Συμφωνώ στη βασική διαπίστωση στις θέσεις ότι «το ΚΚΕ παραμένει πίσω από τις αυξανόμενες ανάγκες και σύνθετες απαιτήσεις που προκύπτουν από το συσχετισμό δυνάμεων, τις απαιτήσεις και τους κινδύνους - δυνατότητες που περικλείει η φάση της κρίσης». Κομβικό σημείο της αυτοκριτικής της ΚΕ είναι η θέση ότι: «η επιβεβαίωση της ορθότητας της στρατηγικής του ΚΚΕ διαμόρφωσε ένα πνεύμα εφησυχασμού από τα πάνω προς τα κάτω...». Το Κόμμα περίμενε να εισπράξει στις εκλογές τον Μάη του 2012 τη δυσαρέσκεια του λαού λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο. Πριν κυριαρχούσε η συνθηματολογία, το «σνομπάρισμα» των όποιων λαϊκών ξεσπασμάτων δημιούργησε η πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κρίση. Βεβαίως, έχει σημασία το ποιες δυνάμεις είναι επικεφαλείς και επηρεάζουν την κίνηση των μαζών (Θ.25), όμως οι μάζες δε θα περιμένουν ποτέ εμείς θα είμαστε έτοιμοι και ικανοί να καθοδηγήσουμε την εργατική τάξη σε σύγκρουση με τα μονοπώλια για τη λαϊκή εξουσία. Στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και των «πλατειών» έπρεπε έγκαιρα, με σχέδιο και προσοχή να παρέμβουμε ώστε να εμποδίσουμε το κτύπημα του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ. Η οργανωμένη υποχώρηση στο Σύνταγμα μέτρησε στο λαό ως υποχώρηση, ως επίδειξη δύναμης και όχι ως αποτελεσματική αντεπίθεση. Θυμίζω εδώ το θετικό αντίκτυπο που είχε η δράση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία όπου οδηγηθήκαν οι Νατοϊκές δυνάμεις στη λαχαναγορά. Χρειάζονται και σήμερα δράσεις όπως η ανάρτηση πάνω στην Ακρόπολη για να αναθαρρήσει ο λαός, με διεθνή απήχηση. Βεβαίως, το κύριο βάρος να πέσει στην οικοδόμηση, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία, όμως χρειάζονται και τέτοιες ενέργειες για να έχεις αποτελέσματα που θα προωθήσουν τη στρατηγική σου. Φαίνεται ότι πρέπει να μελετάμε πληρέστερα τη δράση του «πολυπλόκαμου αντιπάλου» αλλά και την ηρωική πείρα του ΚΚΕ που λαός μας θέλει να τα καταφέρνει στα δύσκολα. Φαίνεται ότι χρειάζεται να μελετήσουμε καλύτερα τα χαρακτηριστικά της συνείδησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας σήμερα, των λαϊκών στρωμάτων, όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία 30-40 χρόνια. Η λαϊκή πείρα και η ουσιαστική επαφή των στελεχών με τις ΚΟΒ και το λαό έχει να μας διδάξει πολλά. Σας μεταφέρω τι μου είπε ένας φίλος του κόμματος μετά το αρνητικό αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών. [Ηλία, το τσινιάρικο άλογο πρώτα το ημερεύεις και μετά το καβαλάς». Πρόλαβα να του πω «Εμείς δεν θέλουμε να καβαλήσουμε...». Φεύγοντας βιαστικά μου είπε «Σκέψου το!». Μήπως αγριεύουμε τον κόσμο;

Σχετικά με την εκτίμηση της απόδοσης της ΚΕ έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1) Στη θέση 53 διατυπώνεται ότι η ΚΕ πέτυχε να μη κάνει το θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας. Ομως αυτό είναι λυμένο από το Συνέδριο και από τις εκτιμήσεις που έχει κάνει το κόμμα. Υπήρξε άλλη σκέψη; Επειδή η πίεση για την «ενότητα της αριστεράς», ασκείτο και πριν το ξέσπασμα της κρίσης, νομίζω ότι έπρεπε να τα είχαμε προλάβει να μη χαρίσουμε την «αριστερά» στον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι πρέπει να ληφθούν σοβαρές πρωτοβουλίες σ' αυτή την κατεύθυνση σύντομα, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όλο και πιο καθαρά αποκαλύπτεται ότι είναι κόμμα αστικής διαχείρισης, και καλώς ξεσκεπάζεται!

