA) και το ΚΚ Καταλονίας (Psuc Viu). Κι αυτό γιατί ενώ μετέχουν στην ΕΑ, χωρίς καν να τους ενημερώσει ο Γιαμαθάρεθ έκανε συμφωνία με την «Πρωτοβουλία Καταλονίας-Πράσινοι».

Η συμφωνία καταγγέλθηκε από τους Καταλανούς κομμουνιστές, που δήλωσαν ότι δε θα στηρίξουν το ψηφοδέλτιο όπως δε θα κάνει το ίδιο και η EuiA.

Το Καταλάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα κατήγγειλε επίσης ότι η «Πρωτοβουλία για την Καταλονία-Πράσινοι» ενώ κατεβαίνει σε συμμαχία με την ΕΑ στις εκλογές κι ενώ η ΕΑ μετέχει στο ΚΕΑ, η «Πρωτοβουλία» έχει ήδη δεσμευτεί να μπει στην ομάδα των Πρασίνων. Ακόμα χειρότερα, σημαντικό τμήμα στελεχών της «Πρωτοβουλίας» έχει υποστηρίξει την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ! Είναι κι αυτό ένα από τα στοιχεία του «μαζί» που επικαλείται ο ΣΥΝ...

Η κατάσταση χαρακτηρίστηκε «σχιζοφρενική» από τον ίδιο τον πρώην γραμματέα του ΚΚΙ Χούλιο Αγκίτα. Ο οποίος αποκάλυψε ότι το 99,5% των μελών της ηγεσίας της ΕΑ που ζητάνε αλλαγές στο ΚΚΙ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ηγεσία του ίδιου του ΚΚΙ! Δηλαδή, χρησιμοποιούν την ΕΑ για να επιβάλουν αλλαγές που οι ίδιοι δεν μπορούν να επιβάλουν στο ΚΚΙ! Μήπως θυμίζει κάτι από την απόπειρα διάλυσης του ΚΚΕ επί εποχής ενιαίου ΣΥΝ η περίπτωση της Ισπανίας; Ο Αγκίτα έχει παρομοιάσει την ΕΑ, τη βασική δηλαδή συνιστώσα του ΚΕΑ, με «ακυβέρνητη βάρκα που κατευθυνόταν χωρίς τιμόνι από τα κύματα». Σε αντίθεση με αυτόν η Ρόζα Αγκιλάρ, στέλεχος του ΚΚΙ, ζήτησε το ΚΚΙ να περάσει στην πέμπτη θέση γιατί αυτό θα φέρει κόσμο στην ΕΑ! Του οπορτουνισμού το μεγαλείο; Αυτοί ξέρουν.

Είναι μάλλον απόλυτα κατανοητό ποιο είναι το περιεχόμενο του «μαζί» που χρησιμοποιεί ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Κι έχει το θράσος να καταγγέλλει ότι το ΚΚΕ απευθύνεται με ύβρεις στον ΣΥΝ. Οταν ο ίδιος φτύνει κατάμουτρα κάθε αριστερή συνείδηση. Τι σχέση, τώρα, έχει όλο αυτό με την Αριστερά; Αυτό, όπως επίσης είναι γνωστό, θα το κρίνει μόνο ο ταμίας της ΕΕ. Στον οποίο καλούνται να καταφύγουν όλοι αυτοί για να πάρουν έγκριση ότι έχουν δικαίωμα να είναι Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς εγκεκριμένο από την ΕΕ. «Θου Κύριε...».

Από κινητοποίηση των εκπαιδευτικών

Θα πρέπει να είναι κανείς εκτός πραγματικότητας ή συνειδητός ψεύτης για να μη βλέπει ότι η εκπαίδευση γίνεται ολοένα και ακριβότερη, απλησίαστη, θα λέγαμε, για τα λαϊκά στρώματα, ότι τα σχολεία μας αντιμετωπίζουν τέτοια φτώχεια που δεν μπορούν ούτε χαρτί φωτοτυπικού να αγοράσουν, ενώ τα ανώτατα ιδρύματα αδυνατούν ακόμη και τους λογαριασμούς του ρεύματος και του νερού να εξοφλήσουν. Οχι επειδή εξαντλήθηκαν οι αντοχές της οικονομίας και λείπουν οι πόροι, αφού θα αρκούσε μια ελάχιστη αύξηση, μικρότερη από το 0,5%, στη φορολογία των υψηλών εισοδημάτων για να γίνουν θαύματα, αλλά γιατί στρατηγική επιλογή της ΕΕ είναι η εκπαίδευση να συνδεθεί με τις ανάγκες της αγοράς. Με άλλα λόγια, να παραδοθεί στο έλεος των εμπόρων της γνώσης και στα νύχια των διαφόρων επιχειρηματιών που θα αναλάβουν - με το αζημίωτο - τη χρηματοδότησή της.

Ετσι, κεντρικό σύνθημα και γενικό πρόσταγμα των Ευρωπαίων εταίρων είναι η αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για την εκπαίδευση. Στη βάση αυτή, συντελούνται δύο παράλληλες και αλληλοεξαρτημένες διεργασίες. Από τη μια μεριά, ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα της εκπαίδευσης αναβαθμίζεται διαρκώς (με πρόσφατο κραυγαλέο παράδειγμα την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για την επαγγελματική ισοτιμία των πτυχίων που εμπορεύονται τα κάθε λογής ψευτο-κολέγια με εκείνα των δημόσιων πανεπιστημίων), ενώ από την άλλη τα δημόσια σχολεία και τα ανώτατα ιδρύματα εκβιάζονται να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά και ανταποδοτικά, σαν αυτοχρηματοδοτούμενες επιχειρήσεις.

Η Ελένη Μηλιαρονικολάκη

Αποκαλυπτική για τα τραγικά αποτελέσματα του όλου εγχειρήματος είναι η πείρα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που προηγήθηκαν στην εφαρμογή του, όπως η Ιρλανδία και η Βρετανία. Στην τελευταία εφαρμόζεται από το 1985 το πρόγραμμα «Σκέπτομαι Επιχειρηματικά». Ενα πρόγραμμα που υποχρεώνει τα σχολεία να ιδρύσουν μικρές επιχειρήσεις, από τα έσοδα των οποίων εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Σήμερα, μετά από είκοσι περίπου χρόνια υλοποίησης του προγράμματος αυτού, το 75% των σχολείων της Βρετανίας έφτασε να λειτουργεί κάτω από άθλιες συνθήκες, ενώ ο μέσος όρος αμόρφωτων αποφοίτων στη χώρα αυτή είναι από τους υψηλότερους στην ΕΕ. Πρότυπο ασφαλώς για την εκπαιδευτική πολιτική της ΕΕ είναι, όπως σε όλους τους τομείς, οι ΗΠΑ. Ανάγεται δηλαδή σε υπόδειγμα μια χώρα που έχει αδιαμφισβήτητα το μεγαλύτερο ποσοστό αναλφαβητισμού στον αναπτυγμένο κόσμο, μια χώρα όπου σε μια από τις πιο φημισμένες πολιτείες της, στην Καλιφόρνια, το 53% των μαθητών δεν πηγαίνει καθόλου σχολείο, μια χώρα όπου τα σχολεία διαγκωνίζονται ποιο θα καταναλώσει περισσότερα μπουκάλια αναψυκτικών για να επιδείξει τα καπάκια τους στην «Κόκα-Κόλα» ή στην «Πέπσι» και να εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρηματοδότηση και όπου η «Μόμπιλ» παραδίδει μαθήματα προστασίας του περιβάλλοντος μετά την τεράστια οικολογική καταστροφή στο θαλάσσιο περιβάλλον που προξένησε με τη διαρροή πετρελαίου από τα πετρελαιοφόρα της. Ορίστε για ποια σύγκλιση μας ομιλούν.

