Το Καταστατικό του Κόμματος είναι ο βασικός κανονισμός που καθορίζει τις διατάξεις λειτουργίας του. Δεν ήταν αναγκαίο να προταθεί σχέδιο νέου Καταστατικού. Επιμέρους αλλαγές μπορούσαν να γίνουν με τροποποίηση ορισμένων άρθρων του ισχύοντος. Το νέο Καταστατικό ενισχύει υπέρμετρα το συγκεντρωτισμό, αδυνατίζει τον έλεγχο της κομματικής βάσης προς τα παραπάνω όργανα και περιορίζει την εσωκομματική δημοκρατία. Δεν επιβάλλει καμία ποινή σε στελέχη που εμποδίζουν την κριτική. Οι αλλαγές που γίνονται σχετίζονται με την αλλαγή του Προγράμματος και διαμορφώνουν τελικά ένα μικρό, στενό, ελεγχόμενο κόμμα.

Συγκεκριμένα:

• Στον πρόλογο του ισχύοντος Καταστατικού αναφέρεται η επίμονη και δημιουργική τήρηση και εφαρμογή των αρχών που αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος το οποίο αντικαθίσταται με την αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους. Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση και να περιληφθεί η τελευταία παράγραφος του προλόγου που αναφέρεται στις προσωπικές αρετές, τις ικανότητες και τη δράση κάθε μέλους, η οποία κακώς απαλείφθηκε.
• Στην εισαγωγή του ισχύοντος Καταστατικού στην παράγραφο α αναφέρεται: «Από ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα». Αντικαθίσταται ως εξής: «Από ένα επαναστατικό κόμμα». Απαλείφθηκε το μαζικό. Θέλουμε ένα μικρό συρρικνωμένο Κόμμα; Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση καθώς και η εισαγωγή των παραγράφων β έως ε που αναφέρονται στην υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος, σε μια ισχυρή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό για ουσιαστικές αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δημοκρατικές αλλαγές, στη συλλογικότητα, τον έλεγχο, την κριτική και αυτοκριτική (γιατί χωρίς συλλογικότητα δε λειτουργεί ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός), να συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό.
• Στο κεφάλαιο 1, άρθρα 1 έως 4 του προτεινόμενου Καταστατικού παραλείφθηκαν βασικές διατάξεις του ισχύοντος όπως των άρθρων 9 έως 12 που αναφέρονται στην αρχή της συλλογικότητας, στη γενίκευση απόψεων και εμπειριών των μελών του Κόμματος, εξωκομματικών και εργαζομένων, στην άποψη ότι στελέχη και μέλη που εμποδίζουν την κριτική φέρουν σοβαρή ευθύνη και αντιμετωπίζουν κυρώσεις μέχρι και διαγραφή από το Κόμμα και στην οργανωτική δομή με την κατάργηση των Νομαρχιακών Επιτροπών. Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση των παραπάνω άρθρων.

Επιπλέον προτείνεται:

Α. Να παραλειφθεί η παράγραφος (η), άρθρο 7 σχετικά με την ανακαταγραφή των μελών.

Β. Η εκλογή Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου να γίνεται από το Συνέδριο και η εκλογή του προέδρου της να γίνεται από τα μέλη της.

Γ. Να καταργηθούν οι επιτροπές προτάσεων, τα μέλη του Κόμματος να προτείνουν και να έχουν την ευθύνη για την ανάδειξη των οργάνων και των αντιπροσώπων από την ΚΟΒ ως το Συνέδριο.

Δ. Να παραμείνει η διάταξη του άρθρου 44 του ισχύοντος Καταστατικού που αφορά τη σχέση κόμματος - ΚΝΕ (να υπάρχει οργανωτική αυτοτέλεια της ΚΝΕ).

Ε. Να παραμείνει η διατύπωση του άρθρου 43 για την ευθύνη διαμόρφωσης των ψηφοδελτίων. Να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη της ΚΟΒ και των οργάνων που ανήκουν, καθώς επίσης και φίλων του Κόμματος, και όχι όπως προβλέπει το άρθρο 40 του σχεδίου την ανυπαρξία γνώμης των μελών του Κόμματος.

ΣΤ. Να διαγραφεί το άρθρο 49 του σχεδίου διότι δεν επιτρέπεται η διαγραφή ενός κομματικού μέλους από το καθοδηγητικό όργανο παρά μόνο από την ΚΟΒ που ανήκει.

Η πολιτική συμμαχιών των Κομμουνιστικών Κομμάτων ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα που απασχολούσε τόσο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, όσο και την αστική τάξη. Προφανώς από διαφορετική αφετηρία και εκ διαμέτρου αντίθετους σκοπούς. Στην πολιτική συμμαχιών κάθε κομμουνιστικού κόμματος αντανακλάται και η στρατηγική του.

Μπροστά και στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας μεγάλο μέρος της συζήτησης καταλαμβάνει - και είναι λογικό - η πρόταση του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία. Το δρόμο συγκέντρωσης, δηλαδή, προετοιμασμένων και αποφασισμένων δυνάμεων που θα καταλάβουν την εξουσία αφαιρώντας τη από την αστική τάξη. Η συντριπτική πλειοψηφία του κομματικού δυναμικού (μέλη και οπαδοί) εκφράζει τη συνειδητή συμφωνία του . Φυσικά, απαιτείται πολλή δουλειά για να στεριώσει και να εδραιωθεί η συμφωνία αυτή με την αντιστοίχιση της δράσης μας στο σχέδιο οικοδόμησης του Κόμματος, πρώτα και κύρια εκεί που κρίνεται η ταξική συνείδηση και αποκτιέται η πολιτική πείρα, στους χώρους δουλειάς.

Υπάρχουν και ορισμένες διαφωνίες. Εκφράζονται ποικιλότροπα: Από το ότι δήθεν στενεύει η γραμμή μας και δε συσπειρώνουμε, ότι δήθεν δεν έχει αποτελέσματα η δουλειά μας, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, μέχρι και τη διατύπωση ότι «ισχυρό ΚΚΕ» σημαίνει ΚΚΕ με πολλούς βουλευτές και μόνο. Αλλες διαφωνίες παραγνωρίζουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα το Κόμμα, άλλοι εκφράζουν τους διακαείς πόθους τους να «ενωθούμε όλοι οι αριστεροί». Μέχρι και την απαράδεκτη πρόταση που διατυπώθηκε, από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου μάλιστα, ουσιαστικά να καθιερωθούν τάσεις μέσα στο επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου. Αυτή η τελευταία εκφράζει αντικειμενικά τον εκφυλισμό και τη διάλυση του ΚΚΕ.

Οι παραπάνω διαφωνίες, αλλά και διάφορες άλλες παρανοήσεις έχουν τον εξής κοινό τόπο: Αντιλαμβάνονται τη Λαϊκή Συμμαχία ως συνεργασία και μάλιστα εκλογική και σε επίπεδο προφανώς κομμάτων. Δεν την αντιλαμβάνονται - ή δεν θέλουν κάποιοι συνειδητά να την αντιληφθούν - ως την πιο πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης (η οποία έχει ιστορική αποστολή την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που, ανεξάρτητα αν το αντιλαμβάνονται σήμερα, έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η Λαϊκή Συμμαχία ΔΕΝ αποτελεί τη συνεργασία του ΚΚΕ με κάποια κόμματα που στόχο θα έχουν έναν κοινοβουλευτικό αχταρμά, η οποία μάλιστα δεν εξασφαλίζει καν την εκλογική άνοδο του ΚΚΕ. ΔΕΝ είναι συμμαχία του ΚΚΕ με την εργατική τάξη. Πώς άλλωστε είναι δυνατό όταν το ίδιο το ΚΚΕ αποτελεί την συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου.