2) Οσον αφορά τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, έχουμε κι εμείς ευθύνες. Οι οργανώσεις βγαίνουν με σπουδή στο λαό κυρίως στις εκλογές και μάλιστα ισοπεδωτικά ώστε δύσκολα ξεχωρίζεις αν έχουμε τοπικές - εθνικές - ευρωεκλογές. Πώς θα πετύχουμε συσπειρώσεις, να προωθηθεί η λαϊκή συμμαχία, με συνθήματα και γενικολογίες; Ειδικά στις τοπικές εκλογές η ένδεια συγκεκριμένων επεξεργασιών για τοπικά - λαϊκά ζητήματα και η προχειρότητα της τελευταίας στιγμής, λειτουργεί αρνητικά ακόμα και σε οπαδούς. Σημαντικές επεξεργασίες και προτάσεις του κόμματος για τις λαϊκές ανάγκες δε γίνονται υπόθεση των ΚΟΒ, των φιλών και οπαδών των σωματείων, των λαϊκών επιτροπών, με δική μας ευθύνη, των καθοδηγητικών οργάνων. Χρειάζεται να ενισχυθεί η ουσιαστική πρακτική βοήθεια στις ΚΟΒ. Οι προτάσεις μας για τους μετανάστες, το περιβάλλον, τους ανέργους ,τα χρέη, τα φάρμακα, τους φόρους, τα νέα ζευγάρια, το ρόλο των ΜΚΟ κ.λπ. δε γίνεται υπόθεση των ΚΟΒ. Χρειάζεται προσανατολισμός στις ΚΟΒ ώστε να ανταποκρίνονται με επάρκεια στο χώρο ευθύνης τους. Εδώ μετράει ο ρόλος των στελεχών και των οργάνων.

3) Σοβαρή είναι η αδυναμία μας να αξιοποιήσουμε και να διατάξουμε αποτελεσματικά τις δυνάμεις και τα στελέχη μας με βάση τις ικανότητες, την πείρα, τη γνώση του χώρου, τη συνέπεια. Το βάρος πρέπει να δοθεί στα εργατικά στελέχη με αναδιάταξη των κοινοβουλευτικών. Ισοβιότητα και νεποτισμός δημιουργούν αρνητικούς συνειρμούς παρά τις καλές προθέσεις. Να αξιοποιηθούν εκεί που χρειάζονται, δεν κάνουμε όλοι για όλα. Στο καταστατικό προτείνεται να μπορεί να εκλεγεί μέλος της ΚΕ με 7 χρόνια κομματική ηλικία και στις τομεακές - περιφερειακές με 2 και 5 αντίστοιχα. Χρειάζονται τουλάχιστον 12,5 και 7 αντίστοιχα.

4) Μια ακόμα επισήμανση: Δε χρειάζεται να αναλωθούμε στα όργανα, στις ΚΟΒ, στον Τύπο γιατί «λαϊκή συμμαχία» και όχι «μέτωπο» κ.λπ. Ας μη βυζαντινολογούμε, δημιουργούμε συγχύσεις, εξάλλου αυτούς τους όρους τους έχουμε χρησιμοποιήσει και παλιότερα. Το κύριο είναι η άρνηση των σταδίων και η ενδυνάμωση του Κόμματος και της ΚΝΕ, η ενίσχυση των ΚΟΒ στη πράξη, να ισχύσουν τα κριτήρια για στελέχη ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ. Να φέρουμε σε αντιστοίχιση τις αντικειμενικές με τις υποκειμενικές συνθήκες που υστερούμε, να λάβουμε υπόψη την ιστορία μας, τα συμπεράσματα από τις παρεκκλίσεις και τις ανατροπές, το τι περιμένει ο λαός απ' το κόμμα μας. Με πίστη στον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ να προχωρήσουμε όλοι μαζί πιο αποφασιστικά. Οι αντίπαλοι ας κάνουν τη δουλεία τους κι εμείς τη δική μας!

Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Ας τον δώσουμε απλά να γίνει υπόθεση του λαού, ας πούμε όλη την αλήθεια για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα. Θα μπει σύντομα στην ημερήσια διάταξη του κινήματος. Καλά κάνουμε και προετοιμαζόμαστε.

Καλή Επιτυχία στο 19ο Συνέδριο.

