Motion Team

Η συνέντευξη της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, στο ΑΠΕ - ΜΠΕ έχει ως εξής:

-- Ενώ η κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, με τις εργασιακές σχέσεις να επιδεινώνονται εις βάρος των εργαζομένων και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι να είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο και την ανεργία να καλπάζει, δεν παρατηρείται, τουλάχιστον στην Ελλάδα, κάποια μετατόπιση του εκλογικού σώματος προς τα Αριστερά, όπως θα ήταν αναμενόμενο. Ποιοι, κατά τη γνώμη σας, είναι οι λόγοι για τους οποίους η κρίση του καπιταλισμού δεν κάνει ελκυστικές τις ιδέες του σοσιαλισμού;

-- Α.Π.: Η κρίση εμπεριέχει και τη δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών στρωμάτων και την άνοδο του εργατικού λαϊκού κινήματος, αλλά και το ενδεχόμενο της οπισθοδρόμησης και του συμβιβασμού. Σε εκείνους τους εργασιακούς χώρους όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός και δικομματικός συνδικαλισμός, πιστός σύμμαχος της καπιταλιστικής εργοδοσίας και οι εργαζόμενοι είναι εγκλωβισμένοι στα χρεοκοπημένα ιδεολογήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα είναι να επικρατεί ηττοπάθεια, να σκύβουν το κεφάλι στους εκβιασμούς και τις απειλές της εργοδοσίας. Αντίθετα, εκεί που παρεμβαίνουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, εκεί όπου δραστηριοποιούνται δυνάμεις του ταξικού κινήματος, όπου οι εργαζόμενοι βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα, εκεί σηκώνουν κεφάλι, απαντούν αγωνιστικά στις απολύσεις, στη μερική δουλειά, στη μείωση μισθών, στην τρομοκρατία. Συνειδητοποιούν ότι η κρίση δεν είναι δική τους, αλλά της πλουτοκρατίας, του καπιταλιστικού συστήματος. Νιώθουν και την ανάγκη και τη δύναμη να αντεπιτεθούν. Ας μη βιάζεται λοιπόν κανείς να βγάλει συμπεράσματα.

Είμαστε αισιόδοξοι ότι τα πλατιά λαϊκά στρώματα δε θα μείνουν στην αγανάκτηση για όσα ψέματα τους είπαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» για το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ συνολικά για την ΕΕ. Θα βγάλουν σωστά πολιτικά συμπεράσματα. Η αυξημένη λαϊκή διάθεση εμπιστοσύνης και προσδοκίας προς το ΚΚΕ και τις θέσεις του θα εκφραστεί και με ψήφο και δράση για την ανασύνταξη του κινήματος, σε υποστήριξη της πρότασής του για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης: Της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, του κεντρικού σχεδιασμού με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ΕΕ επιστρατεύει τον αντικομμουνισμό και τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε στην Ευρώπη. Επιχειρούν να κρύψουν τα επιτεύγματα και τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων, παρά τα λάθη που έγιναν στην οικοδόμησή του. Και, ταυτόχρονα, ψηφίζουν αυταρχικά τρομοκρατικά μέτρα και ενισχύουν τους μηχανισμούς παρακολούθησης και καταστολής κατά του λαού. Το ΚΚΕ, όμως, είναι έμπειρο κόμμα, πιο έτοιμο από κάθε άλλη φορά, διδαγμένο και εξοπλισμένο να απαντήσει στον αντικομμουνισμό και να αποδείξει ότι ο σοσιαλισμός είναι και επίκαιρος και αναγκαίος.

-- Το ΚΚΕ έχει, ήδη, αρχίσει την προεκλογική του εκστρατεία δηλώνοντας έτοιμο να ανταποκριθεί στο ενδεχόμενο διεξαγωγής διπλών εκλογών. Τι κατά τη γνώμη σας διακυβεύεται για το μέλλον της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη και την οικονομική κρίση και την κρίση του πολιτικού συστήματος που πλέον δεν αμφισβητεί κανείς.

-- Α.Π.: Το κρίσιμο ζήτημα των εκλογών είναι αν ο λαός θα βγει πιο ισχυρός, για να αποκρούσει τα χειρότερα μέτρα που ήδη έχουν αποφασιστεί στην ΕΕ και θα επιχειρήσουν να τα επιβάλουν μετά τις εκλογές, είτε στην κυβέρνηση είναι η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ. Πρώτα απ' όλα στο Ασφαλιστικό, στη νέα αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων, στη μείωση των συντάξεων, στην αύξηση των εισφορών, στην ανεργία, στη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, στη μείωση των μισθών. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η αποδυνάμωση συνολικά του δικομματισμού, είναι το μόνο αποτέλεσμα που συμφέρει το λαό. Θα δημιουργήσει άλλο κλίμα, θα εκφραστεί σε ανάταση του εργατικού κινήματος, θα δώσει ώθηση στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Είναι η απάντηση, για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση.

-- Πρόσφατα ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνος πρότεινε πέντε σημεία κοινής δράσης με το ΠΑΣΟΚ που, μεταξύ άλλων, αφορούν στην κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, στη μη υποστήριξη στην επανεκλογή Μπαρόζο, στην απεμπλοκή από τη Συνθήκη της Λισαβόνας κ.ά. Θα μπορούσατε και εσείς να συμφωνήσετε σε κοινή δράση με μίνιμουμ στόχους, διατηρώντας ταυτόχρονα και οι δύο πλευρές τις διαφωνίες σας σε κεντρικά πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα;

-- Α.Π.: Είναι εντελώς ανυπόστατος ο ισχυρισμός τους ότι, αν τη θέση του Μπαρόζο πάρει ένας άλλος Μπαρόζο, θα αλλάξει η πολιτική της ΕΕ. `Η ότι μπορεί να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ενώ θα μείνει άθικτη η ΟΝΕ και το Ευρώ. Οσο αποδείχτηκαν μύθοι οι υποσχέσεις τους ότι ο δρόμος του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ θα εξασφάλιζαν την ευημερία του λαού, τη σύγκλιση και τη σταθερή ανάπτυξη, άλλο τόσο ψέμα είναι ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει, και γίνεται, για τους λαούς. Είτε η πλειοψηφία των κυβερνήσεών της είναι σοσιαλδημοκρατικές, είτε συντηρητικές, είτε κεντροαριστερές, η ΕΕ είναι συμμαχία των μονοπωλίων και κοινό δημιούργημα σοσιαλδημοκρατών, συντηρητικών και νεοαριστερών. Χωρίς ανυπακοή, απειθαρχία και σύγκρουση με την ΕΕ, χωρίς αντιπαράθεση με τα μονοπώλια, όχι μόνο δεν υπάρχει φιλολαϊκή λύση, αλλά ούτε στοιχειώδης πραγματική αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, στα χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα. Γι' αυτό, η πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ προς το λαό αρχίζει από αυτήν τη γραμμή. Πίσω από αυτήν δεν μπορούμε να πάμε, δε θα προσφέρουμε τίποτα άλλο στους εργαζόμενους και στο λαό εκτός από απογοήτευση.

