Την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση κλιμάκωσε την επίθεση κατά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και επί της ουσίας δεν θέτει σε ισχύ καμία κλαδική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση που ορίζει όρους καλύτερους απ' αυτούς που προβλέπει η επαίσχυντη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που υπέγραψε τον περασμένο Ιούλη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τις εργοδοτικές οργανώσεις.

Σημειώνεται ότι στο γραφείο της υπουργού βρίσκονται ήδη 5 κλαδικές συμβάσεις προκειμένου με την υπογραφή της να τεθούν σε ισχύ και παράλληλα να επεκταθούν σε ολόκληρο τον κλάδο ή στο επάγγελμα που αφορούν. Οπως δήλωσε η υπουργός την προηγούμενη Τετάρτη σε συνέντευξη Τύπου, όσες συμβάσεις δεν πληρούν τους όρους της ΕΓΣΣΕ και ορίζουν καλύτερους όρους μισθολογικούς και εργασιακούς, θα τις αναπέμπει στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας «για πληρέστερη αιτιολόγηση», δηλαδή επί της ουσίας δεν επιτρέπει την εφαρμογή τους. Με τον τρόπο αυτό ακόμα και αν κάποιο συνδικάτο με τους αγώνες του καταφέρει να αποσπάσει κάποια συλλογική σύμβαση, καλύτερη απ' αυτά που προβλέπει η άθλια ΕΓΣΣΕ, θα βρεθεί μπροστά στο αξεπέραστο τείχος που σηκώνει η κυβέρνηση.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι αυτή η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης αφορά όχι μόνο «μισθολογικούς όρους» αλλά και «όρους που αφορούν εργασιακά θέματα». Δηλαδή η κυβέρνηση επεκτείνει την παρέμβασή της σε ότι αφορά τους όρους εργασίας, που σημαίνει στο σύνολο των συνθηκών μέσα στους χώρους δουλειάς. Πρόκειται για μια καραμπινάτη αντεργατική παρέμβαση, προς όφελος της εργοδοσίας, που έρχεται να υπηρετήσει τον στρατηγικό στόχο του ΣΕΒ για αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων. Γίνεται μάλιστα σε μια στιγμή κατά την οποία οι εργοδότες με πρόσχημα την κρίση δεν έχουν υπογράψει κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις για το 2010, ενώ ήδη «τρέχει» το 2011, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό την αδιαλλαξία τους. Είναι μια πρόσθετη και χειροπιαστή απόδειξη του απύθμενου ψεύδους, περί της «ουδετερότητας» του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του και του μύθου για την «ελεύθερη αγορά» και τις «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις» στην αγορά εργασίας.

Ερχεται μάλιστα να «δέσει» με τις προηγούμενες νομοθετικές παρεμβάσεις της, να υπηρετήσει τον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησης και να προστεθεί:

• Στην τροπολογία που ψήφισε τον περασμένο Ιούλη με την οποία δεν αναγνώριζε και δεν έθετε σε ισχύ οποιαδήποτε διαιτητική απόφαση του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) η οποία προέβλεπε αυξήσεις πέραν απ' αυτές της ΕΓΣΣΕ.
• Στην επιβολή με νόμο των Ειδικών Επιχειρησιακών Συμβάσεων Εργασίας, με τις οποίες άναβε το πράσινο φως προς τις επιχειρήσεις να προχωρήσουν στη μείωση μισθών και μεροκάματων, να καταργούν δηλαδή την ισχύ κλαδικών συμβάσεων. Με τον ίδιο νόμο η εργοδοσία απόκτησε τη δυνατότητα να επιβάλει απολύσεις, να ανατρέπει όλες τις συνθήκες και τους όρους εργασίας, ωράρια, αργίες, άδειες, επιδόματα, να επιβάλουν όλες τις μορφές ευελιξίας - μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διαθεσιμότητες κ.λ.π.
• Στην εξαίρεση από το καθεστώς των συμβάσεων μιας μεγάλης κατηγορίας εργαζομένων και ειδικά των νέων σε ηλικία. α) Οπως των νέων μέχρι 25 ετών οι οποίοι θα αμείβονται μόλις με το 84% της ΕΓΣΣΕ, β) των νέων εργαζόμενων σε καθεστώς μαθητείας οι οποίοι αμείβονται με το 70% της ΕΓΣΣΕ , γ) των χιλιάδων ενοικιαζόμενων εργαζόμενων οι οποίοι δεν εργάζονται με τους ίδιους όρους με αυτούς που προβλέπουν οι συμβάσεις συναδέλφων τους που προσφέρουν την ίδια εργασία αλλά δεν είναι σε καθεστώς ενοικίασης.

