...Οπως λέει και το παλιό τραγούδι του Πεπίνο ντι Κάπρι. Η πανέμορφη «MELANCHOLIA» κυριαρχεί απόλυτα αυτήν τη βδομάδα του Σεπτέμβρη και αποδεικνύεται πολύ λιγότερο αμφιλεγόμενη από τον καταπιεστικά προκλητικό δημιουργό της Λαρς φον Τρίερ που η δήλωσή του στις Κάννες ότι είναι ναζιστής - κάτι που κανείς δεν πίστεψε - πιθανόν του κόστισε ακριβά. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης η επανέκδοση της κωμωδίας του Χάουαρντ Χοκς «ΞΑΝΑΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ» από το 1940. Κατά τα άλλα:
«ΟΙ ΝΥΦΕΣ ΤΟΥ HINDUKUSH» είναι ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ ογδόντα λεπτών της Αννέτας Παπαθανασίου, που αναφέρεται στις δυνατές και ελεύθερες γυναίκες της αρχαίας φυλής των Καλάσα που ζει στις κοιλάδες του ινδικού Καύκασου, στο Πακιστάν. Οι γυναίκες αυτές αντιστέκονται και προσπαθούν να διατηρήσουν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Η ταινία συμμετέχει στο Ντοκιμαντέρ 2011 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αμερικανικό αισθηματικό δράμα η ταινία «ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ», παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία της Δανέζας Λόνε Σέρφιγκ και με πρωταγωνιστές την Αν Χάθαγουέι και τον Τζιμ Στέρτζες. Μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του ομώνυμου μπεστ σέλερ του Ντέιβιντ Νίκολς από το 2009. Πρόκειται για μια παλιομοδίτικη, γλυκόπικρη ερωτική ιστορία που έχει να κάνει με τη φιλία και την οικογένεια, τη νοσταλγία και την απογοήτευση και τον τρόπο που οι ελπίδες και τα όνειρά μας δεν πραγματώνονται όπως ακριβώς εμείς θα θέλαμε...
Κάκιστη αμερικανική ταινία τρόμου η τρισδιάστατη «ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ 5», σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στίβεν Κουέιλ. Είναι η πέμπτη ταινία της σειράς, αλλά η δεύτερη που γυρίζεται σε τεχνολογία 3D, έτσι για πληρέστερη απόλαυση. Οι πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής σειράς «ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ» έχουν όλα αυτά τα χρόνια συναντήσει το Θάνατο με πολλούς και παράξενους τρόπους. Σε κάθε ταινία σκοτώνονται σαν τις μύγες τουλάχιστον καμιά δεκαριά, σε συγκρούσεις, αποκεφαλισμούς, μαχαιρωμένοι διαμελισμένοι, ξεκοιλιασμένοι, στραγγαλισμένοι ...και πάει λέγοντας η Βίβλος του πολιτισμού που διδάσκεται το νεαρό ως επί το πλείστον κοινό, ενώ το γηραιότερο απορεί και δεν καταλαβαίνει την έξαρση της βίας σε Νορβηγία π.χ. και αλλού. Πάντως, μην τυχόν το χάσετε, γιατί δε θα μάθετε τι εστί ανταγωνιστική τέχνη!!!
Εν κατακλείδι, τα γνωστά «ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ» επανακάμπτουν, τρισδιάστατα και μεταγλωττισμένα στα ελληνικά, σε νέες περιπέτειες, το Μεσαίωνα τη φορά αυτή, σε ένα μαγεμένο δάσος, αντιμέτωπα με τον απαίσιο μάγιστρο Δρακουμέλ. Σκηνοθέτης στην αμερικανοβελγική αυτή φετινή συμπαραγωγή κινουμένων σχεδίων ο Ραζά Γκοσνέλ.
Η αφήγηση και το οπτικό ύφος της ταινίας κλασικό, άμεσο, φυσικό και ρεαλιστικό προτάσσει μια αυθεντική ατμόσφαιρα τόσο δημοσιογραφικής, όσο και ερωτικής υπόθεσης που κοχλάζει, μια που όλα γίνονται με ταχύτητα και ένταση φωτός. Πρόκειται για ένα πραγματικό διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ, υπόδειγμα σχεδόν για πλήθος ταινιών, με δημοσιογραφικά θέματα, όπου ο πόλεμος των ανταγωνιστών μετουσιώνεται σε πόλεμο των δύο φύλων με τρόπαια το «scoop» αφ' ενός και τον έρωτα αφ' ετέρου.