Η Λαϊκή Συμμαχία αποτελεί την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικών δυνάμεων και την απευθύνει πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη. Γιατί η ίδια η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να εξασφαλίσει τη συμμαχία της με τα φτωχά λαϊκά σύμμαχα στρώματα. Είναι η μόνη πολιτική πρόταση που πατάει στην αντικειμενική πραγματικότητα για να βρει διέξοδο ο λαός από τα δεινά του, είναι η πιο «πλατιά» πολιτική πρόταση που φέρνει ταυτόχρονα τον ίδιο τον παραγωγό του πλούτου στην εξουσία. Αφήνει έξω την αντίπαλη τάξη, όσους βρίσκονται από ταξική θέση δίπλα στα μονοπώλια και τους εχθρούς των εργατών, δηλαδή κάθε λογής οπορτουνιστή και αριστερίστικη γκρούπα.

Η συζήτηση περί....μεγέθους (στενή γραμμή) είναι εκ του πονηρού. Εκείνοι που το εκφράζουν επιθυμούν είτε «ενότητα στο πρόβλημα» (με τη λογική αυτή π.χ. πολέμιοι της ανεργίας είναι όλα τα αστικά κόμματα και ο ίδιος ο Βρούτσης) είτε συσπείρωση σε «αντιιμπεριαλιστική βάση», κατανοώντας τον ιμπεριαλισμό ως πολεμική επέμβαση μόνο και αποκλειστικά από τις ηγέτιδες καπιταλιστικές χώρες. Στο διά ταύτα καταλήγει ουσιαστικά στο να διαδηλώνουμε όλοι μαζί παρέα, μαζί με τον Λαλιώτη και το αλήστου μνήμης «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα».

Την εποχή που ζούμε από τον περασμένο κιόλας αιώνα, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, θα τη διαδεχτεί νομοτελειακά η εποχή της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Δε μεσολαβεί καμία άλλη εξουσία, κανένα άλλο στάδιο. Επομένως και η γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων δεν μπορεί να είναι ούτε μια πολιτική συμμαχία με αστικά ή οπορτουνιστικά κόμματα, ούτε η ενότητα στο πρόβλημα δήθεν για να φέρουμε σιγά σιγά τον κόσμο με το μέρος μας, ούτε να σαλιαρίζουμε με την ιδέα μιας «αριστερής κυβέρνησης» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) και να βάζουμε π.χ. 5 σημεία για να εκθέσουμε δήθεν τον αντίπαλο και έτσι θα πειστεί και θα έρθει η εργατική τάξη με το ΚΚΕ.

Στο ερώτημα επανάσταση ή διαχείριση έχουμε ξεκάθαρα απαντήσει: Επανάσταση! Και αυτό καθορίζει ΚΑΙ το δρόμο μέσω του οποίου θα φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο ΚΑΙ τα καθημερινά μας καθήκοντα.

Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι να διαμορφώνει αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις. Αυτό δεν είναι πάλη για τη δευτέρα παρουσία, όπως ξεδιάντροπα λογοκοπούν οι οπορτουνιστές. Είναι για το σήμερα, είναι άμεση, σημερινή πάλη στο κίνημα. Δηλαδή, είναι πιο άμεσο π.χ. να λες «ψήφισέ με και ΘΑ σου λύσω τα προβλήματα» (ΣΥΡΙΖΑ) ή οι κομμουνιστές που καθημερινά παλεύουν ΣΗΜΕΡΑ για την οργάνωση των εργατών σε τόπους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές διεκδικώντας, ΣΗΜΕΡΑ και λέγοντας ταυτόχρονα «εργάτη μπορείς και αν το καταλάβεις θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις»; Τελικά τι είναι πιο άμεσο; Οι ξεπουλημένοι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που όπου σταθούν και όπου βρεθούν υπογράφουν μειώσεις μισθών και λένε ότι ΟΤΑΝ έρθουν στην κυβέρνηση ΘΑ λυθούν όλα (!) ή ο ανυποχώρητος αγώνας του ΠΑΜΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για να μην περάσουν τα κάθε λογής αντεργατικά μέτρα; Και ο κατάλογος με τα παραδείγματα είναι ατελείωτος.

Επομένως, μιλάμε για συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων και σε καμία περίπτωση για συνεργασία σε επίπεδο κομμάτων. Μιλάμε για συμμαχία της ίδιας της τάξης με τους συμμάχους της. Γιατί ο εργάτης της Χαλυβουργίας και της γαλακτοβιομηχανίας, με τον εργάτη που μένει στο Αιγάλεω, το Περιστέρι, με τον άνεργο στο Μενίδι, στο Καματερό δεν διαχωρίζονται με βάση τι ψηφίζουν, αλλά πρέπει να ενωθούν με βάση την ταξική τους θέση. Είναι εργάτες, είναι οι παραγωγοί του πλούτου, είναι αυτοί που θα καταλάβουν νομοτελειακά την εξουσία, τσακίζοντας μέσα σε αυτή τη διαδρομή πολιτικά και ιδεολογικά κάθε λογής οπορτουνιστή που τελικά σκοπό έχει τη συνεργασία των τάξεων.

Στη φύση τα φαινόμενα, οι διαδικασίες, είναι αποτέλεσμα της δράσης αιτιών που δεν συμμετέχει η βούληση, το λογικό, η συνείδηση. Στην κοινωνία τα φαινόμενα, οι διαδικασίες, εμφανίζονται - διαμορφώνονται με τη δράση των ανθρώπων.

Ενα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο - διαδικασία είναι η κοινωνική παραγωγή. Στη διαδικασία αυτή οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους σχέσεις - σε σχέσεις παραγωγής ή σχέσεις ιδιοκτησίας, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων.

Οταν αυτές οι σχέσεις ιδιοκτησίας μετατρέπονται σε δεσμά της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στον καπιταλισμό, τότε αυτές οι σχέσεις πρέπει να σπάσουν και να αντικατασταθούν από άλλες που θα αναπτύξουν παραπέρα τις υλικές ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις.

Το σπάσιμο των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, είναι έργο των ίδιων των εργατών. Είναι μια διαδικασία που ολοκληρώνεται με κοινωνική επανάσταση. Για να γίνει αυτό πράξη, είναι απαραίτητη η παρουσία και δράση Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚ) με στρατηγικό στόχο, βασισμένο στις νομοτέλειες της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, τη σοσιαλιστική επανάσταση το σπάσιμο δηλαδή των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και την αντικατάστασή τους από τις σοσιαλιστικές, αλλά και με συγκεκριμένο σχέδιο για να προωθήσει τη δράση του που θα υπηρετεί το στρατηγικό του στόχο.

Είναι επομένως από τα πιο σημαντικά ζητήματα να συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο την κρίσιμη σημασία ιδιαίτερα στις μέρες μας, που έχει η οικοδόμηση ενός ΚΚ με τέτοια χαρακτηριστικά, αλλά κι ότι η διαδικασία της οικοδόμησης δεν είναι ένα άθροισμα ενεργειών με μια συγκεκριμένη σειρά αλλά μια διαδικασία που συμπυκνώνει και ενώνει διαλεκτικά όλη τη δράση του κόμματος για:

• Την ανάπτυξη - ανασύνταξη του κινήματος,
• τη δράση των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ
• την στρατολογία κι αφομοίωση νέων μελών,
• την συγκρότηση ΚΟΒ στους χώρους δουλειά ή κλάδους, τη συγκρότηση και δράση Λαϊκών Επιτροπών,
• τη διακίνηση εντύπων του Κόμματος,
• τη μαρξιστική μόρφωση,
• την ιδεολογικοπολιτική ωρίμανση και αντιπαράθεση
• τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας

Είναι μια διαδικασία που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τις δραστηριότητες τις οποίες συμπυκνώνει, όχι πάντοτε ανάλογα, ούτε με τους ίδιους ρυθμούς. Π.χ. σε ένα μήνα μπορεί να συζητήσεις με 20 εργάτες, να διακινήσεις «Ρ» σε 10, να κάνεις οικονομική δουλειά με 3 και να μην εντάξεις στο κόμμα κανέναν ή έναν.