-- Ποια είναι η πολιτική συμμαχιών ενόψει των ευρωεκλογών; Θα επιδιώξετε στο ευρωψηφοδέλτιο να συμπεριλάβετε και προσωπικότητες που δεν είναι μέλη ή στελέχη του ΚΚΕ;

-- Α.Π.: Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα συσπείρωσης και συστράτευσης στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους, στις γυναίκες, στους νέους ακόμα και αν δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας. Απευθυνόμαστε και σε εκείνους που δεν είναι ακόμα πεισμένοι ότι είναι αναγκαία η πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ να ψηφίσουν και να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ. Να καταδικάσουν με αυτόν τον τρόπο την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, να τιμωρήσουν τα κόμματα που τους είπαν ψέματα, να ενώσουν τη φωνή τους με τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό. Η Ευρώπη της ειρήνης, της συνεργασίας προς όφελος των λαών, της προόδου, είναι η Ευρώπη του σοσιαλισμού. Το ψηφοδέλτιό μας θα πλαισιωθεί από δοκιμασμένους και ικανούς αγωνιστές που θα υπερασπιστούν μαχητικά στα όργανα της ΕΕ το λαϊκό δίκιο. Στελέχη, μέλη αλλά και συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ που έχουν πρωτοστατήσει στο χώρο τους στην πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.

-- Στις δηλώσεις του κ. Θ. Πάγκαλου απαντάτε με επικρίσεις κατά της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, αποδίδοντάς της διάθεση αναβίωσης του αντικομμουνισμού, θέση που το ΠΑΣΟΚ απορρίπτει. Εξετάζετε το ενδεχόμενο να αναλάβετε κάποια πρωτοβουλία, ώστε να συζητηθούν ιστορικά γεγονότα με επιστημονική προσέγγιση, ώστε αυτά να εκτιμηθούν στις σωστές τους διαστάσεις;

-- Α.Π.: Το ΚΚΕ μελετά την Ιστορία του Κόμματός μας και του κομμουνιστικού κινήματος, κάνουμε μπροστά στο λαό την αυτοκριτική μας όπου εκτιμάμε ότι χρειάζεται. Βγάζουμε συμπεράσματα, γινόμαστε πιο ώριμοι, πιο δυνατοί. Αυτό που δεν κάναμε και δεν πρόκειται να κάνουμε είναι να υπογράψουμε δήλωση μετανοίας στους καπιταλιστές, να σκύψουμε το κεφάλι στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του. Δε μας τρομάζει ο αντικομμουνισμός και δεν πρόκειται να περάσει. Ο λαός μας έχει πείρα. Αντιλαμβάνεται ότι η συκοφάντηση του ΚΚΕ, η διαστρέβλωση της Ιστορίας του, η επιχείρηση να ποινικοποιηθεί η ιδεολογία και η δράση του ΚΚΕ, έχει στόχο τα λαϊκά δικαιώματα. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που αυτό το διάστημα πρωτοστατεί στη χώρα μας στην αντικομμουνιστική επίθεση, δίνει εξετάσεις στην πλουτοκρατία και στην ΕΕ. Αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το ΠΑΣΟΚ υπηρετεί ψυχή τε και σώματι το κεφάλαιο. Ο λαϊκός κόσμος που το ψήφιζε έως τώρα έχει έναν επιπλέον λόγο να το εγκαταλείψει και να ενισχύσει το ΚΚΕ.

-- Μεγάλη συζήτηση έγινε το τελευταίο διάστημα για την επίσκεψη του Μπ. Ομπάμα στην Τουρκία, τις δηλώσεις νέων Αμερικανών αξιωματούχων περί απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων ή περί στρατιωτικής παρουσίας και όχι κατοχής στην Κύπρο και το νέο ρόλο της γειτονικής χώρας ως περιφερειακής δύναμης. Ποιες είναι οι δικές σας εκτιμήσεις για τις εξελίξεις αυτές, αλλά και για την ικανότητα της χώρας μας να υπερασπίζεται τα εθνικά μας συμφέροντα.

-- Α.Π.: Σε αυτήν τη φάση είναι προφανές ότι η Τουρκία βαραίνει περισσότερο απ' ό,τι η Ελλάδα στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, αλλά από αυτό δεν προκύπτει κανένα όφελος για τον τουρκικό λαό. Η απάντηση στην επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, στην αδιάλλακτη στάση της στο Κυπριακό, δεν είναι η πολιτική μεγαλύτερης πρόσδεσης και συμμετοχής στα επιθετικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Αυτή η πολιτική δημιουργεί μεγαλύτερους κινδύνους για τη σταθερότητα στην περιοχή. Το ίδιο και ο συναγωνισμός της ελληνικής πλουτοκρατίας με την τουρκική, για το ποια θα ενισχύσει περισσότερο τις θέσεις της στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Η ειρήνη, τα σταθερά σύνορα, η συνεργασία, μπορεί να προκύψουν μόνο από την κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών και τη λαϊκή εξουσία.

Το σκηνικό έχει στηθεί καλά. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με την πολιτική της από τη μια πλευρά τσακίζει εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα και από την άλλη μοιράζει κρατικό χρήμα και επιδοτήσεις σε τραπεζίτες και βιομηχάνους, το ΠΑΣΟΚ την ...εγκαλεί για «ανικανότητα» στην προώθηση ενός «ολοκληρωμένου σχεδίου». Για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτή η πολιτική τακτική είναι μονόδρομος, γιατί οποιαδήποτε άλλη κριτική θα αποκάλυπτε την ταύτιση των θέσεων και προτάσεών του με την εφαρμοζόμενη πολιτική. Για το σύνολο της αστικής τάξης είναι αναγκαία προϋπόθεση στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων.

Πίσω λοιπόν από τη σικέ αντιπαράθεσή τους, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επιχειρούν να κρύψουν ότι το σχέδιο το έχουν. Είναι σύμφωνοι και οι δύο με τις στρατηγικές του κατευθύνσεις. Το υπηρετούν αμφότεροι με ταξική συνέπεια. Οχι μόνο σήμερα, εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι ο «ευρωμονόδρομος». Οι συνθήκες, οι συμφωνίες και οι αποφάσεις της ΕΕ που οι εταίροι του δικομματισμού υπέγραψαν, προώθησαν και εφάρμοσαν τα προηγούμενα χρόνια στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας» του μεγάλου κεφαλαίου και που σήμερα σε συνθήκες κρίσης ...αξιοποιούν για να διασφαλίσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων.

-- Αυστηρή προσήλωση στην προώθηση των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών στόχων της «στρατηγικής της Λισαβόνας» και ενεργοποίηση κάθε εθνικού νομοθετήματος (των μελών - κρατών της ΕΕ) με στόχο την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

-- Γενναίες χρηματοδοτήσεις στους μεγαλοεργοδότες στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας.

-- Αθρόα παροχή ζεστού χρήματος από τους κρατικούς προϋπολογισμούς στο τραπεζιτικό κεφάλαιο, με την ταυτόχρονη εξασφάλιση των κατάλληλων συνθηκών για να τροφοδοτηθεί από αυτά το επιχειρηματικό και βιομηχανικό κεφάλαιο.

-- Ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων, με χρήματα από τα κρατικά ταμεία που θα κατευθυνθούν σε μεγάλες κατασκευαστικές επιχειρήσεις και πολυεθνικούς ομίλους.

