Χαιρετίζω το ελεύθερο βήμα που μας δίνει η εφημερίδα μας, ο «Ριζοσπάστης», να εκφράσουμε τις απόψεις μας ελεύθερα και δημοκρατικά, ενόψει του 17ου Συνεδρίου μας.

Πρώτα και κύρια ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι η κοινωνία της δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο αγώνας των φίλων και ιδιαίτερα των μελών του ΚΚΕ είναι πραγματικά ένας πάρα πολύ δύσκολος δρόμος. Τολμώ να πω ο δυσκολότερος στη ζωή μας, διότι είναι συνεχής και μακρύς, με στερήσεις από τις χαρές της ζωής, πολλές φορές χωρίς δουλιά, με κυνηγητά και απογοητεύσεις, όμως για έναν ΜΑΡΞΙΣΤΗ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΗ - κομμουνιστή αυτός ο αγώνας είναι η χαρά και η ελπίδα του μέχρι ανατροπής αυτού του άθλιου και βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Ενα σύστημα που έχει τους τρόπους - εργαλεία, πιέζοντας τους εργαζόμενους με μαφιόζικους τρόπους να παράγει πλούτο και μέσα εκμετάλλευσής τους να τον καρπώνονται λίγοι και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων να καρπούται μόνο ψίχουλα.

Ομως το κεφάλαιο, η αστική τάξη στα πρόσωπα των ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ βρήκαν τον μάστορά τους και με την επανάσταση του 1917 και την ανατροπή του καπιταλισμού και εγκαθίδρυση του επιστημονικού σοσιαλισμού της καινούριας κοινωνίας που είναι πραγματικά για τον άνθρωπο. Ομως, παρότι οι κομμουνιστές στην πλειοψηφία τους είναι αποδεκτοί μέσα στην κοινωνία σαν άνθρωποι με ήθος, αρχές, εργατικότητα, ανωτερότητα, σαν κόμμα έχουμε δυσκολίες να πείσουμε τους εργαζόμενους ότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι το σύστημα που πραγματικά δίνει ελπίδες, για μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο για καλή υγεία και καλή παιδεία και φυσικά δουλιά που είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

Φυσικά, το ΚΚΕ το Κόμμα των εργατών και λοιπών εργαζομένων στην πολύχρονη ιστορία του βαλλόταν και βάλλεται από τους εχθρούς, τους καπιταλιστές, διάφορους πολεμοχαρείς και δυστυχώς ακόμα απλούς ανθρώπους που ταξικά η θέση τους είναι στο ΚΚΕ, όμως είναι αντικομμουνιστές, πιστεύω όχι συνειδητά.

Ομως, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πέραν της μακροχρόνιας και συνεχούς προπαγάνδας του καπιταλιστικού συστήματος που μοιράζει φρούδες ελπίδες στους εργαζόμενους, εμείς ατομικά και σαν κόμμα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε διάφορα θέματα καθημερινότητας.

Στο θέμα της ιδιοκτησίας πολύς απλός κόσμος τρέμει στον ερχομό μας στην εξουσία ότι θα του πάρουμε το σπίτι και το μικρό του κλήρο. Αυτό έχει περάσει η προπαγάνδα. Εγώ τους απαντώ θα μείνετε στο δρόμο; Ε, λοιπόν, και καλύτερα σπίτια θα έχετε, αλλά και θα κάνετε διακοπές με ελάχιστα χρήματα το καλοκαίρι, ενώ τώρα αν χρωστάτε χρήματα στην τράπεζα και χάσετε τη δουλιά σας χάνετε και τα σπίτια σας.

Ενα σημείο είναι το θέμα της θρησκείας το οποίο είναι πολύ βαθιά ριζωμένο στην ψυχή του ανθρώπου. Καλό είναι να μην παρακαλούμε και να αφήνουμε τους ανθρώπους, που μας βλέπουν με συμπάθεια να βαδίζουν το δρόμο τους και αν μπορέσουν να ωριμάσουν και καταλάβουν έχει καλώς. Οχι συγκρούσεις και υποτιμητικές λέξεις. Αλλωστε, ο ίδιος ο Κάστρο δήλωσε ότι ναι μεν ο ΜΑΡΞ είπε ότι η θρησκεία είναι όπιο του λαού, εμείς όμως στην πράξη εφαρμόζουμε όλα όσα πρέπει εν τη ζωή για ειρήνη - ισότητα - δικαιοσύνη.

Συνεχίζοντας θα πω ότι πρέπει να υπάρχει συνεχές διάβασμα των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν. Στενή παρακολούθηση των πολιτικών εκσυγχρονισμού του καπιταλιστικού συστήματος, ώστε να μπορέσουμε να βρίσκουμε πάντοτε τα σημεία που ξεγελούν τους εργαζόμενους, κοινώς κοροϊδεύουν πώς να τους εκμεταλλευτούν καλύτερα χωρίς να το παίρνουν χαμπάρι.

Για να μπορούμε να πείσουμε πρέπει να είμαστε πρωτοπόροι στο σχολείο, στη δουλιά, στην οικογένεια και περιττό να πω πρωτοπόροι στους αγώνες με τους εργάτες σαν την τάξη που δέχεται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση.