Στην ουσία η κομματική οικοδόμηση είναι όλη η ζωή του κόμματος, της οργάνωσης, της ΚΟΒ, όπου το κάθε κομματικό όργανο, το κάθε κομματικό μέλος έχει το δικό του ρόλο κι ευθύνη.

Η διαδικασία αυτή, με διαφορετικό περιεχόμενο βέβαια στη σοσιαλιστική κοινωνία (ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας) παίρνει τέλος με την κατάργηση των τάξεων άρα και των κομμάτων.

Οπως γίνεται φανερό, μια τέτοια σημαντική και σύνθετη διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δράσης.

Σχέδιο που θα ενώνει τη γνώση της κοσμοθεωρίας, της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος, του Προγράμματός του, τη γνώση του ταξικού (οικονομικού, πολιτικού, ιδεολογικού) συσχετισμού, τη γνώση της κατάστασης της οργάνωσης κ.τ.λ. με τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος και της Τάξης που έχει την ιστορική αποστολή να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου.

Σχέδιο που η πορεία υλοποίησής του, θα αντανακλά την πορεία της διαδικασίας οικοδόμησης συνολικά αλλά και σε κάθε κομμάτι της ξεχωριστά.

Σχέδιο του οποίου είναι απαραίτητη η εξειδίκευση κατά χώρο, κλάδο, τομέα, κομματική οργάνωση, ΚΟΒ. Δουλειά σύνθετη και δύσκολη.

Καθοριστικό ρόλο στην εξειδίκευση του σχεδίου, κυρίως στην ΚΟΒ, αλλά και στην υλοποίησή του, παίζει η πλατιά συζήτηση και με τον πιο ανώριμο σύντροφο.

Με τους φίλους, τους οπαδούς. Ολοι να συνειδητοποιούν ότι όλα τα μέρη του σχεδίου είναι σημαντικά, ακόμα και το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης, κι η αποτυχία σε οποιοδήποτε κομμάτι του σχεδίου, με διαβάθμιση βέβαια, μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία ολόκληρου του σχεδίου.

Συζήτηση και δράση που εξασφαλίζεται με τη λειτουργία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που είναι αδιαπραγμάτευτη νομοτέλεια λειτουργίας και δράσης ενός κομμουνιστικού κόμματος με στρατηγική τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Στην υλοποίηση του σχεδίου εξαιρετική σημασία έχει η ικανότητα να καθορίζεις τους σταθμούς ελέγχου του σχεδίου. Με τέτοιο τρόπο που η διαδικασία αυτή, να συσπειρώνει κι όχι να αποστρατεύει. Να ατσαλώνει κι όχι να χαλαρώνει. Γι' αυτό λοιπόν στον καθορισμό των σταθμών ελέγχου του σχεδίου, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η καλή γνώση της κίνησης (της ικανότητας για δράση δηλαδή) της οργάνωσης, των κομματικών μελών και στελεχών, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. (Οπως γνωρίζουμε δεν υπάρχει κίνηση ύλης έξω από χώρο και χρόνο).

Μια ολοκληρωμένη εξειδίκευση με ανάλογο έλεγχο, περιορίζει σημαντικά τις περιπτώσεις μηχανιστικής μεταφοράς κι εφαρμογής ενός σχεδίου, του παραπάνω οργάνου.

Μηχανιστική μεταφορά που οδηγεί στην αδυναμία υλοποίησης των στόχων, σε απογοήτευση, ακόμα και αποστράτευση.

Θα χρειασθεί να καταβάλουμε σοβαρές προσπάθειες να φτάσουμε σε ένα καλό επίπεδο ικανότητας σχεδιασμού, κυρίως στις ΚΟΒ, που είναι και το ζητούμενο σε τελική ανάλυση. Προσπάθειες σύνθετες, που απαιτούν θεωρητικά και πρακτικά βήματα. Για παράδειγμα:

• να βαθύνουμε στην αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος
• Να βελτιώσουμε το επίπεδο της μαρξιστικής μας μόρφωσης,
• Να μελετήσουμε καλύτερα τις επεξεργασίες του Κόμματος σε επιμέρους ζητήματα,
• Να μελετήσουμε τοπικά δεδομένα, που μπορεί να επιδρούν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της,
• Να είμαστε πιο κοντά στα κομματικά μέλη, στους οπαδούς και φίλους, για να τους εντάσσουμε στην υλοποίηση του σχεδίου δράσης,
• Να είμαστε πιο κοντά στους εργατοϋπάλληλους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και στα προβλήματά τους, μικρά και μεγάλα, έτσι ώστε εκτός από την ανακούφιση που μπορεί να πετυχαίνουμε, να μπορούμε, αξιοποιώντας την πείρα που αποκτιέται, να εκλαϊκεύουμε πιο αποτελεσματικά το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Το σημαντικότερο από όλα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι στις σημερινές συνθήκες, όπως αναλύονται στις Θέσεις, που ναι μεν υπάρχουν δυνατότητες, αλλά οι δυσκολίες περισσεύουν, με αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς μέσα κι έξω από τη χώρα, στο κίνημα, με την αστική ιδεολογία να κυριαρχεί με τη βοήθεια του οπορτουνισμού, η εξειδίκευση, η προσαρμογή του γενικού σχεδίου, μέχρι την ΚΟΒ, πάντοτε αλλά ιδιαίτερα στις μέρες μας, ήταν και είναι καθοριστικός παράγοντας για το προχώρημα του στρατηγικού στόχου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο το Κόμμα μας σφυρηλατεί και παραδίδει στα χέρια της εργατικής τάξης το κατάλληλο σύγχρονο όπλο για τις μάχες σώμα με σώμα που έρχονται.

Το μένος της αστικής τάξης που εκφράζεται με τη συντονισμένη επίθεση τόσο μέσω των δικών της ΜΜΕ όσο και μέσω του αποσπάσματός της στην εργατική τάξη των κάθε λογής οπορτουνιστών, είναι σημαντικός δείκτης της ορθότητας των Θέσεων και της δυναμικής που περικλείουν.

Να είμαστε σίγουροι για το πόσο υπέρμετρη ευχαρίστηση μπορεί να προκαλεί στους αστούς η εικόνα του ΑΚΕΛ το τελευταίο διάστημα. Θα έδιναν τα πάντα για μια αντίστοιχη εικόνα του Κόμματός μας. Η συμμετοχή ή η ανοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας ήταν μια πολύ επικίνδυνη μπανανόφλουδα που με την ορθή καθοδήγηση της ΚΕ το Κόμμα απέφυγε.