Η επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις και οι εξελίξεις στο μέτωπο αυτό, αποκαλύπτουν και τον υπονομευτικό ρόλο που έπαιξε η επαίσχυντη σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Δεν είναι μόνο ότι στα κατώτερα μεροκάματα και μισθούς επιβλήθηκε 0% «αύξηση» το 2010, 0, 75% το 2011, και 0,85% το 2012. Δεν χτυπήθηκαν δηλαδή μόνο τα κατώτερα μεροκάματα που στην τριετία θα δουν την αγοραστική τους δύναμη να χάνει περί το 15%. Η ΕΓΣΣΕ έγινε στα χέρια της κυβέρνησης, η Δαμόκλειος Σπάθη με την οποία «κουρεύονται» όλες οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όλης της εργατικής τάξης. Μετατράπηκε σε όπλο αδιαλλαξίας στα χέρια των βιομηχάνων. Ποια είναι η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης; Καμία διαιτητική απόφαση του ΟΜΕΔ δεν πρέπει να δίνει αύξηση πάνω από αυτή της ΓΣΕΕ. Καμία κλαδική σύμβαση μεταξύ συνδικάτου και εργοδοτικών οργανώσεων δεν πρέπει να υπερβαίνει αυτά που ορίζει η υπογραφή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και του ΣΕΒ. Η ΕΓΣΣΕ αποδείχτηκε ο γύψος για να αιχμαλωτιστούν όλα τα συνδικάτα, όλες οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Και από την απόψη αυτή πράγματι αποδείχτηκε πολύτιμη για το κεφάλαιο. Ηταν η καλύτερη υπηρεσία της ΓΣΕΕ προς την κυβέρνηση και την μεγαλοεργοδοσία για να κλιμακωθεί η επίθεση στην εργατική τάξη, να χτυπηθούν γενικά οι συμβάσεις, απογυμνώντάς τες από το ουσιαστικό περιεχόμενο, να γίνει ακόμα πιο φτηνή η τιμή της εργατικής δύναμης, να ενισχυθεί η κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

MotionTeam

Η απόφαση για διαφορετική ημερομηνία απεργίας, ενώ ήδη υπήρχαν αποφάσεις πλήθους συνδικαλιστικών οργανώσεων, δεν είναι πρωτόγνωρη. Οταν πιέζονται από τους εργάτες, οι αντιδράσεις τους είναι προκαθορισμένες, ξεκινώντας από το γνώριμο παιχνίδι επιλογής διαφορετικής ημερομηνίας, η οποία θα δυσχεραίνει τη συγκέντρωση και τη συσπείρωση δυνάμεων. Αυτή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού συνοδεύεται από κούφια αγωνιστική ρητορεία που καλεί γενικά και αόριστα σε ενότητα ενάντια στη διασπαστική τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.