Η ηγεσία μας, η ΓΓ που πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια είναι το άστρο που μας οδηγεί με τους αγώνες και τη στάση ζωής της. Το ΠΓ, η ΚΕ στη συντριπτική πλειοψηφία πράγματι ανταποκρίνονται άψογα στα καθήκοντά τους. Οι επικεφαλής των ΚΟΒ προσπαθούν μαζί με τα μέλη, όμως όλοι ανεξαιρέτως πρέπει να είμαστε λόγω και έργω, πρέπει να κάνουμε συνεχώς αυτοκριτική για να βελτιωνόμαστε και να προσπαθούμε χωρίς εγωισμούς να προωθούμε στις θέσεις - κλειδιά πάντοτε τους ικανούς στη θεωρία και την πράξη και όχι με τηλέφωνα.

Κάθε υπεύθυνος πρέπει να γίνεται αποδεκτός από τη μεγάλη πλειοψηφία και φυσικά διαπιστωμένα να πιστεύει που λέει ο λόγος μέχρι θανάτου στον επιστημονικό σοσιαλισμό. Να περιοριστούν έως και να μηδενιστούν οι αυτοπροβολές, οι κομμουνιστές καταλαμβάνουν θέσεις προτεινόμενοι από άλλους και πιστεύοντας στις δυνατότητες, στις ικανότητες και στις γνώσεις του αποδέχονται ή και καμιά φορά απορρίπτουν κάτι καλό, πιστεύοντας ότι είναι λίγοι. Οι κομμουνιστές πρέπει να είναι σεμνοί, με γνώσεις, εργατικότητα, αντιεξουσιαστές, ψύχραιμοι, διαλεκτικοί και φυσικά με επαναστατικότητα. Ετοιμοι στην κατάλληλη στιγμή, δε χρειάζονται διαφήμιση κάθε μέρα.

Ενα σημαντικό που δεν επιτρέπεται στους κόλπους του Κόμματος είναι οι συγκρούσεις. Βλάπτουν το Κόμμα μας πάρα πολύ. Η διαφορετική άποψη πρέπει να επιλύεται μέσα στους κόλπους του Κόμματος, δεν πρέπει να βγαίνει έξω ούτε από τη μια ούτε από την άλλη πλευρά. Θέματα διαφωνιών στο παρελθόν μας στοίχισαν πάρα πολύ. Ακούω να λένε βρέστε τα μεταξύ σας και ερχόμαστε. Οπωσδήποτε όλα τα άνω είναι γνωστά, δε λέω κάτι καινούριο, όμως οι σειρήνες είναι πάρα πολλές και είμαστε άνθρωποι (άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου), γι' αυτό ας προσπαθήσουμε να κωφεύουμε πολλές φορές και έχοντας ως όραμα το μαρξισμό - λενινισμό και τους μεγάλους μας ήρωες που έδωσαν και την ψυχή τους να βρούμε όλα τα μέσα και τους τρόπους που θα βοηθήσουν στην ανατροπή του καπιταλισμού.

Τέλος, θα ήθελα ο «Ριζοσπάστης» να έχει σελίδα να εκφράζουμε τις απόψεις μας και όχι να ακούω ότι έχει κόστος που οπωσδήποτε ό,τι μπορούμε κι εμείς οικονομικά κάνουμε. Ας βάλουνε λιγότερες διεθνείς ειδήσεις που πολλές φορές είναι η μισή εφημερίδα, χωρίς φυσικά να ξεφύγουμε από το διεθνιστικό μας καθήκον και της αλληλεγγύης των λαών.

Τέλος, εύχομαι από το συνέδριό μας να βγούμε πιο δυνατοί, πιο συσπειρωμένοι, πιο φωτισμένοι με γραμμές πιο εκλαϊκευμένες, να τις καταλαβαίνει ο απλός ο κόσμος, οι εργάτες, οι βιοτέχνες, οι μικροαγρότες και γενικά οι εργαζόμενοι, ώστε να μπορούν να καταλάβουν και να πιστέψουν ότι το ΚΚΕ είναι Κόμμα αρχών και ότι μόνο ο μαρξισμός -λενινισμός, ο λεγόμενος επιστημονικός σοσιαλισμός είναι η πανανθρώπινη κοινωνία χωρίς πολέμους και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Συντροφικά

