Από τη Θεσσαλονίκη όπου περιοδεύει, μεταξύ «τυρού και αχλαδίου» ή - για να ακριβολογούμε - στη διάρκεια ουζοποσίας, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος πληροφόρησε τους συνδαιτυμόνες του πως στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πάντα μια καρέκλα για το ΚΚΕ. Δε γνωρίζουμε πώς, με ποια κριτήρια επιλέγει τις «παρέες» του ο κ. Αλαβάνος, κρατώντας τους ζεστή μια καρέκλα στα πολιτικά τραπέζια όπου παρακάθεται ο ΣΥΝ. Είναι όμως απορίας άξιον το γεγονός ότι στους δυνάμει «ομοτράπεζούς» του περιλαμβάνει το ΚΚΕ. Και δεν απορούμε απλά και μόνο γιατί το ΚΚΕ έχει κάνει απολύτως σαφές ότι δεν πρόκειται να αποδεχτεί τέτοιους είδους προσκλήσεις, για πολιτικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε. Απορούμε γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ επιμένει να τις απευθύνει, έχοντας την άποψη που έχει για το ΚΚΕ.

Ο κ. Αλαβάνος ήταν ένας απ' αυτούς που σήκωσαν το χέρι τους στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΝ για να υπερψηφίσει την πολιτική απόφαση. Εκεί μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι το ΚΚΕ «έχει αντιενωτική στάση σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων και κινημάτων». Ακόμα ότι διακατέχεται από μια «εμμονή στα δόγματα και στερεότυπα του υπαρκτού σοσιαλισμού» και επιπλέον από «λογικές εθνικής περιχαράκωσης», οι οποίες μεταξύ άλλων «είναι επιζήμιες για την προοπτική της αριστεράς».

Τούτων δοθέντων, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ να θέλει και να επιδιώκει την «παρέα» του ΚΚΕ; Στην πολιτική απόφαση του Συνεδρίου δεν αναφέρεται κανένα σημείο σύμπτωσης, έστω επαφής μεταξύ των δύο κομμάτων, λογικό και αναμενόμενο για όποιον γνωρίζει την πολιτική και των δύο, αλλά τότε προς τι οι προσκλήσεις;

Κακά τα ψέματα. Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν απευθύνεται στο ΚΚΕ που υπάρχει, όπως το γνωρίζει ο λαός, μ' αυτή την κοσμοθεωρία, μ' αυτές τις αρχές, μ' αυτή την πολιτική. Μ' αυτό το ΚΚΕ έχει σταθερά ανοιχτό μέτωπο. Η πρόσκληση προς το ΚΚΕ είναι πρόσκληση παραίτησής του από όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία ενός κομμουνιστικού κόμματος. Αυτή η πρόσκληση όμως επιστρέφεται στους αποστολείς της ανέγγιχτη...