Από την τελευταία φοιτητική κινητοποίηση ενάντια στα ΚΕΣ και στην εμπορευματοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης

Ετσι, είτε πρόκειται για τα οφέλη από την ιδιωτικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας μας, είτε για το υγιεινό ενός νέου τσιγάρου, είτε για τις αρετές του τάδε φαρμάκου, είτε για τα πλεονεκτήματα ενός καινούριου υλικού αντισεισμικής προστασίας των κτιρίων, βρίσκεται πάντα ο ειδικός που θα βασανίσει τους αριθμούς μέχρι να τους αποσπάσει το συμπέρασμα που θα ικανοποιήσει τους πελάτες του. Γιατί το εμπορικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να δαγκώσει το χέρι που το ταΐζει. Στο πλαίσιο αυτό η επιστήμη και τα πανεπιστήμια χάνουν εντελώς όχι μόνο την κοινωνική τους αποστολή αλλά και αυτή ακόμη την αξιοπιστία τους και την επιστημονική τους υπόληψη, που αφιερώνεται ολοκαύτωμα στους βωμούς και στα ιερά της αγοράς.

Τα περισσότερα δε ανώτατα ιδρύματα, τα νέα δηλαδή περιφερειακά ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, ακολουθούν ένα ραγδαίο κατρακύλισμα που φτάνει μέχρι την πλήρη διάλυση και αποσύνθεση της λειτουργίας τους, γιατί ποιος λογικός επιχειρηματίας θα ανέθετε τις υποθέσεις του σε ιδρύματα που ούτε μόνιμο επιστημονικό προσωπικό, ούτε εργαστήρια, ούτε κατάλληλες υποδομές διαθέτουν... Αυτό άλλωστε σημαίνει ανταγωνιστική εκπαίδευση: Σχολεία και ιδρύματα πολλών τύπων και κατηγοριών και, πάνω απ' όλα, τραγική υποβάθμιση των περισσότερων, ώστε τα λίγα, εκείνα που προορίζονται για τη διευθυντική ελίτ της κοινωνίας μας, να ξεχωρίζουν και ανεμπόδιστα να προοδεύουν.

Το χειρότερο είναι ότι η έμμεση αυτή ιδιωτικοποίηση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος, που περιγράψαμε, αποτελεί γενική προετοιμασία για την ολοσχερή ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Την πλήρη δηλαδή απελευθέρωση της εκπαιδευτικής αγοράς και την κατάργηση του «κρατικού μονοπωλίου» της δημόσιας εκπαίδευσης, με την παύση κάθε διάκρισης και προνομιακής χρηματοδότησής της έναντι της ιδιωτικής. Με άλλα λόγια, τα δημόσια σχολεία και ανώτατα ιδρύματα θα πάψουν να χρηματοδοτούνται. Θα επιδοτούνται, και μάλιστα με ελάχιστα ποσά, αφού τα πενιχρά κρατικά κονδύλια θα ισομοιράζονται μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (όπως με το σύστημα των κουπονιών που πρόσφατα πρότεινε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γ. Παπανδρέου).

Ομως, το σοβαρότερο πρόβλημα από την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης δεν είναι πόσα πληρώνουν οι γονείς, αλλά το ότι όσο ακριβαίνει η εκπαίδευση, τόσο φτηνότερο γίνεται το περιεχόμενό της και φτωχότερο το αντίκρισμά της για τη ζωή και το μέλλον των παιδιών. Γιατί τέτοια πολύτιμα πράγματα, όπως η μόρφωση, δεν έχουν ανταλλακτική αξία, δεν μπορεί δηλαδή να αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα.

Να όμως που αυτό ακριβώς, η μετατροπή της γνώσης σε εμπόρευμα, κρύβεται πίσω από όλον εκείνο το σαματά γύρω από τη σύγχρονη δήθεν αντίληψη της «διά βίου κατάρτισης, εκπαίδευσης, ή μάθησης». Γιατί η πολιτική της διά βίου κατάρτισης δεν αποτελεί συμπλήρωση της εκπαίδευσης με νέες δομές και λειτουργίες, που θα επιτρέπουν τη διαρκή μόρφωση και παρακολούθηση των εξελίξεων της επιστήμης και της τεχνολογίας, όπως κανείς φαντάζεται όταν ακούει τα ωραία και μεγάλα λόγια, που με έμφαση αναπαράγονται από τους ντόπιους ντελάληδες των ευρωπαϊκών οραμάτων. Αντίθετα, προϋποθέτει την υποκατάσταση της διαχρονικής γνώσης, της γνώσης των εσωτερικών σχέσεων και νόμων που διέπουν τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα, από γνώσεις ληξιπρόθεσμες και ρηχές, ανταλλάξιμες με μια πρόσκαιρη απασχόληση ή με μιαν εφήμερη επιτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση. Για παράδειγμα, στην εποχή μας, που η τεχνολογία έχει γίνει επιστήμη, πώς μπορεί ένας μαθητής των ΤΕΕ, που δεν έχει ολοκληρώσει τη βασική του εκπαίδευση και δεν έχει προλάβει να γνωρίσει και να αφομοιώσει τις βασικές αρχές της Φυσικής, της Χημείας ή των Μαθηματικών, να γίνει καλός τεχνίτης; Το μόνο που θα αποκομίσει από την εκπαίδευσή του ως, π.χ., ψυκτικού είναι η γνώση της λειτουργίας ενός σύγχρονου κλιματιστικού μηχανήματος, με αποτέλεσμα αύριο να μην μπορεί να κατανοήσει την τεχνολογία που θα ενσωματώσουν οι νέες γενιές κλιματιστικών, χωρίς να ξαναεκπαιδευτεί, και μάλιστα επί πληρωμή. Μα και στο μαθητή του Λυκείου ή του Γυμνασίου τι απομένει ως καταστάλαγμα στη σκέψη του από όλο αυτό το πέλαγος των ασυνάρτητων γνώσεων και πληροφοριών που πρέπει να αποστηθίσει;