Η κυβέρνηση ήδη «σιωπηλά» έχει «ενεργοποιήσει» το νόμο 2639/98 του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος προβλέπει τη μείωση των ημερών εργασίας και των μισθών, με χιλιάδες εργαζόμενους ήδη να βιώνουν στο πετσί τους την αυθαιρεσία και την παραπέρα εκμετάλλευση των εργοδοτών. Κοινός στόχος ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι η επέκταση της «μερικής απασχόλησης» μέσα από το μοντέλο της «κοινωνικής εργασίας», αλλά και καθιέρωση σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα της «ανασφάλιστης εργασίας» μέσω των «stage», με τη ...διαφωνία τους να εγγυάται αν θα είναι στο δημόσιο τομέα όπως προωθεί η κυβέρνηση ή στον ιδιωτικό τομέα όπως προτείνει το ΠΑΣΟΚ.

Ταυτόχρονα, στο όνομα της ...αντιμετώπισης της ανεργίας, την προηγούμενη Τρίτη η υπουργός Απασχόλησης Φ. Πάλλη - Πετραλιά ανακοίνωσε τη χορήγηση 2,5 δισ. ευρώ στους μεγαλοεργοδότες, χρηματοδοτώντας τους επιχειρηματίες για να απασχολήσουν προσωρινά εργαζόμενους με πληρωμένες τις ασφαλιστικές τους εισφορές ή για να φτιάξουν προγράμματα κατάρτισης και επανεκπαίδευσής τους, προσφέροντάς τους φτηνό εργατικό δυναμικό.

Χωρίς να διαφωνεί στο ελάχιστο με την «επιδοτούμενη εργασία» το ΠΑΣΟΚ, κατηγορεί την κυβέρνηση για «αποσπασματικά μέτρα» και προτείνει τα δικά του πιο ...εξειδικευμένα, προτείνοντας πρόγραμμα έξι μηνών που προσφέρει απαλλαγές από μισθούς και εισφορές στους εργοδότες που απασχολούν νέους για να αποκτήσουν πιστοποιημένη εργασιακή εμπειρία(!), ενώ συγχρόνως ζητάει επέκταση της «επιδότησης ασφαλιστικών εισφορών των νέων έως 30 χρόνων για 4 χρόνια»!

Ο διπλός ρόλος που έχει αναλάβει το ΠΑΣΟΚ, από την μια να καταγγέλλει την απουσία κυβερνητικού σχεδίου και από την άλλη να πλειοδοτεί στην προώθηση ακόμα πιο αντιδραστικών μέτρων, δεν περιορίζεται μόνο στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Την ίδια τακτική ακολούθησε και στις αντιασφαλιστικές αποφάσεις της κυβέρνησης να αυξήσει τα ασφαλιστικά όρια των γυναικών στο Δημόσιο, να προχωρήσει στην κατάργηση πολλών κατηγοριών των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Πίσω από τις φραστικές κορώνες για «έλλειψη διαπραγματευτικού πλαισίου» στην ΕΕ, το ΠΑΣΟΚ προτείνει την πλήρη εφαρμογή του νόμου «Ρέππα» για σύνταξη στα 67 χρόνια.

Στο ίδιο μήκος κινήθηκε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όταν απαιτούσε σε κάθε δημόσια εμφάνισή του να υπάρξουν άμεσα «δημόσιες επενδύσεις». Μέρος αυτών των επενδύσεων ανακοινώθηκαν την Τετάρτη από τον υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιά, ο οποίος ανακοίνωσε πακέτο 18 δισ. ευρώ για τα λεγόμενα μεγάλα έργα, από τα οποία θα θησαυρίσουν οι μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι. Αυτό ακριβώς είναι και το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ, που παράλληλα επιχειρεί να το γιγαντώσει μέσα από το μοντέλο της «πράσινης ανάπτυξης» που προτείνει, με στόχο να παραδώσει προς εκμετάλλευση στο κεφάλαιο το περιβάλλον, τον φυσικό και ενεργειακό πλούτο της χώρας.

Κι ύστερα έρχεται ο Μέγκελε κι οι όμοιοί του και βάφονται κατάμαυρα τα πασχαλινά αυγά. Επιλεγμένα βασανιστήρια χωρίς ίχνη, μεταλλαγμένα τρόφιμα χωρίς γνώση των αποτελεσμάτων, φριχτά πειράματα στις φυλακές είτε σε μάζες Αφρικανών και Ασιατών επί δεκαετίες από τις πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες, όπως πρόσφατα στη Νιγηρία που με μία συγγνώμη η «Pfizer» καθάρισε δεκάδες παιδιά... Η επιστήμη είναι σαν το μαχαίρι. Παραπέμπει πάντα ως χρήση και ευθύνη στο χέρι που την κρατάει. Ποτέ δε θα μάθουμε οι χριστιανοί πόσοι θα είχαν σωθεί επιστημονικώς, αν τα μυαλά και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για ν' αποκαλύψουν την απάτη της Ιεράς Σινδώνης είχαν στραφεί στην αποφυγή της σταύρωσης του καθημερινού ανθρώπου όπου Γης.

Με τα σκάνδαλα ως κυρίαρχο ζήτημα επιλέγουν να πορευτούν ως τις ευρωεκλογές κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας να «εξοστρακίσουν» από την προεκλογική αντιπαράθεση και άρα από την κρίση του λαού την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν.

Οι μέχρι τώρα κινήσεις, αλλά και τα χρονοδιαγράμματα διερεύνησης των σκανδάλων, προδικάζουν ότι η σκανδαλολογία θα αποτελέσει το βασικό - και βολικό - πεδίο αναμέτρησης μεταξύ των δύο μονομάχων.

Ασφαλώς δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αίφνης βγήκαν στην επιφάνεια σχεδόν όλα τα γνωστά σκάνδαλα των τελευταίων χρόνων: Από τις άγονες γραμμές (υπόθεση Παυλίδη) μέχρι τις μίζες της «Ζήμενς» σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και την προμήθεια του χαφιεδο-συστήματος C4I. Παράλληλα τρέχει η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης του Βατοπεδίου, των ομολόγων και με το ΠΑΣΟΚ να «υπενθυμίζει» διαρκώς τον κίνδυνο παραγραφής τους...

Ο κουρνιαχτός της σκανδαλολογίας θα πλανάται τουλάχιστον μέχρι τις παραμονές των ευρωεκλογών, καθώς ήδη έχουν καθοριστεί ορισμένες ημερομηνίες - σταθμοί που εγγυώνται τη διαρκή τροφοδότησή του. Την επόμενη Δευτέρα, 27 του μήνα, για παράδειγμα, αναμένονται τα πορίσματα της Προανακριτικής για την υπόθεση Παυλίδη, την επόμενη μέρα θα γίνει η ψηφοφορία στη Βουλή για την παραπομπή ή αθώωση του πρώην υπουργού Αιγαίου, ενώ την Τετάρτη στις 29 Απρίλη η Βουλή θα αποφασίσει για την τύχη της δεύτερης δικογραφίας σε βάρος του Α. Παυλίδη. Επίσης στις 12 Μάη θα ξεκινήσουν οι καταθέσεις των κατηγορουμένων για την υπόθεση «Ζήμενς». Ας σημειωθεί ότι στις 8 Μάη λήγει η συνταγματική προθεσμία για την περίπτωση που η κυβέρνηση θα επέλεγε να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές στις 7 Ιούνη...

