Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Αισίως και στο 17ο Συνέδριο του τιμημένου Κόμματός μας. Ωρα αποτίμησης, δράσης λοιπόν, αλλά και βαθιάς σκέψης και περισυλλογής, αφού πρόκειται για τη μελλοντική διαχείριση της ανεκτίμητης κληρονομιάς που μας εμπιστεύτηκαν όλες ΕΚΕΙΝΕΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ.

Αυτό έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για πολλούς από μας που μπήκαμε σ' αυτόν τον ωραίο αγώνα σε διαφορετικές περιόδους και σταθμούς της ζωής μας με σχετικά μεγαλύτερη ή μικρότερη προσφορά, ειδικότερα όμως όταν τα βιολογικά περιθώρια μερικών από μας στενεύουν κάπως και «δικαιολογημένα» εντείνουν και τον προβληματισμό μας για την παραπέρα πορεία, αλλά και ανάπτυξη, αλλά και των προκλήσεων που θα καλεστεί να αντιμετωπίσει στο εγγύς, αλλά και στο απώτερο μέλλον το Κόμμα μας.

Μέγιστη υπευθυνότητα, λοιπόν, όταν πρόκειται να κάνουμε κριτική επί των πεπραγμένων από το 16ο Συνέδριο, μέχρι σήμερα, αλλά και τα μηνύματα που θα στείλουμε μέσω του προσυνεδριακού διαλόγου να είναι όντως αυτά που θα βοηθήσουν στην παραπέρα χάραξη της δύσκολης πορείας μας.

Χρειάζεται, επί του προκειμένου, σοβαρότητα, νηφαλιότητα και χαμηλούς τόνους, κάτι που πολλές φορές το ξεχνάμε, ειδικά κάτω από τη φόρτιση των καθημερινών γεγονότων, πληρώνοντας δυστυχώς εκ των υστέρων τις συνέπειες των όποιων λανθασμένων επιλογών μας.

Δε θα γενικολογήσω, γιατί και αυτό δε βοηθάει πάντα. Και είναι φυσικό, αφού δεν μπορεί ο καθένας μας να έχει την «καλύτερη - σωστότερη» άποψη ή γνώμη για όλα και όλους!... Λογικό. Τα του οίκου μας λοιπόν, ο καθένας από το μετερίζι που το Κόμμα μας τον έταξε να υπηρετεί, κάτι που επίσης σημαίνει ότι προϋπήρχαν και εκ μέρους του Κόμματος κάποια κριτήρια που συνέτειναν στην επιλογή για τη συγκεκριμένη χρέωση του καθενός μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συνεπώς και η ανάλογη υπευθυνότητα από μεριάς συντρόφισσας, συντρόφου που αποδέχτηκε αυτή την επιλογή.

Πόσο όμως αυτό βρίσκει, ή αν θέλετε συνάδει, με την καθημερινή ζωή και δράση μας σε έναν κλάδο όπως ο Επισιτισμός - Τουρισμός; Πόσοι βοηθούν καθημερινά με δεδομένο το ήθος μας και την ανθρωπιά μας, έχοντας πάντα γνώση των λαϊκών προβλημάτων, μελετώντας και κρίνοντας το σκεπτικό των εργαζομένων του κλάδου, παρατηρώντας και εντοπίζοντας τις αδυναμίες του και πρωτοστατώντας τελικά για τη λύση τους;

Σχετικές, λοιπόν, οι εμπειρίες από την κλαδική οργάνωση, όπως στο ζήτημα της πειθαρχίας στις γραμμές μας για απλά, καθημερινά ζητήματα ή αν θέλετε καλύτερα, για «τα πρώτα σκαλοπάτια μας».

Συντρόφισσες, σύντροφοι,

Στην Πολιτική Απόφαση του 15ου Συνεδρίου μπήκε το καθήκον «να ενισχυθούν και επανακτηθούν πλήρως από τα μέλη και στελέχη συνολικά της ΚΟΒ και τα καθοδηγητικά όργανα, τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν στη μακρόχρονη ηρωική πορεία του Κόμματός μας. Είναι το θεμέλιο και η προϋπόθεση για να γίνει το Κόμμα δυνατό και ισχυρό, ικανό ν' αντέχει στις θύελλες, ικανό να ανταποκρίνεται στην ιστορική του αποστολή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες».