Είναι φανερό ότι «διά βίου εκπαίδευση» σημαίνει παραμένω ισόβια αμαθής και καταδικασμένος να κυνηγώ εφ' όρου ζωής καταρτίσεις. Γι' αυτό άλλωστε και το προβαλλόμενο από την ΕΕ αξίωμα για τη βασική εκπαίδευση είναι το «μαθαίνω πώς να μαθαίνω». Εκγυμνάζομαι δηλαδή στους τρόπους με τους οποίους θα καταρτίζομαι στην υπόλοιπή μου ζωή (λίγο από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και Ιντερνετ, λίγο από ξένες γλώσσες κλπ.), αντί να κατακτώ τη γνώση. Στο πλαίσιο αυτό, μια σειρά από νέες μαθήσεις, επιβεβλημένες μέσω της κοινοτικής χρηματοδότησης, παίρνουν σιγά σιγά τη θέση τους στο σχολικό πρόγραμμα διεκδικώντας την επίσημη ένταξή τους σε αυτό. Διάφορα σεμιναριακά προγράμματα-καταρτίσεις, για την Αγωγή του Καταναλωτή, την Αγωγή Περιβάλλοντος, την Κυκλοφοριακή Αγωγή, την Επιχειρηματικότητα, τον Εθελοντισμό κλπ. κλέβουν το χρόνο από τα μαθήματα γενικής παιδείας, στο όνομα της διαθεματικής, πολύπλευρης και σφαιρικής γνώσης, του ελκυστικού περιεχομένου τους και της εξάσκησης στις πρακτικές της διά βίου μάθησης. Πέρα όμως από την υποκατάσταση της όποιας γενικής παιδείας με μπόλικη σύγχυση και αποπροσανατολισμό, τα μαθήματα αυτά έχουν και έναν άλλο στόχο: Την καλλιέργεια της ευρωπαϊκής συνείδησης. Ετσι, στο πρόγραμμα της Αγωγής του Καταναλωτή ο μαθητής μαθαίνει να διαβάζει τις ετικέτες με τις τιμές, τα συστατικά και τις ουσίες που περιέχει κάθε προϊόν για να επιλέξει το καταλληλότερο. Οι πολυεθνικές δηλαδή μπορούν ανεμπόδιστα να μας ταΐζουν διοξίνες και «τρελό» κρέας και η ΕΕ να επιτρέπει τα μεταλλαγμένα, αφού ο Ευρωπαίος πολίτης διδάσκεται στο σχολείο πώς να προφυλάσσει την υγεία του! Στο μάθημα της Περιβαλλοντικής Αγωγής πάλι ο μαθητής μαθαίνει να μη βλάπτει το περιβάλλον, να μαζεύει τα πλαστικά και τα αλουμινένια κουτιά από τις παραλίες και να θαυμάζει τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας, την ίδια στιγμή που οι πολυεθνικές κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τις αφανίσουν, ενώ οι κανονισμοί της ΕΕ προβλέπουν για τις επιχειρήσεις που δεν εξαντλούν το επιτρεπόμενο όριο ρύπων να μπορούν να πουλούν σε άλλες το περίσσευμα των ρύπων τους, κάτι σαν τη μεταφορά του συντελεστή δόμησης δηλαδή. Αυτό είναι η πλήρης εμπορευματοποίηση, η αποκόμιση κέρδους ακόμη και από τον αέρα που αναπνέουμε!

Από τα παραδείγματα αυτά φαντάζομαι ότι καταλάβατε τι σημαίνει Ευρωπαίος πολίτης. Είναι ο «πολιτισμένος» και μοντέρνος άνθρωπος, που, απαλλαγμένος από ...αναχρονιστικές αντιλήψεις περί κεκτημένων, δεν αγωνίζεται για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα στον εκλεπτυσμένο κόσμο μας, όπως το δικαίωμα στην εργασία, στην περίθαλψη κλπ., και φτάνει να μη διεκδικεί ούτε καν το φυσικό δικαίωμά του στη ζωή. Μαθαίνει να σκέπτεται πριν από τους καπιταλιστές για τους καπιταλιστές, θεωρώντας ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται ο ίδιος αποκλειστικά και όχι αυτοί που τον εκμεταλλεύονται.

Ο στόχος όλης αυτής της εκπαιδευτικής αναδόμησης ομολογείται απερίφραστα και κυνικά από την ΕΕ. Η εκπαίδευσή μας, λένε, είναι ένας από τους πλέον καθοριστικούς παράγοντες για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η ΕΕ δηλαδή βλέπει την εκπαίδευση σαν αγελάδα που θα εφοδιάζει με γάλα τις πολυεθνικές, σαν πηγή άντλησης υπερκερδών για τα μονοπώλια, μέσα από την αναπαραγωγή άβουλων, ευέλικτων και προσαρμοστικών στην ολοένα και σκληρότερη εκμετάλλευση απασχολήσιμων. Γι' αυτό άλλωστε η Στρογγυλή Τράπεζα των Ευρωπαίων Βιομηχάνων είναι αυτή που πρώτη από όλους έριξε το σύνθημα «κατάρτιση από τα σπάργανα έως τα σάβανα».

Δεν είναι να απορούμε, ούτε να θυμώνουμε λοιπόν που οι μαθητές μας γεμίζουν τους γκρίζους τοίχους των σχολείων με λέξεις και συνθήματα απόγνωσης, όπως «βαριέμαι» ή «πλήττω αφόρητα εδώ μέσα». Μια εκπαίδευση τόσο εχθρική και ξένη προς τις μορφωτικές και συναισθηματικές ανάγκες των νέων ανθρώπων πώς αλήθεια να μη γεννά την απάθεια και την αποστροφή για το σχολείο και τη μόρφωση μαζί;

Η εκπαίδευση, όμως, όπως είναι γνωστό, αποτελεί διαδικασία που δε συντελείται αποκλειστικά μέσα στο σχολείο. Δίπλα στο απωθητικό σχολείο υπάρχει το πλάνο σχολείο της νεανικής εξωσχολικής ζωής: Το σχολείο του σταρ σίστεμ, της Γιουροβίζιον, των λάιφ στάιλ περιοδικών, της φαστ φουντ διασκέδασης, των ριάλιτι, του σωρού των πολιτιστικών απόβλητων και των υποκατάστατων χαράς, που αναπαράγει μαζικά η βυθισμένη στην παρακμή εκμεταλλευτική κοινωνία μας. Και όσο η όποια μορφωτική λειτουργία του σχολείου ατονεί και ακυρώνεται, τόσο περισσότερο το κυρίαρχο σύστημα των ψεύτικων αξιών και των κακόγουστων προτύπων εισβάλλει στη συνείδηση της νεολαίας. Οταν κανείς, π.χ., δεν ασχολείται σοβαρά με το χαρακτήρα των σχολικών εκδρομών και γενικότερα με το περιεχόμενο της ψυχαγωγίας των νέων, είναι φυσικό να το καπηλεύονται τα κυκλώματα των ταξιδιωτικών πρακτορείων, των ξενοδοχειακών συγκροτημάτων, των ντίσκο, των ναρκωτικών, των κάθε λογής εμπόρων της διασκέδασης, μιας διασκέδασης-εκτόνωσης και αποχαύνωσης, ψυχικής και βιολογικής. Οταν οι μαθητές παύουν να μαθαίνουν την Ιστορία από το δάσκαλό τους - γιατί την ώρα του μαθήματος διαβάζουν για το φροντιστήριο ή έχουν στα αυτιά τους τα ακουστικά του cd player - θα τη μάθουν από την «Τροία», μέσα από τους φακούς της ιμπεριαλιστικής υποκουλτούρας, με τα σαγηνευτικά της εφέ και τη δελεαστική συνταγή της βίας και του σεξ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ένα πολυπλόκαμο και πολύ πιο διεισδυτικό δίκτυο μηχανισμών πνευματικής εκμετάλλευσης πολιορκεί τη νεολαία, μέσα και έξω από το σχολείο, που σαν το σαράκι κατατρώγει αργά και σταθερά τη συνείδησή της και την προετοιμάζει για την αυριανή ακόμη πιο ωμή και βάναυση υλική εκμετάλλευσή της.