MotionTeam

Οι μέρες μέχρι την απεργία, ο επιπλέον χρόνος για την προετοιμασία θα πρέπει να σημάνει για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για όλα τα σωματεία γενικό ξεσηκωμό. Οργάνωση και δουλειά εργάτη τον εργάτη, σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς. Να μην αφήσουμε ούτε έναν εργάτη που δε θα τον ενημερώσουμε για τις βρωμιές τους, για την άθλια και ελεεινή τακτική τους, για τον ύπουλο ρόλο τους. Ο πόλεμος της τάξης μας στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει ο ταξικός αντίπαλος έχει απαράβατο όρο τη συντριπτική ήττα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη οι εργαζόμενοι όχι απλά να προσπεράσουν αυτές τις ηγεσίες αλλά να απαντήσουν με πόλεμο. Η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι ευκαιρία να στείλει μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρέπει να γίνει υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, να υψώσει ανάστημα, να απελευθερωθεί από το φόβο και τη μοιρολατρία, να ξεθαρρέψει και να πιστέψει στη δύναμή της. Να οργανωθεί στα σωματεία της, να πυκνώσουν οι αγωνιστικοί πυρήνες και οι επιτροπές αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ. Το σύρσιμο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε απεργία, την οποία δεν επιθυμούσαν, πιστώνεται στο ΠΑΜΕ και στη δουλειά που αναπτύχθηκε από τα κάτω, αλλά απαιτείται συνεχής αποκάλυψη του ρόλου τους. Είναι δυνάμεις που δεν επιθυμούν αγώνες σε με περίοδο που η κυβερνητική πολιτική συντρίβει κάθε δικαίωμα, δουλεύουν για την υποταγή της εργατικής τάξης, βρίσκονται στην απέναντι όχθη, αποτελούν το μακρύ χέρι της εργοδοσίας. Προσφέρουν σταθερά έμπιστες και σημαντικές υπηρεσίες στο κεφάλαιο, για να περνά όσο πιο ανώδυνα γίνεται η σφοδρή επίθεση και το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων. Αυτές οι δυνάμεις, όλο το προηγούμενο διάστημα, όχι απλά στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια των εργατών να σηκώσουν κεφάλι, αλλά αποτελούν βαρίδι στη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, γενικεύουν την ηττοπάθεια, σκορπούν τη μοιρολατρία.

Το συνεχώς αυξανόμενο κύρος και η δυναμική του ΠΑΜΕ σε όλα τα επίπεδα τους τρομάζει. Ομως, ο φόβος αυτός δεν τους αναχαιτίζει, τους κάνει πιο επικίνδυνους άρα και η απομόνωσή τους είναι ταξικά επιβεβλημένη.

Η εμπειρία που κατακτάται βήμα - βήμα, η πλούσια δραστηριότητα του προηγούμενου χρόνου αποτελούν εφόδια που πρέπει να αξιοποιηθούν. Δεν μπορεί να υπάρχει εργάτης που να «τσιμπάει» σε αγωνιστικά τσιτάτα και να οχυρώνεται πίσω από θολά αιτήματα και συνθήματα που μας τραβούν συνολικά πίσω. Δεν μπορεί να υπάρχει στη δοσμένη φάση αξίωση για καλύτερους όρους ζωής της εργατικής οικογένειας χωρίς αυτή να συνοδεύεται με μαζικό απεγκλωβισμό από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και από τους συνδικαλιστικούς φορείς τους.

Να μην κουραζόμαστε να θυμίζουμε σε κάθε εργάτη, σε ποια κατεύθυνση καλούσαν το λαό οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες να αγωνιστεί και να παλέψει το προηγούμενο διάστημα, ποιο ήταν το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Οτι, δηλαδή, οι εργάτες θα έπρεπε να στηρίξουν την «πραγματική οικονομία», κόντρα στους «κερδοσκόπους», ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν «οι έχοντες και κατέχοντες», οι φοροφυγάδες, οι «αεριτζήδες» και οι off shore εταιρείες. Καμία κουβέντα για εκμετάλλευση, εργοδοσία και μονοπώλια αλλά μοναδικός στόχος πώς θα στηριχθεί η πλουτοκρατία ώστε να ξεπεράσει την κρίση της.

Είναι επικίνδυνοι, αποτελούν τους παραστάτες της εργοδοσίας και το αποδεικνύουν σε κάθε περίοδο. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγοι μήνες, όταν μπροστά στη νέα αντιασφαλιστική επίθεση η ΠΑΣΚΕ αναφέρθηκε στις «ασάφειες» των αντιασφαλιστικών μέτρων, καλλιεργώντας την αναμονή. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες από την πρεμιέρα των αρνητικών, για την εργατική τάξη, επιχειρησιακών συμβάσεων που μειώνουν τους μισθούς και αυξάνουν την εκμετάλλευση, σε χώρους που πρωτοστάτησαν στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Να θυμίσουμε τον όχι πολύ μακρινό Δεκέμβρη του 2009 που, παραμονή της απεργίας που είχαν αποφασίσει δεκάδες σωματεία πανελλαδικά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με μια πρωτοφανή και κατάπτυστη ανακοίνωση ξεπέρασε και τα δικαστήρια, μιλώντας για παράνομη κινητοποίηση, καλώντας τους εργαζόμενους ανοιχτά και καθαρά σε απεργοσπασία.

