Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ύστερα από αναβολές και κυνηγητό αποφάσισε απεργία για τις 23 Φλεβάρη, παρακάμπτοντας την απόφαση για απεργία στις 10 Φλεβάρη από δεκάδες σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες. Η πορεία των εξελίξεων επικυρώνει την καταλληλότητα της παρέμβασης του ΠΑΜΕ με το κάλεσμα των ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων για πανεργατική πανελλαδική απεργία. Η αναστάτωση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς λόγω των απολύσεων, ο πολλαπλασιασμός των εργοδοτικών πιέσεων για μειώσεις μισθών έχοντας ως όπλο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τα συνεχόμενα κρούσματα για εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας, το ανοιχτό μέτωπο για την υπεράσπιση των ΒΑΕ, η συζήτηση που άνοιξε εκ νέου για την κατάργηση της Κυριακής - αργίας, οι αγώνες των συμβασιούχων που διεκδικούν πλήρη και σταθερή εργασία, το γενικευμένο κύμα ακρίβειας είναι πλευρές που συνολικά επιδεινώνουν δραματικά την κατάσταση της εργατικής τάξης. Η απόφαση για απεργία και κλιμάκωση του αγώνα έρχεται να απαντήσει στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση και στα κόμματα της πλουτοκρατίας που αξιώνουν ακόμα περισσότερο φτηνό - ευέλικτο εργατικό δυναμικό, απαιτούν οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, αλλά παράλληλα επιδιώκουν να θεμελιωθούν σήμερα οι όροι της μελλοντικής υποταγής και εξαθλίωσης των εργαζομένων, επαγγελματοβιοτεχνών, φτωχών αγροτών, νέων και γυναικών. Η σύγκρουση των εργαζομένων με το κεφάλαιο και με αυτές τις επιδιώξεις είναι αναπόφευκτη.

Το ΠΑΜΕ στα δώδεκα χρόνια ζωής του έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους και σε κάθε στιγμή της ταξικής πάλης σε ποια ρότα κινείται, δεν έχει διστάσει να τα βάλει με θεούς και δαίμονες, έχει βγει μπροστά στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης. Χωρίς να προσπερνάμε ή να αγνοούμε το συσχετισμό δύναμης που υπάρχει και επιδρά, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό αρνητικό περιβάλλον, δεν υποτασσόμαστε σε αυτόν, δεν τον θεωρούμε αναλλοίωτο, αλλά προσπαθούμε με μαζικούς όρους στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, να τον αλλάξουμε. Με βάση αυτό, η απόφαση για απεργία στις 10 Φλεβάρη από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και η πίεση που ασκήθηκε, ήταν σωστή και επιβεβλημένη, έφερε σε πρώτο πλάνο την ανάγκη άμεσης απάντησης με επίκεντρο την προστασία της λαϊκής οικογένειας από τη φτώχεια και την εξαθλίωση, στην οποία οδηγεί η κυρίαρχη πολιτική του μαύρου μπλοκ κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΔΝΤ και των συμμάχων τους.

Η απόφαση για διαφορετική ημερομηνία απεργίας, ενώ ήδη υπήρχαν αποφάσεις πλήθους συνδικαλιστικών οργανώσεων, δεν είναι πρωτόγνωρη. Οταν πιέζονται από τους εργάτες, οι αντιδράσεις τους είναι προκαθορισμένες, ξεκινώντας από το γνώριμο παιχνίδι επιλογής διαφορετικής ημερομηνίας, η οποία θα δυσχεραίνει τη συγκέντρωση και τη συσπείρωση δυνάμεων. Αυτή η προσπάθεια αποπροσανατολισμού συνοδεύεται από κούφια αγωνιστική ρητορεία που καλεί γενικά και αόριστα σε ενότητα ενάντια στη διασπαστική τακτική του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν πρόκειται να παίξουν την κολοκυθιά για την ημερομηνία μιας απεργίας. Η απεργία δεν είναι παιχνίδι, δεν αποτελεί τεχνικοργανωτικό ζήτημα, αλλά σκληρή ταξική μορφή πάλης που η μάχη για το περιεχόμενο, τα συνθήματα και τα αιτήματα είναι κρίσιμη και πρωταρχική για την εργατική τάξη. Αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση στην καθημερινή πολύμορφη και πολύπλευρη δραστηριότητα.