Εμείς, όμως, που στη νεολαία βλέπουμε τη δυνατότητα μιας καλύτερης κοινωνίας, δεν μπορεί να εξακολουθούμε να μένουμε απαθείς. Αργήσαμε και είναι ανάγκη επείγουσα πολύ πιο μεθοδικά και συντονισμένα να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας με το πιο ισχυρό αντίδοτο στον αργό θάνατο της άδειας από νόημα ζωής: Με τις αξίες και τα ιδανικά του αγώνα για μια αντάξια του ανθρώπινου είδους ζωή. Είναι ευθύνη μας, τόσο των εκπαιδευτικών, των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, των εργαζόμενων γονιών με κάθε ευκαιρία και τρόπο να τις διαδώσουμε και να τις καλλιεργήσουμε στην ψυχή της νεολαίας.

Αναμφίβολα, η ατομική προσπάθεια του κάθε συνειδητού γονιού και εμπνευσμένου δασκάλου ή καλλιτέχνη δεν είναι αρκετή για να αναχαιτίσει τη βαρβαρική επέλαση. Αντίθετα, οι επισημάνσεις μας αυτές δείχνουν ότι χρειάζεται συλλογική πάλη, και μάλιστα πάλη που θα αντιμετωπίζει το πρόβλημα του αφανισμού της παιδείας από κοινού με το πρόβλημα της αβυσσαλέας κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε.

Αν θέλουμε οι νέοι άνθρωποι να αποκτήσουν παιδεία, μόρφωση και ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή, θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο στο νου ότι τέτοια είδη δεν ευδοκιμούν στη χέρσα γη της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο μόνος ωφέλιμος και αποτελεσματικός δρόμος για εμάς είναι η ανυπακοή, η απειθαρχία και η ρήξη με την ΕΕ, σε συνδυασμό με τον αγώνα στο εσωτερικό της χώρας για μια άλλη εκπαιδευτική και κοινωνική προοπτική:

• Για λαϊκή Παιδεία μέσα από ένα δημόσιο, δωρεάν και ενιαίο για όλους αδιάκριτα τους μαθητές δωδεκάχρονο σχολείο, γενικής μόρφωσης, που δε θα παράγει εξαρτήματα για τη μηχανή της ανταγωνιστικότητας, αλλά θα διαμορφώνει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα με κρίση, συναίσθημα, συνείδηση των δικαιωμάτων της στην κοινωνία και βούληση για να τα επιβάλει
• Για λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία ταυτόχρονα, που είναι η μόνη ικανή να αναπτύξει ολόπλευρα και στο έπακρο τις παραγωγικές και πνευματικές δυνατότητες της χώρας μας, να απαλλάξει το λαό και την εργατική τάξη από τα δεσμά της υπερεκμετάλλευσης και των υλικών στερήσεων.

Στο κάτω κάτω της γραφής, η παιδεία και η κουλτούρα διασώζονται όταν διασώζονται οι άνθρωποι!

Την εποχή του Σοπενχάουερ δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι, που βρήκαν στις απόψεις του τη θεωρητική θεμελίωση της απαισιοδοξίας, μέσα σε ατμόσφαιρα μοναξιάς και κατέληξαν στην αυτοκτονία, ενώ ο Σοπενχάουερ απήλθε του κόσμου τούτου σε μεγάλη ηλικία!

Ετσι, το «άστυ», με την αρχαία του έννοια, οδηγείται σταδιακά στην απρόσωπη μεγάλη πολιτεία και στη συγκέντρωση στη «στρούγκα» της πολυκατοικίας.

Και θα υπάρχουν όταν μοιρολατρικά τα αποδέχεται κανείς και δεν αντιπαλεύει για την ανατροπή τους.

Και μέσα στη μοιρολατρία και στο «κισμέτ» περιλαμβάνεται και η άνωθεν βοήθεια και η προσδοκία των πεινασμένων και αδικημένων για πιλάφια και «ουρί» του παραδείσου.

• Οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, που εμποδίζουν την ένταση της εκμετάλλευσης και τη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης.
• Η πληθώρα μικρών επιχειρήσεων, που καταλαμβάνουν ένα σημαντικό κομμάτι της αγοράς.
• Η πολυδιάσπαση της γης σε μεγάλο αριθμό μικρών αγροτικών νοικοκυριών, που εμποδίζει την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην αγροτική οικονομία.

Ε, σ' αυτήν τη δουλιά ανέλαβαν να βάλουν πλάτη τα αστικά κόμματα και οι παραφυάδες τους. Το αν της δίνουνε ονόματα όπως «μονόδρομος», «σύγκλιση» ή «εκσυγχρονισμός» έχει σχέση περισσότερο με τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται για τον εγκλωβισμό των λαϊκών συνειδήσεων παρά με την ουσία της πολιτικής που ακολουθείται και είναι ενιαία και δογματικά φιλομονοπωλιακή. Εδώ θα ασχοληθούμε με το δεύτερο «εμπόδιο» που προαναφέραμε και τις προσπάθειες για την εξάλειψή του. Θα διακινδυνεύσουμε μάλιστα μια πρόβλεψη: Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα!

Τα περί χαμηλής ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Η ελληνική οικονομία βασισμένη σε σημαντικό βαθμό στη μικρή παραγωγή (κύρια στον αγροτικό τομέα αλλά και σε κλάδους της μεταποίησης) δεν ήταν δυνατόν να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά τις ανώτερες ποιοτικά παραγωγικές δυνάμεις, που αντιπροσώπευαν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Θυμίζουμε μόνο ότι ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 100 επιχειρήσεις ανά 1.000 κατοίκους, το αντίστοιχο νούμερο για τη Γερμανία είναι 30.

Και μπορεί η αστική τάξη να διασφάλισε τα συμφέροντά της, στερεώνοντας την εξουσία της και μεταφέροντας τα κεφάλαιά της από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα, οι μικρές επιχειρήσεις όμως αντιμετώπισαν σκληρότατο ανταγωνισμό από τα ευρωπαϊκά μονοπώλια. Μια εικόνα του τι συνέβη σε κλάδους που κυριαρχούσε η μικρή παραγωγή αποτελεί το σχετικό διάγραμμα.