Η «άγρια» πόλωση πάνω στο έδαφος της σκανδαλολογίας βολεύει πολλαπλά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πολύ περισσότερο που γνωρίζουν ότι το πεδίο είναι μάλλον ελεγχόμενο και η έκβαση της «διερεύνησης» των σκανδάλων προδιαγεγραμμένη: Συμψηφισμός και κουκούλωμα. Επιλέγουν συνειδητά, λοιπόν, τη σκανδαλολογία ως βασικό πεδίο της μεταξύ τους προεκλογικής κόντρας, ακριβώς για να θέσουν στο απυρόβλητο την αντιλαϊκή πολιτική τους. Δεν τους συμφέρει καθόλου να πάει ο λαός στις κάλπες έχοντας ως κριτήριο την πολιτική που σαρώνει τα εργασιακά δικαιώματα, μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, ενθαρρύνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και διαλύει τα ασφαλιστικά ταμεία, φορτώνει διαρκώς με έμμεσους φόρους τα λαϊκά νοικοκυριά, ιδιωτικοποιεί την Παιδεία, την Υγεία, ξεπουλάει τα λιμάνια, τα δάση, τις ακτές κ.ο.κ., ενώ ενισχύει ταυτόχρονα τους μηχανισμούς παρακολούθησης και καταστολής, καθιστώντας «κενό γράμμα» τα ατομικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες. Δε βολεύει να γίνει κουβέντα για την ΕΕ - φύλακα της κερδοφορίας και της εξουσίας των μονοπωλίων, για τους πυλώνες του ευρωοικοδομήματος, δηλαδή το Σύμφωνο Σταθερότητας, τη Στρατηγική της Λισαβόνας, το «ευρωσύνταγμα», ακριβώς γιατί σε μια τέτοια αντιπαράθεση πέφτουν πιο εύκολα οι μάσκες και αποκαλύπτεται η κοινή στρατηγική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου.

Αντίθετα, η σκανδαλολογία είναι βολική για εγκλωβιστεί ή εκτονωθεί με ανώδυνο τρόπο η λαϊκή αγανάκτηση και να αποφευχθεί η σκληρή τιμωρία των κομμάτων που στηρίζουν την πολιτική του ευρωμονόδρομου. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, που δεν παραλείπουν βέβαια να κραυγάζουν διαρκώς ότι είναι υπέρ της κάθαρσης, κρύβουν συστηματικά ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η πολιτική τους, που εγγυάται την εκμετάλλευση και καταλήστευση του εργαζόμενου λαού.

Ασφαλώς θα υπάρξει και αντιπαράθεση με αφορμή την οικονομική κρίση, αλλά αυτή θα γίνει με τους όρους του δικομματισμού, δηλαδή με την υπεράσπιση του ευρωμονόδρομου και τον περιορισμό της συζήτησης στο ποιος είναι πιο αποτελεσματικός και ικανός διαχειριστής για την έξοδο από την κρίση. Τα προκλητικά ψευτοδιλήμματα έχουν ήδη τεθεί: Ποιος από τους δύο είναι πιο φερέγγυος, πιο αξιόπιστος, πιο τολμηρός, εννοείται για να υλοποιήσει την αντιδραστική πολιτική «εξόδου» από την κρίση. Στο ίδιο πνεύμα προβάλλονται, ανύπαρκτοι, δρόμοι ενώπιον του λαού, όπως αυτός της ανευθυνότητας ή του λαϊκισμού, ακριβώς για να μη φανούν καθαρά οι πραγματικοί δρόμοι: Ο ευρωμονόδρομος και ο δρόμος της συγκρότησης μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας με ορίζοντα τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

Πρόγευση για τον τρόπο που θα τεθούν τα «διλήμματα» προεκλογικά με αφορμή την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης έχουν δώσει οι δύο μονομάχοι. Ο Κ. Καραμανλής στην τελευταία περιοδεία του στην Πέλλα κατηγόρησε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι χαϊδεύει αυτιά επειδή «στις υποτιθέμενες προτάσεις του δεν περιλαμβάνει καμιά δυσάρεστη απόφαση για την αντιμετώπιση της μεγάλης αυτής κρίσης». Σε αντίθεση η κυβέρνηση, όπως είπε, κινείται με υπευθυνότητα και προχωρά στις «δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στο κοινό σχέδιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχει ούτε μία δυσάρεστη απόφαση για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και το κεφάλαιο. Ολες οι «δυσάρεστες» αποφάσεις αφορούν τους εργαζόμενους που φορτώνονται εξ ολοκλήρου τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης. Ακριβώς αυτό θέλουν να αποκρύψουν μπροστά στις κάλπες και η σκανδαλολογία εξυπηρετεί για να πετύχουν το στόχο τους.

Επιπλέον, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου θέλουν να κρύψουν ότι η κρίση αξιοποιείται για να περάσουν πιο εύκολα νέα αντιλαϊκά μέτρα που προετοιμάζουν εδώ και χρόνια και τώρα θεωρούν ότι βρήκαν την «ευκαιρία». Μέτρα που υπάρχουν καιρό τώρα στις «βίβλους», τις οδηγίες, τις συνθήκες και τις αποφάσεις των συνόδων κορυφής της ΕΕ και βέβαια φέρουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ έχουν την ένθερμη υποστήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και την «καμουφλαρισμένη» συμπαράσταση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

Από τις κάλπες, λοιπόν, είτε διπλές είτε ευρωκάλπες, χρειάζεται να ακουστεί δυνατό όσο ποτέ το χαστούκι κατά των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και του ευρωσυμβιβασμού. Να τους κοπεί ο βήχας, να μπει φρένο στη νέα αντιλαϊκή επίθεση και ταυτόχρονα να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι και προϋποθέσεις για την ταξική συσπείρωση και αντεπίθεση. Με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ οι ευρωεκλογές μπορούν να αποτελέσουν σταθμό σε αυτή την κατεύθυνση.

Η κάθε βαθμίδα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, με μια βροχή μεταρρυθμίσεων και μέτρων: Μετατροπή των σχολείων σε κέντρα εκμάθησης βασικών χρηστικών δεξιοτήτων, υποβάθμιση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, ιδιωτικοποίηση και επιχειρηματική λειτουργία Σχολείων και Πανεπιστημίων, στροφή στην εφήμερη κατάρτιση. Το κράτος όλο και περισσότερο «υπαναχωρεί» από την υποχρέωσή του να διασφαλίζει την παροχή δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, με αποτέλεσμα την τραγική όξυνση των ταξικών φραγμών και τη συχνότερη παράδοση σχολικών χώρων και εκπαιδευτικών λειτουργιών σε ιδιώτες. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου δίνουν κεντρικό ρόλο στη διά βίου μάθηση, η οποία καμία σχέση δεν έχει με τη διαρκή αναζήτηση της μόρφωσης και της αλήθειας. Αντίθετα, διά βίου μάθηση σημαίνει εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα, που πετιέται από την παραγωγή όταν σταματάει να είναι ανταγωνιστικός και μέχρι τον τάφο κυνηγάει εφήμερες καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις προκειμένου να έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει δουλειά.