Η επαναστατική στρατηγική του Κόμματος είναι όμως μόνιμα κλειδωμένη στο στόχαστρο του αντιπάλου και εξαπολύει νέα βέλη μπροστά στο συνέδριο. Ο στόχος προφανής. Να παρεκκλίνει από το δρόμο του το Κόμμα, να αφεθεί ακέφαλος ο επαναστατικός στρατός. Το ότι η όξυνση των αντιθέσεων του σάπιου τους συστήματος θα οδηγήσει σε επαναστατική κατάσταση το γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι. Ξέρουν επίσης όμως αυτό που γνωρίζουμε και εμείς ότι δεν οδηγεί κάθε επαναστατική κατάσταση σε επανάσταση. Πιέζουν λοιπόν αξιοποιώντας τον οπορτουνισμό, πιστό υπηρέτη τους ιστορικά στα δύσκολα. Ετσι αναπαράγουν πως το Κόμμα κλείνεται, στενεύει τις συμμαχίες, χάνει την ιστορική ευκαιρία τώρα που τα παραδοσιακά αστικά κόμματα έχουν χάσει σοβαρές δυνάμεις να επωφεληθεί και να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες αρνούμενο να βάλει νερό στο κρασί του. Η αλήθεια είναι πως η ιστορική ευκαιρία που θα ήταν τραγωδία να χαθεί και βρίσκεται ίσως πιο κοντά από ό,τι πολλοί νομίζουμε είναι οι πάνω να μην μπορούν να ασκήσουν την εξουσία τους, η κάτω να μη θέλουν πια αυτήν την εξουσία και παρ' όλα αυτά η εξουσία τους να μένει ανέπαφη γιατί η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει χάσει το δρόμο, η ακόμα χειρότερα έχει προδώσει την εργατική τάξη. Οι Θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο Προγράμματος, διασφαλίζουν ότι τέτοια εξέλιξη δε θα υπάρξει, δίνουν την κατεύθυνση και για την επαναστατική κατάσταση αλλά και για τη συγκέντρωση δυνάμεων και προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα στο σήμερα που δεν έχει τεθεί ακόμα το ζήτημα στην ημερήσια διάταξη με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι που τους πονάει στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος το ότι στους φτωχούς αγρότες τους αυτοαπασχολούμενους κτλ το Κόμμα προτείνει τη συμμαχία με την εργατική τάξη όχι χαϊδεύοντας τον ύστερο ριζοσπαστισμό τους ή τους σπασμούς τους για άμεση λύση. Αναδεικνύει το αληθές ότι η πάλη τους δεν πρέπει να προσανατολίζεται στο χτες του καπιταλισμού, προσπαθεί να ξεγελάσει πως μπορεί να ξαναγίνει καλός γι' αυτά τα στρώματα όπως στα νιάτα του. Η σωτηρία για τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκεται στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια ενάντια στη βάση που εδράζονται, το καπιταλιστικό σύστημα. Η κατεύθυνση τους πονάει. Το ότι δε στοχεύει σε μεταβατικές ενδιάμεσες αριστερές αντιμνημονιακές λύσεις διαχείρισης. Πονάει επίσης που οι Θέσεις της ΚΕ κλείνουν και τις τελευταίες χαραμάδες που θα μπορούσε να αξιοποιήσει ο αντίπαλος ξεκαθαρίζοντας πως το Κόμμα, επομένως και η εργατική τάξη διατηρεί στη συμμαχία την πολιτική ιδεολογική και οργανωτική του αυτοτέλεια και πως η συμμαχία δεν αφορά τη συγκρότηση πολιτικού συμμαχικού φορέα που η ιστορική πείρα του Κόμματος δείχνει ότι δε συμβάλει στην προώθηση του στρατηγικού στόχου, αλλά πάντα καταλήγει σε πίεση για διάχυση του Κόμματος στη συμμαχία.

Δεν ασχολείστε με τα άμεσα οξυμένα προβλήματα, μας λένε από την άλλη ξεδιάντροπα. Τα παραπέμπετε όλα στο σοσιαλισμό, ταυτίζετε τη στρατηγική με την τακτική και άλλα τέτοια μπαγιάτικα. Το κατά ποσό ασχολούμαστε με τα λαϊκά προβλήματα δεν θα το εξηγήσουμε στους απεργοσπάστες ούτε στους εργατοπατέρες. Κάνεις τίμιος εργάτης που έχει κομμουνιστή συνάδελφο, γείτονα, συγγενή δεν μπορεί να τσιμπήσει σε αυτό το επιχείρημα. Το ότι δεν κοροϊδεύουμε όμως ότι αυτά μπορούν να λυθούν εξολοκλήρου και αμετάκλητα σε αυτό το σύστημα με άλλη διαχείριση, ναι δε θα το κάνουμε. Εξάλλου η οικονομική πάλη γνωρίζουμε καλά πως είναι σχολείο, διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η απόσπαση κατακτήσεων μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα κάθε άλλο παρά αδιάφορους μας αφήνει. Και όχι μόνο επειδή ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με όλα τα προβλήματα μικρά και μεγάλα ούτε γενικά από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον μόνο. Αλλά επίσης γιατί η απόσπαση κατακτήσεων διευρύνει τις δυνατότητες για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Η εξαθλίωση τρέφει την αγωνία για άμεσες λύσεις που αξιοποιεί ο οπορτουνισμός, αλλά και ο φασισμός και ο αναρχισμός, δε βοηθάει πάντα στη συνειδητοποίηση. Στη βάση αυτή ενισχύουμε και την ταξική αλληλεγγύη, απαραίτητος όρος για την επιτυχή διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Εχουμε ξεκάθαρο όμως και δεν το κρύβουμε πως σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης η απόσπαση κατακτήσεων είναι δύσκολο πράγμα και πάντα είναι υποπροϊόν της πάλης για την εξουσία.

Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν είναι στο ότι τα παραπέμπουμε όλα στο σοσιαλισμό, ότι υποτιμούμε τον οικονομικό αγώνα, αλλά το ότι συχνά μένουμε σε αυτόν.

Η στρατηγική μας είναι σωστή, αλλά όπως βάζουν και οι Θέσεις δε χωράει κανένας εφησυχασμός από αυτήν τη διαπίστωση. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε μια σειρά υποκειμενικές δυσκολίες σήμερα, μπορεί την κρίσιμη στιγμή να θέλουμε αλλά να μην μπορούμε. Να είμαστε ανεπαρκείς.

Οι Θέσεις αναφέρουν ποιες είναι αυτές. Ανάμεσά τους το ζήτημα της προπαγάνδας. Συμφωνώ πως υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες βελτίωσης και των μορφών και του περιεχομένου, όπως μπαίνει στις Θέσεις. Πρέπει να είναι καθαρό όμως νομίζω, πως δεν υπάρχει καλύτερο μέσο προπαγάνδας και διαφώτισης, καλύτερο από κάθε λογής σποτάκι, αφίσα, υλικό κτλ από τη ζώσα διαφωτιστική δύναμη ενός φλογερού κομμουνιστή μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, σπουδών, μιας εργατογειτονιάς που όχι μόνο προπαγανδίζει - διαφωτίζει, αλλά και οργανώνει κιόλας. Αρα προς επίλυση άμεσα τα εξής: Κατά πόσο όλοι οι σύντροφοι (Κόμματος και ΚΝΕ) μπορούν να παίξουν το ρόλο του προπαγανδιστή στο χώρο τους και δεύτερο και σημαντικότερο το πόσους συντρόφους έχουμε στους χώρους που πρέπει για να προπαγανδίζουν και να οργανώνουν σήμερα, να πρωτοστατήσουν στην επαναστατική πάλη αύριο και να τραβήξουν και τους υπόλοιπους που σήμερα προετοιμάζουν μαζί τους.

