Η κάθε βαθμίδα προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, με μια βροχή μεταρρυθμίσεων και μέτρων: Μετατροπή των σχολείων σε κέντρα εκμάθησης βασικών χρηστικών δεξιοτήτων, υποβάθμιση των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, ιδιωτικοποίηση και επιχειρηματική λειτουργία Σχολείων και Πανεπιστημίων, στροφή στην εφήμερη κατάρτιση. Το κράτος όλο και περισσότερο «υπαναχωρεί» από την υποχρέωσή του να διασφαλίζει την παροχή δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, με αποτέλεσμα την τραγική όξυνση των ταξικών φραγμών και τη συχνότερη παράδοση σχολικών χώρων και εκπαιδευτικών λειτουργιών σε ιδιώτες. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου δίνουν κεντρικό ρόλο στη διά βίου μάθηση, η οποία καμία σχέση δεν έχει με τη διαρκή αναζήτηση της μόρφωσης και της αλήθειας. Αντίθετα, διά βίου μάθηση σημαίνει εργαζόμενος χωρίς δικαιώματα, που πετιέται από την παραγωγή όταν σταματάει να είναι ανταγωνιστικός και μέχρι τον τάφο κυνηγάει εφήμερες καταρτίσεις και επανακαταρτίσεις προκειμένου να έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει δουλειά.

Η λαϊκή οικογένεια στενάζει κάτω από το οικονομικό βάρος της - κατ' όνομα - δημόσιας και δωρεάν Παιδείας και χρεώνεται «μέχρι το λαιμό» για να αντεπεξέλθει. Οι μεταρρυθμίσεις όχι μόνο δε λύνουν το πρόβλημα, αλλά το οξύνουν. Για παράδειγμα, η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικότητας της Προσχολικής Αγωγής πριν από δυο χρόνια - χωρίς να υπάρχουν οι υποδομές των δημόσιων Νηπιαγωγείων - ανάγκασε χιλιάδες οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, καταβάλλοντας υπέρογκα τροφεία...

Οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στο σχολείο και ιδιαίτερα στο Λύκειο και το Εξεταστικό αντί να λύνουν το διογκούμενο πρόβλημα της παραπαιδείας, το γιγαντώνουν: Χιλιάδες ευρώ καταβάλλουν κάθε χρόνο οι λαϊκές οικογένειες για τα φροντιστήρια των παιδιών τους, από το Γυμνάσιο ακόμα. Κάτω από το βάρος των ελλείψεων και της πολιτικής υποχρηματοδότησης της Παιδείας συνολικά, όλο και πιο συχνά ζητείται από τους γονείς να καλύψουν ανάγκες του σχολείου, να αγοράσουν νέους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, χαρτί για φωτοτυπίες, ακόμα και χαρτί υγείας... Φέτος, μάλιστα, ακόμα περισσότερα παιδιά αποκλείονται από τις σχολικές εκδρομές, καθώς όλο και περισσότερες οικογένειες αδυνατούν να τις πληρώσουν.

Η κατοχύρωση της βάσης του «10» για την εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση έχει αυξήσει τον αριθμό των παιδιών που μη έχοντας επιλογές μετά το Λύκειο στρέφονται στα διάφορα ΙΕΚ, ΚΕΣ κλπ., πληρώνοντας πολύ ακριβά μια ληξιπρόθεσμη κατάρτιση. Η οικονομική αφαίμαξη όμως συνεχίζεται και για τα παιδιά εκείνα που πέτυχαν την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια ή τα ΤΕΙ: Ολο και περισσότεροι φοιτητές και σπουδαστές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους (60% των σπουδαστών των ΤΕΙ εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές), όσοι σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους χρειάζονται τουλάχιστον έναν ακόμα μισθό για να ζήσουν, ενώ τα δίδακτρα - που αγγίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ στα μεταπτυχιακά - δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τις προπτυχιακές σπουδές, ιδιαίτερα με την εφαρμογή του νόμου - πλαισίου που οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων. Η φοιτητική μέριμνα είναι ανύπαρκτη (ελάχιστες φοιτητικές εστίες, με αριθμό κλινών πολύ μικρότερο από εκείνο που απαιτείται), πέρσι ζητήθηκε από τους οικότροφους φοιτητές (κυρίως από τους αλλοδαπούς που προέρχονται κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως η Παλαιστίνη και ο Λίβανος) να καταβάλλουν ενοίκια, ενώ με το νόμο - πλαίσιο έχει στρωθεί το έδαφος για περικοπή της δωρεάν διανομής συγγραμμάτων.

