Θα βάλουμε σε μια κατσαρόλα το κουνουπίδι σε μικρά μπουκετάκια με το νερό και το κρεμμυδάκι, κομμένο σε φέτες, τα σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσουν και έπειτα τα πολτοποιούμε. Ζεσταίνουμε σε μια κατσαρόλα το βούτυρο και ρίχνουμε το αλεύρι. Το ανακατεύουμε για δυο λεπτά και προσθέτουμε τον πουρέ από το κουνουπίδι (θα το έχουμε ήδη έτοιμο) και το ζωμό της κότας. Θα σιγοβράσουμε τη σούπα για λίγο. Θα τη βγάλουμε από τη φωτιά και θα προσθέσουμε αλάτι, πάπρικα και την κρέμα γάλακτος. Θα την ξαναζεστάνουμε χωρίς να την αφήσουμε να πάρει βράση. Και έπειτα τη σερβίρουμε σε σουπιέρα ή σε ατομικά πιάτα. Αντε, και καλή μας όρεξη.

Προχωρά ο Δεκέμβρης, ακριβώς στη μέση της διαδρομής έχει φτάσει, ευτυχώς. Προχωρά βιαστικά. Ισως κουράστηκε και αυτός, ποιος ξέρει; Οπως και να 'χει, σήμερα που είμαστε σε απόσταση αναπνοής από τις λαμπρές ημέρες που μας περιμένουν, θα ετοιμάσουμε ένα κοκτέιλ, ίσως και δυο για να γιορτάσουμε; Τι; Μα, την υπέροχη καθημερινότητά μας, φυσικά.

Αποτεκ: 3/3 Φερνέ Μπράνκα, 1/3 μπράντι, 1/3 κρέμα μέντα λευκή. Σε ένα δοχείο αναμειγνύουμε όλα τα υλικά με πάγο και έπειτα σουρώνουμε το περιεχόμενο σε ποτήρι για κοκτέιλ.

Και η Λευκή Μόσχα: 3/3 Βότκα, 2/3 Καλούα και σαντιγί! Θα αναμείξουμε τη βότκα σε ένα κλασικό ποτήρι, θα ρίξουμε παγάκια και, τέλος, θα προσθέσουμε μια κουταλιά σαντιγί.

Επειτα, αν θυμόμαστε πώς μας λένε, ποιο μήνα διανύουμε και ποιο έτος είναι στη γωνία και μας περιμένει.. τότε θα πιούμε εις υγείαν σας.

«Μόλις βγήκαμε από την πόλη της Γενεύης και μπήκαμε στη μεγάλη δημοσιά κείνο, που πιότερο με παραξένεψε δεν ήταν τα καταπράσινα λιβάδια κι οι σπαρμένοι οικισμοί, μήτε οι χαριτωμένες βιλίτσες και τα εργοστάσια, μα τα "αλεξίηχα τοιχία". Πραγματικά αυτό ήταν ένα σημάδι πολιτισμού, που λείπει απ' τις πιότερες χώρες.

Τα στημένα αυτά τοιχία από τη μια μεριά του δρόμου κι απ' την άλλη στις κατοικημένες περιοχές δείχνανε πόσο το κράτος σεβόταν τους πολίτες και φρόντιζε να μην ενοχλούνται απ' το θόρυβο των αυτοκινήτων.

Το Montreux, που επισκεφτήκαμε είναι ένα από τα πιο γνωστά κοσμοπολίτικα παραθεριστικά κέντρα. Ειδικότερα, θεωρείται σημαντικό γιατί εδώ παραθερίζουν διάφορες προσωπικότητες της πολιτικής, της τέχνης και πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες. Ακόμα εδώ γίνονται διάφορα φεστιβάλ, ιδίως μουσικής.

Για το ρόλο του Montreux ή μάλλον για τον προορισμό του αποκαλυπτικό στοιχείο είναι τα μεγαλόπρεπα ξενοδοχεία του και τα πολυτελή κέντρα του.

Για μας τους Ελληνες το Μοντρέ είναι γνωστό κι από τη σχετική Συνθήκη που υπογράφηκε στις 20 Ιούλη του 1936, για να ρυθμιστεί η ελεύθερη δίοδος από τα Στενά του Βόσπορου.

Καλοστημένο το Μοντρέ, στολισμένο και κουρντισμένο κατάλληλα μας κράτησε για αρκετή ώρα. Φέραμε γύρα τα δρομάκια του, χορτάσαμε να βλέπουμε και τελικά καταλήξαμε στον Πύργο Σιγιόν.

Τούτο το χτίσμα αρχικά ήταν φυλακές. Μάλιστα, ήταν τόσο φημισμένες που ο λόρδος Βύρωνας έγραψε ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ο φυλακισμένος του Σιγιόν».