Στο σχέδιο προγράμματος και του καταστατικού αποτυπώνεται η ωρίμανση του Κόμματος. Οποιος παρακολουθούσε και αντιλαμβανόταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το βάθος των επεξεργασιών του Κόμματος τα τελευταία χρόνια - και ιδιαίτερα τον εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό, την απόφαση της πανελλαδικής συνδιάσκεψης για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το Β' τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος - αντιμετωπίζει τα ντοκουμέντα που κρατάμε στα χέρια μας σαν ώριμο φρούτο, με την έννοια ότι ένα κόμμα σαν το δικό μας, με τέτοια στρατηγική δε θα μπορούσε να έχει διαφορετικό πρόγραμμα.

Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης και ανεξάρτητα από τη θέληση ή την επιθυμία του Κόμματός μας. Είναι ώριμες οι υλικές συνθήκες περάσματος στο σοσιαλισμό. Από το γεγονός αυτό φωτίζονται τα καθήκοντα του ΚΚ: Σε μη επαναστατικές συνθήκες η συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη για το σοσιαλισμό, ώστε την κατάλληλη στιγμή, σε επαναστατική κατάσταση να έχεις τις δυνάμεις που θέλεις στους χώρους που θέλεις.

Βασικός όρος για την ισχυροποίηση του Κόμματος, καθήκον που διαπερνά το σύνολο των Θέσεων, είναι η κομματική οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς. Στις Θέσεις αναφέρεται: Η αναδιάταξη των δυνάμεων με βάση το χώρο δουλειάς δεν αποτελεί ένα στενά οργανωτικό μέτρο αλλά μέτρο προσανατολισμού δράσης με βάση το χαρακτήρα και τη στρατηγική του Κόμματος. Επομένως εκεί θα κριθούμε όλοι. Κατά πόσο από το πόστο του ο καθένας αλλά συμβάλλοντας όλοι μαζί στο κύριο, θα συμβάλουμε στην αλλαγή της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος, κατά πόσο θα συμβάλουμε στο να τροφοδοτηθεί το Κόμμα μας με νέες κομματικές δυνάμεις από τους χώρους αυτούς. Εχουμε μετρήσει βήματα στον τομέα αυτό. Γιατί ακόμα και στις ΟΒ του ΤΕΙ παγιώνεται σαν τρόπος δουλειάς ο προσανατολισμός για πρακτική σε τέτοιους χώρους, έχουν έγνοια για το πώς θα πιάσουν επαφές, πώς θα βαθύνουν πολιτικά, γεγονός που αποτυπώνει ότι και στους ΚΝίτες είναι σαφές περισσότερο από κάθε άλλη φορά το σε ποια οργάνωση, σε ποιο Κόμμα ανήκουν, ποιος ο σκοπός και ποια τα καθήκοντα που προκύπτουν από αυτόν.

Αρκούνε αυτά; Οπως σωστά σημειώνεται από τις Θέσεις, όχι. Χρειάζεται επιτάχυνση, ξεκάθαρη στόχευση, μέτρα για το ξεπέρασμα αδυναμιών. Γιατί ενώ οι σύντροφοί μας που έχουν χρεωθεί σε κομματικές ομάδες μετράνε βήματα, διαπαιδαγωγούνται με τη δουλειά στον κλάδο, αποκτούν καλύτερη γνώση του χώρου, είναι ζήτημα το πώς αυτή την πείρα που αποκτούν την μεταφέρουν μετά μέσα στο ΤΕΙ που είναι ο κύριος χώρος δράσης τους, πώς γίνεται όπλο στα χέρια τους ώστε επιτελώντας το ρόλο του διαφωτιστή και οργανωτή να παρεμβαίνουν αποκαλύπτοντας την αιτία των προβλημάτων που ζει ο σπουδαστής. Αλλωστε, όλη αυτή η στοχευμένη δράση είναι όρος για να βαθύνεις πολιτικά, να ισχυροποιήσεις το δεσμό. Εμείς δε θέλουμε να είναι μόνο οι λίγες μας δυνάμεις στους χώρους που θα κάνουν τη διαφορά. Αυτό είναι το πρώτο. Ταυτόχρονα, θέλουμε με τη στάση τους να διαφωτίζουν, να οργανώνουν, να διαπαιδαγωγούν και οι ίδιοι την αυριανή εργατική τάξη για το πού πρέπει να αναζητήσει τη λύση των προβλημάτων της.

Στην απόφαση της ΚΕ για τις εκλογικές μάχες του καλοκαιριού είχαμε εντοπίσει σαν αδυναμία ότι μέρος του περίγυρού μας δεν έχει επαφή με τα ντοκουμέντα μας, ότι μέρος της πίεσης που δεχθήκαμε αφορά και τη μη κατανόηση βασικών θέσεων του Κόμματός μας, ζητήματα που το Κόμμα μας τα έχει απαντήσει από καιρό. Οσο ο περίγυρός μας δεν εντάσσεται στη δουλειά στο κίνημα, όσο καθημερινά δεν τον βοηθάμε να βαθύνει στο χαρακτήρα της κρίσης, στην ταξικότητα των μέτρων, όσο δεν τον προετοιμάζουμε πρώτα και κύρια για τη σύγκρουση στο χώρο δουλειάς, τόσο θα επαναφέρει ζητήματα και αυταπάτες.

Η επίθεση που εξαπολύει η αστική τάξη απέναντι στο Κόμμα μπροστά στο 19ο Συνέδριο εντείνεται με όλους τους τρόπους και όλα τα μέσα. Ο στόχος σαφής: Να μη συναντηθεί η εργατική τάξη με την επαναστατική στρατηγική του Κόμματός μας, να παρουσιάσει το Κόμμα μας σαν κάτι παλιό, ξεπερασμένο, αποκομμένο από την πραγματικότητα. Η αστική τάξη έχει επενδύσει, δεν υποχωρεί ούτε λεπτό από τη δική της στρατηγική. Την προσαρμόζει και την εξειδικεύει ανάλογα με τον ποιον έχει απέναντί της. Δε φοβάται τις φωνές για αλλαγή ενός κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση ή μια «κυβέρνηση της αριστεράς». Τη φωνή του Κόμματος φοβάται, που καλεί στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Πώς αλλιώς εξηγείται το μένος της απέναντι σε ένα κόμμα που, όπως λένε, είναι του 4,5%; Η απάντηση στην πίεση που δεχτήκαμε και θα δεχθούμε δεν είναι η υποχώρηση από τη στρατηγική μας, το να αραιώσουμε το κρασί μας, αλλά η ιδεολογικοπολιτική θωράκιση του καθενός μας ώστε να γίνουμε πιο ικανοί να περνάμε αυτή τη στρατηγική στο χώρο μας, η επίμονη δουλειά με τον εργατόκοσμο, η ανάπτυξη της ικανότητάς μας να δουλεύουμε με δυνάμεις ανώριμες, με κόσμο που ξεκινά σήμερα από πιο μακριά και παρεμβάλλονται περισσότερα εμπόδια στο να έρθει σε επαφή με το Κόμμα.