Να θυμίσουμε τον ασυναγώνιστο τυχοδιωκτισμό των δυνάμεων που βρίσκονται στο ΣΥΡΙΖΑ, που, από τη μια, κόπτονται και υπερθεματίζουν για την «επανάκτηση της αξιοπιστίας και της νομιμοποίησης της ΓΣΕΕ» και του «ταξικού επαναπροσανατολισμού της», κάνοντας υπόκλιση στους θεσμούς και την ίδια στιγμή εμφανίζονται σε διάφορα πρωτοβάθμια σωματεία μαζί με άλλες δήθεν αριστερές και αυτοαποκαλούμενες «αντικαπιταλιστικές δυνάμεις» να κοντράρουν τη ΓΣΕΕ, να κριτικάρουν δήθεν την τακτική της και να δουλεύουν την οργάνωση του εργατικού κινήματος τάχα από τα κάτω. Τη σταθερή τους αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ γραμμή δεν την αφήνουν δευτερόλεπτο, αλλά ως γνήσιο τέκνο του οπορτουνισμού μπορούν ταυτόχρονα να συνδυάζουν την επίθεση με εκκλήσεις κοινής δράσης και ενότητας.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το διάστημα που απομένει, πρέπει να σαρώσουν κάθε εργασιακό χώρο, να φτάσει παντού η πρόταση αγώνα που εξασφαλίζει την ταξική ενότητα όλων των εργαζομένων και αποτελεί όρο και προϋπόθεση για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των αγώνων, για διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε συνθήκες επίθεσης της πλουτοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης.

Η μετατροπή των εργασιακών χώρων σε σύγχρονα κάτεργα, το γκρέμισμα των συλλογικών συμβάσεων, το θέριεμα της ανεργίας και το άπλωμα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας ιδιαίτερα στους νέους και τις γυναίκες, το συνεχόμενο κύμα ακρίβειας σε όλα τα αγαθά ξεκινώντας από την Υγεία και την Παιδεία, δεν αποτελούν προσωρινά μέτρα, αλλά αποφάσεις στρατηγικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ολες οι πολύμορφες πρωτοβουλίες που παίρνονται και θα παρθούν από τα συνδικάτα, τις επιτροπές αγώνα, τις λαϊκές επιτροπές, που απαντούν επιθετικά στην επιδείνωση της ζωής της εργατικής οικογένειας πρέπει να δένονται, με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία, με την αναγκαιότητα οργάνωσης της πάλης.

Την ίδια στιγμή που οι εργατοπατέρες, σκούζουν και πονάνε για την ανταγωνιστικότητα και περιφρονούν τη θέληση και τη δύναμη των εργαζομένων προετοιμάζοντας αγώνες εκτόνωσης και αξιοποιώντας τις κινητοποιήσεις ως κύρια εργαλεία αποπροσανατολισμού και ενσωμάτωσης της τάξης μας, αναδεικνύεται ως άμεσο καθήκον η ανασύνταξη και αντεπίθεση του κινήματος.

