Ως λάτρης του ρεαλισμού επιμένω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό αλλά και πιο δύσκολο, ιδιαίτερα όταν το έργο σφύζει από αλήθεια χωρίς όμως να παύει να θυμίζει ότι πρόκειται για κατασκευή μυθοπλασίας. Οι αδελφές Κουλέν με την ελαφρών τόνων, βαθιά νατουραλιστική σε σημεία ταινία τους δεν προσβλέπουν σε μαθήματα ηθικής. Αποστασιοποιούνται με ζεστασιά, με τρυφερότητα και εμπάθεια από τις ηρωίδες και τις αποφάσεις τους. Κρατούν το αντικείμενο σε απόσταση έρευνας. Κρατούν υποδειγματικές αποστάσεις ασφαλείας, σε ό,τι αφορά την ταύτιση ή τη δικαιολόγηση πράξεων και λόγων. Στην ακατανόητη για όλους απόφαση των κοριτσιών, αντιπαραβάλλουν την εφηβεία και τις δυσκολίες μετάβασης προς την ενηλικίωση. Κάτι που ο αδελφός της Καμίγ - μισθοφόρος στο Αφγανιστάν, λόγω ανεργίας - συνειδητοποίησε ως ενήλικας πέρα για πέρα. «Θα γεννήσεις μια άνεργη εργάτρια ή έναν μισθοφόρο;» ρωτάει την αδελφή του.

Σημαντικότατο το κάστινγκ. Γκαλερί μοναδικών πορτρέτων εξαιρετικών νεαρών ερμηνευτριών - οι κοπέλες επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 600 υποψήφιες. Μικρή και σημαντική ταινία, φτιαγμένη με περισσή ευαισθησία και χάρη ... Να την δείτε!

Παίζουν: Λουίζ Γκρινμπέργκ, Ζιλιέτ Νταρς, Κάρλο Μπραντ, Εστέρ Γκαρέλ, Νοεμί Λοβσκί, κ.α.

Παραγωγή: Γαλλία (2011).

Ταινία που, βγαίνοντας από την αίθουσα, διαγράφεται αυτομάτως από τη μνήμη... σε αντίθεση με τη «μνήμη» της 11χρονης ηρωίδας - αυτού του σεναρίου/σκλάβου της δράσης - που υπερβαίνει ακόμα και κείνη των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μήλον της Εριδος η Μέι, γιατί έχει απομνημονεύσει τον κωδικό ενός υπερφορτωμένου θησαυροφυλακίου. Σκοτώνονται για να την αποκτήσουν η κινέζικη «τριάδα», η ρώσικη μαφία αλλά και οι ξεπουλημένοι διευθυντές της αστυνομίας και ο Δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Ο Λουκ Ράιτ, πολτοποιημένος από τα αδιέξοδά του ετοιμάζεται να βάλει τέλος στη ζωή του, στο μετρό της πόλης, όταν το βλέμμα του διασταυρώνεται με κείνο της μικρής κυνηγημένης που έντρομη προσπαθεί να ξεφύγει από τους διώκτες της. Ο Λουκ ορκίζεται να την προστατέψει με όποιο κόστος.

Γρήγοροι ρυθμοί και νεύρο, έξυπνη σε αρκετά σημεία, προτιμά τις βίαιες λύσεις από τις ψυχολογικές αναλύσεις, η ταινία που αλλάζει συνεχώς τον άξονα της αφήγησης, συνθέτοντας ένα κολάζ σκηνών βίας κατά βάση με ενδιαφέρον μοντάζ. Οχι απόλυτα κακιά. Από τους θαυμαστές του είδους σίγουρα θα εκτιμηθεί δεόντως.

Παίζουν: Τζέισον Στάθαμ, Ρόμπερτ Τζον Μπουρκ, Κάθριν Τσαν, Κρις Σάραντον, Ανσον Μάουντ, Τζέιμς Χονγκ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Πρισίλα Λέιν, Πέτερ Λόρε, Τζακ Κάρσον, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (1944).

