Το πότε ακριβώς, το πώς και το πού η μαχόμενη αγροτιά θα ξαναβγεί στους δρόμους, θα αποφασιστεί σε πανελλαδική σύσκεψη εκπροσώπων αγροτικών οργανώσεων και συντονιστικών επιτροπών αγώνα, που θα γίνει, την ερχόμενη Τετάρτη, 19 Δεκέμβρη, στα Φάρσαλα.

Οι αγρότες επιμένουν στη συνέχιση του αγώνα τους διότι γνωρίζουν πως μόνο μ' αυτόν μπορούν να αναγκάσουν την κυβέρνηση ν' ασχοληθεί σοβαρά με τα πολλά και οξυμένα προβλήματά τους και να ικανοποιήσει τα δίκαια και ζωτικής σημασίας αιτήματά τους.

Γνωρίζουν, επίσης, ότι μόνο με την ενωτική, τη συνεχή, την πολύμορφη και τη μακρόχρονη πάλη τους θα καταφέρουν να ανατρέψουν την αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διότι αυτή η πολιτική είναι που καθημερινά ξεκληρίζει τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, ώστε να συγκεντρωθεί η γη τους και η παραγωγή στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών - νεοτσιφλικάδων.

Και τώρα, πλέον, όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως για να κρατήσει ο αγρότης το χωράφι του και να μείνει στο χωριό του, είναι ανάγκη να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική, που θα προωθεί την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας μέσω των παραγωγικών συνεταιρισμών, θα εξασφαλίζει το αγροτικό εισόδημα και θα διασφαλίζει την αγροτική απασχόληση, θα ικανοποιεί τις σύγχρονες διατροφικές και καταναλωτικές ανάγκες του ελληνικού λαού.

Η μάχη που δίνει η αγροτιά, στρεφόμενη κατά της αντιαγροτικής πολιτικής που εφαρμόζεται, είναι μια μάχη πολιτική. Και ο αγροτικός κόσμος αντιλαμβάνεται, μέρα με την ημέρα και πιο πολύ, ότι για να πετύχει στους στόχους του πρέπει να βρει τον τρόπο να τιμωρήσει τους διαχειριστές αυτής της πολιτικής, τωρινούς και μελλούμενους. Για τη βαριά τιμωρία, όμως, των ενόχων, δε φτάνουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις - αν και κάθε αγώνας της αγροτιάς με ουσιαστικά αιτήματα και με προοπτική, είναι μια τιμωρία για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ - αλλά είναι ανάγκη να «πέσει» και η κατάλληλη ψήφος στις κάλπες για να έρθει η πραγματική τιμωρία εκείνων που «τιμωρούν», με την πολιτική τους, τον αγροτικό κόσμο...

Γιατί βγαίνουν στους δρόμους οι αγρότες; Ποια είναι τα προβλήματά τους; Γιατί σχεδόν κάθε χρόνο, από το 1995 και μετά, ο αγροτικός κόσμος ξεσηκώνεται; Τι σημαίνουν για την καθημερινότητα του αγροτικού κόσμου οι χαμηλές τιμές των προϊόντων; Τα αγροτικά προβλήματα είναι προβλήματα και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού; Στα παραπάνω ερωτήματα απαντούν Θεσσαλοί αγρότες που συμμετείχαν στις πρόσφατες κινητοποιήσεις.

Τρίτη πρωί. Εξω από τη Νομαρχία Τρικάλων, οι αγρότες του νομού έχουν προχωρήσει σε συμβολική κατάληψη της Νομαρχίας.

«Πείτε στους κατοίκους των αστικών κέντρων για ποιο λόγο βρίσκεστε εδώ όλες αυτές τις μέρες», ζητάμε από μια παρέα αγροτών, με εμφανή την κούραση από το ξενύχτι στα πρόσωπά τους. «Βρισκόμαστε εδώ», μας λέει ένας, «γιατί η κυβέρνηση δε μας έχει δώσει καμία συγκεκριμένη απάντηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και τα οποία χρόνο με το χρόνο γίνονται και χειρότερα». Είναι ο Θανάσης Λάιος, που συνεχίζει: «Κάθε φορά οι υπουργοί της τρέχουν στις Βρυξέλλες, ό,τι της πούνε απαντάει "ναι" κι έρχεται μετά και μας καλεί να συμφωνήσουμε. Μα να συμφωνήσουμε να μας περάσουν τη θηλιά στο λαιμό;