Καμία απεργία δεν είναι ίδια. Καμία ταξική μάχη δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Δε χωράνε αυταπάτες ότι η απεργία με τα νέα δεδομένα, θα είναι πιο εύκολη. Η επιτυχία της απεργίας στις 23 Φλεβάρη κάτω από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, η συσπείρωση των εργαζομένων στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους φοβίζει και τους ανησυχεί. Μια απεργία προφανώς δεν μπορεί να φέρει την οριστική λύση, αλλά μπορεί να προκαλέσει τριγμούς, όταν έχει σωστή κατεύθυνση, όταν εντάσσεται σε σχεδιασμό και προοπτική. Χρειάζεται επιμονή, να αποκρουστεί η ιδεολογική τρομοκρατία, να τσακιστεί η επίδραση του οπορτουνισμού που σε κάθε φάση προσφέρει τις υπηρεσίες του στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με αιτήματα που ούτε καν γρατζουνίζουν το κεφάλαιο, σπέρνει συστηματικά αυταπάτες, κρατάει εγκλωβισμένο το λαό, τον θέλει στη γωνία χωρίς ελπίδα διεξόδου.Το τελευταίο διάστημα με κοκτέιλ προτάσεων που ντύνονται με φλογερά αντικαπιταλιστικά συνθήματα που ξεκινούν από απόψεις επαναδιαπραγμάτευσης και ρύθμισης του χρέους με καλύτερους όρους, προτάσεις που αναφέρουν πως ένα ισχυρό μαζικό κίνημα μπορεί να επιβάλει αλλαγή πορείας της ΕΕ στον αντίποδα του «νεοφιλελευθερισμού», αιτήματα περί εθνικοποίησης των τραπεζών και επανακρατικοποίησης πρώην ΔΕΚΟ ως φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, γνωστές επαναλαμβανόμενες θέσεις που συμπυκνώνονται στο σύνθημα «να φύγει η κυβέρνηση», αποτελούν δούρειο ίππο στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Χρειάζεται με αμείωτη ένταση να προβληθεί επιθετικά ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, αυτός που αντικειμενικά συμφέρει την πλειοψηφία του λαού που έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων.

Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Η συνολική επιδείνωση της ζωής της εργατικής οικογένειας δε χωρά καθυστερήσεις και αναμονή. Η γενικευμένη ακρίβεια, το πνιγηρό στρίμωγμα από παντού απαιτεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, σύνθετες πρωτοβουλίες που θα αγκαλιάζουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στη δράση και στη συμβολή τους. Η οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση πρέπει να γίνει σύνθημα και να φωναχτεί από κάθε εργάτη και εργάτρια, αλλά αυτό που θα δώσει ώθηση και ελπίδα είναι όταν αυτές μετατραπούν σε πράξη.

MotionTeam

Για όλ' αυτά και τ' άλλα που θα φέρουν, η απεργία πρέπει να είναι σεισμός που να κλονίζει το κεφάλαιο και την εξουσία του