Ο κωμικός Σάσα Μπάρον Κόεν, ένας απ' όλους αυτούς που προσπαθούν να πείσουν ότι «λένε αυτά που δεν θα 'πρεπε να λένε», αφηγείται στην ταινία του την «ηρωική ιστορία ενός δικτάτορα που διακινδυνεύει τη ζωή του ώστε η δημοκρατία να μην έρθει ποτέ στη χώρα που αυτός, με τόση αγάπη καταπιέζει»... Κάθε ταινία κρίνεται ως προς το είδος και τους αποδέκτες της... όμως η αλλαγή από πλευράς Κόεν και η υιοθέτηση - σε αντίθεση με το παρελθόν - μιας συμβατικής παραγωγής, με γνωστούς και δημοφιλείς ηθοποιούς σε ασήμαντους ρόλους, στη βάση ενός «πραγματικού» σεναρίου, δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί έναν και μοναδικό στόχο: εκείνον της όσο γίνεται μεγαλύτερης εισπρακτικής επιτυχίας. Η εισπρακτική επιτυχία βέβαια καθορίζεται από τα ποσοστά θέασης... άσχετα αν η επίπεδη και κακόγουστη αυτή πολιτική σάτιρα, αφήνει στο στόμα γεύση χαμένου χρόνου...

Υπάρχει όμως ακόμα ένα γεγονός που, σε συνδυασμό με το φτηνό και επιφανειακό περιεχόμενο της ταινίας, εγείρει καχυποψία ως προς τον προπαγανδιστικό της ρόλο κι έχει να κάνει με το χρόνο εμφάνισής της. Ενα εξάμηνο - ό,τι πρέπει για τη ζύμωση - πριν την ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία (μετά τις αμερικανικές εκλογές, εικάζει πληθώρα αναλυτών)... Επίθεση που σύσσωμη η υπεράνω πάσης κριτικής διεθνής κοινότητα προετοιμάζει εντατικά, κάτι για το οποίο όλοι, γινόμαστε καθημερινά κοινωνοί, μέσα από το σύνολο όλων ανεξαιρέτως των «ελευθέρων» και πλουραλιστικών ΜΜΕ.

Ετσι έχουμε κάθε δικαίωμα να αμφισβητούμε τις προθέσεις της αγνής και ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης του Εβραίου κωμικού και των παραγωγών του, ιδιαίτερα ως προς τη χρονική, ιστορική συγκυρία που επέλεξαν για τη διακωμώδηση Αράβων δικτατόρων ειδικά όταν τα όρια ανάμεσα στο ρατσισμό και στο χτίσιμο μιας δουλειάς πάνω σε προκαταλήψεις και στερεότυπα σε παράταξη, δεν είναι πάντα αυτονόητα.

Ο Κόεν υποδύεται το δικτάτορα Χαφάζ Αλαντίν της βορειο-αφρικανικής Γουαντίγια, που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη να μιλήσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Εκεί τον βρίσκει το πραξικόπημα του θείου του και αντικαθίσταται από έναν σωσία. Χωρίς γενειάδα, ο Αλαντίν δεν είναι παρά ένας ανώνυμος πρόσφυγας που συνωμοτεί για να ανακτήσει την εξουσία. Στην ανάγκη του αυτήν, θα τον βοηθήσει μια άχρωμη και άοσμη φεμινίστρια ονόματι Ζοέ και μεταξύ τους θα μπλεχτεί μια ερωτική ιστορία τόσο άτσαλα φτιαγμένη, που δεν έχει νόημα ή λογική σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας... Στη ροή της φθηνής φλέβας σάτιρας που διαπερνά το φιλμ, όσοι αναζητήσουν δραματουργική ανάπτυξη ρόλων/χαρακτήρων θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά... Βέβαια, υπάρχουν, χωρίς άλλο, κωμικές σκηνές, όπως αυτή με τους τρομοκρατημένους τουρίστες στο ελικόπτερο...

Ακαλαίσθητοι αστεϊσμοί σε μια ξεδοντιασμένη ταινία. Ο ίδιος ο Κοέν που ξεσκέπαζε τις προκαταλήψεις έχει δυσκολίες να γίνει πιστευτός στη μυθοπλαστική του ιστορία, ενώ στο τέλος αναφέρεται στα προτερήματα τού να έχει κανείς δικτατορία, μια ακριβής περιγραφή της σημερινής Αμερικής...

Το χιούμορ δεν ταυτίζεται πάντα με το αστείο και το γέλιο δεν συνιστά πάντα τον καλύτερο τρόπο μέτρησης του καλού χιούμορ. Την ώρα της προβολής μπορεί να γελάς με οτιδήποτε... με σαχλαμάρες και μύριες όσες, άμορφης μάζας κακογουστιές. Μετά όμως, όταν αναρωτιέσαι για ποιο ακριβώς πράγμα γελούσες, δεν μπορείς να δώσεις απάντηση...

Παίζουν: Σάσα Μπάρον Κόεν, Μέγκαν Φοξ, Αννα Φάρις, Τζον Ράιλι, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μπ. Τζ. Νόβακ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).