Γιατί στα ΤΕΙ η ΔΑΠ δεν περιορίζεται πλέον στη συσπείρωση δυνάμεων με γηπεδικό τρόπο. Αντίθετα, κάνει ουσιαστική προσπάθεια να πολιτικοποιήσει την παρέμβασή της με εκδηλώσεις για τη βιομηχανία, σεμινάρια στα μέλη της, ανασυντάσσει τις δυνάμεις της με βάση τον κλάδο. Ταυτόχρονα, στην πλειοψηφία των σπουδαστών κυριαρχούν η απογοήτευση, η έλλειψη εμπιστοσύνης για διεκδίκηση μέσα από τα όργανα πάλης των σπουδαστών, η πεποίθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι, λαμόγια και κλέφτες» ή το «έξω τα κόμματα και οι παρατάξεις που μας έφεραν ως εδώ». Οι Θέσεις του Κόμματος για το συνέδριο αποτελούν βήμα στην επεξεργασία μας για την εργατική εξουσία και πώς την αντιλαμβανόμαστε. Επομένως, πόσο αποτελεσματικοί μπορούμε πλέον να είμαστε αν δε δουλέψουμε με μοχλό τη στρατηγική μας, την ανωτερότητα της εξουσίας την οποία επιδιώκουμε εμείς, την αντίληψή μας για την εργατική εξουσία και τα όργανά της, για την εκλογή, την αντιπροσώπευση με βάση τον κλάδο και το χώρο δουλειάς. Τι θέλω να πω: Σε κάθε χώρο μπορεί να οργανώνεται και οργανώνεται και ο αντίπαλος, το ποιοτικά διαφορετικό είναι ότι πρέπει να οργανωθούμε και εμείς. Αντί για τουφεκιές στον αέρα, να συγκροτούμε σχέδιο που αναχαιτίζει το αντίστοιχο του αντιπάλου που περιλαμβάνει πολιτική βοήθεια και εξειδικευμένη παρέμβαση λαμβάνοντας υπόψη και τι κυριαρχεί αλλά και πού θέλεις να φτάσεις εσύ.

Η αστική τάξη επιτίθεται στο Κόμμα για να υπερασπιστεί την εξουσία της και αποσκοπεί είτε στην υπονόμευση της επαφής του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, είτε στην οπορτουνιστική μετάλλαξή του. Σε κάθε περίπτωση, ο εκρηκτικός συνδυασμός, που θέλει να αποφύγει, είναι το δέσιμο του προλεταριάτου με τις ιδέες και τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Σ' αυτή την επίθεση και ιδιαίτερα στο κομμάτι της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του ΚΚΕ, σημαντικό ρόλο παίζουν τα οπορτουνιστικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δορυφόροι τους. Αυτοί από γεννησιμιού τους έχουν εγκαταλείψει την πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης και οι αντικαπιταλιστικοφανείς διακηρύξεις τους είναι μόνο για την εξαπάτηση των εργατών. Μπαίνουν ανάμεσα στην εργατική τάξη και την εξουσία της προβάλλοντας πλευρές της καπιταλιστικής διαχείρισης και ενδιάμεσα στάδια, τα οποία λειτουργούν υπέρ της διατήρησης της εξουσίας της αστικής τάξης. Δεν είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις όσο κι αν διακηρύσσουν το αντίθετο. Αξιοποιούνται από την αστική τάξη για τον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος, την ενσωμάτωσή του, την ήττα και διάλυσή του, αλλά και ως πίεση στο ΚΚΕ να εγκαταλείψει την πάλη για εξουσία, για το σοσιαλισμό, στο όνομα της ενότητας της «αριστεράς». Είναι χαρακτηριστικό ότι γι' αυτή την ενότητα της «αριστεράς» δεν δείχνουν ενδιαφέρον μόνο οι λεγόμενοι «αριστεροί», αλλά και η αστική τάξη. Με τα σχήματα αυτά όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να συνεργαστεί το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να συγκρουστεί σκληρά μαζί τους αν είναι να περπατήσει η πολιτική του, η συγκέντρωση δυνάμεων για το σοσιαλισμό.

Αλλά και αν το ΚΚΕ συνεργαστεί (χωρίς να χάνεται το στοιχείο της διαπάλης) με άλλες δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν στην πορεία και να εκφράζουν ένα βαθμό συμφωνίας με την εργατική - λαϊκή εξουσία, οι μορφές συνεργασίας θα πρέπει να εξασφαλίζουν την πλήρη αυτοτέλεια του ΚΚΕ. Η αυτοτελής οργάνωση και παρέμβαση του ΚΚΕ είναι αναγκαία για την εργατική τάξη και το κίνημά της γιατί το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που εκφράζει με την πολιτική του γραμμή τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, στη βάση της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού.

Είδαμε επίσης με το ξέσπασμα της κρίσης να διαδίδονται αντιλήψεις περί κατοχής, χούντας και εξάρτησης της Ελλάδας από τη Γερμανία, το ΔΝΤ κ.τ.λ. Προβάλλουν ως στόχο του εργατικού - λαϊκού κινήματος την απεξάρτηση της Ελλάδας από τις ξένες δυνάμεις, το αντιμνημονιακό μέτωπο κ.τ.λ. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, η σημαντική εξαγωγή κεφαλαίων, το μοίρασμα του κόσμου και η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων δημιουργούν αναγκαστικά ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών στη βάση της δύναμης. Τέτοια είναι η φύση του ιμπεριαλισμού. Ο μοναδικός τρόπος μια χώρα να καταργήσει τις ανισότιμες αλληλεξαρτήσεις είναι να αποσπασθεί από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να καταργήσει δηλαδή τον καπιταλισμό και να κάνει σοσιαλισμό. Οι διακηρύξεις για κατάργηση των αλληλεξαρτήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού μπορούν μόνο να οδηγήσουν στην προσχώρηση της χώρας σε άλλο, απλά, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Για παράδειγμα, ο Δελαστίκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει δάνειο από Ρωσία ή/και Κίνα αφού βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και το ευρώ. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού απορρίπτουν τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και απομονώνουν ένα από τα χαρακτηριστικά του, τη στρατιωτική επέμβαση. Επίσης, οι ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης παρουσιάζονται όχι ως νομοτελειακή απόρροια του ιμπεριαλισμού, αλλά σαν μία πολιτική επιλογή των κρατών αυτών, του νεοφιλελευθερισμού κ.τ.λ. Η λογική της κατοχής και της εξάρτησης αθωώνει την ντόπια αστική τάξη ή στην καλύτερη περίπτωση καλλιεργεί την εντύπωση ότι μια άλλη διαχείριση μπορεί να γλιτώσει το λαό από τα μνημόνια και τα ληστρικά δάνεια. Κρύβει ότι ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα.

Είναι πέρα από σωστό ότι η άρνηση του Κόμματος να μπει σε αστική κυβέρνηση είναι παρακαταθήκη για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε επαναστατική κατεύθυνση. Η ζημιά από υποχώρηση στη στρατηγική μας θα εμπόδιζε την εκπλήρωση των καθηκόντων μας σε κάθε φάση, υποχώρησης ή ανάτασης και θα διαρκούσε για χρόνια. Επίσης, μία ενδεχόμενη συνεργασία του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γλίτωνε την εργατική τάξη και το λαό από τις αρνητικές εξελίξεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως θα έκανε το Κόμμα συνένοχο σε αυτές.

Απέναντι στην «ενότητα της αριστεράς» το ΚΚΕ προτάσσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα φτωχά μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, με τις γυναίκες και τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, πάνω στη βάση των ταξικών της συμφερόντων. Από το μισθό και το ωράριο μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης. Για τη διάσπαση της εργατικής τάξης ευθύνονται οι δυνάμεις που καλλιεργούν την ταξική συνεργασία και αποσπούν τον οικονομικό αγώνα από την πάλη για την εξουσία.

