Η αστική τάξη επιτίθεται στο Κόμμα για να υπερασπιστεί την εξουσία της και αποσκοπεί είτε στην υπονόμευση της επαφής του ΚΚΕ με την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα, είτε στην οπορτουνιστική μετάλλαξή του. Σε κάθε περίπτωση, ο εκρηκτικός συνδυασμός, που θέλει να αποφύγει, είναι το δέσιμο του προλεταριάτου με τις ιδέες και τη θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. Σ' αυτή την επίθεση και ιδιαίτερα στο κομμάτι της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του ΚΚΕ, σημαντικό ρόλο παίζουν τα οπορτουνιστικά σχήματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δορυφόροι τους. Αυτοί από γεννησιμιού τους έχουν εγκαταλείψει την πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης και οι αντικαπιταλιστικοφανείς διακηρύξεις τους είναι μόνο για την εξαπάτηση των εργατών. Μπαίνουν ανάμεσα στην εργατική τάξη και την εξουσία της προβάλλοντας πλευρές της καπιταλιστικής διαχείρισης και ενδιάμεσα στάδια, τα οποία λειτουργούν υπέρ της διατήρησης της εξουσίας της αστικής τάξης. Δεν είναι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις όσο κι αν διακηρύσσουν το αντίθετο. Αξιοποιούνται από την αστική τάξη για τον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος, την ενσωμάτωσή του, την ήττα και διάλυσή του, αλλά και ως πίεση στο ΚΚΕ να εγκαταλείψει την πάλη για εξουσία, για το σοσιαλισμό, στο όνομα της ενότητας της «αριστεράς». Είναι χαρακτηριστικό ότι γι' αυτή την ενότητα της «αριστεράς» δεν δείχνουν ενδιαφέρον μόνο οι λεγόμενοι «αριστεροί», αλλά και η αστική τάξη. Με τα σχήματα αυτά όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να συνεργαστεί το ΚΚΕ, αλλά πρέπει να συγκρουστεί σκληρά μαζί τους αν είναι να περπατήσει η πολιτική του, η συγκέντρωση δυνάμεων για το σοσιαλισμό.

Αλλά και αν το ΚΚΕ συνεργαστεί (χωρίς να χάνεται το στοιχείο της διαπάλης) με άλλες δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν στην πορεία και να εκφράζουν ένα βαθμό συμφωνίας με την εργατική - λαϊκή εξουσία, οι μορφές συνεργασίας θα πρέπει να εξασφαλίζουν την πλήρη αυτοτέλεια του ΚΚΕ. Η αυτοτελής οργάνωση και παρέμβαση του ΚΚΕ είναι αναγκαία για την εργατική τάξη και το κίνημά της γιατί το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που εκφράζει με την πολιτική του γραμμή τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, στη βάση της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού.

Είδαμε επίσης με το ξέσπασμα της κρίσης να διαδίδονται αντιλήψεις περί κατοχής, χούντας και εξάρτησης της Ελλάδας από τη Γερμανία, το ΔΝΤ κ.τ.λ. Προβάλλουν ως στόχο του εργατικού - λαϊκού κινήματος την απεξάρτηση της Ελλάδας από τις ξένες δυνάμεις, το αντιμνημονιακό μέτωπο κ.τ.λ. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, η σημαντική εξαγωγή κεφαλαίων, το μοίρασμα του κόσμου και η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων δημιουργούν αναγκαστικά ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών στη βάση της δύναμης. Τέτοια είναι η φύση του ιμπεριαλισμού. Ο μοναδικός τρόπος μια χώρα να καταργήσει τις ανισότιμες αλληλεξαρτήσεις είναι να αποσπασθεί από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα, να καταργήσει δηλαδή τον καπιταλισμό και να κάνει σοσιαλισμό. Οι διακηρύξεις για κατάργηση των αλληλεξαρτήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού μπορούν μόνο να οδηγήσουν στην προσχώρηση της χώρας σε άλλο, απλά, ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Για παράδειγμα, ο Δελαστίκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει δάνειο από Ρωσία ή/και Κίνα αφού βγει η Ελλάδα από την ΕΕ και το ευρώ. Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού απορρίπτουν τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και απομονώνουν ένα από τα χαρακτηριστικά του, τη στρατιωτική επέμβαση. Επίσης, οι ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης παρουσιάζονται όχι ως νομοτελειακή απόρροια του ιμπεριαλισμού, αλλά σαν μία πολιτική επιλογή των κρατών αυτών, του νεοφιλελευθερισμού κ.τ.λ. Η λογική της κατοχής και της εξάρτησης αθωώνει την ντόπια αστική τάξη ή στην καλύτερη περίπτωση καλλιεργεί την εντύπωση ότι μια άλλη διαχείριση μπορεί να γλιτώσει το λαό από τα μνημόνια και τα ληστρικά δάνεια. Κρύβει ότι ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα.