Συνέρχεται το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας με στόχο τη σύνταξη νέου Προγράμματος και Καταστατικού. Προηγήθηκε μία περίοδος ασάφειας και ανικανότητας ιδεολογικής παρέμβασης σε οποιοδήποτε θέμα απασχολούσε το λαό, καθώς προγευόμασταν τις αλλαγές. Ταλαντευόμασταν ανήμποροι να προβάλουμε θέση. Ψευτοδιλήμματα το ευρώ, η ΕΕ και η αποδέσμευση, το μνημόνιο και οι κατακτήσεις που χάνονταν, η εθνική ανεξαρτησία και η εξαρτημένη Ελλάδα, ο φασισμός και οι δημοκρατικές ελευθερίες, το χρέος και η άρνηση πληρωμής του. Το χρέος αρχικά θα κρινόταν στη λαϊκή εξουσία, αφού η μονομερής διαγραφή εκτμήθηκε ενσωματώσιμη, το δημοψήφισμα θεωρήθηκε παγίδα ώστε να τσουβαλιαστούμε με το υποτιθέμενο όχι του Σαμαρά (άμεση διάψευση).

Το σκιάχτρο των σταδίων οδήγησε στην ιδεολογικοπολιτική παράλυση. Βάλλεται ευθέως ο πυρήνας του Προγράμματος, η μαρξιστικολενινιστική ανάλυση. Ο λαός δέχεται το απειλητικό σύνθημα από όλους τους μηχανισμούς του συστήματος «ή μνημόνιο ή δραχμή», η υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων παραβλέπεται ως «αθώωσή τους», ενώ εκφράζει την εξάρτηση της κρατικομονοπωλιακής Ελλάδας και η αποτίναξή της συνδέεται αδιάρρηκτα με την αποδέσμευση και τις εθνικοποιήσεις βασικών συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Σήμερα αυτή η καθοριστική θέση του Προγράμματος φαντάζει διαχείριση, όπως και το κριτήριο για τα συμμαχίες, η συνεκτική ΑΑΔ γραμμή πάλης. Κανένα στοίχημα με την ιστορία και κανένας αφ' υψηλού θεωρητικός εκβιασμός του λαού (ή μνημόνιο ή σοσιαλισμός) δεν είχε θέση εδώ. Η γραμμή της κυρίαρχης τάξης θα οδηγούνταν στα βράχια με την εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης και τη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγικής βάσης, όπως και έγινε. Ενας πόλεμος, χωρίς το υποτιθέμενο λάθος των γραμμάτων του Ζαχαριάδη, είναι απαραίτητος για να κρατήσουμε τα φανταστικά όπλα παρά πόδα: «Περνούμε από το γενικό ή θεωρητικό μέρος του Προγράμματος στο Πρόγραμμα-μίνιμουμ.

Εδώ συναντούμε αμέσως μία «πολύ ριζοσπαστική», φαινομενικά και πολύ αστήρικτη πρόταση των συντρόφων Ν. Μπουχάριν και Β. Σμιρνόφ να εξοστρακιστεί εντελώς το πρόγραμμα-μίνιμουμ. Ο χωρισμός, λένε, σε πρόγραμμα-μάξιμουμ και πρόγραμμα-μίνιμουμ «έχει παλιώσει», τι μας χρειάζεται εφόσον πρόκειται για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Δε χρειάζεται κανένα πρόγραμμα-μίνιμουμ, αλλά ένα άμεσο πρόγραμμα μεταβατικών μέτρων προς το σοσιαλισμό... Δε θέλουμε «να ζητήσουμε τίποτα "από την αστική τάξη", αλλά να δημιουργούμε οι ίδιοι, δε θέλουμε να ασχολούμαστε με μικροπράγματα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος. Αυτό θα ήταν κούφιος κομπασμός, γιατί πρώτα πρέπει να κατάκτήσουμε την εξουσία, ενώ εμείς δεν την κατακτήσαμε ακόμη.» (Λένιν, «Απαντα», τόμος 13) και συνεχίζει για την αναγκαιότητα τέτοιου προγράμματος και μετά τη νίκη, μέχρι να διασφαλιστεί η νέα εξουσία.

Η διάκριση της μενσεβίκικης και της μπολσεβίκης έννοιας του σταθμού, συνειδητά αποκρύπτεται : «Οι Γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα από όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής εξέλιξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό... Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές, γιατί φαντάζονται πως, μια που αυτοί θέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η δουλειά πάει πρίμα και πως, αν "αρχίσει" αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία περάσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο "θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός". Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές. Τι παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!» (Λένιν από Ενγκελς, «Αριστερισμός»).