Δεν έχει χρόνο για χάσιμο το κεφάλαιο που έχει κρίνει πως τα θεμέλια του εργατικού δυναμικού που επιθυμεί πρέπει να μπουν από τα πιο τρυφερά χρόνια, από το Νηπιαγωγείο ακόμα. Γι' αυτό και κατεύθυνση της ΕΕ είναι η εκμάθηση των βασικών δεξιοτήτων να διαχέεται και στο Νηπιαγωγείο, μέσα από μια διαδικασία που δε συμβαδίζει με τις ανάγκες της ηλικίας τους, δηλαδή από νήπια να μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τη γνώση ως τυφλή και άκριτη απομνημόνευση...

Αντί να μορφώνει, το σχολείο μετατρέπεται σε κέντρο εκμάθησης βασικών χρηστικών δεξιοτήτων, προσφέροντας στα παιδιά μια σούπα δεξιοτήτων που το κεφάλαιο έχει καθορίσει ως απαραίτητες για όλο το εργατικό δυναμικό: Γραφή και ανάγνωση, επικοινωνία σε ξένη γλώσσα, αριθμητική, χρήση Η/Υ, βασικά στοιχεία επιστημών, επιχειρηματικότητα, διαπροσωπικές και διαπολιτισμικές ικανότητες, μεθοδολογία της μάθησης...

Επιχειρήσεις αναλαμβάνουν το ρόλο του «δασκάλου» για να διαφημίσουν τα προϊόντα τους στις εύπλαστες παιδικές συνειδήσεις μέσα από την ευέλικτη ζώνη. Για παράδειγμα μια εταιρεία που παράγει οδοντόκρεμα «διδάσκει» στα παιδιά στοματική υγιεινή... Διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, πλήθος αντιεπιστημονικών θεωριών, ψέματα και ανακρίβειες, πληροφορίες αντί μόρφωσης βρίσκονται στην «καρδιά» του επίσημου εκπαιδευτικού προγράμματος. Το σχολείο δεν είναι προσανατολισμένο να μορφώσει τα παιδιά, να τους δώσει βασικές γνώσεις, να τους δώσει εφόδια για να αντιληφθούν τον κόσμο και τη θέση τους σε αυτόν... Αντίθετα, τα παιδιά γαλουχούνται στις αξίες του κεφαλαίου και όχι μόνο δε μαθαίνουν την επιστημονική αλήθεια, αλλά διδάσκονται ότι η «αλήθεια» είναι θέμα ... προσωπικής άποψης! Αυτές οι αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι αποδεδειγμένα καταλήγουν στην αμορφωσιά...

Ταυτόχρονα, με όχημα την «αποκέντρωση» και την «αυτονομία» των σχολείων προωθείται η παράδοσή τους στους ιδιώτες, η εξάρτησή τους από τους χορηγούς, η διάσπαση του ενιαίου προγράμματος και η κατηγοριοποίηση των σχολείων, των τμημάτων, των μαθητών με ταξικά κριτήρια. Την ίδια στιγμή γίνεται προσπάθεια να γίνουν πιο ελκυστικά τα τεχνικοεπαγγελματικά σχολεία, με στόχο τα παιδιά που προέρχονται από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα να διώχνονται από το σχολείο και να «πετιούνται» στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση από την οποία θα αποφοιτήσουν ως το πιο αναλώσιμο και χωρίς δικαιώματα φτηνό εργατικό δυναμικό.