Ηλίας Κων. Μιχαηλίδης

Βιοτέχνης - πτυχιούχος Παν/ίου Πειραιά

Το θέμα του σοσιαλισμού που ζήσαμε για 70 και πλέον χρόνια, αποτελεί στοιχείο προβληματισμού και αυτού του προσυνεδριακού διαλόγου. Το ΚΚΕ είναι ίσως από τα λίγα αριστερά κόμματα, αν όχι το μοναδικό, που κάλεσε τα μέλη και τους οπαδούς του να διατυπώσουν δημόσια τις απόψεις τους, για το κεφαλαιώδες αυτό θέμα. Ωστόσο, τα ίδια ερωτήματα που τέθηκαν στο δημόσιο αυτό διάλογο, συνεχίζουν να απασχολούν και να βασανίζουν τον κόσμο της ευρύτερης Αριστεράς, και όχι πάντα κακόπιστα. Ερωτήματα όπως: Τι έγινε το 1989, ήταν η αντεπανάσταση που σάρωσε τις κοινωνίες αυτές, ή κατέρρευσαν από μόνες τους; Γιατί ο εργαζόμενος λαός, όχι μόνο δεν αντέδρασε στα σχέδια επαναφοράς του καπιταλισμού, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συντάχθηκε ενεργητικά με τα αντεπαναστατικά στοιχεία; Πώς εξηγείται το ιστορικά πρωτοφανές, ένας ολόκληρος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, ο οποίος αισθάνεται να απειλείται με ολοκληρωτική εξαφάνιση, να έχει παραλύσει, να μην αντιδρά, να μη δίνει την ύστατη μάχη, όπως γνωρίζουμε από άλλες ιστορικές επαναστατικές ή αντεπαναστατικές καταστάσεις; Και παρενθετικά με αυτό. Πώς σχεδόν ολόκληρη η ηγεσία ενός ιστορικού κόμματος, όπως το ΚΚΣΕ, πρωταγωνίστησε, με τον πιο άθλιο και αρνητικό τρόπο, στις αντιδραστικές αλλαγές; Τι έγινε τελικά με το Κόμμα του Λένιν; Πώς μεταλλάχτηκε από επαναστατικό, σε κόμμα όπου στην ηγεσία του κυριάρχησαν τα πιο τυχοδιωκτικά και ποταπά στοιχεία;

Πρόκειται για ερωτήσεις που καίνε. Αλλά θα πρέπει να απαντηθούν με τον πιο πειστικό τρόπο, έστω και αν χρειαστεί να τσουρουφλιστούν και να καούν όσοι επιχειρήσουν να δώσουν τις αναγκαίες απαντήσεις. Και αυτό για ένα βασικό λόγο. Το τι έγινε στις κοινωνίες αυτές, δεν αφορά το παρελθόν. Αφορά κυρίως το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος, των στρατηγικών του επιλογών. Σωστά φωνάζουμε το σύνθημα πως το μέλλον δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο σοσιαλισμός. Αρκεί, βέβαια, να απαντήσουμε απλά και πειστικά στα ερωτήματα που θέτουν οι εργαζόμενοι, για το τι σοσιαλιστική κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε, αν στην κοινωνία του μέλλοντος θα διασφαλίζονται τα θεμελιώδη, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες του εργαζόμενου ανθρώπου. Γι' αυτόν παλεύουμε, σ' αυτόν πρέπει να είναι στραμμένη και η προσοχή μας. Και οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, δεν έχουν φιλολογικό χαρακτήρα, έχουν το στοιχείο της αμεσότητας. Βιάζουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχουμε το χρόνο σύμμαχό μας. Στα 15-16 χρόνια της πλήρους κυριαρχίας του ο καπιταλισμός αποδείχτηκε όχι μόνο βάρβαρος, αλλά και άκρως επικίνδυνος. Στο μικρό αυτό διάστημα, οι δυνάμεις του κεφαλαίου οδήγησαν τα πράγματα στα άκρα. Ολόκληρες περιοχές του πλανήτη ερημώνονται, δικαιώματα και κατακτήσεις τσαλαπατιούνται, ο εμπορικός ανταγωνισμός στο έπακρο, το εκ νέου μοίρασμα των αγορών και των πρώτων υλών, περνάνε μέσα από λουτρό αίματος, το περιβάλλον θυσιάζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, ο πολιτισμός, δεμένος στο άρμα των «χορηγών» - κεφαλαιοκρατών ασφυκτιά, η μεταφυσική σε όλες της τις μορφές διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή στην ερμηνεία των κοινωνικών και οικονομικών φαινομένων, ο ρόλος των κοινωνικών ιδίως επιστημών αμφισβητείται, αντιδραστικές και πεσιμιστικές αντιλήψεις και θεωρίες αναβιώνουν. Εχουμε μπροστά μας ολοζώντανο τον κόσμο της πιο βαθιάς παρακμής. Η αντικατάστασή του, αποτελεί όρο επιβίωσης της ανθρωπότητας. Ο 21ος αιώνας πρέπει να γίνει ο αιώνας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Για το σοσιαλισμό που ζήσαμε

Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, θα ήθελα να διατυπώσω τις απόψεις μου, για ένα θέμα που κάθε άλλο παρά απλό είναι, ώστε να επιχειρηθεί να ερμηνευτεί με λογικές της πλήρους αποδοχής ή της πλήρους άρνησης.