Η λαϊκή οικογένεια στενάζει κάτω από το οικονομικό βάρος της - κατ' όνομα - δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και χρεώνεται «μέχρι το λαιμό» για να αντεπεξέλθει. Οι μεταρρυθμίσεις όχι μόνο δε λύνουν το πρόβλημα, αλλά το οξύνουν. Για παράδειγμα, η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικότητας της Προσχολικής Αγωγής πριν από δυο χρόνια - χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές των δημόσιων Νηπιαγωγείων - ανάγκασε χιλιάδες οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, καταβάλλοντας υπέρογκα τροφεία...

Οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στο σχολείο και ιδιαίτερα στο Λύκειο και το Εξεταστικό αντί να λύνουν το διογκούμενο πρόβλημα της παραπαιδείας, το γιγαντώνουν: Χιλιάδες ευρώ καταβάλλουν κάθε χρόνο οι λαϊκές οικογένειες για τα φροντιστήρια των παιδιών τους, από το Γυμνάσιο ακόμα. Κάτω από το βάρος των ελλείψεων και της πολιτικής υποχρηματοδότησης της Παιδείας συνολικά, όλο και πιο συχνά ζητείται από τους γονείς να καλύψουν ανάγκες του σχολείου, να αγοράσουν νέους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, χαρτί για φωτοτυπίες, ακόμα και χαρτί υγείας... Φέτος, μάλιστα, ακόμα περισσότερα παιδιά αποκλείονται από τις σχολικές εκδρομές, καθώς όλο και περισσότερες οικογένειες αδυνατούν να τις πληρώσουν.

Η κατοχύρωση της βάσης του «10» για την εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση έχει αυξήσει τον αριθμό των παιδιών που μη έχοντας επιλογές μετά το Λύκειο στρέφονται στα διάφορα ΙΕΚ, ΚΕΣ κλπ., πληρώνοντας πολύ ακριβά μια ληξιπρόθεσμη κατάρτιση. Η οικονομική αφαίμαξη όμως συνεχίζεται και για τα παιδιά εκείνα που πέτυχαν την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια ή τα ΤΕΙ: Ολο και περισσότεροι φοιτητές και σπουδαστές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους (60% των σπουδαστών των ΤΕΙ εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές), όσοι σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους χρειάζονται τουλάχιστον έναν ακόμα μισθό για να ζήσουν, ενώ τα δίδακτρα - που αγγίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ στα μεταπτυχιακά - δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τις προπτυχιακές σπουδές, ιδιαίτερα με την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου που οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων. Η φοιτητική μέριμνα είναι ανύπαρκτη (ελάχιστες φοιτητικές εστίες, με αριθμό κλινών πολύ μικρότερο από εκείνο που απαιτείται), πέρσι ζητήθηκε από τους οικότροφους φοιτητές (κυρίως από τους αλλοδαπούς που προέρχονται κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Παλαιστίνη και ο Λίβανος) να καταβάλλουν ενοίκια, ενώ με το νόμο - πλαίσιο έχει στρωθεί το έδαφος για περικοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων.

Δεν έχει χρόνο για χάσιμο το κεφάλαιο που έχει κρίνει πως τα θεμέλια του εργατικού δυναμικού που επιθυμεί πρέπει να μπουν από τα πιο τρυφερά χρόνια, από το Νηπιαγωγείο ακόμα. Γι' αυτό και κατεύθυνση της ΕΕ είναι η εκμάθηση των βασικών δεξιοτήτων να διαχέεται και στο Νηπιαγωγείο, μέσα από μια διαδικασία που δε συμβαδίζει με τις ανάγκες της ηλικίας τους, δηλαδή από νήπια να μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τη γνώση ως τυφλή και άκριτη απομνημόνευση...

Αντί να μορφώνει, το σχολείο μετατρέπεται σε κέντρο εκμάθησης βασικών χρηστικών δεξιοτήτων, προσφέροντας στα παιδιά μια σούπα δεξιοτήτων που το κεφάλαιο έχει καθορίσει ως απαραίτητες για όλο το εργατικό δυναμικό: Γραφή και ανάγνωση, επικοινωνία σε ξένη γλώσσα, αριθμητική, χρήση Η/Υ, βασικά στοιχεία επιστημών, επιχειρηματικότητα, διαπροσωπικές και διαπολιτισμικές ικανότητες, μεθοδολογία της μάθησης...

Επιχειρήσεις αναλαμβάνουν το ρόλο του «δασκάλου» για να διαφημίσουν τα προϊόντα τους στις εύπλαστες παιδικές συνειδήσεις μέσα από την ευέλικτη ζώνη. Για παράδειγμα μια εταιρεία που παράγει οδοντόκρεμα «διδάσκει» στα παιδιά στοματική υγιεινή... Διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, πλήθος αντιεπιστημονικών θεωριών, ψέματα και ανακρίβειες, πληροφορίες αντί μόρφωσης βρίσκονται στην «καρδιά» του επίσημου εκπαιδευτικού προγράμματος. Το σχολείο δεν είναι προσανατολισμένο να μορφώσει τα παιδιά, να τους δώσει βασικές γνώσεις, να τους δώσει εφόδια για να αντιληφθούν τον κόσμο και τη θέση τους σε αυτόν... Αντίθετα, τα παιδιά γαλουχούνται στις αξίες του κεφαλαίου και όχι μόνο δε μαθαίνουν την επιστημονική αλήθεια, αλλά διδάσκονται ότι η «αλήθεια» είναι θέμα ... προσωπικής άποψης! Αυτές οι αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι αποδεδειγμένα καταλήγουν στην αμορφωσιά...

Ταυτόχρονα, με όχημα την «αποκέντρωση» και την «αυτονομία» των σχολείων προωθείται η παράδοσή τους στους ιδιώτες, η εξάρτησή τους από τους χορηγούς, η διάσπαση του ενιαίου προγράμματος και η κατηγοριοποίηση των σχολείων, των τμημάτων, των μαθητών με ταξικά κριτήρια. Την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια να γίνουν πιο ελκυστικά τα τεχνικοεπαγγελματικά σχολεία, με στόχο τα παιδιά που προέρχονται από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα να διώχνονται από το σχολείο και να «πετιούνται» στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση από την οποία θα αποφοιτήσουν ως το πιο αναλώσιμο και χωρίς δικαιώματα φτηνό εργατικό δυναμικό.

Τα πτυχία είναι χαρτιά χωρίς αντίκρυσμα, οι πτυχιούχοι είναι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα. Ο,τι «χαρτί» κι αν έχει στα χέρια του ο εργαζόμενος, τελικά βγαίνει στην παραγωγή χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα...

Ενώ είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας δημόσιων και δωρεάν επαγγελματικών σχολών υψηλού επιπέδου μετά το σχολείο, η εφαρμοζόμενη πολιτική όχι μόνο δε μεριμνά για να δοθεί διέξοδος στους νέους, αλλά θεσμοθετεί για να αυξήσει το κύρος των διαφόρων ιδιωτικών μαγαζιών, όπως έκανε με το νόμο για τα ΚΕΣ που ψηφίστηκε πέρσι το καλοκαίρι. Σπρώχνονται δηλαδή οι νέοι αναγκαστικά στην ιδιωτική μισο-εκπαίδευση.