«Για τον ιμπεριαλισμό είναι χαρακτηριστική η τάση ακριβώς για προσαρτήσεις όχι μόνο αγροτικών περιοχών (ισχυρισμός Κάουτσκι), αλλά ακόμη και των πιο βιομηχανικών. Δεύτερο, το ουσιαστικό για τον ιμπεριαλισμό είναι ο ανταγωνισμός μερικών μεγάλων Δυνάμεων που τείνουν προς την ηγεμονία, δηλ. προς το άρπαγμα εδαφών όχι τόσο άμεσα για τον εαυτό τους, όσο για την εξασθένιση του αντιπάλου και την υπόσκαψη της ηγεμονίας του... Χαρακτηριστικές γι' αυτήν την εποχή δεν είναι μόνο οι δυο βασικές ομάδες χωρών: οι χώρες που κατέχουν αποικίες και οι αποικιακές χώρες, αλλά και οι ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών που πολιτικά, τυπικά είναι ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης» («Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»).

Ο Λένιν δεν ξεγλίστρησε από την πραγματικότητα με κάποιον ευφάνταστο όρο, όπως «ανισότιμη αλληλοπροσάρτηση» για το αποικιοκρατικό Βέλγιο, που παρουσίασε ως γερμανική προσάρτηση. «Αυτοδιάθεση των εθνών ονομάζεται η πολιτική ανεξαρτησία τους. Ο ιμπεριαλισμός τείνει να την παραβιάσει, γιατί σε συνθήκες πολιτικής προσάρτησης η οικονομική προσάρτηση είναι συχνά βολικότερη, φτηνότερη (είναι ευκολότερο να εξαγοράσει κανείς τους υπαλλήλους, να πετύχει εκχωρήσεις, να περάσει έναν ευνοϊκό νόμο κτλ), ευκολότερη, ησυχότερη - έτσι ακριβώς όπως ο ιμπεριαλισμός τείνει να αντικαταστήσει τη δημοκρατία γενικά με την ολιγαρχία» (Λένιν, «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού»).

Καταλήγουμε σε ένα μεταμοντέρνο κατασκεύασμα εκτός τόπου (εθνικές ιδιαιτερότητες) και χρόνου (ασαφής (υπερ)ιμπεριαλισμός). « Ολα τα έθνη θα φτάσουν στο σοσιαλισμό, αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά δε θα φτάσουν όλα εντελώς με τον ίδιο τρόπο, το καθένα θα εισάγει μια ιδιομορφία στη μια ή στην άλλη μορφή δημοκρατίας, στη μια ή στην άλλη ποικιλομορφία της δικτατορίας του προλεταριάτου, στον ένα ή στον άλλο ρυθμό των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών...» (στο ίδιο).

Δεν αναφερόμαστε στο διάστημα ανάμεσα στην εκδήλωση επαναστατικής κατάστασης και την έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας, ούτε στη διαδικασία ως τέτοια, απλά ως άθροισμα διαταγμάτων. «Είναι σαν να πρόκειται να συνταχθεί από το ένα μέρος ένας στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού», και από το άλλο, ένας άλλος στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού», κι αυτό φαντάζονται ότι θα είναι κοινωνική επανάσταση!.. Οποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση δε θα την δει ποτέ του.» (Λένιν, «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση»).

Τα υπαρκτά ζητήματα που μπορούν να πυροδοτήσουν τη ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, ωριμάζοντας τον υποκειμενικό παράγοντα, εξοβελίστηκαν, οπότε διυλίζουμε τον κώνωπα οικοδομώντας ιδεατά στρουμφοχωριά. Ταυτόχρονα, είμαστε «καταδικασμένοι» να επικαλούμαστε το πρόσφατο παρελθόν, παρ΄ότι οι «νέες» αναλύσεις θα κατέτασσαν το Μάαστριχτ στα ψευτοδιλήμματα και από τα ερείπια της Γιουγκοσλαβίας θα έπρεπε να ξεθάψουμε κάποια αλληλεξάρτηση, λιγάκι «ανισότιμη».