Οπως είναι γνωστό από τη θεωρία που διατύπωσαν οι κλασικοί, ο καπιταλισμός σαν το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που στηρίζεται στην εκμετάλλευση του ελεύθερου (με νομικούς όρους) εργάτη και στην ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση του παραγόμενου κοινωνικού προϊόντος, μοιραία θα αντικατασταθεί από την κοινωνία των ελεύθερα συνεταιριζομένων παραγωγών, την κομμουνιστική κοινωνία. Πάντα σύμφωνα με τους κλασικούς, μεταξύ της καπιταλιστικής και της κομμουνιστικής κοινωνίας μεσολαβεί ένα διάστημα, όπου το νικηφόρο προλεταριάτο, αφού έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την αστική τάξη, την έχει νικήσει σε πολιτικό επίπεδο, διαμορφώνει τους όρους και τις προϋποθέσεις για το πέρασμα στην κομμουνιστική κοινωνία. Η μεταβατική αυτή περίοδος, μεταξύ του καπιταλισμού και του κομμουνισμού, είναι γνωστή με τον όρο δικτατορία του προλεταριάτου. Στο μεσοδιάστημα αυτό, όσο εδραιώνεται η πολιτική και οικονομική εξουσία της εργατικής τάξης, τόσο γίνονται τα αναγκαία βήματα για την κομμουνιστική αυτοκυβέρνηση του εργαζόμενου λαού. Αναγκαία προϋπόθεση γι' αυτό ο βαθμιαίος μαρασμός του σοσιαλιστικού κράτους, δεδομένου ότι αν και κράτος που στηρίζεται στην κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων, η οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας προϋποθέτει το ξεπέρασμά του. Εξυπακούεται ότι βασικό στοιχείο του περάσματος από το «βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας», είναι η εξάλειψη της μόνιμης και υψηλόβαθμης υπαλληλικής γραφειοκρατίας, αναγκαίας κατά τα άλλα σε όλες τις ταξικές κοινωνίες και στις πρώτες βαθμίδες του σοσιαλισμού. Αυτά έλεγε η θεωρία. Τι όμως έγινε στην πράξη; Η Σοβιετική Ενωση, από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της, βρέθηκε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Είναι γνωστά τα ιστορικά γεγονότα από το 1917 έως και το 1990, και δε θα σταθούμε σ' αυτά. Απλώς θέλουμε να σημειώσουμε ότι οι ιστορικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν έκαναν αναγκαία όχι τη σταδιακή, έστω και βραδεία τάση, απονέκρωσης του σοβιετικού σοσιαλιστικού κράτους, στην προοπτική της κομμουνιστικής κοινωνίας, αλλά αντίθετα την ενίσχυσή του. Κανένας λογικός άνθρωπος δε θα είχε την απαίτηση, τη δεκαετία του '30, όταν οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές και οι ναζί, προετοίμαζαν το νέο πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ενωσης, η ηγεσία της τελευταίας, να μην επιδίωκε να ενισχύσει την άμυνά της, να μη θωρακίσει το σοσιαλιστικό κράτος. Το ίδιο ισχύει και για την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Οπότε τι γίνεται με το βασικό πολιτικό στόχο της βαθμιαίας απονέκρωσης των κρατικών δομών; Τι γίνεται με τη μόνιμη υπαλληλική γραφειοκρατία; Τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι κάτω από τις δυσμενείς αυτές συνθήκες, η βασική πολιτική επιδίωξη εγκαταλείπεται, η υπαλληλική γραφειοκρατία, αντί να αποδυναμωθεί, ενισχύεται. Συνεχίζει να διαχειρίζεται τις κρατικές υποθέσεις, στο όνομα του εργαζόμενου λαού, αλλά, όπως αποδεικνύεται σήμερα, όχι και προς το συμφέρον του εργαζόμενου λαού. Σταδιακά παγιώνεται σε στρώμα με ιδιοτελή συμφέροντα, και σύμφωνα με τις περιγραφές του Ενγκελς, στέκεται απέναντι και πάνω από τον εργαζόμενο λαό. Δυστυχώς, βασικός μοχλός παραγωγής και ανάδειξης του γραφειοκρατικού αυτού στρώματος, αναδεικνύεται το ΚΚΣΕ, μέσα στο οποίο, εκτός από γνήσιους επαναστάτες, συνωθούνται και συνωστίζονται τυχοδιωκτικά και καιροσκοπικά στοιχεία.

Αν η ανάλυση αυτή έχει ψήγματα αλήθειας, τότε προκύπτουν τα ακόλουθα ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει η κομμουνιστική κοινωνία του μέλλοντος, χωρίς να λύσει το θεμελιώδες πρόβλημα του περάσματος από το σοσιαλιστικό κράτος στην κομμουνιστική αυτοδιεύθυνση; Μπορεί και πρέπει να προσδιοριστεί χρονικά η μεταβατική περίοδος της δικτατορίας του προλεταριάτου; Τι γίνεται, αν οι σοσιαλιστικές κοινωνίες του μέλλοντος κληθούν να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα που αντιμετώπισε η Σοβιετική Ενωση, αυτό της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης; Και με δεδομένο αυτό. Μπορεί να οικοδομηθεί σοσιαλισμός σε μια χώρα, ή σε μια μικρή ομάδα χωρών, ή θα πρέπει να επανεξετάσουμε το ζήτημα αυτό;

Οσο για το ρόλο αυτής της, από ένα σημείο και μετά παραδομένης στη γραφειοκρατία, Σοβιετικής Ενωσης στις διεθνείς εξελίξεις, έχει μιλήσει η ίδια η ιστορία. Υπήρξε ο βασικός, καθοριστικός παράγοντας της συντριβής του ναζισμού και του φασισμού, ο βασικός τροφοδότης του αγώνα του βιετναμικού λαού, το αποφασιστικό στήριγμα του αντιαποικιακού αγώνα και του κινήματος των αδεσμεύτων. Η ύπαρξή της αποτέλεσε τη βασική εγγύηση των εργατικών κατακτήσεων στη Δυτική. Ευρώπη τη μεταπολεμική περίοδο. Το θέμα του σοσιαλισμού που ζήσαμε, η εξέτασή του, και αντιφατική είναι και σύνθετη..