«Γράψτε, για να καταλάβουν οι κάτοικοι των αστικών κέντρων για ποιο λόγο βρισκόμαστε εδώ όλες αυτές τις μέρες», ζήτησαν από το «Ρ» οι αγρότες της Θεσσαλίας

Η παρέμβαση στην κουβέντα από τον Κ. Καραλή είναι απότομη: «Η κυβέρνηση στα λόγια γνωρίζει ότι έχουμε πρόβλημα, στην πράξη όμως δεν κάνει τίποτα για να το λύσει. Εχουμε φτάσει στο σημείο να δουλεύουμε στα χωράφια μας, αν όχι χωρίς κέρδος, σίγουρα, πάντως, με πολύ λίγα έσοδα. Αυτό απλά σημαίνει ότι οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους, γιατί άλλο που δε θέλουν από το να μην μπορούμε να πληρώνουμε τα χρέη μας. Ακόμα και αυτή την ώρα που μιλάμε η Αγροτική Τράπεζα στέλνει ειδοποιητήρια σε συναδέλφους μας να πάνε να πληρώσουν άμεσα τις οφειλές τους γιατί αλλιώς θα τους κατασχεθεί η περιουσία τους.

Οι πατεράδες και οι παππούδες μας είχαν τους τσιφλικάδες που τους εκμεταλλεύονταν τον ιδρώτα τους, εμείς έχουμε τις τράπεζες. Το ξέρεις ότι εγώ έχω έναν γιο που σπουδάζει στην Πάτρα και το παιδί αναγκάστηκε και βγήκε για δουλιά τη στιγμή που σπουδάζει, επειδή δεν μπορούσα να του στέλνω λεφτά; Το ξέρεις ότι αν πάει έτσι το πράγμα με τη δουλιά του πατέρα του, θα αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές του;

Η συζήτηση συνεχίζεται - υπό το διακριτικό βλέμμα των αστυνομικών που επιβλέπουν την... ομαλότητα της κατάληψης - με την παρέμβαση του Βίκτορα Μπατή: «Αν οι τιμές του βαμβακιού πέσουν στα ποσά που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, αυτό θα σημαίνει ότι για τον επόμενο χρόνο θα χρεωθούμε ακόμα περισσότερο για να ζήσουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Πού θα φτάσουν τελικά αυτά τα χρέη;

Οι μικροί αγρότες ζούμε καθημερινά στην αβεβαιότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι τελικά θα τα βολέψουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ομως, του χρόνου τι θα γίνει; Μετά από δύο χρόνια; Δεν καταλαβαίνουν ότι η κυβέρνηση έχει βαλθεί να μας ξεκληρίσει;», αναρωτιέται ο Β. Μπατής, και καταλήγει: «Δεν είμαστε τρελοί να καθόμαστε μέσα στην παγωνιά, έχουμε προβλήματα για να το κάνουμε. Και αν θα προχωρήσουμε σε πιο σκληρές κινητοποιήσεις, ο λαός θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο μόνος υπεύθυνος θα είναι η κυβέρνηση».

«Τα προβλήματά μας είναι τόσα πολλά, όσο και το κρύο», μας λέει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο Γιώργος Σακοράφας, ο οποίος παράγει σταφύλια, ροδάκινα και αχλάδια στον Τύρναβο και δίνει το έναυσμα για τη συζήτηση. Ορμώμενος από την παραπάνω φράση του συναγωνιστή του, ο Νίκος Ζαμπούκας, παραγωγός σιτηρών και άλλων αγροτικών προϊόντων από τη Χαρά Λάρισας, μας λέει, πως «ο χαμένος από την ενασχόληση με τα σιτηρά είναι τόσο ο παραγωγός όσο και ο καταναλωτής». Και εξηγεί πως φέτος το προϊόν το πούλησε στον αλευροπαραγωγό για 50 δραχμές το κιλό, και αυτός το μεταπούλησε 110 δρχ. Πάνω, δηλαδή, από διπλάσια τιμή. Στον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας, τον καταναλωτή, το ψωμί πουλιέται 240-300 δραχμές το κιλό. «Καταλαβαίνουμε ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από όλη αυτή την ιστορία», λέει και συμπληρώνει: «Από αυτό και μόνο το γεγονός αντιλαμβανόμαστε πως τα δικά μας προβλήματα είναι και προβλήματα των ανθρώπων που μένουν στις πόλεις. Κι αυτό γιατί και αυτοί - όπως και εμείς - αγοράζουν ψωμί».