«Το ζήτημα δεν είνε να ξέρεις ανακατωτά κι απέξω το Μαρξ και το Λένιν. Αυτό μπορεί να το κάνει κι ο πρώτος ηλίθιος αριθμομνήμων. Το ζήτημα είνε να κάνεις ζωντανή, δημιουργική, λαϊκή πολιτική» (Ν. Ζαχαριάδης, «Τα δύο βασικά προβλήματα»). Εμείς αποτύχαμε και στα δύο, υποδυόμενοι το πρώτο, ότι ενεργούμε «κατά τας γραφάς». Τώρα επισημοποιούμε τη διάσταση με την πραγματικότητα, την ιστορία και την κοσμοθεωρία μας.

Η οικονομική καπιταλιστική κρίση που αγγίζει μέρα με τη μέρα την ζωή της εργατικής τάξης και της νεολαίας διογκώνει όλο και περισσότερο τον λεγόμενο «ανταγωνισμό» μέσα στον ελληνικό και παγκόσμιο πολιτισμό.

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση αποτέλεσε ισχυρό όπλο για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι διάφορες εταιρείες παραγωγής οπτικοακουστικών μέσων.

Η προωθούμενη υποκουλτούρα και ο αντικομμουνισμός που προβάλλεται σε καθημερινή βάση από τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές συμβάλλουν καθημερινά στην καθήλωση του πνεύματος και στη συντηρητικοποίηση της σκέψης της εργατικής τάξης και της νεολαίας απέναντι στα πραγματικά καθημερινά προβλήματα, όπως είναι η ανεργία, το Ασφαλιστικό, η Υγεία και η Παιδεία.

Κάθε μορφή πολιτισμού σήμερα - πέρα από τις διάφορες συναισθηματικές ανάγκες του καλλιτέχνη για τον έρωτα - πρέπει να αφουγκράζεται και την εκμετάλλευση την οποία ζει καθημερινά η εργατική τάξη και η νεολαία.

Πίσω από τη βιτρίνα των δέκα γνωστών καλλιτεχνών, των προβεβλημένων τηλεστάρ και μάνατζερ υπάρχουν εκατοντάδες εργαζόμενοι στο χώρο της μουσικής, των τηλεοπτικών συνεργείων και των χώρων ψυχαγωγίας, όπου εφαρμόζεται καθημερινά ο μεσαίωνας των εργασιακών σχέσεων. Εχουν εφαρμοστεί εδώ και καιρό στο χώρο των εργαζομένων στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία τα μέτρα που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλη την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.

Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι οι εκάστοτε υπουργοί Πολιτισμού της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ έβλεπαν και βλέπουν το χώρο του πολιτισμού μέσα από το πρίσμα των αγορών και της καπιταλιστικής οικονομίας.

Ο Λαϊκός πολιτισμός που εμείς παλεύουμε δεν έχει καμιά απολύτως σχέση ούτε με τα Μέγαρα Μουσικής της αστικής κουλτούρας, ούτε με την Εθνική Λυρική Σκηνή του ιδρύματος Νιάρχου, ούτε με τις χορηγίες και τις φιλανθρωπίες των εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου, που εμφανίζονται ως μεγάλοι ευεργέτες - με το αζημίωτο βέβαια της φορολογικής απαλλαγής.

Λαϊκός πολιτισμός στην πράξη εφαρμόστηκε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, στις πλατείες των χωριών και στα χωριά της απελευθερωμένης από τον ΕΛΑΣ Ελλάδας.

Ας θυμηθούμε το Λαϊκό θέατρο του Γιώργου Κοτζιούλα, τους δεκάδες ηθοποιούς - Λαϊκούς αγωνιστές, όπως τον Μάνο Κατράκη και τον Αιμίλιο Βεάκη, που αγωνίστηκαν και πολέμησαν μέσα από το έπος της Εθνικής Αντίστασης, για ένα καλύτερο αύριο στο χώρο του πολιτισμού και του εργαζόμενου λαού μας.

Αλλά και στο χώρο του πολιτισμού και στην καλλιτεχνική δραστηριότητα εδώ και πάρα πολλά χρόνια βιώνουν στο πετσί τους τις πιο ακραίες μορφές καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο χώρο αυτό εφαρμόζονται οι ελαστικές μορφές εργασίας, τα εξοντωτικά ωράρια, οι ελάχιστες αμοιβές έξω από κάθε κλαδική και συλλογική σύμβαση.

Μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα ο πολιτισμός - και όχι μόνο - γίνεται εμπόρευμα στα χέρια των σπονσόρων, των εταιρειών και των μεγαλοχορηγών που το μόνο τους μέλημα είναι η αύξηση των κερδών τους εκμεταλλευόμενοι τον κάθε καλλιτέχνη. Ο πολιτισμός είναι δικαίωμα όλου του λαού και μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για τους αγώνες του εργατικού κινήματος και αυτόν πρέπει να έχει σαν όπλο η νεολαία απέναντι στην υποκουλτούρα του καπιταλιστικού πολιτισμού και των ναρκωτικών.

Να μην ξεχνάμε ότι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών παγκόσμια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο λαϊκό - εργατικό κίνημα με το στίχο τους, τη μουσική τους και τα έργα τους.

Η εργατική τάξη, τα σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, οι Λαϊκές Επιτροπές και οι μαζικοί φορείς να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα σοβαρά και να δώσουν βάρος στο θέμα του πολιτισμού και της ερασιτεχνικής δημιουργίας μέσα από τις εκδηλώσεις τους και απαιτώντας μέσα από τους ταξικούς αγώνες αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού για τον πολιτισμό στο 2%.

Τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, οι ταξικές απεργίες και διάφορες άλλες εκδηλώσεις του Κόμματος - όπου κρίνει το Κόμμα ότι μπορεί να είναι δυνατό αυτό - να έχουν καλλιτεχνική δημιουργία έτσι ώστε να αναδειχθούν νέοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες οι οποίοι θα έχουν την τιμή να παρουσιάσουν τέχνη που θα αναδεικνύει την εργατική τάξη και τους στόχους της μπροστά στην ίδια την εργατική τάξη. Μην ξεχνάμε ότι μέσω της εργατικής τάξης και της νεολαίας αναδείχθηκαν πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες που ακόμα και σήμερα είναι γνωστοί.

Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στον οπτικοακουστικό τομέα (ηχολήπτες, φωτιστές, φροντιστές σκηνής). Βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα για τον κάθε καλλιτέχνη (μουσικό, ηθοποιό, ζωγράφο).

Πολλοί μουσικοί είναι εκτεθειμένοι σε άσχημες συνθήκες εργασίας, π.χ. κάπνα, ηχορύπανση ενώ κάποιος μουσικός πνευστών οργάνων είναι ευαίσθητος σε ασθένεια όπως πνευμονία, κάτι που μπορεί να αποβεί και μοιραίο για τη ζωή του.

Η ανάγκη για δυνατό συνδικαλισμό που στόχο θα έχει τη λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία γεννιέται καθημερινά σε όλους τους κλάδους των επαγγελμάτων.

Εχουμε παραδείγματα εκατοντάδων καλλιτεχνών να δουλεύουν ανασφάλιστοι ακόμα και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως είναι η Τοπική Διοίκηση, κάτι που είναι ανεπίτρεπτο για το χώρο του πολιτισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Φωτεινά παραδείγματα έχουμε πολλά, όπου υπάρχει σωματείο ταξικό και όχι εργοδοτικό και την πλειοψηφία την κατέχει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο έχουν υπάρξει και μεγάλες κατακτήσεις, με μεγάλη παρακαταθήκη τους εργάτες χαλυβουργούς και τον 9μηνο αγώνα που δώσανε χωρίς να λυγίσουν στην τρομοκρατία και στις απειλές του αστικού κράτους.

Η ταξική πάλη πρέπει να δυναμώσει και αντεπιτεθεί στον κλάδο των μουσικών και γενικά των καλλιτεχνών.

Ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος με τη βοήθεια όλης της εργατικής τάξης να γίνει πρωτοπόρο σωματείο όσον αφορά την πάλη στο χώρο του λαϊκού πολιτισμού και των εργασιακών σχέσεων των μουσικών. Η επιτροπή ανέργων μουσικών να συσπειρώσει τους άνεργους μουσικούς και να κάνει καταγραφή των ανέργων μουσικών ανά περιοχή με σκοπό την αλληλεγγύη και τον ταξικό αγώνα.

Να καταφέρει να φτιάξει ταξικά παραρτήματα ανά περιφέρειες στα οποία οι μουσικοί θα δουλεύουν συνδικαλιστικά και το σωματείο να γίνει ο καρπός ενός αγώνα που θα περάσει στην αντεπίθεση και θα διασφαλίζει την εργασία των μουσικών όπου καθημερινά θα παλεύει για νέες κατακτήσεις στον κλάδο μας.