Θα μπορούσε κάποιος με αφέλεια να ισχυριστεί ότι η πλημμυρίδα των εισαγόμενων εμπορευμάτων θα ευνοούσε τουλάχιστον τους μικρέμπορους, αφού διευρύνεται το αντικείμενο των εργασιών τους. Ομως μαζί με τα εισαγόμενα εμπορεύματα μπήκε στη χώρα και το μονοπωλιακό κεφάλαιο στο εμπόριο. MAKRO, CAREFOUR, PRAKTIKER, ΙΚΕΑ, είναι μερικά μόνο από τα ξένα πολυκαταστήματα, άγνωστα στην Ελλάδα μέχρι πριν από λίγα χρόνια, που αναπτύχθηκαν ταχύτατα την τελευταία δεκαετία και σάρωσαν το χώρο του εμπορίου, πατώντας ακριβώς στη μεγάλη διασπορά και το μικρό μέγεθος του εμπορικού κεφαλαίου στη χώρα. Ο πίνακας που ακολουθεί δείχνει καθαρά την εξέλιξη. Η πιο αργή άνοδος του μεριδίου των 4-5 αλυσίδων σούπερ μάρκετ οφείλεται στο γεγονός ότι οι μεγαλέμποροι του τομέα των τροφίμων κατάφεραν τα προηγούμενα χρόνια να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους μικρέμπορους (τους μπακάληδες) εξαφανίζοντάς τους σχεδόν. Τώρα ντόπιο και ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο εφορμά και σε άλλους τομείς του εμπορίου. Και οι μικρέμποροι έχουν πάρει τη μεζούρα και μετρούν πόσα τετραγωνικά πρέπει να έχει ένα πολυκατάστημα και σε ποια απόσταση πρέπει να βρίσκεται για να τους κάνει τη μικρότερη ζημία και βγάζουν τα απωθημένα τους στους πλανόδιους και το «παραεμπόριο» (ΠΙΝΑΚΑΣ 2).

Βέβαια, παρόμοια ποσοτικά στοιχεία δεν αναδεικνύουν ολόκληρη την πραγματικότητα των μικρών επιχειρήσεων. Οπως για παράδειγμα δε λαμβάνουν υπόψη τον αριθμό των επιχειρήσεων που αδρανούν, που έχουν κλείσει δηλαδή, αλλά δεν έχουν μπει στη χρονοβόρα και οικονομικά επώδυνη διαδικασία της τυπικής διακοπής των εργασιών τους. Επίσης δε δείχνουν τα οικονομικά αποτελέσματα των μικρών επιχειρήσεων που δε φαίνονται να είναι «ρόδινα».

Είναι γεγονός ότι τα όργανα της ΕΕ ασχολούνται πολύ με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ) και τελευταία πιο έντονα με τις μικρές. Αναλύσεις επί αναλύσεων για την «τόνωση της επιχειρηματικότητας». Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.

«Αναγνωρίζουμε τη δυναμική των μικρών επιχειρήσεων για ανταπόκριση στις νέες ανάγκες της αγοράς και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Οι μικρές επιχειρήσεις πρέπει να θεωρούνται ως κινητήριος μοχλός της καινοτομίας, της απασχόλησης, καθώς και της κοινωνικής και τοπικής ολοκλήρωσης στην Ευρώπη» (Ευρωπαϊκός Χάρτης για τις μικρές επιχειρήσεις).

«Οι νέες και μικρές επιχειρήσεις δημιουργούν όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας έναντι των μεγάλων επιχειρήσεων» (Πράσινη Βίβλος για την Επιχειρηματικότητα).

Η απορία είναι προφανής. Πώς συμβαδίζουν οι εκτιμήσεις αυτές με την πραγματικότητα των μικρών επιχειρήσεων που περιγράψαμε παραπάνω. Θα χρησιμοποιήσουμε δυο κλειδιά για να αποκρυπτογραφήσουμε αυτές τις παραδοξολογίες. Το πρώτο είναι λέξη «απασχόληση» που συχνά - πυκνά αναφέρεται και το δεύτερο ποιες επιχειρήσεις αφορούν αυτές οι διακηρύξεις. Ας τα εξετάσουμε πιο συγκεκριμένα:

Είναι γεγονός ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας, οι πιο σύγχρονες τεχνικές ωθούν την παραγωγικότητα προς τα πάνω. Οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις με τη λογική του μέγιστου κέρδους περικόπτουν θέσεις εργασίας. Αν στην αγορά υπήρχαν μόνο τέτοιου είδους επιχειρήσεις, είναι σίγουρο ότι η ανεργία στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες θα ήταν πολύ υψηλότερη. Ομως υπάρχουν και οι ΜΜΕ. Και εκεί φαίνεται ότι εστιάζονται οι πιο βάσιμες ελπίδες των αστών πολιτικών για την άμβλυνση της «μάστιγας» της ανεργίας.

Το ανώτερο και πιο δυναμικό τμήμα τους είναι χρήσιμο για τα μονοπώλια σε λιγότερο αποδοτικές γι' αυτά δραστηριότητες, σε τομείς της αγοράς με μεγάλο ρίσκο, στο ρόλο του «δούρειου ίππου» για το άνοιγμα νέων αγορών κλπ. Αυτές οι επιχειρήσεις παίζουν το ρόλο του δορυφόρου γύρω από τα μονοπώλια που έχουν την άνεση να τις κρατούν εξαρτημένες ή και να τις καταβροχθίζουν αν το κρίνουν απαραίτητο. Συμπληρώνουν τις διαδικασίες συγκέντρωσης κεφαλαίων και παραγωγής και τις ενισχύουν. Είναι αυτές οι επιχειρήσεις που περιγράφονται από τις αναλύσεις της ΕΕ για τις ΜΜΕ. Είναι κυρίως μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις για τα ελληνικά δεδομένα.

Το κατώτερο τμήμα τους και ειδικά οι επιχειρήσεις των αυτοαπασχολούμενων απουσιάζουν από τις αναλύσεις της ΕΕ. Και όμως αποτελούν το 91% του συνόλου και είναι υπεύθυνες για το 46% της συνολικής απασχόλησης και το 16% της απασχόλησης της εργατικής τάξης. Προϊόν του παρελθόντος της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που δεν έχει χάσει ακόμα τον οικονομικό του ρόλο, που όμως ένα τμήμα τους μοιάζει να αποτελεί όλο και περισσότερο σήμερα μορφή καλυμμένης ανεργίας. Εδώ θα συμφωνήσουμε με την εκτίμηση της ελληνικής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ) ότι «στην Ελλάδα ένας αριθμός αυτοαπασχολουμένων επιχειρεί εκκινώντας περισσότερο από την ανάγκη για εύρεση εργασίας μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και λιγότερο ως προσωπική επιλογή».

Τα πάσης φύσεως κοινοτικά προγράμματα αποτυπώνουν τις προθέσεις της ΕΕ για τις ΜΜΕ. Βέβαια τα ποσά είναι ελάχιστα και απευθύνονται σε πολύ λίγες επιχειρήσεις. Για παράδειγμα στο Β' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (ΚΠΣ) επιχορηγήθηκαν συνολικά 8.310 επιχειρήσεις ή περίπου το 1% του συνόλου.

Από το Γ' ΚΠΣ, που βρίσκεται σε εξέλιξη, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στο πρόγραμμα για την «ενίσχυση επιχειρηματικών σχεδίων πολύ μικρών και μικρών μεταποιητικών επιχειρήσεων» - το «βαρύ πυροβολικό» της ΕΕ για τις ΜΜΕ και είναι χαρακτηριστικό του τρόπου που αντιλαμβάνεται τις επιχειρήσεις αυτές. Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται σε υφιστάμενες μεταποιητικές επιχειρήσεις που έχουν μέσο ετήσιο κύκλο εργασιών μεγαλύτερο των 25 εκατ. δρχ. Δηλαδή τίθενται εκτός χρηματοδότησης «από χέρι» το 70-75% του συνόλου των επιχειρήσεων στη χώρα. Στον πρώτο κύκλο έχουν ενταχθεί 591 επιχειρηματικά σχέδια συνολικού προϋπολογισμού 132,5 εκατ. ευρώ και στο δεύτερο κύκλο εντάχθηκαν 511 επιχειρηματικά σχέδια, προϋπολογισμού 115 εκατ. ευρώ, ενώ στο τέλος Απρίλη, έληξε και ο τρίτος κύκλος, συνολικού προϋπολογισμού 110 εκατ. ευρώ. Τα αποτελέσματα του β' κύκλου που ανακοινώθηκαν πρόσφατα είναι χαρακτηριστικά. Ο μέσος όρο επιχορήγησης ήταν 225.000 ευρώ (76,7 εκατ. δρχ. περίπου) και από τις επιχειρήσεις που το υλοποίησαν το 55% ήταν ΑΕ και ΕΠΕ και το 45% ΟΕ και ατομικές επιχειρήσεις.