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην παραγωγή ροδάκινου: «Για να μπορέσουμε να καλύψουμε το κόστος παραγωγής και να έχουμε κάποια λογικά έσοδα ώστε να ζήσουμε την οικογένειά μας, πρέπει να πουλάμε το ροδάκινο 100 δραχμές το κιλό. Κι όμως, η φετινή τιμή κυμαίνεται μεταξύ 65 και 76 δραχμών. Ισα ίσα, δηλαδή, που βγάζουμε τα λεφτά για να καλύψουμε το κόστος παραγωγής». Περίπου τα ίδια ισχύουν και για τα αχλάδια: «Η παραγωγή μειώθηκε κατά 60%. Αυτό συμβαίνει διότι πλέον το κόστος παραγωγής είναι τόσο μεγάλο και δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε».

Για τις επιπτώσεις που έχουν όλα αυτά στη ζωή του αγρότη ο Γ. Σακοράφας είναι κατηγορηματικός: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Εγώ έχω τρία παιδιά, που τώρα τελειώνουν το δημοτικό. Σε λίγα χρόνια θα έχουν κι αυτά περισσότερες ανάγκες και αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δε νομίζω ότι θα μπορώ να τα βγάλω πέρα. Καταντάει, πλέον, πρόβλημα επιβίωσης. Τι θα πω στα παιδιά μου; Να παρατήσουν το σχολείο και να πάνε να δουλέψουν από δεκατριών χρονών; Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, δύο είναι οι λύσεις που υπάρχουν: `Η να φύγουμε από τα χωράφια μας με ό,τι αυτό σημαίνει, ή να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε ουσιαστικές λύσεις. Εμείς προτιμούμε τη δεύτερη».

Ιδια άποψη εκφράζει και ο Αντώνης Αντωνιάδης, παραγωγός φακής από τους Χαλκιάδες Λάρισας, ενός προϊόντος που μάλλον δε «χωράει» στον κυβερνητικό «εκσυγχρονισμό» της γεωργικής παραγωγής. Οπως λέει και ο ίδιος, είναι ένας από τους λίγους που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη παραγωγή. Μιλάει για το προϊόν του μόχθου του με περηφάνια: «Οι ντόπιες φακές είναι πολύ καλύτερες από τις ξένες, κι όμως οι περισσότερες μεγάλες εταιρίες παίρνουν την ξένη παραγωγή φτηνότερη αλλά κατώτερης ποιότητας και την πουλάνε σαν ελληνική». Κάτι τέτοιο, όπως μας εξηγεί, είναι καταστροφικό για τους παραγωγούς αφού τα προϊόντα τους μένουν απούλητα, με αποτέλεσμα να μην έχουν τα χρήματα να συνεχίσουν την καλλιέργεια την επόμενη χρονιά.

Ο Νίκος Αγγελής από το Βελεστίνο του Βόλου, καλλιεργητής βιομηχανικής ντομάτας, βαμβακιού και άλλων προϊόντων, αναφέρεται στα προβλήματα της περιοχής του: «Μόνο για το βαμβάκι να πω, πως περίπου το 80% των βαμβακοπαραγωγών της Μαγνησίας έχει ήδη πουλήσει με 210 δραχμές το κιλό, μόλις, δηλαδή, που βγάζουν τα έξοδα του κόστους παραγωγής». Οσον αφορά στη βιομηχανική ντομάτα, που είναι και η κύρια καλλιέργειά του τα τελευταία χρόνια, λέει: «Η τιμή της, τον τελευταίο χρόνο, μειώθηκε και άλλο. Πλέον, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, αφού μια μείωση, για μας σημαίνει πως ενώ τα έξοδα αυξάνονται, την ίδια στιγμή τα εισοδήματά μας μειώνονται δραστικά. Το αποτέλεσμα είναι να μη φτάνουν τα χρήματα για να ξανακαλλιεργήσουμε τη γη μας. Είμαστε σε πολύ δυσάρεστη θέση. Εκείνο που ζητάμε, και έχουμε κάθε δικαίωμα να αγωνιζόμαστε γι' αυτό, είναι να μείνουμε στη γη μας και τα παιδιά μας να συνεχίσουν να δουλεύουν εκεί»...