Οι μέρες μέχρι την απεργία, ο επιπλέον χρόνος για την προετοιμασία θα πρέπει να σημάνει για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, για όλα τα σωματεία γενικό ξεσηκωμό. Οργάνωση και δουλειά εργάτη τον εργάτη, σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς. Να μην αφήσουμε ούτε έναν εργάτη που δε θα τον ενημερώσουμε για τις βρωμιές τους, για την άθλια και ελεεινή τακτική τους, για τον ύπουλο ρόλο τους. Ο πόλεμος της τάξης μας στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει ο ταξικός αντίπαλος έχει απαράβατο όρο τη συντριπτική ήττα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη οι εργαζόμενοι όχι απλά να προσπεράσουν αυτές τις ηγεσίες αλλά να απαντήσουν με πόλεμο. Η απεργία στις 23 Φλεβάρη είναι ευκαιρία να στείλει μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις. Πρέπει να γίνει υπόθεση όλης της εργατικής τάξης, να υψώσει ανάστημα, να απελευθερωθεί από το φόβο και τη μοιρολατρία, να ξεθαρρέψει και να πιστέψει στη δύναμή της. Να οργανωθεί στα σωματεία της, να πυκνώσουν οι αγωνιστικοί πυρήνες και οι επιτροπές αγώνα σε κάθε τόπο δουλειάς, να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ. Το σύρσιμο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ σε απεργία, την οποία δεν επιθυμούσαν, πιστώνεται στο ΠΑΜΕ και στη δουλειά που αναπτύχθηκε από τα κάτω, αλλά απαιτείται συνεχής αποκάλυψη του ρόλου τους. Είναι δυνάμεις που δεν επιθυμούν αγώνες σε με περίοδο που η κυβερνητική πολιτική συντρίβει κάθε δικαίωμα, δουλεύουν για την υποταγή της εργατικής τάξης, βρίσκονται στην απέναντι όχθη, αποτελούν το μακρύ χέρι της εργοδοσίας. Προσφέρουν σταθερά έμπιστες και σημαντικές υπηρεσίες στο κεφάλαιο, για να περνά όσο πιο ανώδυνα γίνεται η σφοδρή επίθεση και το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων. Αυτές οι δυνάμεις, όλο το προηγούμενο διάστημα, όχι απλά στάθηκαν εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια των εργατών να σηκώσουν κεφάλι, αλλά αποτελούν βαρίδι στη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων, γενικεύουν την ηττοπάθεια, σκορπούν τη μοιρολατρία.

Το συνεχώς αυξανόμενο κύρος και η δυναμική του ΠΑΜΕ σε όλα τα επίπεδα τους τρομάζει. Ομως, ο φόβος αυτός δεν τους αναχαιτίζει, τους κάνει πιο επικίνδυνους άρα και η απομόνωσή τους είναι ταξικά επιβεβλημένη.

Η εμπειρία που κατακτάται βήμα - βήμα, η πλούσια δραστηριότητα του προηγούμενου χρόνου αποτελούν εφόδια που πρέπει να αξιοποιηθούν. Δεν μπορεί να υπάρχει εργάτης που να «τσιμπάει» σε αγωνιστικά τσιτάτα και να οχυρώνεται πίσω από θολά αιτήματα και συνθήματα που μας τραβούν συνολικά πίσω. Δεν μπορεί να υπάρχει στη δοσμένη φάση αξίωση για καλύτερους όρους ζωής της εργατικής οικογένειας χωρίς αυτή να συνοδεύεται με μαζικό απεγκλωβισμό από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και από τους συνδικαλιστικούς φορείς τους.