• Η υπουργός Εργασίας δεν εγκρίνει κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και ζητά απόφαση μη εφαρμογής τους επειδή οι αυξήσεις είναι πάνω από το ποσοστό που υπέγραψαν στην επαίσχυντη Σύμβαση οι δυνάμεις του κεφαλαίου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Προβάλλοντας ταυτόχρονα την προσαρμογή των επιχειρήσεων στο νόμο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που μειώνουν δραστικά τους μισθούς, καταργούν τα ωράρια, επεκτείνοντας την ευέλικτη εργασία, καταργούν μια σειρά άλλες κατακτήσεις, ομολογώντας ότι συνεχίζεται η δραστική περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων. (Βλέπε σελ.10 στο σημερινό «Ρ»). Την ίδια μέρα η Ευρωπαϊκή Ενωση απαίτησε από τα κράτη - μέλη να προχωρήσουν σε δραστική μείωση μισθών.
• Στο στόχαστρο ξαναμπαίνουν και οι συντάξεις. Στοχοποιούνται οι επικουρικές, ενώ η τοποθέτηση του υπουργείου Εργασίας στη Βουλή, όπου παρουσιάστηκαν οι αναλογιστικές μελέτες για τα ταμεία κύριας ασφάλισης, προεξοφλούν ότι μετά από το 2015 το κράτος θα χρηματοδοτεί μόνο τη βασική σύνταξη και αυτή για 12 μήνες και όχι για 14. Που σημαίνει ότι η περικοπή της 13ης και 14ης σύνταξης είναι το πρώτο βήμα για την οριστική κατάργησή τους στο άμεσο μέλλον, ενώ ετοιμάζουν και περικοπές στην ήδη πενιχρή σύνταξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και συνταξιούχων. (Βλέπε σελ.13 στο σημερινό «Ρ»).
• Ζοφερή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Υγεία. Το νέο νομοσχέδιο ρίχνει στον Καιάδα της πιο άγριας εμπορευματοποίησης τις υπηρεσίες Υγείας-Πρόνοιας, επιβάλλει νέα χαράτσια στη λαϊκή οικογένεια, μέσω των ενοποιήσεων των Ταμείων, οδηγεί και σε νέες σκληρές περικοπές στις παροχές προς τους ασφαλισμένους, για τις οποίες, εκτός από τις εισφορές τους υποχρεώνονται να ξαναπληρώσουν για εξετάσεις και φάρμακα, αλλά και στα δημόσια νοσοκομεία που λειτουργούν ήδη ολοήμερα ως επιχειρήσεις, ενισχύοντας ταυτόχρονα τις ιδιωτικές επιχειρήσεις του τομέα Υγείας. (Βλέπε σελ.16-17 στο σημερινό «Ρ»).
• Αυξήθηκαν εισιτήρια αστικών συγκοινωνιών και διόδια, τιμολόγια της ΔΕΗ, το πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ με το φορολογικό νομοσχέδιο ετοιμάζονται νέοι φόροι σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, αύξηση του ΦΠΑ. Η ακρίβεια φουντώνει.
• Ετοιμάζονται ιδιωτικοποιήσεις στη διαχείριση νερού, (θα πούμε το νερό νεράκι), στα σκουπίδια, οι συμβασιούχοι απολύονται και οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί εκτός του ότι δεν καλύπτουν τις ανάγκες, συρρικνώνονται από προσωπικό και αυξάνουν τα τροφεία. Αυξάνονται οι οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν ρεύμα, νερό, τηλέφωνο.
• Ηδη η ανεργία καλπάζει οδηγώντας σε αφόρητη κατάσταση τους ανέργους, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΑΕΔ τον περασμένο Δεκέμβρη ξεπέρασαν τις 800.000. Απ' αυτούς, 2 στους 3, πάνω από 500.000, δε λαμβάνουν ούτε το πενιχρό επίδομα των 454 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες εργατικές οικογένειες καταδικάζονται στην εξαθλίωση, οδηγούνται στην αδυναμία να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, σε τροφή, ένδυση, στέγη, θέρμανση, τσακίζεται η ζωή τους. Πληρώνουν την προσπάθεια της μεγαλοεργοδοσίας να φορτώσει στις πλάτες τους την καπιταλιστική κρίση, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας στις επιχειρήσεις τους, πληρώνουν την πολιτική απόφαση της κυβέρνησης που αφαιρεί πόρους από τον ΟΑΕΔ, που προορίζονται για τους ανέργους και τους προσφέρει στις επιχειρήσεις για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητά τους.

Τα αποτελέσματα αυτά είναι άμεσα, αλλά όχι προσωρινά. Αρχισαν ήδη από το 2010 και θα συνεχιστούν μέχρι το 2060! Για τα επόμενα πενήντα χρόνια, οι συντάξεις και οι παροχές των Ταμείων θα μειώνονται, οι συνταξιούχοι θα χάνουν εισοδήματα, η απώλεια για τους σημερινούς αλλά και τους μελλοντικούς ασφαλισμένους ανέρχεται σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Το ομολογούν άλλωστε και οι ίδιοι οι συντάκτες των μελετών. Οπως επισημαίνεται στο ολιγόλογο σημείωμα της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής που συνοδεύει τις μελέτες: «Οι συνολικοί δείκτες παροχών βαίνουν μειούμενοι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των τροποποιήσεων στα ποσοστά αναπλήρωσης από τη μεταρρύθμιση. Ο δείκτης αναπλήρωσης μειώνεται».

Συγκεκριμένα, το 2011, η απώλεια για τους συνταξιούχους στο μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό της χώρας ανέρχεται στο ποσό των 1,184 δισ. ευρώ, το 2012 οι απώλειες για τους συνταξιούχους αυξάνονται στα 1,449 δισ. ευρώ, το 2013 στα 1,738 δισ. ευρώ, το 2014 οι απώλειες φτάνουν στα 1,879 δισ. ευρώ και το 2015 οι απώλειες για τους συνταξιούχους ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ (2,094 δισ.)!