Από τη μετωπική αντιπαράθεση πέρασαν στην κατανόηση τάχα της αγανάκτησης των μικρομεσαίων αγροτών, παρά το γεγονός ότι δε συμφωνούν με τις μορφές των αγώνων τους, τα αιτήματά τους, αλλά και τις εκτιμήσεις τους για τις αιτίες των προβλημάτων τους.

Η ΝΔ, που στην κυβερνητική της τριετία εφάρμοσε την ίδια αντιαγροτική πολιτική με αυτήν του ΠΑΣΟΚ δεν κάνει καμιά κριτική στην ΚΑΠ και στην «Αντζέντα 2000». Και αυτό γιατί συμφωνεί με τις ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, με τις μειώσεις των τιμών και επιδοτήσεων των αγροτικών προϊόντων και με τη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής και της γης που προωθεί η «Αντζέντα 2000». Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δυσφημίζει την ΚΑΠ και την «Αντζέντα 2000», επειδή δεν την εφαρμόζει σωστά, ενώ η ίδια θα την εφάρμοζε καλύτερα. Ταυτόχρονα όμως, υπονομεύει τις αγροτικές κινητοποιήσεις, επειδή τα αιτήματά τους είναι αντίθετα με τους στόχους της «Αντζέντας 2000» και επειδή οι κινητοποιήσεις ξεσκεπάζουν τη δημαγωγία της και μπορούν να δώσουν μια άλλη προοπτική στους μικρομεσαίους αγρότες ανεπιθύμητη για τη ΝΔ.

Ο ΣΥΝ, όπως τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο αρχηγός του, τα αδιέξοδα των μικρομεσαίων αγροτών δεν οφείλονται στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, αλλά στην έλλειψη θεσμών, υπηρεσιών και μηχανισμών προσαρμογής σε αυτές τις αντιαγροτικές πολιτικές.

Γι' αυτό κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε το νόμο για τους συνεταιρισμούς, δε δημιούργησε πολλές διεπαγγελματικές οργανώσεις, δεν ενεργοποίησε την τράπεζα γης, αδρανοποίησε το Συμβούλιο Αγροτικής Πολιτικής (ΣΑΠ), απαξίωσε το μητρώο αγροτών, υποβάθμισε τη γεωργική εκπαίδευση κ.ά.

Οι περισσότεροι όμως από τους μηχανισμούς και τους θεσμούς που επικαλείται ο ΣΥΝ είναι εργαλεία που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοαγροτών και των εμποροβιομηχάνων σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών και ορισμένους από αυτούς τους είχε καταψηφίσει στη Βουλή, με αποτέλεσμα η διγλωσσία για τον ΣΥΝ να αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής του.

Οι διεπαγγελματικές οργανώσεις επιβάλλουν την υποταγή των μικρομεσαίων αγροτών στους εμποροβιομήχανους, επειδή στις ίδιες οργανώσεις θα συνυπάρχουν υποχρεωτικά οι εμποροβιομήχανοι και οι μικρομεσαίοι αγρότες. Δηλαδή, τα «αρνιά» και οι «λύκοι» θα συνυπάρχουν στο ίδιο μαντρί.

Η τράπεζα γης είναι μηχανισμός που βοηθάει να μεταβιβαστεί η γη των ξεκληρισμένων μικρομεσαίων αγροτών στους μεγαλοαγρότες, επιχειρηματίες. Ενώ το μητρώο αγροτών είναι ένα εργαλείο που η κυβέρνηση το χρησιμοποιεί ήδη σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών.