Είναι πέρα από σωστό ότι η άρνηση του Κόμματος να μπει σε αστική κυβέρνηση είναι παρακαταθήκη για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος σε επαναστατική κατεύθυνση. Η ζημιά από υποχώρηση στη στρατηγική μας θα εμπόδιζε την εκπλήρωση των καθηκόντων μας σε κάθε φάση, υποχώρησης ή ανάτασης και θα διαρκούσε για χρόνια. Επίσης, μία ενδεχόμενη συνεργασία του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γλίτωνε την εργατική τάξη και το λαό από τις αρνητικές εξελίξεις σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως θα έκανε το Κόμμα συνένοχο σε αυτές.

Απέναντι στην «ενότητα της αριστεράς» το ΚΚΕ προτάσσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα φτωχά μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, με τις γυναίκες και τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, πάνω στη βάση των ταξικών της συμφερόντων. Από το μισθό και το ωράριο μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης. Για τη διάσπαση της εργατικής τάξης ευθύνονται οι δυνάμεις που καλλιεργούν την ταξική συνεργασία και αποσπούν τον οικονομικό αγώνα από την πάλη για την εξουσία.

Είναι πολύ θετικό που βλέπουμε στο πρόγραμμα του ΚΚΕ τα καθήκοντα του Κόμματος σε επαναστατική και μη επαναστατική κατάσταση. Γίνεται πιο σαφής και πειστική η πολιτική μας έτσι και βοηθούμαστε και εμείς να καταλάβουμε το ρόλο μας. Είναι πολύ θετικό επίσης που αποσαφηνίζεται η Λαϊκή Συμμαχία και ως προς το χαρακτήρα και τη μορφή. Οι Θέσεις συνολικά βοηθάνε στα καθήκοντα που και οι ίδιες βάζουν: Οι αναλύσεις του Κόμματος, η πολιτική του, το πρόγραμμά του, η εμπειρία του, όλα αυτά είναι ικανά να πείθουν και να προωθήσουν την κομματική οικοδόμηση κύρια από την εργατική τάξη, στις μικρές ηλικίες και από τους χώρους στρατηγικής σημασίας, για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας στη γειτονιά και τους κλάδους. Τα καθήκοντα αυτά απαιτούν όμως και μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων.

Παράλληλα, αποδεικνύεται συνεχώς ότι δεν αρκεί ο επιμέρους αγώνας σε μια επιχείρηση για να προστατεύσει τους εργαζόμενους από την εργοδοτική επιθετικότητα. Χρειάζεται ο αγώνας των εργαζομένων μιας επιχείρησης να μην αντιμετωπίζεται απλά ως μια διένεξη μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας, αλλά ως πάλη μιας τάξης απέναντι σε άλλη και να γίνεται υπόθεση του κλάδου, της περιοχής, όλων των κλάδων σε όλη τη χώρα. Αλλά και αυτό απαιτεί, πέραν της ανώτερης συνδικαλιστικής δουλειάς από τα σωματεία, μεγαλύτερη πολιτικοποίηση των αγώνων. Την ίδια στιγμή η ταξική αλληλεγγύη στην πράξη θα καλλιεργεί τη συνείδηση ότι πρόκειται για πάλη μιας τάξης απέναντι σε άλλη.

Από την άλλη, η αποχή από τους αγώνες αναπόφευκτα οδηγεί στη λογική της ανάθεσης και στην ελπίδα για λύση από τα πάνω, για λύσεις στα πλαίσια του συστήματος, χωρίς σύγκρουση. Το ίδιο ισχύει και για τα κομματικά μέλη που απέχουν από τους αγώνες.

Συμφωνώ με τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό που προτείνονται από την ΚΕ και θεωρώ ότι συμβάλλουν αποφασιστικά στην προώθηση της στρατηγικής μας στις σημερινές συνθήκες αλλά και γενικότερα.