Πέρα όμως από το ποιες και πόσες επιχειρήσεις καταφέρνουν να χρηματοδοτηθούν και για ποιο σκοπό, έχει σημασία να επισημάνουμε το τι δεν κάνουν τα περίφημα ευρωπαϊκά προγράμματα και η πολυδιαφημισμένη πολιτική της ΕΕ για τις ΜΜΕ:

• Αφήνει εκτός κοινοτικής χρηματοδότησης το σύνολο σχεδόν των μικρών επιχειρήσεων, που είναι και οι πιο ευάλωτες στις διαδικασίες συγκέντρωσης κεφαλαίων και παραγωγής.
• Δεν ευνοεί τη στήριξη κλαδικών πολιτικών σε τομείς που αυτές δραστηριοποιούνται και κύρια τη βιοτεχνία.
• Είναι μακριά από κάθε σκέψη για μέτρα συνεταιριστικοποίησής τους, που θα τις θωράκιζε απέναντι στον έτσι κι αλλιώς άνισο ανταγωνισμό με το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια, θα βελτίωνε την παραγωγικότητά τους και το εισόδημα των μικρών ΕΒΕ και των αυτοαπασχολούμενων, προς όφελος και της ελληνικής οικονομίας.

Η συμφωνία του Μάαστριχτ (η ιδρυτική συνθήκη την ΕΕ) βασίστηκε στο ιδεολογικό υπόβαθρο των περίφημων «τεσσάρων ελευθεριών». Τις ελευθέριες κίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργαζομένων. Μόνο που, σκόπιμα, αποσιωπήθηκε ότι αυτές οι ελευθερίες αφορούσαν το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Και αν οι «τέσσερις ελευθερίες» οδήγησαν τις μικρές επιχειρήσεις στη σημερινή κατάσταση, τότε οι μικροί ΕΒΕ και οι αυτοαπασχολούμενοι οφείλουν να εξασκήσουν τις δικές τους ελευθερίες για αντίσταση, ανυπακοή και απειθαρχία στους καθημερινούς αγώνες. Εχουν χρέος να καταδικάσουν τους απολογητές του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων στις ευρωεκλογές. Μπορούν να εμπιστευτούν την ψήφο τους στο ΚΚΕ που δε μάσησε τα λόγια του τα προηγούμενα χρόνια και δε θα τους αφήσει ξεκρέμαστους στα δύσκολα χρόνια που έρχονται.

Πράγματι, ο άνθρωπος με την "παραγωγή των εργαλείων παραγωγής με τη βοήθεια εργαλείων", απέδειξε πως ξεχώρισε από τα άλλα ζώα της Γης. Μιας τέτοιας ποιότητας ζώο, όμως, όπως είναι ο άνθρωπος, είναι υποχρεωμένο απέναντι στον εαυτό του να πράττει πάντα σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Σύμφωνα με τις ευθύνες του! Γιατί γνωρίζει πως τίποτα δε θα προκύψει από μόνο του. Η κοινωνία μέσα στην οποία ζει δικό του δημιούργημα είναι. Ο άνθρωπος και μόνον αυτός - μόνος του - πρέπει να στρώσει για να κοιμηθεί. Και θα κοιμηθεί όπως θα στρώσει!

Ο άνθρωπος, και μόνον αυτός, είναι "υποκείμενο και δημιουργός όλου του υλικού και πνευματικού πολιτισμού", μάθαμε. Κανένας μας δεν πρέπει να είναι ευτυχισμένος με το επίπεδο του σημερινού κόσμου. Η οργάνωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πάλι για παράδειγμα, δεν είναι εφάμιλλη με το πραγματικό σημερινό πνευματικό επίπεδο του ανθρώπου. Και όποιος στηρίζει, και επιμένει σε αυτό το ταξικό μόρφωμα, αποδεικνύει πως δεν έχει βάλει σε λειτουργία όλες τις ικανότητές του. Πράγμα που δεν επιτρέπει, σε αυτό το είδος των ανθρώπων να περάσουν ολοκληρωτικά στην "ανώτατη βαθμίδα" του ζωικού βασιλείου! Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα! (Δεν αναφέρομε, φυσικά, σε εκείνους που ξέρουν και από συμφέρον πράττουν αλλιώς).

Η βιολογική "ανώτατη βαθμίδα" όσο μένει μόνον ...βιολογική και στάσιμη είναι άχρηστη. Ο άνθρωπος για να δικαιώσει την ύπαρξή του πρέπει να μετασχηματίζεται καθημερινά και αδιάκοπα και ο ίδιος, όπως μετασχηματίζεται καθημερινά και αδιάκοπα και η φύση. Και, βέβαια, και οι κοινωνίες. Αφορισμοί όπως, "τώρα, πια, τα πράγματα είναι δεδομένα και μέσα σε αυτά τα δεδομένα, για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να κινηθούμε", δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με τις αντικειμενικές ικανότητες του ανθρώπου και με το ρεαλισμό. Τίποτα δεν είναι στάσιμο και τίποτα αμετάβλητο. Και με αυτή την έννοια είναι και δυνατό και οφειλόμενο να δοκιμάσει κάποιος την αποδέσμευση. Την αποδέσμευση από έναν οργανισμό που τραβάει τον πολιτισμό προς τα πίσω. Αφού κανένα από τα μέτρα που παίρνει δεν είναι αντίθετο με τις κατευθύνσεις που έχουν δοκιμαστεί και έχουν όλες αποτύχει. Η αποδέσμευση θα ενεργοποιήσει όλες τις παραμέτρους της κίνησης, θα αποκαλύψει νέες δυνάμεις και νέες εκδοχές για το μέλλον του κόσμου...».

Στα είκοσι τέσσερα χρόνια εφαρμογής της ΚΑΠ η χρεοκοπία των μικρομεσαίων αγροτών πήρε μαζικές διαστάσεις, με αποτέλεσμα 182.000 νοικοκυριά να ξεκληριστούν και άλλα 70.000 να απειλούνται με ξεκλήρισμα, επειδή είναι υπερχρεωμένα στην ΑΤΕ, που έχει ήδη ξεκινήσει τις κατασχέσεις.