Οσον αφορά στην αδρανοποίηση του ΣΑΠ την ευθύνη δεν την έχει η κυβέρνηση, αλλά οι μικρομεσαίοι αγρότες και οι φορείς τους, που περιθωριοποίησαν έναν κυβερνητικό μηχανισμό ο οποίος είχε σαν στόχο του, μέσα από τον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο να ενσωματώσει και να υποτάξει τους μικρομεσαίους αγρότες στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Να τους αποπροσανατολίσει και να εκτονώσει τις αγωνιστικές τους διαθέσεις.

Αυτό που προσπαθούν να αποτρέψουν, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ, θα πρέπει να γίνει βασικός στόχος των αγροτικών κινητοποιήσεων, για να έχει αποτελέσματα και προοπτική ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών.

Δηλαδή, ο αγώνας τους μαζί με τα άμεσα κλαδικά αιτήματα να έχει σα στόχο του και τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου που θα αναδείξει και θα στηρίξει τη λαϊκή εξουσία για να εφαρμόσει φιλοαγροτική πολιτική στα πλαίσια μιας γενικότερης φιλολαϊκής πολιτικής. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί η επιβίωση των μικρομεσαίων αγροτών, η οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική αναβάθμιση της υπαίθρου.

• Ο Βασίλης Θ. Καραμπάτσος, ανάπηρος του ΕΛΑΣ, προσφέρει 100.000 δρχ. στη μνήμη των αγωνιστών ΗΛΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΔΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΜΠΑΤΣΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΛΑΜΑΡΑ.
• Η Ελλη Γκόντα προσφέρει 20.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Ηλιούπολης, στη μνήμη του συζύγου της, ΝΙΚΟΥ ΓΚΟΝΤΑ.
• Η Θεοδώρα Περδίκη προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Νέας Σμύρνης Λάρισας, 5.000 δρχ. στη μνήμη των νεκρών μαχητών του ΔΣΕ.
• Η Βάσω Πλούμη-Νικολοπούλου προσφέρει 20.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Νέας Κυψέλης, στη μνήμη του συζύγου της, ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ.
• H Μυρτώ Χατζησάββα προσφέρει 6.000 δρχ. στην ΚΟΒ Παιδείας 5ου Διαμερίσματος, στη μνήμη του πατέρα της, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑ, και του θείου της ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΟΥΛΕΛΗ.
• Στη μνήμη των ΠΕΡΙΚΛΗ και ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗ τα παιδιά τους προσφέρουν 20.000 δρχ.
• Ο συνταξιούχος Σωτήρης Δημητριάδης από τον Νέο Πύργο προσφέρει 10.000 δρχ. στη μνήμη όλων των αντιστασιακών.
• Η Ευαγγελία Τσιάχα στη μνήμη του αγαπημένου πατέρα της, ΑΔΑΜΟΥ ΤΣΙΑΧΑ.
• Η Μαρία Χρυσαφένια προσφέρει 10.000 δρχ. στη ΝΕ Πιερίας και 10.000 δρχ. στο «Ριζοσπάστη» στη μνήμη της θείας της ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΠΑΖΑΡΟΥΛΗ.
• Στη μνήμη των αγωνιστών από τον Παντελεήμονα Πιερίας, οι οποίοι έπεσαν στον αγώνα για τα ιδανικά του σοσιαλισμού, προσφέρουν: Γιάννης Γκάρας από την Αυστραλία 100.000 δρχ., Βασίλης Καπέτας από την Αυστρία 30.000 δρχ., Ομηρος Χριστοφορίδης 50.000 δρχ.
• Ο Κώστας Ανδριανός, βετεράνος του ΚΚΕ, προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Κυψέλης, 20.000 δρχ.
• O Πέτρος Χαραλαμπίδης προσφέρει 100.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Βυζαντίου Καλαμαριάς, στη μνήμη των γονιών του, ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ, οι οποίοι αγωνίστηκαν από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ για τα ιδανικά του ΚΚΕ, καθώς επίσης στη μνήμη των συναγωνιστών τους από το Δροσάτο Κιλκίς.