Σίγουρα όλα αυτά απορρέουν από το χαρακτήρα του Κόμματός μας, σαν επαναστατικό Κόμμα της εργατικής τάξης. Ολα αυτά τα χρόνια το Κόμμα μας άντεξε ακριβώς, γιατί μαχητικά υπερασπιστήκαμε την όσο δυνατόν απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών οργάνωσης και λειτουργίας με αποφασιστικότητα μέσα στο λαό. Και αυτό γιατί οι αρχές μας στηρίζονται στις θεωρητικές θέσεις για τον ταξικό χαρακτήρα του Κόμματός μας. Επόμενο, λοιπόν, είναι η εφαρμογή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, η συλλογικότητα, η συνειδητή πειθαρχία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό. Πειθαρχία, όμως, σημαίνει πίστη στην ιδεολογία, αλλά και την αποστολή του Κόμματός μας και θα ισχύει ακόμη περισσότερο όσο θα επαληθεύονται καθημερινά οι θέσεις μας.

Ετσι, λοιπόν, όσο «ταλαντούχοι» και να είμαστε, όση «ακτινοβολία» μπορεί το πρόσωπό μας να «εκπέμπει» όσο κατά καιρούς τα βλέμματα όλων, μαζί και των ΜΜΕ, να «στρέφονται πάνω μας» δεν μπορούμε βήμα να κάνουμε χωρίς την αποδοχή τους στην πράξη, σ' όποιο επίπεδο κομματικής ιεραρχίας και αν βρισκόμαστε.

Πόσο όμως αυτό βρίσκει ή αν θέλετε συνάδει με την καθημερινή ζωή και δράση της ΚΟΒ; Και δεν αναφέρομαι στον Επισιτισμό και μόνο σαν κλαδική οργάνωση, για να μιλήσουμε και σε επίπεδο ΚΟΒ που άμεσα μας αφορά.

Πόσοι π.χ. σύντροφοι,- σες «ανυπομονούν» να εκπληρώσουν την πρώτη τους καταστατική υποχρέωση - τις συνδρομές τους - συν την οικονομική δουλιά με το κουπόνι κάθε πρώτη του μήνα; Πώς ακούγεται στέλεχος του Κόμματος να προβάλλει τη δικαιολογία ότι ο υπεύθυνος της ΚΟΒ δεν του παρέδωσε μπλοκάκια για το Συνέδριο και αυτό να περνάει χωρίς καμία παρατήρηση από την καθοδήγηση;

Το ακανθώδες ζήτημα της προσέλευσης στη ΓΣ της ΚΟΒ και έγκαιρα και με γραπτή τοποθέτηση - την αντικειμενική δηλαδή μεταφορά στα καθοδηγητικά όργανα των διαθέσεων των λαϊκών δυνάμεων του κόσμου που καθημερινά συναντάμε.

Πόσοι αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την όποια χρέωση από το Γραφείο της ΚΟΒ; Το ότι όταν λέμε π.χ. προσυγκέντρωση για το όποιο συλλαλητήριο εννοούμε όλη η ΚΟΒ, εκτός των δικαιολογημένων να είναι εκεί και όχι στον τελικό χώρο του συλλαλητηρίου ή συγκέντρωσης. Απλά πράγματα για να μην μπαίνουμε σε άλλα ζητήματα όπως ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», πόσο μάλλον για τον καθημερινό που όλοι γνωρίζουμε την τεράστια σημασία του ή για την όσο το δυνατόν καλύτερη παρουσία των συντρόφων στους μαζικούς φορείς που είναι εκλεγμένοι.