Είναι πολύ θετικό που βλέπουμε στο πρόγραμμα του ΚΚΕ τα καθήκοντα του Κόμματος σε επαναστατική και μη επαναστατική κατάσταση. Γίνεται πιο σαφής και πειστική η πολιτική μας έτσι και βοηθούμαστε και εμείς να καταλάβουμε το ρόλο μας. Είναι πολύ θετικό επίσης που αποσαφηνίζεται η Λαϊκή Συμμαχία και ως προς το χαρακτήρα και τη μορφή. Οι Θέσεις συνολικά βοηθάνε στα καθήκοντα που και οι ίδιες βάζουν: Οι αναλύσεις του Κόμματος, η πολιτική του, το πρόγραμμά του, η εμπειρία του, όλα αυτά είναι ικανά να πείθουν και να προωθήσουν την κομματική οικοδόμηση κύρια από την εργατική τάξη, στις μικρές ηλικίες και από τους χώρους στρατηγικής σημασίας, για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας στη γειτονιά και τους κλάδους. Τα καθήκοντα αυτά απαιτούν όμως και μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων.

Παράλληλα, αποδεικνύεται συνεχώς ότι δεν αρκεί ο επιμέρους αγώνας σε μια επιχείρηση για να προστατεύσει τους εργαζόμενους από την εργοδοτική επιθετικότητα. Χρειάζεται ο αγώνας των εργαζομένων μιας επιχείρησης να μην αντιμετωπίζεται απλά ως μια διένεξη μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας, αλλά ως πάλη μιας τάξης απέναντι σε άλλη και να γίνεται υπόθεση του κλάδου, της περιοχής, όλων των κλάδων σε όλη τη χώρα. Αλλά και αυτό απαιτεί, πέραν της ανώτερης συνδικαλιστικής δουλειάς από τα σωματεία, μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων. Την ίδια στιγμή η ταξική αλληλεγγύη στην πράξη θα καλλιεργεί τη συνείδηση ότι πρόκειται για πάλη μιας τάξης απέναντι σε άλλη.

Από την άλλη, η αποχή από τους αγώνες αναπόφευκτα οδηγεί στη λογική της ανάθεσης και στην ελπίδα για λύση από τα πάνω, για λύσεις στα πλαίσια του συστήματος, χωρίς σύγκρουση. Το ίδιο ισχύει και για τα κομματικά μέλη που απέχουν από τους αγώνες.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό που προτείνονται από την ΚΕ και θεωρώ ότι συμβάλλουν αποφασιστικά στην προώθηση της στρατηγικής μας στις σημερινές συνθήκες αλλά και γενικότερα.

Τι κοινό έχει το ΚΚΕ με αυτούς που «εκσυγχρονίστηκαν», ακολούθησαν συνειδητά τον «ευρωκομμουνισμό» και επιδίωξαν με κάθε μέσο τη «σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη» των Κομμουνιστικών Κομμάτων ανά τον κόσμο;;;

Τι κοινό έχει το ΚΚΕ με αυτούς που επίσημα διατυμπανίζουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν πως «ο Σοσιαλισμός που γνώρισαν οι λαοί κατά τον 20ό αιώνα (παρά τα λάθη και τις παρεκκλίσεις του) δεν ήταν ελεύθερος και δημοκρατικός»;;;

Τι κοινό έχει το ΚΚΕ με αυτούς που υποστήριζαν πως «το αδυνάτισμα του κεντρικού σχεδιασμού» και «η υποταγή των Σοσιαλιστικών καθεστώτων στους νόμους της αγοράς και της ελεύθερης οικονομίας (βλ. δημοκρατία και ελευθερία για το κεφάλαιο) θα καθιστούσε τα Κομμουνιστικά Κόμματα ικανά να ανακάμψουν και να ανταποκριθούν στα καθήκοντα της νέας εποχής»;;;

Τι κοινό έχει το ΚΚΕ με αυτούς που χαρακτήριζαν ως «γιγάντια προσπάθεια αναγέννησης του Σοσιαλισμού», ως «επανάσταση μέσα στην επανάσταση», την πολιτική της Περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ»;;;

Τι κοινό έχει το ΚΚΕ με αυτούς που ενώ τα Κομμουνιστικά Κόμματα εξουσίας υιοθέτησαν τον πόθο τους για «δημοκρατικές αλλαγές», έτρεξαν αργότερα πρώτοι και καλύτεροι να χειροκροτήσουν μαζί με τους αστούς και τα κόμματά τους τις ανατροπές των Σοσιαλιστικών καθεστώτων στις αρχές της δεκαετίας του '90;;;

Αυτοί δεν είναι που με χαρά και τόλμη «αναθεώρησαν», «μεταρρύθμισαν», «εμπλούτισαν» ή αποχαιρέτησαν μια και καλή τη θεωρία του Επιστημονικού Σοσιαλισμού, απαλλάχθηκαν από το «σφυροδρέπανο» και ανακήρυξαν πως τα κόμματά τους δεν είναι πια «μαρξιστικά - λενινιστικά», αλλά «δημοκρατικά και ελεύθερα»;;;

Αυτοί δεν είναι που με χαρά και τόλμη σε χαρακτήριζαν μια ζωή «δογματικό», «απαρχαιωμένο», «περιχαρακωμένο», «μοναχικό», «απομονωμένο», «κόμμα του 5%» κ.λπ;;;

Οταν τους βλέπεις να επικαλούνται τάχα το πρόγραμμα του Κόμματος και να κάνουν τις «επιθέσεις φιλίας» στο Κόμμα μην ξεχνάς! Τα μάτια σου 14! Ετσι ήταν και έτσι θα είναι ο οπορτουνισμός! Εδώ και χρόνια έχει διαλέξει στρατόπεδο. Εκ γεννησιμιού του, δουλεύει συνειδητά για να υψώσει εμπόδια μπροστά στην επικράτηση της Σοσιαλιστικής - Κομμουνιστικής επανάστασης, δουλεύει για να υπερασπιστεί την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να σπείρει τη μιζέρια, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία. Σήμερα, ο οπορτουνισμός με τη στήριξη της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας, επιχειρεί να στραπατσάρει, «να βάλει σε γύψο» την επαναστατική ωρίμανση της εργατικής λαϊκής συνείδησης. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλουν αδύναμο ΚΚΕ (ή ένα άλλο «ΚΚΕ»). Οι οπορτουνιστές θέλουν να καταστρέψουν την ιδέα της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας, την «πυξίδα» δηλαδή των εργατών, θέλουν να θολώσουν αυτό το φως, για να χάσουν οι εργάτες τη μοναδική προοπτική τους, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ενοχλεί τους αστούς και τον οπορτουνισμό το γεγονός ότι παρά την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης στις Σοσιαλιστικές - Κομμουνιστικές χώρες, παρά την προσωρινή υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η ιδέα του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού δεν πέθανε. Το ΚΚΕ, το Κόμμα της εργατικής τάξης, κρατάει τη φλόγα της Επανάστασης αναμμένη. Δίνει καθημερινούς αγώνες, μικρούς και μεγάλους, σε πολλά μέτωπα πάλης, χωρίς όμως να χάνει την προοπτική, ζυμώνοντας στη λαϊκή συνείδηση την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα της Σοσιαλιστικής - Κομμουνιστικής επανάστασης, του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι που ενοχλεί.

Οι Θέσεις και το Σχέδιο Προγράμματος της Κεντρικής Επιτροπής για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος αποτελούν ένα ενιαίο ξεκάθαρο κείμενο, το οποίο δεν επιτρέπει παρερμηνείες και διαφορετικές αναγνώσεις. Εκφράζουν την εξέλιξη και ωρίμανση της συλλογικής σκέψης του Κόμματος.

Ενσωματώνουν τις μακρόχρονες κι επίπονες θεωρητικές επεξεργασίες πάνω στη συσσωρευμένη εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την ιστορική πορεία του Κομμουνιστικού Κινήματος στον 20ό αιώνα αλλά και τη ζωντανή πραγματικότητα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Πατούν στέρεα πάνω στην πολύτιμη παρακαταθήκη της αποτύπωσης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα στο Πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το Κόμμα στο 15ο Συνέδριο. Η οριστική απαλλαγή του Κόμματος από τη λαθεμένη θεωρία των σταδίων στο 15ο Συνέδριο άνοιξε το δρόμο στις κατοπινές επεξεργασίες και στο σημερινό Σχέδιο Προγράμματος.