Ο Χοκς πραγματεύεται τυπικά αμερικανική θεματολογία, τον ενδιαφέρει η κατασκευή σκληρών, λειτουργικών αφηγήσεων που ενσωματώνουν την προσωπική του ηθική του επαγγελματία, το ήρεμο θάρρος και τον αυτοσεβασμό. Το όραμά του για τον κόσμο είναι κατά βάση κωμικό και έχει βαθύτερες ρίζες σε μια ουσιαστική ανθρωπιά που σπάνια συναντάται στις ταινίες άλλων σκηνοθετών. Ανθρωπιά που επιτρέπει στους χαρακτήρες να θριαμβεύουν τελικά πάνω στο απάνθρωπο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζουν. Ενα μέρος της κωμικής αίσθησης του Χοκς απορρέει από την ευχέρεια που διαθέτει ως προς το να αντιστρέφει καταστάσεις και να δημιουργεί χαρακτήρες με αυθεντική ελαστικότητα, ανθεκτικότητα, αλλά κυρίως συνοχή που είναι προϊόν του γεγονότος ότι οι χαρακτήρες αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι... Η επιβίωσή τους, επίσης, εξαρτάται σε μέγιστο βαθμό από το ότι γνωρίζουν καλά το φυσικό κόσμο που τους περιβάλλει, από το ότι έχουν συναίσθηση της θέσης τους και κατ' επέκταση ξέρουν πώς να προσαρμόζονται στην κάθε κατάσταση. Η προσαρμοστικότητά τους αυτή τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν οτιδήποτε διαθέτουν ώστε να κυριαρχούν στον κόσμο τους.
Παίζουν: Κάρι Γκραντ, Ρόζαλιντ Ράσελ, Ραλφ Μπέλαμι, Τζιν Λόκχαρτ, Πόρτερ Χολ, Κλιφ Εντουαρντς κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (1940).
Ακτινογραφία των παρυφών της σημερινής ρουμάνικης κοινωνίας, όπου μοναδική και υπέρτατη αξία είναι το χρήμα. Αξία θεμελιώδης, δεδομένου ότι οτιδήποτε συμβαίνει σ' αυτό το φιλμ συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με αυτήν. Από αυτήν πηγάζουν όλα και όλα εκεί στοχεύουν. Σε συνθήκες πια δυτικής (και με βούλα Ευρωένωσης) ελευθερίας ...αραδιάζεται σε ένα 24ωρο ολόκληρο το πακέτο των επιλογών ζωής που προσφέρει το σύστημα σε κάποιον που σήμερα βρέθηκε στις παρυφές. Εγκληματικότητα, πορνεία, τζόγος, παιδεραστία... Ακόμη και τα οκτάχρονα στην ταινία έτσι μαθαίνουν και έτσι, «εξορθολογισμένα», επιλέγουν.
Παίζουν: Ανα Ουλάρου, Μίμι Μπρανέσκου, Αντι Βασλουιάνου κ.ά.
Παραγωγή: Ρουμανία (2010).
Η ταινία κατά βάση είναι πολύ απλή, με αεικίνητη μηχανή και λίγα πρόσωπα. Ραχοκοκαλιά της, ο άγνωστος μέχρι πρότινος γαλάζιος πλανήτης «Μελαγχολία», που αποφάσισε να αφήσει τον κρυψώνα του πίσω από τον ήλιο και να μπει σε τροχιά σύγκρουσης με τη Γη. Η ταινία, πέρα από την εισαγωγή, δομείται σε δύο ισόχρονα κεφάλαια, καθένα φέρει το όνομα μιας εκ των δυο - τόσο διαφορετικών - αδελφών και διέπεται από διαφορετικό τόνο σε αφήγηση και συναισθήματα. Ο φον Τρίερ, για ακόμα μια φορά, εστιάζει στις γυναίκες, την Τζαστίν (Κίρστεν Ντανστ) και την Κλερ (Σαρλότ Γκενσμπούργκ) και παρακολουθεί την τραγική τους πορεία προς το αναπόφευκτο τέλος. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης περιγράφει την «MELANCHOLIA» ως «φιλμ για γυναίκες» ... Στην πραγματικότητα όμως η ταινία έχει να κάνει με τον ίδιο. Το alter ego του φον Τρίερ είναι η Τζαστίν, η οποία, ακριβώς όπως ο σκηνοθέτης, βασανίζεται από βαθιές κι επαναλαμβανόμενες κρίσεις κατάθλιψης, ένα πρόβλημα που οι συγγενείς της εκτιμούν ότι μπορεί να γιατρευτεί με έναν πανάκριβο, «ονειρεμένο» για την επικρατούσα μικροαστική λογική, γάμο.
