«Μόλις βγήκαμε από την πόλη της Γενεύης και μπήκαμε στη μεγάλη δημοσιά κείνο, που πιότερο με παραξένεψε δεν ήταν τα καταπράσινα λιβάδια κι οι σπαρμένοι οικισμοί, μήτε οι χαριτωμένες βιλίτσες και τα εργοστάσια, μα τα "αλεξίηχα τοιχία". Πραγματικά αυτό ήταν ένα σημάδι πολιτισμού, που λείπει απ' τις πιότερες χώρες.

Τα στημένα αυτά τοιχία από τη μια μεριά του δρόμου κι απ' την άλλη στις κατοικημένες περιοχές δείχνανε πόσο το κράτος σεβόταν τους πολίτες και φρόντιζε να μην ενοχλούνται απ' το θόρυβο των αυτοκινήτων.

Το Montreux, που επισκεφτήκαμε είναι ένα από τα πιο γνωστά κοσμοπολίτικα παραθεριστικά κέντρα. Ειδικότερα, θεωρείται σημαντικό γιατί εδώ παραθερίζουν διάφορες προσωπικότητες της πολιτικής, της τέχνης και πολλοί μεγαλοεπιχειρηματίες. Ακόμα εδώ γίνονται διάφορα φεστιβάλ, ιδίως μουσικής.

Για το ρόλο του Montreux ή μάλλον για τον προορισμό του αποκαλυπτικό στοιχείο είναι τα μεγαλόπρεπα ξενοδοχεία του και τα πολυτελή κέντρα του.

Για μας τους Ελληνες το Μοντρέ είναι γνωστό κι από τη σχετική Συνθήκη που υπογράφηκε στις 20 Ιούλη του 1936, για να ρυθμιστεί η ελεύθερη δίοδος από τα Στενά του Βόσπορου.

Καλοστημένο το Μοντρέ, στολισμένο και κουρντισμένο κατάλληλα μας κράτησε για αρκετή ώρα. Φέραμε γύρα τα δρομάκια του, χορτάσαμε να βλέπουμε και τελικά καταλήξαμε στον Πύργο Σιγιόν.

Τούτο το χτίσμα αρχικά ήταν φυλακές. Μάλιστα, ήταν τόσο φημισμένες που ο λόρδος Βύρωνας έγραψε ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ο φυλακισμένος του Σιγιόν».

Γενικά, ο πύργος Σιγιόν δεν έχει τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από τους συνηθισμένους μεσαιωνικούς πύργους. Ετσι, δεν μπορώ να πω ότι μ' εντυπωσίασε ιδιαίτερα.

Και με την επίσκεψή μας στον πύργο τελειώσαμε με το Μοντρέ και πήραμε το δρόμο για τη Λοζάνη.

Μπαίνοντας στην πόλη της Λοζάνης με τα πολλά γιοφύρια, αναγύρισα τη σκέψη μου στον καιρό του γεννησιμιού της που, καθώς λένε, κινάει απ' τη λίθινη εποχή, και σταμάτησα στις 24 Ιούλη του 1923, ημέρα που υπογράφηκε μια άλλη συνθήκη, γνωστή σαν Συνθήκη της Λοζάνης.

Τούτη η συνθήκη ήταν ο επίλογος της Μικρασιατικής Καταστροφής που έβαζε τέλος στην πολιτική της Μεγάλης Ιδέας του Ε. Βενιζέλου, και το χειρότερο έδινε μεγάλα ωφελήματα στην Τουρκία του Κεμάλ.

Καθώς είμαστε ξεκούραστοι αρχίσαμε αμέσως την ξενάγηση, πότε με το πούλμαν και πότε με το πόδι. Σιγοπερπατητά κατεβήκαμε στην παραλία του Ουσύ, χαζέψαμε λίγο στη Μαρίνα με τα κότερα και στη συνέχεια ανηφορίσαμε για την παλιά πόλη. Καλοδιατηρημένη και φροντισμένη παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς τα πιότερα από τα χτίριά της χρονολογούνται από τον 12ο ίσαμε και τον 14ο αιώνα. Μερικά χτίρια που τράβηξαν την προσοχή μας ήταν η Βιβλιοθήκη, η Σχολή Χημείας, η Σχολή Αστυνομίας και ο μεσαιωνικός πύργος στην πλατεία Σεν Μερ, με το άγαλμα του δημάρχου Νταβέλ. Σήμερα, αυτός ο πύργος χρησιμοποιείται για τη φιλοξενία ξένων επισήμων.