Θανάσης Κανιάρης

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Με μεγάλη αγωνία περιμένω να γίνει το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας, γιατί αν το 14ο ήταν το συνέδριο σταθμός της ανασυγκρότησής του, το 17ο πρέπει να γίνει σταθμός για γρήγορη ανάπτυξή του και προώθησης των στόχων του.

Διάβασα πολλές φορές τις Θέσεις της ΚΕ. Η ηλικία μου όμως - είμαι 68 χρονών - τα πολλά προβλήματα υγείας που με βασανίζουν και οι λίγες γραμματικές μου γνώσεις - είμαι απόφοιτος νυχτερινού γυμνασίου - δε με βοήθησαν να εμβαθύνω στα επιμέρους ζητήματα.

Γενικά συμφωνώ με τις Θέσεις. Πιάνουν όλα τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας. Θα ήθελα όμως να βοηθήσω με το σημείωμά μου, αν φυσικά το βρίσκετε σωστό, σε μια πιο καλύτερη κατεύθυνση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η διάσπαση του Κόμματος δεν αποδυνάμωσε το Κόμμα από στελέχη και από μέλη, αλλά έφερε και μια μεγάλη αναστάτωση στις σχέσεις μας. Εφερε την καχυποψία, την έλλειψη εμπιστοσύνης, τη χλιαρή συντροφικότητα.

Ο καθοδηγητής μου τότε, όταν δε συμφωνούσα με όσα μου έλεγε, γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε ότι είμαι καλό παιδί, αλλά ΒΛΑΚΑΣ. Δε φταίνε μόνο οι καθοδηγητές για τη χαλάρωση των οργανώσεων. Φταίμε κι εμείς που ίσως να μας βόλευε έτσι.

Σήμερα το Κόμμα βάζει δυο στόχους, το δυνάμωμα του Κόμματος και τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Στόχους που αν δεν προχωρήσει ο πρώτος δεν είναι δυνατόν να γίνει ο δεύτερος. Ας αρχίσουμε σύντροφοι με τις λειτουργίες των ΚΟΒ. Ιδιαίτερα των συνοικιακών, τα καθήκοντα των εργατικών ΚΟΒ μπαίνουν κεντρικά και κάθε μέρα ο «Ριζοσπάστης» μας ενημερώνει γι' αυτά.. Εχουμε τη θεωρία μας, μαρξισμός - λενινισμός, τη φιλοσοφία μας, Διαλεκτικός Υλισμός, μένει λοιπόν, πώς στην πράξη τα περπατάμε αυτά και εδώ παίζει μεγάλο ρόλο ο καθοδηγητής.

Υπάρχουν όμως και άλλα προβλήματα με ιδιαιτερότητες για κάθε συνοικία, όπως ζητήματα παιδείας - ΕΒΕ - Δημοτικά - Υγείας κ.ά. Για το λόγο αυτό στις συνοικιακές ΚΟΒ πρέπει να παίρνουν μέρος όλοι οι σύντροφοι που είναι χρεωμένοι στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, στους ΕΒΕ, στο Δήμο κλπ. Για να ενημερώνουν και τους υπόλοιπους συντρόφους, έτσι ώστε να μας δίνεται και δυνατότητα να κάνουμε παρεμβάσεις όταν αυτά τα προβλήματα συζητιούνται στη γειτονιά, στο καφενείο, στα ΚΑΠΗ, στο ΙΚΑ κλπ. Θα πρέπει να γίνονται μαθήματα, να γίνονται τμήματα (άρχισαν τώρα τελευταία), να γίνονται αχτίφ, να χρεώνονται όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες και να απολογούνται για τη δράση τους.

Στην περιοχή μας λειτουργούσαν εκτός από τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων και Σύλλογοι Συνοικιακοί όπως Σύλλογος Αγ. Ιερόθεου, Σύλλογος Αγ. Βασιλείου, Σύλλογος Κηπούπολης, σύλλογος Χρυσούπολης, Σύλλογος Ανθούπολης που τώρα μόνο ο τελευταίος υπάρχει. Θα πρέπει να τους επαναλειτουργήσουμε διότι συσπείρωναν πάρα πολύ κόσμο και πετύχαμε πολλά όπως σχολείο στη χωράφα, συγκοινωνίες κλπ.

Θα πρέπει να χρησιμοποιούμε πιο απλή γλώσσα που να καταλαβαίνουμε τη σημασία των λέξεων, διότι σαν κόμμα της εργατικής τάξης δεν έχουμε προχωρημένες γραμματικές γνώσεις. Λέξεις όπως ρεφορμισμός, σεχταρισμός, οπορτουνισμός και άλλες πολλές εγώ ειλικρινά δυσκολεύομαι να δώσω την πραγματική σημασία τους.