Το πρώτο μέρος (που θυμίζει την ταινία «FESTEN» του Τόμας Βίντερμπεργκ) ξετυλίγει τη βραδιά του γάμου της Τζαστίν. Μέσα στο ειδυλλιακό περιβάλλον ενός πύργου, που διαθέτει γήπεδο γκολφ με 18 (μάλιστα!) τρύπες και με την απαρέγκλιτη τήρηση όλων των κλισέ του τελετουργικού, παράσταση θεατρική με θεατές τους καλεσμένους, άλλοι ενοχλητικοί κι άλλοι ανυπόφοροι, όλοι τους όμως εκκωφαντικά περιχαρακωμένοι είτε στον ατομικισμό τους είτε στα επιχειρησιακά τους κερδοφόρα σχέδια. Ο μεγαλοαστικών προδιαγραφών γάμος, που απεικονίζεται με παρεμβατικό ρεαλισμό, σουρεαλιστική κλειστοφοβία και κάμερα «αλά Δόγμα», μετατρέπεται σε εφιάλτη. Το νιόπαντρο ζευγάρι που αρχικά μοιάζει ερωτευμένο μέχρι τα μπούνια, με το βάθεμα της νύχτας απομακρύνεται και αποξενώνεται ο ένας από τον άλλον. Η άβυσσος αυτή ανάμεσα στους ανθρώπους είναι δυνατόν να επιφέρει την καταστροφή του κόσμου; Ο φον Τρίερ απαντά καταφατικά, με τα λόγια της Τζαστίν, που είναι ο ρόλος ο πλασμένος κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του: «Η Γη είναι κακή και να καταστραφεί δεν θα λείψει σε κανέναν».
Το δεύτερο κομμάτι της ταινίας εστιάζει στην καταστροφή, που στέκεται σε απόσταση βολής από την ανθρωπότητα, με τον τεράστιο πλανήτη «Melancholia» να βρίσκεται σε μη αναστρέψιμη τροχιά σύγκρουσης με τη Γη. Ο φον Τρίερ υφαίνει εξαιρετικά αυτήν τη δυνητικά «ανόητη» θεματική επιστημονικής φαντασίας στην αφήγησή του, που εδώ εστιάζει στις δύο αδελφές και τον διαφορετικό τρόπο που καθεμιά τους προσεγγίζει την επερχόμενη μέρα της κρίσης. Βέβαια, είναι δύσκολο να μην ερμηνεύσει κανείς τις δυο συμπεριφορές σαν τις δυο πλευρές μιας κλινικής κατάθλιψης που μέσα της χωράει και η βαθιά μελαγχολία και ένας φόβος για το θάνατο που φέρνει τρέλα...
Οι τρεις πρωταγωνίστριες μεγαλουργούν αναδυόμενες από τις εικόνες άπειρης ομορφιάς που σου κόβεται η ανάσα, εικαστικές συνθέσεις που παραπέμπουν στο γερμανικό ρομαντισμό και το στιλ της φλαμανδικής σχολής. Η Κίρστεν Ντάνστ, η Σαρλότ Γκενσμπούργκ και η Σάρλοτ Ράμπλινγκ στους βασικούς ρόλους στηρίζονται απόλυτα από τη σωστή ερμηνεία όλων των υπολοίπων ...
Είναι δύσκολο να περιγράψεις την «MELANCHOLIA». Μπορεί να την δεις και σαν σπουδή στη διανοητική κατάσταση της μελαγχολίας, κι αν θέλετε στην πιο σκοτεινή της έκφραση. Πρόκειται για «φριχτά» όμορφη ταινία, όμορφη με εκείνον τον τρόπο που μόνο τα αυθεντικά μελαγχολικά πράγματα ξέρουν να είναι! Εδώ δε συμβαίνουν πολλά πέρα από την περιγραφή μιας κατάστασης που οδηγεί στην απουσία κίνησης... Το ένστικτο του φον Τρίερ οδηγεί σωστά την αίσθηση που τον διακρίνει για τις λεπτομέρειες και τους υποδόριους τόνους μιας ατμόσφαιρας καταθλιπτικά ήρεμης και σοφιστικέ. Κι ενώ, πάνω κάτω, διαβλέπουμε το τέλος της, η ταινία δεν παύει ούτε στιγμή να μας κυριεύει με την ακατάπαυστα συναρπαστική της σαγήνη. Ταινία μοναδική. Λίγο μονότονη (;)...ίσως ...αλλά: Μοναδική!
Παίζουν: Σαρλότ Ράμπλινγκ, Κίρστεν Ντανστ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Κίφερ Σάδερλαντ, Ούντο Κίερ, Αλεξάντερ Σκάρσγκορντ, Στέλαν Σκάρσγκορντ κ.ά.
Παραγωγή: Δανία, Σουηδία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία (2011).