Αλλά και τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται κατάφωρα με την εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων της διαδικασίας της Μπολόνια: Με τη διάσπαση των σπουδών σε κύκλους (μπάτσελορ - μάστερ - διδακτορικό) υποβαθμίζεται ο προπτυχιακός κύκλος. Οι πιστωτικές μονάδες μετατρέπουν τα πτυχία σε ένα άθροισμα μαθημάτων, άσχετων μεταξύ τους, καταργώντας το ενιαίο του επιστημονικού αντικειμένου και μετατρέποντας τα πτυχία σε σούπα σκόρπιων γνώσεων και δεξιοτήτων. Ετσι, οι πτυχιούχοι είναι «λίγο απ' όλα», χωρίς τελικά το πτυχίο να τους διασφαλίζει καν μια επαγγελματική προοπτική.

Την ίδια στιγμή, με το νόμο - πλαίσιο που ψήφισε η ΝΔ (με την ουσία του οποίου συμφωνούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) θεσμοθετείται και οχυρώνεται η επιχειρηματική λειτουργία Πανεπιστημίων και ΤΕΙ: Τα ιδρύματα χρηματοδοτούνται βάσει αποτελέσματος, ανάλογα με τη βαθμολογία και την κατάταξή τους και βγαίνουν στο σεργιάνι για αναζήτηση χορηγών. Οι «χορηγοί» ακουμπούν ζεστό χρήμα στα τμήματα που τους συμφέρει να επενδύσουν και έχουν λόγο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Ετσι, η επιστημονική μόρφωση πάει περίπατο και τη θέση της παίρνουν οι εφήμερες καταρτίσεις που το κεφάλαιο επιδιώκει να έχουν οι πτυχιούχοι - αυριανοί εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.

Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ είναι ο στόχος της κυρίαρχης πολιτικής και παράλληλα περπατάει και η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων: Η κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί από την πρόθεσή της να ενσωματώσει την κοινοτική οδηγία 36/05 που εξισώνει τα επαγγελματικά προσόντα των αποφοίτων των ιδιωτικών τρίχρονων ΚΕΣ με εκείνα των πτυχιούχων των Πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα, η ΕΕ εντείνει τις πιέσεις στην Ελλάδα για την ενσωμάτωση της οδηγίας για τα κολέγια, με πιο πρόσφατη κίνηση την αποστολή προειδοποιητικής επιστολής, που είναι το πρώτο βήμα για την άσκηση δίωξης. Η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας θα σημάνει την ντε φάκτο αναγνώριση ιδιωτικών «πανεπιστημίων». Αλλά ακόμα και η «επίσημη» αναγνώρισή τους - μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16 - μπορεί να έχει πάρει «παράταση», αλλά δεν έχει τερματιστεί.

Η αγροτιά καλείται να παλέψει για μια ανάπτυξη της γεωργίας σύμφωνα με τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας. Για φτηνά και υγιεινά αγροτικά προϊόντα. Να παλέψει για την ανάδειξη του παραγωγικού συνεταιρισμού των μικρομεσαίων αγροτών σε βασικό μοχλό ανάπτυξης της γεωργίας, για να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα του μικρού και τεμαχισμένου κλήρου, να μειωθεί το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων και να βελτιωθεί η παραγωγικότητα της γεωργίας

Το μεγάλο άνοιγμα του ελλείμματος έχει να κάνει με τις χώρες της ΕΕ, όπως συνέβαινε άλλωστε και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το 2008 το έλλειμμα με τις χώρες της ΕΕ έφτασε τα 2,512 δισ. ευρώ, ενώ το 2007 ήταν 2,485 δισ. ευρώ. Από την άλλη το έλλειμμα με τις τρίτες χώρες μειώθηκε κάπως το 2008 σε σύγκριση πάντα με το 2007. Πήγε στα 530,9 εκατ. ευρώ από 556,1 εκατ. ευρώ, αντίστοιχα. Η κατάσταση αυτή δείχνει πως η ΕΕ βλάπτει σοβαρά το έλλειμμα στο γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο. Να σκεφτεί κανείς ότι το 1990 το έλλειμμα ήταν 152,2 εκατ. δρχ. που τώρα μετράνε για 44,6 εκατ. ευρώ, ενώ πριν το 1980, δηλαδή πριν την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ, το γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό. Επίσης, είναι ολοφάνερο πως πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, το οποίο θρέφεται και γιγαντώνεται λόγω των δεδομένων που διαμορφώνουν η ΚΑΠ και ο ΠΟΕ. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια η νέα ΚΑΠ ήρθε αποδεδειγμένα να επιδεινώσει την αρνητική εικόνα που εδώ και χρόνια παρουσίαζε το γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο. Και το κακό θα συνεχιστεί, γιατί η αποδέσμευση των ενισχύσεων, σε συνδυασμό με τα νέα αρνητικά μέτρα που επιβάλλει ο έλεγχος υγείας της νέας ΚΑΠ, θα χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Οπως φαίνεται από τα σχετικά στοιχεία, ανά κατηγορία προϊόντων, τα πρωτεία στο έλλειμμα έχουν πάλι τα ζωοκομικά και γαλακτοκομικά προϊόντα. Το 2008 στα ζωοκομικά προϊόντα το ισοζύγιο έβγαλε έλλειμμα 1,047 δισ. ευρώ, δηλαδή το 1/3 του συνολικού ελλείμματος, ενώ το 2007 ήταν 971,3 εκατ. ευρώ. Στα γαλακτοκομικά προϊόντα και στα αυγά το έλλειμμα πήγε στα 533,1 εκατ. ευρώ το 2008 από 521 εκατ. ευρώ το 2007. Εδώ φαίνεται ότι το μισό έλλειμμα στο εμπορικό γεωργικό ισοζύγιο οφείλεται στις εισαγωγές ζωοκομικών και γαλακτοκομικών προϊόντων. Κι αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο όπου οι Ελληνες κτηνοτρόφοι στενάζουν και έφτασαν τα πράγματα γαλακτοβιομηχανίες να μην τους αγοράζουν ούτε το γάλα, ενώ η χώρα μας είναι ελλειμματική...