Γενικά, ο πύργος Σιγιόν δεν έχει τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από τους συνηθισμένους μεσαιωνικούς πύργους. Ετσι, δεν μπορώ να πω ότι μ' εντυπωσίασε ιδιαίτερα.

Και με την επίσκεψή μας στον πύργο τελειώσαμε με το Μοντρέ και πήραμε το δρόμο για τη Λοζάνη.

Μπαίνοντας στην πόλη της Λοζάνης με τα πολλά γιοφύρια, αναγύρισα τη σκέψη μου στον καιρό του γεννησιμιού της που, καθώς λένε, κινάει απ' τη λίθινη εποχή, και σταμάτησα στις 24 Ιούλη του 1923, ημέρα που υπογράφηκε μια άλλη συνθήκη, γνωστή σαν Συνθήκη της Λοζάνης.

Τούτη η συνθήκη ήταν ο επίλογος της Μικρασιατικής Καταστροφής που έβαζε τέλος στην πολιτική της Μεγάλης Ιδέας του Ε. Βενιζέλου, και το χειρότερο έδινε μεγάλα ωφελήματα στην Τουρκία του Κεμάλ.

Καθώς είμαστε ξεκούραστοι αρχίσαμε αμέσως την ξενάγηση, πότε με το πούλμαν και πότε με το πόδι. Σιγοπερπατητά κατεβήκαμε στην παραλία του Ουσύ, χαζέψαμε λίγο στη Μαρίνα με τα κότερα και στη συνέχεια ανηφορίσαμε για την παλιά πόλη. Καλοδιατηρημένη και φροντισμένη παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς τα πιότερα από τα χτίριά της χρονολογούνται από τον 12ο ίσαμε και τον 14ο αιώνα. Μερικά χτίρια που τράβηξαν την προσοχή μας ήταν η Βιβλιοθήκη, η Σχολή Χημείας, η Σχολή Αστυνομίας και ο μεσαιωνικός πύργος στην πλατεία Σεν Μερ, με το άγαλμα του δημάρχου Νταβέλ. Σήμερα, αυτός ο πύργος χρησιμοποιείται για τη φιλοξενία ξένων επισήμων.

Ταλαιπωρημένοι απ' τον ποδαρόδρομο χωθήκαμε στο πάρκο Μον Ρεπό, για να πάρουμε μια ανάσα και να συνεχίσουμε την ξενάγηση, σύμφωνα με την επιθυμία της γυναίκας μου.

Υστερα από ορισμένα πήγαινε - έλα με το πούλμαν, καταλήξαμε... πού αλλού! στη Νοτρ - Νταμ, την καθολική εκκλησιά, φτυστό αντίγραφο της Παναγίας των Παρισίων.

Βέβαια τούτη η εκκλησιά δεν έχει τη μεγαλοπρέπεια της «Παναγίας των Παρισίων», ωστόσο έχει πολύ όμορφα βιτρό, οικόσημα και διάφορες παραστάσεις αγίων στον εσωτερικό χώρο της που τραβάνε την προσοχή του επισκέπτη.

Στη Λοζάνη μείναμε μόνο μια μέρα. Κι όπως διαπίστωσα, ύστερα μάλιστα κι απ' τη νυχτερινή περιπλάνηση με το πούλμαν στη φωτισμένη πόλη, ήταν αρκετή για μια πρώτη γνωριμία μαζί της.

Κατά το συνήθειό μας, για τη Βέρνη κινήσαμε πολύ πρωί. Το αγιάζι ήταν κάπως τσουχτερό και μάταια ο ήλιος πάσχιζε να μας ζεστάνει λίγο.

Το πούλμαν τώρα άφηνε πίσω του τη Λοζάνη, το Μοντρέ, τη λίμνη Γκριγιέρ και βιαζόταν να φτάσει στη Βέρνη, που το όνομά της το χρωστάει στο δούκα Μπερτόλ.

Οπως μας ιστόρησε ο ξεναγός, εκείνος ο δούκας στα 1112 αποφάσισε να χτίσει τούτη την πόλη και σκέφτηκε να της δώσει το όνομα του πρώτου ζώου που θα σκότωνε σ' ένα κυνήγι του. Πραγματικά το ζώο που πρωτοσκότωσε ήταν μια αρκούδα (Verne στα γερμανικά) έτσι έδωσε στην πόλη το όνομα Βέρνη.

Η Βέρνη με τον καιρό εξελίχτηκε και σήμερα είναι η έδρα της Ελβετικής Ομοσπονδίας καθώς και πολλών διεθνών οργανισμών.

Το πιο χαρακτηριστικό της πόλης και πιότερο ενδιαφέρον για τους τουρίστες είναι ο δρόμος με τις κρήνες. Τούτο, λοιπόν, το δρόμο πήραμε σαν άρχισε η ξενάγηση και σιγά - σιγά βγήκαμε στον πύργο με το ρολόι και στη Μητρόπολη του Αγίου Βικέντιου.