Οι ανάγκες μας σήμερα έχουν αυξηθεί, και ξέρουμε πολύ καλά ότι για την καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν ευθύνεται ο λαός, αλλά η υπερσυσσώρευση κερδών του μεγάλου κεφαλαίου και η πολιτική των χαρατσιών και ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Αύξηση επιδοτήσεων από το υπουργείο Πολιτισμού για θέματα που αφορούν ερασιτέχνες μουσικούς, ηθοποιούς, ζωγράφους και οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση μουσικής και δραματικής τέχνης.

Δωρεάν εκπαίδευση και αναγνώριση όλων των σύγχρονων μουσικών οργάνων (ντραμς, ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικό μπάσο κ.λπ.).

Διαβάζοντας το Πρόγραμμα του Κόμματος κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι το πιο συγκεκριμένο πρόγραμμα για την επανάσταση και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στη χώρα μας.

Από τη δεκαετία του '90, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, βιώσαμε όλοι την ήττα του οράματος που μας κράταγε όρθιους, πολλοί προσπάθησαν να επιβιώσουν σ' αυτό το σύστημα, πολλές φορές νομίζοντας ότι δίνει και ευκαιρίες (ιδέες όπως ο άξιος και εργατικός επιβραβεύεται), μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ήταν μαχητικοί στο κίνημα αποσύρθηκαν και κλείστηκαν σπίτι τους.

Μετά την κρίση του συστήματος που ξέσπασε έπεσαν οι μάσκες του συστήματος, φάνηκε το πραγματικό του πρόσωπο. Μεγάλη μερίδα του λαού το βιώνει ως ένα φαινόμενο που πρέπει να το υποστεί γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι πώς αυτός ο λαός θα αποκτήσει ξανά όραμα να πειστεί για τη λύση.

Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι πρώην συντρόφων που είχαν αποσυρθεί από το κίνημα, έχοντας πικρίες με το Κόμμα νιώθοντας προδομένοι από την ιδεολογία τους, που σταδιακά ενεργοποιούνται ξανά δίπλα στο Κόμμα, συμμετέχοντας στο κίνημα που έχει αναπτυχθεί από την εκδήλωση της κρίσης.

Παρά τα όποια προβλήματα επιβίωσης αντιμετωπίζει ο καθένας καθημερινά, κάποιοι βρίσκουν το κουράγιο να βγουν μπροστά, δίπλα στο Κόμμα. Αυτό το κομμάτι των ανθρώπων πρέπει να αξιοποιηθεί από τα μέλη του Κόμματος, στην προπαγάνδιση του Προγράμματος.

Τα μέλη του Κόμματος, μαζί με τους οπαδούς, δεν πρέπει να έχουν αναστολές στο να δείξουν στο λαό τη λύση, που τώρα αρχίζει να φαίνεται ότι είναι και η μοναδική διέξοδος από την κρίση.

Να ξεσκεπάζουμε καθημερινά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που δεν αρκούνται μόνο στην καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, στην οικονομική εξαθλίωση του λαού μας, αλλά προκειμένου να διασωθούν δεν έχουν σε τίποτα να μας ρίξουν σ' έναν πόλεμο.

Να μη φοβόμαστε να μιλάμε ανοιχτά για την επανάσταση, για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Υπάρχει σε μεγάλη μερίδα του λαού ο φόβος ότι στο σοσιαλισμό θα χάσει το σπιτάκι του ή το χωραφάκι που κληρονόμησε.

Να τονίσουμε ότι μιλάμε για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, εξηγώντας τι σημαίνει αυτό. Για να στηθεί η λαϊκή συμμαχία πρέπει να εξειδικευτεί το Πρόγραμμα όσον αφορά τους αγρότες - και τους αυτοαπασχολούμενους, βοηθώντας έτσι τους συντρόφους που δραστηριοποιούνται σ' αυτούς τους χώρους. Είναι πιστεύω δυο χώροι που ο λόγος μας έχει πρόβλημα να πείσει.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι την επανάσταση θα την κάνει μια καλά οργανωμένη πρωτοπορία με την καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Αυτό που είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας να είναι μαζί μας, να μη στέκεται ενάντια.

Να μη χαρίσουμε κανέναν στο απέναντι στρατόπεδο.

Ο καθένας μας στο περιβάλλον του, στο χώρο δουλειάς του, να βάλει πλάτη για να ξαναδώσουμε ελπίδα και όραμα σ' αυτό το λαό.