Γράφουν κάποιοι σύντροφοι και μας παραπέμπουν στα «Απαντα του Λένιν», τόμος τάδε, σελ. τάδε. Εγώ όμως δεν μπόρεσα να αποκτήσω τα «Απαντα» και ούτε ξέρω πώς να βρω το συγκεκριμένο θα μπορούσαν να το κάνουν πιο κατανοητό.

Και τώρα κάποιες τρελές σκέψεις που δεν ξέρω αν μπορούν να υλοποιηθούν. Αφορμή γι' αυτές μου έδωσε η κυριακάτικη κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη», που ενώ πρώτα τα λίγα φύλλα που διακινούσα τα έπαιρναν χαλαρά, τώρα τα περιμένουν με λαχτάρα και δύο μάλιστα θα χρεωθούν να αγοράσουν DVD διότι δεν έχουν για να βλέπουν τα δισκάκια. «Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι», έλεγε ο ρήτορας Δημοσθένης.

«Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα», λέει ο λαός μας.

Τι θέλω να πω.

Σήμερα τα αστικά κόμματα με τα χρήματα της αστικής τάξης, την οποία εκπροσωπούν, κάνουν πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, στους εργαζόμενους με τους διάφορους Χατζηνικολάου - Στάη - Ευαγγελάτους κλπ. Καλούν στα παράθυρα τους ίδιους και τους ίδιους, αποκλείοντας το κόμμα μας. Εμείς θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον «902», ράδιο και τηλεόραση και με τους δικούς μας δημοσιογράφους να τους κάνουμε ερωτήσεις και να τους ξεσκεπάζουμε. Είδε ο Γιακουμάτος στη Νάουσα όταν ήταν να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο τους απολυμένους του Λαναρά τον πόνεσε η κοιλιά του και το έσκασε.

Ολα αυτά όμως, σύντροφοι, κακά είναι τα ψέματα και τα ονείρατα θέλουν λεφτά για να γίνουν. Ισως όμως αν μπορούμε να ξεκινήσουμε με δειλά βήματα και ανεβάσουμε την ακροαματικότητα να πάρουμε και κάποιες διαφημίσεις με φθηνότερες προσφορές. Διότι, σύντροφοι, αφού δεν μπορούμε να βγάλουμε τον κόσμο από τον καναπέ ας πάμε εμείς στον καναπέ. « Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στο Μωάμεθ». Αφού μπορέσουμε να δυναμώσουμε το κόμμα μας πιστεύω ακράδαντα ότι θα συγκροτήσουμε και ΑΑΔΜ. Μιλάμε για τη συγκρότηση του ΕΑΜ, άλλες οι εποχές τότε σύντροφοι, η ενημέρωση του κόσμου γινόταν με το χωνί και με το τρέξιμο από σπίτι σε σπίτι, πράγμα που δεν μπορούσαν να το κάνουν οι αστοί και η συσπείρωση του κόσμου βασικά έγινε για να πολεμήσουμε τον ΚΑΤΑΧΤΗΤΗ. Σήμερα όμως αυτός που ψηφίζει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ δεν πείθεται εύκολα αν δε διαπιστώσει μόνος του ότι αυτοί τον κοροϊδεύουν.

Σήμερα, σύντροφοι, ο «Ριζοσπάστης» έχει ένα πολύ ωραίο «Ωδινεν όρος και έτεκε ΜΥΝ»

Πόσοι σύντροφοι το διάβασαν και πόσοι κατάλαβαν το απαίσιο θέατρο που έπαιξαν όλοι αυτοί με κομπάρσους τους Ρουσόπουλο, Αντώναρο και τα ΜΜΕ;

Εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο Συνέδριο

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Θεόδωρος Μιχελής

ΚΟΒ Αγ. Ιερόθεου Ανθούπολης

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Αισίως και στο 17ο Συνέδριο του τιμημένου Κόμματός μας. Ωρα αποτίμησης, δράσης λοιπόν, αλλά και βαθιάς σκέψης και περισυλλογής, αφού πρόκειται για τη μελλοντική διαχείριση της ανεκτίμητης κληρονομιάς που μας εμπιστεύτηκαν όλες ΕΚΕΙΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ.

Αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για πολλούς από μας που μπήκαμε σ' αυτόν τον ωραίο αγώνα σε διαφορετικές περιόδους και σταθμούς της ζωής μας με σχετικά μεγαλύτερη ή μικρότερη προσφορά, ειδικότερα όμως όταν τα βιολογικά περιθώρια μερικών από μας στενεύουν κάπως και «δικαιολογημένα» εντείνουν και τον προβληματισμό μας για την παραπέρα πορεία, αλλά και ανάπτυξη, αλλά και των προκλήσεων που θα καλεστεί να αντιμετωπίσει στο εγγύς, αλλά και στο απώτερο μέλλον το Κόμμα μας.

Μέγιστη υπευθυνότητα, λοιπόν, όταν πρόκειται να κάνουμε κριτική επί των πεπραγμένων από το 16ο Συνέδριο, μέχρι σήμερα, αλλά και τα μηνύματα που θα στείλουμε μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου να είναι όντως αυτά που θα βοηθήσουν στην παραπέρα χάραξη της δύσκολης πορείας μας.