Ακόμα πιο αποκαλυπτική είναι η εικόνα των απωλειών όταν αυτές υπολογίζονται στη μέση ετήσια σύνταξη για κάθε νέο συνταξιούχο ξεχωριστά. Ετσι ενώ το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός νέου συνταξιούχου, σύμφωνα με αυτά που ίσχυαν πριν την ψήφιση του νόμου, για το 2011 θα ανερχόταν στο ποσό των 11.451 ευρώ, μετά την ψήφιση και με βάση τους νέους υπολογισμούς, η μέση ετήσια σύνταξη θα δίνει εισόδημα 9.860 ευρώ! Δηλαδή η μέση ετήσια σύνταξη -άρα και το αντίστοιχο εισόδημα για κάθε νέο συνταξιούχο- για φέτος, πρώτη χρονιά εφαρμογής του νόμου, μειώνεται κατά 1.691 ευρώ. Οσο μάλιστα απομακρυνόμαστε από την πρώτη χρονιά εφαρμογής του νόμου, το ύψος των απωλειών αυξάνεται. Ετσι για τους νέους συνταξιούχους, συγκρίνοντας τη μέση ετήσια σύνταξη που δικαιούνταν πριν την ψήφιση του νόμου και μετά την ψήφισή του, οι απώλειες διαμορφώνονται ως εξής: Το 2011 για τους νέους συνταξιούχους η μέση ετήσια σύνταξη θα μειωθεί κατά 13,90%, το 2012 η μείωση θα είναι 17,80%, το 2013 ο νέος συνταξιούχος του ΙΚΑ θα πάρει το 79,68% της σύνταξης που εδικαιούτο πριν την ψήφιση του νόμου (ποσοστό μείωσης 20,32%), το 2014 το 78,7% (μείωση 21,30%), ενώ το 2015 θα λάβει μόλις το 73,04% της σύνταξης που θα επαιρνε αν δεν είχε επιβληθεί ο αντιασφαλιστικός νόμος. Δηλαδή το 2015 η μέση σύνταξη του ΙΚΑ, για τους νέους συνταξιούχους, θα είναι μικρότερη περίπου κατά 27%, ως αποτέλεσμα των αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ(Βλέπε Πίνακα). Εννοείται ότι εδώ πρόκειται για τη μείωση στη «μέση σύνταξη». Στην πραγματικότητα θα υπάρξουν κατηγορίες συντάξεων που η μείωση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Και αυτές οι μειώσεις επιβάλλονται στις ήδη πενιχρές συντάξεις που δίνει το ΙΚΑ, ακόμα και με τον παλιό τρόπο υπολογισμού των συντάξεων.

Ανάλογες είναι οι απώλειες για τους αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες που ασφαλίζονται στον ΟΑΕΕ. Σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη για το συγκεκριμένο Ταμείο, οι παροχές του για τις συντάξεις μετά την ψήφιση του νόμου θα μειωθούν κατά 396 εκατομμύρια ευρώ το 2011, κατά 501 εκατ. ευρώ το 2012, κατά 602 εκατ. ευρώ το 2013, κατά 657 εκατ. ευρώ το 2014 και κατά 728 εκατ. ευρώ το 2015. Συνολικά οι απώλειες για τους συνταξιούχους του ΟΑΕΕ την πενταετία 2011-2015 θα φτάσουν τα 2,884 δισ. ευρώ. Δηλαδή οι απώλειες στις συντάξεις για τους συνταξιούχους του ΙΚΑ και του ΟΑΕΕ την επόμενη πενταετία, ως αποτέλεσμα του νέου νόμου, θα φτάσουν 11,228 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό είναι το κόστος της περίφημης μεταρρύθμισης -και μάλιστα στο άμεσο μέλλον- για το ασφαλιστικό, όπως το αποτυπώνουν οι αναλογιστικές μελέτες που έκανε η ίδια η κυβέρνηση. Με αυτό τον τρόπο, σε βάρος των συνταξιούχων, «καλύπτονται» και τα περίφημα «ελλείμματα» με τα οποία τρομοκρατούσε η κυβέρνηση τους εργαζόμενους πριν την ψήφιση του νόμου.