Αλλη μεγάλη πληγή είναι επίσης το έλλειμμα στα δημητριακά και τις ζωοτροφές. Το 2008 στα δημητριακά το ισοζύγιο έβγαλε έλλειμμα 365,4 εκατ. ευρώ και στις ζωοτροφές 354,8 εκατ. ευρώ. Κι εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι πριν την αναθεώρηση της ΚΑΠ το 1992 το γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο ήταν πλεονασματικό. Για παράδειγμα, το 1992 το ισοζύγιο στα δημητριακά είχε πλεόνασμα 40,5 εκατ. δρχ. Από την άλλη, σε προϊόντα όπου η Ελλάδα είχε πλεόνασμα στο ισοζύγιο, αυτό μειώθηκε, με πιο τρανταχτό παράδειγμα για το 2008 το λάδι. Το 2008 το πλεόνασμα για τα έλαια και λίπη έπεσε στα 38,5 εκατ. ευρώ από 135,6 το 2007. Αν προσθέσει κανείς τον καπνό, τη ζάχαρη και το βαμβάκι, όπου υπήρξε σημαντική μείωση της παραγωγής μετά την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ, από το 2006 και μετά, πράγμα που αποτυπώνεται και στο ισοζύγιο, τότε μπορεί να συμπεράνει κανείς γιατί το έλλειμμα τραβάει συνεχώς τον ανήφορο. Για παράδειγμα, στον καπνό το πλεόνασμα το 2006 ήταν 130,7 εκατ. ευρώ και το 2008 ήταν 80,5 εκατ. ευρώ, ενώ στο βαμβάκι το πλεόνασμα το 2006 ήταν 320,3 εκατ. ευρώ και το 2008 έπεσε στα 224,8 εκατ. ευρώ. Στη ζάχαρη επίσης το έλλειμμα υπερτριπλασιάστηκε το 2008 σε σύγκριση με το 2006, αφού έφτασε αντίστοιχα τα 168,4 εκατ. ευρώ από 50,8 εκατ. ευρώ το 2006.

Οσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Χρόνο με το χρόνο όλο και θα χειροτερεύει. Είναι πλέον ολοφάνερο πως η Ελλάδα έγινε ένας πολύ καλός πελάτης των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων από τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και η αγορά των 300.000.000 αποδείχτηκε «φούσκα» για τους Ελληνες μικρομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους. Αποκαλύπτεται, για άλλη μια φορά, ότι η ένταξη στην ΕΕ, η ΟΝΕ και η ΚΑΠ δεν ωφέλησαν και δεν ωφελούν καθόλου την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας. Από τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν μέχρι τώρα και τα οποία αποτυπώνονται και στο γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο, φαίνεται ξεκάθαρα το μέγεθος των αρνητικών επιπτώσεων από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ). Παράλληλα, γίνονται εμφανέστατες οι επιπτώσεις που επιφέρουν οι επιταγές της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), τις οποίες έχουν σαν «Ευαγγέλιο» τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

Με άλλα λόγια, όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως έκανε και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ και την οποία λιβανίζουν με διαφορετική ψευτοεπιχειρηματολογία ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ., το τεράστιο έλλειμμα στο γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο όλο και θα αυξάνεται και τη νύφη θα πληρώνουν και οι μικρομεσαίοι αγρότες, καθώς και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, ενώ οι λαϊκές ανάγκες σε τρόφιμα θα γίνονται όλο και πιο εξαρτώμενες. Το κεφάλαιο στην αγροτική οικονομία και οι εμποροβιομήχανοι θα βγαίνουν ολοένα και πιο κερδισμένοι και η μικρομεσαία αγροτιά θα οδηγείται στη φτώχεια, στο ξεκλήρισμα και στην ανεργία. Γι' αυτό η αγροτιά καλείται να παλέψει για μια ανάπτυξη της γεωργίας σύμφωνα με τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας. Για φτηνά και υγιεινά αγροτικά προϊόντα. Να παλέψει για την ανάδειξη του παραγωγικού συνεταιρισμού των μικρομεσαίων αγροτών σε βασικό μοχλό ανάπτυξης της γεωργίας, για να αντιμετωπιστεί και το πρόβλημα του μικρού και τεμαχισμένου κλήρου, να μειωθεί το κόστος παραγωγής των αγροτικών προϊόντων και να βελτιωθεί η παραγωγικότητα της γεωργίας. Να παλέψει για έναν παραγωγικό συνεταιρισμό, που θα στηρίζεται πολύμορφα από κρατικές καθετοποιημένες επιχειρήσεις και οργανισμούς σε όλη την παραγωγική διαδικασία και τη διακίνηση των προϊόντων.

Ολα τα παραπάνω η μικρομεσαία αγροτιά μπορεί να τα πετύχει σε συνεργασία με την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους. Με τον κοινό αγώνα τους μπορούν να αποσπάσουν τόσο άμεσες λύσεις, όσο και να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμα ευνοϊκότερες συνθήκες για αλλαγές στο συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να αποδυναμωθούν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, πράγμα που σημαίνει πολιτικός αγώνας και ρήξη, αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, συσπείρωση σε ένα αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης εργατών, φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων - ΕΒΕ, αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, με προοπτική τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Οι ερχόμενες ευρωεκλογές αποτελούν μια καλή βάση για να καταδικαστεί η ολέθρια πολιτική της ΕΕ, να καταδικαστούν οι θιασώτες της και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανατροπή της υπάρχουσας αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής και να εφαρμοστεί μια άλλη, φιλοαγροτική - φιλολαϊκή πολιτική.

Από αγώνες των ταξικών συνδικάτων για τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση

Το κόλπο δοκιμασμένο και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ. Μετά τους αντιασφαλιστικούς νόμους της περιόδου 1990 - 1993, το ΠΑΣΟΚ προετοίμασε τη δική του επίθεση και τους μετέπειτα αντιασφαλιστικούς του νόμους (1998 - 1999) μέσα από την «Εκθεση Σπράου». Στη δεκαετία που διανύουμε, την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου Ρέππα το 2002 προετοίμασε η μελέτη των Αγγλων αναλογιστών, ενώ για τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο της ΝΔ, το ρόλο του λαγού ανέλαβε να παίξει η Επιτροπή Αναλυτή και ο «διάλογος» που εξελίχτηκε στις επιτροπές της Βουλής. Και πάντα, βέβαια, μαζί με τις εκθέσεις, τις μελέτες και τις επιτροπές, στην ποδηγέτηση του κινήματος και την κατάπνιξη των αντιστάσεων, ειδική αποστολή είχαν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τον «κοινωνικό διάλογο».

Τώρα, το σκηνικό ξαναστήνεται. Επιστρατεύουν την άεργη και επί της ουσίας ανύπαρκτη Εθνική Αναλογιστική Αρχή, φέρνοντας στην επικαιρότητα τη σχετική Εκθεσή της που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, ενώ στο γήπεδο της τρομοκράτησης των εργαζομένων κατεβαίνει και το βαρύ πυροβολικό, με την Εκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλου. Ο τελευταίος κρίνει ότι ο νόμος Πετραλιά ήταν αναγκαίος μεν, αλλά δε φτάνει, αφού - όπως είπε στην ομιλία του την περασμένη Τετάρτη - «η γήρανση του πληθυσμού θα καταστήσει αναγκαία και άλλα τολμηρά βήματα, με στόχο τη μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών».