Χρειάζεται, επί του προκειμένου, σοβαρότητα, νηφαλιότητα και χαμηλούς τόνους, κάτι που πολλές φορές το ξεχνάμε, ειδικά κάτω από τη φόρτιση των καθημερινών γεγονότων, πληρώνοντας δυστυχώς εκ των υστέρων τις συνέπειες των όποιων λανθασμένων επιλογών μας.

Δε θα γενικολογήσω, γιατί και αυτό δε βοηθάει πάντα. Και είναι φυσικό, αφού δεν μπορεί ο καθένας μας να έχει την «καλύτερη - σωστότερη» άποψη ή γνώμη για όλα και όλους!... Λογικό. Τα του οίκου μας λοιπόν, ο καθένας από το μετερίζι που το Κόμμα μας τον έταξε να υπηρετεί, κάτι που επίσης σημαίνει ότι προϋπήρχαν και εκ μέρους του Κόμματος κάποια κριτήρια που συνέτειναν στην επιλογή για τη συγκεκριμένη χρέωση του καθενός μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς και η ανάλογη υπευθυνότητα από μεριάς συντρόφισσας, συντρόφου που αποδέχτηκε αυτή την επιλογή.

Πόσο όμως αυτό βρίσκει, ή αν θέλετε συνάδει, με την καθημερινή ζωή και δράση μας σε έναν κλάδο όπως ο Επισιτισμός - Τουρισμός; Πόσοι βοηθούν καθημερινά με δεδομένο το ήθος μας και την ανθρωπιά μας, έχοντας πάντα γνώση των λαϊκών προβλημάτων, μελετώντας και κρίνοντας το σκεπτικό των εργαζομένων του κλάδου, παρατηρώντας και εντοπίζοντας τις αδυναμίες του και πρωτοστατώντας τελικά για τη λύση τους;

Σχετικές, λοιπόν, οι εμπειρίες από την κλαδική οργάνωση, όπως στο ζήτημα της πειθαρχίας στις γραμμές μας για απλά, καθημερινά ζητήματα ή αν θέλετε καλύτερα, για «τα πρώτα σκαλοπάτια μας».

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Στην Πολιτική Απόφαση του 15ου Συνεδρίου μπήκε το καθήκον «να ενισχυθούν και επανακτηθούν πλήρως από τα μέλη και στελέχη συνολικά της ΚΟΒ και τα καθοδηγητικά όργανα, τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν στη μακρόχρονη ηρωική πορεία του Κόμματός μας. Είναι το θεμέλιο και η προϋπόθεση για να γίνει το Κόμμα δυνατό και ισχυρό, ικανό ν' αντέχει στις θύελλες, ικανό να ανταποκρίνεται στην ιστορική του αποστολή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες».

Σίγουρα όλα αυτά απορρέουν από το χαρακτήρα του Κόμματός μας, σαν επαναστατικό Κόμμα της εργατικής τάξης. Ολα αυτά τα χρόνια το Κόμμα μας άντεξε ακριβώς, γιατί μαχητικά υπερασπιστήκαμε την όσο δυνατόν απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών οργάνωσης και λειτουργίας με αποφασιστικότητα μέσα στο λαό. Και αυτό γιατί οι αρχές μας στηρίζονται στις θεωρητικές θέσεις για τον ταξικό χαρακτήρα του Κόμματός μας. Επόμενο, λοιπόν, είναι η εφαρμογή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, η συλλογικότητα, η συνειδητή πειθαρχία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό. Πειθαρχία, όμως, σημαίνει πίστη στην ιδεολογία, αλλά και την αποστολή του Κόμματός μας και θα ισχύει ακόμη περισσότερο όσο θα επαληθεύονται καθημερινά οι θέσεις μας.

Ετσι, λοιπόν, όσο «ταλαντούχοι» και να είμαστε, όση «ακτινοβολία» μπορεί το πρόσωπό μας να «εκπέμπει» όσο κατά καιρούς τα βλέμματα όλων, μαζί και των ΜΜΕ, να «στρέφονται πάνω μας» δεν μπορούμε βήμα να κάνουμε χωρίς την αποδοχή τους στην πράξη, σ' όποιο επίπεδο κομματικής ιεραρχίας και αν βρισκόμαστε.

Πόσο όμως αυτό βρίσκει ή αν θέλετε συνάδει με την καθημερινή ζωή και δράση της ΚΟΒ; Και δεν αναφέρομαι στον Επισιτισμό και μόνο σαν κλαδική οργάνωση, για να μιλήσουμε και σε επίπεδο ΚΟΒ που άμεσα μας αφορά.

Πόσοι π.χ. σύντροφοι,- σες «ανυπομονούν» να εκπληρώσουν την πρώτη τους καταστατική υποχρέωση - τις συνδρομές τους - συν την οικονομική δουλιά με το κουπόνι κάθε πρώτη του μήνα; Πώς ακούγεται στέλεχος του Κόμματος να προβάλλει τη δικαιολογία ότι ο υπεύθυνος της ΚΟΒ δεν του παρέδωσε μπλοκάκια για το Συνέδριο και αυτό να περνάει χωρίς καμία παρατήρηση από την καθοδήγηση;

Το ακανθώδες ζήτημα της προσέλευσης στη ΓΣ της ΚΟΒ και έγκαιρα και με γραπτή τοποθέτηση - την αντικειμενική δηλαδή μεταφορά στα καθοδηγητικά όργανα των διαθέσεων των λαϊκών δυνάμεων του κόσμου που καθημερινά συναντάμε.