Ταλαιπωρημένοι απ' τον ποδαρόδρομο χωθήκαμε στο πάρκο Μον Ρεπό, για να πάρουμε μια ανάσα και να συνεχίσουμε την ξενάγηση, σύμφωνα με την επιθυμία της γυναίκας μου.

Υστερα από ορισμένα πήγαινε - έλα με το πούλμαν, καταλήξαμε... πού αλλού! στη Νοτρ - Νταμ, την καθολική εκκλησιά, φτυστό αντίγραφο της Παναγίας των Παρισίων.

Βέβαια τούτη η εκκλησιά δεν έχει τη μεγαλοπρέπεια της «Παναγίας των Παρισίων», ωστόσο έχει πολύ όμορφα βιτρό, οικόσημα και διάφορες παραστάσεις αγίων στον εσωτερικό χώρο της που τραβάνε την προσοχή του επισκέπτη.

Στη Λοζάνη μείναμε μόνο μια μέρα. Κι όπως διαπίστωσα, ύστερα μάλιστα κι απ' τη νυχτερινή περιπλάνηση με το πούλμαν στη φωτισμένη πόλη, ήταν αρκετή για μια πρώτη γνωριμία μαζί της.

Κατά το συνήθειό μας, για τη Βέρνη κινήσαμε πολύ πρωί. Το αγιάζι ήταν κάπως τσουχτερό και μάταια ο ήλιος πάσχιζε να μας ζεστάνει λίγο.

Το πούλμαν τώρα άφηνε πίσω του τη Λοζάνη, το Μοντρέ, τη λίμνη Γκριγιέρ και βιαζόταν να φτάσει στη Βέρνη, που το όνομά της το χρωστάει στο δούκα Μπερτόλ.

Οπως μας ιστόρησε ο ξεναγός, εκείνος ο δούκας στα 1112 αποφάσισε να χτίσει τούτη την πόλη και σκέφτηκε να της δώσει το όνομα του πρώτου ζώου που θα σκότωνε σ' ένα κυνήγι του. Πραγματικά το ζώο που πρωτοσκότωσε ήταν μια αρκούδα (Verne στα γερμανικά) έτσι έδωσε στην πόλη το όνομα Βέρνη.

Η Βέρνη με τον καιρό εξελίχτηκε και σήμερα είναι η έδρα της Ελβετικής Ομοσπονδίας καθώς και πολλών διεθνών οργανισμών.

Το πιο χαρακτηριστικό της πόλης και πιότερο ενδιαφέρον για τους τουρίστες είναι ο δρόμος με τις κρήνες. Τούτο, λοιπόν, το δρόμο πήραμε σαν άρχισε η ξενάγηση και σιγά - σιγά βγήκαμε στον πύργο με το ρολόι και στη Μητρόπολη του Αγίου Βικέντιου.

Από τη Βέρνη εκείνο που χάρηκα περισσότερο ήταν η εκδρομή που κάναμε στο Ιντερλάκεν.

Τούτο το τουριστικό χωριό βρίσκεται στημένο ανάμεσα στις λίμνες Πριτζ και Τούνενζεν, και ξαπλωμένο ακριβώς στα πόδια του βουνού, που τούτη την εποχή ήταν χιονισμένο.

Στην περιοχή Oberland βρίσκεται το βουνό Γιουνογκφράο, η λίμνη Τούνενζεν και η λίμνη Πριτζ. Η ιστορία λέει πως στα 1132 σε τούτη την τοποθεσία ιδρύθηκε ένα ανδρικό μοναστήρι για το Τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου και ένα γυναικείο. Μα στα 1528 καταργηθήκανε και τα δυο κι έμεινε ένας μικρός οικισμός που αργότερα στα 1810 εξελίχθηκε σε θέρετρο των πλουσίων.

Τούτο, λοιπόν, το χωριουδάκι πήγαμε να επισκεφτούμε μια και είχαμε τελειώσει με τη Βέρνη, πριν πάρουμε το δρόμο για τη Λουκέρνη.