• Ο Αριστοτέλης Ελευθεριάδης προσφέρει 10.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Καλαμαριάς, στη μνήμη της μητέρας του, ΕΛΕΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ, αντιστασιακής.
• Οι Φανούλα - Αλίκη Χαλκιά προσφέρουν 15.000 δρχ. στο «Ριζοσπάστη» στη μνήμη και αντί για στεφάνι στον τάφο του ΝΙΚΟΥ ΠΑΪΚΟΥ.
• Ο Μπάμπης Παπαθεολόγου προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Υπ. Παιδείας της Αχτίδας Δημόσιας Διοίκησης της ΚΟΑ, 20.000 δρχ. στη μνήμη της μητέρας του, ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ, και της κόρης του ΓΙΩΤΑΣ.
• Ο Κοσμάς και η Θεοδώρα προσφέρουν ως δεύτερη δόση 50.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Γκύζη, στη μνήμη των ανιψιών τους ΕΛΕΝΗΣ ΑΥΓΗΤΙΔΟΥ από τη Θεσσαλονίκη, ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ανδ. ΜΠΑΒΑ και ΜΑΡΙΑΣ ΤΟΚΑΛΙΔΟΥ από το Τρίλοφο Πιερίας.
• Οι ΚΟ Αμπελοκήπων προσφέρουν 130.000 δρχ. στη μνήμη της αγωνίστριας ΚΑΤΙΝΑΣ ΜΟΣΧΟΥ, μέλους του ΚΚΕ, η οποία πέθανε πρόσφατα.
• Αντιστασιακοί από το Ηράκλειο Αττικής, οι οποίοι πήραν μέρος στην εκδήλωση του Γοργοπόταμου, προσφέρουν, μέσω ΚΟΒ Ηρακλείου, 40.000 δρχ.
• Ο αντιστασιακός Δημήτρης Ταβουλάρης προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Παλαιού Φαλήρου, 10.000 δρχ. στη μνήμη των νεκρών συναδέλφων του.
• Η Ελένη Νικολακοπούλου προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Αγυιάς Αχαΐας, ως πρώτη δόση, 20.000 δρχ. στη μνήμη των γονιών της και του αδερφού της, οι οποίοι αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας και στα κατοπινά χρόνια.
• O Μανώλης Δουβίτσας προσφέρει στη ΝΕ Λευκάδας 10.000 δρχ. στη μνήμη όσων έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα.
• Ο Θεοκλής Τερζόπουλος προσφέρει 100.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Κέντρου Πολίχνης Θεσσαλονίκης.
• Η Ελένη Μπούντα-Οικονομοπούλου, από τα Γιάννενα, συνταξιούχος της Εθνικής Τράπεζας, προσφέρει, μέσω ΚΟΒ Καρύστου Εύβοιας, 30.000 δρχ.
• Η Ελισάβετ Καρναβά προσφέρει, μέσω της ΚΟΒ Δάφνης Ικαρίας, 10.000 δρχ. στη μνήμη του συζύγου της, ΖΑΧΑΡΙΑ ΚΑΡΝΑΒΑ, μέλους του ΚΚΕ και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.
• Η Αντιγόνη Τσαμούταλη από την Ικαρία προσφέρει 50.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Φραντάτου Ικαρίας, στη μνήμη του συζύγου της, ΣΤΑΜΑΤΗ ΤΣΑΜΟΥΤΑΛΗ, και των παλαίμαχων αγωνιστών ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΑΜΠΟΓΙΑ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΕΡΜΈΓΚΑ, ΣΤΕΦΑΝΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΑΚΗ, στελεχών του ΚΚΕ.
• Οι Αργύρης Θεοφανόπουλος, Τάσος Αλεξόπουλος και Φίλιππας Ακαρέπης προσφέρουν 160.000 δρχ. στη μνήμη του ΣΠΥΡΟΥ ΑΚΑΡΕΠΗ.
• Ο Μιχάλης Χατζηδάκης προσφέρει, μέσω ΝΕ Χανίων, 20.000 δρχ. για ενίσχυση του «Ριζοσπάστη».
• Ο Γιάννης Ματσούκας, από τη Βρέμη Γερμανίας, προσφέρει 10.000 δρχ. αντί για ένα γαρίφαλο στον τάφο του ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, στελέχους του ΚΚΕ.
• Η οικογένεια Παν. Ξενάκη προσφέρει 20.000 δρχ., μέσω ΚΟΒ Χαλανδρίου, στη μνήμη του αδελφού τους ΙΩΑΝΝΗ ΠΛΙΣΤΑΚΑ από το Αμάλου Ραχών Ικαρίας.