Οι ίδιες αυτές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι πλέον για την κυβέρνηση η 13η και 14η σύνταξη δεν θα αποδίδονται. Συγκεκριμένα όπως σημειώνεται στο σχετικό σημείωμα «Στον υπολογισμό της σύνταξης, πλην ΟΓΑ, ελήφθη υπόψη ότι αυτή θα καταβάλλεται 12 φορές το χρόνο από τον Ιούνιο του 2010»! Ο ισχυρισμός του αναπληρωτή υπουργού Εργασίας Γ. Κουτρουμάνη στη Βουλή, ότι αυτό αφορά μόνο στη βασική σύνταξη, αποδεικνύεται αναληθής. Οι αναλογιστικές μελέτες έχουν συνταχθεί με δεδομένο ότι τα Ταμεία από εδώ και στο εξής θα αποδίδουν μόνο 12 συντάξεις το χρόνο. Αρα οι περικοπές που επιβλήθηκαν στη 13η και 14η σύνταξη το 2010 ήταν μόνο η προειδοποιητική βολή ενόψει της οριστικής κατάργησής τους.

Εξίσου ανησυχητική είναι και μια άλλη παραδοχή, με την οποία συντάχθηκαν οι αναλογιστικές μελέτες. Με το γεγονός δηλαδή, ότι στον υπολογισμό των εσόδων - εξόδων των Ταμείων -προφανώς με εντολή της κυβέρνησης- δεν υπολογίζονται ως έσοδα οι θεσμοθετημένοι πόροι που πρέπει να καταβάλλει ο κρατικός προϋπολογισμός. Βέβαια πολλές φορές ως τώρα η κυβέρνηση, όπως και η ΝΔ, στην προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους για να επιβληθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, επικαλούνταν τα «ελλείμματα», τα οποία «φούσκωναν» με λογιστικά κόλπα. Ενα απ' αυτά ήταν ο μη υπολογισμός στα έσοδα της κρατικής χρηματοδότησης των Ταμείων. Στην προκειμένη περίπτωση, ο μη υπολογισμός της κρατικής χρηματοδότησης στα έσοδα των Ταμείων δείχνει ότι στα σχέδια της κυβέρνησης είναι η οριστική παύση της συμμετοχής του κράτους στη χρηματοδότηση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης. Αλλωστε ο ίδιος ο νόμος 3863 προβλέπει ότι το κράτος συμμετέχει στη χρηματοδότηση του ΙΚΑ μόνο με την κάλυψη της ελεημοσύνης που ονόμασε «βασική σύνταξη».

Την ίδια στιγμή το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε την περικοπή κατά 40% του αριθμού των αναπηρικών συντάξεων, μέσω της οποίας θα επιτευχθεί και με αυτόν τον τρόπο η μείωση του κόστους -όπως λέει- των συντάξεων. Μάλιστα όρισε ότι ο αριθμός των αναπηρικών συντάξεων από το 14,5% σήμερα θα μειωθεί στο 8,5% το 2020. Δηλαδή η κυβέρνηση προεξοφλεί -και ως μάντης Κάλχας- μαντεύει και τον ακριβή αριθμό των αναπηρικών συντάξεων μετά από μια δεκαετία. Δεν μας λέει βέβαια με ποιο τρόπο θα μειώσει τα εργατικά ατυχήματα και τις επαγγελματικές ασθένειες που θερίζουν στους χώρους δουλειάς και οδηγούν χιλιάδες εργαζόμενους να χάνουν την υγεία τους και την αρτιμέλειά τους, μαζί και την ικανότητά τους προς εργασία. Είναι και αυτό ένα ακόμη δείγμα πως οι πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων υποτάσσονται και θυσιάζονται στις σκοπιμότητες της πολιτικής και όχι η πολιτική στις ανάγκες των ανθρώπων.