Οταν τον περασμένο Σεπτέμβρη πρωτοδημοσιεύτηκε η Εκθεση της Αναλογιστικής Αρχής, από τότε ο «Ρ» σημείωνε χαρακτηριστικά ότι «η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Αρχή, για να ανοίξει και πάλι θέμα Ασφαλιστικού...». Δεν είναι όμως γνωστή και παλιά μόνο η μεθόδευση. Παλιά και διάτρητα είναι και τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύουν κάθε φορά αυτοί που επιβουλεύονται τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Το δημογραφικό, η γήρανση του πληθυσμού, τα ελλείμματα και η επιβάρυνση του προϋπολογισμού, είναι η αναμασημένη τροφή που σερβίρεται στο πόπολο. Τα ίδια έλεγε η ΝΔ όταν ψήφιζε τους αντιασφαλιστικούς νόμους το 1990 - 1992, τα ίδια το ΠΑΣΟΚ, το διάστημα 2001 - 2002, με το πακέτο Γιαννίτση και το νόμο Ρέππα. Τα ίδια πριν την ψήφιση του νόμου Πετραλιά, τα ίδια και μετά την ψήφισή του, όπως κάνει τώρα ο κ. Προβόπουλος.

Μόνο που δεν πρωτοτυπούν ούτε αυτοί. Τα ίδια ακριβώς προσχήματα επιστράτευε η άρχουσα τάξη από τη δεκαετία του 1950! Ιδού πώς καταγράφει Εκθεση του υπουργείου Συντονισμού το 1959 (!), εδώ και μισόν αιώνα δηλαδή, τα προβλήματα του Ασφαλιστικού: «Περιορισμένα τα δυνάμενα να διατεθούν διά την κοινωνικήν ασφάλισιν μέσα. Το ποσοστό (της κοινωνικής ασφάλισης εις το ΑΕΠ) δέον να θεωρηθεί ήδη λίαν υψηλό». Και ακόμα: «Το ελλειμμα (...) αποτελεί το πλέον σοβαρόν και επείγον πρόβλημα της κοινωνικής ασφαλίσεως».

Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε την πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της, για πενήντα χρόνια να λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, να τα παρακρατούν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τόση ήταν η αγωνία τους για τα οικονομικά προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος και για τα «περιορισμένα μέσα» που διέθετε, ώστε μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια, σχεδόν 60 δισεκατομμύρια ευρώ, κεφάλαια δηλαδή που είναι δύο φορές η σημερινή περιουσία των Ταμείων, να κάνουν φτερά... Να γίνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις, καράβια και τράπεζες στα χέρια της αστικής τάξης.

Σχεδόν μια εικοσαετία τώρα, όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι κατέληγαν σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης σε μείωση των συντάξεων και χειροτέρευση όρων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης. Αυτό «ψήνουν» και τώρα οι διάφορες Εκθέσεις, είτε του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είτε της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής. Ούτε όμως στις «προτάσεις» τους λένε τίποτα καινούριο. Τούς έχουν προλάβει, οι όμοιοί τους, εδώ και μισόν αιώνα.

Να τι διαπίστωνε η ίδια επιτροπή του υπουργείου Συντονισμού το 1959: «Ανάγκη αναμορφώσεως της όλης νομοθεσίας διά να τεθούν βασικαί αρχαί»! Και μάλιστα «ενδεικτικώς» εστίαζε στο τι έπρεπε να αλλάξει: «υπερβαλλόντως επιεικείς προϋποθέσεις συνταξιοδοτήσεως», «εξαιρετικώς χαμηλά όρια ηλικίας (σ.σ. συνταξιοδότησης)», «ισοπεδωτικός τρόπος υπολογισμού συντάξεως».

Αν όλα αυτά, τα ξαναδιαβάζουμε στις Εκθέσεις που προαναφέραμε, αν σήμερα τα ακούμε από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, αν τα 'χει στο πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ, αυτό δε συμβαίνει λόγω σύμπτωσης. Γιατί, ανέκαθεν, από την ίδρυση των πρώτων Ταμείων και παρά τους αγώνες της εργατικής τάξης, το μεγάλο κεφάλαιο δεν έπαψε να αντιμάχεται κάθε κοινωνική κατάκτηση, να εποφθαλμιά τα αποθεματικά και τις εισφορές των εργαζομένων, σταθερά να επιδιώκει να κάνει πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης, είτε αυτό αφορά άμεσα το μισθό, είτε τις άλλες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (π.χ. Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις).

Ακριβώς αυτή η επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών κάνει και το ασφαλιστικό πρόβλημα «άλυτο». Γιατί πάντα το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θα μηχανεύονται «θεωρίες» και προσχήματα, για να προωθούν χειρότερους όρους για τη ζωή των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα του «Ασφαλιστικού». Πρόβλημα βαθιά πολιτικό και ταξικό. Δεν είναι ούτε πρόβλημα «γήρανσης του πληθυσμού», ούτε «ελλειμμάτων», όπως το παρουσιάζουν οι απολογητές του συστήματος. Και από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, δεν μπορεί παρά να είναι πεδίο ταξικής πάλης, οργάνωσης και διεκδίκησης για την ικανοποίηση των αναγκών της.

Να γιατί, είκοσι χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ «λύνουν» το Ασφαλιστικό και αυτό - όπως μας λένε τώρα - παραμένει άλυτο. Και δε θα το «λύσουν», αφού ο πραγματικός τους στόχος είναι η εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτή η εξασφάλιση προϋποθέτει σήμερα για το καπιταλιστικό σύστημα, και μείωση συντάξεων, και αύξηση των ορίων ηλικίας, και μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, και το χρηματιστηριακό τζόγο.

Αλλωστε, όλες αυτές οι ανατροπές δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, σε όλα τα κράτη της ΕΕ προωθούνται οι ίδιες αλλαγές και πάντα σε βάρος των εργαζομένων. Πώς μπορεί, άραγε, να εξηγηθούν οι ανατροπές στα ασφαλιστικά συστήματα στην πιο ισχυρή οικονομία της ΕΕ - και πριν ακόμα την κρίση - όπως είναι η Γερμανία; Πώς ερμηνεύονται ανατροπές που έγιναν τα τελευταία χρόνια και συνεχίζουν να προωθούνται σε εύρωστες οικονομίες όπως η Γαλλία, η Σουηδία και αλλού; Με έναν και μόνο λόγο: Την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, τον παραμερισμό κάθε εμποδίου στο δρόμο για την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας που κινείται με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και μέσω του κέρδους.

Ας αναρωτηθούμε: Γιατί, άραγε, η πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία του κόσμου, η χώρα με τις πιο ισχυρές εταιρείες, όπως είναι οι ΗΠΑ, έχει σήμερα 47 εκατομμύρια ανασφάλιστους, χωρίς καθόλου ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δεκάδες εκατομμύρια μισοασφαλισμένους; Πώς γίνεται μια οικονομία, που κρατάει «γονατισμένες» ολόκληρες χώρες και λαούς, να μην μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συντάξεις και στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας ούτε για το δικό της λαό;

Για τον απλό λόγο, γιατί και εκεί, όπως και στην ΕΕ και στη χώρα μας, η «ανάπτυξη» είναι για τους κεφαλαιοκράτες. Γιατί και εκεί, όπως και εδώ, έχει οικοδομηθεί μια οικονομία και μια κοινωνία που στηρίζεται στη σκληρή εκμετάλλευση της πλειοψηφίας. Γι' αυτό και εδώ - δε θα «λύσουν» - όπως και εκεί τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν «έλυσαν», το Ασφαλιστικό. Αν θέλουμε να δούμε πού πηγαίνει η ΕΕ, πού σπρώχνουν τη χώρα μας στο Ασφαλιστικό, κοιτάτε τις ΗΠΑ.