Οι Θέσεις συγκεντρώνουν την πολεμική των οπορτουνιστών, τους οποίους συνδράμει η γνωστή αντικομματική ιστοσελίδα. Τοποθετήσεις στον Προσυνεδριακό Διάλογο που εκφράζουν βαθιά και ριζική αντίθεση με τις Θέσεις και τις επεξεργασίες του Κόμματος, αντικειμενικά συναντιούνται με τους παραπάνω. Μάλιστα, αξιοποιούν τις περισσότερες φορές ταυτόσημη επιχειρηματολογία.

Η βασική μεθοδολογία που ακολουθείται από αυτούς στην αντιπαράθεση με τις Θέσεις είναι χαρακτηριστική. Αποδίδουν στον Λένιν τις δικές τους απόψεις παραθέτοντας ξεκομμένα αποσπάσματα από έργα του Λένιν, αποσιωπώντας όμως την εποχή και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν και διατυπώθηκαν. Διαπράττουν λαθροχειρία, αποδίδοντας στον Λένιν αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς (π.χ. 4ο Συνέδριο για τις «εργατικές κυβερνήσεις») και επεξεργασίες του Κομμουνιστικού Κινήματος που η ιστορική πράξη δεν τις επιβεβαίωσε πουθενά κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν να παρουσιάσουν τον Λένιν ως υπερασπιστή του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, των αστικοδημοκρατικών μέτρων ως συγκεκριμένων βημάτων προς το σοσιαλισμό, ακόμα και της απεργοσπασίας στο όνομα πάντα των «αναγκαίων συμβιβασμών». Με «επίκληση στην αυθεντία» του Λένιν, ξεδοντιασμένου όμως κι ευνουχισμένου από την ουσία της σκέψης του, θεωρούν μάταια ότι μπορούν οι ίδιοι να αποκτήσουν κύρος.

Αποδεικνύεται όμως ότι εκτός των άλλων οι φορείς αυτής της μεθόδου χαρακτηρίζονται και από στενοκέφαλο δογματισμό που προσεγγίζει τις θεολογικές συζητήσεις του Μεσαίωνα. Οσο κι αν επικαλούνται τον Λένιν, έχουν πλέον αποκοπεί πλήρως από αυτόν. Γιατί μαρξισμός - λενινισμός σημαίνει συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης με εργαλείο τον ιστορικό υλισμό και όχι αναζήτηση έτοιμων απαντήσεων από τη «βιβλιογραφία», πέρα κι έξω από τις συνθήκες και τον χρόνο που διατυπώθηκαν.

Ο ίδιος ο Λένιν χτύπησε αλύπητα αυτή τη λογική. Στη σύγκρουσή του με τους «θεματοφύλακες» του μαρξισμού της 2ης Διεθνούς, όπως ο Κάουτσκι, πολύ εύστοχα και με απαράμιλλη ειρωνεία παρατήρησε ότι πρέπει να είχαν ολόκληρα συρτάρια από ταξινομημένα τσιτάτα του Μαρξ στο μυαλό τους για κάθε περίπτωση. Αυτό δεν τους εμπόδισε βέβαια να συνταχθούν απροκάλυπτα με τις αστικές τάξεις των χωρών τους όταν ξέσπασε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το μόνο φάρμακο απέναντι σε αυτή τη μεθοδευμένη επίθεση είναι η ιδεολογική και πολιτική θωράκιση όλου του κομματικού δυναμικού και του περίγυρου. Στόχο πρέπει να αποτελεί η διαμόρφωση πολιτικού αισθητηρίου και κριτηρίων στη βάση του μαρξισμού - λενινισμού συλλογικά αλλά και ατομικά, έτσι ώστε η παραχάραξη της ιδεολογίας μας από τον οπορτουνισμό κάθε φυράματος να πέφτει στο κενό.

Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης βρίσκεται ο καθορισμός της θέσης της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Πολύ σωστά στις Θέσεις καθορίζεται ότι ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός - ιμπεριαλισμός. Το οικονομικό περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού είναι το μονοπώλιο. Στον ιμπεριαλισμό η κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην ολοένα και πιο πλατιά κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της φτάνει πλέον στο σημείο που πρέπει να λυθεί επαναστατικά.

Στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σήμερα συμμετέχουν ανισόμετρα όλες οι χώρες. Οσοι επικαλούνται τον Λένιν ενάντια στο Κόμμα «ξεχνούν» ότι από το 1916 δεν έχει αλλάξει το οικονομικό περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού, όμως η κοινωνική πραγματικότητα δεν έχει μείνει στάσιμη. Σήμερα δεν υπάρχουν αποικίες ή χώρες με φεουδαρχικά κατάλοιπα στην οικονομία. Ο καπιταλισμός κυριαρχεί σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ακόμα και στην πιο καθυστερημένη, όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις στην Αφρική. Η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη δημιουργεί ένα πλέγμα ανισότιμων αλληλεξαρτήσεων ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, έκφραση του οποίου είναι και οι επιμέρους εξαρτήσεις που εμφανίζει, πχ., η Ελλάδα. Οι τελευταίες δεν αναιρούν το γεγονός ότι πουθενά σήμερα δεν παρεμβάλλεται κάτι άλλο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Για παράδειγμα, από ορισμένους, ακόμα και καλοπροαίρετα, μπαίνει σε μορφή ερωτήματος η εξής άποψη: Η αποδέσμευση από την ΕΕ χωρίς την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας δεν θα βοηθήσει την πάλη της εργατικής τάξης; Πρόκειται για βαθιά λαθεμένη αντίληψη, αφού στην ουσία επαναφέρει ένα στάδιο πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση. Από μόνη της η αποδέσμευση από την ΕΕ δεν αποτελεί έξοδο από την ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τα μονοπώλια θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στην οικονομική ζωή της χώρας, ενώ πολύ σύντομα η ελληνική αστική τάξη θα προσανατολιστεί σε άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Ο καπιταλισμός στην Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται αντικειμενικά στο ιστορικό κατώφλι της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αλλωστε, η δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα ή σε ομάδα χωρών θεμελιώνεται ακριβώς πάνω στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού. Πρώτα από όλα η όξυνση της βασικής αντίθεσης στο εσωτερικό μιας χώρας σε συνδυασμό με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ενδέχεται να καταστήσει αυτή τη χώρα αδύναμο κρίκο. Ανοίγει έτσι ο δρόμος ώστε αυτή να αποσπαστεί επαναστατικά από τον ιμπεριαλισμό και να αρχίσει η σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Το επαναστατικό καθήκον της εργατικής τάξης κάθε χώρας βρίσκεται στην πάλη ενάντια πρώτα και κύρια στην αστική τάξη της. Από αυτό καθορίζεται και το καθήκον του Κομμουνιστικού Κόμματος: Συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό υπηρετεί ο στόχος δημιουργίας της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση όπως εκφράζεται στις Θέσεις.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αναδείξουμε ότι μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση σηματοδοτεί την έξοδο της χώρας από την ιμπεριαλιστική πυραμίδα, την αποδέσμευση από τον ιμπεριαλισμό και μπορεί να αποτελεί διέξοδο για την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα. Αυτό και μόνο αυτό είναι το ταξικό περιεχόμενο του πατριωτισμού από τη σκοπιά της εργατικής τάξης.