Τα πτυχία είναι χαρτιά χωρίς αντίκρυσμα, οι πτυχιούχοι είναι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα. Ο,τι «χαρτί» κι αν έχει στα χέρια του ο εργαζόμενος, τελικά βγαίνει στην παραγωγή χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα...

Ενώ είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας δημόσιων και δωρεάν επαγγελματικών σχολών υψηλού επιπέδου μετά το σχολείο, η εφαρμοζόμενη πολιτική όχι μόνο δε μεριμνά για να δοθεί διέξοδος στους νέους, αλλά θεσμοθετεί για να αυξήσει το κύρος των διαφόρων ιδιωτικών μαγαζιών, όπως έκανε με το νόμο για τα ΚΕΣ που ψηφίστηκε πέρσι το καλοκαίρι. Σπρώχνονται δηλαδή οι νέοι αναγκαστικά στην ιδιωτική μισο-εκπαίδευση.

Αλλά και τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ υποβαθμίζονται κατάφωρα με την εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων της διαδικασίας της Μπολόνια: Με τη διάσπαση των σπουδών σε κύκλους (μπάτσελορ - μάστερ - διδακτορικό) υποβαθμίζεται ο προπτυχιακός κύκλος. Οι πιστωτικές μονάδες μετατρέπουν τα πτυχία σε ένα άθροισμα μαθημάτων, άσχετων μεταξύ τους, καταργώντας το ενιαίο του επιστημονικού αντικειμένου και μετατρέποντας τα πτυχία σε σούπα σκόρπιων γνώσεων και δεξιοτήτων. Ετσι, οι πτυχιούχοι είναι «λίγο απ' όλα», χωρίς τελικά το πτυχίο να τους διασφαλίζει καν μια επαγγελματική προοπτική.

Την ίδια στιγμή, με το νόμο - πλαίσιο που ψήφισε η ΝΔ (με την ουσία του οποίου συμφωνούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) θεσμοθετείται και οχυρώνεται η επιχειρηματική λειτουργία Πανεπιστημίων και ΤΕΙ: Τα ιδρύματα χρηματοδοτούνται βάσει αποτελέσματος, ανάλογα με τη βαθμολογία και την κατάταξή τους και βγαίνουν στο σεργιάνι για αναζήτηση χορηγών. Οι «χορηγοί» ακουμπούν ζεστό χρήμα στα τμήματα που τους συμφέρει να επενδύσουν και έχουν λόγο στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Ετσι, η επιστημονική μόρφωση πάει περίπατο και τη θέση της παίρνουν οι εφήμερες καταρτίσεις που το κεφάλαιο επιδιώκει να έχουν οι πτυχιούχοι - αυριανοί εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.

Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων Πανεπιστημίων και ΤΕΙ είναι ο στόχος της κυρίαρχης πολιτικής και παράλληλα περπατάει και η δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων: Η κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί από την πρόθεσή της να ενσωματώσει την κοινοτική οδηγία 36/05 που εξισώνει τα επαγγελματικά προσόντα των αποφοίτων των ιδιωτικών τρίχρονων ΚΕΣ με εκείνα των πτυχιούχων των Πανεπιστημίων. Ταυτόχρονα, η ΕΕ εντείνει τις πιέσεις στην Ελλάδα για την ενσωμάτωση της οδηγίας για τα κολέγια, με πιο πρόσφατη κίνηση την αποστολή προειδοποιητικής επιστολής, που είναι το πρώτο βήμα για την άσκηση δίωξης. Η ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας θα σημάνει την ντε φάκτο αναγνώριση ιδιωτικών «πανεπιστημίων». Αλλά ακόμα και η «επίσημη» αναγνώρισή τους - μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16 - μπορεί να έχει πάρει «παράταση», αλλά δεν έχει τερματιστεί.