Να μην κουραζόμαστε να θυμίζουμε σε κάθε εργάτη, σε ποια κατεύθυνση καλούσαν το λαό οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες να αγωνιστεί και να παλέψει το προηγούμενο διάστημα, ποιο ήταν το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Οτι, δηλαδή, οι εργάτες θα έπρεπε να στηρίξουν την «πραγματική οικονομία», κόντρα στους «κερδοσκόπους», ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν «οι έχοντες και κατέχοντες», οι φοροφυγάδες, οι «αεριτζήδες» και οι off shore εταιρείες. Καμία κουβέντα για εκμετάλλευση, εργοδοσία και μονοπώλια αλλά μοναδικός στόχος πώς θα στηριχθεί η πλουτοκρατία ώστε να ξεπεράσει την κρίση της.

Είναι επικίνδυνοι, αποτελούν τους παραστάτες της εργοδοσίας και το αποδεικνύουν σε κάθε περίοδο. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγοι μήνες, όταν μπροστά στη νέα αντιασφαλιστική επίθεση η ΠΑΣΚΕ αναφέρθηκε στις «ασάφειες» των αντιασφαλιστικών μέτρων, καλλιεργώντας την αναμονή. Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες από την πρεμιέρα των αρνητικών, για την εργατική τάξη, επιχειρησιακών συμβάσεων που μειώνουν τους μισθούς και αυξάνουν την εκμετάλλευση, σε χώρους που πρωτοστάτησαν στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Να θυμίσουμε τον όχι πολύ μακρινό Δεκέμβρη του 2009 που, παραμονή της απεργίας που είχαν αποφασίσει δεκάδες σωματεία πανελλαδικά, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με μια πρωτοφανή και κατάπτυστη ανακοίνωση ξεπέρασε και τα δικαστήρια, μιλώντας για παράνομη κινητοποίηση, καλώντας τους εργαζόμενους ανοιχτά και καθαρά σε απεργοσπασία.

Να θυμίσουμε τον ασυναγώνιστο τυχοδιωκτισμό των δυνάμεων που βρίσκονται στο ΣΥΡΙΖΑ, που, από τη μια, κόπτονται και υπερθεματίζουν για την «επανάκτηση της αξιοπιστίας και της νομιμοποίησης της ΓΣΕΕ» και του «ταξικού επαναπροσανατολισμού της», κάνοντας υπόκλιση στους θεσμούς και την ίδια στιγμή εμφανίζονται σε διάφορα πρωτοβάθμια σωματεία μαζί με άλλες δήθεν αριστερές και αυτοαποκαλούμενες «αντικαπιταλιστικές δυνάμεις» να κοντράρουν τη ΓΣΕΕ, να κριτικάρουν δήθεν την τακτική της και να δουλεύουν την οργάνωση του εργατικού κινήματος τάχα από τα κάτω. Τη σταθερή τους αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ γραμμή δεν την αφήνουν δευτερόλεπτο, αλλά ως γνήσιο τέκνο του οπορτουνισμού μπορούν ταυτόχρονα να συνδυάζουν την επίθεση με εκκλήσεις κοινής δράσης και ενότητας.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το διάστημα που απομένει, πρέπει να σαρώσουν κάθε εργασιακό χώρο, να φτάσει παντού η πρόταση αγώνα που εξασφαλίζει την ταξική ενότητα όλων των εργαζομένων και αποτελεί όρο και προϋπόθεση για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των αγώνων, για διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε συνθήκες επίθεσης της πλουτοκρατίας και καπιταλιστικής κρίσης.