Οι Αγροτικές Συνεταιριστικές Οργανώσεις χρεοκόπησαν. Οι περισσότερες έκλεισαν (ΚΥΔΕΠ, ΣΥΝΕΛ, ΣΠΕ, ΣΠΕΚΑ, ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗ, ΑΣΠΡΟ, κ.ά.), ορισμένες ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες (ΑΓΝΟ, ΟΛΥΜΠΟΣ, κ.ά.) και οι υπόλοιπες υπολειτουργούν ή έχουν νοικιάσει τα περιουσιακά τους στοιχεία σε ιδιώτες.

Η στασιμότητα της αγροτικής οικονομίας και η συρρίκνωση βασικών κλάδων, όπως της κτηνοτροφίας, έχουν μόνιμα χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα τα ελλείμματα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο να καλπάζουν από χρόνο σε χρόνο και το 2003 να φθάσουν στο αστρονομικό ύψος των 2 δισ. ευρώ. Ετσι, η χώρα μας, που είναι η πιο γεωργική χώρα της ΕΕ των 15, πληρώνει τεράστια ποσά για την εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από την ΕΕ, που πολλές φορές είναι επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, όπως διοξινούχα κοτόπουλα, μεταλλαγμένα, «τρελές αγελάδες», κ.ά.

Στα είκοσι τέσσερα χρόνια εφαρμογής της ΚΑΠ έγιναν σημαντικά βήματα στη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής σε λίγους επιχειρηματίες, ενώ τα κέρδη των εμποροβιομηχάνων και των πολυεθνικών που εμπορεύονται αγροτικά προϊόντα και εφόδια είναι αντιστρόφως ανάλογα των αγροτικών χρεών.

Οσον αφορά στον πακτωλό των κοινοτικών κονδυλίων προβάλλουν επιλεκτικά και αποσπασματικά τις επιδοτήσεις και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης για να δημιουργήσουν εικόνα ευφορίας, συνειδητά όμως δε λένε τίποτα για τις ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, που όλα μαζί αποτελούν τα εργαλεία υλοποίησης μιας αντιαγροτικής πολιτικής.

Αναφέρονται σε δισεκατομμύρια, χωρίς να λένε ποιον τελικά ωφέλησαν αυτά τα ποσά και, πολύ περισσότερο, χωρίς να εξηγούν γιατί υπάρχουν αυτά τα αδιέξοδα στους μικρομεσαίους αγρότες και στην αγροτική οικονομία, αφού υπήρχαν τόσα δισεκατομμύρια.

Δε λένε, για παράδειγμα, ότι το 85% αυτών των κονδυλίων αφορούσε σε επιδοτήσεις αγροτικών προϊόντων για να εξασφαλίζουν φθηνή πρώτη ύλη και υπερκέρδη στους εμποροβιομηχάνους και ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις ρύθμιζαν το ξεκλήρισμα των αγροτών, έτσι ώστε να προλαμβάνονται κοινωνικές εκρήξεις.

Δε λένε επίσης ότι ορισμένα από τα λεγόμενα διαρθρωτικά κονδύλια ήταν αποδιαρθρωτικά επειδή επιδοτούσαν το ξερίζωμα των αμπελώνων και οπωρώνων και πολλά από τα υπόλοιπα διαρθρωτικά τα πήραν οι εμποροβιομήχανοι, ενώ οι αγρότες πήραν κίνητρα για να εγκαταλείψουν το αγροτικό επάγγελμα και για να καταστρέψουν τα αλιευτικά τους σκάφη.

Την ίδια προπαγάνδα συνεχίζουν και για την ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ, που θα επιταχύνει τις αρνητικές συνέπειες στη γεωργία και στους μικρομεσαίους αγρότες, επειδή με τις ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας «παγώνει» την αγροτική παραγωγή στα ίδια ή και χαμηλότερα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 1990 και επειδή αποσυνδέει μεγάλο μέρος των επιδοτήσεων από την αγροτική παραγωγή και το μετατρέπει σε κοινωνικό επίδομα.

Η αποσύνδεση αυτή θα μειώσει παραπέρα την αγροτική παραγωγή, θα υποβαθμίσει την ποιότητά της, θα αυξήσει τα ελλείμματα στο εμπορικό αγροτικό ισοζύγιο, θα μειώσει την απασχόληση στην ύπαιθρο και θα αποδιαρθρώσει παραγωγικά, οικονομικά και κοινωνικά ολόκληρες περιφέρειες της χώρας που ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας τους στηρίζεται σε συγκεκριμένα αγροτικά προϊόντα.

Θα ψηφίσουν μοιρολατρικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ για να συνεχιστεί με γρηγορότερους ρυθμούς η συρρίκνωση της γεωργίας, το ξεκλήρισμά τους, η περιθωριοποίηση των συνεταιρισμών και η ερήμωση της υπαίθρου;

`Η θα ενισχύσουν μαζικά το ΚΚΕ, που δε θεωρεί μονόδρομο και δεν πειθαρχεί στην ΚΑΠ, που συγκρούεται και θέλει να την ανατρέψει, επειδή η ανατροπή της αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη της γεωργίας μέσα από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των μικρομεσαίων αγροτών, για την παραγωγή κατάλληλων και ασφαλών τροφίμων, για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική αναζωογόνηση της υπαίθρου;

Θα δουν μόνο το τυρί των κοινοτικών κονδυλίων που παραπλανητικά τους δείχνουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ; `Η μαζί με το τυρί, που τώρα ξέρουν ότι είναι μουχλιασμένο, θα δουν και τη φάκα της ΚΑΠ που τους ξεκληρίζει και τους δείχνει το ΚΚΕ;

Θα ψηφίσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους ΚΚΕ ή παραδοσιακά και συναισθηματικά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, σφίγγοντας πιο πολύ τη θηλιά στο λαιμό τους;

Το όπλο της ψήφου οι μικρομεσαίοι αγρότες το κρατούν στα χέρια τους. Ας το χρησιμοποιήσουν για τα συμφέροντά τους, ψηφίζοντας ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ και το συνεπές αγροτικό κίνημα, από την αρχή της έναρξης των διαπραγματεύσεων μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, είχε προειδοποιήσει τους μικρομεσαίους αγρότες της χώρας, για τις αρνητικότατες συνέπειες που θα έχει άμεσα στο εισόδημά του και τη ζωή του, αλλά και στην αγροτική οικονομία συνολικότερα, αποκαλύπτοντας ότι στόχος των ισχυρών της ΕΕ και των ντόπιων υποτακτικών τους ήταν και είναι το ξεκλήρισμά τους και η συγκέντρωση της αγροτικής γης στα χέρια των λίγων «νεοτσιφλικάδων».

Ούτε χρόνος δεν πέρασε από τον Ιούνη του 2003, που και με την υπογραφή του ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε αυτή η ΚΑΠ, για να έρθει ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ασφάλειας (ΟΟΣΑ) και να επιβεβαιώσει με Εκθεση Συμπερασμάτων για τη νέα ΚΑΠ της ΕΕ - την οποία αποκαλύπτει σε αποκλειστικότητα σήμερα ο «Ρ» - με τον πλέον κυνικό τρόπο ότι οι κερδισμένοι από τα νέα ισχύοντα θα είναι «οι μεγαλύτεροι και πλουσιότεροι αγρότες». Επί λέξει όπως το αναφέρουμε.