Βέβαια, τέτοιου είδους ζητήματα είναι λίγο - πολύ ορατά στις περισσότερε ΚΟΒ. Συνήθως όμως παραμένουν, συσσωρεύονται, βαλτώνουν θα έλεγα καλύτερα και λίγες φορές βρίσκουν το δρόμο της όποιας λύσης, αφού πολλές φορές οι ανάγκες που παρουσιάζονται αλλάζουν προτεραιότητες στην καθημερινή μας δουλιά, ειδικότερα δε όταν προκύπτουν ζητήματα που χρήζουν αμεσότερης συζήτησης και απόφασης που δυστυχώς δεν είναι και λίγες φορές που συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Πέρα από το γεγονός ότι πολλές φορές η ανοχή επί μακρόν μερικές φορές παρερμηνεύεται ακόμη και όταν το Γραφείο της ΚΟΒ καταπιάνεται με το συγκεκριμένο πρόβλημα και προσπαθεί να το «λύσει» με ανώδυνο τρόπο. Αυτό το λέω χωρίς να αγνοώ ότι η κάθε πειθαρχική ενέργεια από μέρους Γραφείου ΚΟΒ έχει και διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Ομως εύλογα μπαίνει το ερώτημα αν αυτή η συγκεκριμένη συμπεριφορά - διαγωγή του κομματικού μέλους ενισχύει τα κομματικά χαρακτηριστικά των μελών και στελεχών του Κόμματος όπως έχουν διαμορφωθεί στα 86 χρόνια ζωής του Κόμματός μας. Αν βοηθούν το Κόμμα μας να αντέξει σε ακόμη πιο δύσκολες στιγμές, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο του. Εύλογο το ερώτημα: Είναι ο διαλεκτικός τρόπος χαρακτηριστικό λειτουργίας του Κόμματός μας ή όχι; Αν όντως είναι, που είναι - δεν απαιτεί την απαρέγκλιτη τήρηση των κομματικών χαρακτηριστικών, ώστε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά την υπεράσπιση αρχών λειτουργίας και οργάνωσής του;

Αυτές οι οργανωτικές αρχές δε στηρίζονται σε θεωρητικές θέσεις του Κόμματός μας για το ρόλο του και τη θέση του στην κοινωνία; Πού μπαίνει η συλλογικότητα, ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός, η συνειδητή πειθαρχία, η υποταγή του ατομικού στο συλλογικό;

Δεν είναι όπλο στο χέρι του αντίπαλου όταν π.χ. οι όποιες διαφωνίες εκφράζονται δημόσια και με άσεμνο τρόπο, ακόμη και για στελέχη του Κόμματος;

Τελικά, συντρόφισσες και σύντροφοι, η ένταξη στο ΚΚΕ είναι ή δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης συνειδητής προσωπικής επιλογής που συνοδεύεται με τη συνειδητή αποδοχή των αρχών λειτουργίας και της υποχρέωσης για εφαρμογή των αποφάσεων της πλειοψηφίας;

Τελικά, κατά πόσον έχουμε κατανοήσει ότι βήματα μπροστά δε γίνονται αν δεν κυριαρχεί στη σκέψη όλων μας η εξασφάλιση της μεγαλύτερης ενότητας θέλησης και δράσης που να στηρίζεται στη συνειδητότητα και αφοσίωση, στους σκοπούς του Κόμματος, στην ιδεολογία και στις αρχές του και ότι σ' αυτό το Κόμμα των «ομοϊδεατών - εθελοντών» όπως είναι το ΚΚΕ η πειθαρχία στις αποφάσεις δεν είναι καθόλου ατομική υπόθεση και υπάρχει άμεση ανάγκη να ξεπεραστούν το γρηγορότερο τα όποια «εμπόδια» μπροστά μας, που μας αποπροσανατολίζουν από τα καθημερινά μας καθήκοντα.

Κλείνοντας, ας μην ξεχνάμε ότι ο καθρέφτης του κάθε κομμουνιστή ήταν, είναι και θα είναι σε καθημερινή βάση, σαν ύψιστο καθήκον, η αυτοκριτική του.

Χ. Πολυμενάκος