Από τη Βέρνη εκείνο που χάρηκα περισσότερο ήταν η εκδρομή που κάναμε στο Ιντερλάκεν.

Τούτο το τουριστικό χωριό βρίσκεται στημένο ανάμεσα στις λίμνες Πριτζ και Τούνενζεν, και ξαπλωμένο ακριβώς στα πόδια του βουνού, που τούτη την εποχή ήταν χιονισμένο.

Στην περιοχή Oberland βρίσκεται το βουνό Γιουνογκφράο, η λίμνη Τούνενζεν και η λίμνη Πριτζ. Η ιστορία λέει πως στα 1132 σε τούτη την τοποθεσία ιδρύθηκε ένα ανδρικό μοναστήρι για το Τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου και ένα γυναικείο. Μα στα 1528 καταργηθήκανε και τα δυο κι έμεινε ένας μικρός οικισμός που αργότερα στα 1810 εξελίχθηκε σε θέρετρο των πλουσίων.

Τούτο, λοιπόν, το χωριουδάκι πήγαμε να επισκεφτούμε μια και είχαμε τελειώσει με τη Βέρνη, πριν πάρουμε το δρόμο για τη Λουκέρνη.

Για μικρούς: Από τις εκδόσεις «Πατάκη» κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο της Βάσως Ψαράκη με τις περιπέτειες της αγαπημένης μάγισσας Σουμουτού. Στο βιβλίο αυτό, που έχει τίτλο «Πώς η Σουμουτού πήρε το σοφό βιβλίο της», ο μάγος Αλμπαντρά ζει τρομερές και φοβερές περιπέτειες στα εξωτικά νησιά των κουρσάρων, ενώ η Σουμουτού ταξιδεύει μέχρι την κοιλάδα του Τρίκορφου βουνού, για να αντιμετωπίσει τον εχθρό της και να πάρει πίσω το σοφό βιβλίο της. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ταξίδι στο μαγικό κόσμο της φαντασίας, διακοσμημένο με τις υπέροχες εικόνες της Βάσως Ψαράκη, που έχει εικονογραφήσει μέχρι σήμερα 53 βιβλία για παιδιά και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και του Κύκλου Παιδικού Βιβλίου. Τι τα λέμε όλα αυτά; Η Βάσω Ψαράκη είναι πασίγνωστη, είναι χιλιοβραβευμένη και θα λέγαμε ότι είναι και η πολυαγαπημένη των μικρών και μεγάλων αναγνωστών της.

Για μεγάλους: Οσοι αγαπούν το ιστορικό μυθιστόρημα, όσοι αγαπούν τις ιστορίες εποχής, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το εξαιρετικό βιβλίο του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν «Η Καίσαρ ή τίποτε», που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις Καστανιώτη».

«Τα γεγονότα είναι τα ίδια, οι πρωταγωνιστές είναι εκείνοι που ήταν, το ίδιο και η εποχή». Τα λόγια αυτά ανήκουν στο συγγραφέα του βιβλίου για να σηματοδοτήσουν το μυθιστόρημά του για τη ζωή και το έργο της οικογένειας Βοργία. Μέσα στις σελίδες, θα παρελάσουν τα κυριότερα μέλη της περίφημης οικογένειας Καταλανών, που, μέσα από τρομερές δολοπλοκίες, αλλά και εξαιρετικούς πολιτικούς χειρισμούς, διαμόρφωσαν τα ιστορικά γεγονότα στην Ιταλία και, γενικά, έπαιξαν τόσο σημαντικό ρόλο στο πολιτικό ευρωπαϊκό σκηνικό του 16ου αιώνα. Τον πάπα Αλέξανδρο ΣΤ` τον Καίσαρα, την πανέμορφη και ανάλγητη Λουκρητία, την Ιουλία Φαρνέζα, τον Ορσίνι, τον Σφόρτα, τον Ιωάννη και τον Ζοφρέ, περιτριγυρίζουν μια σειρά «κομπάρσων», μια σειρά από ιστορικές μορφές, όπως η μορφή του Μακιαβέλι, του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Ιερώνυμου Σαβαναρόλα, του Μιχαήλ Αγγέλου που χάρη στην απολαυστική λογοτεχνική αυθαιρεσία, αλλά και στην επιμονή, για την ιστορική ακρίβεια, του συγγραφέα, αναπλάθουν με εξαιρετικό τρόπο το κλίμα της ανάστατης Ευρώπης από τον προτεσταντισμό, την αντιμεταρρύθμιση και τη γέννηση των σύγχρονων κρατών, όπου οι σκοποί αγιάζουν τα μέσα, όλα τα μέσα, τα χειρότερα μέσα. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο και συναρπαστικό μυθιστόρημα για όσους ξέρουν την ιστορία, αλλά και για εκείνους που αρχίζουν να τη μαθαίνουν. Η μετάφραση είναι της Κατερίνας Τζωρίδου.