Οπως προαναφέρθηκε, η έκθεση αυτή του ΟΟΣΑ αφορά την αναθεώρηση του 2003, δεν περιλαμβάνει δηλαδή σχόλια επί της αναθεώρησης των Κοινών Οργανώσεων Αγοράς σε καπνό, βαμβάκι και λάδι, που ψηφίστηκε στις 22 Απρίλη με την υπογραφή αυτήν τη φορά της ΝΔ, η οποία επίσης βάλθηκε, όπως άλλωστε και οι προκάτοχοί της, να πείσει τους Ελληνες μικρομεσαίους παραγωγούς ότι η συμφωνία που επιτεύχτηκε αποτελεί «μία πολύ σημαντική επιτυχία» για τα συμφέροντά τους. Μέσα στο ερχόμενο καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει νέα έκθεση του ΟΟΣΑ επί αυτής της συμφωνίας και είμαστε κάτι παραπάνω από βέβαιοι ότι και εκεί θα καταγραφεί, με τον πιο επίσημο τρόπο, το ποιοι τελικά ωφελούνται και από τις νέες Κοινές Οργανώσεις Αγοράς για τα μεσογειακά προϊόντα.

Πάντως και από αυτήν έκθεση δίνεται μία πρώτη αίσθηση επί των πρόσφατα συμφωνηθέντων για τα μεσογειακά προϊόντα, αφού προαναγγέλλεται επίσης «μία γενναία μείωση των στρεβλών για την αγορά επιδοτήσεων» (όπως έγινε και στα άλλα αγροτικά προϊόντα), προφανώς επειδή οι τεχνοκράτες του ΟΟΣΑ, που επιμελήθηκαν αυτήν την έκθεση, γνώριζαν από πριν το πού θα πήγαινε το πράγμα και στη συμφωνία για καπνό, βαμβάκι, λάδι. Συγκεκριμένα αναφέρεται, στην παράγραφο 103 της Εκθεσης: «... Παρ' όλα αυτά, ακόμα και μετά από τη μεταρρύθμιση, τα υψηλά επίπεδα των επιδοτήσεων παραμένουν, αποτρέποντας ακόμη τις δυνάμεις της αγοράς να διαμορφώσουν την παραγωγική διαδικασία, αφού σημαντικοί τομείς δεν έχουν ακόμη συμπεριληφθεί σε αυτό το "πακέτο" της μεταρρύθμισης. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι η αναθεώρηση των τομέων αυτών (ζάχαρη, ελαιόλαδο, καπνός, βαμβάκι και λυκίσκος) βρίσκεται αυτήν την περίοδο σε εξέλιξη». Και οι οικονομικοί «τεχνοκράτες» του ΟΟΣΑ καταλήγουν δίνοντας τη... συμβουλή τους στους Ευρωπαίους υπουργούς Γεωργίας: «Και αυτή η μεταρρύθμιση πρέπει να ακολουθήσει το πνεύμα της μεταρρύθμισης του 2003 και να μειωθεί δραστικά η στρεβλή, για την αγορά, φύση των επιδοτήσεων». Κάτι που άλλωστε συνέβη...

Σε άλλο σημείο της έκθεσης, τονίζεται και χαρακτηρίζεται ως θετικό το γεγονός ότι στόχος της ΚΑΠ ήταν η μείωση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τον αγροτικό τομέα. Συγκεκριμένα, επισημαίνεται: «Τα μέτρα που λήφθηκαν έχουν στόχο τη μείωση του κόστους στήριξης στον γεωργικό τομέα. Γι' αυτόν το λόγο δημιουργήθηκε ένας "μηχανισμός" δημοσιονομικής πειθαρχίας, ο οποίος προβλέπει την αυτόματη μείωση του επιπέδου των ενισχύσεων, όταν οι συνολικές δαπάνες υπερβούν την "οροφή" που τίθεται από τη συμφωνία». Στην έκθεση υπογραμμίζεται ότι «ο μηχανισμός αυτός αναμένεται να τεθεί άμεσα σε λειτουργία δεδομένου ότι τα ποσά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που διατίθενται για επιδοτήσεις θα κατευθύνονται σε έναν ακόμη μεγαλύτερο αριθμό αγροτών έπειτα από τη διεύρυνση της ΕΕ, σε συνδυασμό με τη βαθμιαία αύξηση του ποσοστού των επιδοτήσεων με την προσθήκη των νέων χωρών. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η μη υπέρβαση του επιπέδου των ενισχύσεων σε όλα τα κράτη - μέλη».

Καταλήγοντας, η Εκθεση του ΟΟΣΑ ξεκαθαρίζει ότι «οι αλλαγές της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής βασίζονται στις κατευθύνσεις που χάραξαν τα στελέχη του ΟΟΣΑ, με σκοπό τον καλύτερο προσανατολισμό της ΚΑΠ στους νόμους της αγοράς και με στόχο πάντα να μειώσει τις στρεβλώσεις που παρατηρούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κύρια μέσω της σημαντικής αποσύνδεσης των ενισχύσεων από την παραγωγή». Η Εκθεση υπογραμμίζει ότι «το πλεονέκτημα αυτό θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο, αν τα κράτη -μέλη εφαρμόσουν άμεσα και εξ ολοκλήρου την πλήρη αποσύνδεση των ενισχύσεων από την παραγωγή», ενώ ταυτόχρονα στέκεται αρνητικά στο γεγονός ότι «ένας αριθμός κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν αποφασίσει να διατηρήσουν ένα εξασφαλισμένο ποσοστό συνδεδεμένης ενίσχυσης», παρόλο που αναγνωρίζει ότι η απόφαση αυτή πάρθηκε «με σκοπό να μειώσουν τον κοινωνικό και οικονομικό αντίκτυπο, ο οποίος προβλέπεται να είναι αρνητικός σε περιφερειακό επίπεδο».

Παρόλο που οι αναλυτές του ΟΟΣΑ αναγνωρίζουν τα σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που θα προκληθούν από την εφαρμογή της ΚΑΠ, εντούτοις επιμένουν να πιέζουν για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις του επιπέδου των ενισχύσεων. Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Ο θετικός (για την αγορά) αντίκτυπος της αναθεώρησης θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερος αν μειωθεί ακόμη περισσότερο το επίπεδο των ενισχύσεων και βελτιωθεί η πρόσβαση των παραγόμενων προϊόντων στην αγορά».

Και κλείνοντας την Εκθεσή τους επισημαίνουν αυτό που σε όλους τους τόνους έχει αρνηθεί και η πρώην και η νυν κυβέρνηση: «Η αναθεώρηση παρέχει δυνατότητες για εκλογίκευση των ενισχύσεων, όμως η στρεμματική ενίσχυση, η οποία βασίζεται σε ιστορικά δικαιώματα καλλιέργειας, παραμένει κατά μεγάλο μέρος συνδεδεμένη με το μέγεθος των καλλιεργειών. Ως εκ τούτου το μεγαλύτερο μέρος της ενίσχυσης θα συνεχίσει να ωφελεί τους μεγαλύτερους και συχνά τους πλουσιότερους αγρότες».

Μετά απ' όλ' αυτά και για όλ' αυτά, όχι μόνο οι μικρομεσαίοι αγρότες, αλλά το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων πρέπει στις ευρωεκλογές να δώσουν τη δική τους απάντηση. «Μαύρο» στα κόμματα του ευρωμονόδρομου - αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.