Η μετατροπή των εργασιακών χώρων σε σύγχρονα κάτεργα, το γκρέμισμα των συλλογικών συμβάσεων, το θέριεμα της ανεργίας και το άπλωμα της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας ιδιαίτερα στους νέους και τις γυναίκες, το συνεχόμενο κύμα ακρίβειας σε όλα τα αγαθά ξεκινώντας από την Υγεία και την Παιδεία, δεν αποτελούν προσωρινά μέτρα, αλλά αποφάσεις στρατηγικής σημασίας για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ολες οι πολύμορφες πρωτοβουλίες που παίρνονται και θα παρθούν από τα συνδικάτα, τις επιτροπές αγώνα, τις λαϊκές επιτροπές, που απαντούν επιθετικά στην επιδείνωση της ζωής της εργατικής οικογένειας πρέπει να δένονται, με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία, με την αναγκαιότητα οργάνωσης της πάλης.

Την ίδια στιγμή που οι εργατοπατέρες, σκούζουν και πονάνε για την ανταγωνιστικότητα και περιφρονούν τη θέληση και τη δύναμη των εργαζομένων προετοιμάζοντας αγώνες εκτόνωσης και αξιοποιώντας τις κινητοποιήσεις ως κύρια εργαλεία αποπροσανατολισμού και ενσωμάτωσης της τάξης μας, αναδεικνύεται ως άμεσο καθήκον η ανασύνταξη και αντεπίθεση του κινήματος.

Καμία απεργία δεν είναι ίδια. Καμία ταξική μάχη δεν επιτρέπει εφησυχασμό. Δε χωράνε αυταπάτες ότι η απεργία με τα νέα δεδομένα, θα είναι πιο εύκολη. Η επιτυχία της απεργίας στις 23 Φλεβάρη κάτω από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, η συσπείρωση των εργαζομένων στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους φοβίζει και τους ανησυχεί. Μια απεργία προφανώς δεν μπορεί να φέρει την οριστική λύση, αλλά μπορεί να προκαλέσει τριγμούς, όταν έχει σωστή κατεύθυνση, όταν εντάσσεται σε σχεδιασμό και προοπτική. Χρειάζεται επιμονή, να αποκρουστεί η ιδεολογική τρομοκρατία, να τσακιστεί η επίδραση του οπορτουνισμού που σε κάθε φάση προσφέρει τις υπηρεσίες του στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Με αιτήματα που ούτε καν γρατζουνίζουν το κεφάλαιο, σπέρνει συστηματικά αυταπάτες, κρατάει εγκλωβισμένο το λαό, τον θέλει στη γωνία χωρίς ελπίδα διεξόδου.Το τελευταίο διάστημα με κοκτέιλ προτάσεων που ντύνονται με φλογερά αντικαπιταλιστικά συνθήματα που ξεκινούν από απόψεις επαναδιαπραγμάτευσης και ρύθμισης του χρέους με καλύτερους όρους, προτάσεις που αναφέρουν πως ένα ισχυρό μαζικό κίνημα μπορεί να επιβάλει αλλαγή πορείας της ΕΕ στον αντίποδα του «νεοφιλελευθερισμού», αιτήματα περί εθνικοποίησης των τραπεζών και επανακρατικοποίησης πρώην ΔΕΚΟ ως φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, γνωστές επαναλαμβανόμενες θέσεις που συμπυκνώνονται στο σύνθημα «να φύγει η κυβέρνηση», αποτελούν δούρειο ίππο στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Χρειάζεται με αμείωτη ένταση να προβληθεί επιθετικά ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, αυτός που αντικειμενικά συμφέρει την πλειοψηφία του λαού που έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων.

Εχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας. Η συνολική επιδείνωση της ζωής της εργατικής οικογένειας δε χωρά καθυστερήσεις και αναμονή. Η γενικευμένη ακρίβεια, το πνιγηρό στρίμωγμα από παντού απαιτεί άμεσα μέτρα ανακούφισης, σύνθετες πρωτοβουλίες που θα αγκαλιάζουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους στη δράση και στη συμβολή τους. Η οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση πρέπει να γίνει σύνθημα και να φωναχτεί από κάθε εργάτη και εργάτρια, αλλά αυτό που θα δώσει ώθηση και ελπίδα είναι όταν αυτές μετατραπούν σε πράξη.