Πόσοι αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την όποια χρέωση από το Γραφείο της ΚΟΒ; Το ότι όταν λέμε π.χ. προσυγκέντρωση για το όποιο συλλαλητήριο εννοούμε όλη η ΚΟΒ, εκτός των δικαιολογημένων να είναι εκεί και όχι στον τελικό χώρο του συλλαλητηρίου ή συγκέντρωσης. Απλά πράγματα για να μην μπαίνουμε σε άλλα ζητήματα όπως ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», πόσο μάλλον για τον καθημερινό που όλοι γνωρίζουμε την τεράστια σημασία του ή για την όσο το δυνατόν καλύτερη παρουσία των συντρόφων στους μαζικούς φορείς που είναι εκλεγμένοι.

Βέβαια, τέτοιου είδους ζητήματα είναι λίγο - πολύ ορατά στις περισσότερε ΚΟΒ. Συνήθως όμως παραμένουν, συσσωρεύονται, βαλτώνουν θα έλεγα καλύτερα και λίγες φορές βρίσκουν το δρόμο της όποιας λύσης, αφού πολλές φορές οι ανάγκες που παρουσιάζονται αλλάζουν προτεραιότητες στην καθημερινή μας δουλιά, ειδικότερα δε όταν προκύπτουν ζητήματα που χρήζουν αμεσότερης συζήτησης και απόφασης που δυστυχώς δεν είναι και λίγες φορές που συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Πέρα από το γεγονός ότι πολλές φορές η ανοχή επί μακρόν μερικές φορές παρερμηνεύεται ακόμη και όταν το Γραφείο της ΚΟΒ καταπιάνεται με το συγκεκριμένο πρόβλημα και προσπαθεί να το «λύσει» με ανώδυνο τρόπο. Αυτό το λέω χωρίς να αγνοώ ότι η κάθε πειθαρχική ενέργεια από μέρους Γραφείου ΚΟΒ έχει και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Ομως εύλογα μπαίνει το ερώτημα αν αυτή η συγκεκριμένη συμπεριφορά - διαγωγή του κομματικού μέλους ενισχύει τα κομματικά χαρακτηριστικά των μελών και στελεχών του Κόμματος όπως έχουν διαμορφωθεί στα 86 χρόνια ζωής του Κόμματός μας. Αν βοηθούν το Κόμμα μας να αντέξει σε ακόμη πιο δύσκολες στιγμές, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο του. Εύλογο το ερώτημα: Είναι ο διαλεκτικός τρόπος χαρακτηριστικό λειτουργίας του Κόμματός μας ή όχι; Αν όντως είναι, που είναι - δεν απαιτεί την απαρέγκλιτη τήρηση των κομματικών χαρακτηριστικών, ώστε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά την υπεράσπιση αρχών λειτουργίας και οργάνωσής του;

Αυτές οι οργανωτικές αρχές δε στηρίζονται σε θεωρητικές θέσεις του Κόμματός μας για το ρόλο του και τη θέση του στην κοινωνία; Πού μπαίνει η συλλογικότητα, ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός, η συνειδητή πειθαρχία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό;

Δεν είναι όπλο στο χέρι του αντίπαλου όταν π.χ. οι όποιες διαφωνίες εκφράζονται δημόσια και με άσεμνο τρόπο, ακόμη και για στελέχη του Κόμματος;

Τελικά, συντρόφισσες και σύντροφοι, η ένταξη στο ΚΚΕ είναι ή δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης συνειδητής προσωπικής επιλογής που συνοδεύεται με τη συνειδητή αποδοχή των αρχών λειτουργίας και της υποχρέωσης για εφαρμογή των αποφάσεων της πλειοψηφίας;

Τελικά, κατά πόσον έχουμε κατανοήσει ότι βήματα μπροστά δε γίνονται αν δεν κυριαρχεί στη σκέψη όλων μας η εξασφάλιση της μεγαλύτερης ενότητας θέλησης και δράσης που να στηρίζεται στη συνειδητότητα και αφοσίωση, στους σκοπούς του Κόμματος, στην ιδεολογία και στις αρχές του και ότι σ' αυτό το Κόμμα των «ομοϊδεατών - εθελοντών» όπως είναι το ΚΚΕ η πειθαρχία στις αποφάσεις δεν είναι καθόλου ατομική υπόθεση και υπάρχει άμεση ανάγκη να ξεπεραστούν το γρηγορότερο τα όποια «εμπόδια» μπροστά μας, που μας αποπροσανατολίζουν από τα καθημερινά μας καθήκοντα.

Κλείνοντας, ας μην ξεχνάμε ότι ο καθρέφτης του κάθε κομμουνιστή ήταν, είναι και θα είναι σε καθημερινή βάση, σαν ύψιστο καθήκον, η αυτοκριτική του.

Χ. Πολυμενάκος